Pogórze

— Taki z ciebie honorowy wojownik, że masz trudności z przełknięciem przegranej i próbujesz się wymigiwać? — odparowała, spoglądając na kocura z rozbawieniem w zielonych ślepiach. Czy jej zależało na tym by zobaczyć jak kocur zjada żabę? Tak, nawet bardzo. Sądziła, że będzie to dość satysfakcjonujące, głownie dlatego, że to nie ona musi ją jeść. Gdyby Konwalia odrobine bardziej się postarał, to on byłby na jej miejscu i musiałby wysłuchiwać marnych prób wymigania się od jedzenia niesmacznego płaza. — I ktoś taki ma godnie reprezentować swój klan? No nie wiem, nie wiem — dodała uszczypliwie, posyłając kocurowi nieco złośliwy uśmieszek, a na widok jego krzywego grymasu, który miał być chyba uśmiechem, trzepnęła delikatnie uchem.
— Nawet uśmiechasz się jak potłuczony... — wymamrotała, po chwili wybuchając krótkim śmiechem. — Pfft, zbieg okoliczności czy nie, musisz upolować i zjeść żabę. Pośpiesz się, nie mam całego dnia! — wyszczerzyła się w jego kierunku i znów przesunęła łapą po mordce, upewniając się tym samym, że już jest czysta. Wtedy też wyprostowała się i owinęła ogon wokół łap, wbijając w czarnofutrego wyczekujące spojrzenie, przekrzywiając przy tym masywny łeb. No dalej!

- Terminatorzy, jak zwykle unikający ciężkiej pracy - odparł ostatecznie, pozwalając, by kąciki jego pyska wciąż drżały w wyrazie rozbawienia.
-"Potłuczony?" - spytał, nie wiedząc jakie informacje kotka chciała mu przekazać poprzez zastosowanie tego sformułowania.

***

Ostatecznie powrócił do swojej rozmówczyni... niosąc w pysku nie jedną, a dwie żaby.
- Uznałem, że sprawianie, byś po tak długiej wędrówce zmuszona była patrzeć, jak ktoś inny spożywa posiłek, byłoby okrutnym czynem - rzekł po tym, jak ułożył jednego z płazów przed zakurzonofutrą, by drugiego umieścić przed swoimi przednimi kończynami.

_________________

Elegant maniac.

— Spe-cy-ficz-nie! — miauknęła w odpowiedzi do pytającego powtórzenia jej rozbawionego mamrotu odnośnie uśmiechu kocura. Inaczej nie mogła określić tego jak kocur się zachowywał i "uśmiechał", chociaż bliżej było temu do grymasu dyskomfortu spowodowanego bólem głowy, niż faktycznemu uśmiechowi, no, ale dobre i to. Gdy kocur w końcu odszedł na polowanie, Wierzbowy Puch w oczekiwaniu zaczęła czyścić sobie sierść i w momencie, gdy kończyła białą kryzę, kocur wrócił z... Dwiema żabami? Uniosła delikatnie brew i najpierw spojrzała na płaza, a następnie na gromiaka.
— O jakiś ty słodki, tak się martwisz o moje siły i samopoczucie, że aż się wzruszyłam — wycedziła przez zęby, uśmiechając się nieznacznie, po czym parsknęła śmiechem i trąciła łapą przyniesioną żabę. Jakoś bardzo jej nie kusiła do posiłku i raczej przyprawiała o mdłości, a nie jakikolwiek głód. Zmarszczyła nos i westchnęła. — Jak weźmiesz pierwszy kęs to przemyślę to, czy dołączę się do posiłku. W końcu dalej to twoja kara za przegraną, a nie moja.

_________________

Nie zauważał powodu, dla którego brzydzić miałoby go spożycie żaby, która stanowiła zwyczajny posiłek.
- A jednak uznałbym za niekulturalne rozpoczęcie go bez gwarancji, że i ty uczynisz podobnie - odparł ostatecznie, pozwalając, by kotka otrzymała chwilę do namysłu niezbędną do podjęcia decyzji. Ponad to, marnowanie jedzenia nie uchodziło za zachowanie godne wojownika, zwłaszcza, że istniały koty, które obecnie nie mogły ucieszyć się z podobnego dostatku - Klan Cienia, chociażby, nie miał możliwości skosztowania nawet i takiej żaby, jako, że jego członkowie pozostawali w większości popiołem roznoszonym przez podmuchy wiatru.

_________________

Elegant maniac.

Przemieszczał się od krzewu do krzewu, garściami czerpiąc z insulacji, którą dawały im liście. Nie zamierzał ryzykować ponownym przeziębieniem, kaszlem przekręcającym jego wnętrzności i spotkaniem Dmuchawiec, której skądinąd nadstawiał się teraz, polując na terenie wydrążonym gdzieś przez jej legowisko. Mówili sobie, że jej nie lubią. Mimo iż teraz prezentowali się dostojniej, wyobrażając sobie, że pokonując zaspy widać ponownie odżywione mięśnie przesuwającą konstrukcję ich ciała do przodu, w jej oczach zawsze będzie ofiarą. Kotem bełkoczącym, o chwiejnych łapach i przechylającym się pod najmniejszym bodźcem, uciekając od niego.
Zacieśnili szczęki na trzymanym przezeń zębiełku i biegł dalej.
Zatrzymali się dopiero pod drzewem, olszą stojącą samotnie pośród łąk. Zwolnili kroku i zatrzymali się przy pniu, lustrując niskie gałęzie z niego wyrastające. Nie mogli jednak patrzeć się w przestrzeń w nieskończoność; zwinęli się w kłębek wokół zdobyczy i zaczęli ją jeść, zaczynając od miękkiego podbrzusza.

_________________

różowe moje spodeczki, kwieciste filiżanki, leżące na brzegu rzeczki tam kędy przeszły tanki. wietrzyk nad wami polata, puchy z pierzyny roni, na czarny ślad opada złamanej cień jabłoni. ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana bryzgami kruchej piany.
— niczego mi proszę pana tak nie żal jak porcelany.

W ten przepiękny dzień Żyto nie zamierzał zajmować się niczym nadzwyczajnym. Po prostu wybrał się na spacer po okolicy Suchej Wody, przy okazji rozglądając się za nową samotniczką imieniem Dmuchawiec, licząc na to, że może uda mu się wyciągnąć od niej parę nauk odnośnie medycyny. W międzyczasie natknął się na dorodnego zająca, który swoim wyglądem aż kusił, by zostać schwytanym. Łaciaty nie zastanawiał się długo nad swoim wyborem i spróbował upolować długouchego. Niestety, chyba forma była już nie ta, bo przypadkiem nadepnął na coś, co spłoszyło zwierza. Żyto przeklął się w myślach i natychmiast rzucił się w pogoń za zwierzyną.
Długo gnał się za zającem, a ten wciąż nie dawał za wygraną. Minęli jakieś samotne drzewo i tu pogoń została przerwana, bo starszy kocur nagle potknął się o wyjątkowo dobrze ukryty w zaroślach kamień. Żyto przeturlał się, a zajączek kicał dalej, aż w końcu zniknął z oczu kocura. Starszy syknął z bólu, ale poza tym chyba był cały. Nie zdążył jeszcze zauważyć leżącego pod drzewem rudo-białego kota, za to oni mogli obserwować całą tę akcję, póki wcinali swoją zdobycz.

_________________

Najpierw woreczek żółciowy, potem okrężnica, następnie zahaczenie kłem o mostek i odprucie go, jak rzep na ogonie. Płuca, serce, wątroba. Mógł powiedzieć, że ta kolejność jedzenia była już u niego wrodzona i była dla niego tak naturalna, co oddychanie. Nie wyobrażał sobie innej, z niechęcią dopuszczał wszelkie modyfikacje.
Oblizywał pysk z krwi, gdy usłyszał szelest, zapach zająca i kota. Zastrzygł uchem, przeciągnął tkanki wzdłuż kości i wyprostował się w momencie, gdy szarak przeciął łany dwie lisie odległości przed nim. A za nim ten kot. Ruta przysiadł i czekał na werdykt, który był wyjątkowo mierny. Oczywiście, że musiało się to wydarzyć tuż przy nim. To nie mógł być przypadek, Ruta nigdy nie doświadczał przypadków. Chwila spokoju zmącona w momencie posiłku nie mogła być niczym innym, jak planem na nadwyrężenie zubożałej empatii Ruty ku wyleniałym, wygłodniałym kocurom. Jeszcze czego.
Ruta wcisnął resztki zębiełka między ciasny splot korzeni. Tylko jego chuda łapa pokrzepiona dozą manipulacji mogła go z niej wyciągnąć. Do starszego podszedł powoli, zachowując pewien dystans, na razie jedynie obserwując jego zachowania i potencjalną reakcję na jego osobę.

_________________

różowe moje spodeczki, kwieciste filiżanki, leżące na brzegu rzeczki tam kędy przeszły tanki. wietrzyk nad wami polata, puchy z pierzyny roni, na czarny ślad opada złamanej cień jabłoni. ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana bryzgami kruchej piany.
— niczego mi proszę pana tak nie żal jak porcelany.

Po chwili Żyto zaczął powoli się podnosić, potrząsając lekko głową. Nie było mu spieszno do podniesienia się, bo zając i tak już był zdecydowanie za daleko, a na znalezienie innej piszczki i tak ujdzie trochę czasu. Ból w łapie minął zdecydowanie dłużej, niż gdy był trochę młodszy. Polizał ją delikatnie. Oby się zaraz nie okazało, że coś sobie złamał. Eh, chyba powoli robił się za stary na takie gonitwy. Może powinien wziąć się poważnie za karierę znachora i zacząć okazywać innym samotnikom usługi medyczne w zamian za takiego dorodnego zająca? To by był pomysł na biznes... szkoda tylko, że musiałby najpierw tych wszystkich ziółek i schorzeń się nauczyć.
Póki siedział i odpoczywał po intensywnym biegu, usłyszał czyjeś ciche i ostrożne kroki, które jednak nie zostały wystarczająco wyciszone, by jego wrażliwy słuch ich nie wyłapał. Obrócił się za siebie i ujrzał rudo-białą kotkę, która, na szczęście, nie wyglądała na agresywną, choć na pewno na zainteresowaną jego stanem.
– Oh! Dzień dobry! – rzucił luźno z niezręcznym uśmiechem. Ciekawe, czy ona widziała jego niezdarnego fikołka?

_________________

Ruta starał się nie myśleć nad znaczeniem swoich myśli i ich polityką. Czy były one odzwierciedleniem wlewanych w niego przekonań. Czy były to rozrastające się jak nowotwór ściany, które miały ograniczyć jego umysł, czy ich rumowiska, których nie zdążył zburzyć i czasem się po nich wałęsał. Czy w naturze tych myśli było dopóty zaciskanie swoich łodyg wokół jego głowy, dopóki nie poświęci im chociaż chwili i wniknie w ich zniekształcony, perfidny obraz. Czy ich jedynym celem było wprawienie go w dyskomfort. Starał się nad tym nie rozdrabniać. A doszedł do wniosku, że obcy musiał istnieć tylko po to, żeby testować Ruty cierpliwość. W powietrzu nie czuć było kwaśnego zapachu choroby lub namiastki gorzkiej ropy. Do uszu nie dolatywało strzykanie powierzchni stawowych o siebie nawzajem. Zielone oczy nie były zasłonięte mgłą ślepoty. On nie był chory. Więc dlaczego tak to przedłużał. Dlaczego wstawał w nieskończoność i testował Ruty cierpliwość. Ciągle zbliżał się do postawienia wszystkich czterech łap na ziemi, by utrzymały jego brzuch nad gruntem, ale nigdy do tego nie doszedł. Dlaczego on to przedłużał.
Oddech, który Ruta wziął gdy starszy usiadł był oddechem wypełniony ulgą i niepokojem. Jeżeli obcy był już zdolny do wykonywania czegoś więcej, niż podstawowe czynności życiowe, to z pewnością dojdzie do wniosku, że kogoś z okolicy musiał ten wypadek przyciągnąć. Wiadomo. Sensacja i czyiś wypadek jest znacznie lepszy od czyjejś radości. Ruta nie był głupi. On to wszystko wiedział.
– Dzień dobry – odparł płasko i podszedł o krok bliżej, udając troskę. – Czy nic ci się nie stało?

_________________

różowe moje spodeczki, kwieciste filiżanki, leżące na brzegu rzeczki tam kędy przeszły tanki. wietrzyk nad wami polata, puchy z pierzyny roni, na czarny ślad opada złamanej cień jabłoni. ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana bryzgami kruchej piany.
— niczego mi proszę pana tak nie żal jak porcelany.

Starlight