- Ojej - odpowiedziała bardzo elokwentnie, marszcząc czoło w zmartwieniu. Pierwszy raz wybrała się na długą wyprawę z daleka od swojego obozu (gniazda?) i nie mogła znaleźć drogi powrotnej - Znika niestety dobrze znała to uczucie, bo pamiętała dobrze swoje pierwsze próby... ucieczki? Sama nie wiedziała, czego chciała od życia w tamtym momencie, poza tym, że czasem budziła się z potrzebą wyjścia z obozu, by już do niego nie wrócić.
- Um, pe-ewnie tak, najgorzej się tak zapętlić w strachu i frustracji i zacząć robić głupie, oczywiste błędy, które ty-tylko pogarszają sprawę. Znam to - i znów uśmiechnęła się nerwowo, co widać było po tym, jak bardzo spięty był każdy mięsień na jej pysku. Chyba nie potrafiła już ich rozluźnić. - Nnie, to znaczy: mieszkam niedaleko, ale nie jestem samotnikiem. Nazywam się Nik-knąca Łapa i jestem z Klanu Rzeki - przedstawiła się pogodnie, nawet jeżeli nie potrafiła zapanować nad stresem. Obie były w tym momencie zestresowane i niepewne, choć podejrzewała, że tylko dla niej był to stan naturalny. - A ty? Sporo chhodzę po okolicy i ją znam, mo-oże wiem, którą drogą powinnać wrócić, żeby się. Em. Znaleźć.

- O. To ba-ardzo ładne imię. Takie delikatne - uśmiechnęła się pogodnie, choć wciąż widać było w niej ogromne napięcie i stres. Kotka miała bardzo ładne imię, podobało jej się. Na pewno było lepsze niż to, które sama dostała i które miała dostać. Nie lubiła ho. Nie lubiła tego, co implikowało w jej glowie i jak bardzo kojarzyło jej się ze śmiercią.
- Pewnie. Można iść naokoło do końca przełęczy, a-le jest też ścieżka na przełaj, trochę wyżej i pomiędzy skałami. Łatwo ją przeoczyć, um, bo z dołu prawie jej nnie widać - ożywiła się. Teraz wcale nie dziwiło ją to, dlaczego kotka się zgubiła, skoro prawdopodobnie przyszła właśnie tędy! Ta ścieżka była bardzo ukryta i czasem sama potrzebowała chwili, żeby się zastanowić, gdzie ona jest. - Cchodź, pokażę ci, chyba nawet pamiętam, jak się ta-am dostać.

Posłała jej krótki uśmiech w reakcji na jej słowa.
Nie przeszkadzała jej cisza, dlatego sama nic nie mówiła. Nawet jeżeli nie była szczególnie komfortowa, to Znika miała w tej chwili konkretne zadanie, na którym się skupiła. Im mniej jej myśli mają okazji do samodzielnych wędrówek, tym lepiej. Udało jej się znaleźć przejście, o którym mówiła - było ukryte, ale pamiętała, że nieopodal niego rósł mały krzaczek, za którym trzeba było skręcić, i to dzięki niemu udało jej się zaprowadzić Lilię na szlak, który miał zaprowadzić je do celu.
- Hm? Erm, jestem terminatorem; w klanie, g-gdy ma się "łapę" w imieniu, jest się w ttrakcie treningu - odpowiedziała, odwracając głowę w stronę nowej znajomej. - A ty? Wy chyba nie zmieniacie imion?

Tak wiele by dała, by już nie trenować. By mieć to już za sobą, móc być wojownikiem, przestać czuć się jak czarna owca, najbardziej żałosna imitacja tego, kim powinien być klanowy kot. A zamiast tego od kilku księżyców nie miała nawet treningu, bo Mknąca Gwiazda był zbyt zajęty bądź chorował, a zwymiotowałaby ze stresu cały swój układ pokarmowy na samą myśl o tym, żeby prosić o przydzielenie nowego mistrza.
- Światełko - uśmiechnęła się nieśmiało, tuląc po sobie uszy; sama nie wiedziała, dlaczego wstydziła się swojego imienia. Nagle, teraz, zupełnie bez powodu? Czy wcześniej też tak reagowała? Teraz nawet nie potrafiła sobie przypomnieć, czy miała z nim problem, czy po prostu wymyśliła kolejną rzecz, która jej się w sobie nie podobała. - Peewnie Krzywa Gwiazda chciał, żebym zos-została Niknącym Światłem jako wojownik. Ale ja chyba chcę zmienić imię. Wrócić do bycia Światełkiem. Świetlistym... czymś - dodała, błądząc wzrokiem gdzieś po okolicznych skałach. - Aalbo tak zupełnie. Na coś kompletnie innego.

Przyjemne ciepło rozlało się po sercu Niknącej Łapy, która aż stuliła po sobie uszy. Ojej.
- Hm. To byłoby bardzo ładne i-imię - przyznała, uśmiechając się nieśmiało. - Wasze imiona w ogóle bardz-dzo mi się podobają, są takie... - zmarszczyła rudawe od słońca czoło, robiąc krótką pauzę. - Nie wiem, jaak to nazwać. Są jak dom. Miękkie i ciepłe i naturalne. Oczywiste - dokończyła, chociaż nie była z takiego wyjaśnienia zadowolona. Potrząsnęła głową. Zupełnie nie wiedziała, w jaki sposób nazwać uczucie, które dawały jej plemienne imiona (choć znała jedynie dwa: to należące do Lilii oraz to, które niejako nadała jej samej), jak określić to, że były idealnym dopełnieniem naturalnego biegu rzeczy. Istniały. Były piękne w swojej prostocie.
- Aach, nie wiem, jak to wytłumaczyć! - jęknęła, strzelając z frustracji ogonem na boki.

Śmiech Lilii sprawił, że rozszalałe myśli w głowie Niknącej Łapy na krótką chwilę zwolniły, nie robiły aż takiego hałasu. Mimowolnie uśmiechnęła się, uspokojona, choć nerwowo uciekła wzrokiem gdzieś w bok, niby patrząc za czymś, co mogło kryć się za pobliskim krzewem.
- Mm, są bardzo. Oczywiste. Wiesz, kiedy roozmawiasz z wojownikiem, kiedy z terminatorem, a kiedy z przywódcą - odpowiedziała, kiwając głową. Prześlizgnęła wzrokiem na niebo, później na drogę przed nimi, by w końcu znów wrócić do postaci Lilii. - To k-kwestia dogadania się z przywódcą. Więc zależy, jak dduży problem masz z samym wystosowaniem prośby do przywódcy.
W krótkim, nerwowym uśmiechu Niknącej Łapy błysnęły zęby. Dla niej, póki co, był to problem nie do przeskoczenia.

- Krzywa Gwiazda był wyrozumiały - powiedziała cicho, tuląc po sobie uszy. - Zmarł już... nie wiem, chyba pełen obieg pór temu.
Nie wiedziała, dlaczego tak naprawdę jej o tym wszystkim opowiadała. Dlaczego w ogóle tłumaczyła zupełnie obcemu kotu to, jak wyglądały tradycje klanów i co działo się w jej własnym. Chyba nie powinna tego robić, chyba powinna trzymać język za zębami... Ale była tak przeraźliwie samotnym kotem, że każda, nawet najmniejsza oznaka zainteresowania tym, co miała do powiedzenia, wywoływała u niej słowotok. Zresztą, komfort widać było nawet w sposobie, w jaki mówiła: z każdym kolejnym słowem jej głos drżał coraz mniej.
- Sama nie wiem, czego tak naprawdę chcę - westchnęła, zatrzymując się. Choć celowo zwolniła kroku, tak czy inaczej znalazły się u celu swojego marszu i nie było szans na to, by dalej to odwlekać. - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła, uśmiechając się lekko. - Chyba... Chyba nie będę iść dalej. Słyszałam, że nie lubicie, gdy kręcimy się zbyt blisko waszych granic.
Przestąpiła nerwowo z łapy na łapę. To chyba było pożegnanie?

- Nnaaprawdę? - jęknęła, uśmiechając się krzywo i tuląc po sobie uszy; to było nic, a jednocześnie poczuła się tak, jakby nagle zaczęła się gotować we własnym futrze. Nie potrafiła nawet być normalna w chwili, w której powinna być przynajmniej trochę normalna. Ktoś właśnie powiedział jej, że chciał spędzić z nią więcej czasu po pierwszym spotkaniu. To się normalnie nie zdarzało, a nawet jeżeli: nikt nigdy nie powiedział jej tego na głos i obecnie czuła się tak, jakby miała rozpuścić się jak grudka lodu porą młodych liści. Ale tak pozytywnie!
- Ja ciebie też! Bardzo! I-i tak, chętnie! - powiedziała, chyba trochę zbyt głośno i zbyt entuzjastycznie jak na sytuację, ale, o Gwiezdni, czuła się tak, jakby w końcu miała jakąś przyjaciółkę, albo przynajmniej potencjalną przyszłą przyjaciółkę. To był gigantyczny sukces. Przeżywała pierwsze sukcesy społeczne, które normalne koty przeżywały w wieku dwóch, może trzech księżyców, będąc podstarzałym terminatorem i choć było to żenujące i gdyby była człowiekiem, byłaby czerwona jak burak na każdym milimetrze skóry, to jednocześnie niesamowicie cieszyło ją to, że Lilia odwzajemniała jej... sympatię?
- T-to, um, do zobaczenia?

Pożegnała się z Lilią i sama również odwróciła się, by wrócić do siebie... ale po przejściu kilkunastu kroków przypomniała sobie, że nie zapytała jej ani o Ważkę, ani tym bardziej o to kiedy dokładnie się spotkają. Wróciła więc i próbowała odszukać ją wzrokiem, jednak Lilii już nie było w okolicy. Och nie...


Niknąca Łapa często kręciła się w okolicy Orlej Przełęczy. Nie było to z całą pewnością najmądrzejsze, biorąc pod uwagę to, że nie potrafiła w ogóle walczyć i gdyby została zaatakowana w tym miejscu przez jakiegoś drapieżnika, nikt nawet nie wiedziałby, gdzie jej szukać. Mimo to pojawiała się tu co kilka wschodów słońca, spędzała jakiś czas na polowaniu na drobną zwierzynę (nie szło jej to nigdy najlepiej, więc zajmowało jej to sporo czasu), jednak wyglądało na to, że do tej pory wymijały się z Lilią cały czas - aż do teraz.
Zrezygnowana była gotowa do powrotu do obozu, trzymając małą sikorkę w pysku, gdy nagle dostrzegła w oddali biało-czarną postać siedzącą na skale. Serce zabiło w jej piersi mocniej. Udało się! Chciała krzyknąć, ale nie chciała wypuszczać z pyska złowionego przez siebie ptaka, więc zamiast tego pobiegła w jej stronę, by dopiero, gdy znalazła się naprzeciw kamienia, na którym siedziała, położyć sikorkę na ziemi i zawołać:
- Lilia! Cześć!

Zamruczała pogodnie, gdy Lilia do niej podeszła.
- Ja też! I nie przepraszaj, um, przecież ja też mogłam pomyśleć o tym, żeby wybrać jakiś konkretny termin - odpowiedziała, tuląc po sobie swoje wielkie uszy. Wyglądało na to, że obie miały w głowie zaledwie jedną pszczołę i nic więcej, skoro nie pomyślały od razu o czymś tak elementarnym!
- U mnie? Chhyba nic - wzruszyła barkami, uciekając wzrokiem pod swoje łapy. Zawiesiła na moment wzrok na sikorce, którą przyniosła, i trąciła ją łapą. - Chyba tylko tyle, że coraz lepiej idzie mi polowanie. A nigdy nie byłam w tym dobra - dodała nieco ciszej, uśmiechając się, gdy uniosła wzrok z powrotem na mordkę Lilii. - Chceszzjeśćjązemną? - spytała szybko, zanim zdołała pomyśleć i się zatrzymać, bo gdy uświadomiła sobie, że powiedziała to na głos, poczuła, że krew odpływa jej z mózgu. O Gwiezdni.