– Mmm. Niestety. Może jeśli sama urodzę kocury, to przynajmniej z nich coś będzie – wzdycham dramatycznie. Wolałabym mieć same córki… ale cóż, zawsze to jakieś wyzwanie.
– Ugh, nie życzę – mówię lekko zdegustowana. – Ale myślę, że pewne rzeczy… lepiej, kiedy pozostają w ukryciu – dodaję, tykając nos kocicy końcówką swojego ogona. Rozmawiamy jeszcze krótko, jednak wkrótce wracam do obozu.

zt

Gdy ta westchnęła dramatycznie, zaśmiałam się pod nosem i przekrzywiłam lekko głowę. No, oby coś z nich było, bo trochę przypał gdyby po takiej matce, na świat przyszły jakieś mysie bobki, które zamiast w Iskrę, wdały się w swojego przypadkowego tatuśka. Gdy ta dotknęła końcówką ogona mojego nosa, delikatnie nim poruszyłam i cmoknęłam z udawanym zawodem.
— Niech ci będzie — mruknęłam, rozmawiając z nią jeszcze chwilę, a gdy wyczerpałyśmy tematy na to spotkanie, chwyciłam niesione wcześnie zawiniątko i pożegnałam się z kotką, która również zaczęła się zbierać do siebie. No, teraz zobaczymy się dopiero gdy odchowa wypluwki, albo odetnie je od mleka. Liczyłam, że nastąpi to stosunkowo szybko. Będzie mi nudno, czy coś.

zt

Powoli przyzwyczaiło się do spotkania po latach. Bytność na skrawku terenu oddzielonym od reszty świata przez Klany zapewne wprawiłoby ich młodsze wcielenie w doprawdy posępny nastrój, na szczęście wyleczyło się z choroby pomieszania nostalgii ze strachem. Było to poniekąd pokrzepiające, ta wiedza, że w jakiś sposób dorosło do wyciągania zdrowszych wniosków po odpowiednim pomyślunku, że jeno pasja potrafiła wyżłobić koryta, a nie osiąść się rozproszonym zmartwieniem na całe jeno otoczenie. Wilczak byłaby dumna… Cóż, być może nie z tego, że odpoczywało leżąc na ustępie skalnym rozwalone niczym zwłoki, ale przecież musiało rozprostować zastałe kości.

Czy przejęła się zniknięciem Trzeszczącej Łapy? Odrobinę. Głównie dlatego, że źle to świadczyło o niej jako mistrzyni, a matka lubiła jej to wytykać między rozmowami. Unikała jej więc ilekroć czuła podskórne zirytowanie owym tematem. Chciałaby się...skończył. Nie jej winą było w końcu wyplucie z siebie białofutrej, która miała mrówki w zadzie i wybyła z Klanu na jakieś podróże, nie znając nawet dobrze terenów. Mogła wyjść z jakimś wojownikiem, to by nie zniknęła tak nagle, bez śladu. I w tej fali frustracji, krążyła po terenach Klanu Rzeki, szukając, jak to lubiła zwać "ucieczki od codziennych problemów", tylko że...kto mógłby przypuścić, że jednego razu zamiast zainteresowania kocura swoim wyglądem, odnajdzie zaginionego przed dziesiątkami księżyców brata? Szansa na to była tak nikła, jak spadnięcie śniegu latem. Nie niemożliwe, lecz zdecydowanie nieprawdopodobne.
Szła Górskim Szlakiem, gdy w oddali pojawiła się sylwetka jakiegoś kota. Srebrzyste futro nie mieniło się w blasku słonecznych promieni, zaś przeplatane było czymś, co mogła określić wystającymi gałązkami, kwiatami, liśćmi i...brudem? Im bliżej ów kot do niej podchodził, tym dokładniej mogła mu się przyjrzeć. Nie rozpoznając w nim nikogo znajomego (ha, cóż za złe rozpoznanie), uśmiechnęła się zalotnie do kocura, choć ten w żaden sposób jej nie pociągał i czekała.

A kocur, który kocurem nie był, wcale nie zamierzał(o!) gdziekolwiek się ruszać. W dalszym ciągu leżało na ustępie, przecząc wszystkim siłom, które powinny były ją z tego ustępu zsunąć, a mało tego, nawet zdawały się z niem współpracować. Chropowatość materiału zatrzymała jeno obwisłą skórę w miejscu, by ta mogła nacieszyć się słońcem, którego w zimę tak bardzo jej brakowało i pozwolić, by lusterko nosa zarumieniło się i z różowej barwy przybrało nieco żywszy, bardziej rdzawy, odcień. Mignięcie podpalanego futra niedaleko nie było dla jeno wielce istotne i dopóty nie wzbudzało jeno uwagi, dopóki nie poczuło zapachu, który kojarzył nu się teraz głównie z Jałowcową Łapą. Z pomrukiem niezadowolenia, a raczej, pomrukiem dezaprobaty, że ktoś tak nietaktownie przeszedł nad jeno momentem odpoczynku i jego obecnością wsadził w jeno pole widzenia twarz, podniosło się i strząsnęło z siebie, wzdłuż osi kręgosłupa, osad snu i rozleniwienia. Resztę pozostałości zrobiła za nie Wróbel.
Przekrzywiło głowę i zmrużyło oczy. Ciekawe. Jałowiec powiedziała nu, że ten kot został w Klanie, a także że matka tego kota miała nowe potomstwo. Świeże dzieci. Zachichotało pod nosem na myśl o tym pojęciu i zwróciło do Wróbel nieco rozchwiane spojrzenie. Może to nie przypadek, że się tu spotkali — istniała możliwość, że informacja o jeno bytności w Dolinie Oka Gór jednak stanowiła jakąś wartość dla Klanu Rzeki, a także w nim istniała. O ile nie pragnęło pozwalać emocjom dojść do głosu, tak ciekawość łaskotała jeno gardło i opuszki łap na tyle, że musiało ją rozchodzić.
– Wciąż nie lubiłabyś, jak powiedziałoby do ciebie "Wróbelek"? – zapytało pogodnie, z nagłą czystością umysłu. Tak, przypomniał nu się detal dla innych najprawdopodobniej błahy i nic nie znaczący, ale jednak, w tym dziwnym zbiegu przypadków, był jedynym wspomnieniem, które Noc z tym kotem z Klanu Rzeki miało. – Od jak dawna Skaczący Wróbel? Rok, dwa? – dokończyło już stojąc przed nią, z głową wciąż pochyloną i poczciwym, pustym wyrazem twarzy.