Z szerokim uśmieszkiem kiwa na słowa Wierzbowej Łapy. Noo, tak czy siak, słowo "puch" naprawdę do niej pasuje. Żukowi podoba się, że tak w sumie przy każdej zmianie imienia jest ta iskierka ekscytacji i ciekawości - w końcu nigdy nie wiadomo!
— Uaaa — odpowiada, a bardziej wydaje dźwięk na propozycje terminatorki, po czym zastanawia się. — Hehe, od razu Żuczy Szpon — mruczy żartobliwie i śmieje się cicho, krótko. — Wiesz co, jakoś nigdy się nad tym bardziej nie zastanawiałem... Albo nie miałem faktycznych pomysłów. Mmm... no i dalej nie mam!!! — mówi trochę żałośnie, po czym macha raz łapą i wzdycha. Siada prosto, oblizuje pyszczek i zerka prosto na ślepia Wierzbowej Łapy.
— Zobaczymy. Lubię ceremonie tak ogólnie. Zwykle są dość pozytywne — rzuca luźno.

Chabrowy Powiew właśnie skończyła swój przyjemny, poranny spacer, gdy weszła do obozu trochę po pierwszym patrolu. Porozmawiała chwilę z Łanią Skórką, pożegnała się z nią krótkim przytulasem i uśmiechem, po czym przysiadła przy Iglastym Kącie. Zaczęła pielęgnować futerko, zaś gdy skończyła, rozejrzała się po obozie. Hmhm, może ktoś by się przysiadł?

— wilcza łapa!

Dla Wilka obozowe życie zaczynało być normą. Jak na początku czuł się dość dziwnie i niepewnie, tak teraz powoli nie wyobrażał sobie znów tego nie mieć i walczyć o życie na każdym kroku. Tu było... wygodniej? Milej, cieplej, przyjaźniej, bezpieczniej. Czuł się jakkolwiek potrzebny, a nie jak byle kot, który mógł zapewnić pokarm lisowi tylko dlatego, że był zbyt słaby, aby móc się obronić samotnie przed większym drapieżnikiem.
Wracał z treningu, kiedy to do jego oczu wpadł kot, z którym jeszcze nie rozmawiał. Biały nie był zdecydowanie typem, który na co dzień zagadywałby do każdego - lubił rozmawiać z innymi i spędzać z nimi czas, ale preferował to w chwili, kiedy to inni pojawiali się obok z rozmową. Aczkolwiek, jeśli miał dobry humor... może warto sprawdzić, czy on może być tym, który do kogoś przyjdzie pogadać i nie będzie musiał się wysilać ponad miarę, by nawiązać kontakt.
- Dzień dobry - rzucił, spokojnie podchodząc bliżej do kotki. Wiedział o niej tyle, że była Medykiem. I to w sumie cała wiedza, jaką posiadał na jej temat. - Przeszkadzam czy...?
Uniósł brew ku górze. Nie chciał się jej narzucać swoją obecnością, ale jeśli nie miałaby nic przeciw temu, że się przysiądzie, na pewno z tego skorzysta.

Odetchnął z ulgą, słysząc że może się przysiąść. No, to przynajmniej ma towarzystwo na kolejnych parę chwil!
- Jak na ten moment, bez zarzutu! Trening idzie sprawnie, tylko jeszcze... mało co kogo znam jak mogę być szczery. Wydaje mi się, że to poznawanie innych przyjdzie z czasem. Wiesz... mimo wszystko jestem... obcy - a świadomość tego, że nie był stąd nieco blokowała mu czasem wizję i chęci poznawania innych. To chyba normalne, swego rodzaju trema czasem każdego łapała. - Ale to nie szkodzi! Nadrobię w każdej chwili, jak tylko się nadarzy okazja. Póki co i tak skupiam się na nauce. Nie ważne co, chcę być przede wszystkim potrzebny Klanowi, a nie być jakimś... pasożytem, czy coś. Ostatnio uczyłem się polować!
Pochwalił się, unosząc kąciki ust w dumnym uśmiechu.
- A ty, jak się czujesz? Wszystko u ciebie dobrze? - zagadał zaraz. Mógł mówić więcej o sobie, ale wiadomo - nie był pępkiem świata. O innych też chciał słuchać.

— Z czasem coraz więcej kotów będziesz poznawał, hm, przynajmniej z widzenia! Dobrze z twojej strony, że zależy ci też na treningu i ogółem na przyzwyczajaniu się do klanowego życia. A nie, tak jak to ująłeś - pasożyt! — mruknęła żartobliwie, przymykając chwilowo ślepia. — Gratulacje! Polowanie to przyjemna rzecz nawet dla mnie, medyczki, hehe! Dogadujesz się z Pu- Wierzbowym Puchem? — dopytała jeszcze, zaś na piłeczkę odbitą w jej stronę uśmiechnęła się ciepło do białego kocurka.
— Mhm! Jest w porządku. Wraz z Motylim Blaskiem i Wieczorną Rosą, moją siostrą, ogarnęliśmy składzik i, no, jest spokojnie — wzruszyła barkami. Nic aż tak ciekawego.

- Dogaduję, oczywiście że tak! Co prawda, czasem chcę robić więcej, niż jak ona chce, ale to nie znaczy że się nie dogadujemy. Musimy po prostu się do siebie dostosować i zrozumieć co jest dla nas najlepsze, razem. To... to w sumie też taka część bycia w Klanie. Że nie mogę myśleć tylko o tym co ja chcę, a o tym co też jest dobre dla innych - rzucił niepewnie. Jakoby nie patrzeć - tak, nie mylił się ze swoim spostrzeżeniem. Tutaj nie był sam jeden, nie musiał myśleć tylko o swoim dobrze, co przychodziło mu najłatwiej na świecie i z czym radził sobie bez najmniejszego problemu - w końcu jego samopoczucie powinno być pierwszorzędnym dobrem. Teraz musiał też myśleć o innych, o tym co oni myślą, jak się czują... Ale to zajmie trochę czasu. Nie, aby miał z tym problem! - Dobrze słyszeć, że wszystko u was jest dobrze. Nie wiedziałem, że Wieczorna Rosa i ty jesteście rodzeństwem.
Kimkolwiek Wieczorna Rosa jest...
- Jak właściwie jest z tym byciem Medykiem? Nie, żebym się interesował tym jako profesją, jestem zbyt... niecierpliwy do robienia takich rzeczy, ale wiesz... Fajnie czy niefajnie? Co robicie poza zbieraniem ziół i no, zakładam, leczeniem? Polujecie i walczycie jak normalni Wojownicy? - przesunął głowę na bok. Dla kotków z Klanu może i było to logiczne jak to działa, dla niego? Niekoniecznie. Wiedzy miał tyle co kocię, jeśli nie mniej, więc naturalne, niektóre rzeczy mu nie przychodziły do głowy ot tak.

***

Ciepło, gorąco, upalnie wręcz. I Dymka wcale nie była z tego powodu zadowolona. Fakt, nie jest najbardziej puchatym kotem w tym klanie, choć jej futro jest nie tylko długie, a również gęste. Wszystko przez te sterczące loki, które nie dość, że wcale się nie układają tak, jakby chciała, to w dodatku się plączą, nie tylko o siebie nawzajem, a również gałązki chociażby. Z tego powodu musi uważać, gdy chce odpocząć w cieniu tworzonym przez, na przykład, niskie krzaki. Zazwyczaj kończy się to dość boleśnie...
Na szczęście nie dziś, a przynajmniej tak jej się początkowo wydawało. Znalazła sobie ciche i jednocześnie "bezpieczne" dla niej miejsce. Drzewo iglaste może i nie rzucało dużo cienia, choć wystarczająco, by mogła się tam zmieścić. Gdy tylko je spostrzegła, ruszyła w jego stronę, energicznie i, co ważniejsze, bez świadomości, co ją zaraz czeka. Ale to nie wszystko! Miała ze sobą dużą, ślimaczą skorupkę, którą znalazła tego samego dnia, lecz nieco wcześniej. Była pusta i wysuszona, jednak na tyle ładna, że koteczka postanowiła sobie ją zachować. A skoro nie zdążyła przyjrzeć jej się wcześniej to... Może zrobić to teraz, właśnie pod tym drzewem. Położy się i przy okazji odpocznie. Taki był jej plan, lecz niestety nie zdążyła się do iglaka nawet zbliżyć! Któryś z kolei postawiony krok przyniósł ze sobą kłujący ból. Spowodowało to, że prędkim ruchem postawiła kolejny, czego pożałowała równie szybko. Zapiszczała, w tym samym momencie odskakując w tył. Gdy spojrzała wtedy na ziemię, spostrzegła małe, ostre igiełki. No tak! Jak mogła ich wcześniej nie zauważyć? Nie był to jednak koniec jej problemów! Nagły pisk spowodował, że upuściła muszelkę, którą tutaj ze sobą przyniosła. Co gorsza, zawiniątko leżało teraz na polu minowym, na które koteczka ani trochę nie chciała wracać! Zmarszczyła brewki, ukradkiem rozejrzała się. Usiadła. Jak może zdobycz odzyskać? Co zrobić, skoro łapki wciąż lekko ją bolą? A jeśli coś sobie wbiła? Ojej, ojej! Za dużo myśli na raz, zdecydowanie za dużo!

/Szerszeń !!!

Nie oczekiwała pomocy. Tak właściwie to... Nawet nie pomyślała, że ktokolwiek mógłby chcieć jej udzielić. Zignorowała koty obecne w pobliżu. Każdy zajęty był sobą, niewzruszony na problemy małego kocięcia. I... Tak było jej z tym dobrze. Zazwyczaj ze wszystkim próbuje poradzić sobie sama. Dopiero, gdy sytuacja jest wyjątkowo krytyczna, prosi o czyjąś pomoc. Tym razem jednak wsparcie przyszło do niej samo. Koteczka usłyszała za sobą głos, który sprawił, że niemalże natychmiast się odwróciła. Po cichu liczyła, że magicznie zjawił się przy niej tatko. Jego obecność byłaby najlepszą z opcji. Ale nie tym razem! Zamiast ojca, spostrzegła sylwetkę nieznajomego. Młody kot, zapewne terminator. Nie poznała go wcześniej, nie kojarzyła go nawet chociażby z wyglądu. Ale to... Nic dziwnego, skoro większość życia spędziła w kociarni. Wycieczki poza nią w jej przypadku to święto lasu, o ile można tak to nazwać. Nie zdarzały się często, to znaczy. Bo po co miała wychodzić poza nią, skoro w środku jest wystarczająco ciekawie? Zawsze potrafi znaleźć tam sobie jakieś zajęcie.
- Nic, tylko... Się skaleczyłam. Chyba. - Mruknęła w końcu, przerywając długie milczenie, które zapadło między nimi. No, nie odpowiedziała od razu, jednak sama nie była tego świadoma. Na chwilę straciła koncentrację, ale... To chyba nic złego? - Igły są ostre. - Podsumowała krótko, patrząc najpierw na powód swojego bólu, a następnie na nieznajomego. I... Tak właściwie dopiero wtedy zwróciła uwagę, że z budowy przypomina on raczej kotkę, aniżeli kocura. Ale nie uważała tego za dziwne. Raczej po prostu... Ciekawe. Nie miała jednak zamiaru w żaden sposób tego komentować, bo i tak nie miało to większego znaczenia. - I spadła mi skorupka. Tam. Chcę ją zabrać. - Dodała więc, tym razem przenosząc wzrok na swoją zdobycz. Leżała jednak zdecydowanie dalej niż kociątko początkowo założyło i... Wychodzi na to, że by ją odzyskać, będzie musiało znów narazić się na pokłute łapy. Ale czego się nie robi dla swoich błyskotek, czyż nie? Wstała więc, lecz najpierw musiała upewnić się, że żadna igiełka nie wbiła się jej w ciało. Zajęła się oglądaniem swoich łap, gdzieś tam ukradkiem obserwując nieznajomego. Spodziewała się, że nie zostanie przy niej długo. Chociaż... Sam podbił, więc chyba jest w jakimś stopniu zainteresowany jej osobą? Intrygujące, tak sobie pomyślała.

Kasztanowa Łapa za dzisiejsze miejsce przesiadywania wybrała Iglasty Kąt. Zazwyczaj nie było tu wielu kotów, a takie właśnie warunki odpowiadały kotce. Co prawda, teraz gdy już była terminatorem mogła przebywać w legowisku uczniów ile chciała, jednak... Tam było teraz tłoczno. Tłoczno, a raczej po prostu wszystkie koty jakie mogły tam być, tam się schraniały. Śnieg i zimny wiatr nie sprzyjaj żadnemu kotu, jednak Kasztanowa wolała siedzieć tu sama, nawet w taką pogodę. Poza tym jej grube, długie futro zapewniało jej odrobinę ciepła.
Przysiadła więc pod drzewem iglastym, nie robiąc ani nie myśląc o niczym konkretnym. Ostatnio myślała ciągle o ceremonii i próbowała przekonać się w myślach do swojego mentora. Teraz jednak chciała od tego odpocząć, więc z napuszonym futrem przysunęła łapy i ogon blisko siebie i zmrużyła oczy, czekając aż nadejdzie koniec dnia.

// Mak :D

Jej uwagę przykuł jakiś dźwięk, a następnie widok małej sylwetki w pobliżu. Popatrzyła w tamtą stronę i zobaczyła kociaka, który przechadzał się po obozie. Skojarzyła, że musi to być jedno z rodzeństwa Mrozika, z którym ostatnio rozmawiała. O ile można było to nazwać rozmową...
Czyżby kolejny kociak chciał do niej przyjść? Miała na sobie jakiś magnes do kociaków, czy może klanowe matki wysyłały do niej swoje pociechy aby przyniosły plotki?
Kotka zastanawiała się nad tymi opcjami, jednak zrezygnowała z nich kiedy kocię wpadło do śniegu i zaczęło się w nim wić i krzątać.
Ah. Po prostu się bawi.
Przez chwilę kotka patrzyła na czarno-białego zmrużonymi oczami, ale kiedy ten przez następne kilka uderzeń serca nie wychodził ze śniegu, zaciekawiła się bardziej. Czyżby... On tonął w śniegu? Czy to w ogóle możliwe?
No cóż, najwidoczniej kociaki są zdolne do wszystkiego.
Wstała i powoli podeszła do czarno białej kupki sierści miotającej się na boki i łapą odgarnęła śnieg tak, aby tamten mógł wyjść. I przeżyć.
Usiadła i w ciszy patrzyła w dół na kocię, czekając, co to zrobi dalej.

Kasztanowa Łapa spojrzała na kociaka obojętnie, kiedy ten w końcu się wykopał ze śniegu. Wyglądało to dość zabawnie, Kasztan musiała przyznać. Jednak czy rozbawił ją fakt bawiącego się małego kocięcia, czy kocięcia uwięzionego w śniegu i przerażonego?
Kotka zastanowiła się, jednak stwierdziła, że chyba to ta pierwsza opcja. Ten kocurek nic jej nie zrobił i nie miała powodu, żeby go nie lubić a tym bardziej źle mu życzyć.
Mimo wszystko zachowała poważną minę, kiedy ten pojawił się przed nią.
Wtem usłyszała ciche ,,dziękuję", a raczej mamrotanie, które miało brzmieć jak podziękowanie. Kotka skinęła głową.
- Nie ma za co- powiedziała, również cicho. Chciała dopowiedzieć, że nie musiała go nawet ratować, bo to przecież tylko trochę śniegu... Jednak postanowiła tego nie robić. Dla takiego kociaka mogło to być duże przeżycie.
Kotka odwróciła głowę w drugą stronę, jednak wiedziała, że kociak dalej jest przy niej. Wypadałoby coś powiedzieć, chyba?
- Uciekałeś przed tym?- powiedziała i przysunęła łapą jedną z igieł, która leżała na śniegu. - To trafiłeś w złe miejsce. Tutaj jest ich pełno- powiedziała, wskazując pyskiem do góry, gdzie stało drzewo iglaste.

Kotka patrzyła na kocurka, który najwidoczniej był tym wszystkim na tyle przerażony, że nawet nie odpowiadał. Zauważyła, że ten wzdrygnął się, kiedy przysunęła igłę. Położyła ją na ziemi i strzepnęła ogonem na bok, nie mając zamiaru niepotrzebnie straszyć kociaka.
- Spokojnie, to tylko igły- powiedziała, jednak nie patrzyła na niego- nie zabiją cię. Co najwyżej wbiją ci się w łapę, ale w lecznicy się tego pozbędziesz. - strzepnęła uchem, kiedy kawałek śniegu spadł na nią z góry. Spojrzała z powrotem na czarno-białego, który teraz obserwował drzewo nad nimi, łapiąc równowagę aby się nie przewrócić.
- zapewne jodła lub świerk- powiedziała na wpół do siebie, nie będąc jednak pewna jakie to drzewo. Znów zaczęła się cisza i kotka przewróciła oczami.
- hej, przecież cię nie ugryzę - powiedziała, kiedy młody dalej trwał w ciszy. - Jak się w ogóle nazywasz?