Teraz to on nie używał swojego nosa. Ale jego małżowiny wypełniał śluz produkowany przez organizm bez celu, który nie potrafił różnicować między wartościami i określać, co jest w danym momencie potrzebne, a co nie. Nakazane miał produkować śluz w chorobie, więc to robił, nawet jeśli miałoby to dusić jego posiadacza.
Ruta zamrugał, czując suchość pod powiekami i odwrócił głowę w stronę obcej. Kolejna z włosem w długości równym dystansowi, jaki w Rucie wzbudzała. Każde jej słowo rozbrzmiewało w jego jamie brzusznej, drażniło jego żołądek i cofało treść pokarmową pod jego wpust bardziej skutecznie od białego kaszlu. Ale nie miał sił, które mógł poświęcić na kłótnie.
– Jak widać – mruknął, w ostatnim przypływie dobrej woli, odwracając pysk od kota, żeby jej nie zarazić. – Szukam zielarki bądź zielarza. Nie jestem tutejszy, jeszcze. Znasz może—khm—kogoś takiego?

Słuchał ją w ciszy, patrząc na nią spod kąta zakrywającego część jego pyska, a wytworzony cień zniekształcał jego rysy. Nie mogła więc dostrzec delikatnego spazmu, który ujawnił się przy wystawionym na zewnątrz kąciku pyska, a który Ruta zatrzymał, nim mógł przekształcić się w grymas. Zamiast tego, samotnik przez chwilę siedział nieruchomo, wpatrując się w kota przytępionym wzrokiem kota majaczącego, a potem pozwolił części uczuć ujść w pustym uśmiechu. Oczywiście, że los postanowił sobie z niego zakpić ssyłając mu zielarkę tuż pod nos, zrobić z niego głupka i udowodnić, że gdyby nie łaska innych, to by już dawno zdechł gdzieś w zarośniętym parowie. Może wyszłoby mu to na lepsze.
Ale ruszył się, zaczął kuśtykać za rozmówczynią i drgnął uszami, gdy ta znowu zaczęła mówić. Przestań. Na litość losów, przestań, nie obchodzi mnie, po co tu jesteś.
– Zmęczenie, gorączka. Ból głowy, mięśni, gardła. Kaszel. Biała wydzielina, czasem spływa z nosa, a czasem zastaje i ledwo mogę oddychać.
Szedł przez chwilę w ciszy, patrząc się na swoje łapy i śledząc każdy swój krok, żeby mieć pewność, że idzie, a nie ma zaraz upaść.
– Jak masz na imię?

Opuścił pysk i przyciągnął podbródek do szyi, żeby zniekształcić szyderczość w jego uśmiechu. Dobrze myślała mając przed sobą objawy rozwleczone jak padlinę. On też tak umiał, ale raczej starał się myśleć, że robił to dyskretniej; przekonywał koty o swojej intuicji, gdy w prawdzie po prostu czytał z ich ciała. Nazwy chorób znała każda matka i jej dzieci. On jedynie potrzebował sposobu na ich leczenie.
– Ruta – odparł prosto. Być może lanolina zdławiła jego zdrowy rozsądek, a być może Ruta faktycznie zastanowił się nad tym, czy ujawnianie części własnej tożsamości miało go zgubić. Wysunął jeden z pazurów oparzonej łapy, by kłaczek wełny uczepił się go i wybiegał w przód, gdy miał postawić łapę na starej desce. Doszedł do wniosku, że nikt nie śledzi wody z wyschłej kałuży widząc jej odbicie w gruncie, więc nie miał się czym przejmować. Nie poprawiło to jego humoru. Na razie zagrzebał się w stercie siana na końcu korytarza, gdzie ludzka noga miała najmniejszą szansę postawienia swego buta jak kopyto.
Gdy Dmuchawiec wróciła, pociągnął nosem, marszcząc brwi na śladowy zapach żywicy.
– To nie jagoda. Owoc jakiegoś iglaka? – podniósł nieco wskrzeszony wzrok na Dmuchawiec, który jednak powoli gasł im więcej ona mówiła. Skubnął kruczoczarną kulkę górnym kłem, nim przetoczył ją za cęgi i następnie przeżuł, przełykając gorycz.
– Dlaczego... To wszystko robisz – powiedział napiętym, płaskim głosem i zaniósł się atakiem kaszlu, niczym prawdziwy chory. Grzeczny pacjent. – W jaki sposób ci się odpłacę?

Mruknął ciche "och" na jej słowa i kiwnął głową. Pierwsze zioło wraz z jego działaniem zapisane na kartach pamięci. Nie było niczym wielkim, tylko częścią repertuaru natury i ziołolecznictwa, jednak wypełniało pewien brak w wiedzy Ruty i dodawało mu pewności siebie wystarczająco dobrze. Uczucie obrzydzenia własnym sobą kiedy zdał sobie sprawę, że wykorzystał poniekąd dobro Dmuchawiec było bardziej znajome i mile widziane, niż gdy towarzyszyła mu jej bezpośrednia pomoc. Od niej zawsze było się zależnym, pogłębiając się w długu nie do spłacenia, a wiedzy raz zdobytej nie można było mu odebrać niczym innym, niż mocnym uderzeniem w głowę. A tego dało się uniknąć. Po prostu trzeba było być samolubnym i umieć się chować. Dmuchawiec zapewne przyznałaby mu rację. Jej chęć pomocy w końcu również brała się z egoizmu. Zbieram zioła, więc je wykorzystam, żeby nie czuć winy. Lubię zbierać zioła zamiast pozostawić je w spokoju. Dobre i to. Czym się w końcu różniły zioła od zwierzyny?
– W porządku – skłamał gładko i uśmiechnął się ładnie. Z nosem oblepionym białą wydzieliną i oczami jak dziury, ale ładnie. – Jeż--...Gdy wyzdrowieję i będę przechodził obok Pogórza, to mogę poszukać twojego legowiska.
To technicznie nie było kłamstwo. Pozostawiało Dmuchawiec z nadzieją, a Rutę z pewnym poczuciem ulgi.
Jeżeli zielarka nie miała nic do dodania, Ruta pożegnał się z nią i zagrzebal głębiej w sianie, zapadając w płytki sen.

/ zt?