Nareszcie nadeszła pora opadających liści, a wraz z nią ochłodzenie oraz czas na kolejną ceremonię. To chyba miała być jak dotąd największa, jaką Sowia Gwiazda miał przeprowadzić. Truskawkowa Łapa, Pnąca Łapa, Błękitna Łapa i Żywiczna Łapa ukończyli już swoje treningi. Hah, niesłychane, że Klan Rzeki tego dnia zyska aż czterech nowych wojowników. Na pewno przydadzą się, patrząc na to, że wraz z nimi mianowanych będzie chyba aż dziewiątka terminatorów. Poza tym miał dla Rzeczniaków kilka innych ogłoszeń, dotyczących samotników. Ta ostatnia sprawa nieco go stresowała, ale nie mógł po prostu milczeć.
Zaczekał do popołudnia, a gdy większość klanu akurat odpoczywała w obozie między wykonywaniem obowiązków, wyszedł ze swojego legowiska i zgrabnym susem wskoczył na Omszoną Skałę.
- Niech cały Klan Rzeki zbierze się pod Omszoną Skałą! - zawołał donośnie, nim usiadł owijając puszysty ogon wokół łap.

Dziś był ten dzień! Dzień, którego Kamyk oczekiwała jak i również się obawiała. Od rana wylizywała futerko, praktycznie teraz błyszczała. Przycupnęła gdzieś na środku, wlepiając wzrok w czarnego przywódcę. Nie dość, że była wcześnie to z tego co słyszała jeszcze kilku wojowników ma zostać mianowanymi przed nią i jej rodzeństwem. Trochę niezręcznie, ale jak już jest to będzie siedzieć.

Bławatkowa Łapa wyjawiła się z legowiska uczniów i usiadła z przodu. Wiedziała, ze to nie jej ceremonia, ba! ejej siostra zostaje wojowniczką. Z jednej strony była dumna z Pnącej Łapy, z drugiej jednak strony niezwykle jej zazdrościła. Też już chciała zakończyć bycie terminatorem, wiedziała jednak, że jest to na ten moment niemożliwe. Spoglądała na Sowią Gwiazdę, posłała mu nawet delikatny uśmiech - zgodnie z umową nie łaziła po terenach do momentu nauki walki i wspinaczki, miała nadzieję, że w tym całym chaosie przywódca dostrzeże i ją.

Od rana nie mógł się kompletnie doczekać tej chwili! Latał po całym żłobku, ba, obozie, trajkocząc jak nakręcony. Nareszcie będzie uczniem! Uczniem! W końcu przestanie być łapany za kark za każdym razem, kiedy będzie próbował wyjść z obozu na spacer, a potem zaciągany do tej nudnej nory, której wszystkie zakamarki znał już na pamięć. Każdej ze swoich sióstr zdążył już naopowiadać, jakiego to świetnego mentora nie dostanie, jakie poznawanie otwartego świata będzie fascynujące, jakich cudownych technik walki się nie nauczy i, i... aż brakowało mu słów i tchu, by wymienić wszystko. Przycupnął na samym środku zgromadzających się kotów, zaraz na przodzie. Siedział z wysoko podniesionym ogonem, przebierając w miejscu łapkami tak, jak gdyby zaraz miał wystrzelić z miejsca i okrążyć obóz dziesięć razy. Nie potrafił wytrzymać. To było tak emocjonujące!

Pnąca wiedziała, czuła w kościach o co chodzi z momentem, kiedy wujek zawołał wszystkie koty. Ukończyła trening, pierwsza! Dokładnie tak, jak to zaplanowała. Wszystko szło zgodnie z tym, co sobie wyznaczyła i nie mogła być z siebie bardziej dumna. Podniosła się z uśmiechem, by szybkim krokiem ruszyć do omszonej skały.
Znalazła w niewielkim tłumie swoją siostrę i od razu do niej podeszła.
- Cześć Bławatek - mruknęła radośnie do kocicy i delikatnie się o nią otarła. Usiadła obok nie pytając o pozwolenie, choć w duchu miała nadzieję, że kotka nie przesiądzie się gdzieś. Byłoby niezręcznie.
- Pewnie następna ceremonia będzie twoja i Księżyca! Widziałam jak wychodzicie na treningi z Sowią Gwiazdą. Myślałaś już nad swoim wojowniczym imieniem? - posłała siostrze przyjazny uśmiech, cieszyła się bardzo, że kotka mogła wrócić do treningów. Niedługo będą mogły wspólnie obgadywać swoich terminatorów.

- Pnąca Łapo, witaj - zamruczała niebieska pręguska gdy usłyszała znajomy głos siostry. Uśmiechnęła się do szylkretki, dziś jej wielki dzień! Na myśl, że następna ceremonia będzie Bławatek i Księżyca ta westchnęła cicho, miała jednak szczerą nadzieję, że dokładnie tak będzie.
- Wiesz, chciałam poprosić wujka, żeby zmienił mi kompletnie imie, Bławatek to.. stara ja, nieśmiała, nerwowa i strachliwa. - wytłumaczyła szczerze siostrze i objęła ją ogonem.
- A ty? Jak myślisz jakie imię dostaniesz, i jak się czujesz, stresik? - podpytała pół-żartem pół-serio, szturchając bark Pnącej Łapy.

Przytuptał i Trzcinowy Brzeg. Kusiło udawać, że nie istnieje, żeby przypadkiem Sowia Gwiazda nie dał mu kolejnego terminatora, ale musiał być fair. Nawet, gdyby przywódca miał taki zamiar, to musiał się z tym pogodzić - i tak trening Zadymionej Łapy nie posuwał się do przodu, więc co mu szkodziło tak naprawdę tu przyjść? Miał nadzieję, że dużo kotów skończyło już trening, przybędzie im nowych wojowników, a on zostanie odprawiony gdzieś na trzeci plan, w spokoju męcząc się z dwójką terminatorów i nikim innym, tak. A w sumie to z jednym. Taki niecny plan.
W każdym razie, przysiadł na uboczu, jak zwykle, żeby nie rzucać się bardzo w oczy i spuścił wzrok na swoje łapy, by przypadkiem nie nawiązać z nikim za długiego kontaktu wzrokowego.

Nie byłam z siebie dumna. To była ostatnia rzecz, jaka mi przychodziła do głowy.
Trening dobiegł końca, lecz po jakim to czasie? Po ilu wybojach?
Wiedziałam, że nie mogłam się za to winić, lecz teraz, gdy szłam, niosąc w pysku wróbla, czułam dreszcz na karku.
Nareszcie.

Zaniosłam zdobycz Śliwce, która tylko ...Odesłała mnie z kociarni pod omszoną skałę. Oh, to już?
W kociarni nie było już kilku szkrabów, zauważyłam. Pewno siedziały na zebraniu i czekały.

Dotknęłam różowym noskiem Kreskę, która wydawała się odsypiać dziecięce igraszki.
Miauknęłam, że dzisiaj dzień będzie specjalny, a mała kotka będzie mogła zobaczyć moje mianowanie na wojownika.
No, nie wspomniałam, że to jej ceremonia, ale...Chyba to wiedziała?

Wraz z jedną z siostrzenic ruszyłam na miejsce zebrania, a gdy koteczka usiadła obok mych łap, liznęłam córkę Śliwki między uszami, a kikutem otuliłam.

Uśmiechnęłam się do Sowy, choć ten wyglądał na czymś zmartwionego...
Oj? Czyżbym wykrakała, a ma radość na nic się nie przyda?

Westchnęłam, a z uśmiechem i cichym słowem przywitałam zbierające się w tłumie kocięta Śliwki.
Moim oczom umknęła w szczególności Kamyk, Modraszek i Wisienka, którym pomachałam  kikutem.

Zauważyłam i Trzcinowy Brzeg, lecz kocur...Ah. Znów owinął się w swoim kokonie niemowy. No cóż, nie było co narzekać, gdy opowiadałam siostrzenicy, co ino dzieje się na takiej ceremonii, a co dzieje się dziś.

Akurat byłem w obozie, gdy rozpoczęła się ceremonia kociąt Śliwki. Mimo, że ich rodzice mnie ciekawili, bo podobała mi się ich wyrazistość i sposób w jaki mówili o sobie Śliwka i Lwiątko, to nie poznałem się z dzieciakami za dobrze. Jeden czy dwa mnie zaczepiły, ale nie umiałem się z nimi dogadać, nic poza tym. Ale chętnie wezmę udział w ceremonii i zobaczę ich mianowanie i dowiem się kto będzie ich szkolił. Jestem w końcu częścią Klanu Rzeki, mimo że nie najlepszą w socjalizowaniu się. Usiadłem sobie z brzegu i przyglądałem się przebiegowi ceremonii.

Jako rzeczniaczka czułam obowiązek jak najintensywniejszego uczestnictwa w życiu klanu - a słońce całe szczęście przygrzewało ostatnio nieco słabiej więc łatwiej było wyjść z głęboki legowiska. Tylko okropnym był fakt że moje łapy były ciągle brudne od błota. Nienawidziłam tego. Dlatego zanim wyszłam na ceremonie spróbowałam je jakoś wyczyścić... piasek między zębami w takich ilościach też był okropny. Ehh. Postanowiłam dosiąść się do Tańczącej Łapy, bez słowa, jak to miałam w zwyczaju. Po prostu czekałam na dalszy przebieg spotkania.

Bycie w klanie zaczynało ją nudzić, a to, że wracała do obozu mimo swoich nocnych eskapad, było cudem. Fasola-Kawka nie mogła usiedzieć na miejscu, a czas do ceremonii i zmiany imienia dłużył jej się w nieskończoność. Koty w klanie były takie same jak wszędzie indziej, a pogaduszki o Gwiezdnym Klanie przestawały jej wystarczać jako argument by zostać. Na całe szczęście Sowia Gwiazda zwołał ceremonie, a uwaga Fasoli wróciła na miejsce. Poderwała się z legowiska, które sobie zajęła i podeszła bliżej dużego, omszonego kamienia, na którym stał Sówka. Poza nią zebrało się jeszcze kilka innych kotów i... postanowiła do jakiegoś podejść. Rozważała różne opcje - od kociąt świergoczących między sobą, jakiś starszych podlotków, rudej kocicy po rudego odludka i to właśnie na niego się zdecydowała. Nie wiedziała o jego planach na samotną ceremonię, a ze wszystkich celów, właśnie on wydawał się najłatwiejszy.
- No siema! - podskoczyła do niego, zajmując miejsce tuż obok. Przestrzeń osobista jest dla mięczaków! - Jestem ta, no, Kawka! Sowia Gwiazda powiedział, że mianuje mnie Łapą na dzisiejszej ceremonii, więc niedługo Kawcza Łapa, czy inna wariacja. A ty??? Nie widziałam cię wcześniej, ale o to nie trudno. Czaisz, bo ja nie jestem stąd. Byłam samotniczką - zaczęła trajkotać, przekrzywiając łeb i wbijając ciekawskie, wielokolorowe oczy prosto w Trzcinowy Brzeg.
- Aj właśnie, można gadać na takich zebraniach? - przyciszyła konspiracyjnie głos, uśmiechając się przy tym szeroko. - Nie chce dostać po łbie za przeszkadzanie! No i ten, to jak się nazywasz?

Akurat przekroczyła wejście do obozu, kiedy usłyszała głos Sowiej Gwiazdy, zwołujący Rzeczniaków. Ah, ceremonia! Ostatnim razem to ona, jak reszta rodzeństwa również, błyszczała w jej centrum. Kiedy to było? Zdawało się, jakby wiele księżyców temu. Tak po prawdzie tylko troszeczkę minęło od tamtego dnia. Coś się poduczyła, powychodziła z obozu, ale w gruncie rzeczy pozostawała tą samą Racicą, co wcześniej. Tylko sporo jej się urosło. Teraz przewyższała niejednego dorosłego kocura. Ha, mama też nie należała do drobniutkich kotek. Kompletnie wdała się w nią, no może poza charakterkiem... ten niezmiennie odzwierciedlał rozbrykaną kózkę na pastwisku. Jeśli się nie myliła, dzisiaj dzieciaki Śliwki miały dostać nowe imiona i mistrzów. Szukała zmrożonymi oczami Kreski. Gdzież ona... nie rozpoznała jej w żadnym w zebranych kociaków. No dobra! Musi się zjawić wcześniej czy później. Pogratuluje jej na koniec, rzuci miłym słówkiem. Ciekawiło ją, jakiego mistrza przyporządkuje jej Sowa. W osobistym mniemaniu srebrnej, Trzcinowy Brzeg odnalazłby się świetnie w tej roli.
— Hejka! - miauknęła przysiadając się do Trzeszczącej i Tańczącej Łapy. Oj, ostatnio spędzali ze sobą znacznie mniej czasu. Brakowało jej ich, takiej bliskości, jak to z rodzeństwem. Nie wspominała o tym. Czasem trudno było jej mówić o emocjach. Czuła się, jakby były niepoważne. - Już wszystko dobrze z twoim zdrowiem, Tańcząca Łapo? - chciała coś powiedzieć. Strasznie przeszkadzała jej cisza. Oczywiście, za moment będzie musiała się zamknąć, ale ten czas, kiedy koty jeszcze zbierały się na ceremonię, postanowiła spożytkować choćby na paplaninę o pogodzie. Naprawdę przejmowało ją zdrowie brata. Jakoś tak nie było przestrzeni i czasu, żeby zapytać. Pamiętała jak po mianowaniu szedł w stronę lecznicy. Oh a Kra... jak zawsze milcząca siostrzyczka. A gdzie reszta? Ostatnio nigdzie nie widziała Złotka. Zawsze jej umykał, zapewne nieintencjonalnie.
Pojawił się ten nowy kot. Kolejny samotnik w Klanie. Hm, zobaczymy, co z tego będzie. Fakt, mieli mało wojowników.

Czy ona usłyszała wołanie Sowiej Gwiazdy? Nie do końca, podobnie jak przy ostatniej, spała i nic do niej nie doszło, nawet gdy Wisienka, Modraszek i Kamyk ruszyli w kierunku miejsca, gdzie będzie się odbywać ceremonia, nie zareagowała. Dopiero gdy poczuła mokry nos, a gdy doszła do siebie i słyszała, że to ceremonia cioci na wojownika to podniosła się od razu. Po chwili, jak szła za nią, to doszło do Kreski, że to też jej ceremonia! Nagle poczuła, jak zaczynała się denerwować, bo to miała zostać Łapą! I jeszcze nawet nie wiedziała jaką!
Usiadła obok Truskawki, po czym wydała ciche mmm, niezbyt zadowolona liźnięciem w głowę. Po części chciałaby podejść teraz do rodzeństwa, gdy zauważyła Kamyk, ale nie chciała się odlepiać od cioci, bo poczułaby, że ją opuszcza i będzie jej smutno, a tego absolutnie nie chciała!

Nie spodziewał się towarzystwa, więc drgnął zauważalnie, z przestrachem, gdy obok niego pojawiła się jakaś kotka, której w ogóle nie kojarzył; choć czy było to coś dziwnego? Chociaż codziennie przebywał w tym obozie, to z wieloma kotami nigdy nie zamienił słowa, a na patrolach wlókł się trochę z tyłu, nie angażując w rozmowy, to mógł jej nie kojarzyć. Ale... chociaż wytężał mózg, to nie potrafił sobie skojarzyć skąd mógłby znać kotkę i czy na pewno ją wcześniej widział gdziekolwiek w obozie.
Odsunął się nieco, żeby jednak utrzymać dystans między nimi, niepewnie kładąc po sobie uszy. Nie, żeby nie podobało mu się, że ktoś się do niego dosiadł, bo przecież starał się w miarę integrować z klanem co jakiś czas, ale... ta tutaj była zdecydowanie zbyt głośna i zbyt chaotyczna.
Ale przynajmniej wytłumaczyła mu, czemu jej nie znał - była samotniczką. Zrozumiałe, jak chyba większość starszych członków klanu. No i większość miała korzenie poza klanem, właśnie między samotnikami; jak on sam chociażby.
- Tak można, ale... raczej cicho... wiesz, gwar by się zrobił, jakby każdy krzyczał... - jak ty, pomyślał, ale tego nie dodał, bo nie chciał wyjść na niemiłego. - Ja jestem Trzcinowy Brzeg... miło poznać i.. tego, witamy w klanie rzeki - powiedział. - Czy... masz jeszcze jakieś pytania odnośnie samej ceremonii, nim się zacznie..,? - dodał miło, bo skoro już kotka się do niego przysiadła, to nie chciał być niemiły i skorzystać.

Koza również przyszła na ceremonię, kończąc pielęgnację swojego futra. Wyszła z legowiska wojowników i się okazało, że zebrało się całkiem sporo kotów już! Ile ona czasu się myła?? Od razu jej wzrok wyłapał dwójkę terminatorek, które wyfruwają spod jej skrzydeł. Jako pierwsze! Była z nich bardzo dumna, że tak ciężko pracowały i doszły do tego etapu. Podeszła do Truskawki najpierw, podchodząc od strony jej pleców i witając się z nią traceniem swoim chłodnym nosem polika rudej.
- Hej! W końcu twoja chwila, co? Jestem dumna z ciebie, ze swoją ciężką pracą teraz będziesz mogła stanąć na środku i poznać swoje nowe imię! - powitała się entuzjastycznie, a po chwilowej rozmowie, udała się do Pnącej, która siedziała razem z Bławatek. Posłała im szeroki uśmiech, podnosząc ogon do góry.
- Cześć wam! Pnąca Łapo, jestem z ciebie naprawdę dumna, że tak szybko udało ci się wszystko opanować. A, Bławatkowa Łapo, mam nadzieję, że nie pozostaniesz w tyle! Jak ci idzie trening? - zadała pytanie siostrze jej terminatorki, siadając nieopodal i uśmiechając się szeroko. Rzuciła również zaciekawione spojrzenie nowej osobie w obozie, już wcześniej wiedziała, że ktoś taki pojawił się w klanie, ale nigdy jakoś nie miała szansy pogadać. Chociaż miała nadzieję, że to się wkrótce zmieni! Wiadomo, przyzwyczajenie się do nowego trybu życia może nie być łatwe.

Jej siostra nie chciała być już Bławatkiem, z jednej strony to rozumiała... z drugiej jakoś dziwnie się z tym czuła. Oczywiście nie miała zamiaru nic jej mówić na ten temat. Po prostu... będzie się musiała przyzwyczaić. Jak do swojego nowego imienia.
- Hmmm... a myślałaś już nad swoim nowym imieniem? Czy zdasz się w pełni na wujka? - ciekawiło ją z czym będzie związane jej nowe imię. Czy to zwierzę, inny kwiat, a może w ogóle coś innego? W międzyczasie skinęła do Wisienki i uśmiechnęła się w jej stronę. Chwilę zastanawiając nad pytaniem Bławatkowej Łapy
- Wiesz... chciałabym po prostu żeby było czaderskie. Może Pnąca Trucizna? Ooooo ALBO Pnący Gniew! - takie imiona wydawały się jej "groźne", chociaż nie szła tym razem do Sowiej Gwiazdy żeby podzielić się pomysłami. Wierzyła, że wujek sam jej wymyśli coś super.
Kiedy dostrzegła Kozi Klif na jej pyszczku pojawił się uśmiech, chwilę przyćmiony poczuciem winy, że mogło do tego nie dojść.
- Cześć! Dziękuję, ja też jestem z siebie dumna - powiedziała wesoło, bo taka była prawda. Udało im się, jej się udało.

Też postanowiłem się pofatygować na dzisiejszą ceremonię, mimo, że to jeszcze nie miało być moje mianowanie. Dopiero zaczynałem się rozkręcać na treningach z Sowią Gwiazdą, więc raczej minie jeszcze trochę czasu, nim to ja będę miał swoją chwilę sławy na jednej z ceremonii. Kto wie, może na tej wydarzy się coś ciekawego? Żeby nie przeszkadzać nikomu ważnemu w tym dniu, zająłem miejsce gdzieś w dalszej części zbierającego się powoli tłumu kotów, jednak na tyle blisko Omszonej Skały, by mieć dobry widok na sylwetkę naszego przywódcy, zwołującego do siebie wszystkich rezydentów obozu Klanu Rzeki. Wśród zebranych dostrzegłem już kilku swoich bliskich, w tym również kilku braci i sióstr z miotu, jednak wolałem do nich nie podchodzić, by nie przerywać im już pozaczynanych konwersacji, gdyż byłoby to strasznie niegrzecznie z mej strony, a ja przecież byłem dobrze wychowanym i kulturalnym młodym kocurem. Jeśli jednak któreś z nich będzie chciało ze mną porozmawiać, na pewno mu tego nie odmówię. Oczywiście, póki będzie na to czas, bo Sowa w każdej chwili może kontynuować dalszy przebieg ceremonii.

Ku mojemu zdziwieniu zaczęło się przy mnie zbierać rodzeństwo. Nie spodziewałem się ich towarzystwa, jak i generalnie czyjegokolwiek towarzystwa, ale pasowało mi to. Było to trochę dziwne, bo prawie z nimi nie rozmawiałem, ale dam radę.
Najpierw przyszła Kra, z którą cicho się przywitałem, a ona siedziała sobie w ciszy. Pewnie tak lubiła. Potem zjawiła się Racica, która z kolei miała dużo do gadania.
- Hejka... - przywitałem się tymi samymi słowami co ona zanim odpowiedziałem jej na pytanie - jest w porządku, mogę normalnie trenować i tak dalej. Nie mam już niczego zaraźliwego ani nic, ale wciąż jestem chory. I... i będę chory pewnie całe życie. Mam kaszel i nie mogę za bardzo się wysilać bo łapią mnie duszności. Ale jest w porządku.
Trochę głupio się o tym mówiło, ale nie wstydziłem się swojej choroby. Bo mogłem funkcjonować jak każdy inny kot, byłem po prostu słabszy. Bycie chorym nie było końcem świata.