Kiedy prawie został zdeptany, odskoczył na bok, robiąc niekoniecznie zgrabny unik, niemalże się przy tym przewracając, ale, hej, przynajmniej uniknął pewnej śmierci pod łapą potężnego wojownika. Oczy Pchły zalśniły aż na widok kocura. Był taki duży, że musiał zadzierać głowę, żeby zobaczyć co tam trzymał! A trzymał... W sumie nie wiedział co, ale na pewno coś fajnego!!!
— Co to!!! — wypiszczał, podskakując za Orzechowym Cieniem do stosu z wielkimi oczami. Dopiero po chwili dotarły do niego słowa starszego. Uśmiechnął się szeroko. — Tlooochę. Szybki jestem, nie? — zapytał i wyszczerzył się, wyraźnie zadowolony z siebie.

Rozszerzył oczy na słowa wojownika. Nigdy nie widział wiewiórki!
— A tludno złapać taką wiewiólę? — zapytał i tyknął zwierzynę łapką, ale zaraz się zaśmiał, kiedy kocur potwierdził, że faktycznie był szybki. Wyszczerzył się na słowa o rodzicach. No ba, pewnie, że byli! Musieli być!
Kremowy wydął wargi i znowu spojrzał na wiewiórkę. Co, że niby nie dałby rady jej zjeść? A co on mógł być tego taki pewien?
— Jak to nie? — obruszył się, ale nie trwało to długo, zaraz bowiem rozweselił się i znowu tyknął wiewiórkę. — A jak zjem jej ogon?

Wybałuszył oczy na przechwałkę złotego, a zaraz jeszcze bardziej, gdy wojownik rozwinął temat. Ile informacji! Co prawda Pchła nie bardzo był w stanie zarejestrować je wszystkie, ani nie rozumiał wszystkich kwestii (że niby co mu wiatr miał przeszkodzić w łapaniu wiewiórki?), ale kocur powiedział, że kiedyś się tego nauczy, więc aż tak się nie martwił. Pokiwał energicznie głową.
— Ja lubię się wspinać! Będę łapać wiewióly na drzewach! — ucieszył się, będąc całkowicie pewnym, że tak właśnie będzie. Przecież już teraz dużo się wspinał, przynajmniej próbował, więc jak będzie większy, to będzie się wspinał na drzewa w jedno uderzenie serca!
Na kolejne słowa złotego klapnął tyłkiem na ziemię, marszcząc brewki.
— I taki ogon się malnuje? — zapytał podejrzliwie. Przecież mama mówiła, żeby nie bawić się jedzeniem i go nie marnować. I co, i nagle wyrzucanie takiego ogonka było już w porządku? Coś tu kręcisz, wojowniku. Zagryzł wargę. — Ja lubię ptaszki, bo mają piólka, a w kocialni zbielamy piólka — odpowiedział i uśmiechnął się. Ciekawe czy wojownik widział ich stos piórek?

– No dobra, to mi pokażesz, jak będziesz terminatorem, co ty na to? – zaproponował z lekkim śmiechem. – Mhm. Tak samo nie zjemy kości czy piór… znaczy, ich po prostu nie przełkniemy, ale zanim znajdziesz mięso w ogonie wiewiórki, to się nieźle namęczysz – odpowiedział. W sumie to niewiele części zwierzyny się marnuje, i to dobrze, oby marnowało się jak najmniej – ale po prostu te ogony to trochę za dużo zachodu.
– Aha, czaję. Nie wiem czy wiesz, ale na Ustroniu też są piórka, i to mnóstwo – rzucił, ściszając głos i rozglądając się na boki, jakby przekazywał kocurkowi jakąś super tajemnicę. – A do jedzenia ja osobiście najbardziej lubię chyba właśnie wiewiórki – dodał zaraz głośniej, mrugając porozumiewawczo do Pchły.

Dni upływały wolno, a Słodka jak nie wiedziała na czym stoi, tak dalej nie miała okazji się o tym przekonać. Od momentu wyjawienia Orzechowi nie w sposób całkowicie bezpośredni swoich uczuć, rudo-biała wojowniczka chodziła niby to spokojniejsza, aczkolwiek zdawać by się mogło bardziej przybita. Uśmiech nie tak często pojawiał się na jej mordce, a myśli cały czas powracały do tamtego spaceru, który zdecydowanie przedwcześnie się zakończył. I mimo że wielokrotnie miała ochotę przerwać milczenie i zwrócić się do złocisto-orzechowego pierwsza...koniec końców tego nie robiła. Choć serce bolało ją od tej niewiadomej i rozłąki, gdy nie wiedziała jak po tym wyznaniu będzie wyglądać ich relacja, rozum podpowiadał jej żeby dała sobie spokój. On potrzebuje czasu i przestrzeni. On też musi być gotowy do tej rozmowy. Nie możesz nalegać. Powtarzała w myślach. Więc dawała mu tyle czasu ile potrzebował by to przetrawić i przestrzeń, usuwając mu się z drogi. W tym też pomogło jej zgromadzenie, na które jakiś czas temu zastępca wybrał się i właściwie...teraz Nektarek nie żałowała już, że nie została wybrana i nie mogła zobaczyć, jak złocistooki wynosi się ponad szereg obok skały na której siedzieli przywódcy. Uważała wręcz że to lepiej, że nie poszła, bo niepotrzebnie nie zatruwała jego umysłu swoją osobą...
Wracając z krótkiego spaceru, z którego powróciła z upolowanymi dwoma myszami; od razu po przekroczeniu progu obozu skierowała się do stosu. Odłożyła zdobycze, marne bo marne, ale zawsze jakieś i wzięła niewiele większą sikorkę. Następnie podeszła gdzieś na ubocze, gdzie śniegu nie zalegało aż tak dużo. Drobny puch, który przykrywał ziemię odgarnęła łapką robiąc sobie miejsce na zjedzenie posiłku. A gdy i to już zrobiła, westchnęła cicho i przysiadła, aby zabrać się za odgryzienie pierwszego kęsu. Przy okazji skoro...nie miała zbytnio towarzystwa to mogła pooglądać obóz, a także wichrzaków przemieszczających się od legowiska do legowiska lub do wyjścia z obozu.

Nic nie zapowiadało, że Nektarek będzie miałam towarzystwo...a już w szczególności nie TAKIE. Wojowniczka więc spokojnie zabrała się za zjadanie wybranego posiłku, co jakiś czas spoglądając na obóz i poruszających się po nim wichrzakach, myśląc. Przez to też niezbyt skupiała się na tym co działo się w jej okolicy, tuż obok niej. Była rozkojarzona i właściwie, była w obozie tylko ciałem, bo duchem była zdecydowanie w innym miejscu. Przez to też, o mało nie zakrztusiła się, gdy ktoś na nią wpadł. Było słychać ciche pokasływanie, kiedy rudo-biała wojowniczka próbowała odnaleźć się w sytuacji i zrozumieć co się stało. Więc zajęło jej to chwilkę, by pojąć, że ktoś nieostrożny...po prostu miał zetknięcie z nią.
— Nic nie... — zaczęła z lekkim uśmiechem, ale po chwili on znikł. Tylko tyle zdołała powiedzieć, nim słowa ugrzęzły w jej gardle, a ona zaskoczona i może lekko przestraszona spostrzegła, że wpadł na nią...Orzech, którego wzrok skrzyżował się wraz z jej. A więc tak kończyło się ich specjalne unikanie siebie nawzajem w obawie przed rozmową... jak gdyby sami Gwiezdni przypadkiem chcieli doprowadzić do ich spotkania. Uh! Nie wiedziała co powiedzieć, dlatego milczała i odwróciła od złocisto-orzechowego wzrok. No to świetny posiłek samemu ze sobą, chciałoby się rzec. I chociaż Słodka nie wyobrażała sobie rozmowy z nim w TAKI sposób, całkowicie losowy i przypadkowy, bo zastępca mógł wpaść na każdego innego wichrzaka, to gdzieś w środku ucieszyło ją, a zarazem zestresowało, że go widziała i um miała okazję porozmawiać. Tylko no właśnie...pierwsza, nie była chętna do zaczęcia jej.

Każdy czekał, aż to drugi zacznie rozmowę i pewnie...gdyby niezręczna cisza trwała jeszcze z dobrych kilkanaście uderzeń serca, zagęszczając już i tak ciężką atmosferę wokół nich, ostatecznie to rudo-biała by zaczęła, nie mogąc już dłużej znieść milczenia. A tymczasem, zanim do tego doszło odezwał się zastępca, życząc jej...smacznego? Mhm, cóż. Zawsze to jakieś przerwanie ciszy, prawda?
— Dziękuje. — odpowiedziała po chwilce, lecz w dalszym ciągu trudno było jej utrzymać wzrok na jego złocistych oczach. Uniosła za to lekko kącik pyska i tym razem pozostał się na jej licu zdecydowanie dłużej niż poprzednim razem. Zaraz jednak padło pytanie, które lekko ją zaskoczyło, a pierwsza myśl, która przebiegła przez jej umysł brzmiała coś na wzór: "nie miał pomysłu na coś lepszego?", bo...szczerze nie wiedziała, jak miała na to odpowiedzieć i czego właściwie Orzech oczekiwał, że jemu powie. Co robiła dzisiaj, czy jak się czuje od ich ostatniej rozmowy? Jak się czuje...teraz? — W porządku... — chyba. A może jednak nie? Chyba nie całkowicie w porządku. — dzisiaj chyba...nie jest super dzień na polowanie... — odpowiedziała częściowo powracając wspomnieniami do porannego polowania. — A u ciebie? Chyba...masz dużo na głowie? — dodała jeszcze, nawiązując do jego wpadnięcia na nią, bo inaczej pewnie gdyby nie był 'głową w chmurach" to...nie byliby w tej sytuacji. Z pewnością wojownik by ją wyminął, a ona mogłaby jedynie zaobserwować jak przemieszcza się w obozie.

Ta rozmowa...zdecydowanie się nie kleiła i wyglądała jakby była bardzo niekomfortowa dla obu stron. Tak jakby nagle...nagle przestali umieć się dogadać. Nie wiedzieli jak zachować się w swojej obecności. Czy wyglądałoby to inaczej, gdyby wojownik podszedł do niej już z konkretnym planem na rozmowę ...o tym? Czy nie byłoby tej niezręcznej ciszy, głupich pytań i krótkich odpowiedzi, na które już nie sposób było odpowiedzieć? Być może. Być może wszystko wyglądałoby całkowicie inaczej.
Z jednej strony Nektarek chciała wiedzieć, czy zastępca to...przemyślał. Długi czas nie rozmawiali, dała mu swobodę, którą też poniekąd sam sobie zapewniał unikając jej i też chciała...chciała pozbyć się tego uczucia niepewności JUŻ, żeby wiedzieć, na czym stoi, a z drugiej...nie chciała na niego naciskać i nie wiedziała, czy powinna była to poruszyć w tej chwili. Czy Orzechowy Cień nie odbierze tego w zły sposób. Ah, dlaczego to wszystko musiało być tak. niesamowicie. trudne!
— Jesteś...głodny? — zapytała o to co pierwsze przyszło jej na myśl patrząc na niewiele nadjedzoną sikorkę, a jej ogon owinął się wokół jej łap.

Nie. Gwałtowność tych słów sprawiają, że uszy Słodkiego Nektaru kładą się po sobie, a ona na moment zakotwicza wzrok na jego pysku, lecz nie na złocistych tęczówkach. Nie potrafi. A jednak to było pierwsze co jakoś ją...zakuło i sprawiło, że pierwszy dreszcz przebiegł po jej kręgosłupie i nastroszył na krótką chwilę futro na jej rudym ogonie. Nie...to, nie. Trudno. Jej żołądek nieprzyjemnie zacisnął się, gdy lekko, prawie że niewidocznie wzruszyła barkami i zajęła się dalszym jedzeniem sikorki, samemu, a nieprzyjemna cisza znowuż zaczęła wokół nich narastać.
Do czasu.
Temat, który Słodka podświadomie chciała, żeby się pojawił w tej rozmowie, ostatecznie...faktycznie się pojawił. Nastawiła więc uszy, choć odnosiła wrażenie, że coraz szybciej i głośniej dudniące serce zagłuszy jej tak ważne słowa zastępcy i szczerze? Po chwili ogromnego napięcia, gdy kolejne słowa padały z ust złocisto-orzechowego, a sama ta chwila dłużyła się dla niej niemiłosiernie...chciałaby tego nie usłyszeć.
...myślę, że. Że nie powinniśmy się już przyjaźnić.
Jak grom z jasnego nieba te słowa w nią uderzyły. Momentalnie. I zapewne, gdyby nie to, że siedziała...gdyby stała, była niemalże pewna, że w tej właśnie chwili by upadła, bo łapy zapadłyby się pod nią nie wytrzymując ciężaru jej ciała. Jej największy koszmar właśnie, właśnie się ziścił. Coś, czego najbardziej się obawiała...czy to nie był sen? Postanowiła ugryźć wnętrze policzka, by się o tym przekonać, wręcz za mocno, bo metaliczny posmak krwi rozlał się po jej podniebieniu. Nie...to działo się naprawdę. — ... — nie wiedziała co powiedzieć. Głowa zaczęła ją boleć, zaczęło jej się robić zimno, a nieprzyjemne dreszcze dawały się we w znaki jeszcze mocniej zwiększając swą częstotliwość występowania. Reszta jego słów...nie miała już dla niej znaczenia. Żadnego. Ani to jak ją traktował, że była dla niego jak siostra, ani to, że uważał, że tak będzie lepiej, gdy...gdy po prostu nie będą mieć kontaktu. TO że chciał urwać z nią kontakt po tym wszystkim, co razem przeszli, co zbudowali TO najbardziej się liczyło i to też...najbardziej bolało. I to była jej wina...bo gdyby mu nie powiedziała, że poczuła do niego coś więcej, że widziała go jako swojego partnera i ojca jej możliwych w przyszłości kociąt wszystko byłoby po staremu, wszystko byłoby dobrze! Głupia! Gdybyś nie poszła na rozmowę z Szałwią zbyłabyś to, zostawiła tak jak jest, jak było dobrze! A teraz go straciłaś! Straciłaś prawdopodobnie już na zawsze! Bo oddalicie się od siebie i już nigdy, NIGDY TO NIE BĘDZIE TO SAMO... Czuła jak łzy jej się cisną do oczu, jak dłużej już nie potrafi ich wstrzymywać i jak po chwili pierwsze krople lądują pomiędzy jej łapami, a ona spuszcza łepek i zaczyna drżeć starając się zacisnąć szczęki, jak najmocniej byle nie zacząć łkać na głos. Dlaczego...dlaczego wszystko musiało pójść w tę stronę?
Dlaczego...?
— A..a..więc tk... — odzywa się niespodziewanie, starając się jeszcze zapanować nad drżącym od nadmiaru emocji głosem, lecz przychodzi jej to z trudem tak jak i pokonanie ciężkiej niczym głaz guli w gardle blokującej jej słowa. Zbiera się długo, żeby powiedzieć coś jeszcze. Pod łapami robi jej się istna kałuża od łez, które skapują z jej policzków coraz szybciej i szybciej. W końcu wstaje, równie niespodziewanie i lekko chwieje się na niestabilnych łapach, pociągając nosem. Wygląda teraz z pewnością marnie, a czuje się jeszcze marniej, jakby wszystko nagle straciło sens, jakby jej promyk nadziei zgasł, a najważniejsza w tym klanie osoba opuściła ją na zawsze. Podnosi nagle wzrok na złocisto-orzechowego, próbując na koniec jeszcze się przez łzy uśmiechnąć. Ale jest to trudne i zajmuje jej to chwilkę, zanim faktycznie ukazuje się na jej naznaczonym łzami pyszczku. — Przy..przy-na-najmniej j-jesteś...sz-sz-szczery. — nie potrafiąc już dłużej wstrzymywać, drążymy głosem wypowiada te słowa. Jego tembr łamie się, zniekształca, gdy nagle wojowniczka wybucha płaczem, bardzo...głośnym. Ten ostatni raz spojrzała na jego lico, wprost w te śliczne lico, te śliczne jego złote tęczówki, które tak blisko widzi zapewne ostatni raz i po prostu...zaczyna biec. Biec w stronę wyjścia z obozu, byle jak najdalej, jak najdalej od niego, od innych wichrzaków, od obozu, od klanu. Biec tam, gdzie zaniosą ją łapy, jak najdalej poza tereny wichru, byle uciec od tego bólu złamanego w najgorszy możliwy sposób serca. A miało być tak...kolorowo, teraz co najwyżej było szaro...
...adekwatnie do Pory Nagich Drzew.

Zaciska wargi po wypowiedzeniu tych słów; zalewa go fala konfliktujących ze sobą uczuć: ulgi… ale i rozrywającego bólu, któremu towarzyszą wątpliwości. Jej reakcja go… przeraża, w pewnym sensie; nie chce, by tak było, ale nie jest przecież w stanie zmusić się do tego, by zacząć ją postrzegać inaczej. Chociaż przyjaźń jest świetnym fundamentem do miłości partnerskiej i związku, to jednak… nie zawsze się ta miłość z obu stron pojawi. Nie chce tracić przyjaciółki, ale nie wyobraża sobie udawania, że to się nie wydarzyło; nie wyobraża sobie zachowywania się, jakby o tym nie wiedział, i po prostu przyjaźnienia się dalej, jakby wszystko było takie samo…
Żuchwa mu drży lekko z emocji, których sam nie umie nazwać, kiedy Słodki Nektar się odzywa; obniża gwałtownie łeb, przyciskając uszy do czaszki, kiedy kocica wybucha głośnym płaczem. Wydusza z siebie „przprszm”, ale nie jest w stanie powiedzieć nic więcej, bowiem jego… była przyjaciółka…? odwraca się i wybiega z obozu, zostawiając niedojedzony posiłek. I jego.
Biegnij za nią, idioto! Nie, pewnie nawet nie będzie chciała na niego patrzeć. Nie może pozbyć się tego przytłaczającego wrażenia, że popełnia ogromny błąd, może największy w swoim życiu, ale… nawet to nie zmienia faktu, że kocur potrzebuje przestrzeni. Dystansu. Czasu. Że nie jest w stanie trzymać jej w niepewności, albo kłamać jej w żywe oczy, albo udawać, że tego nie było, że nie wie o uczuciach, jakimi zaczęła go darzyć. Tak będzie lepiej – mówi – wmawia – sam sobie. Zaciska zęby i z łbem blisko ziemi, ogonem ciągnącym się po podłożu, odnosi sikorkę na stos i pląta się jakiś czas po obozie, ale w końcu i on z niego wychodzi, nie będąc w stanie znaleźć sobie w nim miejsca. Przez jakiś czas – chyba nieświadomie – szuka Słodkiego Nektaru na terenach.

zt

Nudy.
Dzisiejszy dzień był zaskakująco nudny. Nie mógł znaleźć absolutnie nic do roboty, jego rodzeństwo miało już swoje zajęcia, mama chciała odpocząć, tata gdzieś sobie polazł robić coś wojowniczego, a obce koty... Jakoś nie mógł se znaleźć towarzysza do zabawy. Wszyscy albo byli czymś zajęci albo nie chcieli się bawić. Oj już nie musiał się bawić, mogli po prostu sobie pogadać! Jemu to nie przeszkadzało!
Przemierzał obóz ze znudzoną minką, poszukując kogoś wzrokiem. W końcu musi się ktoś znaleźć, nie? No i chyba trafił w dziesiątkę, gdy zobaczył przesiadującego na jakiejś skalce kota, wpatrującego się w coś na ziemi... Ten chyba nie był niczym szczególnym zajęty, co?
- CZEŚ'! - Wykrzyczał, stając tuż za nim i dreptając do przodu po skale, aby również spojrzeć na... Chrząszczka? Jakiegoś dość dużego, czarnego robaczka z dużym zadem. - CZEMU PASZ-YSZ NA ROBAKI? - Spytał się swoim normalnym tonem głosu, spoglądając na szylkretkę z ciekawością wymalowaną na jego pyszczku. - JAK MASZ NA IMIĘ F OGÓLE? JA JES-EM 'OWALIK!

//Różana Łapa