Nieczęsto zdarzało się kocicy wychodzić poza granice Plemienia. Nie ciągało ją w głąb doliny do której podobno zawitały jakieś inne koty, czy w przeciwnym kierunku; w stronę Międzyrzecza, gdzie na pewno byli samotnicy. Jak już miała wychodzić gdzieś dalej, to zazwyczaj kręciła się przy Orlej Przełęczy czy Pasmie Kosodrzewiny gdzie łapy zaprowadziły ją tym razem. Tropiła zranioną chwile temu sowę, która na jej nieszczęście zdołała umknąć spomiędzy jej pazurów. Nie chcąc pozwolić by zwierzę niepotrzebnie się męczyło, Tafla Jeziora Zmąconego przez Płatek Śniegu ruszyła czym prędzej za nim tym samym przekraczając granicę. Ów sowę udało jej się dopaść właśnie przy samym początku Pasma Kosodrzewiny i z radosnym pomrukiem wyprostowała się nad martwą sową, którą miała pod łapami. Oblizała jasną mordkę i ponownie pochyliła się nad zdobyczą przyglądając się naprawdę ładnemu upierzeniu stworzenia. Pióra sowy były subtelnie brązowo-rudawe z białymi akcentami; czego Łowczyni nie mogła przeoczyć. Nim ukryła zwierzynę wyrwała jedno pióro z ogona puszczyka, które wydało jej się największe i najlepiej zachowane, po czym ułożyła je  blisko piszczki tuż przed jej schowaniem i odmówieniem krótkiego podziękowania do Plemienia Wiecznych Łowów. Po tym rozejrzała się wokoło - skoro już tu była, mogła się przejść i zapolować, prawda? To też zaczęła robić. Eleganckim, spokojnym krokiem zaczęła sunąć pomiędzy kosodrzewiną wchłaniając całą sobą okoliczne zapachy i dźwięki. Po chwili jednak ugięła się na łapach, ustawiła pod wiatr i sprawnym krokiem zaczęła przemierzać teren by móc poświęcić chwilę na spokojne polowanie.

[ MG! ]

xxxWylinka? Kocica zatrzymała się i podeszła bliżej nietypowego znaleziska, którym okazała się zrzucona, wężowa skóra. Owszem, nie była to upragniona zwierzyna, jednak cóż począć! Przynajmniej znalazła coś ciekawego i kto wie, może powinna to wziąć i sprezentować kociętom koleżanki? Była pewna, że na pewno się ucieszą. Każda inna rzecz niż mech do zabawy mógł przynieść kociętom wiele radości. Sama ucieszyłaby się gdyby ktokolwiek sprezentował jej coś takiego. Dlatego też Tafla Jeziora Zmąca przez Płatek Śniegu najdelikatniej jak mogła chwyciła pozostawioną skórę bez właściciela, cofnęła się i ukryła ją przy wcześniej schowanej sowie.
xxxGdy się z tym uwinęła, powróciła do tropienia. Ruszyła w ciszy i pod wiatr mając nadzieje na coś więcej niż kolejna skóra, bądź - o Wieczni Łowcy! - całego węża.

xxxNo i proszę, jej ciche modły do Plemienia Wiecznych Łowów zostały odsłuchane, a przed jej nosem pojawił się jakiś ptaszek, który czujnym spojrzeniem świdrował okolice. Kocica z lekkim uśmiechem, nie marnując przy tym czasu po prostu przystąpiła do skradania.
xxxUgięła się na łapach i zrównała łeb oraz ogon z linią grzbietu przy okazji pilnując aby jej brzuch i długa sierść nie szurały o podłoże. Podczas upewniania się, że jest ustawiona pod wiatr, przeniosła - tak dla pewności! - ciężar na swoje tylne łapy, ściszyła oddech i stąpając jak najciszej co jakiś czas kontrolując trasę po której stąpała. Jako że podchodziła właśnie ptaka, z wyuczoną już sprawnością co jakiś czas zastygała w bezruchu czy też chowała się to za jakąś większą kępką trawy czy innymi udogodnieniami napotkanymi w Pasmie. Gdy była już wystarczająco blisko, wybiła się z tylnych łap, a przednimi celowała w skrzydła ptaka, by w miarę możliwości uderzyć w nie, unieruchomić i ostatecznie; wgryźć się w kark stworzenia szybko i sprawnie go ukręcając.

xxxPech chciał, że ptaszek odwrócił się akurat gdy skakała w jego kierunku przez co w ostatnim momencie umknął spod jej pazurów i odleciał, przysiadając na ziemi kawałek dalej. Tafla od razu po tym jak wylądowała na ziemi ugięła się na łapach i zastygła na dłuższa chwilę. Dopiero gdy upewniła się, że wróbel ponownie nie zwraca na nią uwagi, powtórzyła wcześniejszą procedurę.
xxxUgięła się na łapach i zrównała łeb oraz ogon z linią grzbietu przy okazji pilnując aby jej brzuch i długa sierść nie szurały o podłoże. Podczas upewniania się, że jest ustawiona pod wiatr, przeniosła - tak dla pewności! - ciężar na swoje tylne łapy, ściszyła oddech i stąpając jak najciszej co jakiś czas kontrolując trasę po której stąpała. Z wyuczoną już sprawnością co jakiś czas zastygała w bezruchu czy też chowała się to za jakąś większą kępką trawy czy innymi udogodnieniami napotkanymi w tym odcinku Pasma Kosodrzewiny. Gdy była już wystarczająco blisko, wybiła się z tylnych łap, a przednimi ponownie celowała w skrzydła ptaka, by w miarę możliwości uderzyć w nie, unieruchomić i ostatecznie; wgryźć się w kark stworzenia aby tym razem zrobić mu coś więcej niż jedynie wyrwać piórka z kupra.

xxxGdy wróbel szybko i bez większych problemów padł, szybko zdjęła z niego swoje łapy, oblizała jasną wargi z jego krwi i odmówiła pod nosem szybką modlitwę do Plemienia Wiecznych Łowów, dziękując im za zesłanie zdobyczy. Chyba się nie przeliczyła chwaląc nadciągającą Porę Kwitnących Drzew. Najpierw puszczyk, teraz wróbel? Nie miała na co narzekać.
xxxPo odmówieniu modlitwy schowała porządnie wróbla przed nieproszonymi drapieżnikami czy innymi mieszkańcami Pasma i ruszyła na dalsze poszukiwania. Na ugiętych łapach, w ciszy i pod wiatr wypatrywała kolejnej ofiary, którą z dumą będzie mogła dorzucić do stosu w jaskini.

xxxCharakterystyczne kolorki pokrywające ciałko jaszczurki podpowiedziały kocicy z czym ma do czynienia - salamandra! Nim jednak przeszła do skradania, dojrzała krzewy, które mogły zostawić na niej zadrapania, bądź wplątać się w futro. Nie zniechęciło to jej jednak an tyle, aby ominąć zesłaną jej zwierzynę.
xxxUgięła się porządniej na łapach i ustawiła przodem do leniwie kroczącej salamandry, aby mieć ją na oku. Skontrolowała, czy jest pod wiatr, a jeżeli nie - zaczęła lekko balansować, aby już na pewno nic i nikt jej nie wyczuł. Ściszyła oddech, zrównała łeb i ogon z linią grzbietu, a ciężar przeniosła na tylne łapy chcąc stąpać jak najlżej. Brzuch starała się mieć ponad ziemią, a spojrzeniem co jakiś czas kontrolować trasę nie za często odwracając spojrzenia od salamandry do której przecież się skradała. Gdy była wystarczająco blisko krzaków, bez większych oporów wybiła się z tylnych łap i niczym lis skaczący w śnieżne zaspy; ona wskoczyła w krzaki chcąc łapami najpierw złapać salamandrę i czym prędzej zatopić w niej swoje zęby. Przed skokiem przymknęła ślepia i cofnęła uszy by zmniejszyć jak najbardziej ryzyko uszkodzenia w tamtych miejscach i...Niech Plemię Wiecznych Łowów ją wspiera!

xxxWysunęła się tyłem z krzaków w które wskoczyła i dojrzała pare, małych kępek sierści pozostawionych na ostro zakończonych gałązkach. Po chwili również dołączył lekki bodziec jakim było szczypanie gdzieś na barkach. Nie było to na pewno nic poważnego, dlatego nie poświęciła temu niepotrzebnie zbyt wiele swojej uwagi. Odłożyła martwą salamandrę na ziemie a łapą pozbyła się kępek sierści z gałązek. Tak na wszelki wypadek.
xxxJęzykiem na szybko przejechała po szczypiących miejscach by możliwie sobie ulżyć i po krótkiej modlitwie do Plemienia Wiecznych Łowów, schowała salamandrę ruszając na dalsze poszukiwania. Jak na razie Pasmo Kosodrzewiny było dla niej obfite, a Przodkowie łaskawi. Liczyła, że pozostanie tka na dłużej i te malutkie zadrapania na jej barkach będą jedyną, nietrwałą pamiątką po tym wypadzie. Znów ustawiła się pod wiatr na lekko ugiętych łapach i w skupieniu zaczęła wywąchiwać i wypatrywać następnej zwierzyny.

xxxSamotnik. Aj, nie tego tutaj szukała. Tafla raczej wolała unikać możliwych konfliktów tym bardziej gdy możliwy agresor wyglądał tak, jak samotnik przed nią. Spory, ba! Ogromny, bury kocur o wielu bliznach wcale nie zachęcał do rozmowy a przyprawiał kocicę o zaniepokojony skręt żołądka. Jeżeli okaże się iż przekroczyła granice jego rewiru może być nieciekawie. Tak właściwie, jak jeszcze by wyszło, że coś upolowała - niech Plemię Wiecznych Łowów ma ją w swojej opiece!
xxxMimo to nie odeszła i nie uciekła, a zastygła w bezruchu skryta tam gdzie stała, obserwując jak bury kocur przemieszcza się po własnym, owocnym polowaniu. Inaczej nie mogła nazwać niesionej przez niego wrony. Poczuła, że może nie powinna oceniać książki po okładce, a jeżeli jej Przodkowie mają na nią inne plany - cóż, zapłaci za głupotę najwyższą cenę od kalectwa po śmierć.
xxxPrzełknęła ślinę i w końcu zdobyła się na odwagę by zrobić parę kroków w ciszy i skupieniu. Dalej starała się kierować pod wiatr, a gdy nie było już miejsca by dalej się kryła; wyprostowała się i odchrząknęła zatrzymując się neutralny kawałek od kocura, dając o swojej obecności jasny znak. Dojrzała jego uszkodzone oko i...wolała nie podchodzić z zaskoczenia. Już z czystej uprzejmości. Zresztą, wolała samej się odkryć niż być wziętą za chętną do ataku.
- Przepraszam - zwróciła się do kocura uprzejmym, pogodnym głosem, a po chwili kontynuowała: - Zamieszkujesz te tereny?

xxxGdy samotnik tylko się odezwał i odwrócił w jej stronę, całe spięcie uleciało z Łowczyni. Jego głos i ogólne zachowanie kompletnie przeczyło wyglądowi. Zdawał się być łagodny i spokojny, więc nawet cieszyła się z tego, że nie oceniła go tak pochopnie jak najpierw podpowiadał jej rozsądek, a Wieczni Łowcy zesłali jej podobnego wędrowca w tych stronach jakim była sama Tafla.
- Ja również zapuściłam się tutaj za zwierzyną - mruknęła z już pewniejszym uśmiechem na mordce i uniosła lekko ogon czując, że i jej naturalna śmiałość wraca zarówno do jej ciała jak i umysłu. - Ah, byłam pewna, że natrafiłam na właściciela terenu. Już chciałam się tłumaczyć, a wyszło, że oboje jesteśmy w identycznej sytuacji! - zażartowała lekko i podeszłą bliżej kocura.
xxxGdy podeszła bliżej, mogła spokojnie i lepiej przyjrzeć się swojemu rozmówcy, który przedstawił jej się jako Gołoledź. Mimo tego, że byłą jedną z wyższych kocic w Plemieniu, to i tak kocur przerastałą ją o co najmniej głowę! Mimo to nie przyprawiał jej już o ściski żołądka, chociaż mimo wszystko dalej pozostawała w odpowiedniej odległości. Zasada ograniczonego zaufania dalej funkcjonowała. Widząc lekkie spięcie i przestępowanie z łapy na łapę, cichutko zachichotała i postanowiła się również przedstawić.
- Ja nazywam się Tafla. Miło mi cię poznać - zamruczała pogodnie, postanawiając na razie nie zdradzać, że jest z Plemienia. Zresztą, dla kotów spoza niego imiona te były zbyt długie a i tak mało kto zwracał się do niej pełnym, nadanym od razu po urodzeniu przez matkę. Tafla było wygodniejsze no i krótsze. - Mieszkasz gdzieś niedaleko, Gołoledź? - zapytała, rozpoczynając tym samym - miała taką nadzieje - jakąś przyjazną rozmowę. Cóż, kto jak kto, ale Tafla nie przepuści możliwości poznania kogoś nowego i możliwości zaprzyjaźnienia się gdy owy kot nie chce ukręcić jej karku.

xxx- Nie jestem stąd! Zamieszkuje tereny kawałek dalej, stąd ten dziwny zapach - zaśmiała się cicho pod nosem i wzruszyła barkami nieznacznie. Cóż, wyszła śmieszna sytuacja z tym, że oboje wzięli się za właścicieli ów terenu na którym oboje prowadzili łowy. Nadstawiła uszy gdy kocur imieniem Gołoledź zaczął mówić coś jeszcze. A więc mieszkał w okolicy wraz z matką? Uśmiechnęła się na tą wieść szerzej, jednak ów grymas nieco zbladł gdy kocur podzielił się z nią niezbyt przyjemną informacją co do faktu braku obfitości w zwierzynę na zajmowanych przez niego i kocicę terenów. - Cóż, dopóki nikt się nie złości o to, że tutaj polujesz to chyba dobrze. Nie myślałeś o powiększeniu swoich terenów? - mruknęła i przysiadła przed kocurem, owijając kudłaty ogon wokół łap, tym samym sygnalizując, że chciałaby tu chwile pobyć. Tym bardziej, że trafiło jej się naprawdę przyjemne towarzystwo jakim okazał się Gołoledź.
xxx- Dziękuje, twoje również jest bardzo ładne! - odparła równie uprzejmie co przyglądający się jej kocur, a końcówka jej ogona drgnęła wesoło. - Długo zamieszkujesz tę okolicę wraz z matką?