Ostatnie wschody słońca spędzał głównie przy wiosce dwunożnych, albo bliżej międzyrzecza. Zupełnym przypadkiem zaś skierował się bardziej na zachód - a może nie przypadkiem? Trochę chciał spotkać kogoś znajomego, a z tego co było mu wiadomo, to właśnie w tamtą stronę musiałby się kierować. Zresztą, nawet jeśli nikogo by nie spotkał, to nie narzekałby - tamte tereny nie dość, że były obfite w zwierzynę, to jeszcze były całkiem blisko wioski dwunożnych, od której początkowo trzymał się z daleka, a z czasem - nie mógł się powstrzymać przed zapuszczaniem dalej i dalej, mimo ryzyka i lekkiego strachu, że jakiś stwór zrobi mu krzywdę.
Tym razem jednak nie musiał obawiać się o dwunożnych - włóczył się w okolicy Leśnego Brzegu, spokojnie maszerując, nieco pogrążony we własnych myślach.

Fasola nic sobie nie robił z faktu, że powinien być teraz przykładnym terminatorem i członkiem Klanu Rzeki. Nawet fakt, że trenował pod okiem samego Sowiej Gwiazdy, który niedawno zabronił kontaktów z samotnikami i który na pewno nie pochwalałby jego eskapad na drugi koniec Doliny, niewiele na niego wpływał. Bawiła go cała ta sytuacja z żartownisiami na granicach i niepokój dymnego, spowodowany tym, co mu powiedział, a przecież zmyślił to na poczekaniu. Niby coś słyszał, niby nie - ale ziarno zostało zasiane, a Fasola... cóż, miał to gdzieś. Poza tym straszliwie nudziło mu się na terenach, więc w wolnej chwili po prostu wziął i ulotnił się z obozu, a gdy zawędrował aż w okolice Leśnego Brzegu, poczuł znajomy dreszcz ekscytacji. No tak, tęsknił za swobodnym poruszaniem się, spaniem gdzie popadnie, brakiem obowiązków, wymagań i wszystkiego... Jedynym plusem klanu był fakt, że miał żarcia jak lodu. Ha! Szkoda tylko, że nagle musiał spełniać jakieś wyżej określone wymogi. Stał się Kolorową Łapą, terminatorką Klanu Rzeki. Ciekawa rola, ale jak długo w niej wytrzyma? Już szło mu kiepsko! Jak tak sobie chodził i rozmyślał, dostrzegł nagle czyją dziwnie znajomą sylwetkę.
- Ale jaja, ja cię znam! - miauknął głośno, podbiegając do niebiesko-kremowego kocura z szerokim grymasem rozbawienia na pociągłym pysku. - To z tobą gadałem o odrodzeniu jako robak, nie? Pod jakimś drzewkiem, tylko za choleeeere nie pamiętam jak się nazywasz, dawno to było. Bo to ty, nie? A nawet jak nie, to miło cię spotkać! Często tu bywasz?

Nastroszył się, słysząc jakiś zapach, a potem głos... Szczególnie, że nie był to zapach, który mógłby zapomnieć. Nawet po tylu księżycach. Już był gotów, by zacząć spylać jak najdalej, ale kątem oka zerknął i dostrzegł białą, chudawą kotkę - którą kiedyś już spotkał! Tym bardziej był skonfundowany, czemu samotniczka miałaby mieć zapach akurat Klanu Rzeki? Zatrzymał się więc i odwrócił do samotniczki.
- Ty, ja ciebie też, no nie wierzę! - rzucił. - Mm, ta, coś pamiętam! Dawno temu, i chyba.. Dużo się zmieniło od tego czasu u ciebie? - mruknął, przybierając zaciekawioną i skonfundowaną minę, jednak nie mówiąc wprost, o co chodzi. No, liczył, że kotka... kocur? Domyśli się, o co chodzi. - I w sumie to teraz chyba tak. Wyrzuciło mnie na chwilę bardziej na tereny za Kamiennym Potokiem, potem do Gniazda, no i tak czas leci - wzruszył barkami.

- Do klanów? No żartujesz chyba. Pamiętaj, zawsze możesz stamtąd uciec. Ale że tak po prostu cię przyjęli... - nic nie stało na przeszkodzie, żeby sobie po prostu odejść. Tak czy siak, członkostwo kotki w Klanie Rzeki na pewno go zdziwiło. Na gwiezdnych, czemu! Wyglądało na to, że Klan Rzeki to nadal zbiorowisko samotników, a nie rodowitych rzeczniaków.
- KTO!? - rzucił zaskoczony, słysząc imię Sowiej Gwiazdy. Że ten Sowa!? Nie znał kocura jakoś bardzo, no ale kojarzył, zdarzyło mu się zamienić z nim parę słów. Co się stało z Krzywym... z Mknącym? Cholera, pewnie już zmarli. Może w Klanie Rzeki nastąpił jakiś przewrót, kiedy go nie było przez tyle księżyców? To ci dopiero jazda.
- Co nie? Grupa jak grupa. To, co jest wyjątkowe, to chyba to, że całkiem długo się trzymają. Słyszałem, że te klany już trochę tu siedzą - odparł. Już chciał rzucić Kolorowej Łapie, że lepiej stamtąd się wynieść, bo inaczej będzie polować, trenować i siedzieć w jednym obozie do śmierci...
- Mm, niezbyt. Chociaż czekaj, udało mi się natrafić na to, yyy, Plemię. Wiem mniej więcej, gdzie jest i jak tam dotrzeć. Dosyć ciekawe, nie powiem. A co do wycieczki... Wiesz co, myślę, że jak na chwilę znikniesz, to nic się nie stanie, przecież ten Klan nie może wszystkich tak dokładnie kontrolować! Więc zapraszam, jeśli masz ochotę gdzieś się powłóczyć. O, i mam w sumie pytanie, bo obiło mi się o uszy, że w tych klanach to potrafią ryby łowić, i pływać. Nauczyli cię? - dopytał, licząc na to, że Łapa odpowie tak, oczywiście, i z chęcią przekaże mu tę wiedzę. Jedną z rzeczy, których bardzo żałował, było to, że nie nauczył się tego przed opuszczeniem Klanu Rzeki. Co za strata.

Wędrówki po terenach w okolicach Klanów były ryzykowne, kiedy nie znało się granic. Kocica znała Kodeks Wojownika i wiedziała jak klanowi mogą podejść do kogoś takiego jak ona, obcy w końcu nie mogli wiedzieć, że należała do Klanu Cienia, który był garstką młodych, niedoświadczonych kotów, które o upadku swoich przodków słyszeli tylko opowieści. Musiała jednak dowiedzieć się gdzie może się zapuścić, a jakich okolic lepiej unikać.
Kiedy szła w kierunku powoli zachodzącego słońca... do jej nozdrzy dotarł intensywny zapach moczu, który rozciągał się tworząc drażniącą ścieżkę -Czyli tak to wygląda, obszczychujki - mruknęła pod nosem sama do siebie i skręciła w lewo, stronę przeciwną do pagórków jakie widziała kawałek dalej. Z góry założyła że to do nich ciągnęła się granica, chciała więc poznać jak to wygląda z drugiej strony.

Samotne przechadzki wzdłuż terenów zawsze były miłą odskocznią, nawet jak nie zostałem wybrany do żadnego z patroli to starałem się przejść poza obóz... gorzej że pogoda była taka a nie inna. No ale czego nie robi się dla wrażeń i nowych znajomości?
Nie spotykałem kogoś zawsze w trakcie takich wypraw, ale dziś mi się akurat poszczęściło. Liliowo - kremowa szylkretka której nigdy wcześniej nie widziałem postanowiła zawitać na nasze granice. Czy była którymś z żartownisiów? Nie mogłem mieć pewności... za to miałem pewność że ta baba jest PRZEOGROMNA. Większa ode mnie! Więc w razie walki będzie ją ciężko powalić, hm.
- Szukasz czegoś? - zagaiłem z wysoko uniesionym ogonem nie podchodząc za blisko. Moje wąsy drżały - albo z zaciekawienia, albo z zimna.

Reguły o codziennym patrolowaniu granic dla Tytoń zawsze brzmiały nieco... abstrakcyjnie, w końcu kto miałby tyle czasu, nawet jeśli Klany miały kotów więcej niż pięć to wciąż, z każdym kolejnym rosła ilość pysków do wykarmienia, ziół potrzebnych do leczenia nawet tych najdrobniejszych ran, a przy tym zapewne nie wszyscy byli w pełni samodzielni.
Najwidoczniej jednak abstrakcja okazać miała się prawdą, bo po kilku chwilach trafiła na kocura. Niezbyt imponujących rozmiarów, przy niej zdawał się być może i wysoki, ale tyczkowaty, nawet jeśli pod krótkim futerkiem przebijały się mięśnie. Na całe szczęście nie zdawał się jakoś wyjątkowo wrogo nastawiony, przynajmniej tyle.
- Twojej matki - burknęła pod nosem wywracając oczami. Zaraz po tym jednak przełknęła ślinę i ciężko westchnęła siląc się na szczerość - Sprawdzam ile ziemi zajęliście. Rzeka? Wicher? Grom? - dopytała, bo... była ciekawa, który z sąsiadów znajdował się w tym miejscu, zapewne Szept już to wiedział, ale przez ostatni księżyc ich ścieżki się nie przecięły, więc co za tym idzie, Tytoń nie mogła bazować na jego wiedzy.

Oho, trafiła się pyskata. Zmarszczyłem brwi zastanawiając się przez dwa uderzenia serca co jej odpowiedzieć. - Samotnicy nie mają szansy się z nią spotkać. - bo raczej nieznajoma nie wierzyła w Gwiezdny Klan, i nic na nią nie czekało po śmierci, w teorii. Miejmy nadzieję że kiedyś będzie mi dane spotkać znów Tęczową Chmurę, może nie koniecznie po śmierci, a jakoś szybciej.
- Ostatnia z opcji, największy z klanów to i największe teleny. Od Olłowa aż po Leśny Bzeg. Jeśli chcesz psejść gdzieś na dlugą stlonę Oka Gól to polecam iść pomiędzy telenami Klanu Wichlu i Zeki, u nas mały kolytaz dla takich jak ty został zlikwidowany. - starałem się brzmieć jakkolwiek elokwentnie i poważnie by kotka nie wpadła na jakiś głupi pomysł. Mówiąc to wszystko czułem dumę ze swojego klanu, że jesteśmy największą grupą w całej dolinie.

Na odpowiedź kocura Tytoń uniosła wyżej jedną brew. Nie spodziewała się żadnej odpowiedzi a dostała... no właśnie coś interesującego.
- Nie wychyla się poza wasz obóz? - mówiąc to przyjrzała się kocurowi dokładniej... nie wyglądał na jakiegoś starego, lub zniedołężniałego, więc duża szansa, że jego matka również jeszcze taka nie była. Jerzyk był dobrym przykładem jak rodzice mogą pokonywać góry, nawet w śniegu i mrozach. Później kocur mówił ciekawe rzeczy... jednak w sposób tak nieprzystępny dla Tytoń, że musiała zapaść jeszcze chwila ciszy, żeby wszystko dobrze się poukładało. Tym bardziej, że kocur chyba nie wymawiał "r", więc Olłowo było tak naprawdę Orłowem, a Gólami były Góry.
- Takich jak ja? - dopytała nieco zirytowana, hamując się przed poinformowaniem kocura już teraz o swoim szlachetnym pochodzeniu. Chciała się dowiedzieć, czy faktycznie był tak zapatrzony z wielkość Klanu Gromu, czy to jedynie omamy z mrozu...

- Dokładniej to nie żyje... chyba już od jakiegoś obiegu pól. - mruknąłem w odpowiedzi przeliczając w głowie ile księżyców minęło. Chyba było to nieco później ale w zaokrągleniu był to obieg.
Nie uważałem że śmierć matki była jakimś sekretem o którym nie mógł się dowiedzieć żaden kot spoza klanu. Bo co zrobi z tą informacją? Nawet jakby miała rzucać jakieś żarty to byłyby tak niskich lotów że nie ciągnąłbym dłużej tej rozmowy tylko przegonił intruza.
- Samotników, kotów wyjętych spod kodeksu. - i fakt ten sprawiał że gdyby kotka mnie ostro wkurzyła, mógłbym ją zabić i nie ponosić konsekwencji... ciekawe czy kot po zabiciu drugiego kota zmienia się jakkolwiek.

- Ups, moja też. Co nie zmienia faktu, że spotkanie z nimi nie jest niemożliwe - i... to był moment kiedy na kocura spojrzała z góry, Tytoń wychowała się w gorliwej wierze matki. W szacunku do swoich korzeni i tego co się z nimi wiązało. Nie podchodziła do tego aż tak obsesyjnie jak Szept, jednak wiedziała gdzie mogła szukać Brzoskwiniowego Puchu i... na samą myśl uniosła ślepia ku niebu, gdzie za niedługo powinna zacząć pobłyskiwać Srebrna Skórka.
- Aby zostać wyjętą spod Kodeksu Wojownika wpierw musiała bym żyć wbrew jego zasadom - spojrzenie Tytoń momentalnie spadło niczym grom z nieba prosto na kocura - Koty Klanu Cienia istnieją, a to że praktycznie wyginął nie sprawił, że reszta została samotnikami - teraz czekała, podczas gdy pewna nutka satysfakcji wiła się w jej sercu, nawet jeśli była w głębi duszy świadoma, że tak. Dopóki nie posiadali przywódcy, ona była samotnikiem, nie miała przed kim złożyć ślubów, a nie poczuwała się aż tak do tego obowiązku jak jej brat.

Zmarszczyłem brwi przyglądając się kotce w konsternacji. No tak, ja miałem się z nią kiedyś spotkać... ale ona ze swoją matką? - Wiezys w coś po śmielci? - spytałem nie odrywając podejrzliwego wzroku z kotki. Ta tak samo jak ja nie wyglądała na kogoś starego, więc łączyła nas podobna przeszłość w jakiejś tam części.
Parsknąłem nieco rozbawiony stwierdzeniem kotki. - No to taki były członek Klanu Cienia może gdzieś tam sobie żyć, z tego co wiem to są takie koty w Klanie Zeki. A poza tym w Dolinie nie ma innych kotów uważających się za cienistych wojowników. Są oni tlochę jak... Klan Nieba. Ale ten. No nie znasz tej histoli więc nie ważne. - machnąłem ogonem. To co mówiła kotka było ciekawe, musiała wiedzieć co nie co o życiu w klanach i może usłyszała o Gwiezdnych od kogoś innego spotkanego na granicy lub swojego przodka. - Samotnicy żyją wblew Kodeksu Wojownika. Jak mają uważać że słowo psywódcy jest plawem skolo nie mają psywódcy? Tak samo jak z glanicami, kalmieniem innych czy zglomadzeniami. - bycie samotnikiem gryzło się z byciem przykładnym wojownikiem.

- W Gwiezdny Klan - dwa wyraźnie i dobitnie wypowiedziane słowa padły z wykrzywionego w grymasie pyska kotki. Sama nie była orłem, potrafiła jednak dodać jeden do jednego. Nie bez powodu stwierdziła, że oboje mogą się spotkać z rodzicielkami, jeśli Tytoń wierzyła by w intelekt gromiaka mogłaby jeszcze pomyśleć, że ten zwyczajnie nie wierzy w nic.
Ostatnie wiary w iloraz inteligencji wyparowały jednak kiedy łaciaty parsknął.
- To, że ty o nich nie wiesz to nie znaczy, że ich nie ma, mysi móżdżku - warknęła na dobry początek - Znam tą historię lepiej niż ty. A nawet jeśli bym jej nie znała powinna ona się nieść po językach kotów, a nie być jak ty to powiedziałeś "nie ważną". Tak samo jakbyś powiedział, że życia twoich przodków były po prostu nie ważne - mlasnęła na samą myśl, że ktoś mógłby pomyśleć, że żywot i starania Brzoskwiniowego Puchu były nieważne, że Szepcząca Noc przyszedł tu na marne - Czy gdy umiera przywódca, to wszyscy przestajecie być wojownikami do momentu aż zastępca zostanie nowym? Czy po pożarze, kiedy nikt nie miał terenów wojownicy przestali nimi być? Klan to nie miejsce, a koty, które go tworzą. Na całe szczęście w Klanie Cienia nie ma tak niewiernych kotów jak ty - wraz z końcem swojego gniewnego wywodu splunęła w kierunku jego przednich łap i spojrzała na niego z wyższością. Był kotem bez misji, powołania, bez sensu życia jeśli odebrałoby mu się to na co jego przodkowie pracowali przez obiegi pór.

Rozwarłem lekko pyszczek by zamknąć go niemalże od razu. Chcąc nie chcąc kotka mnie zaskoczyła... w sensie upewniła moje założenia o jej wcześniejszych spotkaniach.
- Co ty piepsysz. Nasłuchałaś się od innych o życiu w klanie i telaz udajesz jakiegoś klanowego kota? Uuu jeszcze mi powiedz że jesteś z Klanu Nieba lub Cienia. Pewnie masz na dlugi człon imienia Gwiazda. Ja to jestem Wilcza Gwiazda akulat, możemy sobie usądzić zglomadzenie we dwoje. - uśmiechnąłem się prowokacyjnie, niech nie robi ze mnie debila.
- No widać po liczebności tego klanu jak wielni są jego członkowie. - syknąłem - Wynoś się z naszych glanic i się do nich nie zbliżaj dobze ci ladzę. - opuściłem nieco łeb i wpatrywałem się w kotę spod byka. Pazury miałem wysunięte a futro na grzbiecie najeżone.

Z każdym słowem kocura futro Tytoń stawało coraz mocniej dęba... a ona już wiedziała, że kocur był albo wybitnie tragicznym przypadkiem, albo Klan Gromu był spisany na straty i miała nadzieję, że Gwiezdni sami przyłożą do tego swoją łapę.
- Moja matka rozpoczęła odbudowę Klanu Cienia i to w naszych łapach jest dokończyć jej działo - szybki wzrok w kierunku nieba... czy to właśnie Brzoskwiniowy Puch dodała jej cierpliwości do idiotyzmu gromiaka? A może była to zwyczajna potrzeba mówienia o swojej rodzicielce i jej misji -Przy przywódcach jesteś szczeniakiem, jeśli tak właśnie szanujesz swoją Gwiazdę.
I... miała się zwyczajnie odwrócić, odejść. Dać spokój... jednak krótkowłosy musiał wyciągnąć pazury, zagrozić, zaś Tytoń nie mogła pozostać obojętna, więc o dziwo nie spięła się, a wręcz przeciwnie! Rozluźniła mięśnie i nieco pochyliła łeb aby zrównać się z kocurem po czym - Woof - szczęknęła z pogardliwym uśmiechem - Nie przekraczam granic szczeniaczku, więc nie musisz się martwić, kodeks nie zmusi cię do przegranej walki.
Dopiero po tym cofnęła się o dwa kroki od granicy i zaczęła powoli iść wzdłuż niej, tak jak to robiła nim gromiak ją zatrzymał. Po kilku krokach odwróciła łeb i puściła kocurowi jeszcze jeden ironiczny uśmiech podczas, którego oblizała kły. Nie bała się walki... chociaż Szeptowi by się to pewnie nie podobało.

//zt?

- Idź tam wciągaj kocimiętkę dalej. - ta, niezła odbudowa. Mój staruszek miał już chyba ze sto księżyców na karku a to za jego czasów upadł Klan Cienia. Te mysie łajno była jakąś miejscową dziwaczką która się czegoś na serio nawąchała. Niech idzie sobie gdzieś na drugą stronę doliny a nie zawraca dupę.
- Tia, idź już dziwolągu gadać z lesztą psywódców, może w Klanie Wichlu cie psyjmą czy coś. - bo to był chyba najdziwniejszy z klanów, nie? Ciągle coś im nie pasuje, nie myślą kogo przyjmują pod swoje skrzydła... no przywódczyni to najmądrzejsza nie jest. Gdy ja otrzymam swoje dziewięć żyć nie pozwolę by jakikolwiek inny klan podważał moje decyzję lub w ogóle miał czelność odwalać to co odwala Słodka Gwiazda.
Sapnąłem nie spuszczając oka z wariatki. Odprowadziłem ją wzrokiem i pilnowałem by nawet jej wąs nie przekroczył naszej granicy. Byłem WŚCIEKŁY. W tamtym momencie miałem ochotę rozszarpać ją na najmniejsze kawałeczki, i nawet nie wiem co mnie od tego powstrzymało. Musiałem pójść gdzieś w głąb naszego terenu, by wyrzucić na cokolwiek swoją złość.

/zt

Do pewnego momentu czuł się okropnie. Potem przestał czuć się okropnie. Po czym przestał czuć. Nudności, ból brzucha i wymioty stały się zbyt codzienne. Reakcja obronna jego organizmu dawno przestała go interesować. Stając się znajomą upodobniły się do nudnej. Przejrzał ją. Znał jej wszystkie idosynkracje. A ona nie odeszła. Musiał urosnąć wokół niej i czekać na śmierć. Czekać na śmierć znudzony na śmierć. Mógł to zrobić z dala od kotów z wioski, przy Oku Gór. Tylko ten smród był za mocny. Za duży. Zdecydowanie zbyt wielki. Czy granice Klanu sięgały tak daleko na północ. Zamglone marazmem, zmrużone oczy Ruty wpatrywały się tępo w krajobraz. Krajobraz tępo wpatrywał się w Rutę. Nasiąknięty moczem śnieg węszył Rutę. Ruta myślał. Uniósł łapę na modłę charta i myślał. Naparł na zastałą korbę jego mózgu z całych sił. A potem przekroczył granicę i szedł wzdłuż niej. Na południe. Nie miał innego wyjścia. Nie miał też odwrotu.

Zobaczył, jak obcy kot zbliża się do granicy; pozostał jednak ukryty pomiędzy drzewami, obserwując go z pewnej odległości; nie w smak była mu konfrontacja, ale po ostatnich wydarzeniach zwyczajnie trawiła go ciekawość. Czy to on był za to odpowiedzialny? Czy przyszedł, by podkładać kolejną trutkę? Nie widział innego powodu, dla którego miałby przekraczać granicę - granicę, którą ewidentnie czuł, widział, jak się zastanawia nad jej przekroczeniem, waha, w końcu jednak podejmuje ryzyko. Gdyby szukał przejścia, nie przecinałby terenów Gromu w samym ich sercu.
Nie miał dziś nic lepszego do roboty. Ciekaw tego, co planował, postanowił więc iść za nim, w pewnej odległości, kryjąc się za drzewami porastającymi podnóże Orlich Szczytów, bacząc na wiatr i to, co miał pod łapami, choć, prawdę mówiąc, nie zależało mu na tym, by pozostać niewykrytym aż tak.