Zaraz po tym, jak doszli do obozu z Kozłem i Zaćmionym Słońcem, przekazał im, że będzie chciał zebrać koty na miejscu ceremonii, by zorganizować zebranie. Jak powiedział, tak zrobił - szybko wskoczył na swoje przywódcze miejsce, biorąc głębszy wdech ciepłego powietrza.
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - zawołał głośno. Stwierdził, że sprawa wcześniej wywołała tyle emocji, że musiał to wszystko wyjaśnić samodzielnie i przed całym klanem. Przyznać się do błędu i ogłosić, że Zaćmiona Łapa została przyjęta w szeregi klanowych terminatorów.

Zebranie. Idea robienia z niej centrum uwagi z jednej strony brzmiała dobrze - przecież zawsze lubiła w nim być, ale w momencie, gdy miała nazywać się Zaćmiona ŁAPA i wracać do klanu z podkulonym ogonem po wielu księżycach nieobecności… no, bycie zauważonym to rzecz, której chciała już mniej. Ale, ech, pewnie miał rację - gromiacy potrzebowali wyjaśnienia. Gdy wszyscy już odetchnęli, ten to zebranie zwołał, a Zaćmienie już tam czekała - tym razem już nie w swoim typowym zastępczym miejscu, a przy wejściu do lecznicy, w końcu ta była tuż pod gałęzią.
Czeeść, Klanie Gromu, tęskniliście?? Bo ona w sumie tak. Ech.

Niby najgorsze mieli za sobą ale nie do końca. Teraz trzeba było wytłumaczyć całą sprawę klanowi a to… Mogło się potoczyć różnie. W pewnym sensie obawiał się czy Konwaliowy Sen nie wywoła kolejnej afery jak się o tym wszystkim dowie. W końcu był przeciwny by to Kozioł nawracał Zaćm. Plus nie wiadomo czy sam fakt przyjęcia Zaćm mu odpowiadał. Ten kocur to jedna wielka niewiadoma i kleszcz na dupie Koźlorogiego.
Point miał jednak nadzieje, że tą wiadomością wiele kotów się ucieszy. Miał tu na myśli rodzinę Zaćmienia. I w sumie… On sam się cieszył z takiego obrotu sytuacji. Też nie mógł się doczekać miny Rwącej jak zobaczy złocistą. Chyba jej oczy wyjdą z orbit.
Żar poleciał na swoje stanowisko a córka Dzikiej Róży usiadła przy lecznicy. Kozioł nie zamierzał ją tak teraz zostawić. Przysiadł się do niej i uśmiechnął się pocieszająco. – Spokojnie. Gorsze gówno przeżyłaś to i z tym sobie poradzisz. Uśmiechnij się i jakoś przeżyjemy. - wyszeptał jej do ucha po czym sam się wyprostował i czekał na dalszy rozwój sytuacji. Spojrzał się na przywódcę i wypuścił powietrze z pyska.

Słysząc wołanie wyczołgał się przed lecznice. No... w zasadzie mógł to olać i spać sobie do bólu, ale był ciekaw czy lider poruszy sprawę Ognistej Łapy. Ale wtem... aż zaparło mu dech w piersi. Widział ducha??? Nie... niemożliwe. Przecież nie istniały. Gapił się z szokiem na dawną zastępczynie, niezdolny do wypowiedzenia choćby słowa. Zresztą... i tak z tym głosem to u niego było średnio. Ale coś mu tu nie grało, dlatego dotknął kotkę łapą, aby upewnić się, że to nie sen.
— A ty co tu robisz? — wychrypiał bardzo dziwnym głosem, do którego się jeszcze nie przyzwyczaił, zerkając przy okazji dziwnie na kota, który jej towarzyszył.
— Ty widzisz to co ja? Chyba mam gorączkę... — wymruczał do siebie, a następnie znów trącił Zaćmienie łapą dla pewności, że nie oszalał.

kotka zebrała się na wezwanie ojca. Musiała przyznać, że ponowne ujrzenie go na skale było zaskoczeniem, po ostatniej akcji z jej rodzeństwem. Co jednak mogła zrobić? Nic. Nawet się wypowiedzieć, bynajmniej z powodu takiego, że nie przyszła na tamto zebranie, a wysunęła pysk z legowiska dopiero po fakcie. Teraz jednak nie popełni tego błędu. Zjeżona Łapa sunęła powoli, zgrabnie starając łapy na ziemi. Jej pysk niemalże od razu podniósł się, a zielonkawe oczy zaczęły badać polanę.. aż w końcu, w jej oczy wpadła nieznajoma jej twarz. To złote futro.. Jej serce załomotało. Czy to mogła być.. ona? Zadała sobie to pytanie, pędem rozglądając się za wilkiem, dzięcioł czy tez jeż, którzy mogliby ją poratować odpowiedzią. To musiała być ona! Tuż przy wejściu do lecznicy! Lecz wzrok jeż wciąż mógł ją zmylić.

Koty powoli się zbierały i Kozła nie dziwiło to, że były w szoku. Jednak reakcja Grzmiącego była mocno śmieszna dla pointa. Więc wymsknęło mu się krótkie prychniecie gdy ten dotknął Zaćmienie. Ale to było zabawne za pierwszym razem. Za drugim już nie.  Kozioł się na niego spojrzał i odsunął jego łapę od kocicy. – Grzmiące Gardło dobrze widzisz. To ona we własnej osobie. Jednak prosiłbym byś ją tak nie dotykał. – powiedział kulturalnie.

Tak szybko jak znalazła się na zebraniu, znalazł się tam też Koźlorogi, jej NIE-mistrz, i rzecz jasna usiadł przy niej. Nie wiedziała, czy była zła, czy zadowolona. Dobra, nie, chyba jednak była zła.
— A wyglądam ci, jakbym nie była spokojna? — parsknęła z lekkim, ledwo słyszalnym warknięciem. Była ostoją spokoju. Stoicyzm na pełnej. Koźlorogi był głupi, prowokując ją w ten sposób, który teoretycznie wcale pewnie nie miał być prowokowaniem, a jakimś pokrzepieniem ducha, ale zakładał z góry, że Zaćmienie się czymś stresuje, a stresować się niczym nie miała w jego oczach. A czy faktycznie była spokojna, czy też nie, to już kwestia drugorzędna i nieistotna.
Z lecznicy, przy której siedzieli, nagle wyłonił się szary kocur w opatrunkach. Ten zapach i zielone oczy… Śpie- nie, Grzmiąca Łapa? Już miała się niezręcznie witać, gdy poczuła pacnięcie z jego strony. Yy? A temu coś na głowę? A co ty robisz? Powstrzymała się od parsknięcia. Czy on wątpił w to, czy Zaćmienie jest… prawdziwa?
— Siedzę — poinformowała, w środku trochę rozbawiona. Odezwał się Koźlorogi. Grzmiące Gardło? O, został wojownikiem. No… tak. Ciągle zapominała, że czas nie zatrzymał się, gdy zniknęła. Ale… zmrużyła oko, słysząc jego słowa. Poczuła się jak jakiś kolekcjonerski okaz. — A co cię obchodzi, kto mnie jak dotyka? — buchnęła z pretensją do pointa. A może ona POZWALAŁA Grzmiącemu Gardłu ją tak dotykać? Tak serio to też wolałaby nie być tykana, ale mogła mu to powiedzieć sama.

Kocur wylegiwał się w legowisku. Co prawda, nie miał dużo do roboty, jednak chciał nacieszyć się na nowo towarzystwem klanowych towarzyszy i nie tylko.. nie udało mu się złapać jego brata, Szpaka, który, z tego co się już zdołał zorientować, nazywał się Grzmiące Gardło. Z westchnieniem podniósł się i zwrócił w stronę przywódcy, jego mentora i .. ZAĆMIONE SŁOŃCE! Nie mógł uwierzyć, że to właśnie ją zobaczył, bo w końcu, ostatni raz widział ją.. um.. długo temu. Bez zawahania zerwał się z miejsca wypoczynku. Poczuł jak jego mięśnie się napięły, a sam z impetem wparował na Słoneczko. . Zachwiał równowagę kocicy, gdy tak wskoczył, wtulając się w złotawe futro dawnej mentorki.
-Zaćmienie gdzieś ty była, jak cie nie było!?- Zapytał rozemocjonowany, gdy jeszcze nie ogarnął, że właśnie bez pohamowania wskoczył na starszą kotkę.. Sorki mentorze. ALE Kocur był bardzo, bardzo i to BARDZO szczęśliwy, ze mógł zobaczyć złotą całą i zdrową, siedzącą przy lecznicy.

– Nie, skądże. Wręcz bije od Ciebie spokój i opanowanie. – powiedział ironicznie przy tym żartując. Doskonale wiedział, że się stresowała. Sam point się trochę stresował. Mogło się wiele rzeczy wydarzyć a on czuł się jakby był w paszczy lwa.
I faktycznie właśnie teraz się wydarzyła pewna rzecz. Dziwna rzecz. Grzmiący niebezpiecznie się zbliżył do złocistej i ją dotykał. Pewnej części Kozła się to nie podobało. Zwyczajnie go denerwowało to, że ktoś tak ją maca. Jakby była no… rzeczą.
Zamrugał kilkukrotnie gdy Zaćmienie zadała mu pytanie. Zgłupiał. Szczerze to nie wiedział co jej odpowiedzieć. – Um… – wydał z siebie tylko tyle gdy nagle na jego terminatorkę rzucił się… jego terminator. -… – spojrzał się na Szczurzą Łapę, który wtulał się w futro kocicy. – Szczurza Łapo… – westchnął ociężale ale nie powiedział nic więcej. Kozioł obrócił pysk od nich i siedział. Wydawał się być trochę obrażony? Owinął swój ogon wokół siebie i zwyczajnie się poddał. A niech robią co chcą.

Gdy usłyszała głos przywódcy, myślała, że coś jej się pomyliło, no bo według jej najlepszej wiedzy ceremonia najstarszych kociąt wypadała nieco później, niż dziś… ale kto ją wie? Gwiazdka była OSTATNIM kotem w Klanie Gromu, którego można było uznać za dobrego w kontrolowaniu upływu czasu. Co więcej - musiała się tam stawić, tak naprawdę musiała, bo była przecież gotowa do zostania wojowniczką!
Podeszła na środek… i pierwszym, co poczuła, był samotniczy smród. Pochodził on z lecznicy, jej okolic, a tam… o cholera. Złota i jednooka. Zaćmione Słońce… o której było na ostatnim zebraniu… jednak ją przyjął? O, i Szczurza Łapa chyba był z tego faktu bardzo szczęśliwy, bo była świadkiem jego potężnego susa w stronę dawnej zastępczyni. Zamrugała. Okej. Może to nie jest ceremonia kociąt… co nie zmienia faktu, że na ostatnim zebraniu związanym z ta kocicą została mianowana Niezapominajka, więc Gwiazdka zapewne też będzie. A najwyżej, yy, chciałaby tak myśleć i tak nakazywała logika… ale nie, żeby była bardzo obrażona, jakby było inaczej, bo ona to w sumie totalnie tego dziś nie przewidziała i nie planowała, no ale… no ale usiadła sobie pod tą gałęzią, co nie. Chyba jako jedyna póki co nie skakała nad powracającą kocicą, ale chyba też była w jakimś sensie z tego zadowolona. W końcu Gwiazdka też wróciła. Poza tym… była ciekawa, czy zostanie poruszony temat JEGO. Ognistej Łapy.
Gwiazdka nie była brutalnym kotem, ale uważała, że akurat ten powinien być pociągnięty do odpowiedzialności… wygnany, tak oficjalnie.

Jego rany goiły się bez większych problemów, więc coraz częściej można go było zobaczyć przed lecznicą, jak siedział bądź leżał w słonecznej plamie. Nudził się jak pies i naprawdę miał nadzieję na to, że niebawem będzie mógł powrócić do normalnej aktywności. Tym razem w momencie, w którym Rozżarzona Gwiazda zwołał ceremonię, również był poza lecznicą - i całe szczęście, bo w jej wejściu bardzo szybko zrobił się ścisk, gdy wszyscy obsiedli dookoła Zaćmione Słońce i... zachowywali się co najmniej dziwnie. Uniósł brew i po prostu usiadł kawałek dalej od Korzennej Nory, sam, nie mając zamiaru brać udziału w tym, cokolwiek się tam działo.

Rosa turlała i układała swoje kamyczki, które zachomikowała w kociarni, ponieważ Ślimaczy Ślad powiedział jej, że tam, gdzie były, mogły trochę przeszkadzać. Było jej trochę szkoda, bo w końcu ułożyła je tak, jak się jej podobało, ale jak tata tak zasugerował, to tak zrobi. W połowie jej zadania usłyszała wołanie Rozżarzonej Gwiazdy. Młodziutka zastygła w miejscu, wahając się nad tym, czy powinna się tam zjawić, czy też nie, ale no... W końcu płomienisty kocur zwoływał wszystkich! Tak więc pstrokata kulka wystrzeliła z kociarni i klapnęła zadkiem kilka kroków od wejścia do kociarni, nieco z boku, aby nie przeszkadzać i tak, aby móc zobaczyć kto się zjawi na zawołanie. Koniecznie musiała się każdemu przyglądnąć, chociaż na kilka odbić serca.

Ceremonie I inne zgromadzenia były mu obce. Rodzice zdążyli już go zapoznać z ich generalną ideą, co podczas nich może się dziać i jak należy się zachowywać. Nie wiedział jednak jak w praktyce takie coś wygląda. Być może dlatego teraz, gdy zwołano cały Klan, drobna fala ekscytacji i ciekawości przepłynęła przez jego ciało.
Po wtoczeniu się w tłum, szybko zauważył futerko siostry, przy którym ostatecznie usiadł. Przy rodzinie najbardziej komfortowo.
- Rosa! - powitał ją z delikatnym uśmiechem. - Działo się już coś?

Nie miała szczęścia do ceremonii, więc pojawiła się na niej w markotnym nastroju, mierząc wszystko z dystansem. Po dokładnym rozejrzeniu się i stwierdzeniu, że kuzyna nie było, Wysoki się nie pojawił, a Ignis wybył, gdyż ciągle o tym zapominała, chociaż gdzieś w tyle głowy ten fakt ciągle jej przyświecał, uznała, że usiądzie obok Jabłka. Wszystko posypało się za szybko i nie mogła oprzeć się wrażeniu, że to wszystko z winy lidera, Zaćmienia, która jakimś cudem znajdowała się w obozie i całej reszty problematycznych istnień. Mmm tak, ale pewnie główni winowajcy są teraz z siebie zadowoleni. Brawo dla was, osiągnęliście co chcieliście, przy okazji okazało się, że Ognista Łapa ma mrówki zamiast mózgu. Jasne, była zła. Nawet, jeśli nie rozmawiała z kimś dużo, to potrafiła się przywiązać. A teraz, z coraz większą irytacją stwierdzała, że wyjście na dłuższy spacer poza tereny klanu, na czas wieczny, byłoby nawet dobrym pomysłem.
- Hej - rzuciła w końcu, siadając. Kto wie, może on też pewnego dnia uzna, że sobie wyjdzie z obozu bez informowania innych. Po tym markotnym podsumowaniu, do jej uczuć wróciła szarość. Najwygodniejsza, jak do tej pory. - Ciekawe czy ta ceremonia będzie równie gwałtowna - Jeśli tak, po prostu wyjdzie. Działo się ostatnio zdecydowanie za dużo i jej możliwości absorbowania negatywnej energii z otoczenia zaczynały wołać o pomstę.

Zazwyczaj nie przychodziła na ceremonie; nie dlatego, że nie przepadała za nimi, czy że ich unikała specjalnie, ale dlatego, że dużo czasu zwyczajnie spędzała poza obozem i po prostu mijała się z tymi ceremoniami, a po paru wschodach słońca dowiadywała się dopiero, że jakaś była, bo coś za dużo terminatorów albo wojowników jej się robiło w którymś z legowisk. No i czasami jakaś miła duszyczka, najczęściej Roztrzaskana Tafla, relacjonowała jej, co się czasami działo. Dlatego też dziś, gdy weszła do obozu, a tam ceremonia, to aż podskoczyła wesoło, rzucając się w stronę zgromadzenia. I byłaby przysiadła w randomowym miejscu, do randomowego kota, gdyby nie widok futra, którego nie spodziewała się tu zobaczyć.
O RANY.
Normalnie można by powiedzieć, że bez pomyślunku skoczyła do przodu. I tu też byłaby to prawda, tylko że dość niepotrzebna, bo wiadomo, że cokolwiek robiła, to nigdy nie przemyślała tego dokładnie.
Dlatego podskoczyła do dwójki kotów, która najbardziej ją interesowała, trochę ignorując przy okazji Grzmiące Gardło, który chyba próbował dojść do tego, czy Zaćmienie jest prawdziwym kotem, czy jakimś stylizowanym mchem (ale z drugiej strony, to czego się nie robi z tęsknoty, no nie), oraz Szczura, który zwracał się bezpośrednio do byłej zastępczyni, zderzyła barkiem z tym Koźlorogiego, a następnie wesoło wypaliła:
- DZIEŃ DOBRY GOŁĄBECZKI! Rany, Zaćmienie, nie spodziewałam się tu ciebie zobaczyć, kopę księżyców! Co tam u was? - zagadnęła, ostatnie pytanie kierując do Koźlorogiego, przy okazji uważnie wpatrując się w lico kocura, uśmiechając do niego złośliwie.

Nie tykać... Nie tykać? Ah, tak! No tak... Spojrzał na Koźlorogiego, a potem mimo wszystko jego wzrok powędrował z powrotem na Zaćmienie. Czyli... żyła. Nie była duchem, ani tym bardziej jakąś fatamorganą. Kocur ją widział i nie tylko on, bo zaraz ktoś się na kocicę rzucił, ktoś kto wyglądał niczym jego zaginiony brat, ale uznał, że chyba to niemożliwe, aby było prawdziwe. A potem... Potem kolejni zaczęli podchodzić, zerkając na dawną zastępczynie z zaciekawieniem.
— Jasne... — odpowiedział im po dłuższej chwili, gdy zbierał szczękę z ziemi, a następnie nieco się odsunął, bo zrobiło mu się dziwnie pod spojrzeniem Koźlorogiego.

Na wołanie ojca powoli wyczłapałem z legowiska terminatorów, bo co miałem robić? Nie chciało mi się nic... ale tym razem moje futro było jako tako ułożone. Małe kroczki czy coś.
Rozejrzałem się po zgromadzonych kotach i moją uwagę przykuło wielkie zebranie wokół Zaćmionego Słońca. Zamrugałem kilka razy teoche niedowierzając że ona faktycznie tam siedzi. Cofnąłem się kilka kroków do tyłu by usiąść nieco głębiej w wejściu Drzewnej Mordki... jeszcze by mnie zauważyła, a nie chciało mi się w sumie gadać, chyba nie teraz.
Jeśli do końca ceremonii nikt do mnie nie podszedł, schowałem się znów w legowisku.

/zt

Nie wychodziłam z obozy sama bo byłam terminatorką, a przez to że Grzmiące Gardło leżał w lecznicy jedyne co mi pozostało to pomaganie kotom w obozie. Ale ile może być rzeczy do robienia? Na szczęście moja siostra miała co robić, z tego co mi mówiła wynikało że powiną zostać lada dzień mianowana! Byłam z niej taka dumna! Dlatego nie mogłam odpuścić sobie gdy przywódca zwołał zebranie. Prędko przemknęłam przez obóz chcąc znaleźć się obok Płomień. Zignorowałam fakt że aż dwójka zaginionych kotów została przyjęta spowrotem do klanu. To jak wszyscy obskakiwali złotą było dziwne.
Usiadłam przy białej kotce posyłając jej ciepły uśmiech. - Czyli to dziś? - spytałam spokojnie przyglądając się jej.

Jego rany niemalże się zagoiły - był rad że stało się to zanim Pszczeli Pył urodziła jego kocięta. Kotka zdawała się być blisko rozwiązania. Jego życie układałoby się odpowiednio gdyby nie jedna kwestia: Rozżarzona Gwiazda i jego narastająca naiwność. Zielonookiemu coraz trudniej było ją zdzierżyć.
Uważając by nie uszkodzić żadnego z opatrunków ostrożnie i niespiesznie podszedł do Pszczelego Pyłu. Niemalże niezauważalnie trącił ją nosem w polik by następnie usiąść obok niej.
- Godne pożałowania, nie uważasz? - spytał się zachowując tak cichy ton głosu, by jedynie złotofutra mogła go usłyszeć. Obecna sytuacja i pogłębiająca się nielogiczność ognistofutrego sprawiała że zaczynał odczuwać konieczność usunięcia się w cień.