- Pewnie, może być co pełnię - odpowiedziała, kiwając żywo głową. Co prawda raz czy dwa przeszło jej przez myśl, że Lilia ją wystawiła do wiatru i nigdy już nie wróci, jednak Światełko chciała, może dość naiwnie, wierzyć w dobre zamiary kotki z Plemienia. Cieszyła się, że nie było to jednak kłamstwem i Lilia naprawdę chciała się z nią spotkać.
Uśmiechnęła się na słowa Lilii o tym, że uczyła się tylko walki. Wydawało jej się to dość interesujące, jednak nie zdążyła o to zapytać, bo zaraz kotka zaczęła się śmiać. Serce Niknącej Łapy na moment stanęło w przerażeniu, bo nie wiedziała, czego się spodziewać i czy kotka śmiała się z niej; wypuściła powietrze z płuc dopiero, gdy się zgodziła.
- Ch-chhyba nie - bąknęła, uśmiechając się nerwowo, przepraszająco, za swoją reakcję. - Lubię wszystko, nie jesttem wybredna. Za bardzo. I. Hmm. Nnie mamy na to żadnej nazwy. Ptasie Trele brzmi uroczo.
Przesunęła sikorkę bliżej Lilii.

Gdyby tylko mogła, na słowa Lilii zrobiłaby się czerwona jak burak. Na całe szczęście jednak uratowało ją jej krótkie, czarne futro; niestety, ucieczka wzrokiem gdzieś w bok zdecydowanie zdradzała jej emocje. Wzruszyła lekko barkami. Gdy wspomniała o tym, że powinna podejść bliżej, mruknęła ciche "o", by zaraz faktycznie przesiąść się na miejsce obok Lilii. Zachowała pomiędzy nimi miejsce dla Gwiezdnego Klanu, oczywiście. Niewiele, ale wciąż.
- Mówiłaś, że nie uczysz się polowania. To... u was koty dzielą się na tych, którzy polują, i tych, którzy bronią klanu- znaczy, plemienia. U nas każdy wojownik musi umieć polować i walczyć - powiedziała, przeskakując wzrokiem pomiędzy obieraną z piór sikorą, a mordką Lilii. - Ale chyba wolałabym tylko polować. Nie umiem w ogóle walczyć. Chyba mam za długie łapy - zaśmiała się cicho, trochę nerwowo.

Zupełnie nie zwróciła uwagi na to, że odpowiedź zajęła jej chwilę; dla Światełka Lilia po prostu zawiesiła się trochę nad skubaniem piór i zwyczajnie zapomniała o tym, żeby odpowiedzieć faktycznie na pytanie, a nie tylko w swojej głowie. Jej samej czasem tak się zdarzało, rozumiała to. Uśmiechnęła się lekko na jej odpowiedź, a gdy przysunęła sikorkę w jej stronę, kiwnęła lekko głową i przysunęła ją nieco bliżej, by móc naciąć zębami oskubaną z piór skórę i wygryźć dla siebie kęs mięsa. Słuchała przy tym tego, co Lilia miała jej do powiedzenia... chociaż miała ochotę zakryć się swoimi wielkimi uszami. Nie była w stanie w ogóle znieść jakichkolwiek miłych słów w swoim kierunku.
- Cóż. Tacy jak ja najbardziej przydają się wtedy, kiedy można ich postawić między przeciwnikiem, a kimś faktycznie ważnym - zaśmiała się nieco nerwowo, przesuwając ptaka w stronę Lilii. - Och, wwłaśnie, przypomniało mi się to, o co chciałam cię zapytać jeszcze ostatnim razem. Znasz może Ważkę? Chhyba też był z plemienia, taki czarno-biały, krótkowłosy. Spotkałam go raz, też tu, w Orlej Przełęczy.
Nagła zmiana tematu wydawała jej się o wiele bardziej komfortowa niż próba poradzenia sobie z miłymi słowami poprzez autoironię i czarny humor.

– Hm. Szkoda – westchnęła, przyjmując przekazaną sikorkę. Wgryzła się w jej pierś obok kawałka oderwanego przez Lilię, uprzednio zlizując krew, która zebrała się na żółto-niebieskich piórach. To było do przewidzenia, och, nawet jeżeli wciąż żył, to najprawdopodobniej nie było go już tutaj; przecież nic innego nie mogło spotkać kota, który w jakiś sposób wpłynął na Niknącą Łapę i którego chciała ponownie odnaleźć. Miała jedynie nadzieję, że faktycznie odszedł i znalazł dla siebie lepsze życie gdzieś daleko poza Doliną Oka Gór, a nie zmarł. Przełknęła i przesunęła zwierzynę w stronę Lilii.
– Nie nazwałabym tego znajomościami… – uśmiechnęła się nieśmiało, tuląc po sobie uszy. – Ale tak. Mamy granice obok siebie, spotykamy się na patrolach i przekazujemy informacje, ale też można mieć… no, znajomych i przyjaciół z innego klanu albo zupełnie spoza niego, tak po prostu.

Nie widziały się... długo. Najpierw to Światełko nie przyszła, co nieco zaskoczyło Lilię, a później w jej trening przyśpieszył, miała ceremonię i... wydarzyło się tyle rzeczy, że kocica nagle przestała tyle wychodzić na granice poza swoimi obowiązkami. Później zachorowała, więc nawet nie mogła myśleć o spotkaniach z koleżanką, chociaż przeokropnie gryzły ją wyrzuty sumienia. Nawet nie miała jak się z nią skontaktować! Przeszło jej przez myśl aby kogoś poprosić by poszedł za nią i przekazał, że po prostu nie może się z nią spotkać, ale kogo? Nikt oprócz Myszy o tym nie wiedział, a Lilia nie zamierzała nikomu innemu o tym mówić. Miałaby z tego tylko niepotrzebne kłopoty, których wolała uniknąć. Dodatkowo, gdy już wyzdrowiała, po nagłej śmierci Echa zaniechała wypadów nad Orlą Przełęcz już kompletnie by bardziej skupić się na siostrze. Dopiero po tym wszystkim Lilia znalazła tyle czasu, by już z samego rana opuścić jaskinię i skierować się w stronę Orlej Przełęczy. Jeżeli dobrze liczyła, akurat powinna wypadać pełnia, a to napawało ją entuzjazmem. Może również Światełko przyjdzie? Miała jej tyle do powiedzenia! Miała tylko nadzieję, że członkini Klanu Rzeki nie pomyślała, że czarno-biała zdążyła o niej zapomnieć, albo gorzej! Obraziła się na nią! Z lekko ściśniętym żołądkiem i napiętymi mięśniami barków, siedziała w ich standardowym miejscu i rozglądała się za charakterystycznym czarnym ciałkiem należącym do rzecznej nowicjuszki.

Na zgromadzeniu niemalże umarła ze stresu.
Oczywiście, było to dalekie od prawdy. Większość swojego życia czuła się tak, jakby umierała, a mimo to wciąż tu stała na swoich pokracznie długich łapach. Jednak mimo poczucia, że prędzej czy później jej serce eksploduje od chronicznego stresu, w którym żyła poniekąd z własnego wyboru, wciąż nie zbliżało ją to do faktycznej śmierci.
Niemniej jednak do brzegu: przez zgromadzenie nie była w stanie zobaczyć się z Lilią; zbyt późno powiadomiono klan, a ona sama nigdy nie była zaproszona na zgromadzenie, toteż nawet nie sądziła, że mogłaby kiedykolwiek się na nim pojawić. Daleko jej było do kogoś, kim klan mógłby się chwalić, prawda? Nic dziwnego, że nawet o tym nie pomyślała i zupełnie wypadło jej z głowy, gdy umawiały się z Lilią na swoje spotkania. Chciała spróbować się z nią spotkać następnego dnia, jednak kotki nie było. A później... później toczyło się samo. Pora Nagich Drzew była surowa i nie sprzyjała wycieczkom daleko poza granicę, jednak nawet wtedy, gdy chciała iść i zobaczyć, czy w Orlej Przełęczy nie pojawił się zapach Lilii, za każdym razem wracała rozczarowana i wściekła na samą siebie. Na co w ogóle liczyła? Że będzie chciała się z nią widywać, kiedy ją wystawiła bez słowa? Przecież to było oczywiste, że i tak zniknie z jej życia, bo wszyscy znikają. I tylko nie ona, o ironio, ona wciąż stała w miejscu i kręciła się w kółko.
A mimo to wróciła znów. Jak pies, który wracał do swojego pana, niezależnie od tego, jak bardzo był zły, bo przecież oczywiste było, że zawsze będzie wracać. Nie liczyła na nic - była gotowa na kolejny zawód, gdy okaże się, że Orla Przełęcz znów była pozbawiona obecności kotów innych, niż ona sama. A jednak - a jednak zobaczyła w oddali białą postać. Serce zaczęło jej mocniej bić, krew szumiała jej w głowie, gdy mimowolnie przyspieszyła kroku. A gdy znalazła się na nieco ponad długość drzewa od niej, choć chciała krzyknąć jej imię, lub przywitać się, lub zrobić cokolwiek innego, co wyraziłoby, jak bardzo była szczęśliwa, widząc jej mordkę, zamiast tego wydała z siebie mokry jęk i rozpłakała się.

Czekała dłuższa chwilę i nawet nie zorientowała się, kiedy zaczęła niespokojnie dreptać w miejscu. Rozglądała się i walczyła z chęcią by pójść poszukać Znikającej Łapy gdzieś w dalszej części Orlej Przełęczy, a nawet podjąć się próby podejścia bliżej rzecznej granicy, ale siedziała w miejscu. Czuła, że mimo wszystko nie powinna się stąd oddalać i dawało jej to większe szanse, że jeżeli Światełko przyjdzie, skieruje się właśnie tutaj. Poza tym nie chciała zrobić jej w ten sposób problemów! Jeszcze by tego brakowało, aby ktokolwiek je nakrył na fakcie, że się spotykają. W tym temacie Lilia miała same najczarniejsze scenariusze. Tak jak sama Światełko mogłaby nie ponieść nie wiadomo jakich konsekwencji, ale ona? Gdyby Wieszcz dowiedział się, że złamała jego zakaz i to krótko po swoim mianowaniu, mogłaby mieć spore nieprzyjemności. Jednak siedzenie w miejscu było najlepszym rozwiązaniem. Naprawdę liczyła na to, że Światełko się zjawi i... czekanie się opłaciło! Najpierw dostrzegła jedynie zarys ciemnej postaci, następnie rozpoznała w niej nikogo innego jak Znikającą Łapę. Od razu podniosła się na równe łapy i po chwili ruszyła w kierunku kotki z coraz szybciej bijącym sercem. Wiedziała, że w jakiś sposób za nią tęskniła, ale dopiero jej widok uświadomił ją o tym jak bardzo. Na moment zapomniała o wstydzie i poczuciu winy, które wypełniały jej żołądek z każdym uderzeniem serca, gdy obawiała się, że kotka się nie zjawi i żywi do niej urazę. Teraz najważniejsze było to, że wszystkie te myśli były nieprawdą. A przynajmniej ich część! Jej szybszy krok zmienił się w bieg, a gdy znalazła się kawałek od kotki, niekontrolowanie wyszczerzyła się. Ledwo wyhamowała przed nią i z szerokim uśmiechem na pyszczku wykrzyknęła:
— Przyszłaś! Nawet nie wiesz jak się- — i dopiero po tym doszło do niej, że Światełko... płacze. Zamrugała zdezorientowana i delikatnie trąciła ją nosem w ucho, jakby chcąc tym samym pocieszyć. — O-ojej? Co się stało? Światełko? — mruknęła pytająco, posyłając kotce delikatny uśmiech i delikatnie się odsuwając, by lepiej na nią spojrzeć. Musiała przyznać, że i nią targały, o dziwo!, silne emocje. Kompletnie się tego po sobie nie spodziewała, ale... Ledwo powstrzymała się przed tym by skoczyć na Światełko, powalić na ziemię i się do niej przytulić.

Nie mogła w to uwierzyć. Nie była w stanie poradzić sobie z emocjami, które wybuchały w jej mózgu tak intensywnie, że czuła fizyczny ból. Czuła złość na siebie i zażenowanie - całokształtem swojej twórczości. Czuła ulgę, olbrzymią ulgę, widok Lilii był dla niej jak zrzucenie z grzbietu ciężaru, który łamał jej kręgosłup, znów mogła oddychać; pierwszy raz ktoś, na kim jej zależało, faktycznie wrócił, zamiast przepaść jak kamień w wodę. Ale przede wszystkim była szczęśliwa, tak bardzo szczęśliwa. Chciało jej się płakać, chciało jej się krzyczeć, chciało jej się histerycznie śmiać. Chciało jej się wymiotować ze stresu. Chciała objąć Lilię łapami, wcisnąć nos w jej futerko i wpełznąć pod jej żebra i zagnieździć się tam na dobre, by już nigdy nie musiała być sama.
Zamiast tego drżała i płakała, chociaż na pysku miała żałosny, ale szczęśliwy uśmiech.
Nie była w stanie odpowiedzieć na pytanie kotki. Żaden sensowny dźwięk nie wydostawał się z jej pyska, więc sfrustrowana swoim bezużytecznym ciałem i umysłem po prostu zrobiła krok naprzód, znów zmniejszyła dystans pomiędzy nią a sobą, i przylgnęła do Lilii, oparła podbródek na jej karku, i choć wciąż nie mogła opanować łkania, to pomiędzy mokrym szlochem dało się usłyszeć szczęśliwe mruczenie, które drżało w jej gardle.

Miała mętlik w głowie i nie wiedziała już, co ma czuć, co ma robić, co ma myśleć. Jednak w momencie, w którym Lilia jej nie odepchnęła od siebie, a wręcz odwzajemniła jej gest, myślała, że ugną się pod nią łapy. Było to jak pojedynczy promień słońca, który przebił się przez gęste, burzowe chmury, które wiecznie wisiały nad jej głową. Dawał nadzieję.

... i co teraz?

Nie wiedziała, ile minęło czasu, nim w końcu jej emocje przestały szaleć. Z całą pewnością było to żenująco długo i im dłużej o tym myślała, tym bardziej chciała zapaść się pod ziemię lub po prostu uciec, ale jednocześnie wiedziała, że im bardziej sama będzie się nakręcać w ten sposób, tym dłużej zajmie jej doprowadzenie się do stanu, w którym będzie w stanie wydukać jakieś sensowne zdanie.
- Wró-óciłaś - jęknęła w końcu, z żałosnym czknięciem idealnie w środku słowa. - M-mmyślałam, że ty tteż- Że- że już nna zawsze- I że ja- I- - dukała bez sensu, kompletnie nie potrafiąc ułożyć czegokolwiek i urywając każdą myśl chwilę po tym, jak ta opuściła jej pysk.

Miała wrażenie, że jej mózg zamienił się w papkę.
Formowanie jakichkolwiek sensownych zdań przychodziło jej z olbrzymim trudem. Ba, samo znalezienie słów zdawało się być gargantuicznych rozmiarów wyzwaniem. Jedyne, co potrafiła z siebie wydać, to jakieś pojedyncze, żałosne dźwięki, jednak Lilii to... nie przeszkadzało? Nie była na nią zła. Nie odsunęła się od niej z obrzydzeniem. Stała tu cały czas, trwała obok niej, futro w futro; jak kotwica, która trzymała ją w miejscu, choć rozszalałe fale chciały porwać ją gdzieś w bezkres oceanu. Nie potrafiła nazwać uczuć, które rozsadzały jej klatkę piersiową. Były mokre i boleśnie szybkie. Ciepłe w środku, od strony Lilii. Jasne. Tylko tak potrafiła określić, co działo się w jej głowie.
- TO MOJA WINA - odezwała się w końcu, zdecydowanie głośniej niż było to konieczne i zesztywniała. Cofnęła się o pół kroku, by móc spojrzeć na mordkę czarno-białej kotki. Światełko z całą pewnością wyglądała żałośnie, ale to nie było ważne. Chciała na nią patrzeć. Chciała widzieć jej oczy. Jej uśmiech, chociaż bolało ją to, że był to uśmiech zmartwiony i niepewny. Obraz rozmywał jej się przez łzy, trudno jej się oddychało. - To m-oja wina, to ja zapomn-niałam o zzgromadzeniu, że- co pełnię- ale ja nigdy wcześniej nie byłam? I zapomniałam, żże to i- istnieje, żee mogę msieć iść, że- i nie m-mogłam powiedzieć- i myślałam. A- potem nnie było, i niie by-yło, i- i ja- t-tak bardzzo mi zz- Przaszam. Przepszam. Pszpr- przepraszam - w którymś momencie jej słowa zmieniły się w emocjonalny bełkot, przerywany głośnym, mokrym wdechem, pełnym luk, zjedzonym słów, by ostatecznie skończyć się na mamrotaniu w kółko przeprosin, kiedy czuła, że jedyne, co mogła zrobić, to paść na pysk przed Lilią i błagać o wybaczenie, skoro przyszła ostatni raz, by spojrzeć na takiego robaka jak ona.
Zupełnie nie docierało do niej to, co Lilia do niej mówiła.

Czuła, że zwymiotuje. Czuła, że za chwilę rozsadzi ją od środka i wybuchnie. Czuła, że za chwilę umrze.
Jedyne, co potrafiła robić, to powtarzać, że ją przeprasza. Nie potrafiła nawet w myślach ułożyć tego, co czuła. Nie potrafiła skupić się na tym, że Lilia była teraz, tu, że mogła być cała dla niej, a jedynie jej mózg zapętlił się na tym, co było złe. Nie potrafiła się wyrwać. Lilia musiała uzbroić się w cierpliwość, by w końcu przebić się przez olbrzymi lęk, który zalał kortyzolem jej mózg do tego stopnia, że całkowicie odciął jej zdolność myślenia... jednak chciała tu być, prawda? Chciała poświęcić jej czas. Tak wiele czasu, jak było to konieczne. By w końcu jej słowa były głośniejsze niż zajęcze serce łopoczące w jej uszach tak głośno, za zagłuszało wszystkie inne bodźce.
Stała. Drżała na całym ciele, ale stała. Oddychała. Żyła. Nie chciała wymiotować. Pysk miała mokry od łez, bolała ją głowa, gardło i płuca, ale powoli odzyskiwała siebie. Lilia była obok. Lilia dotknęła nosem jej czoła. Lilia była obok. Lilia była. Była obok. Nie odeszła. Jeżeli się nie uspokoi, to odejdzie - pomyślała panicznie, zupełnie jakby jej mózg drugą obsesją próbował powstrzymać pierwszą kompulsję od zapętlania się. Poczuła, jak cały jej mózg hamuje z piskiem. Patrzyła na Lilię tak, jakby kompletnie nie rozumiała języka, którym mówiła do niej Lilia.
- Nniewyobrażam sobie żżycii-a bez ciebie - palnęła bez namysłu. Kręciło jej się w głowie.