Skrzek obił się o jego uszy i oho! Atak się udał! Nie radował go on jednak jakoś bardzo, a tylko sprawił, że przed oczami Pyłka pojawił się jakiś mały płomyk nadziei. Przez uderzenie serca przez jego głowę przebiegł ciąg myśli sprzecznych ze sobą. Sowa była zdesperowana, spróbować ją wykończyć? A jeśli nadal będzie ich gonić? W końcu nie udało im się uszkodzić jej skrzydeł, nadal miała pole do ataku, a teraz była w dość ryzykownej pozycji. Nieco rozkojarzony wzrokiem spojrzał w stronę Piórka, wcześniej upewniając się, że uszatka szybko nie wstanie.
- Uciekaj stąd - Zdołał szybko powiedzieć głośnym, dość zachrypniętym ze stresu głosem w stronę dość starmoszonego samotnika, po czym zaraz spróbował ostatniego ataku, po którym miał zamiar się wycofać jak najdalej się dało. Spróbował przytrzymać sowę pazurami za skrzydła i dostać się do jej gardła, chcąc pozbawić ją życia. A nawet jeśli by się nie udało zabić stworzenia, to chociaż skaleczyć na tyle, by jej się odechciało ich potem gonić.

Ponownie spotkał się z glebą. Eh, chyba powinien się do tego przyzwyczaić, ale jakaś cząstka kota, która nadal pragnęła żyć, ciągle głośno krzyczała do świadomości, żeby ta nie plotła głupot. Prawda była taka, że nigdy wcześniej nie znalazł się w takim położeniu i był zwyczajnie przerażony. Swoją bezsilnością szczególnie, leżąc w obliczu zagrożenia i nie mogąc nic zrobić, czuł coraz bardziej paniczny strach, który nie pomagał zebrać się na jakiś konkretny kontratak. Dlatego też, kiedy poczuł, że ciężar sowy zniknął z jego grzbietu, poderwał się czym prędzej. Rzucił przelotne spojrzenie za siebie, dostrzegając kłąb piór i szarego futra, ale dwa razy nie trzeba mu było powtarzać.
Piórko schylił nieco łeb i czmychnął przed siebie, starając się kierować w nieco już poznane rejony przy najbliższej granicy Klanu Rzeki. Biegł możliwie szybko, ale jego oczy i uszy, cała uwaga, skierowane były na otoczenie, by nie wpaść po drodze na coś równie groźnego.

Kocur automatycznie cofnął się słabo w tył z syknięciem, kiedy ostry dziób zaorał mu w czole. Sówsko się wycofywało i niby mógłby tak to zostawić, aczkolwiek trudno myśleć logicznie w momencie, w którym czujesz nie dość, że ból to jeszcze strach do tego. Poza tym, chciał to zakończyć, głównie pod wpływem impulsu. Tak więc co następne? Dymny postanowił nie odpuszczać sowie i za nią pobiec, oraz spróbować zaatakować znów skrzydła ptaka, chcąc je jakoś uszkodzić pazurami u nasady i przy okazji przygwoździć do ziemi. Wtedy miałby szansę na późniejszy dostęp do klatki piersiowej sowy, na co liczył.

Uciekaj stąd. Te słowa jako jedyne w tej chwili kołatały się w jego łebku, napędzając każdy krok. Nie był pewien, czy uciekał dostatecznie szybko, miał nadzieję, że tak, bo nawet oglądanie się za bardzo w tył wydawało się potencjalną stratą czasu. W dodatku trudną do zrealizowania. Do jego wcześniejszych obaw doszła bowiem nowa, mógł się potknąć na jakimś korzeniu, na kamieniu, na dziurze. Miał wrażenie, że gdyby się teraz przewrócił, to by już nie wstał. Tu nie było miejsca na odetchnięcie, jeszcze nie teraz, choć powoli cichnące odgłosy walki z sową były pocieszające. A może nie? Czy tamten kot sobie poradzi? Tamten. TAMTEN. Oh, to był Pył przecież! Piórko, ty idioto.
W każdym razie, biegnij.
Uciekaj stąd.

z.t.

Dymny oddychał ciężko nosem, patrząc na o dziwo: martwe ciało uszatki. Nie wiedział do końca co czuł. Ulgę? A może satysfakcję? Wszystko jednak samo podsumowało jego ciało, z którego wpierw wydobył się cichy, ironiczny śmiech przerywany przez urywany oddech, który powstawał przy każdej próbie zaczerpnięcia powietrza.
- Przeciekam - Mruknął zachrypniętym głosem do siebie, czując jak z oczu zaczynają kapać grube łzy, mające na celu złagodzenie całego stresu, który do tej pory w nim narastał i wprawiał w zmęczenie. Duże zmęczenie. Przetarł oczy, starając się z całej siły nie zamienić w wodospad. Co teraz z tym zrobić? Niby mógłby zjeść ale- uh... Na samą myśl w pysku samotnika zbierała się ślina z obrzydzenia. Jakoś go to odpychało i to solidnie. Może po prostu... wyrwie kilka piórek, a sowę zakopie? Tylko czy miał na to czas? Piórko sobie chyba poradził...? Jeszcze potrafił biec samodzielnie przecież. Wziął truchło do pyska i podreptał dość niezgrabnie, potykając się o szurające ciało, które w chwili obecnej było zalewane przez Pyłka tworzącego nowy słony wodospad. I jego mówienie sobie żeby przestał, bo przez to nic nie widzi, jakoś nie chciało powstrzymać oczu przed nadmierną produkcją łez. W końcu wyczaił miejsce, które uznał za odpowiednie do zakopania uszatki, za co od razu się wziął, czując narastający niepokój i chęć jak najszybszego odnalezienia poszkodowanego czarnego samotnika. Wpierw jeszcze chwycił w pysk jakoś z cztery... może pięć... a może więcej, bo przecież tego nigdy za wiele - piór w pysk i zakopał truchło z tym niepokojąco zadowolonym wyrazem w oczach. Wygrałem skurwysyny. Jeden zabity przedstawiciel ptaków drapieżnych. I co, łyso wam? Dymny nie został przy kopczyku długo, gdyż zaraz zwrócił się w kierunku, w którym pobiegł Piórko, chcąc upewnić się, że nie leży gdzieś wyciągnięty na ziemi i się nie wykrwawia, jednocześnie zdając sobie sprawę z pewnego irytującego uczucia, które jeśli chodzi o dymnego, było niemalże niespotykane. Czystej nienawiści do przedstawicieli ptactwa drapieżnego, któremu życzył jak najgorzej.

[zt, czuję się wygrywem]

Milczał przed większość drogi, ewentualnie rzucając jakąś krótką, niezobowiązującą odpowiedź podczas gadki-szmatki o pogodzie, jeżeli Ignis taką zainicjował; większość czasu jednak widzenie tunelowe ograniczyło jego myśli do tego, że musiał dostać się na drugą stronę terenów Klanu Rzeki i sprawdzić tamtejszą okolicę. Brakowało mu już pomysłów i nadziei, ale nie zamierzał się poddawać; przestanie dopiero wtedy, gdy znajdzie ciało Tygrysicy, bo będzie miał pewność, że zajrzał pod każdy kamień.
- Jak twój trening? - rzucił nagle jakieś luźne pytanie, żeby przerwać ciszę, gdy przypomniał sobie znów, że przecież nie był tu sam. Niedawno przekroczyli granicę Klanu Gromu i Jabłkowa Łapa prowadził starszego terminatora ścieżką wzdłuż granic Klanu Rzeki.

Zwolnił kroku i zmarszczył brwi; odwrócił głowę, by spojrzeć na Ognistą Łapę.
- Jak to? - zapytał. Pomyślał przez chwilę, po czym dodał: - Może powinieneś poprosić o jakieś zastępstwo. Albo po prostu nowego mistrza - zasugerował, chociaż podejrzewał, że Ignis już sam zdążył na to wpaść i nie potrzebował jego pomocy i złotych rad.
Podświadomie wiedział, że ta wyprawa nie ma żadnego sensu. Że i tak błądzili jak dzieci we mgle i nie było szans na to, by cokolwiek znaleźli. Nikt przecież nie potrafił znaleźć Skry, gdy któregoś dnia zniknęła z obozu, dlaczego więc sądził, że uda im się odnaleźć dorosłego kota, który w najlepszym wypadku nie chciał być odnaleziony? Zagryzł zęby; nie, musieli po prostu postarać się bardziej. Sprawdzić tam, gdzie ich jeszcze nie było, a nie szukał właśnie tam, za terenami Klanu Rzeki.
- Może tu też będzie ktoś, kto coś wie - odpowiedział, nie odwracając wzroku od punktu gdzieś przed sobą. - Tu mnie jeszcze nie było. A po tamtej stronie niczyich nikt, kogo pytałem, jej nie widział.
A może chodziło o coś innego, o czym Jabłkowa Łapa nie mówił, a co zdradzała zjeżona sierść na karku i między łopatkami, która uniosła się na samo wspomnienie o powrocie do wioski.

Ach. W takim wypadku nie miał już więcej złotych rad - może poza tym, by po prostu przypomnieć się o swoim istnieniu. Rozżarzona Gwiazda był ostatnimi czasy bardziej martwy niż żywy, więc mogło mu ulecieć z głowy. Mruknał więc ciche "hmm" i po prostu kontynuował swój marsz we względnej ciszy.
Spacer wzdłuż granicy Klanu Rzeki okazał się być wyjątkowo nudny i pozbawiony jakichkolwiek ciekawych wydarzeń. Po prostu w którymś momencie ślad zapachowy urwał się, oddalając się w lewo, a przed nimi rozpościerała się ziemia niczyja. Jabłkowa Łapa na moment zatrzymał się, wyprostował i rozejrzał, biorąc głęboki wdech.
- Byłeś już kiedyś poza granicami klanu? - spytał, odwracając głowę w stronę Ognistej Łapy. - Znaczy, wiesz, nie licząc okresu, zanim tu trafiliśmy.

Milczał kilka uderzeń serca. Na tyle długo, że jego milczenie stało się nieznośnie oczywiste i sam zaczął czuć związany z ciszą dyskomfort.
- Nie wiem - odpowiedział w końcu, zamykając oczy i wypuszczając powietrze z płuc przez nos w ciężkim westchnięciu. Nie miał zielonego pojęcia, co tak naprawdę miał teraz zrobić. Ani ze sobą, ani ze sprawą Tygrysicy... ani z ich wycieczką aż tu, w te okolice. Frustrowało go to, wrzało gdzieś nieprzyjemnie na dnie żołądka.
- Chyba muszę w końcu przestać się łudzić, że kiedykolwiek ją znajdę - powiedział, odwracając głowę, by spojrzeć w stronę przesmyku. - A teraz? Nie wiem. Możemy zwiedzać okolicę. Porozmawiać. Zawrócić albo iść dalej, zobaczyć, czy tamtędy da się gdzieś dojść - powiedział, odwracając wzrok na Ognistą Łapę i kiwając głową w stronę, w którą patrzył uprzednio.

Otworzył pysk, by coś powiedzieć, ale później Ognista Łapa dodał jeszcze wzmiankę o Plemieniu, na co już kompletnie nie miał odpowiedzi. Zamknął więc pysk, otworzył go znów, by w końcu potrząsnąć głową i znów go zamknąć. Obrócił głowę w stronę kocura.
– Nie wiem, gdzie jest ani Magiczny Kamień, ani Plemię – odpowiedział w końcu, a jego ogon zakołysał się nerwowo, gdy zmarszczył brwi i odwrócił głowę w stronę Przesmyku, by zaraz znów powrócić do Ognistej Łapy. – Ty wiesz?
Wątpił w to. Niemniej wolał zapytać, bo skoro zaproponował te dwa rozwiązania, to może faktycznie coś wiedział na ten temat i byłby w stanie poprowadzić ich gdzieś dalej.

Myślał. Myślał dość długo; zmarszczone czoło i oczy śledzące horyzont jednoznacznie wskazywały na intensywne procesy, które zachodziły w jego mózgu. Co teraz? Mieli wybór. Przeć dalej, szukać albo Plemienia, albo Magicznego Kamienia ukrytego za Spienionymi Wodogrzmotami, nie mając żadnych konkretnych informacji na temat tego, w którą stronę powinni się udać.
- Myślę, że powinniśmy już wracać - oznajmił w końcu, odwracając głowę w stronę Ignisa. - Zmarnowałem tylko twój czas. To nie ma sensu - dodał nieco ciszej, po czym wypuścił powietrze z płuc; wraz z nim opadły jego ramiona, do tej pory spięte i sztywne. Potrząsnął głową. Noc zapadała szybko porą nagich drzew, nie było sensu, by siedzieli i marzli tu dłużej, niż było to konieczne; nie chciał, by zmrok złapał ich poza granicami klanu, więc powinni wracać, póki słońce jest jeszcze wysoko na niebie i żadna z chmur nie wyglądała na taką, która niesie opady śniegu.
- Ale moglibyśmy kiedyś ich poszukać. Tych Wodogrzmotów i Plemienia - dodał, klepiąc ogonem w bok rdzawego. - Wracajmy już, robi się coraz zimniej.
Jeżeli nie miał nic przeciwko, Ogryzek poprowadził ich z powrotem na tereny Klanu Gromu, a po przekroczeniu granicy - prosto do obozu.

zt

Skinął łbem na słowa Ogryzka, popierając jego decyzję. Rzeczywiście minęło już trochę czasu, odkąd tak błądzili bez konkretnego planu i wypadałoby już wrócić do obozu, zanim ktoś zacznie się o nich niepokoić. Poza tym było chłodno i szybciej ciemniało, więc lepiej się pospieszyć. Ignis zapewnił jednak, że wcale nie zmarnował swojego czasu. W końcu wybrał się na nowe tereny, a to było dobrą odmianą od tej codziennej nudy.
– No jasne! A jeśli kiedykolwiek je znajdę, to koniecznie cię tam zaprowadzę! – odparł nieco weselej, gdy Jabłko powiedział o poszukiwaniach wspomnianych wcześniej miejsc. Po tych słowach ruszyli razem drogą powrotną, wracając bezpiecznie do obozu.

//zt