— Nic konkretnego — skłamałam, również się przeciągając, i nieco wygodniej układając na ciepłej słomie tuż obok Dimy. Gdyby nie spotkanie z kociskiem, pewnie od razu przyznałbym się Popiołowi, że zawroty i ból głowy, wróciły. A tak? Cóż, brzozy rosną prawie wszędzie. Mały wypad nad Sucha Wodę mi nie zaszkodzi, a przy okazji sobie poćwiczę. Jak nie wyjdzie, to wrócę i tyle. Nie umrę od tego, pfi. — Chciałam dopytać o zioła, ale zdążyły mi się przypomnieć. — mruknęłam podnosząc się. 
— A ty będziesz tu aż Oda nie wyzdrowieje?

— Obiecałam, że wpadnę w odwiedziny, to się z tego wywiąże.  — mruknęłam, powolnymi ruchami wygładzając sobie futro na karku, przy okazji wygryzając z niego co większe źdźbła siana. Upojne chwile spędzone w towarzystwie kociska okazały się wyjątkowo... brudzące. — Wypada. — dodałam pod nosem, rzucając Dimie wymowne spojrzenie. Nie było to żadną tajemnicą, że miałam dobre kontakty z rodzicami kociska. Od najmłodszych lat kręciłam się przy łapach Popioła; czy to świadomie, czy też trochę mniej. Z każdym następnym księżycem, uważałam te dwójkę kotów za coraz mi bliższą, wiec sporą ujmą na moim własnym honorze byłoby niewywiązane się z własnej obietnicy. Na następne słowa Dimy, poruszyłam lekko uszami i uniosłam brew.
— To już rok? — westchnęłam, a końcówka mojego ogna lekko drgnęła. — Mh, tak myślałam. Nadmierne dmuchanie i chuchanie na Odę nic jej nie da. Zamartwiający się Popiół jej wystarczy.

Gdy Dima zamiast mi pomóc, tak naprawdę pogorszyło sytuację, skwitowałam to nieco sfrustrowanym parsknięciem, ostatecznie ignorując parę niepoukładanych kłaków. Później się nimi zajmę. W ramach małego odegrania się za tą jakże nieocenioną pomoc, pacnęłam końcówką ogona prosto w nos kociska.
— Myślisz, że to tylko mizerne próby odwlekania nieuniknionego? — spytałam spokojnie, a mój głos nie wskazywał na żadne większe emocje. Od co, pytałam z ciekawości, czy Dima sądziło podobnie jak ja. Tajemnicza choroba na którą nie było ziół? Brzmiało to naprawdę frustrująco, ale... — Oda i Popiół nie są już najmłodsi, może to co tak usilnie Popiół chce wyleczyć to... starość.

— Mhm — mruknęłam, a mój głos nieco spochmurniał, chociaż na moim pysku nie było widać ów emocji. Nie byłam zbyt przyzwyczajona do tego by cokolwiek takiego okazywać. Drzazga nauczyła mnie jednego, że życie i świat nie są kolorową bajeczką, a śmierć czy niepowodzenia są ich nieodłączną częścią. Czasem ktoś zachoruje na katar, a czasem... Coś jest nie tak w jego wnętrzu, przez co żadne listki czy korzenie nie pomogą. — Zabrzmię brutalnie, ale czasem lepiej dać komuś umrzeć, niż cierpieć. To i tak nastąpi. — westchnęłam, zerkając w kierunku kociska, na ułamek sekundy pozwalając szczerym emocjom wyjrzeć spod mojej grubej maski; smutek i jakaś złość na nieuniknione zalała mój pysk. Szybko jednak odchrząknęłam, podniosłam się i przeciągnęłam, wzrokiem szukając gołębia, którego gdzieś tu rzuciłam. Ta, chwile przed odpłynięciem w łapach Dimy.
— Dobra, koniec tych smętów — mruknęłam, trzepiąc ogonem. — Chodźmy do Popioła i Ody. Specjalnie dla niej ukradłam tego gołębia od jakiegoś zapchlonego małolata, któremu opadła szczęka na mój widok na tyle, że nim się zorientował to stracił i gołębia i pół swoich wąsów.

Gdy Dima się ulotniło, nie bardzo mnie to obchodziło. Byłam do tego przyzwyczajona, dlatego pochwyciłam ptaszysko i skierowałam swoje kroki do stodoły w której (wierząc słowom kociska) znajdował się Popiół i Oda, którą obiecałam odwiedzić. Same odwiedziny przebiegły dość spokojnie, dałam kocicy rzekomo "upolowanego" ptaka, porozmawiałam chwilę z Popiołem i zadeklarowałam się, że w razie potrzeby wciąż może liczyć na moją pomoc w kwestii ziół. W końcu co nie co wiedziałam i w jakimś stopniu mogłam mu się przydać. Dima nie będzie tu wiecznie, a ja i tak nigdzie się nie wybierałam. Pomimo mojego dość ignoranckiego podejścia sprzed chwili, widok Ody przyprawił mnie o mdłości niepokoju. Teraz jej choroba była namacalna, realna. Czułam się źle z tym co powiedziałam Dimie, jednak nie zmierzałam ich za to przepraszać. Mimo żalu, powiedziałam prawdę. Jeżeli to co trawiło Odę od księżyców było chorobą we wnętrzu jej organów, nic, nawet najwspanialsze chęci Popioła nie odwleką nieuniknionego. Coś, co mi się nie spodobało we własnej głowie to były myśli o tym by jednak zostać z nimi na dłużej. Stłumiłam to jednak w sobie i po dłuższej chwili rozmowy zaczęłam się zbierać. Obiecałam wpadać co jakiś czas, nie mogąc od tak zniknąć. Martwiłam się... Naprawdę się martwiłam i moja słabsza, bardziej emocjonalna część wygrała bitwę z tą radykalną i samolubną. Eh. Oby jednak Oda sobie poradziła z tą przedziwną chorobą, bo przez to sama czuje się bardziej chora niż jestem!

[zt, dziękuje za akcje]

Owczarnia była ciepła, pełna białych chodzących chmurek, słomy i śmiesznie pachnąca. Kocur bywał już w takim miejscu i miał z nim naprawdę dobre skojarzenia, również z parą starszych dwunogów dających mu czasem jeść! Tu się jeszcze z czymś takim nie spotkał, ale były owce. Kilka z nich zbiło się w kłębek, całkowicie ignorując futrzaka, który bez większych ceregieli czy zaproszenia wybrał sobie tą najbardziej puchatą i zaczął ugniatać miękką wełnę na jej ciele, by w końcu się ułożyć, tonąc w darmowej miękkiej chmurce z ogrzewaniem podłogowym, przymykając oczy. Jednak nadal jakaś część jego umysłu była w miarę świadoma. W końcu zwierzęta mogą w każdej chwili wstać i wtedy on spadnie, prawda? Nie można było do tego dopuścić.

//Rdza

Weszłam do Owczarni. Rozglądałam się dookoła, po miejscu. Przynajmniej do czasu, aż nie zauważyłam jakiegoś kolorowego futra, wśród całego brudno białego. Zaczęłam się do niego skradać, wyczuwając, że to po prostu jakiś kocur. Huh!
Leżał sobie w spokoju, dlatego po prostu na niego fuknęłam.
— No 'alo? — zapytałam, spoglądając na kolorowe futro.

Głowa kocurka zerwała się nagle, kiedy ten spróbował wyczaić kto rozpoczyna kolejną wojnę światową, jednak zaraz się uspokoił, widząc jakiegoś starszego kota. W końcu to tylko kot, nic strasznego! Kiedy to serce jeszcze wracało do poprzedniego stanu rzeczy, na bury pyszczek powrócił już wyraz znużenia i względnego spokoju.
- No heeej~ Masz ładne futerko, wiesz? - Miauknął nieco zaspany i w bardzo, ale to baaardzo małym kawałeczku trochę zirytowany faktem, że musiał się budzić. - Pani przyszła mnie przegonić? - Spytał z nutą żalu w głosie, kładąc głowę na łapach i mrugając nierównomiernie. Głośne dźwięki wydawały się rażące.

— Dzięki, ty też — mruknęłam wesoło, uśmiechając się szeroko do kolorowego kocura. Obserwowałam dokładnie jego posturę, mrugając kilka razy zaciekawiona. Na pytanie nieznajomego pokręciłam szybko głową.
— Nie jest to moje miejsce, to nie. Ale ten, nie boisz się, że spadniesz? — zapytałam, dokładniej przyglądając się temu, na co sobie wybrał... legowisko. Interesujący wybór, ehe.

Na pyszczku kocurka pojawił się błogi uśmieszek, kiedy to z zamkniętymi oczyma usłyszał odbity komplement w swoją stronę. Z całą pewnością można było teraz zauważyć latające wokół jego głowy gwiazdki, które to jeszcze dodatkowo się podwoiły, kiedy Rdza wspomniała, że nie ma zamiaru go nigdzie wyganiać. Całe szczęście!
- Spaść? - Zerknął na leżącą owce. Była jak na jego gust wystarczająco szeroka, więc nie było powodu by spadać. W dodatku gruba warstwa wełny zapewniała mu świetną warstwę do wbicia pazurów w razie czego, gdyby jednak coś, bez ryzyka że uszkodzi skórę stworzenia, co pewnie skutkowałoby spłoszeniem owcy, a tego by nikt nie chciał.
- A nie, czemu? Jak się kładą to zazwyczaj długo leżą i kompletnie mnie ignorują! Takie świnie też, może im ode mnie też jest ciepło i się grzejemy nawzajem? A ten, jakbym miał spadać to się budzę, nie? - Miauknął w odpowiedzi, już w pełni wyjaśniając swoje aktualne położenie.
- A tak swoją drogą to jestem Jarzębina. Dość śpiąca Jarzębina w tym momencie. Hihi hi jaki sobie tytuł nadałem! No, a ty to? - Spytał, z na wpół zamkniętymi oczyma. Może nie było kulturalne spać przy innych, ale co tam. Był senny, a chciał się przecie jeszcze czegoś dowiedzieć o nowej znajomej!

— No, a co jak nie? Wtedy cię podepczą i kot zabity — mruknęłam, zamyślając się na moment. W sensie, nie żeby mi jakoś zależało na tym kocisku, nawet go nie znałam, ale po prostu. He. Ja bym tak nie zrobiła. Nie umiałabym! Muszę mieć stabilne miejsce, sianko, aby było ciepło, jakieś pierze też i super. A tak na jakimś żywym zwierzęciu? Nie. Ale może na Wawrzyn?? Jeszcze jak.
Kocur w końcu mi się przedstawił, a na moim pyszczku pojawił się szeroki uśmiech.
— Rdza jestem. Jarzębina, ładne imię — mruknęłam wesoło w odpowiedzi.

Kocur wydał z siebie odgłos niby to zastanowienia, niby rezygnacji. Trudno stwierdzić, gdyż przypominało to też w połowie brzmieniem losowy dźwięk bez specjalnego znaczenia.
- Nah, siada się na tych spokojniejszych. Mama siadała na wielu zwoerzątach, nawet na tych takich wielkich tych no, koniach. I nigdy w sumie nic jej nie było, więc mi też nie - Rzekł nieco naiwnie, nie mając na myśli oczywiście faktu umierania, bo kto by chciał iść w umieranie. Nic w tym ciekawego. I śmierć chyba też miękka nie była.
- Ąww, dzięki~ Twoje też śliczne. I pasuje do ubarwienia! Wiesz, mam siostrę Żurawinę i razem mieliśmy takie duo imienne! Ale teraz trochę daleko jest i i no, dalej mamy duo ale na odległość! - Zamilkł na chwilę, obserwując owce dookoła. Niektóre leżały, niektóre stały, więc...
- Chcesz się przysiąść? - Spytał, zachęcająco wskazując na jedną z chmurek wełnowych.

— O, masz siostrę? Ja mam siostrę i brata i... w sumie też mamy takie. Nawiązujące imiona. Bo moja siostra to Woda, a brat się nazywa Żelazo. Urocze... Jarzębina i Żurawina — mruknęłam cicho, ale z uśmiechem na pyszczku, trochę jakbym się zastanawiała nad czymś. No i tak było, bo... byłam ciekawa, jak u mojego rodzeństwa. Jak u wuja i u rodziców. Jednak raczej tego się nie dowiem. Tak naprawdę, to prócz tego, że przyjechałyśmy tutaj z Wawrzyn na jednej z dorożek, to nie wiedziałyśmy, gdzie było miasto... i raczej też tam nie wrócimy. Dobrze nam się żyło w wiosce.
— Hm... nie, raczej nie. Chyba, że chcesz mi pomóc? — zapytałam, przymrużając oczy.

- O, a jakie kolory ma twoje rodzeństwo? O! Czekaj zgadnę! Woda będzie kotem niebieskim a żelazo... żelazo.... też niebieskie. Mhm, tak. Na pewno. Zgadłem? - Spytał, posyłając w stronę Rdzy szeroki uśmiech, trochę tym odganiając zmęczenie. Wiedział jednak, że nie odgonił go na długo. Na razie był tylko na baterii rezerwowej.
- Pomóc? - spytał, przekręcając głowę - A jak ci pomóc? Nie wiesz jak wejść na owcę? - Zdziwienie przeszło przez jego pyszczek, kiedy on sam nie wiedział, ani nawet nie wyobraził sobie, jakby mógł być pomocny w tej sytuacji. W sensie, niby mógłby podsadzić, ale to przecież nie ma sensu, bo na owcę leżącą da się wdrapać, a Rdzy na pewno byłoby łatwiej bez takiego mało stabilnego pieńka jak Jarzębina.

— Woda tak. Żelazo to brązowy kocur, bardzo masywny — odparłam na pytanie Jarzębiny, przypominając sobie wygląd mojej rodzinki. Heh, moje rodzeństwo to była praktycznie kopia moich rodziców! Tylko ja wyszłam taka wymieszana.
Na kolejne słowa kocura wzruszyłam ramionami. Eh. Znudziło mi się, a kocur był chyba zmęczony.
— Mh. Nie będę ci przeszkadzać, śpij sobie Jarzębinko, i oby coś cię nie zgniotło — mruknęłam ciepło i sobie poszłam.

zt

Biały kaszel. Ruta od jakiegoś czasu czuli rozwijającą się w ich ciele chorobę i choć dokładali wszelkich starań, by pozostać w cieple, skulony sam w sobie, to choroba przyszła do nich tak, czy siak. Mogli równie dobrze robić nic, odłożyć wszystko z postawionej przed nim szali i żyć, póki jeszcze może się ruszać.
Gorączka i dreszcze wypędziły go jednak z powrotem na mróz. Być może chciał się dobić, być może chciał znaleźć zielarza. Trudno powiedzieć. Pewnie to ta biała zaraza zawlokła tę chorobę pośród jej długiego futra, a sama, silna, potem odeszła bez żadnego piętna na jej głupim pysku.
Charknął, wygiął grzbiet w łuk i pozwolił kolejnej porcji wydzieliny spłynąć strugą po języku i pojedynczymi kroplami spaść na śnieg. Tępym wzrokiem chwilę przyglądał się wgłębieniom w białym paskudztwie, po czym zaczął iść.
Zapach owiec nie koił jego nerwów, bardziej skuteczne były w tym pojedyncze źdźbła siana, które przebijały się do jego świadomości przez owodnię delirium. Prychał śmiechem na ich widok, półżywych fragmentów świata, który spał, a potem szedł dalej, robiąc obchód obrzeżami wioski. Słyszał o zielarce, która podobno do wioski zachodziła, ale istniała większa szansa, że w zamian znajdzie go pies spuszczony z łańcucha i go zeżre w manifeście chwilowej wolności, nim pobiegnie na zawołanie swojego człowieka i z zakrwawionym pyskiem zacznie błagać o ochłapy z obiadu. Nienajedzone istoty.