- Mak- powtórzyła tamta do zamyślonego kocurka i skinęła głową. Zdawało jej się, że teraz już zaczyna bardziej kojarzyć resztę jego rodzeństwa. No cóż, jakby nie było, kojarzyła teraz sporo kociaków przez to że w lecznicy ciągle o nich słyszała.
- Kasztanowa Łapa - powiedziała po chwili, aby kocur również dowiedział się, jak ona ma na imię.
Chwilę siedziała w ciszy i stwierdziła, że nie będzie niepotrzebnie ciągnąć rozmowy. Jednak... Małe kocię ciągle wpatrywało się w nieszczęsne drzewo, jakgdyby zobaczył tam jakiegoś ducha.
- Co widzisz w tym drzewie?- zapytała w końcu, lekko zniecierpliwiona tym, że na siłę próbuje podtrzymać rozmowę z kociakiem który sam do niej przyszedł.
Przez chwilę myślała, czy zaproponować kociakowi wspinaczkę na górę. Miałaby wtedy spokój a on jakieś zajęcie. Nie chciała jednak musieć iść z nim potem do lecznicy i być oskarżaną o specjalne krzywdzenie innych. Lub o to, że podsuwa głupie pomysły.

Kotka zerknęła na niego i na drzewo po raz kolejny.
- Dziuple. - powiedziała, patrząc w górę i starając się wypatrzyć otwór w drzewie między gołymi gałęziami. - Tam nie ma dziupli. No chyba, że chcesz tam wyjść i sprawdzić, może gdzieś są... Ale tego ci nie polecam. Jeszcze spadniesz i skończysz tak jak ja, z łapą w lecznicy- powiedziała wprost. Nie będzie oszukiwać małego kocurka - jeśli ten zdecyduje się wspiąć na drzewo, Kasztan przynajmniej będzie zapewniona, że go ostrzegała.
Aczkolwiek patrząc na to, jak nieśmiały był czarno-biały i na to, że od rozpoczęcia rozmowy nawet nie ruszył się z miejsca, kotka wątpiła, że ten zrobi cokolwiek.
Spojrzała na niego i westchnęła. Wyciągnęła łapę aby lekko szturchnąć kocurka w bok. - Jeszcze trochę tak posiedzisz i przymarzniesz do ziemi- powiedziała i ona sama poprawiła się, przenosząc zimne łapy w na inny kawałek ziemi. Następnie przysunęła ogon ciasno do siebie i w ciszy obserwowała młodszego. Nie zamierzała dłużej ciągnąć rozmowy na siłę. Jeśli Mak raczy jej odpowiedzieć, ta również odpowie. Jeśli nie, zajmie się swoimi sprawami i stąd pójdzie.

Kotka wraz z tamtym patrzyła w górę na drzewo, lecz w przeciwieństwie do Mak nie widziała w nim nic fascynującego. Zwykłe drzewo, i to jeszcze iglaste, nędzne i obumarłe przez zimną temperaturę.
Gdyby jeszcze było bardziej żywe, może jakieś zwierzęta na nim...
Teraz było jednak bezużyteczne. Nie nadawało się nawet jako osłona przed pogodą, bo większość śniegu i tak spadała na dół, obijając się o gałęzie.
Wtedy usłyszała pytanie kociaka. ,,jak ty?"
Spojrzała na niego zmrużonymi oczami. Czyżby nawet małe kociaki wiedziały o wszystkich plotkach, jakie są w klanie? Eh, te matki klasowe! Plotkary, które nie mają co robić w kociarni i żywią się każdą najmniejszą nowiną. Ale w sumie, co się im dziwić. Kasztan sama przekonała się co znaczy nuda i uwięzienie w jednym miejscu przez tyle księżyców.
Zastanowiła się co odpowiedzieć. W końcu stwierdziła, że po prostu odpowie i nie będzie się zagłębiać w niepotrzebne szczegóły. W końcu to tylko kociak.
- Podobnie, jak ja- potwierdziła i przez chwilę patrzyła na niego po czym spojrzała na bok.
Przesiedziała tak jeszcze chwilę do czasu, kiedy młody poruszył się. Kotka w myślach prawie zaśmiała się, myśląc, że ten już naprawdę zamarzł i zapomniał, jak się rusza.
Wstał jednak i skacząc między igłami ruszył przed siebie a kotka rozejrzała się dookoła. Dotknęła łapą jedną z igiełek.
Ph. Kto by pomyślał, że to mogą być pułapki na kociaki. Ci młodzi mają niezłą wyobraźnię, pomyślała.
Może ona też powinna czasem trochę pobawić się swoją imaginacją? Może to właśnie jest sposób na zabicie nudy i zatrzymanie natrętnych myśli?
Kto wie.


//zt

Cóż, bycie terminatorem... Z pewnością było nowym doświadczeniem. Siwa Łapa wiedział doskonale, że że wiązało się to z nowymi obowiązkami... Ale miał cichą nadzieję, że większość czasu będzie spędzał na treningach! A tu jeszcze trzeba było wymieniać wszędzie mech, sprzątać... I inne takie pierdoły. Ech... Ale skoro trzeba to trzeba! I tak dostał mu się najlepszy mistrz, jakiego sobie tylko mógł wymarzyć.
Akurat szedł nazbierać świeżego mchu, którym później będzie mógł wyścielić legowiska starszyzny, kiedy pod jednym z iglaków zauważył znajome, czarno-białe futerko. Zamruczał radośnie na ten widok. Cóż, miał wrażenie, że dawno nie gadał z Makiem... Czy raczej teraz Senną Łapą. Nawet nie zdołał zamienić z nim kilku słów na ceremonii, ale... Może teraz chciałby porozmawiać...?
- Hej Ma... Senna Łapo - przywitał się truchtając do brata z uniesionym ogonem. Wciąż musiał się przyzwyczaić do jego nowego imienia... - Jak się masz?

/Senna Łapa <3

Nie umknęło jego uwadze to, jak późno jego brat zareagował na jego obecność. Wydał z siebie nawet zmartwiony pomruk i podszedł bliżej, by położyć się obok, a jeśli Senna Łapa się nie odsunął, to objąć go też ogonem.
- Oj, chyba jednak coś cię gryzie, hm? - spytał - Chcesz mi o tym opowiedzieć? - nie chciał naciskać co prawda, ale jeśli ktoś sprawił mu przykrość, to wolał wiedzieć, komu ma pysk obić! Nikt nie będzie krzywdził jego ukochanego braciszka na jego warcie. Humpf.
- Tak swoją drogą... Spotkałeś już te nowe kociaki? Są całkiem urocze - uśmiechnął się - No... Może poza jednym. Nigdy nie sądziłem, że takie maluchy mogą być aż tak agresywne.

Hm. Niby Mak mówił, że wszystko w porządku, ale jednak wciąż miał przeczucie, że... Że coś jednak było nie tak. Ale co? Nie miał pojęcia. Nie chciał też naciskać... Bo jednak trochę już swojego braciszka znał i dobrze wiedział, że naciskanie niczego dobrego tu nie da, a wręcz mogło przynieść odwrotny skutek.
- Skoro tak mówisz... - co prawda powiedział to bez większego przekonania w głosie, ale liznął go w ucho pokrzepiająco. Może to mu doda chociaż trochę otuchy...
- Kwiczoł. Mówi ci to coś? - spytał z mieszanką irytacji i rozbawienia w głosie, co w połączeniu z jego wciąż skrzeczącym głosem brzmiało całkiem... Zabawnie - To małe atakuje co popadnie, niszczy ściany Zielonych Zarośli i ma lisi język - mruknął nie mogąc znaleźć lepszego określenia na to, że kociak klnie - Także lepiej uważaj na nią, jeśli chcesz mieć łapy w jednym kawałku.