Dąb czekał spokojnie na rozpoczęcie ceremonii, w międzyczasie kiwając łbem każdemu, kto z nim się witał. Jako że nikt do niego się nie dosiadł, nie pozostawało mu nic innego, jak siedzieć w milczeniu.
Wreszcie, kiedy zaczęła się faktyczna część ceremonii, Dąb skierował całą swoją uwagę na uzdrowiciela. Z dumą obserwował to, jak jego partnerka zostaje pełnoprawną łowczynią. Cieszył się, że i ona przestała być nowicjuszem. W końcu dziwnie ich relacja wyglądała z boku, gdy wyższy szczebel hierarchii kocha niższego, a przynajmniej on miał takie obawy. Teraz, kiedy byli na równi, już nic nie stało na ich drodze.
Nieco zaskoczył go fakt, że dostała aż dwóch nowicjuszów, chociaż dopiero co została mianowana. Oczywiście rozumiał, że ilość łowców w plemieniu była dość ograniczona, ale takie posunięcie Wieszcza wydawało mu się trochę dziwne. Czy naprawdę nie było nikogo innego, kto przyjąłby nowego podopiecznego? Cóż, widocznie nic na to się nie poradzi. Miał nadzieję, że Promyk sobie poradzi, a jeśli znajdą się jakieś trudności, to on chętnie służyłby z pomocą.
Ze względu na małą ilość łowców, dość łatwe do przewidzenia, że i on dostanie kogoś pod swoje skrzydła. Zastanawiał się, kto to będzie, bo sam nie zdążył zbytnio poznać młodszego miotu Jeż, nie licząc... No właśnie, Łabędzia. Drgnął lekko wąsami, słysząc swoje imię jako jego mistrza. Z tym kocurkiem miał styczność tylko raz i ten jeden raz mu wystarczył, żeby wykształcić niezbyt dobrą opinię. To było jednak dawno i Dąb postanowił pozostawić przeszłość w tyle, skupiając się na swoim nowym obowiązku.
Po informacji o przejściu Tafli do starszyzny (duża strata, ale cóż, podobno miała problemy ze wzrokiem) Dąb podszedł do swojego pierwszego podopiecznego. Jako że znał Łabędzia, bez problemu wyłapał jego futro pośród niewielkiej grupki zebranych.
– Witaj, Łabędziu. Jak już się zorientowałeś, od dzisiaj jestem twoim mistrzem. Trening rozpoczniemy jutro w porze górowania słońca. – poinformował krótko. Co prawda, najchętniej to rozpocząłby już teraz, ale miał pewne rzeczy do zrobienia. No i potrzebował trochę czasu na przygotowanie się.
Gdyby Łabędź nie miał żadnych zaprzeczeń ani pytań, skierowałby się na koniec w stronę Promyk.
– Jeszcze raz gratuluję awansu i życzę powodzenia z trenowaniem dwóch nowicjuszów. Gdybyś jednak potrzebowała pomocy, to ja zawsze możesz się do mnie zwrócić. – mruknął do niej, po czym oddalił się w nieokreślonym kierunku.

//zt

Obserwowała koty, to jak się zachowują wobec siebie i wyczekiwała, co powie wieszcz. Przyglądała się ceremonii z podziwem dla siostry, jej Lśniące Ślady były piękne i mimowolnie kotka uśmiechnęła się do siebie. Szybko jednak jej uśmiech zniknął. Nie umknął jej uwadze kot, który przyszedł dopiero po ceremonii Promyk, machnęła końcówką swojej kity i powróciła spojrzeniem na wieszcza.
Oczywiście była jednym z kotów, które wiwatowały, mimo tego, że nie było to coś, co uważała za konieczne. W końcu to jej siostra i udało jej się osiągnąć rangę łowczyni.
Kiedy przyszła kolej na nią i jej rodzeństwo, Mysz wstała od razu i z dumą i pewnością siebie wyszłaby zaprezentować swoje Lśniące Ślady. Jeśli była w niej jakaś niepewność, to nie dała tego po sobie poznać. Chciała osiągnąć wiele i postanowiła to pokazywać całą sobą, swoim spojrzeniem, krokiem, nawet machnięciem ogona. Po tym, jak dowiedziała się, że Róg jest szkolony na wieszcza, to niechętnie obrała inną drogę, a że plemię potrzebuje łowców, to wybór był prosty.
Chciała być potrzebna i dać z siebie wszystko, co mogła. Nie oznaczało to jednak, że zrezygnowała ze swojego celu, to była jedynie przeszkoda na jej drodze, którą miała zamiar pokonać w ten czy inny sposób.
Słowa wieszcza jednak ją zdziwiły. Nie wątpiła w umiejętności siostry, ale czy uda jej się szkolić ją i Jelenia? Mysz poczuła na sobie presję, chociaż to Promyk pewnie teraz też ją czuła, ale to Mysz musiała również dać z siebie wszystko, żeby nauczyć się jak najwięcej i pokazać jak Promyk jest dobrym nauczycielem. Na treningu na pewno dopyta starszą siostrę o sytuację w plemieniu, bo rodzice niewiele chcieli mówić.
Wróciła szybko na swoje miejsce i spojrzała na wieszcza jeszcze raz. Słuchała go, kiedy mówił o przejściu Tafli do starszyzny, nie wiedziała kim jest. W zasadzie przez chorowanie nie znała wielu kotów z plemienia, nad czym nieco ubolewała.
Zanim opuściła miejsce ceremonii, poczekała chwilę na informacje od Promyk, jeśli je dostała, to podniosła się i dość szybkim krokiem odeszła, mijając czarnego kota przy wejściu - posłała mu niepochlebne spojrzenie i wyszła.

z/t

Point w spokoju czekał na zebranie się reszty plemienia. Tylko kątem oka spoglądał na przybywające koty, czekając aż pojawi się ktoś znajomy. I w końcu pojawiła się jego starsza siostra. Już chciał jej odpowiedzieć na pytanie, gdy przeszkodziła mu w tym jakaś starsza łowczyni, którą kocurek kojarzył tylko i wyłącznie z tego, że była mistrzynią Promyk. Potem gratulował jej jeszcze ten nudziarz Dąb i jakoś uciekł mu temat. Wiedział, że też powinien pogratulować siostrze, jednak uznał, że teraz to już zrobi to pod koniec ceremonii. Z resztą szybko jego uwagę odciągnęło przybycie Myszy. Niebieskooki skrzywił się w reakcji na jej pacnięcie.
- W ciapę chcesz? - szepnął do niej z irytacją. Oczywiście, to nie tak, że na serio się zdenerwował. Raczej już był do tego przyzwyczajony ale nie mógł powstrzymać się od rzucenia jakąś odzywką.
Ciekawiło go, czemu Jeleń i Róża usiedli sami, ale w sumie to chyba się nie dziwił. Trochę dziwnie się czuł, gdy tak coraz więcej kotów do nich podchodziło. Promyk chyba była dość lubiana w plemieniu. Starał się jednak nie pokazywać po sobie swojego lekkiego dyskomfortu.
W końcu zaczęła się ceremonia a point nastawił uszy, słuchając Wieszcza. Najpierw oczywiście kolej Promyk, potem on i reszta jego miotu. Nieco zdziwił się, że Róża została wybrana na strażniczkę. Siostra zawsze wydawała mu się raczej... miękka. Nie, żeby sam uważał, że nadawał się na strażnika. W końcu był trochę za chudy, ale tu chodziło o psychikę. No ale cóż, nie od niego to zależało. Bardziej obszedł go jego przydział. Gdy usłyszał kto ma go szkolić już nawet nie słuchał reszty słów Wieszcza. Kątem oka spojrzał na gacha swojej siostry. Serio? On? Ze wszystkich łowców w plemieniu trafił mu się akurat ten sztywniak? No to mógł chyba zapomnieć o ciekawym treningu.
Sam nie był pewien, czy to on w tej sytuacji ma podejść do niego pierwszy, czy na niego czekać, ale zanim zdecydował buras podszedł sam.
- Dobra - odparł jedynie krótko na jego słowa o treningu.
Poczekał chwilę a gdy tylko zobaczył, że akurat nikt nie stał przy Promyk podszedł do siostry w celu złożenia jej w końcu jakiś gratulacji. Nie były jakieś super wykwintne, szybkie "Gratulacje nowej rangi, siostra" i tyle. Po tym kocur oddalił się w swoją stronę. Przydałaby się chyba jakaś drzema przed pierwszym dniem bycia nowicjuszem, racja?

//zt

I stało się! Oficjalnie zostałam łowczynią! Teraz bez przeszkód mogłam wychodzić z groty, aby polować w samotności lub wśród innych łowców, swych kolegów i koleżanek z legowiska. Najbardziej jednak nie mogłam się doczekać łowów w towarzystwie jednego wyjątkowego kota... Nie spodziewałam się jednak tego, że zaraz po awansie otrzymam swojego pierwszego ucznia, a co dopiero dwójkę na raz! Cóż, będę musiała jakoś pogodzić równoczesny trening Jelenia i Myszy z resztą moich nowych obowiązków. Wiedziałam, że jeszcze dziś czeka mnie nocne czuwanie nad śpiącymi pobratymcami w blasku Plemienia Wiecznych Łowów, któremu to między innymi zawdzięczałam swój sukces. A wśród tylu święcących gwiazd znajdą się te trzy, które oznaczać będą dusze mojego przedwcześnie zmarłego rodzeństwa z miotu... Nazajutrz wolałam się porządnie wyspać, zanim spotkam się z którymś ze swoich nowicjuszu, dlatego w głowie układałam już sobie plan na jutrzejszy dzień. Jako, że bliżej mnie znalazła się Mysz, to z nią jako pierwszą postanowiłam się umówić. Spojrzałam na młodszą siostrę z uśmiechem na pyszczku.
- Najdroższa Myszy, spotkamy się jutro w samo południe przed wyjściem z jaskini, dobrze? Następne nasze spotkania będę się już odbywać z samego rana, dlatego radzę ci porządnie się wysypiać i dobrze posilać, aby nabrać wystarczająco dużo energii do nauki. - to powiedziawszy, od razu wstałam i podeszłam do Jelenia, siedzącego wraz z Różą gdzieś z boku tłumu. Posłałam obu młodziakom ciepły siostrzany uśmiech, po czym zwróciłam się bezpośrednio do Jelenia.
- My natomiast będziemy się widywać wieczorami. Będę na ciebie czekać przed wyjściem. Postaraj się nie spóźniać, dobrze? - chwilę poczekałam na odpowiedź brata, a gdy już ją otrzymałam, pożegnałam się z obojgiem i odeszłam przygotować się na bezsenną noc.

[zt]

Nuda, nuda, i jeszcze raz nuda. Parska cicho pod nosem, kiedy Wieszcz oznajmia, że Promyk otrzyma dwójkę Nowicjuszów. Tyle czasu zajęło jej ukończenie własnego treningu, a tu takie wyróżnienie? Na dodatek biedny Dąb dostał tylko jeden trening, i to jeszcze z tym durniem… cóż, przynajmniej będą do siebie pasować, chociaż Echo mógłby się założyć, że dupa go piecze, że to nie on dostał dwóch Nowicjuszów.
Kiedy jedna z mianowanych dzisiaj gówniar posyła mu nieprzyjemne spojrzenie, Echo odpowiada swoim, wyzywającym, okraszonym kpiącym uśmieszkiem. Nigdy nawet nie rozmawiali, ale najwyraźniej chorujący ciagle kwiatek coś do niego ma, interesujące. Bez słowa do kogokolwiek kocur oddala się w jakiś zaciszny kąt w obozie, by odpocząć.

zt

Tak jak się spodziewała, brat zasypał ją mnóstwem słów, za którymi na szczęście było jej coraz łatwiej nadążać. Dała mu jednak skończyć, by na koniec powoli sobie przetrawić jego słowa i odpowiedzieć na wszystkie pytania.
-mnie też to bardzo ciekawi! Nawet nie wiem kim będę, a co dopiero mam myśleć kto może mnie szkolić. - przyznała. Raczej nie była wyjątkowo postawna i silna, a do bójek też jej nie ciągnęło, ale zastanawianie się co zaplanował dla niej Wieszcz i tak do niczego by jej w tym momencie nie doprowadziło, skoro i tak zaraz miała się tego dowiedzieć. -jeszcze tylko odrobina cierpliwości i będziesz mógł zwiedzać, spokojnie! Twoje niespokojne łapki też. Razem się w końcu wyszalejecie - zachichotała. O tak, tego właśnie spodziewała się po bracie! Ona też była podekscytowana, ale nie aż tak... no i jej łapki nie szalały. Gdy tylko jej brat wspomniał o wiewiórkach, kotka znowu wesoło zachichotała. Okej, jednak ją zaskoczył! -wiesz... może jeśli nie będą myślały, że chcesz je zaraz zjeść to kto wie? - odpowiedziała, a na jej pyszczku pojawił się psotny wyraz.
Kolejne koty zbierały się, aż w końcu Wieszcz się odezwał, a Róża szturchnęła brata, by go na wszelki wypadek uspokoić. Choćby odrobinę, bo na jej oko wyglądał jakby miał zaraz zamiar przebiec cały obóz kilka razy. To nie był zdecydowanie na to moment, bo mianowana miała być ich siostra, Promyk! Róża cieszyła się z tego równie mocno co z własnego mianowania. Nie mogła oderwać wzroku od kolorowej siostry, aż z tego transu wyrwał ją głos Wieszcza, który.. oh. Wywoływał ją i resztę jej rodzeństwa! Razem z nimi, na lekko drżących łapach, wystąpiła do przodu. To był jej moment! Na dodatek została wywołana jako pierwsza... i nieźle zaskoczona. Nie spodziewała się, że zostanie strażniczką. Jak się chwilę później okazało, jako jedyna z rodzeństwa. Nie wiedziała co o tym myśleć. Czy się nadawała? Skoro Wieszcz wyznaczył jej tą rolę, najwyraźniej tak... Była na tyle zaskoczona, że przeniesienie nieznanej jej kotki do starszyzny wpadło jej jednym uchem, a wypadło drugim.
-no... powodzenia na treningu - odezwała się znowu do brata i posłała mu uśmiech. Starała się nie wyglądać przy tym na zmieszaną, ale nie wiedziała jak jej to wyszło. Gdy już pożegnała się z resztą rodzeństwa, zaczęła się rozglądać za... swoim nowym mistrzem.

Słuchał siostrzyczki z uśmiechem na pysku. Tak! Już nie mógł się doczekać. Jeszcze chwila, jeszcze moment i będzie mógł zakosztować wolności. Gdy Wieszcz zaczął przemowę, nie dowierzał własnym uszom. Jego mistrzem będzie siostrzyczka? O rany! Ale się cieszył! Skakał wręcz z radości. Gdy Promyczek ogłosiła mu kiedy będą się spotykać, pokiwał główką, że zrozumiał. No... Teraz tylko nie zapomnieć, bo będzie przypał! Drąc się na cały obóz, poleciał do mamy, aby jej się pochwalić, że oto zaczyna się jego szkolenie.

[zt]

Na słowa białego, sepia tylko mruknęła porozumiewawcze "mrrm.". Sama też przyszła raczej posłuchać - nie liczyła na kolejne treningi w grafiku.

-Nie. - Odpowiada szczerze, klepając miejsce obok białego i relaksując się. -Chociaż mi to obojętne.
Lekko skłamało - wolało skupić się na Błocie, lecz...Może jakiś młodszy, szybciej wytrenowany nowicjusz naprawił by jego wizerunek, chociaż odrobinę.

Sepia przymknęła pyska, gdy słowa ojca zaczęły paść - Promyk zasiliła szeregi łowców, szkolona przez Taflę. Za to kolejne mianowania były ciekawe - dwa kociaki pod oko Promyk, jeden pod liście Dęba, a ostatni....
Oh.


Oh......
Ojciec chyba był zdesperowany.
Niedźwiedź westchnął, po czym wyprostował się, szukając wzrokiem za Różą. Jak ona wyglądała? Tego nie kojarzył.
Pomagał w kociarni, lecz nigdy o dziwo nie pytał się per se o kociaki, które nie były jego. A do tego wszystkie kociaki były umalowane.

Po ceremonii, podszedł do sepii biały, a sama Niedźwiedzica uśmiechnęła się do niego dziarsko, chowając własne przemyślenia. -Pójdzie lepiej niż dobrze.
Zamachnęło ogonem do góry.

Odeszła ocierając końcówką ogona o bok Renifera, idąc w kierunku młodszych kotów.
Szybko Niedźwiedź ogarnęło, że było to kocie przecie podobne do samej ich matki, Jeż, tyle że z długim futrem.

Podszedł, stykając się nosem z Róża i miauknął spokojnie, na szybko obliczając, kiedy będzie wolny.
-Jutro o górowaniu słońca. Wyśpij się i najedz.-
Po tych słowach, ruszył kuper, szukać Błota na kolejny dzień.

[Zt]

Trochę musiała poczekać, ale nie zdziwiła się za bardzo, bo w końcu skoro ona nie wiedziała kim Niedźwiedź jest, tak działać to mogło również w drugą stronę. W końcu jednak zjawiła się przed nią kolorowa sylwetka, a chwilę później poczuła nos na swoim.
-jasne... Na pewno przyjdę! - zapewniła. Dopiero jednak gdy została sama, zdała sobie sprawę, że nie wiedziała gdzie konkretnie ma przyjść. Uznała jednak, że to zmartwienie zostawi sobie na później. W końcu nie mogła wyjść poza obóz, więc znalezienie Niedźwiedzia nie powinno być aż tak trudnym zadaniem.


//zt