Modraszek to na tą chwilę małe kocię, lecz o sporych łapkach po których można przewidzieć, że jeszcze dogoni rodzeństwo i rówieśników. Jego sylwetka jest bardziej smukła niż pyzata, lecz nie brakuje mu odrobiny kocięcego tłuszczyku. Posiada miękką, stosunkowo długą sierść. Rodzice dbają o to, by była ona czysta i ładnie ułożona; sam Modraszek nie zwraca na to takiej uwagi, przez co jego futerko nierzadko jest trochę roztrzepane.
Malec w większości jest bardzo jasny, niemalże biały, lecz na uszach, mordce, łapkach i ogonie przebijają się delikatnie ciemniejsze oznaczenia pokryte rdzawymi pręgami. Dodatkowo śnieżnobiałe łatki pojawiają się na puchu we wnętrzach uszu, grzbiecie nosa, pyszczku, brodzie, dalej rozlewając się na pierś, tworząc wzór w kształcie odwróconego trójkąta i pojawiając ponownie na wszystkich czterech stópkach w postaci niskich, obejmujących nieco więcej niż palce, skarpetek.
Obecnie jego oczy są szaroniebieskie, lecz stopniowo wybarwiają się, przybierając intensywniejszy, błękitny odcień. Ma jasnoróżowy nosek, wnętrza uszu i poduszki łap.
Kiedy tylko kocurek gdzieś idzie, trzyma swój ogonek wysoko w górze. Posiada też bardzo ekspresyjne uszy, które poruszają się z każdym najmniejszym odczuwanym przez niego uczuciem.

Mały urwis. Tajemnicą jest skąd czerpie swoje nietuzinkowe pomysły i niekończące się pokłady energii, wiadome jest jednak, że jeśli cenisz sobie spokój, z Modraszkiem go nie zaznasz. To urodzony poszukiwacz przygód! Kocur zajrzy za każdą kłodę, pod każdy kamyk oraz między każde źdźbło trawy, aby znaleźć nową, ekscytującą rzecz do roboty. Widać po nim na pierwszy rzut oka, że nie może się doczekać zostania uczniem, a wraz z tym momentu, gdy przestaną go ograniczać granice obozu. Może wtedy przestanie być takim utrapieniem dla rodziców, bez których bacznego oka prawdopodobnie Modraszek dawno zrobiłby sobie mniejszą czy większą krzywdę…
Od odkrywania świata i przeżywania fantastycznych doznań kocha bardziej tylko swoich bliskich, którzy są dla niego bardzo ważni. Ceni sobie w życiu towarzystwo innych kotów i nie znosi samotności, a zawieranie nowych przyjaźni przychodzi mu z dziecinną łatwością. Na ogół dla wszystkich jest sympatyczny i kontaktowy, jednak w stosunku do rodziny i przyjaciół dochodzi do tego również wręcz matczyna opiekuńczość. Czuje bardzo silną potrzebę chronienia ich, przez co czasem niepotrzebnie zachowuje się jak rycerz na białym koniu ratujący księżniczkę w opałach. Ta troska nie wyklucza jednak ciągłego przekomarzania się i przyjacielskich wyzwisk, które uwielbia rzucać w stronę bliskich mu kotów.
Już teraz widać też, że Modraszek to nie najmądrzejszy kociak. Jest okropnie naiwny – słowo kotów, które lubi lub tych, co stanowią dla niego autorytet jest dla niego boskie, nieomylne. Ma dobre, złote serce, lecz nie lubi trzymać się zasad, które go jakoś ograniczają. To ta jedna rzecz, do której nikt go nie przekona. Reguł się trzyma jedynie tych, które uważa za faktycznie sensowne.
To także bardzo otwarta osoba na to, co dla innych może wydawać się dziwne bądź niepoprawne. Byłby wstanie zakumplować się nawet z borsukiem, gdyby było to możliwe. Nie ma dla niego żadnych barier, bez względu na to jak jakiś kot wygląda, na co choruje, kogo kocha. Dopóki ktoś jest dla niego życzliwy, on odpowie tym samym. Kotom, które wyraźnie nie mają dla niego ani jego bliskich szacunku nie będzie jednak słodził. W razie czego potrafi pokazać pazurki.

Urodzony w Klanie Rzeki w pokaźnym, liczącym aż ośmioro kociąt o imionach Kreska, Kropka, Kamyk, Lipa, x, x i x miocie. Ma do tego trójkę kochających rodziców – Śliwkową Pestkę, Astrową Łapę i Lwią Łapę. Jego duża rodzina to (prawie!) jedyne, co mu na razie jest potrzebne do szczęścia.