---

Po długiej kadencji Wieszcza Szepczących Kamieni, śmierci jego pierwszego następcy i przyjęciu pod swoje skrzydła nie jednego, a dwóch przyszłych wieszczów… Plemię Niedźwiedzich Kłów nareszcie mogło zacząć przygotowania na ceremonię Potężnego Dęba Stawiającego Opór Burzy i Cichej Myszy Czyhającej w Gęstwinie. Gdy ta się zakończy, ci nie będą już nosić swoich imion - zamiast tego zostaną kolejno Wieszczem Promieni Słońca i Wieszczem Blasku Księżyca. Wieszcza Szepczących Kamieni, jak sam podejrzewał, nie będzie już wśród żywych, by widzieć tą nową erę Plemienia… ale w końcu na zawsze miał patrzeć na nich z Plemienia Wiecznych Łowów. A co ważniejsze - póki co miał się jeszcze dobrze, choć wiek zaczynał go doganiać. Dobrze na tyle, by móc przeprowadzić tą najważniejszą spośród wszystkich ceremonię… i udać się na zasłużoną emeryturę, rzecz jasna.
Zanim nastąpiła faktyczna ceremonia, należało się do niej odpowiednio przygotować.
Wyjaśnił Myszy i Dębowi, że całą dobę przed ich ceremonią, tak, jak przed Mową Przodków, musieli oczyścić swoje ciała postem - poradził im też więc, by najedli się konkretnie zanim proces ten się zacznie. Nie chciał, by stracili przytomność z niedożywienia - on był już przyzwyczajony, oni jednak nie.
Mogli oni też, jeśli chcieli, poprosić jednego czy dwa najbliższe koty o namalowanie im Lśniących Śladów. Sam również miał się nimi zająć - na poprzedniej Mowie Przodków skonsultował się na temat najważniejszego śladu dla przyszłego Wieszcza - tego od Plemienia Wiecznych Łowów, które przemawiało łapą Wieszcza Szepczących Kamieni.
Pigment Lśniącego Śladu Przodków był inny, niż te najczęściej używane przy innych ceremoniach. Zamiast soku z jagód lub błota, Wieszcz wybrał się… w góry, by zebrać glinę, kredę i minerały. Ślad od Przodków używał barwników bezpośrednio z głębin ich domu: gór. Wieszcz wybrał barwnik z połączenia sjeny, kredy i drobnych, skruszonych kawałków połyskujących minerałów. Jego własny mistrz, poprzedni Wieszcz, nie włożył we własny barwnik aż tyle estetycznego zmysłu czy namysłu, jednak obecny Wieszcz znajdował wielką satysfakcję w tym małym artyzmie.
Dąb swój Lśniący Ślad otrzymał na piersi - tam, gdzie leżało jego serce. Jego futerko na kryzie połyskiwało od prowizorycznej farby. Ślad od przodków miał znaczenie - w tym przypadku przekazywali oni Dębowi, by miał dobre, otwarte serce i zawsze szedł za jego głosem… a przynajmniej tak rozumiał to Wieszcz Szepczących Kamieni. Nieznane są, w końcu, pełnie intencji Plemienia Wiecznych Łowów. Jego ślad miał kształt odcisku kociej łapy.
Mysz z kolei swój ślad otrzymała na czole. Farba została namalowana na kształt księżyca, po którym miała być nazwana. Wieszcz współczuł kotce - wiedział w końcu, że niedawno straciła przyjaciela, Echo, a teraz stanęła przed nią ta ciężka odpowiedzialność. Ale wiedział, że sobie poradzi - według jego intuicji, znak na czole miał symbolizować bystrość i inteligencję, jaką Mysz się wykazywała.

Poinformował całe plemię wcześniej o terminie ceremonii, by każdy był gotowy, wypoczęty i w obozie, gdy to się wydarzy. Mysz i Dęba z kolei poinstruował, by czekali oni przed ceremonią przy wejściu do obozu, jednak nie w jego środku - dopiero, gdy ten konkretnie wywoła dwójkę, mieli oni razem przejść przez obóz do Strzelistych Skał, gdzie ten wolą Przodków nada im nowe imiona i rangi. Przy okazji dodał, że gdy zostaną Wieszczami, powinni - jako pierwsze zadanie - mianować Jelenia na Łowcę, gdyż Promyk zgłosiła jego gotowość.

Aż w końcu nadeszła pora ceremonii. Mysz i Dąb mieli obecnie pozostawać ukrytymi niedaleko wejścia, zaś on wskoczył - chyba ostatni raz - na swoje miejsce w Strzelistych Skałach.
— Niech całe Plemię Niedźwiedzich Kłów zbierze się przy Strzelistych Skałach! — oznajmił donośnie, głośno i wesoło. Wierzył, że całe plemię jest równie wesołe i pełne nadziei, co on - Pora Białych Zasp nie obyła się bez ofiar… ale przeżyją. Będą żyć dalej. Czuł ulgę.

Tym razem wiedział dokładnie co się dzieje. Mniej więcej dokładnie, bo owszem - informacja o Ceremonii do niego dotarła, ale nic więcej, szczegóły zostawił gdzieś w kociarni, gdzie rodzice mu o tym mówili, a on tylko przytakiwał głową i mówił raz po raz "mhm" czy "aha".
Zawołany, zjawił się jako jeden z pierwszych. Rozejrzawszy się na boki, doszedł do wniosku że chyba jeszcze nic się nie zaczęło? Chyba nie. Raczej nie.
- Czy ja mogę też!!!! - krzyknął w stronę Wieszcza, dając z siebie niemal sto procent całej swojej siły. Wieszcz krzyczał, czemu Niebo by nie mógł? Poza tym, tym razem tylko pytał czy może. Najwyżej powiedzą mu, że nie... ale i tak chociaż miał chwileczkę na wrzaski. Minusów brak.

Wiadomość o skończeniu przez Dęba i Mysz treningów na wieszczy, rozeszła się szybko po plemieniu. Był to czas przygotowań i ekscytacji, niewiele kotów pamiętało jak to jest, kiedy zmieniają się koty u władzy. Obecny Wieszcz Szepczących Kamieni był dla Błota w pewnym sensie ojcem, chociaż wcale nie byli blisko. To on przyjął ciemnego kota do siebie i nigdy nie mogłaby nie być wdzięczna. Jednak jego zmęczenie było widać i cieszyła się, że odejdzie on na zasłużoną emeryturę. A jeszcze więcej szczęścia przynosiła myśl, że jej przyjaciółka Mysz zostanie jednym z kotów stojących na czele plemienia. Nikt jej zdaniem nie zasługiwał na tą posadę tak, jak właśnie Myszka. Być może była stronnicza ze względu na swoją sympatię do kotki, ale to nie było ważne. Patrząc na emanującą zadowoleniem Błotko można by założyć, że to ona będzie mianowana. Nie mogła powstrzymać uśmiechu, a ceremonia się nawet jeszcze nie odbywała. Już na długo przed nią obojga przyszłych wieszczów mogła usłyszeć kilkakrotnie od niej gratulacje. Niektórych mógł ten czas przestraszyć, niepewność co do przyszłości mogła zwyciężyć nad dumą z Myszy i Dęba. Ale nie Błoto, ona była pewna, że wszystko będzie szło tylko lepiej i lepiej. Spędziła więc dużo czasu na przygotowaniach.
Nic nie mogło jej przygotować na prośbę od kotki, która miała być mianowana. Nigdy, przenigdy by się nie spodziewała, że zostanie poproszona o namalowanie Lśniących Śladów Myszy. Błoto nie miało rodziny, której mogłoby pomóc przygotować się do ceremonii. Co więcej nie zapowiadało się, aby miało się to w najbliższym czasie zmienić. A więc fakt, że jeno przyjaciółka poprosiła je o uczestniczenie w tym rytuale, wzruszył je niewyobrażalnie. Było to niezwykłe wyróżnienie i, chociaż nikomu by się nie przyznała, kilka łez szczęścia spłynęło jej wtedy z oczu. Ta młoda kotka już dawno wkradła się w serce strażnika, więc oczywiście się zgodziło. Powierzone zadanie wzięło niezwykle poważnie, w końcu był to jeden z najważniejszych dni w życiu Myszy. A ono nie zamierzało jej zawieść. Nie, kotka została już dawno zaliczona do kręgu bliskich Błotka i zrobi wszystko, aby jej ceremonia poszła idealnie i postara się, aby wyglądała najlepiej, bo już naprawdę dorasta i chociaż będzie wieszczem to dla Błotka zawsze będzie po prostu Myszką i nie tylko jest z niej dumnaz ale też tak podekscytowana i oh nie może o tym myśleć bo się znowu rozklei. Ciężko było obecnie o ciepłe kolory, na ich nieszczęście, ale nie poddało się. Wybrało najbarardziej różowe jagody i skorzystało z kilku malin, które zachowało na podobne sytuacje (kto wie, kiedy będziesz potrzebować czerwonego barwnika! Tak kreatywna dusza jak ona musiała myśleć o takich rzeczach!), aby stworzyć czerwony barwnik. Za jego pomocą stworzyła na boku kotki kwiatki, których środkiem były odciski jej łap, a do tego dodała wokół nich wesołe wzorki. Całość namalowana została z niezwykłą dla niej dokładnością i, przynajmniej dla niej, miały przypominać Myszy o rzeczach prostych. O kwiatach na łące, o promieniach słońca na futrze, o uśmiechu i zwykłym szczęściu, żeby nie utopiła się w obowiązkach wieszcza. Żeby pamiętała o sobie i swoich potrzebach, żeby nie zapracowała się na śmierć. I dopóki Błoto żyje, będzie dbać o to, aby kotka była szczęśliwa, wypoczęta i zdrowa.
Oprócz tego dochodziły jeno zwyczajowe przygotowania do ceremonii, to jest zdobycie dla mianowanych małych upominków. Kwiaty nie zaczęły się jeszcze rozwijać, musiało więc skorzystać z tych zachowanych w legowisku. Były lekko wysuszone, ale dbało o nie i były w całości. Dołączyło do niewielkich kwiatków kolorowe liście z minionego sezonu i, przewidując, że ceremonia będzie wydarzeniem dużym oraz chaotycznym, podarowało małe bukieciki Myszy, Dębowi oraz Jeleniowi z samego rana. Jak zawsze samo przyozdobiło swoje futerko jak tylko mogło ze swoimi lichymi zapasami za pomocą kilku kwiatków i liści.
Na ceremonię przyszło jak najszybciej mogło. Widząc młodego już będącego na miejscu, rzuciło mu krótkie "siema". Następnie usiadło w oczekiwaniu.

Nie miał pojęcia co się działo, ale o jejciu! To było coś ważnego! Kręcił się to tu, to tam, próbując znaleźć miejsce do usadzenia swojego kupra. Z jego pyska wyrywały się ciche przeprosiny, gdy przypadkiem nadepnął komuś na ogon i nareszcie! Usiadł.
Wpatrywał się w Wieszcza, przekrzywiając głowę. Czekaj moment... Z rana dostał od Błota Pokrywającego Podnóża Gór bukiet... Czyżby przybył na swój Głos Serca?! Ale wtedy raczej całe plemię by się tutaj nie zebrało, prawda? To po co mu kwiatki? Nie miał ukochanej! A może miał? Zapomniał o niej?! Może powinien coś z tym zrobić? Podarować Wieszczowi? Czemu nikt nic mu nie powiedział?!
Dlatego też z rozdziawioną gębą tak siedział, próbując znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji.
Ah! Uderzył się łapą w czoło. Teraz mu się przypomniało, że Wieszcz przecież o tym wcześniej mówił! Odetchnął z ulgą. Ten jego mysi móżdżek. Będzie mianowanie na wieszczów! Już nieco bardziej ucieszony z tego wszystkiego, oczekiwał na rozpoczęcie wydarzenia.

Wiele rzeczy w ostatnim czasie działo się w życiu Myszy, zbyt wiele. Miała wrażenie, że jej życie to jakiś nieśmieszny żart, który opowiada w tłumie i każdy patrzy na nią z politowaniem albo zmieszaniem. Niektórzy też uśmiechają się i starają pocieszyć, mówiąc, że "nie jest taki zły". Cieszyła się z poprzedniej ceremonii, stała się Łowcą, w "związku" też szło... do przodu.
W jakiś sposób miała wrażenie, że to wszystko wydarzyło się przez nią. Gdyby nie patrzyła wtedy tak na niego, gdyby nic nie poczuła. Echo został... właśnie tym, echem... Jego śmierć wywołała w niej dużo emocji, więcej niż się spodziewała. Zresztą jak cały Echo. To było właśnie coś, co robił, odkąd się ze sobą zbliżyli. Wywoływał w niej dużo skrajnych emocji, trzymał ją w napięciu do końca. Nawet nie mogła podzielić się z nim informacją, że jej ceremonia na wieszcza się zbliża.
Głęboki oddech.
Post przebiegł w jej przypadku dość... spokojnie, ze stresu i emocji, które w niej buzowały i tak nie mogła niczego przełknąć. Już drugi raz było tak, że nie mogła nic zjeść, czego powodem nie był post. Za każdym razem było to z powodu dymnego kocura. Starała się o tym nie myśleć, o nim nie myśleć, ale było ciężko. Tym razem jednak zdecydowanie lepiej wszystko znosiła, a przynajmniej takie miała wrażenie. Tak czy inaczej, post całodniowy minął tak szybko, jak się zaczął.
Gdy Wieszcz poinformował ją i Dęba o tym, że mogą wybrać dwa koty, do ozdobienia ich lśniącymi śladami, Mysz się wahała. Miała kilka bliskich kotów w swoim kręgu, żałowała, że nie może wybrać więcej. W jej głowie jednak były już dwa imiona, kotów, z którymi była najbliżej. Lilia, jej ukochana siostra, która znała ją najlepiej ze wszystkich, a która ostatnimi czasy znów dużo chorowała. Poszła do niej niemal od razu z prośbą, by namalowała na niej ślady. Widziała przy tym, jak jej siostra się stara i przy malowaniu opowiada o tym, co tworzy. Były to falowane kreski, które miały przypominać obłoki na niebie, obok których zamieściła odcisk łapy - księżyc. Dodatkowo kilka drobnych kresek, które chyba miały być ptakami? Tak mówiła jej siostra, choć dla Myszy, było to coś bardziej jak deszcz. Tak naprawdę kotka mogła namalować cokolwiek, a bura byłaby zadowolona, bo widziała, ile serca wkłada w to Lilia. Przez chwilę łzy napłynęły jej do oczu ze wzruszenia, ale powstrzymała się od ich uronienia, na szczęście.
Drugim kotem, którego wybrała, było Błotko. Może z początku nie łączyło ich zbyt wiele, tylko historyjka o potworze z jeziora, którego Mysz chciała zabić, by chronić Plemię, ale z czasem Błotko stało się dla burej oparciem, przyjacielem, do którego zawsze mogła się zwrócić i którego rad nie słuchała, dopóki zaczynało być zbyt późno. Mysz traktowała Błotko jak starsze rodzeństwo lub, patrząc na to, jak traktowała Promyk ostatnimi czasy, może i nawet lepiej. Były blisko i Mysz wiedziała, że spojrzenie na świat Błotka było czymś zupełnie innym niż jej i lubiła tego słuchać, zawsze dawało to inne spojrzenie na sprawę, inną perspektywę. Malunki, które stworzyło Błotko były takie, jak ono samo. Kwiatki i różne, radosne wzorki. O ile mogła tak powiedzieć. Jedyne w swoim rodzaju. Zdawała się rozumieć przekaz Błotko, taką miała nadzieję.
Oba koty, które wybrała Mysz, poza tym, że wiele dla niej znaczyły, to też wiele ją nauczyły, za co była im wdzięczna.
Ostatnim lśniącym śladem, który mienił się naprawdę i był zdecydowanie w najbardziej widocznym miejscu, był ten wykonany za pośrednictwem Wieszcza od Plemienia Wiecznych Łowów. Księżyc, od którego imię będzie nosiła. Był szczególny, przez to, z jakich składników został stworzony, dopełniał szczytność i powagę całej ceremonii. Znaczył równie wiele, co poprzednie dwa, choć dla Myszy miał też głębsze znaczenie. Tak czuła.
Kolejny głęboki oddech.

Zastanawiała się, czy się popłacze, ale do czasu zwołania przez Wieszcza ceremonii na szczęście nie uroniła ani jednej łzy ze smutku. Wzruszenie owszem, ale wywoływało to inne emocje w niej samej. Przyszła do wejścia niedługo po Dębie, usiadła niedaleko, również w ukryciu.
- Niby trening zaczęliśmy już jakiś czas temu, ale minęło tak szybko, jakby to było wczoraj - odezwała się półszeptem i uśmiechnęła do kocura. Nie wątpiła, że Wieszcza usłyszą, a poza tym kociaka... którego głos już słyszała na pogrzebie. Skrzywiła pysk na jedno uderzenie serca, ale zaraz znów na jej pysku widniał lekki uśmiech. Po prostu starać się nie myśleć i nie czuć.

Ceremonia, ceremonia!
Kotka nie wie jeszcze, co to dokładnie oznacza; co prawda coś już słyszała, jednak nie do końca rozumie, nie potrafi sobie tego wyobrazić. Na wieść, że jakaś ceremonia właśnie miała się odbyć, od razu wybiega na środek obozu, nie bardzo zwracając uwagę na kogokolwiek — być może plącze się komuś pod łapami, albo nieostrożnie trąca ogonem i pyszczkiem.
Widząc znajomą mordkę, od razu podbiega i zatrzymuje się bliżej. Reszta kotów była na razie nieistotna - oczywiście, że rodzeństwo pierwsze zwraca na siebie jej uwagę!
- NIEBO! HEJ! - wita się głośno i uśmiecha szeroko. Nie do końca potem wie, co ze sobą zrobić, dlatego siada wygodnie i rozgląda się na wszystkie strony.

Mimo tych dwóch ostatnich, dość smutnych wydarzeń, jakimi były pogrzeby Nocy i Echa, w Plemieniu Niedźwiedzich Kłów zdarzały się i wesołe chwile, a taką na pewno miała być dzisiejsza ceremonia mianowania Dęba i Myszy na dwóch nowych wieszczów. Na szczęście ta dwójka ukończyła swoje treningi mniej więcej w tym samym czasie, mogła więc być mianowana na jednej, wspólnej ceremonii. Poza nimi swe mianowanie miał mieć dziś również Jeleń, który swój trening pod moim czujnym okiem ukończył już jakiś czas temu, jednak wciąż jeszcze urzędujący Wieszcz postanowił, że będzie to pierwsze samodzielne zadanie, którego będę musieli się podjąć jego następcy, dlatego w mojej gestii pozostawało przygotowanie już byłego nowicjusza do właściwego wejścia w szeregi łowców, rysując na nim piękne Lśniące Ślady. Zdecydowałam się na zawijasy przypominające splątane jelenie rogi oraz małe słońca, wciśnięte gdzieniegdzie i wymalowane w radosnych, żywiołowych barwach, takich jak żółć, pomarańcz czy czerwień, aby nawiązać do jego nieposkromionej wręcz energii, którą młody kocur emanował na każdym kroku. Wiercił się nawet wtedy, gdy starałam się stworzyć na jego ciele prawdziwe arcydzieło mentorskiej sztuki, dlatego nie było to łatwe zadanie. Również Dąb poprosił mnie, abym dodała coś od siebie do tego, co poprzedni Wieszcz zdążył już wymalować na jego piersi, lecz on okazał się znacznie spokojniejszym i bardziej cierpliwym podłożem malarskim. Dla niego wybrałam wzór w postaci odciśniętych zielonych liści dębu, symbolizujących imię, z którym kocur miał się dziś pożegnać i jego rozpoczynające się właśnie nowe życie, które miało kwitnąć jak świeży, młody liść w Porze Kwitnących Drzew, oraz serduszek w kolorze jasnej bieli, które miały mu przypominać o tym, żeby jego serce zawsze pozostawało czyste i dobre jak w dniu, w którym się poznaliśmy.

Na samo zebranie plemienia przybyłam jako jedna z pierwszych, aby w razie wypadku móc ostudzić nieco zapał Jelenia, który może być dzisiaj jeszcze bardziej pobudzony niż zazwyczaj. Trzeba było przypilnować go, aby nie zniszczył za bardzo swych Lśniących Śladów, nim przyjdzie kolej na jego pięć minut sławy i chwały. Dlatego, jako jego przeszła mistrzyni, przysiadłam się do niego, delikatnie kładąc ogon na jego grzbiecie, żeby uspokoić go na tyle, by przesiedział grzecznie pierwszą część dzisiejszej ceremonii. Samych przyszłych wieszczów jeszcze z nami nie było. Nie miałam jak najmniejszych złudzeń, że zarówno Mysz, jak i Dąb będą wspaniałymi przywódcami i poprowadzą Plemię Niedźwiedzich Kłów ku jego dawnej światłości, pozostając zarówno wiernymi tradycji, jak i wprowadzając w nim całkiem nowe rządy.

Na Przodków rozświetlających cały Lśniący Szlak. Czy on też cierpiał na przypadłość rozdartego ryja za młodu? Chciał wierzyć, że tak nie było, że chociaż nie był przykładnym i dobrym synem, to przynajmniej nie robił z siebie wstydu przed całym Plemieniem. Że nawet jeśli nie reprezentował sobą wartości, to przynajmniej chronił je i podtrzymywał, a nie wystawiał na taką kompromitację. Fakt, że współplemieńcy wrzucali go do jednego jeziora razem z tą ikrą złożoną na mchu Miękkich Półek wypełniał Wilka odrazą na tyle, że gdy tylko o tym pomyślał czuł na tyle języka fantomowy posmak własnych wymiocin. Na pytanie Nieba miał jedynie ochotę odpowiedzieć "nie, nie możesz, spie*dalaj", a tę różową jak-jej-tam trzasnąć w łeb. Albo może i nie jej, tylko świeżo upieczonym rodzicom, skoro nie potrafili nawet zaaplikować na ich bachorach odpowiednich metod wychowawczych. Wszystko ja. Wszystko ja, ja i ja, to moja ceremonia, to mój pogrzeb, patrzcie, patrzcie na mnie.
A Wilk właśnie cieszył się z tego, że to nie była jego ceremonia. No, może nie dokładnie z tego, raczej cieszył się z faktu, że ta dokładna ceremonia następuje gdy ten będzie się mógł na niej skupić, a nie tupać nogą i rozglądać się wszem i wobec, bo zaraz miałoby być jego mianowanie. Deklaracja wolności. Teraz i tak świat mógł, na pewien sposób, wypuścić wstrzymany wdech i otrząsnąć się z żałoby, która ciągiem topiła Plemię przez ostatni księżyc lub dwa. W końcu mianowanie nowego Wieszcza nie zdaża się w każdym obiegu pór. A co dopiero mianowanie DWÓCH Wieszczów! Mógł się nawet cieszyć, że przyszło mu się urodzić akurat teraz, żeby to na własne oczy zobaczyć.
Na razie z braku laku usiadł niedaleko Błota. Chcąc nie chcąc było najlepszym towarzystwem w tym całym niepoważnym tłumie.

Łabędź mógłby przysiąc, że ledwie księżyc temu odbył się pogrzeb Roga a następnie zebranie, na którym Wieszcz wybrał swoich następców. Jego siostrę i byłego mistrza. W jakiś sposób oba te koty były bliskie pointowi. Zwłaszcza siostra. Z tego też powodu, był trochę rozczarowany, gdy Mysz do namalowania jej lśniących śladów wybrała Błoto a nie jego, przykładowo. To znaczy, nie uważał, by z siostrą miał jakąś wyjątkowo wielką, mistyczną więź, ale w jego oczach do takich spraw należałoby bardziej wybrać... no kogoś z rodziny. Ale w sumie, wszystko jednio, nie zamierzał przez to strzelać focha ani pokazywać niezadowolenia. Mimo wszystko nie była to dla niego jakaś wielka sprawa, tylko kilka myśli, które przeszły mu przez głowę. Ważne było to, że jego siostra zaraz zostanie jednym z przywódców plemienia. Dla niego samego nie był to jakiś wspaniały tytuł, ich stary wieszcz nie budził w nim jakiegoś wielkiego szacunku, ale wiedział, że to ważne dla Myszy.
Dlatego też szybko pojawił się na ceremonii. Aha no i dla Jelenia, on też miał być dziś mianowany, o ile raczy się pojawić. Zauważył głównie kocięta oraz Promyk i Jeleń. Oczywiście, podszedł do rodzeństwa.
- Wow, skończyłeś trening, jestem pod wrażeniem - zwrócił się do brata. Jego ton był sarkastyczny, ale przejechał lekko końcem ogona po jego boku, żeby niebieskobiały wiedział, że w rzeczywistości serio mu gratuluje. Po prostu łowca nie byłby sobą, gdyby mu nie dogryzł.

---

Pierwszym przybyłym okazał się… Niebo, dość głośny kociak. Szylkretowy kocur uśmiechnął się w jego stronę.
— Zwoływać plemię? Jasne — zaśmiał się, mając nadzieję, że właśnie nie dał mu przyzwolenia na darcie stulecia. Witał się po kolei z każdym, kto przyszedł - z Orzeł, z Błotkiem, z Płatek, z Promyk, z Żabą, z Jaszczurką, z nieco zdezorientowanym Jeleniem (miał nadzieję, że ten wiedział, że dziś jego dzień?), z Wodospadem, z Jeż, z Wilkiem, Łabędziem i Lilią, aż w końcu w obozie pokazał się pokaźny tłum.
— Kochani! Dziś zebraliśmy się, by uczcić bardzo ważną okazję. Powitamy dzisiaj dwóch nowych Wieszczów, którzy od dziś będą was prowadzić w moje miejsce. To szczęśliwa i wesoła okazja, świadcząca o wejściu naszego Plemienia w nową erę! Mysz, Dębie - wyjdźcie, proszę! — krzyknął donośnie i głośno, szczególnie ostatnią część. Jeśli dwójka wyszła zza ścian obozu, poczekał, aż ci dojdą do jego boku na Strzelistych Skałach, zaś członkom plemienia dał czas na danie przyszłym Wieszczom pochwał, gratulacji i innych słów otuchy.

— Wołam do naszych czcigodnych przodków, by spojrzeli na te koty. Potężny Dębie Stawiający Opór Burzy, Cicha Myszy Czyhająca w Gęstwinie. Wybraliście ścieżkę Wieszcza Promieni Słońca i Wieszcza Blasku Księżyca; ciężko trenowaliście, by zrozumieć swoją przyszłą rangę i obowiązki, jakie leżą na waszych barkach. Czy przysięgacie wyrzec się swoich imion, postępować zgodnie z tradycją swojego Plemienia, być mu wiernym i dbać, by żaden kot nie cierpiał z powodu rany i choroby, a także opiekować się nim, jego przeznaczeniem i relacją z Plemieniem Wiecznych Łowów?

Ucieszyła się na odpowiedź kocura, bez żadnego powodu, po prostu było jej miło, że odpowiedział. Później usłyszała pytanie o mianowanie Jelenia i znów poczuła się lepiej, skinęła jedynie łbem w odpowiedzi. Powinna zająć się swoimi obowiązkami i wziąć je do serca, tym bardziej, że teraz było w nim znacznie więcej miejsca do wypełnienia.
Chciała coś jeszcze powiedzieć, jednak przerwały jej słowa Wieszcza. Zaczęło się. Moment, na który czekała odkąd była zaledwie kilkuksiężycowym kociakiem, od tamtego momentu przeszła długą drogę, choć był to i tak dopiero początek jej życia.
Kroczyła równo z Dębem, kiedy nadszedł odpowiedni moment, miała równie wysoko uniesioną głowę, w jej krokach było widać pewność siebie i spokój. W głowie jednak miała wrażenie, że całe życie przelatywało jej przed oczami. Każdy jej wybór, wszystko co robiła, doprowadziło ją właśnie tutaj, w to miejsce. Każde potknięcie, każde słowo i gest sprawiły, że dotarła w to miejsce. I tylko przez chwilę pomyślała o tym, jak by się potoczyło jej życie, gdyby po drodze dokonała innego wyboru. Tylko przez dwa uderzenie serca pożałowała kilku z nich. Tylko przez uderzenie serca było jej smutno, że Cicha Mysz Czyhająca w Gęstwinie odejdzie. Z drugiej jednak strony, czuła, że z nowym imieniem dostaje nowe życie, czystą kartę bez skomplikowanych uczuć, bez bólu. Mogła wybrać, co zabierze ze sobą dalej.
Wysłuchała przysięgi, którą wypowiedział Wieszcz i wzięła głęboki oddech. Nie minęło nawet uderzenie serca po tym jak Dąb się odezwał, a dało się usłyszeć też słowa Myszy. Jeszcze Myszy. Zdążyła jednak poczuć na sobie jego spojrzenie.
- Przysięgam - jej to był pewny i równie głośny co kocura. Nie było tu chwili na zawahanie, nie kiedy wszystkie oczy były na nich skierowane. W duchu miała nadzieję, że Echo obserwuje ceremonię, ale nie mogła o tym za dużo myśleć, nie w tym momencie.

Szakal była spóźniona.
To nie tak, że miała się spóźnić. Wiedziała o nadchodzącej ceremonii; odkąd została ogłoszona, każdy zdawał się o tym trajkotać, zarówno w kociarni, jak i poza nią - nic dziwnego, w końcu to zupełna zmiana rang w Plemieniu, ale Szakal tak trochę bardzo miała tego dosyć. Gdy się urodziła, Mysz i Dąb już byli terminatorami Wieszcza, niczym nowym były ich rangi i to, że jest ich dwójka, cały czas wiedziała, że oni kiedyś tymi Wieszczami zostaną. Nie mogła jednak ukryć, że była podekscytowana wizją zobaczenia tego na własne oczy.
Ale to nie ze swojej irytacji była spóźniona. Zamiast tego… przez Meduzę! Jakieś piętnaście minut przed tym, jak Wieszcz zdecydował się zwołać ceremonię, Szakal i jej siostra miały… konfrontację. Ot, Szakal zaczęła coś tam jej gadać, jaka to jest głupia i w ogóle niech się wywali, Meduza nie była pod wrażeniem, potem jeszcze napomknęła coś o jej wygranej w ich poprzedniej walce, a Szakal nie wytrzymała z frustracji i wyzwała ją na mecz powtórkowy.
Go też przegrała, więc obecnie jej futro było porozwalane na 10 różnych stron. Meduza chyba jeszcze na nią napluła. Bura już na zawsze zapamięta, że nie powinna rywalizować z Meduzą w walce, bo ona ma podkręcenie szczęścia od Plemienia Wiecznych Łowów, które z jakiegoś powodu ominęło Szakal? Nie, żeby ona chciała podkręcenia. Ona swój sukces budowała WŁASNYMI ŁAPAMI.
— ZOBACZYMY CO POWIESZ JAK UPOLUJE WIĘCEJ MYSZY OD CIEBIE. HATFU — tym okrzykiem w stronę niebieskiej powitała procesję Myszy i Dęba, rzecz jasna nie kierując tych słów do nich, ale… różnie to mogło wyglądać. Była oburzona, że przez tą GŁUPIĄ MEDUZĘ spóźniła się na coś tak ważnego! Ale chyba nie byli jeszcze Wieszczami, co?

Meduza wiedziała o ceremonii. Nie próbowała nawet zrozumieć jak ważne było to wydarzenie, ale przyjęła do wiadomości, że musi się na niej znaleźć. Bo tak mówią rodzice. Bo każdy tak mówi. Ją w postaciach nowych Wieszczy interesowało tylko to, że Dąb poczęstował ją drapieżnym ptakiem i że znali się na ziołach. Bo mogli wiedzieć coś wyjątkowego. Coś czego Meduza się nie nauczy sama. No chyba że zaczęłaby próbować różnych ziół. A chyba... nie była głupia by to robić. Chociaż kto wie? Czym był jakiś lekki uszczerbek na zdrowiu w porównaniu do tego, że mogłaby się czegoś nauczyć? Ale zioła i tak nie były na piedestale najciekawszych rzeczy. Znajdowały się na liście, ale nie wysoko.
Tak więc wplątanie się w kolejną bójkę z Szakal chwilę przed ceremonią nie ruszyło jej jakoś bardzo. Zresztą to była tylko i wyłącznie wina siostry, a niej jej. Prowokowała ją i chciała walki? To ją miała. I znowu przegrała. Meduza była zadowolona ze swoich umiejętności dotyczących walki. Nawet jeśli nigdy w życiu nie chciałaby być strażniczką. Czuła się lepsza za każdym razem, gdy Szakal z nią przegrywała. Silniejsza. A bycie silnym i mężnym jej imponowało. W końcu było fajne. Dzięki sile jej wybrakowany charakter nie był już taki ważny prawda? I można było zyskać dzięki temu respekt. Bez zachowywania się tak jak... jak ojciec na przykład. Taki zupełnie inny respekt.
Chociaż póki co to siła była źródłem konfliktu z Szakal. Bo ta oczywiście zdenerwowała się i tym razem swoją przegraną. Co więcej, dała znać całemu obozu jak wściekła jest. Chociaż... możliwe, że zrobiła to przez przypadek. Ale gdy Meduza usłyszała krzyk Szakal, serce podskoczyło jej do gardła. Niebieska idąca za wściekłą siostrą położyła po sobie uszy. Usiadła też obok niej. Rozglądała się zaniepokojona, ale nie patrzyła się po pyskach innych bo za bardzo się bała to zrobić. Tak właściwie to szukała ciała ojca wśród tłumu. Bo wiedziała, że jak już to on mógłby się zezłościć na nią i na Szakal za zakłócanie ceremonii. Znaczy, inni też mogliby się zezłościć ale nie ZEZŁOŚCIĆ jak Wodospad. Ojciec nigdy ich nie bił, ale to nie znaczy, że był przyjemny. Meduza nie lubiła ojca. Bo się go bała. W pewnym momencie jednak przestała się rozglądać a po prostu wlepiła ślepo we wzory na futrze Myszy i Dęba. Nie odezwała się nawet słowem do Szakal, która defacto, rzuciła jej wyzwanie drąc się przez pół obozu.

Cały czas siedział gdzieś na uboczu, kompletnie niewidoczny. Nic dziwnego, że nikt go nie zauważył ani nie podszedł do niego, skoro nawet barwą zlewał się kolorystycznie ze ścianami jaskini. Ruszył się tak naprawdę dopiero wtedy, gdy usłyszał krzyk Szakal; zjeżyła się sierść na jego grzbiecie, spiął mięśnie ramion i rozejrzał się w poszukiwaniu siostry, którą zresztą zaraz dostrzegł: potarganą, wściekłą i ściągającą na siebie wzrok każdego plemiennego kota. Serce zabiło mu mocniej w piersi.
Odchrząknął cicho. To nie była jego sprawa ani jego problem, jeżeli Szakal znów chciała zbierać opieprz od ojca. Chaber bardzo szybko zajął się czymś innym i bardziej przyjemnym, to znaczy: zaczął przylizywać sierść, która wcześniej mu się zjeżyła, a teraz odstawała brzydko. I zamierzał robić to tak długo, aż Wieszcz znów nie zabierze głosu i nie przerwie tej niezręcznej ciszy.

Czując dotyk siostry na grzbiecie, uniósł pyszczek i uśmiechnął się do niej radośnie. Rzeczywiście nieco to ostudziło jego chęć brykania, ale tylko na moment, bowiem z ciekawością rozglądał się po kotach, oczekując na rozpoczęcie wydarzenia. Zanim do tego jednak doszło pojawił się jego ukochany braciszek! Jak to miał w zwyczaju bardzo się ucieszył na jego widok.
— Tak! Dzięki! Było fajnie! Siostrzyczka jest super mistrzynią, wiesz? — zagadał do Łabędzia. — Narysowała mi takie wzorki, widzisz? Fajne nie? Wyglądam teraz jak prawdziwy Jelonek! Tylko oby nie polowali na mnie, gdy ceremonia dobiegnie końca. Myślisz, że mogą wyrosnąć mi na niej prawdziwe rogi? — miauczał entuzjastycznie wyobrażając sobie, że rzeczywiście coś takiego się dzieję.
Zaraz jednak przemówił Wieszcz i to na nim skupił całą swoją uwagę. Woooow. Ale czad. Wyrzekali się swoich imion... Czekaj... Co? Już miał wiele pytań, które chciał zadać, ale raczej nie powinien przeszkadzać w tej ceremonii. Może im się nie podobały? Ale to jak oni będą teraz się nazywać? Bezimienni... Pięknie to brzmiało. Z zachwytem i szeroko otwartym pyszczkiem przypatrywał się temu wszystkiemu.

---

Przysięgli. Wieszcz uśmiechnął się w ich stronę zachęcająco; kątem oka wyłapał jeszcze kilku spóźnialskich, w tym jedną wyjątkowo głośną, ale wystarczyło jedno spojrzenie od Wodospadu, by ta miała nie odzywać się przez całą resztę ceremonii niepytana… co, choć troszeczkę okrutne, było lepsze dla przebiegu tej uroczystości.
— Wypowiadam te słowa przed całym Plemieniem i Plemieniem Wiecznych Łowów, aby potwierdzić wybór, jakiego dokonałem przed księżycami:

Mysz, w imię Plemienia Wiecznych Łowów pozbywam Cię mienia Cichej Myszy Czyhającej w Gęstwinie, a nadaję mienię i rangę Wieszcza Blasku Księżyca. Niech Plemię Wiecznych Łowów oświetla twój umysł oraz ścieżki, byś służyła Plemieniu całymi swoimi umiejętnościami.

Dębie, w imię Plemienia Wiecznych Łowów pozbywam Cię mienia Potężnego Dębu Stawiającego Opór Burzy, a nadaję mienię i rangę Wieszcza Promieni Słońca. Niech Plemię Wiecznych Łowów oświetla twój umysł oraz ścieżki, byś służył Plemieniu całymi swoimi umiejętnościami.

Ja, Wieszcz Szepczących Kamieni, wyrzekam się swojej rangi i imienia jako Wieszcz Szepczących Kamieni. Proszę naszych przodków o przywrócenie mi mojego mienia sprzed księżyców - Wiatru Gwiżdżącego Pośród Skał — wypowiedział, kierując swój pysk w górę, jakoby przez sklepienie ich obozu przemawiał do Lśniącego Szlaku. Zwrócił się do dwójki solenizantów, by zniżyć swój pysk, jak gdyby w ukłonie. — Wieszczu Blasku Księżyca, Wieszczu Promieni Słońca. Wraz z moim odejściem pragnę przejść do Starszyzny. Życzę wam pomyślnych losów jako Wieszczowie — powiedział miękko, by zeskoczyć ze Strzelistych Skał. Już nie miał prawa się tam znajdować, nie teraz.

Plemię Niedźwiedzich Kłów zaczynało nowy rozdział.

W międzyczasie, po ich przysiędze, pojawiły się kociaki Wodospadu. Jakoś nie dziwiło jej to, że Szakal była najgłośniejsza z nich wszystkich. Szybko jednak ucichła, tak jak cicho byli inni.
I później odezwał się Wieszcz, wystarczyła tylko chwila, by już nie była Myszą. Tak o, po prostu. Jej serce zabiło mocniej, a oczy zrobiły się jakby bardziej mokre. Wciąż jednak nie uroniła łzy, nie w tym momencie. Będzie mogła wypłakać się po ceremonii, jutro w nocy. Wtedy czas będzie odpowiedni. Nieprzyjemny dreszcz przeszedł ją, kiedy zdała sobie z tego wszystkiego sprawę. To działo się naprawdę. Wróciła wspomnieniami do chwili, gdy mówiła Promyk, że chce zostać Wieszczem i rozczarowanie, kiedy siostra wyjaśniła sytuację.

Wieszcz chciał odejść do starszyzny, co przywróciło ją na ziemię. Spojrzała kątem oka na Wieszcza Promieni Słońca, a kiedy nie widziała sprzeciwu odezwała się:
- Wietrze Gwiżdżący Pośród Skał, Plemię dziękuje Ci za Twą długą służbę i wszystko, co dla niego zrobiłeś przez ten czas. Niech Plemię Wiecznych Łowów otacza cię swoją opieką przez długie, spokojne księżyce - jej słowa były szczere, ale mówiła w imieniu ich obojga. Mimo tego jaki był poprzedni Wieszcz, to nie można było powiedzieć, że się nie starał. Teraz w końcu będzie mógł odpocząć i oglądać młodych.

Po kilku uderzeniach serca spojrzała na swojego brata, który również dzisiaj miał swoje mianowanie, ale zaraz odwróciła spojrzenie tak, by nie patrzeć na nikogo szczególnego.
- Plemię Niedźwiedzich Kłów! Zebraliśmy się tutaj również, ponieważ Jeleń Przedzierający się przez Las ukończył swój trening. Jeleniu, proszę wystąp i zaprezentuj swoje Lśniące Ślady - ostatnie słowa skierowała do swojego brata. Dała mu chwilę na podejście i innym kotom, na nacieszenie oczu jego Lśniącymi Śladami.
- Wołamy do naszych czcigodnych przodków, by spojrzeli na tego Nowicjusza. Ciężko trenował, by zrozumieć nasze zwyczaje oraz wiarę, i zasłużył na swoją rangę do której się szkolił. Jeleniu Przedzierający się przez Las, czy przysięgasz postępować zgodnie z tradycją swojego Plemienia, być mu wiernym i dbać, by stos zwierzyny nigdy nie był pusty?