Przyszedł czas na mianowanie kolejnego miotu, zdolnego do rozpoczęcia szkolenia. Z taką ilością wojowników na pewno wszystko pójdzie sprawnie, na pewno nie narzekał na brak wojowników, którym można rozdać nowych terminatorów. Ceremonia była organizowana z lekkim opóźnieniem, sam nie czuł się ostatnio najlepiej i miał wrażenie, że go jakieś choróbsko chciało złapać, ale w końcu odpuściło i mógł przeprowadzić ceremonię! Wszedł na Liściasty Konar, odchrząkując i rozglądając się po obozie, by zobaczyć zaciekawione spojrzenia kotów, które znajdowały się w centrum.
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem! - zawołał, po czym po prostu czekał, aż koty się zbiorą.

Przyszła jako jedna z pierwszych, oczywiście, z lśniącą, wypielęgnowaną sierścią. Czaiła się na tę ceremonię od dłuższego czasu, bo koniecznie chciała dostać tutaj swojego pierwszego terminatora. I miała nadzieję, że będzie to ktoś warty jej czasu, ktoś, kto będzie chciał się uczyć i kto bardzo sprawnie skończy trening - oczywiście z dobrymi wynikami. Może i miała zamiar wytrenować tego kota tak szybko, jak Konwalia Szpaka, ale nie dopuściłaby do zostania wojownikiem kogoś, kto się do tego nie nadawał, szanujmy się.
Przysiadła gdzieś z przodu, ale nie za bardzo, i wbiła złociste spojrzenie w przywódcę, wręcz świdrując go nim, jakby miała zamiar go zaczarować, jeśli o przyszłego jej terminatora chodzi.

Zaćmione Słońce wiedziała doskonale, kiedy wypada ceremonia dla dzieci Żmijowego Syku; do tego wiedziała też o tym, że Sosnowa Łapa skończył trening… co było dla niej absolutnie absurdalnym pojęciem, bo kocur był terminatorem chyba jeszcze zanim Zaćmienie się urodziła. Najwyraźniej Malinowa Mordka była odpowiednim i kompetentnym kotem do tej roboty? Przekazała to Rozżarzonej Gwieździe i czekała na ceremonię, która miała być tuż zaraz.
Ale ceremonia nie została zwołana. Przez kolejne kilka dni… przypomniała o tym więc rudemu, który to chyba się nieco źle czuł. Doskonale wiedziała, że choroby mogą dotykać każdego, ale nie mogła powstrzymać się od ukłucia niechęci… bo gdyby ona była za to odpowiedzialna, to wszystko chodziłoby jak w zegarku. Nawet, jakby się źle czuła- ach, chyba o tym przestrzegał ją Okoń. Szczerze mówiąc, chociaż kochała partnera, nie potrafiła wziąć tych słów do siebie. Mieli… inne spojrzenie na świat, inne możliwości, i Zaćmienie po prostu wykorzystywała swoje możliwości do maksimum.
Ale w końcu Żar poczuł się lepiej i wskoczył na Liściasty Konar. Złocista zastępczyni od razu przerwała chwilową toaletę, by wskoczyć na swoje stałe miejsce: na wyższym piętrze obozu, pod Liściastym Konarem, przy okazji kiwnęła głową do Zamglonego Jeziora i Rozżarzonej Gwiazdy.

Konwaliowy Sen obserwował poczynania przywódcy, ciekaw, kiedy ten zdecyduje się na zwołanie ceremonii - najwyraźniej jego wuj zdecydował się na sprawdzenie, jak cierpliwi są kandydaci na Gromowych terminatorów. Czyszcząc futro, przyglądał się, jak ognistofutry wspina się na znajdujący się pod nim liściasty konar, by następnie zwołać klan.
Zdecydował się odpowiedzieć na to wezwanie - sprawnymi, acz wyważonymi i pozbawionymi pośpiechu ruchami zszedł z pnia drzewa, na którym znajdowało się gniazdo, z jakiego obserwował obóz. Gdy znalazł się u podnóża zdrewniałej rośliny przesunął wzrokiem po gromadzących się kotach, ostatecznie za jedyne odpowiednie towarzystwo uznając swoją siostrę, Zamglone Jezioro. Niespiesznym krokiem wychynął z cienia korony drzewa, by następnie powitać swojego wuja i Zaćmione Słońce.
- Jezioro - przywitał się z niebieskofutrą skinięciem głowy, by następnie usiąść obok kotki. - Żywię nadzieję, że obecna ceremonia okaże się być owocna dla nas obojga.
Po tych słowach wygładził tę część kryzy, która zmierzwiła się, gdy schodził z drzewa. On również prezentować się musiał odpowiednio.

Kolejna ceremonia, kolejny mianowany miot, kolejne kocięta opuszczające kociarnię. Dla Tęczowej Chmur był to poniekąd miot nieco inny niż reszta. W końcu był to pierwszy miot jaki odchowała po oficjalnym zostaniu matką. Miała szczera nadzieję, że pomimo trudności z częścią kociąt Żmijowego Syku, dobrze wykonała swoją pracę.
Chciała pomóc burej wojowniczce w przygotowaniu kociąt do ceremonii, jednak Żmija, jak to Żmija odmówiła, więc się nie narzucała i pierwsza wyszła z Gęstego Buszu. Najwyraźniej na miejscu pojawiło się póki co niewiele kotów. Skinęła więc głową Rozżarzonej Gwieździe i siostrze. Z początku pomyślała, by usiąść z Konwaliowym Snem, jednakże ten rozmawiał ze swoją siostrą. Nie bardzo znała Zamglone Jezioro, więc nie chciała się narzucać, czy wcinać w rozmowę. Usiadła więc z tyłu, spokojnie czekając na przybycie większej ilości kotów.

Była wściekła, WŚCIEKŁA, W-Ś-C-I-E-K-Ł-A!!! Ceremonia JEJ terminatora, jej Sosny została przesunięta! PRZESUNIĘTA!!! Ponad księżyc czekała na te ceremonię jak gdyby bynajmniej była to jej własna. A lider co? Jajco, postanowił się rozchorować. JAK MOŻNA SIĘ ROZCHOROWAĆ W TAKIM UPALE? Co on, w Małym Oku spał?
Nieważne, bo wreszcie udało się usłyszeć wołanie rudego kocura. No, pora najwyższa! Przyszła wylizana jak szczur na otwarcie kanału, żeby z rozczarowaniem stwierdzić, że przyszła przed Sosnową Łapą, albo jego rodzeństwem. Ups? Nie była też pierwszym kotem, który pojawił się na zebraniu. Niedawno mianowana wojowniczka - Zamglone Jezioro siedziała wraz z bratem. Oczywiście, że Konwaliowy Sen musiał się pojawić, wszak taki ambitny kot nie mógłby przegapić okazji na dostanie kolejnego terminatora. Pojawiła się również zastępczyni, zajmując swoje miejsce. Skinęła głową przywódcy i Zaćmieniu.
Nie chciała siedzieć sama, ale jedyną opcją była...Tęczowa Chmura! Ah, no tak, skoro kocięta tez mają dziś być mianowane, to ich opiekunka z pewnością musiała się pojawić. Nieśmiało dosiadła się do niebieskiej kocicy, patrząc w swoje łapy, jakby pierwszy raz odkryła, że je ma. Chciała zacząć rozmowę, jednak nie wiedziała za bardzo jak – Um...jak się czują kociaki? – rzuciła niepewnie. Sosnowa Łapo na Gwiezdnych, gdzież ty się podziewasz?

Niósł w pysku bukiet najbardziej czerwonych maków, najbardziej fioletowych fiołków, dzwoneczków, chabrów, stokrotek - wszystko, czego dusza zapragnie.
Bonusem było to, że nie niósł całego tego bukietu na sobie. Tym razem Sosnowa Łapa spoważniał, a kwiecie wszelakiego koloru niósł w pyszczku i ogonie, na zapas.

Wiedział, że zbliża się ceremonia - trudno było nie pamiętać z matką, która wbijała co chwila w ciebie wzrok, kiedy przyniesiesz jej dume pod łapy, jako pierworodny z pierwszego miotu. Chociaż ty, bury kocurze.

Gdy usłyszał wołanie rudego wuja, uśmiechnął się szczerze, Wyłaniając łeb z kociarni, a gdzie w pyszczku trzymał jedną z partii bukietu. Niektóre kwiaty porozdawał swemu rodzeństwu, do wyboru, do koloru! Teraz jednak musiał się zwijać! One też!
Koniec zabawy, robota czeka. Przy okazji u jego boku dreptała Muszelka, której też starszy brat wplątał kwiatek fioletowy za uszko.


Bury pręgus zjawił się tak eleganckim krokiem, ogonem uniesionym wysoko jak i swoją głową, a jego tempo było spokojne.
Lodowy wzrok rozejrzał się po zebranych - Rozżarzona Gwiazda, skinięcie łba, oh zastępczyni też tu była! Kogo dalej pręgus rozpoznawał?
Jakieś bachorki Kruczego Cienia - nic ciekawego....AHA! Tutaj miał swą ofiarę!

Buras liznął Muszelkę po poliku, by albo za nim poszła, albo się nie zgubiła. Swe kroki skierował ku dwóm pięknym postaciom w jego barwnym życiu - Malinowej Mordce i Tęczowej Chmurze.

Gdy był wystarczająco blisko, ukłonił się poprzez zniżenie przedniej części ciała i uchylenia łba jak panicz, po czym podniósł się, partie bukietu położył pod łapy pointki i miauknął.
-Obietnica dotrzymana, moja drroga! -
Po swych słowach kocur podszedł do szarej koteczki wpinając za jej ucho złoty kwiat.
-A to podziękowanie, za uporrranie się z tymi małymi warrrchlakami. Urocze urrwisy, lecz jak się czujesz, mając je już z głowy? -
Usiadł się na kuper, obok szylkretowej kotki, ocierając sie o jej bok polikiem.
-Jakiego wyzwania mi nie dasz, ja i tak je wygram, ha! A te kwiaty, najświeższe z najświeższych. Polecam sie.

Za burym kocurem pojawiła się długowłosa, niebieska kreatura. Jakkolwiek mama i Tęczowa Chmura próbowały ułożyć jej futerko, to już zdążyła je pogmatwać. Może niszczenie stylizacji na krótkie dystanse to jej specjalny talent hmm. Dużymi, dziarskimi krokami stąpała w kierunku zgromadzenia. W pyszczku niosła niebieściutki chaber, który wetknęła za ucho gdy już usiadła obok opiekunki.
– MAMA MÓFI, ŻE SOSNA NIE BĘDZIE JUŻ DALMOSJADEM! – odparła dumna z brata. Co prawda nie wiedziała co to ten darmozjad, ale cieszyła się z awansu brata – CZY JA TEŻ BĘDĘ DALMOSJADEM? – zapytała niebieskiej kotki.
Jak można zauważyć (usłyszeć?) to mowa Muszelki nie do końca zdążyła dojrzeć wraz z nią. W sumie to jedyne co dojrzało to jej ciało. Kotka była śmiesznie wysoka jak na swój wiek, a w dodatku chuda. Gdyby nie długie, skołtunione futro, to wyglądałaby trochę jak patyczak.
Zadarła nos do góry, patrząc na Rozżarzoną Gwiazdę – PLOSE NIE LÓB ZE STOKLOTKI MEDYKA!! STOKLOTKA ZOSTANIE WOJOWNIKIEM JAK MY, PLAWDA? – wydarła się bez wahania ani krzty wstydu. Oj tak, jej przyszły mistrz na pewno będzie musiał nauczyć tę kotkę taktu i opanowania.

Zjawiła się Stokrotką. Kto jak kto, ale ona na pewno by się nie spóźniła. Jestem o tym przekonana. Co by się nie działo, na własne mianowanie musiała przybyć. Niestety od samego rana bardzo bolał ją brzuch. Nie było to jednak spowodowane chorobą. Stresowała się. Dobrze wiedział, że nie wie co ją czeka. A chciała być wojowniczką. To było jej jedyne marzenie. Chciała by się spełniło.
Mimo takich okoliczności jak mdłości, przyszykowała się do wyjścia na polankę z dokładnością. Umyła futro, w czym pomogła jej mama, mówiąc gdzie jeszcze odstaje futro. No i była gotowa! Przynajmniej tak fizycznie. Bo mentalnie chyba nie mogła być gotowa nigdy.
Podreptała do obozu słysząc głos Rozżarzonej Gwiazdy. Kto jak kto, ale ona miała najlepsze warunki do tego, by wyraźnie wyłapać głos przywódcy. Trzymała się blisko Muszelki. Siostra zaczęła krzyczeć wręcz od razu, gdy usiadły. Nic dziwnego. Muszelka była bardzo głośnym kotem co Stokrotko?
- Nieee. Nie będziesz. Musiałabyś się lenić 30 księżycy z brzuchem na wierzchu. A chyba tego nie planujesz co? - odpowiedziała zanim Tęcza zdążyła odpowiedzieć na pytanie kotki.
Poklepała Muszlę ogonem po grzbiecie i złapała się z nią za ogonek. Trzymanie się niczym za rączki odprężało Stokrotkę. A później jak będą wychodzić do mianowania to pójdzie za siostrą trzymający się jej ogona. To był jakiś plan. Bała się dzisiaj popełnić taki błąd jak ruszyć ze stresu w złą stronę. Bo może Rozżarzona Gwiazda zmieni zdanie czy coś.
Gdy Muszelka zaczęła krzyczeć w stronę przywódcy, Stokrotka położyła ciasno uszy po głowie. Ale wstyd. Okropny wstyd... Zacisnęła zęby czując się poniżona przez siostrę. Nawet jeśli chciała dobrze, to jej nie wyszło.
- Robisz siarę siostra - wycuciła w stronę Muszelki, starając się mieć spokojny głos.

Kto by pomyślał, przytuptała też Rwący Strumień, wesoło szczerząc się do każdego, kto chociaż spojrzał w jej stronę. Często bywała poza obozem, teraz po tylu księżycach już nie martwiąc się, że nagle się zgubi i tyle ją widzieli, bo była już pewna, że zna obóz jak własną kieszeń, a to co dookoła niego jak tą drugą, o. Nic więc dziwnego, że parę udało jej się ominąć, ale tym razem trafiła idealnie, bowiem i tak siedziała w obozie taplając się we Wzburzonej Wodzie, a raczej w tej mniej wzburzonej, bo jeszcze by ją porwało i co, więc gdy pojawiła się w centrum obozu, to nadal nieco ociekała wodą, szczególnie z brzucha, który wyglądał, jakby się topiła dobre pół dnia, no i łapy miała żałośnie mokre. Przysiadła z boku, a następnie skierowała uszy w stronę Rozżarzonej Gwiazdy czekając na zaczęcie ceremonii. Nie liczyła na żadnego terminatora, nigdy żadnego do szczęścia nie potrzebowała, jeśli miała być szczera. Przyszła, żeby nie było, że nie interesuje się klanowym życiem!

Spokojnie, Jeżynka nie zaspała na swoją ceremonię, to by było niedorzeczne! Poprostu została przygotowana do tego ważnego dnia przez mamę jako ostatnia z rodzeństwa. Nie miała żadnych chwastów na sobie - te tylko by jej przeszkadzały jeśli szłaby na trening odrazu po ceremonii! Wyglądała poprostu schludnie.
Gdy wyszła z Żmijowym Sykiem z kociarni odrazu podreptała w miejsce do siedzenia które było jak najbliżej Rozżarzonej Gwiazdy... nie chciała się wciskać w ten tłok wokół Malinowej Mordki, Tęczy i reszty. Poza tym by się zlała z resztą!
Usiadła owijając łapki ogonem i zaciągnęła się powietrzem. Nareszcie nastał ten dzień!

Czy Jelonek spóźniłby się na własną ceremonię? Oczywiście, że tak, gdyby tylko nie jego mama. Gdyby ta nie przygotowała kocura do ceremonii, to ten z pewnością biegałby gdzieś po obozie, tym samym odkrywając jego nowe części. Niestety, nie mógł tego robić, bo, jak mówiła mama, musiał mieć ładnie ułożone futro. Czy mu się to podobało? Nie, i to chyba oczywiste. Nie przejmował się własnym wyglądem, więc czemu nagle miało się to zmienić?  
  Wyszedł jako jeden z ostatnich ze żłobka lub nawet jako ten ostatni, ale to się nie liczyło! Ważne, że był tutaj, prawda? Stanął na chwilę, aby zastanowić się, gdzie się udać. Nie zajęło mu to długo, bo widząc w tłumie jego rodzeństwo i Żmijowy Syk, powędrował w ich stronę.
  Tak dużo kotów jeszcze nigdy nie widział. Wszyscy zgromadzeni w jednym miejscu i czekający na dalsze słowa Rozżarzonej Gwiazdy. I również on dołączył się do tych kotów, siadając obok swego rodzeństwa. Wbił swój wzrok w przywódcę. Oby nie ciągnęło się to w nieskończoność, bo ten nie usiedzi w tym miejscu tyle czasu!

Nie był pierwszym z przybyłych. Nie spieszyło mu się jak... zawsze. Ceremonia nie zaczynała się w parę chwil, a minimalne opóźnienie nie sprawi, że nagle przegapi dużo - szczególnie teraz. Żar nie zaczął jeszcze nic mówić, miał czas się doczołgać z lecznicy.
Już na wstępie kiwnął głową Przywódcy, a Zaćmieniu posłał ciepły uśmiech. W następstwie poszedł do siostry, barkiem delikatnie uderzając o jej bok na powitanie, Konwalii posłał tylko krótkie spojrzenie. Gdy dostrzegł zaś Pszczołę, machnął jej głową na znak, że jeśli chce, może podejść.
- Liczę na to, że dostanę jeszcze jednego terminatora - mruknął w stronę niebieskiej. - Bocian jest dobry, idzie nam cudownie, ale jeden kot więcej byłby ciekawym urozmaiceniem. A ty, chciałabyś kogoś?

Zamierzał pogratulować Malinowej wytrenowania jej pierwszego terminatora, zwłaszcza takiego, który od księżyców zdawał się być oporny na przyswajanie wiedzy. Ten z resztą pojawił się wkrótce po tym, jak na ceremonii zjawiła się jego mistrzyni, swoim zachowaniem zwracając na siebie uwagę zielonookiego. Powstrzymał się od krytyki ewidentnej beztroski kocura, który tego dnia miał ponoć wstąpić w szereg wojowników. Przeprosił siostrę, by następnie wstać.  Miał do żółtookiego bezgraniczne zaufanie, jednakże fakt, że ten okłamał go, by następnie nie przekazać mu informacji o pozdrowieniach wystosowanych ku niemu przez Wierzbową Łapę, zignorować fakt śmierci jego terminatora zaczynały ten fakt zmieniać. Fakt, że kocur postanowił nie wystosować w jego kierunku powitania z pewnością nie mógł polepszyć sytuacji syna Kruka. Zielonooki uniósł brew, spoglądając się na tamtego znacząco.
- Gdyby nie działania jej pierwszej mistrzyni, Jezioro z pewnością wytrenowałaby już co najmniej jednego terminatora - odpowiedział, zniżając głos tak, by tylko wspomniana dwójka mogła go usłyszeć. Po swoich słowach niespiesznym krokiem wyruszył w kierunku Sosnowej Łapy kokietującego swoją mistrzynię. Zdawało się, że Jeżynka mówiła prawdę.
Na nieszczęście Sosnowej Łapy, znalazł się wystarczająco blisko niego, by usłyszeć okrzyki Muszelki i opinie wypowiadane przez terminatora.
- Doprawdy uważasz, że określanie swojego rodzeństwa mianem warchlaków przystoi kotu, który ponoć ma zostać mianowany na wojownika? - spytał się, kierując spojrzenie zielonych oczu na niebieskie ślepia kocura. Końcówka smolistoczarnego ogona Konwaliowego Snu poruszyła się powoli, raz w prawą, raz w lewą stronę. Ciekaw był, jak zachowa się terminator.
- Nie podnoś głosu, Muszelko - ostatecznie odezwał się do kotki. - Jeśli posiadasz prośbę do przywódcy i znajdujesz się na ceremonii, wypada przedstawić ją ciszej.

Wydawało się, że klan chyba nieco zniechęcił się do opóźnionej ceremonii, bo zbierał się strasznie mozolnie! Nawet Żmijowy Syk wraz z kociętami jakoś się ociągała.
Czekając na resztę Gromu nieco się zamyśliła przez co słysząc nagłe pytanie nieco podskoczyła. Nie bardzo również kojarzyła słyszalny głos. Dopiero gdy zwróciła wzrok w stronę jego właścicielki dotarło do niej, że podeszła do niej Malinowa Mordka. Zwłaszcza, że nie rozmawiały zbyt wiele. Szybko jednak się ogarnęła i uśmiechnęła do kotki.
- O, dzień dobry, Malinowa Mordko! - miauknęła wesoło, nadal jednak nieco roztargniona przybyciem pointki. - Ah... Myślę, że dobrze. To dla nich wielki dzień. Mam jedynie nadzieję, że nie będą się niepotrzebnie stresować - dodała z lekka zdziwiona pytaniem o kocięta. Choć w zasadzie, nie można było się dziwić. Jakoś trzeba było zacząć rozmowę. Ona pewnie nie zadałaby sobie bardzo innego pytania. - Aha i gratuluję ci wytrenowania pierwszego terminatora. Dla ciebie i Sosnowej Łapy to też wielkie wydarzenie, prawda? -
Jak na zawołanie, pojawił się również sam Sosnowa Łapa i to razem z Muszelką. To, że kocur po raz kolejny niósł kwiaty jakoś jej nie zdziwiło. Bardziej ta jego czułość skierowana w stronę Malinowej Mordki. Czyżby w czasie treningu polubili się bardziej niż mistrzyni i terminator? Cóż, Tęczowa Chmura nie należała do plotkar, jednak trzeba było przyznać, że byłby to ciekawy związek.
Skrzywiła się nieznacznie, słysząc pytanie burego skierowane w jej stronę. Nie podobało jej się, jak kocur mówił na kocięta. Nie chciała jednak zwracać mu teraz uwagi. To była ceremonia, a nie czas na jakieś rozmowy wychowawcze z dziecinnym kocurem.
- Będzie teraz w kociarni trochę za cicho - stwierdziła z lekkim speszeniem. - Tak w ogóle to gratuluje awansu.
Po chwili usłyszeć można było kolejne pytania i głosy - Muszelka. Tym razem jednak matka już nie podskoczyła. Przyzwyczaiła się do głośności kolorowookiej. Nim jednak zdołała odpowiedzieć, siostrze odpowiedział Stokrotka, który również szybko się pojawił. Niebiesko-biała jednak nie zaprzestawała swoich krzyków. Słysząc jej słowa skierowane do samego przywódcy nieco podskoczyła. Rzuciła wzrok to na nią, to na przywódcę. Na nią ten karcący, na Rozżarzoną Gwiazdę - przepraszający. Rozumiała oczywiście o co kotce chodziło, po prostu martwiła się o przyszłość brata, która, bądźmy szczerzy, w kolorowych i jasnych barwach się nie malowała, a wręcz była bardzo niepewna. Muszelka jednak okazała to w bardzo niekulturalny sposób. Jeśli chciała porozmawiać z Rozżarzoną Gwiazdą o tej sprawie, powinna zrobić to przed ceremonią.
- Muszelko, ciszej. To nie pora na... - nie dane jej było dokończyć, gdyż przed nimi pojawił się Konwaliowy Sen. Zerknęła na niego krótko, nieco zdzwiona, po czym przeniosła dyskretnie wzrok na Sosnową Łapę ciekawa jego reakcji. Poniekąd cieszyła się, że ktoś w końcu zwrócił uwagę na słownictwo burasa. Konwalia nie musiał jednak zwracać uwagi Muszelce. Matka mogła sama się tym zająć. Z resztą uważała, że jej były terminator również wybrał niezbyt doby moment na zwracanie innym uwagi. Czyżby podszedł do nich tylko po to? Słowa rzucone przez niego w stronę Sosnowej Łapy wydawały się raczej szukaniem publicznej zwady, niż zwykłym zagadaniem. Czarnowłosy nawet nie raczył się z nikim przywitać. Niezłe wyczucie czasu, Konwaliowy Śnie.

Początkowo Malina była zniechęcona widocznym zaskoczeniem Tęczy, jednak nieco się uspokoiła gdy matka posłała jej uśmiech. Idąc w jej ślady również wyszczerzyła białe ząbki w uśmiechu.
– Hah, sama pamiętam swoją ceremonię! Jeju, a wydawałoby się, że to było księżyc temu – odparła na wieść o samopoczuciu niedoszłych terminatorów. Jej uśmiech poszerzył się w szczerej radości, gdy niebieska kocica wspomniała o Sosnowej Łapie – Dziękuję! Nie spodziewałabym się, że trening sprawi mi tyle przyjemności. Sosnowa Łapa to wspaniały kot, także bardzo przykro mi się zrobiło na wieść o tym, że z poprzednimi trzema mistrzami ledwie liznął polowanie – przygryzła policzek na myśl o tym ile księżycy w życiu burasa poszło w zmarnowanie przez niekompetencje innych kotów. Eh ten Klan bez kotek takich jak ona by nie przetrwał. Otrząsnęła łeb ze złych myśli - mogła się powkurzać innego dnia, nie teraz.
Gwiezdni byli jej łaskawi - oto gwiazda ceremonii pojawiła się wraz z młodszą siostrą. Serce nieco szybciej jej zabiło widząc kwiaty w pysku kocura. Maki...pamiętał! Poczuła się nieco gorąco pod własnym futrem gdy kocur położył przed nią bukiecik. Wewnętrzne krzyki szczęście maskowała zadziornym uśmieszkiem – No no Wiewióreczko, nie zawiodłeś mnie. Mam nadzieję, że pamiętasz też o naszym polowaniu po ceremonii? – odparła z rozbawionym pomrukiem w głosie. Wybrała największy kwiat i wetknęła go sobie za ucho. W międzyczasie słuchała konwersacji kocura z Tęczową Chmurą. Na komentarz kocura dotyczącego jego rodzeństwa stłumiła śmiech – Na swoje kocięta też będziesz tak brzydko mówił? Może jednak nie jesteś wystarczająco dojrzały na zostanie wojownikiem – wywinęła wargę w udawanym zamyśleniu.
Podczas gdy Tęczowa Chmura uciszała jedną z mianowanych koteczek, dosiadł się do nich niespodziewany gość – Dzień dobry, Konwaliowy Śnie. Myślałam, że siedzisz z rodzeństwem – miauknęła unosząc brwi w zdziwieniu – zgaduję, że masz nadzieję na otrzymanie kolejnego terminatora do wychowania, hm? – zapytała już śmielej.

Wiedziałem, że prędzej czy później zaśpię i spóźnię się na jakieś ważne wydarzenie w życiu Klanu Gromu. Ale, gdy ma się w dzień w dzień wyczerpujące treningi, to nie dziwota, że rano coraz trudniej jest się obudzić i wstać z wygodnego, ciepłego gniazdka. Tak właśnie stało się dzisiejszego dnia. Gdy ruszyłem się wreszcie z legowiska, zdałem sobie sprawę, że cały klan zgromadził się pod Liściastym Konarem. Wyślizgnąłem się więc z uczniowskiej groty, aby do nich dołączyć. Zająłem miejsce gdzieś na skraju tłumu, zwracając uwagę na przemawiającego przywódcę. Ah, a więc dziś czekała nas kolejna ceremonia! Ciekawe, kto tym razem wespnie się wyżej w klanowej hierarchii? Ktoś, kogo znam czy nieznany mi jeszcze pobratymiec? Poczekamy, zobaczymy...

Bury kocur odurzył sie poniekąd na poczucie słodkiej, oh jak to słodkiej wygranej. Nie było zadania normalnego, którego by nie wykonał! Szczególnie dla swej mentorki, mamy, taty, czy reszty ferajny.
Tak to napuszył kryzę, dopóki nie usłyszał głośnego tonu siostry, na który już szykował odpowiedź, lecz uprzedziła mu to Stokrotka, któremu klepnął plecki i szepnął na uszko drobne 'dzięki'. Lekko zażenowane, lecz tylko dla kociaków. Urwisy. Nie ma co. Jak dobrze, że ucieka od nich do innego legowiska!
Gdzieś na przedzie Sosnowa Łapa ujrzał Jeżynkę, do której zawołał przywitanie. No bo wkońcu ich grupka akurat nie była tak daleko od siebie.
Odpowiedź Tęczowej Chmury go troche zdziwiło. -Nie lubisz ciszy? - Zadał pytanie, lecz po chwili podrapał się po brodzie. -A nie wybacz, miałaś na myśli brrak obowiązków do czasu narrodziń następnych miotów. Ano, też bym się posmucił, co jak co, lecz robota dobrra rzecz. - Wyprostował się i uśmiechnął do szarej. -Dzięki. Po trzech zgubionych po drodze mistrzach, czuje się dobrze, że będe mógł wkońcu przydać się klanowi. - Odwrócił wzrok chwilowo na Malinową Mordkę, która mówiła coś wcześniej, a teraz do niego.
-Łeb prracuje. Jakbym mógł zapomnieć? - No, defakto zapomniał, lecz nie było tego złego, co by na dobre nie wyszło.
Na upominke kolorowej koteczki napuszył się. -A w życiu! Wyprraszam sobie! Warrchlaki są użyteczne dla lasu, pomagają mu się rozwijać. Ja tylko daje młodziakom komplement. - Huff. Odwrócił niebieski wzrok zażenowany na swe łapy. -Moje kocięta będą piękne. Tak jak kwiatki...
- dodał cicho, we własne białe, długie futro.


Następno kocur przeraził się, aż niemalże podskoczył w miejscu na krzyk Muszelki - heh, miała mała tupet. Bury pręgus położył na szaro-białej kotce cały swój ogon, by troche uciszyć jej darcie mordki. Przepraszająco pomachał ku przywódcy - wybacz wujek!

Podniósł ogon z ciała Muszelki, gdy szara matka z rangi miauknęła do niej.
Sosnowa Łapa już miał oprzeć się o bark Malinowej Mordki, spoglądając na wuja, gdy ku jego nieszczęściu - z brakiem kultury do tego! Bez przywitania! - przylazł jeden z bachorków Kruczego Zdrajcy.
-A nie przystoi się najpierw przywitać, jak tak dbasz o kulturrę słowa? - Odparł szorstko. Inny komentarz również parł mu się na język, lecz bury pręgus nie szukał zguby - nie na własnej ceremonii i swego rodzeństwa. Tata nie nauczył, że się wita jak się do kogoś podchodzi?
-Muszelka to tylko kocię, zna zabawę, ale nie żebyś ty to rozumiał, czy coś. - Stanął po stronie siostry, na chwilę. Odrwacając wzrok z czarnego kocura na swą siostrę.
-Lecz masz rrację. Muszelko, trochę ciszej następnym rrazem, dobrra? - No, żeby nie było, że bury jest niemiły.

Gdy Malinowa Mordka zaczęła rozmowę z tą przylepą, Sosnowa Łapa tylko wyprostował się i szturchnął mentorke ogonem - pokryjomu. Ona go tu chciała, czy jaki piorun?

W odpowiedzi na przywitanie Malinowej zamrugał powoli, by zorientować się, że nie wystosował takowego w jej kierunku. Skinął kotce głową, podobnie robiąc w wypadku Tęczowej Chmury.
- Nie tym razem; zamierzałem podejść do ciebie, by ci pogratulować - ostatecznie jednak zachowanie Sosnowej Łapy sprawiało, że wątpił, by uczynienie tak było odpowiednie. - Jeśli Rozżarzona Gwiazda uzna to za słuszne - owszem - odpowiedział zgodnie z prawdą, na uderzenie serca kierując wzrok w kierunku pointki, która usiadła obok niego podczas poprzedniej ceremonii.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie, Sosnowa Łapo - powtórzę je zatem. Doprawdy uważasz, że określanie swojego rodzeństwa mianem warchlaków przystoi kotu, który ponoć ma zostać mianowany na wojownika? - rzekł, zachowując kamienny wyraz pyska i cichy ton głosu. - To nie pierwszy raz, gdy słyszę, że traktujesz je nieodpowiednio, teraz mam jednak pewność, że opinie te były prawdą.