Wróciłam z polowania. Czułam się w obozie, jakbym była poniekąd duszona. Albo jakby było bardzo duszno. Nie czułam się dobrze, po prostu. Chciałam jak najwięcej przebywać na zewnątrz obozu, nawet nie poza granicami. Myślałam, aby ograniczyć wychodzenie poza granice. Może jak nie będę chodzić i szukać, to uczucie minie? Czy to tak w ogóle działało? Nie wiem! Niczego nie wiem, na Gwiezdnych.
Odłożyłam zwierzyny na stos. Sobie wzięłam sikoreczkę. Zasiadłam niedaleko kociaka mojej terminatorki. Przez chwilę obserwowałam czarnego kocurka. Ah, miałam je wszystkie poznać... chciałam przynajmniej. Czemu nie teraz?
— Smacznego Maluch — zagadnęłam młodego kocura, z delikatnym uśmiechem na pyszczku.

Stała się rzecz niespodziewana - ktoś się dosiadł do Malucha. Miał już zbyć towarzysza krzywym spojrzeniem, mówiącym "daj mi spokój", jednak nie był to byle towarzysz, o nie! To była Szałwiowe Życzenie, była mistrzyni matki kociaka oraz, co najważniejsze - zastępca Klanu. Gwiezdni się chyba zlitowali nad kocurkiem, miał w planach odwiedzić Golcową Gwiazdę lub Szałwię ze względu na nadchodzącą ceremonię. Szkoda tylko, że srebrna wzięła go z zaskoczenia i się przywitała jak przeżuwał. Nie chcąc mówić z pełnym pyskiem skinął głową z szacunkiem i pospiesznie dokończył posiłek.
– Więc, um... – ale o czym do jasnej ciasnej miał rozmawiać z wojowniczką? Nie chciał mówić za wiele o ceremonii, ale musiał poruszyć ten temat. Teraz miał szansę. Może nakieruje srebrną na ten temat? – Jak ci idą treningi? O ile jakieś masz, haha. Bo nie wiem czy masz terminatora, ale jak nie to pewnie niedługo będziesz mieć...haha– bardzo subtelne, nie można zaprzeczyć. O ile Szałwia nie zamieniła się z myszą na mózgi to pewnie zrozumie jaki temat czarny chce poruszyć.

Młodzik zaczął mówić, dlatego podniosłam wyżej jedną z moich brwi, ale dalej uważnie słuchałam dziecka mojej terminatorki. Zaczął mówić młody coś o treningach. Zamrugałam kilka razy.
— Mam dwójkę terminatorów. Idą spokojnie, ale ty nie musisz się o to martwić. I wątpię, lepiej, żeby teraz młodsze koty dostawały swoich podopiecznych. Jak tylko zastępca i przywódca sobie zaskarbią treningi, to ja, jako przywódca, nie będę miała kogo wybrać na swojego zastępcę — mruknęłam, drgając wibrysami. Nie chciałam jeszcze zostawać przywódcą, bo czułam się czasami za bardzo zagubiona. Ah, nie byłam kompletnie odpowiednim kotem, aby być na tak wysokiej randze. Przynajmniej według mojego zdania. Golec mi ufała...
— Martwisz się swoją ceremonią?

Skinął głową na odpowiedź kotki. Czyli miała terminatorów i raczej nie miała dostać ich więcej? Zrozumiałe. W końcu samej Szałwii w obozie widywał coraz mniej. No właśnie, ciekawe dokąd tak znikała sama? Maluch potrząsnął lekko głową. Nie, to nie jego sprawa. Najwyraźniej zastępczyni ma swoje powody do samotnych wycieczek...dokądkolwiek one były.
Schylił główkę na pytanie Szałwii – Boje się, że podejmę złą decyzje jeśli chodzi o moją rolę w Klanie – odparł całkiem szczerze – Czy ty też się czujesz, jakby inni od ciebie oczekiwali czegoś, czego nie chcesz robić? Ja się tak czuję z zostaniem terminatorem – zaczął, wbijając wzrok w łapki – Bo ja nie chcę być wojownikiem, tylko medykiem. Ale ta decyzja nie należy całkowicie do mnie i nadal jest taka możliwość, że spędzę całe moje życie jako ktoś kim nie chce być.

— Oh? — z mojego pyszczka się wydostało, kiedy usłyszałam pierwsze słowa młodego Świergoczącego Boru. Zamrugałam kilka razy, ale słuchałam uważnie młodego kocura. Nie spodziewałam się, że słowa kociaka mogą tak... bardzo we mnie uderzyć. Wręcz chciałam powiedzieć, że Maluch nawet nie wie jak bardzo rozumiem jego pozycję. No ale, cóż, tylko chciałam powiedzieć. Bo tak naprawdę to tylko patrzyłam na kociaka, z delikatnie zmarszczonymi brwiami.
— Cóż... jest to na pewno trudna rzecz do przeskoczenia. Hm. Zawsze możesz porozmawiać o tym z Motylim Blaskiem. Zaproponować mu siebie. Nie jest to sposób, który ci zagwarantuje to, że faktycznie będziesz medykiem, ale nie za wiele da się w tej sprawie zrobić — zaczęłam mówić, spoglądając na młodego kota.

Koteczka ostatnimi czasy spędzała swój wolny czas na obowiązkach ucznia. Nikt nie przypominał jej o nich gdyż sama rwała się do pracy. Żadnej matce nie brakowało czystego mchu ani żaden kociak nie cierpiał na brak zabawy. Morwy było pełno wszędzie, jednak najwiecej poświęcała Gradowemu Chłodowi. Materiał związany z szkoleniem na wojownika pochłaniał dużą dawkę energii rudej. Dzisiaj wiec było identycznie.
Mianowicie córka drogiej Świergotkowego Boru siedziała na jednej z bardziej oddalonych miejscówkach w obozie i miała w planach spożywać drobną myszkę. No właśnie, miała! Rzecz jasna otrzymała pozwolenie na posiłek od mentora. Jednak jak to wyjaśnić … Zielonooka zwykle patrzyła pusto w przestrzeń przed siebie. Martwa mysz leżała pomiędzy jej łapami jednak zamiast jeść morwa głęboko myślała. Umysłem była poza obozem, dokładniej w dniu kiedy powtarzała za mentorem kodeks wojownika. Nie mogła sobie przypomnieć mniej więcej polowe z tego co powinna już dawno pamiętać. Jak sprawa miała się z przywódcą i zastępcą? Ile kotów musiał wytrenować zastępca aby nim zostać? Na samą myśl zaczynała się stresować, przecież przy pierwszym pytaniu z tego polegnie! Odechciało się jej jeść, nie zje póki sobie nie przypomni. Jednak teraz bardziej martwił ją fakt czy mogła polować poza swoimi terenami… Mamuniu!

[ Orzechowy Cień ]

Było mnóstwo śniegu! Sroka już miał okazję pierwszy raz go poznać i szczerze? Miał mieszane uczucia. Nie lubił być na zewnątrz gdy było zimno i wiało! Bo wtedy tylko wyszedł na zewnątrz i już trząsł się jak galareta! No ale dziś było inaczej! Dziś świeciło delikatnie słońce i w ogóle nie wiało! Tak więc nie tylko on jak i jego rodzeństwo postanowili się pobawić na zewnątrz. Każdy robił co innego. Niektórzy się tarzali w śniegu a inni biegali w kółko. Za to Sroka trochę się oddalił od towarzystwa chcąc spróbować coś ulepić. Nie chciał by ktoś przypadkiem zniszczył mu jego dzieło! Dlatego też wybrał ciche i spokojne miejsce. Gdy takie znalazł, zaczął myśleć co takiego mógłby zrobić. Sroka nie poznał jeszcze bardzo świata i tak szczerze… miał pustkę w głowię. Co mógłby ulepić fajnego ze śniegu? Westchnął po czym zaczął formować kulkę nie wiedząc jeszcze co dalej mógłby zrobić.

/traszka

Traszka nigdy nie była kotem, który był bardzo… uważny. Wręcz przeciwnie, jako kocię miała długą historię incydentów pod tytułem „zapatrzyłam się i wpadłam w drzewo”, bądź „zapatrzyłam się i wpadłam w kota”. To nie tak, że miała słabe zmysły, wręcz przeciwnie, ale… miały one problem z odpowiednim ustawianiem priorytetów. Zobaczy ptaka dziesięć długości drzewa dalej, ale nie zwróci uwagi, że zaraz nadepnie na ostry kamień. Usłyszy szmer rozmów kotów w obozie kilka lisich długości dalej, ale nie będzie umiała skupić się na tym, co mówi do niej rozmówca siedzący tuż obok. I tak też było tym razem, gdy chce pójść po coś do jedzenia, ale jej łapa zanurza w jakiejś… kupie śniegu? Patrzy w dół, by zobaczyć tam jakiegoś kociaka. Mruga.

Już coś formował, już miał jako tako wizje aż tu nagle! Nie wiadomo skąd pojawił się wyższy kot i dodatkowo z premedytacją zniszczył jego rzeźbę. Miała ona już nawet uśmiech! Ale szybko z tego uśmiechu zostały tylko szczątki i nic więcej. Właśnie na jego oczach został zamordowany śnieżny ludek. Źrenice Sroki się zwęziły a jego buzia otworzyła się szeroko. Był w szoku. Wiec dopiero po chwili jakoś zareagował. – CIO TY LOBIS! – podniósł głos po czym stanął naprzeciw mordercy. Podniósł wysoko łebek i wbił swoje błękitne oczy w oczyska kotki. – Wlasnie zamoldowalas niefinna istiote! Jiak moses! – oskarżył ją po czym dodał. – No i! Moglas mnie tes sabic! Wies kim ja jestem?! – burknął pod nosem po czym rozkazał. – Obnis się! Nastaw glowe! –i nie było tutaj żadnej dyskusji. Morderca musiał zostać ukarany.

A kocię zaczyna na nią krzyczeć, piszczeć… momentalnie cofa uszy w nerwowym spięciu, przyspieszając swój oddech wręcz nieświadomie. Co zrobiła? Zamordowała niewinną istotę? Traszka patrzy pod swoją łapę, ale nie widzi nic, co mogłaby zabić.
— Jakąistotę — rzuca drętwo, szczerze nie wiedząc, o co mu chodzi… a ten pyta się jej, czy wie, kim jest. Szczerze mówiąc, nie ma pojęcia. — Nie wiem — mówi więc. Kocię każe jej… obniżyć się? Nastawić głowę, co? Traszka nie zmienia swojej pozycji, odmawiając takiego aktu. Chyba doda kocięta do kolejnej rzeczy, której nie znosi, nienawidzi, bo nie rozumie i nie zapowiada się, by zrozumiał.

Możliwe, że Sroka ciut przesadził gdyż jeszcze jego figura nawet nie była w połowie skończona. Ale przez ten czyn jego ambicja i motywacja się wyczerpały. Zostały zmiażdżone jak ten śnieg. A to było naprawdę na wagę złota!
- Telas jej nie ma bo nie syje. - To chyba było oczywiste prawda? Wskazał dodatkowo na górkę śniegu na której była łapa terminatorki.
Po czym cicho prychnął gdyż oczywiście nie znała jego imienia. Miała prawo go nie znać ale skoro zaatakowały jego twór to powinnaś choć trochę go kojarzyć.
- Sroka. - przedstawił się i nawet udało mu się powiedzieć swoje imię poprawnie. - Moi lodcice som wasnymi wojofnikami. I ja tes jestem wasny. - wypiął pierś przed siebie po czym westchnął gdyż kocica najwidoczniej była głucha lub uparta jak osioł.
- Kala Cię i tiak ceka. Musis pseplosic i zlobic se mną dluga istote. - powiedział obrażony. A podobno wszyscy w tym klanie byli wychowani phi!

Teraz jej nie ma, bo nie żyje. Co? Gdyby nie żyła, to Traszka miałaby pod łapą jej trupa, czy… cokolwiek. Miała jedynie śnieg. Nie rozumie, nie rozumie, nie rozumie, nie rozumie. Ale kocurek się jej przedstawia jako Sroka; imię to leci gdzieś w stos informacji w głowie Traszki, ale wylatuje momentalnie po kilku uderzeniach serca. I wciąż nie ma pojęcia, o czym ten do niej mówi.
— Niespecjalnie widzę, co w tobie ważnego — mówi niezręcznie.
Kara i tak ją czeka, musi przeprosić. Przeprosić ZA CO? Za jakieś domniemane morderstwo na nieistniejącej istocie, w które próbował ją wrobić. Miała go dosyć, futro jej się jeżyło, uszy się jej cofały.
— Nie — mamrocze, po czym szybkim krokiem odchodzi jak najdalej.

zt

Żuczek właśnie zjada sobie mysz ze stosu - w końcu jest po treningu i przyda mu się troszkę odpoczynku i dawka energii w postaci posiłku. Oblizuje mordkę, rozgląda się, siedzi dość luźno i swobodnie. Och, może ktoś do rozmowy... hm, hm, hm! Point zamierza poczekać, nigdzie mu się nie spieszy, ale miło byłoby otworzyć do kogoś pyszczek.

— puf:)

Na zgodę Puch siada obok niej, przysuwając do siebie swój posiłek. Mruga na pytanie terminatorki, macha raz łapką w powietrzu, przed sobą, uśmiechając się szeroko.
— E tam, już po! Ale było dobrze — odpowiada, biorąc kolejnego kęsa myszki. Unosi delikatnie brwi na pytania Wierzbowej Łapy, która skupia się na, cóż, ich wspólnym mistrzu, możnaby w pewnym sensie rzec. — Aha, spoko, rozumiem! Yyy no, podoba. Jest fajny. Od razu mi lepiej z systematycznym treningiem! — mruczy wesoło, a końcówka ogona pointa lekko uderza o ziemię co jakiś czas. Zastanawia się chwilę.
— A tobie jak się podoba? — odbija piłeczkę, jakoby rozmowa nie wydawała się... hm, wywiadem. Chwilę oczekiwania na odpowiedź koteczki zajmuje sobie przeżuwaniem reszty posiłku.