Przewracał w łapach szyszkę. Był pewien swojej przyszłej wygranej. Czuł to, że będzie lepszy od Wodospadu. Kocurek uśmiechnął się dziarsko, kiedy point wykonał swój ruch. Momentalnie przeturlał szyszkę i rzucił nią, tak daleko, jak wydawało mu się że umiał. Kocurek obserwował, jak ta odbiła się od ziemi raz, czy dwa razy i poturlała się.. o wiele dalej niż ta Wodospadu! No, zatrzymała się o jakiś kamień, jednak nie zmieniało to faktu, że rzucił ją dalej. Zwrócił się w stronę jasnego kocurka z szerokim uśmiechem.
-Dalej chcemfs się w to bafić? Pezegrafeś- Skwitował, gdy jego ogon stanął dumnie, a sam spoglądał z wyższością na syna Koźlorogiego. W końcu się wykazał - coś, z czego matka może być dumna! Ciekawe, czy Śniezyca ma się czym już pochwalić. No bo Zamieć był lepszy i się taki czuł, kiedy pobił Wodospada w jego własnej grze. To było coś, z czego miał prawo być w pełni dumnym. Burzowa Noc też.

Nie. Nie! NIEEEEEEEEEE! NIE MOŻE BYĆ!! Jak niby mógł przegrać we własnej grze! Co za... co za lamerskość! Spłaszczył uszy i z niezadowoleniem wbił pazury w ziemię. No trudno, przecież nie będzie się wściekał o szyszki. To znaczy chciał, ale przecież potrafił więcej niż rzucać szyszkami. Miał dużo talentów! Świerzbiło go, by zagrać jeszcze raz i pokazać Zamieci gdzie jego miejsce, ale nie chciał ryzykować kolejną przegraną. A poza tym stracił humor, czego jednak nie zamierzał po sobie pokazać.
- Miałeś mniejszą szyszkę, dlatego leciała dalej! - stwierdził, nie zamierzając przyznać, że przegrał, bo gorzej rzucał. - Z resztą kto się cieszy z szyszek ten trąba! - dodał, mierzwiąc koledze łapą futro na głowie nim przestał i wystawił mu dokuczliwie język. Wtem odwrócił się i nim Zamieć zdążył zareagować na jego dokuczanie, wyskoczył z kociarni.

//zt

Uśmiechnął się. Świetnie. Próbuje się tłumaczyć, ale Zamieć wie swoje. Wie, że wygrał uczciwie, a nawet miał gorszą szyszkę, jednak nie zamierzał się o to kłócić, bo wiedział, że wygrał. Na słowa Wodospadu nie odpowiedział, a śmiał się jedynie.
-Jasne, jasne. Kim si kam sa - Przedrzeźnił go jedynie i na jego wystawienie języka, zrobił to samo. Wodospad był jednak.. szybszy i prędko wyskoczył z kociarni. Zamieć nie biegł za nim, nie będzie go dalej dręczył. Z cichym parsknięciem śmiechu, bury kocur wrócił do matki opowiadając jej o jego wygranej. Później pewnie.. no cóż, jeszcze jako kociak, uciął sobie smaczną drzemkę.

Z.T.