Lilia zapiszczała. Światełko również pisnęła, zupełnie nieświadomie, gdy ta powaliła ją na ziemię; wzięła głęboki wdech, zupełnie jakby Lilia wpychała ją do wody, jednak gdy uderzyła grzbietem o ziemię, powietrze uleciało z niej jak z przekłutego balonika. Zesztywniała, zupełnie nie wiedząc, czego się spodziewać. Miała mętlik w głowie, była zmęczona i obolała, tak fizycznie jak i psychicznie, jednak gdy poczuła na sobie przyjemny ciężar Lilii i łagodne wibracje, jakie rozchodziły się po jej ciele wraz z jej wesołym pomrukiem, rozluźniła się, choć jej mięśnie wciąż delikatnie drżały, jako że nie było to coś, nad czym mogła świadomie zapanować. Znowu chciała jej się płakać i łzy faktycznie stanęły w jej oczach; tym razem jednak zaśmiała się, cicho i krótko; choć był to śmiech mokry od łez i pełen zmęczenia, to był on prawdziwy. Szczery. Światełko miała wrażenie, że umarła.
Nie mówiła nic, po prostu napawając się bliskością Lilii, pozwalając, by masa jej ciała przyciskająca jej kościste ciało do ziemi wyciszyła ją, sprowadziła do ziemi. Choć serce łomotało jej w piersi i piszczało jej w uszach, miała wrażenie, że zaśnie. Była tak niesamowicie zmęczona. Sen w towarzystwie Lilii wydawał się być szczytem jej pragnień, nawet jeżeli podświadomie czuła, że to było ekstremalnie głupie, już pomijając to, że były na samym środku Orlej Przełęczy. Nagle jednak Lilia podniosła się, stanęła nad nią, a Światełko poczuła się bardzo mała pod jej wzrokiem. Pociągnęła nosem i przetarła oczy grzbietem łapy. Na jej słowa wydała z siebie... dźwięk. Mokry, wesoły, gdzieś na pograniczu śmiechu i płaczu. Sama nie wiedziała, co chciała nim przekazać.
Nie odpowiedziała. Zamiast tego wyciągnęła łapy w górę, by móc objąć Lilię i przyciągnąć ją znów do siebie, by znów móc czuć ją na sobie, by znów była tak blisko, jak tylko było to fizycznie możliwe. Bała się. Tak strasznie się bała tego, że to było tylko chwilowe. Że za chwilę czar pryśnie. Że to nie działo się naprawdę, lub było jedynie okrutnym żartem. Nie potrafiła patrzeć na dobre chwile inaczej, niż jako zapowiedź tragedii.

Czas płynął i stał w miejscu. Miała wrażenie, że jednocześnie spędziła tu wiele godzin i zaledwie kilka uderzeń serca. Była zmęczona. Bolało ją całe ciało, łącznie z całą jej duszą. Nie wyobrażała sobie, by być gdziekolwiek indziej, niż przy Lilii. Pierwszy raz od tak wielu księżyców czuła się bezpieczna, nawet jeżeli cały czas czuła bolesne ukłucie złośliwej myśli: to minie. To minie jak każda inna ostoja bezpieczeństwa, bo Światełko była jak omen. Jej obecność i przywiązanie łączyło się jedynie z kolejną tragedią, kolejnym rozczarowaniem, nie potrafiła myśleć o sobie inaczej; jak wiele czasu będzie potrzeba, by i Lilia zniknęła z jej życia na zawsze? Bez słowa, lub mówiąc, że to nie jest jej wina, choć czuła po pełnym rozczarowania wzroku, że to jednak była jej wina. I chyba myślała o tym za dużo. I nie potrafiła przestać. I znów chciało jej się płakać, ale Lilia się odezwała i nagle Znika otrząsnęła się, zamrugała, patrzyła na nią przytomnie.
- Ja... Ta-k, chyba. Chyba tak będzie nnajlepiej - westchnęła cicho, bo zdrowy rozsądek wygrał z dziecinną roszczeniowością. Potrzebowała chwili na to, by jednak pozwolić Lilii wstać i natychmiast tego pożałowała, tęskniąc za jej ciepłem i przyjemnym ciężarem na swojej piersi. Sama również się podniosła, by stanąć na drżących łapach. Kręciło jej się w głowie. Musiały... musiały znaleźć jakieś miejsce. Lilia miała rację. Nie mogły tu spędzić całego dnia, niezależnie od tego, jak bardzo by tego chciała.

Przyjemne ciepło rozlało się po jej ciele, gdy Lilia znów przylgnęła do jej boku. Uśmiechnęła się drżąco i pociągnęła cicho nosem. Była szczęśliwa. Tak bardzo chciała umieć nie myśleć o tym, że na pewno zaraz wszystko zniszczy. Lodowe igiełki wbijały się w tył jej głowy, choć starała się je ignorować.
- T-tak, hm - przytaknęła, zaraz marszcząc czoło, by przypomnieć sobie, czy widziała gdzieś w Orlej Przełęczy jakąś norę. Miała mgliste wspomnienie o jakiejś kryjówce nieco bliżej pasma kosodrzewiny, ale nie byłaby teraz w stanie pokazać dokładnie, pod którym z drzew to widziała... i czy w ogóle było to coś, w czym można było się skryć. Szła razem z Lilią, rozglądając się za jakąś kryjówką; nawet nie zauważyła, że przez cały ten czas milczała, skupiona na poszukiwaniach oraz przygryzaniu wnętrza swojego policzka.
- ! - wydała z siebie... dźwięk. - U-um. Jeżeli chcesz? Mnietaknazywać - dodała zaraz, nieco bardziej elokwentnie. Serce łopotało w jej piersi jak oszalałe i chyba znów chciało jej się płakać, choć tym razem byłyby to łzy pozytywne. Pociągnęła znów nosem. - A. A twoja siostra... wie? Że tu jesteś? - spytała po chwili zastanowienia, przekrzywiając lekko głowę w bok. I wtedy też nieco na prawo, za głową Lilii, dostrzegła wejście do nory ukryte w korzeniach górskiej sosny. Kiwnęła głową w jej stronę.

— Chcę — mruknęła ciepło, zerkając na kotkę z łagodnym uśmiechem. Tak będzie łatwiej; wiedziała już co czuje, bo zdążyła poukładać co do tego myśli. Najpierw myślała, że traktowała Światełko tak samo jak Błotko czy Mysz, jednak szybko okazało się, że wcale tak nie było. Mysz była jej siostrą i najlepszą przyjaciółką, Błotko natomiast było jej równie bliskie, ale to do Niknącej Łapy uciekała myślami, gdy akurat nie zajmowała się obowiązkami. To za nią rozglądała się przy granicy z Orlą Przełęczą i to o nią się martwiła, że już nigdy jej nie zobaczy. Dodatkowo, podobnie czuła się, gdy jako kocię podkochiwała się w dużo starszym od niej Brzasku, co było jedynie głupiutką miłostką. Teraz widziała, że jej uczucia wobec rzecznej kocicy były podobne, jak nie... dojrzalsze.
— Mówiłam jej o tobie — przytaknęła. — Moja siostra jest Wieszczką. Jedną z dwóch dokładnie. Wcześniej mieliśmy tylko jednego, ale przed rezygnacją zdecydował się na zmianę tradycji i wytrenował dwóch następców. Opowiem ci o tym kiedyś! — zapewniła z uśmiechem, a gdy kotka na coś wskazała, odruchowo odwróciła łeb i dostrzegła... norę! Zamruczała radośnie - oto ich nowa kryjówka. Bezpieczniejsza, a do tego nie wyglądała na uczęszczaną. Tyle mogła stwierdzić po starym, zwietrzałym zapachu jaki się wokół niej unosił. Był na tyle słaby, że ledwo rozpoznała w nim zająca. Najwyraźniej biedak padł ofiarą jakiegoś ptaszyska. Na moment oderwała się od Światełko i truchtem podeszła do nory, łapą odsłaniając korzenie by zajrzeć do środka. Było tam wystarczająco miejsca by obie się tam zmieściły, a to ją ucieszyło. Zerknęła na kotkę przez ramię i wsunęła się do nory jako pierwsza, od razu zajmując miejsce i jak tylko Niknąca Łapa do niej dołączyła, Lilia z ciepłym pomrukiem się do niej przytuliła i położyła brodę na jej barku, owijając się wokół jej ciała.
— Mam ci tyle do opowiedzenia — westchnęła, zamykając na moment ślepia. — Ale... to później. Na razie chce się tym wszystkim nacieszyć, a nie paplać!