Wydreptałem wraz z rodzeństwem z kociarni, uśmiechając się dumnie. Cały Klan zebrał się aby podziwiać nasze, a przede wszystkim moje mianowanie! Pomimo tego że przez większość nocy nie spałem, podekscytowanie było na tyle silne aby powieki mi nie ciążyły. Gdy dotarliśmy na środek polany, rozejrzałem się dookoła, otwierając z zachwytu pyszczek. Moje oczy błyszczały gdy przesuwałem wzrokiem po zebranych tu kotach.
Po tym jak skończyłem podziwiać podziwiających mnie pobrytamców, skupiłem swoją uwagę na moich towarzyszach - Jeżynce, Muszelce, Stokrotce i Jelonkowi. W końcu gdyby któreś z nich było na tyle nieostrożne i odważyłoby się zniszczyć mój wizerunek swym niechlujnym wyglądem musiałbym je skarcić! Jednakże wszyscy byli schludnie "uczesani".. No dobrze, prawie wszyscy. Muszelka nie była liczona, w końcu porzuciłem już marzenia o tym że niebieska kiedykolwiek będzie wyglądała tak dobrze jak ja. To znaczy, wiadomo że mnie pięknem nikt nie dorówna, choć niektórzy zostali pobłogosławieni i otrzymali ten dar.. A przynajmniej jego część.
Upewniłem się że mojemu wizerunkowi nic nie zagraża, i zaraz po tym zacząłem szukać jakiegoś w miarę pustego miejsca, o ile znalezienie takowego jest możliwe pośród tych wszystkich kotów. Po chwili podjąłem decyzję o tym by się nie przemęczać i po prostu podążyłem za Jeżynką. Bura koteczka lawirowała zwinnie pomiędzy Klanowiczami, a po chwili zatrzymała się niedaleko stanowiska naszego wuja. Przycupnąłem blisko niej, czekając na rozpoczęcie ceremonii.

Po chwili dosiadł się do niej Konwalia, któremu skinęła głową na powitanie.
- Też żywię takie nadzieje. Jak nie dostanę terminatora tu i teraz, to chyba rozgryzę szyję naszej Gwieździe - odparła, a na poparcie swoich słów otworzyła pysk świecąc zębami. Oczywiście, nie zrobiłaby tego poważnie; wiedziała, że to nie na miejscu i prędzej by wyleciała na zbity pysk, jakby zabrała przywódcy choć jedno życie, albo chociaż próbowała, ale marzyć można było...
Nim jednak zdołała jakkolwiek rozwinąć dany plan zabójstwa poczuła uderzenie o bark, a gdy odwróciła pysk w drugą stronę dojrzała Wroni Cień, do którego też skinęła głową, mrużąc nieco oczy na widok tego, że nijak nie przywitał się z Konwaliowym Snem, ani słownie, ani nijak. Czyżby się pokłócili? Nim jednak zdołała odpowiedzieć drugiemu z braci odezwał się ten pierwszy, na co zmarszczyła brwi. Oj, zdecydowanie coś było między nimi nie tak. Ale, nie zamierzała drążyć. Będzie na to czas po ceremonii, nie podczas niej.
- Liczę na to, że uda mi się kogoś dzisiaj dostać. Jak Konwaliowy Sen słusznie zauważył już dawno powinnam kogoś otrzymać i wytrenować, ale przez niekompetencję pewnego kota dopiero teraz mam szansę. Słabo byłoby odejść stąd z niczym - rzuciła, mrużąc oczy, powstrzymując się jednak od dodania tego, co powiedziała Konwalii.

Pierwsze co to spojrzał na Muszelkę, która krzyczała do niego pytania, ku zażenowaniu Stokrotki. Uśmiechnął się do niej delikatnie, kątem oka spoglądając na ślepą koteczkę, wobec której miał częściowo już plan. Wszystko zależało od chęci Stokrotki, czy będzie wypełniać swoje obowiązki.
- Spokojnie Muszelko, Stokrotka będzie mieć inny zakres obowiązków, ale nie zostanie medykiem. Chyba że wykaże taką chęć i Owcze Runo zaakceptuje go jako swojego terminatora - powiedział, po czym obserwował rosnącą dyskusje o... Słowach ich przyszłego wojownika? Zamrugał parokrotnie, nie bardzo wiedząc, jak ubrać w słowa swoje odczucia. Oczywiście witał się z każdym, kto się witał z nim, posyłając delikatny uśmiech i kiwnięcie głowy.
- Kochani, fakt nazwania swojego rodzeństwa warchlakami nie będzie powodem, dla którego Sosnowa Łapa nie zostanie mianowany - powiedział, wzrok kierując na Konwalię oraz Sosnę. Miał nadzieję, że to wyjaśni sytuację między nimi i trochę ją załagodzi.
- Zatem, chyba możemy rozpoczynać. Sosnowa Łapo, Oliwkowa Łapo, wystąp - powiedział, odczekując, aż bury wyjdzie na środek i wszelkie głośniejsze rozmowy ucichną. Miał nadzieję, że od teraz będzie spokojnie. No chyba, że jego decyzja wobec Stokrotki spowoduje wiele kontrowersji w kocim tłumie.
- Sosnowa Łapo, Oliwkowa Łapo, trenowaliście bardzo ciężko, by zrozumieć zasady rządzące klanem zesłane przez naszych przodków. Czy przysięgacie? przestrzegać Kodeksu Wojownika i chronić klan nawet kosztem własnego życia?

Odzywka już narastała w gardle Sosnowej Łapy, już sobie kocur wypluwał na język, że to, jak nazywa swoje rodzeństwo, to jego sprawa, a kruczemu pisklakowi nic do tego, tak po polanie rozległ się głos rudego przywódcy, a sam Sosnowa Łapa wyprostował się i skupił wzrok na przywódcy, ogonem, a raczej jego końcówkę układając na ogonie mistrzyni.
To była ich...Jego chwila.
Kamień z serca spadł gdy Rozżarzona Gwiazda nie miał słów niebieskiej siostry za złe, co w sumie nie dziwiło burego - w końcu to tylko kociak, a jak pójdzie dobrze, dostanie mistrza, który nauczy ją....Hm. Chociażby mowy o tonację ciszej. Bo co jak co, lecz dostaliby po łbach od matki za przypał przed klanem.

Uszy Sosnowej Łapy ustały słysząc słowa wuja o jego rozmowie z czarnym wojownikiem. Ha, miał pisklak odpowiedź na swoje głupie pytanie!
Sosnowa Łapa jednak posłał mu uśmiech, gdy już wstał równymi łapami na słowa rudego kocura, by wystąpić.
Ostatnim, cieplejszym niżeli aroganckim uśmiechem spojrzał na Malinową Mordkę i Tęczową Chmurę i posłał im ciche podziękowanie. Gdyby nie szara kotka, pewno by nie chciało mu się przychodzić na treningi, a gdyby nie Malinowa Mordka, pewno by teraz nie szedł przysięgać. No i jeszcze matka, która go zaganiać nie musiała, ale tu akurat bury syn Falującej Trawy rozumiał wszystkie przekazy od rodziców.

Wyszedł dumnym krokiem z ogonem ku górze, niebieski wzrok wlepiając w przywódcę z determinacją na mordzie.
-Przysięgam! Chrronić i brronić tego, co nam bliskie jak i nasz klan! - Spojrzał ukradkiem na Oliwkową Łapę, któremu to trochę wszedł w słowo swoim głośnym tonem. Wybacz ziomek, ale już masz dla siebie całe podium.

- Na mocy danej mi przez Gwiezdny Klan, mianuję was wojownikami! Sosnowa Łapo, od dzisiaj będziesz znany jako Sosnowy Zagajnik. Oliwkowa Łapo, twoim nowym imieniem będzie Oliwkowa Gałązka. Klan Gromu wita was jako nowych wojowników! – powiedział uroczyście, uśmiechając się przy tym do nowych wojowników i rozpoczynając skandowanie nowych imion. Roślinne imiona miały swój urok, jednak obawiał się, że przy dużej ilości terminatorów z takimi imionami może być problem, bo drugie człony się skończą! Po tym, jak skandowanie ucichło, ponownie odchrząknął, by dać znać, że zamierza przejść do drugiej części ceremonii.
- A teraz przejdźmy do mianowania terminatorów. Aronio, Jelonku, Jeżynko, Muszelko i Stokrotko, wystąpcie – powiedział, spuszczając wzrok na wyrośnięte kocięta, które czekały na swoją kolej. Obserwował przez moment każdego z nich, dłużej zawieszając wzrok na Stokrotce. Jego sytuacja nie była taka prosta. Przez brak wzroku był narażony na wiele niebezpieczeństw w świecie zewnętrznym, dlatego musiał podjąć kroki, by go jakoś uchronić od tego.
- Aronio, od dzisiaj twoim imieniem będzie Aroniowa Łapa, a twoim szkoleniem zajmie się Rwący Strumień. Jelonku, a raczej Jelenia Łapo, twoim mistrzem zostanie Zamglone Jezioro. Jeżynko, nazywać się będziesz Jeżynową Łapą, szkolić cię będzie Konwaliowy Sen. Muszelko, twoim imieniem będzie Muszelkowa Łapa, a twój trening będzie prowadzić Pszczeli Pył. I… Stokrotko. Dla ciebie mam specjalne ogłoszenie – powiedział, po czym skierował wzrok na młodego kocurka. Miał nadzieję, że będzie zadowolony z takiej funkcji… Tylko tyle mógł dla niego zrobić, by mógł się jakoś realizować podczas okresu dorastania i w dorosłości.
- Stokrotko, od dzisiaj nazywać się będziesz Stokrotkowa Łapa i nie będziesz przechodził standardowego treningu. Podczas szkolenia nauczysz się dbać o obóz i o jego bezpieczeństwo, by niczego nie brakowało żadnemu członkowi naszej społeczności. Dodatkowo nauczysz się bronić, poznasz Kodeks Wojownika i szczegółową historię naszego klanu. A tę wiedzę przekaże ci Tęczowa Chmura. Nie ma lepszego kota, który przekaże ci zarówno wiedzę wojowniczą, jak i wiedzę z zakresu opieki nad obozem, jak ona. Jednak jestem zmuszony nałożyć na ciebie również parę ograniczeń. Nie będziesz mógł wychodzić z obozu bez opieki, jedynie w towarzystwie innych kotów, mogą to być zarówno terminatorzy, jak i wojownicy – powiedział, kierując wzrok najpierw na Stokrotkę, a potem na Tęczę, posyłając jej delikatny uśmiech. Może nie chciała szkolić terminatorów… Jednak to nie było typowe szkolenie. Stokrotka nie zostanie wojownikiem, jednak nadal chciał zadbać o jego jak najlepszą edukację, by mógł się realizować. A Tęcza, jako kotka naprawdę wrażliwa i odpowiedzialna, będąca wcześniej świetną wojowniczką, a potem wspaniałą matką, była idealna na mistrzynię.
- Ceremonię uważam za zakończoną – oznajmił, po czym zszedł z gałęzi. Najpierw, by pogratulować Sosnowemu Zagajnikowi nowego imienia i rangi z szerokim uśmiechem, a potem skierował kroki do Tęczy. Jego końcówka ogona delikatnie drgnęła. Miał nadzieję, że nie miała mu tego za złe.
- Hej. Mam nadzieję, że nie jesteś zła o to, że przydzieliłem ci Stokrotkę. Mam nadzieję, że będziecie oboje dobrze się bawić i jestem pewny, że przekażesz Stokrotce całą swoją wiedzę – powiedział do niej, czekając na jej reakcję, po czym, gdy nikt nie miał do niego żadnych innych pytań i zastrzeżeń, opuścił miejsce ceremonii.



zt

Na ceremonii wyniknęło parę komplikacji związanych z jej bratem. Ale chyba nikogo to nie dziwiło, mnie, jak i samą Stokrotkę. To w końcu był Sosna. Dosyć... specyficzny kot. Ale i tak go kochała! To nie tak, że nie! Gdy Konwaliowy Sen zaczął zwracać na różne rzeczy uwagę, położyła po sobie uszy. Zrobiło się głośno. Trochę zbyt tłocznie jak dla niej.
Ale wszystko się uspokoiło po woli razem ze słowami przywódcy. A niedługo później miało miejsce mianowanie! Z uwagą wysłuchała słów przywódcy. Zaczynając od imion nowych wojowników, w tym Sosny! Teraz Sosnowego Zagajnika. Skandowała głośno imiona nowo mianowanego brata i Oliwkowej Gałązki. Później nadeszła ceremonia jej miotu. Z ekscytacją wbiła pazurki w ziemię, czując jak ze stresu przejeżdża po jej plecach dreszcz. Jej niepewność zwiększyła się, gdy przywódca zostawił ją na sam koniec. Nie zwróciła tak dużej uwagi na to jakich mistrzów dostało jej rodzeństwo. Była w pełni skupiona na słowach przywódcy dotyczącej jej osoby. Nie było to... tym o czym marzyła, ale brzmiało chyba dobrze? Prawie jak trening wojowniczy. Cieszyło ją na pewno to, że została terminatorką. A to, że jej trening będzie inny... już nie jest tak ważne. Jak długo jak nie jest medyczką, matką klanową, ani członkiem starszyzny, to wszystko było dobrze. Może z czasem i będzie mogła nauczyć się polowania. Bo tego brakowało w planie jej treningu. A poza tym miała po prostu zajmować się obozem. Brzmiało na miłe i ważne zajęcie. A z obozu będzie mogła wychodzić! Tylko po prostu w towarzystwie. Bardzo miło ze strony przywódcy. Uśmiechnęła się więc lekko kierując mordkę do góry, chcąc żeby Rozżarzona Gwiazda to ujrzał.
- Gratuluję bracie i Muszelko! - pogratulował rodzeństwu, które było jej najbliżej i zaczęła szukać reszty braci i sióstr by im pogratulować z osobna.
Potem zaczęła węszyć za Tęczową Chmurę, żeby zapytać się co i jak z treningiem. No i zetknąć się z nią nosami. Gdy była już przy kocicy uniosła mordę do góry, nie wiedząc tak właściwie z której strony jest jej pyszczek, ale Tęcza się na pewno dostosuje.
- Kiedy zaczniemy trening? I czy będę mógł ci coś powiedzieć na początku niego?
Brzmiała na podekscytowaną. Wizją rozpoczęcia szkolenia, ale też... podzielenia się z pierwszym kotem jedną sprawą. Już wystarczająco długo się nad tym zastanawiała. Czas już niczego nie ukrywać.

Mrugnęła powoli zaskoczona czując jak bury kocur szturchnął ją ogonem. O co mu chodziło? Aby nie być dłużna to sama mu odpacnęła.
Równie mocno zaskoczyły ją słowa czarnego kocura. Uśmiechnęła się chowając pysk we własnym futrze – Ah, miło mi, dziękuję – zaświergotała.
Szczerze mówiąc to chciała posłuchać droczenia się kocurów chwilę dłużej, jednak Rozżarzona Gwiazda wreszcie przemówił. Zachichotała nieco na wyjaśnienie warchlakowej wojny. Szybko uspokoiła się jednak, słysząc początek przysięgi. Skierowała wzrok na swojego terminatora. Właściwie to jej byłego terminatora...teraz był jej równy.
Uśmiechnęła się na entuzjastyczną przysięgę burasa. Oczywiście, że musiał się wydrzeć. to chyba u nich rodzinne. Sosnowy Zagajnik. Cóż, talentu do wymyślania imion nie można było Czarkowi zaprzeczyć. Sama aż podskoczyła, skandydując imiona dwóch nowych wojowników (głównie Sosny tho). Gdy kocięta dostały nowych mentorów zwróciła się do Tęczy – Gratuluję, myślę, że to robota w sam raz dla ciebie – wymruczała, a następnie skierowała się do Konwalii – Tobie również gratuluję i życzę powodzenia z Jeżynką – następnie dźwignęła się i potruchtała do Sosnowego Zagajnika – Grratuluję – powiedziała mimikując pomruk kocura – Chociaż mi przykro, że nie zostałeś Sosnową Wiewióreczką – zamruczała figlarnie, usadzając się obok kocura – myślę, że zasłużyłeś na nagrodę – wymruczała tajemniczo, uśmiechając się.
Przyłożyła nos do bocznej części pyszczka kocura, przykładając go nieco wyżej ponad jego ustami. Ot, szybki całus. Ale za to jaki! Zmrużyła oczy, łypiąc na koty zbierające się to do wyjścia to do swoich nowych terminatorów, po czym ponownie zwróciła uwagę na term-znaczy...wojownika – Teraz najgorsza część, czuwanie...chyba pomęczę cię jeszcze moim towarzystwem – zaśmiała się.


//zt ig

– CO TO SIARA?! – zapytała unosząć brew w zdziwieniu. Nie zdążyła się jednak dowiedziec wiele, gdyż została uciszona przez jakiegoś kocura. Nadymiła policzki oburzona. Kim była ten randomowy gość, żeby mówił JEJ jak się ma zachowywać?! Szybko jednak w jej obronie stanął brat. Ha! A masz ty, uh, ty!!! Um, Panie Ważniak! Gdyby nie prośba Stokrotki to pewnie sama by mu nagadała, jednak już siedziała ciszej. Wystawiła tylko język gdy Konwalia nie zwracał na nią uwagi.
Wkrótce odezwał się sam lider, wyjasniając koteczce sytuacje. Uśmiechnęła się zadowolona od ucha do ucha – OKI DOKI! – odpowiedziała Rozżarzonej Gwieździe i wróciła do oglądania ceremonii.
– SOSNOWY ZATAJNIK, SOSNOWY ZATAJNIK! YIPPEE YIPPEE! – krzyczała, skacząc w miejscu jak sarenka. Średnio obchodził ją jednak fakt, że jej brat tak właściwie to się tak nie nazywał. Ale co tam.
Wreszcie przyszła pora na nią. Czyli jej mentorką jest ktoś o imieniu Pszczeli Pył. Zanim jednak się oddaliła, postanowiła wysłuchać co do powiedzenia ma przywódca na temat jej braciszka. Huh, obrońca obozu? Brzmi fajnie! – DZIĘKI, TOBIE TES GJJATULUUJE! – powiedziała dając kremowemu kocurkowi dziubasa w czółko i ruszyła w poszukiwania mentorki – PCIUŁKOWY PYLE TU JESTEM! PCIUUUUŁKA! – zaczęła nawoływać rozglądając się po zebranych kotach.

- Nigdy nie twierdziłem, że celem, dla którego zwróciłem uwagę na nieodpowiednie zachowanie Sosnowej Łapy było pozbawienie go długo wyczekiwanej rangi, wuju - odpowiedział, niespiesznie przesuwając wzrok na zielone ślepia Rozżarzonej Gwiazdy, kocura zbyt pobłażliwego, by piastować posiadane przez niego stanowisko. Nie dziwił go fakt, że to właśnie decyzją Kruka jego wuj przewodził obecnie klanowi. Doprawdy, interesujące było, że płomiennofutry usłyszał jego wcześniejszą rozmowę z tak długiej odległości - ciekaw był, czy i w tym wypadku zdolny będzie do przyjęcia jego słów.
Podziękował Malinowej Mordce za złożone mu gratulacje, choć nie uważał, by w zaistniałej sytuacji zasadnym było składanie mu takowych. Przez kilka uderzeń serca obserwował skrajnie niedojrzałe zachowanie kotki, tym razem jednak pozostając w milczeniu. Wstał, by swoje kroki skierować ku szylkretce, którą poznał jeszcze gdy była ona w wieku kocięcym.
- Jeżynowa Łapo - rozpoczął, posługując się, jak zazwyczaj, cichym tonem głosu, tym razem ignorując jednakże zachowanie Muszelkowej Łapy, która stała się obecnie odpowiedzialnością Pszczelego Pyłu. - uważam, że nie ma podstaw, byśmy trwonili zarówno mój, jak i twój czas. Trening rozpoczniemy natychmiast.
Zasygnalizował kotce, że nadszedł czas opuszczenia obozu i, jeśli podążyła wraz z nim, zielonooki niespiesznym krokiem opuścił teren trwania ceremonii.

Na szczęście rozmowa Sosnowej Łapy i Konwaliowego Snu szybko została przerwana, zanim zdążyła jakkolwiek eskalować. Co to w ogóle miało być? Konwaliowy Sen, nawet jeśli należycie zwrócił uwagę na słownictwo Sosnowej Łapy, zachowywał się, jakby szukał publicznego problemu. Doprawdy, niebieska myślała, że jest rozważniejszym kocurem. Ale już nie było sensu nad tym rozmyślać, rozpoczęła się właściwa część ceremonii.
Najpierw oczywiście mianowani byli nowi wojownicy. Kocica wraz z całą resztą klanu zaskandowała imię Sosnowego Zagajnika i Oliwkowej Gałązki. Swoją drogą, bardzo ładne imiona, choć osobiście sądziła, że lepiej brzmiał by Sosnowy Bór, ale oczywiście najważniejsze by samemu nosicielowi się podobało. Następnie - terminatorzy, część, która kotkę interesowała nieco bardziej. W końcu mogła patrzeć na pierwszy awans swoich podopiecznych. Delikatny uśmiech wręcz nie schodził jej z mordki, gdy słuchała nowych imion terminatorów i ich mistrzów. Nie była jednak pewna, czy połączenie Jeżynowej Łapy i Konwaliowego Snu było należyte, w końcu sama rozmawiała z Rozżarzoną Gwiazdą o przydzieleniu nadpobudliwej kotce odpowiedniego mistrza. Ale cóż, pozostawało mieć nadzieję, że w tej kwestii rudzielec był nieomylny. Bardziej jednak obchodziło ją to, jaka przyszłość czeka Stokrotkę. W końcu Rozżarzona Gwiazda doszedł i do niego i... oh... takiego obrotu spraw na pewno się nie spodziewała. Ona? Ona miała szkolić Stokrotkę? Co autor miał niby na myśli? Oczywiście, nie była zła ani na przywódcę, ani tym bardziej na Stokrotkę, bardziej była... zdziwiona, zmieszana. Może nieco przestraszona? No bo w końcu jakie miała pojęcie przykładowo o walce bez wzroku? W dodatku nie była matką jakoś szczególnie długo. Czy nie lepszym wyborem byłaby przykładowo Mała Mrówka? Co jeśli zrobi coś źle i Stokrotkowa Łapa przypłaci to zdrowiem czy nawet życiem?
Odruchowo spłaszczyła uszy a jej ogon zadrżał nerwowo. Wzięła głęboki oddech, by nieco się uspokoić. No nic, nie zamierzała się wykłócać, ani dawać po sobie znać, że się boi. Zostawało jedynie zaufać wyborowi Rozżarzonej Gwiazdy. Wierzyła, że był rozsądnym kocurem i na pewno wiedział co robi. A może nie będzie tak źle? W zasadzie to tęskniła za trenowaniem, w końcu wyszkoliła jedynie Konwaliowy Sen i nie sądziła, że jeszcze kiedyś nadarzy się do tego okazja. Trzeba było tylko teraz obmyślić jakiś dobry plan tego treningu...
Nieco niemrawo podziękowała Malinowej Mordce za gratulację. Uniosła nieco wzrok, widząc zbliżającego się Rozżarzoną Gwiazdę, czego w zasadzie się spodziewała. Na jego słowa szybko pokręciła głową.
- Oczywiście, że nie jestem zła. Zawsze podobało mi się trenowanie innych. Mam nadzieję jednak, że nie oceniłeś źle moich możliwości, Rozżarzona Gwiazdo. Niemniej, dam z siebie wszystko, by Stokrotkowa Łapa został równie dobrym wojownikiem, co reszta jego rodzeństwa - stwierdziła szczerze i może też nieco nazbyt poważnie. Szybko jednak zdała sobie z tego sprawę i wymusiła lekki uśmiech, po czym pożegnała się z kocurem.
W jej oczy szybko wpadł widok jej nowego terminatora, który węsząc zaczął się do niej zbliżać. Wypuściła z nosa powietrze i uśmiechnęła się nieco szerzej, bardziej by pocieszyć samą siebie niż do kocurka, który w końcu nie mógł i tak tego widzieć. Podeszła do niego, co by ułatwić mu nieco sprawę. Upewniając się, że Stokrotka już poczuł jej obecność, zetknęła się z nim nosem.
- Chciałabym go zacząć jutro wieczorem. Muszę zaplanować i obmyśleć dla ciebie parę rzeczy. Jednak jeśli chcesz możemy na początek już teraz wyjść z obozu. Mogłabym oprowadzić cię po terytorium klanu - zaproponowała swoim typowym, ciepłym tonem. Nie chciała ukrywać, że potrzebowała chwili by odnaleźć się w tej sytuacji, jednak nie chciała również by Stokrotkowa Łapa musiał czekać, a obejście granic wydawało jej się przyjemnym początkiem treningu. Zdziwiło ją jednak nieco kolejne z pytań. Ciekawe, co takiego chciał jej powiedzieć? - Oczywiście, że będziesz mógł - odparła po chwili, nadal z delikatnym zdziwieniem.

Pszczoła siedziała sobie spokojnie, czekając na rozpoczęcie tej nieszczęsnej ceremonii. Na gwiezdnych, dlaczego to trwało tak długo? Na szczęście, wkrótce przyszedł Wrona, któremu skinęła łbem zarówno w geście powitania, jak i akceptacji jego zaproszenia. Wkrótce przysiadła się do niego, unosząc lekko ogon z radości. Jak dobrze, że miała chociaż jednego kota, który uprzyjemniłby jej tę nudną chwilę. Jego koleżance (?) również skinęła uprzejmie łbem. Widząc, że ci postanowili ze sobą porozmawiać, postanowiła im nie przeszkadzać i przesiedziała w milczeniu.
Kolejne osoby przebywały na miejsce, żadnej jednak nie udzielała większej uwagi, poza krótkim wymianem spojrzeń. To było jej maksimum, jeśli chodzi o interakcje z nieznanymi i nieinteresującymi ją kotami.
No i w końcu się zaczęło. Pierwsi byli terminatorzy ze swoimi ukończonymi treningami, których oczywiście nie znała. Cóż, za to teraz będzie miała okazję poznać ich imiona. To chyba jedyny plus tej ceremonii. Sosnowy Zagajnik... A więc tak nazywał się ten dziwny kocur, który był chyba najstarszym terminatorem, jakiego kiedykolwiek widziała w swoim życiu. Oliwkowa Gałązka... Nie za bardzo go kojarzyła, chociaż musiała przyznać, że wygląda przystojnie. Zeskandowała ich imiona, ignorując głośnego kocięcia.
Kolejne były... AHA! Zgadła! Dzieci Żmijowego Syku. Wreszcie przestaną być tylko kociętami i w końcu zaczną przynosić jakiś pożytek. Aronia, Jelonek, Jeżynka... Cholera, ale ich dużo. I pomyśleć, że każdemu zostanie przydzielony mistrz. Dobrze, że klan miał wystarczającą ilość wojowników.
Pszczoła nie za bardzo wsłuchiwała się w monolog, jaki wygłaszał Rozżarzony Krok. Chciała jedynie, żeby to zebranie wreszcie się skończyło. Dopiero padnięcie jej imienia nieco ją ożywiło. Ż-że co? Czy ona dobrze usłyszała? Zamrugała parę razy ze zdziwienia, aż uświadomiła sobie straszną prawdę - dostała terminatora. O nie... Onienienienienie... To nie może się dobrze skończyć! Przecież ona ledwo sama doczekała się mianowania, a tu takie niespodzianki! Wojowniczka aż rozwarła lekko pysk, a jej ciało osłupiało z szoku.
– Ale... Ale ja nie chc- – szepnęła tak cicho, że tylko siedzący obok Wroni Cień mógł ją usłyszeć. Nie odważyła się powiedzieć tego prosto przywódcy. Nie będzie przecież robić tego na ceremonii. Nie chciała zostać za to zdegradowana ani okazać swojej słabości, szczególnie że nie tak dawno została wojowniczką.
Co robić? Od czego zacząć? Jak i czego uczyć? Była tak pogrążona w swych myślach, że nie usłyszała wypowiedzi na temat Stokrotki. Zupełnie, jakby została odcięta od rzeczywistości. Lecz nie zdążyła się oswoić z nową sytuacją, a ceremonia już dobiegła końca.
Łapy u niej zdrętwiały, serce zabiło mocniej, a oddech mimowolnie nieco się przyspieszył. Coś było nie tak... To był chyba pierwszy raz, kiedy poczuła... strach? Jednak nie mogła teraz tak po prostu siedzieć. Musiała wziąć się w garść. Powinna zrobić... cokolwiek.
Wzięła głęboki wdech.
Terminator. Musiała znaleźć swojego terminatora. Wstała i rozejrzała się po zebranych. Wyglądała tak, jakby próbowała kogoś wypatrzeć, chociaż tak naprawdę po prostu wodziła oczami, nie mając żadnego pojęcia, kto jest kim. Modliła się do gwiezdnych, żeby pozostali mistrzowie odebrali swoich uczniów lub jej terminator sam do niej podszedł. W tej chwili naprawdę nie chciała się bawić w poszukiwania.
Na szczęście, ów terminator[ka], sam zaczął ją do siebie zwoływać, ku jej uldze. A więc dobra informacja - nie musiała ją szukać, zła - było to kocię, które wrzeszczało na cały obóz. Przełknęła ślinę, po czym powoli zbliżyła się do... no właśnie, kogo? Wiedziała, że jeno imię obiło się o jej uszy, ale od razu je zapomniała przez swoją nieuwagę.
– A. – wydobyła z siebie krótki dźwięk. Wpatrywała się więc przez chwilę w różnobarwne oczy koteczki, zastanawiając się, co powinna zrobić. Zerknęła na poczynania swojej siostry, po czym zetknęła się nosem z uczennicą. – Trening będzie jutro. – powiedziała, naśladując Tęczę. Chwila spokoju z pewnością by się dzisiaj przydała. Potrzebowała czasu na to, żeby nieco ochłonąć oraz wszystko przemyśleć i zaplanować. Specjalnie nie zdradziła pory dnia, jako że sama nie wiedziała, ile jej to zajmie. Jeśli to odpowiadało jej terminatorce, to pożegnałaby ją skinięciem łba, pogratulowałaby reszcie mianowanych i ich mistrzom, po czym udałaby się do swojego lęgowiska.

//zt, unless Muszla chce coś od siebie dodać

- I jak się czujesz? Bo ja nie będę kryła że ekscytację czuje w każdej części ciała! - zagadałam gdy Aronia przysiadł obok mnie. Obserwowałam zbierające się strasznie ślamazarnie koty wokół... wszystko się tak okropnie dłużyło!! Ja chce już poza obóz! Nauczyć się czegoś przydatnego!
Poza tym trochę irytowało mnie zachowanie Muszelki no ale powiedzmy że zapewniała jakąś atrakcje w trakcie czekania na właściwą część ceremonii. No i też nurtowało mnie pytanie; co z Stokrotką? No bo jeśli nie medyk to kto... I poza tym jak się opatruje rany czy szuka ziół to oczy są też bardzo ważne, no nie?
Gdy już nastąpiła długo wyczekiwana część nadawania imion i mentorów serce znów mi przyśpieszyło. Oczywiście skandowałam (a raczej wypowiadałam pod nosem) nowe imiona Sosny i Oliwki, ale bardzo uważnie wpatrywałam się w przywódcę czekając na jego kolejne słowa... no dalej nooo!
I odziwo dostałam kogoś kogo znałam! Moje rodzeństwo dostało na mentorów koty które kojarzyłam raczej tylko z widzenia, a ja mam pana śpiocha, w sumie fajnie! Ciekawa tez byłam co na temat Stokrotki powie rudy przywódca i o dziwo bardzo podobało mi się jego rozwiązanie! Odwróciłam głowę w kierunku aby zobaczyć reakcje brata i z tego co widzę on też nie jest zawiedziony, a to najważniejsze.
Szturchnelam siedzącego obok mnie Aronię barkiem, unosząc kącik ust. - Graty, miłego trenowania. - rzuciłam i prędko pobiegłam pogratulować reszcie mojego rodzeństwa (oprócz sosny bo nie chciałam przeciskać się przez taki tłum wokół niego) i gdy tylko to zrobiłam podszedł do mnie, owy pan Sen. Mój nowy mentor.
- Okej. - odpowiedziałam prędko i ruszyłam za czarnym kocurem poza obóz.
Jeżynowa Łapa, ale kox!!

/zt

Strzygła uszami, odwracając łeb w stronę co głośniejszych rozmów, zaintrygowana tym, co inni między sobą mówią; nic więc dziwnego, że gdy wybuchła wrzawa i jakiś kociak zwrócił się bezpośrednio do przywódcy, a syn Roztrzaskanej Tafli zaczął się wykłócać z Sosnową Łapą i kotami, które obok siedziały, to skupiła się przede wszystkim na nich, mrużąc nieco oczy, by lepiej widzieć i słyszeć, logiczne!
No ale Żar szybko przerwał tę kłótnię, na co Rwąca nieco zmarszczyła nosek z zawiedzeniem, bo bardzo chętnie dowiedziałaby się co nieco więcej, a ceremonia mogłaby się okazać całkiem zabawną sprawą, ale no cóż.
Odwróciła łeb z powrotem w stronę rudego kocura, który zaczął mianowanie. No i... całkiem ładne imiona! Skinęła łbem z podziwem, bo szczególnie podobała się jej Oliwkowa Gałązka, acz Sosnowy Zagajnik też było ładne. Łypnęła w stronę Falującej Trawy, by zobaczyć jego reakcję, a następnie skinęła mu głową z gratulacjami.
Następnie przyszło mianowanie kociąt i, och, dostała kogoś w swe kolorowe łapy? A z jakiej racji? Zamrugała, równocześnie ze zdziwienia i lekkiego zawiedzenia. Nigdy nie chciała mieć terminatorów. I może nawet na łapę jej było, że tak zaginęła i nie musiała się z nimi męczyć, no i że potem następna jej terminatorka niespecjalnie chciała trenować. Lubiła mieć dni dla siebie, poznawać nowe koty, a nie... trenować. Czyżby rudy nie zorientował się jeszcze, że nie wychodzi jej to dobrze?
No ale. Wstała, pytająco wpatrując się w swojego mistrza, coby jej wskazał, najlepiej z dokładnością, który to ten Aroniowa Łapa, co to go dostała na swojego terminatora, a gdy ten z lekkim rozbawieniem wskazał syna, Rwąca ruszyła w jego stronę truchtem.
- No hejo! Jak coś, to jestem Rwący Strumień, ale pewnie głupiś nie jest i się zorientowałeś, że jak masz ceremonię i ktoś obcy do ciebie podchodzi, to będzie twój mistrz, co nie? - rzuciła wesoło, szczerząc kły w uśmiechu. Następnie nachyliła się, by szybko stuknąć się z nim nosem, o ile ten tego nie wyczuł i nie zrobił wyjątkowo szybkiego uniku, bo ona dosłownie zanurkowała w dół i znów uniosła łeb w górę, a oczy to jej świeciły z rozbawienia. - No to tego, masz wybór; bo w sumie mi się nudzi, to możemy się przejść już teraz, żeby nie było, że cię trzymam w obozie, co nie? Albo, możemy iść jutro, z rana, skoro świt, co o tym sądzisz? - zagadnęła kocura.

Na chwilę oderwałem wzrok od wuja gdy Jeżynka się do mnie zwróciła. Przez krótką chwilę zastanawiałem się nad tym co powiedzieć aż w końcu odpowiednio dobrałem słowa.
– Mam pewne wątpliwości, w końcu co jeśli dostanę- to znaczy, co jeśli któreś z nas dostanie słabego mentora? – Rzekłem z niepewnością w głosie. Otrzymanie beznadziejnego mentora byłoby najgorszą rzeczą jaka mogłaby MNIE spotkać! W końcu jak najlepszy kandydat na następnego przywódcę miałby się rozwinąć?
Moje rozmyślania które już zaczynały wpadać w ponurą tonację, zostały przerwane przez okrzyk Rozżarzonej Gwiazdy który w końcu rozpoczął ceremonię. Ponownie zwróciłem spojrzenie swych bursztynowych oczu na rudego kocura. Oczywiście uroczystość zaczęto od awansowania uczniów. Z migoczącą słabo w głębi paczałek pogardą, obserwowałem jak Sosnowa Łapa zostaje mianowany na wojownika - a co za tym idzie - otrzymuje nowe imię. Skandowałem wyraz "Sosnowy Zagajnik" z każdym powtórzeniem coraz szerzej się uśmiechając. Następnie to samo wydarzyło się z Oliwkową Łapą, to znaczy z Oliwową Gałązką.
Po tym jak tłum ucichł, po moim ciele rozniosło się ciepło. Nareszcie! Jako pierwszy.. zostałem wywołany ja! Poddreptałem do przywódcy aby złożyć przysięgę. Szybko uporałem się z formułką, a następnie powróciłem do Jeżynki aby się z nią pożegnać. Siostra po przyjacielsku mnie szturchnęła, życząc mi miłego treningu i jednocześnie się szczerząc. Z podekscytowaniem odwzajemniłem uśmiech po czym w podskokach ruszyłem na poszukiwania swojej mentorki.
Z tego co pamiętałem Rwący Strumień była drobną szylkretką, a więc wypatrywałem kotki o jasnym czarno-rudo-białym futerku.
Zastrzygłem uszami gdy dobiegł do nich odgłos łap stąpających po ziemi. Odwróciłem się, a moim oczom ukazała się Rwący Strumień. Przynajmniej tak mi się wydawało. Wojowniczka szybko rozwiała moje wątpliwości, radośnie się do mnie uśmiechając. Zamrugałem parę razy, próbując nadążyć za tym co się działo. Nim zdążyłem zareagować trójkolorowa zetknęła się ze mną nosem i znów zaczęła mówić.
– Możemy iść dzisiaj. – Mruknąłem spoglądając z pewnym dystansem na kocicę.

Aroniowa Łapa widocznie od razu chciał przejść do rzeczy, więc Rwący Strumień nie miała nic przeciwko; jak sama wspomniała nudziła się. Przed ceremonią szukała sobie zajęcia na siłę taplając się w rzeczce, więc teraz przynajmniej miałaby co robić. Wyszczerzyła się więc wesoło słysząc, że kocur chce od razu iść trenować.
- No i fajno! Ambitnie widzę, chodź więc - rzuciła wesoło, poruszając ogonem na boki, a następnie ruszyła w stronę wyjścia z obozu, by wyprowadzić Aronię na klanowe tereny. Może chociaż ten jej udowodni, że posiadanie terminatora nie było złem koniecznym, a mogło być całkiem fajne? Kto wie.

[zt]

Reszta ceremonii przebiegła szybko. Mianowanie wojowników, potem terminatorów - i jak przeczuwała - dostała to, po co tu w ogóle przyszła. Wstała więc, pożegnała się z Wronim Cieniem i od razu, bez zbędnego przedłużania, ruszyła w stronę mianowanych kociąt, by wypatrzeć tego konkretnego.
- Jelenia Łapo - rzuciła, a widząc reakcję tego danego kota, podeszła do niego, unosząc jednak wysoko głowę. Stykanie się nosami? A co to? Nie zamierzała tego uczynić, chyba nos by jej odpadł, jakby się na to odważyła. Nie zamierzała. - Trening rozpoczynamy teraz. Jeśli masz jeszcze coś do zrobienia, to masz trzy uderzenia serca, nie zamierzam marnować naszego czasu na umawianie się na późniejsze terminy - rzuciła, a następnie odwróciła się w stronę wyjścia, by już wyjść, gdy tylko Jelenia Łapa się zgodzi. Nie miał wyjścia.

[zt]

A więc to była ceremonia paru nowych uczniów i mianowanie Sosnowej Łapy na wojownika. Poznałem go jeszcze, będąc ledwie kocięciem. Całkiem sympatyczny kocur i zapewne zrobił wszystko, aby zasłużyć sobie na ten awans. Obserwowałem więc, jak starszy kolega składa przed całym klanem swą przysięgę i byłem jednym z pierwszych i najgłośniejszych kotów, wykrzykujących nowe imię pobratymca. Dotrwałem do końca zebrania, po czym podszedłem do Sosny, aby mu pogratulować nowej rangi. Następnie odszedłem, zająć się swoimi sprawami.

[zt]