Wysoka Stodoła

Ogromna stodoła kryta strzechą, znajdująca się zaledwie kawałek od Starego Dębu. Intensywnie pachnie drewnem, z którego została zbudowana, sianem, myszami i kotami. Aby do niej wejść, należy wejść poprzez ogromne drzwi, które są zamykane w nocy, lub wspiąć się po drewnianej tylnej ścianie i przejść przez niewielki otwór, znajdujący się mniej więcej zajęczy skok nad ziemią. Stamtąd można przemieszczać się po szerokich drewnianych belkach znajdujących się kawałek pod sufitem, lub zeskoczyć na potężne bele siana, którymi można zejść na podłoże.

Wysoka Stodoła to miejsce, w którym legowisko mają Popiół i Dima.

Rodzaje terenu: przydroża i okolice domów dwunogów

Lodowy Potok nie doczekał się odpowiedzi ze strony Dimy co do tego, czy ma opowiedzieć historię swojego życia. Samotnik miał najwyraźniej swoje własne plany odnośnie tego, o czym sobie porozmawiają, kiedy już medyk dowie się tego, czego chciał się dowiedzieć na temat występujących w okolicy medykamentów.
– Pójdziemy do mojego ojca. Nazywa się Popiół, pewnie się dogadacie – rozległo się lekko ironiczne miauknięcie po chwili podróży w głąb wioski. – Jeżeli będzie z nim moja mama, masz być miły, spokojny i nie sprawiać choćby cienia zagrożenia, rozumiesz? – Kolejne słowa były o wiele bardziej poważne, a głowa Dimy obróciła się w stronę Gromowego medyka. Dima może i był dosyć… specyficznym kotem, może do tej pory mało było w nim powagi, ale teraz się to na chwilę jednak zmieniło i to dosyć mocno.
Po chwili spacerku Lodowy Potok znalazł się przy drzwiach do ogromnej stodoły, która pachniała drewnem, sianem i myszami… a także kotami. Problem był tylko taki, że żeby do niej wejść, trzeba było się wspiąć i przejść przez niewielki otwór w drewnie, znajdujący się mniej więcej zajęczy skok nad ziemię.
– Goście przodem.

_________________

Szedł za samotniczką, mając położone uszy po sobie oraz będąc trochę zgarbiony. Postawił uszyska na chwilę tylko kiedy się odezwała Dima.
- Właśnie mnie opisałeś, więc wydaje mi się, że nie będzie z tym problemów, Dimo - mruknął, spoglądając na kocisko przed jego pyskiem. Nie miał zamiaru wyrwać wraz z żyłami informacje o medykamentach. Niee. To nie w stylu kocura... Kiedy dotarli do stodoły zwachął, czując dużo myszy oraz kotów.
- Chyba dobrze jadacie - mruknął, jakoby sam do siebie i spojrzał na łaciate futro, kiedy się znowu odezwało. Dopiero po chwili medyk ujrzał dziurę w ścianie - a więc wspinaczka. Dymny strzelił ogonem obserwując dokładnie dziurę, po czym powoli zaczął się wspinać, aby w końcu... Aby na końcu przedostać się przez otwór i zeskoczyć na podłogę w stodole.

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

Wspinaczka była o tyle prosta, że nie trzeba było wysoko wchodzić – a z drugiej strony nie trzeba było wcale zeskakiwać na znajdującą się zajęczy skok niżej podłogę stodoły. Zamiast tego kocur musiał wykonać tylko lekki zeskok na drewnianą, szeroką belkę, znajdującą się kawałek pod sufitem. Zaraz tuż obok niego zjawili się Dima, którzy następnie po kolejnych belkach poprowadzili medyka na tył stodoły, osłonięty wielkimi stertami siana przed wzrokiem ludzi, których odgłosy docierały do medyka z oddali, spoza wnętrza dużego budynku. Na podłoże łaciaty kot zszedł po belach siana, zeskakując z nich po kolei. Wreszcie stanęli w rogu stodoły tuż przed dużym kocurem o szarym futrze, z dorodną kryzą i potężną kufą. Spał, a przynajmniej tak się mogło wydawać – natychmiast po tym, jak Lodowy Potok i Dima znaleźli się przed nim, jego złote ślepia się uchyliły.
– Tak? – spytał krótko. Zaraz Dima podeszli do niego i na ucho mu wytłumaczyli całą sprawę, na co kocur podniósł się do pozycji siedzącej. – Mhm. Chcę to usłyszeć od ciebie… Lodowy Potoku, tak?

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Dreptał spokojnie za Dimą, aby dostać się do upragnionego miejsca, no i szybko też się znaleźli. Powtarzał dokładnie wszystko co kocisko robiło, zeskakiwał w miejsca gdzie zeskoczył samotnik i takie tam. W końcu znaleźli się przed kocurem, który krótko po ich przybyciu podniósł łeb. Podniósł jedną brew, patrząc się na łaciate futro.
- Owszem. Dowiedziałem się, że nazywasz się Popiół, więc też mi miło ciebie poznać - powiedział na początku i owinął swoim ogonem tylne skoki. - Jak wiesz, niedawno się w te okolice wprowadziły dwa Klany, a ja jestem medykiem jednego z nich. Medyk zajmuje się leczeniem kotów za pomocą ziół i tym podobne, tłumaczę w razie czego. Na naszym starym terytorium posiadaliśmy zioła, którymi leczyliśmy chore koty. Jednakże po przeniesieniu się jest kilka nowych ziół, których nie znam, co jest akurat oczywiste - mruknął. Chwilę się zatrzymał, aby złapać oddech. - Szukam kogoś, kto mnie może nauczyć o tych ziołach, jak się nazywają, co leczą. Chcę służyć mojemu Klanowi dobrze i nie chciałbym, aby ktoś umarł tylko dlatego, że nie znam ziół lub że dowiedziałem się o nich za późno. Nie wiem jak bym się mógł odwdzięczyć, dlatego przystanę na każdą możliwą do zrealizowania przeze mnie zapłatę za tą wiedzę - skończył mówić i wlepił wzrok w samotnika, mając nadzieję, że nie postawi przed nim coś trudnego do zrealizowania. Może, nie wiem, pozbierać ziółka czy coś.

Lodowy Potok otrzymał jeszcze jedno, badawcze niemal spojrzenie od Dimy, nim łaciaty kot nie postanowił się ewakuować. Gadanie o ziołach nie leżało w zainteresowaniach kocięcia szaroniebieskiego kocura, więc z gracją wspięło się ono z powrotem po sianie i wyskoczyło przez dziurę w drewnie na zewnątrz. Popiół tymczasem uważnie słuchał klanowego medyka, kiwając lekko głową co chwilę. Każdy zdążył już zauważyć obecność klanów w dolinie; kotom mieszkającym na wsi raczej to nie przeszkadzało, a przynajmniej Popiołowi, który był pokojowo nastawiony do wszystkich i nie miał z tym problemu, dopóki klany również nie sprawiały problemów.
Ale czy problemem było nauczenie jednego z nich roślin, jakie tu rosły? Popiół nie zastanawiał się długo. Nie, dla niego to nie był kłopot. Nie chciał nikomu robić na złość, pobudki medyka były szlachetne… a dług wdzięczności zawsze był przydatny – jak nie dla samego Popioła, to nawet dla Dimy, szlajających się nie wiadomo gdzie i pakujących się w różne kłopoty.
– W porządku – odparł po prostu kocur, co było sporą odmianą wobec jego łaciatego dziecka. – Muszę się najpierw dowiedzieć, jakie rośliny już znasz, Lodowy Potoku.

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Odprowadził Dimę wzrokiem, jak to drepta sobie przed siebie, bo najwyraźniej już nie chce tu być. Wypuścił z siebie garstkę powietrza. Nadal go plecy lekko bolały, bo Dima spadli na niego!
- Pozwolisz, że usiądę - mruknął lekko i usiadł w miejscu w którym stał, otulając się ciasno swoim puszystym ogonem. Otworzył szerzej oczy szczęśliwy, że trafił na kogoś z dobrymi intencjami, nawet jeśli w pamięci będzie dług. Po prostu był szczęśliwy i skinął łbem z wdzięcznością.
- Oczywiście. Jałowiec, bażyna, bluszczyk, polne języki, lilia, krwawnik, melisa, dziurawiec, kuklik, lipa, barwinek, miodunka, wierzba, miód, werbena, mięta, mniszek, skrzyp, nagietek, kocanka, nawłoć, niecierpek, rozchodnik, tojeść, szałwia, mak, szczaw, wrzos, żywokost, zimoziół i storczyk. Oczywiście jeszcze pajęczyna i mysią żółć. Jeśli chodzi o trucizny, to znam bluszcz, cis, groszek, konwalie, ostróżkę, psiankę, tojad i wilczomlecz - zaczął wymieniać i zmrużył oczy, jakoby powtarzając jeszcze raz. Czy to wszystko? Chyba wszystko. Był stary, ale też był medykiem i pamiętał większość. Skinął leciutko łbem, oznajmując, że to koniec jego wyliczanki i spojrzał się zaciekawiony na samotnika.

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

Popiół kiwnął głową; miejsce, w którym się znajdowali, nie było jego właściwym legowiskiem, więc nie czuł dyskomfortu spowodowanego wpuszczeniem całkowicie obcego kota do swojej osobistej przestrzeni. Równie dobrze Lodowy Potok mógł sobie usiąść wygodnie. Starszy samotnik wysłuchał całej listy medykamentów, z czego właściwie wszystkie były mu znane, nawet jeśli niektórych nie miał okazji używać od całych obiegów pór, bo zwyczajnie nie były mu aż tak potrzebne i inne zioła spełniały ich funkcje.
– Polne języki to pewnie babka – mruknął bardziej sam do siebie, niż do Gromowego medyka. – W takim razie brakuje ci tylko kilku, są to dziewięćsił, dzięgiel, piołun, różeniec, limba, bodziszek i pomornik – zaczął kocur. – Dziewięścił nie ma łodygi, ma za to duże liście rozpostarte tuż przy ziemi, a w środku rozet stworzonych z liści przez całe lato znajdują się duże, srebrzystobiałe kwiaty z żółtawym środkiem i kolcami przy brzegach. Często można znaleźć duże kępy dziewięściłu. Surowcem jest korzeń; jest gruby, słabo rozgałęziony i drewniejący. Pomaga na gorączkę, zaparcia i inne objawy ze strony układu pokarmowego, a rośnie prawie wyłącznie w osłonecznionych miejscach, na suchych murawach i obrzeżach lasów. Dzięgiel jest wysoki, niemal jak krzew, i wnosi się na długiej, nagiej łodydze, która jest pusta w środku, gdyby ją złamać. Ma duże, pierzaste liście osadzone na długich ogonkach, nierówno wcinane i ciemnozielone z wierzchu, a od spodu sinozielone. Posiada drobne i zebrane w kuliste baldachy kwiaty na szczycie pędów o barwie zielonkawożółtej. Tutaj również surowcem jest korzeń – cienki, podłużny, w środku gąbczasty i szarobiały. Pomaga na bóle brzucha i inne tego typu objawy, w tym wzdęcia i zatrucia pokarmowe, na bóle i zawroty głowy. Kwitnie przez drugą połowę wiosny – przedstawił pierwsze dwa medykamenty. Nie chciał mówić za dużo naraz zarówno ze względu na siebie i swój głos, ale również z uwagi na rozmówcę, który musiał to wszystko zapamiętać.

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Wysłuchiwał z zaciekawieniem Popiołu, z czasem otwierając szerzej oczy. Wszystko zapisywał sobie w głowie, aby przekazać swojemu następcy.
- Rozumiem... To już wiem, że podczas zbierania ziół znalazłem dziewięćsił - mruknął, mrużąc na chwilę oczy. "I się sam wyleczę z gorączki, o" dodał już w myśli na chwilę wlepiając wzrok w swoje łapy. Zaraz podniósł łeb na rozmówcę.
- Powiedz mi tylko, e... wiosna i lato? Tego niezbyt rozumiem, tak na prawdę - odparł posyłając krzywy i niepewny uśmiech samotnikowi. Oh chyba Gwiezdni mu pomogli podczas tej podróży.

– Ach. Zapomniałem, że nazywacie inaczej pory – spytał kocur, marszcząc lekko czoło. Przez chwilę kocur szukał słów, jak opisać tak… oczywiste dla niego pojęcia. Wiedział jednak, że różnice kulturowe mogą być na tyle duże, że medyk faktycznie mógł tego nie rozumieć; i pamiętał, że klanowe koty, które poznał wiele księżyców temu, też nie rozumiały. – Zimą pada śnieg, potem przychodzą roztopy i przyroda budzi się do życia, więc zaczyna się wiosna. Po niej przychodzi lato, gdy przyroda jest w największym rozkwicie, a temperatury najwyższe. Potem następuje jesień, przygotowująca świat na nadejście zimna – wyjaśnił.
Do samych ziół, od których zaczął Popiół, Lodowy Potok nie miał już pytań więc masywny samotnik pozwolił sobie kontynuować – tym razem bez dłuższych przerw.
– Co do dziewięćsiłu i dzięgieli… one są stosunkowo rzadkie. Widziałem je w małej ilości miejsc, na pewno na Podmokłej Łące – dodał jeszcze, po czym przeszedł do kolejnych. – Piołun ma bruzdkowaną łodygę, czasami drewniejącą. Jest to silnie rozgałęziona roślina, dorastająca gdzieś do… metra wysokości i tworząca kępy. Część łodygi i liście mają filcowate, srebrno-szare owłosienie. Liście ma barwy szarawozielonej, gęsto owłosione o długich ogonkach i pierzaste, a kwiaty, pojawiające się latem, są drobne i kuliste, o barwie żółtej i bez widocznych płatków. Lubi suche, nasłonecznione miejsca, głównie kamieniste zbocza. Zbiera się liście; zmielone i nałożone na rany wspomagają ich gojenie, leczą wrzody i zabijają pasożyty. Różeniec też tworzy bujne kępy. Ma niską, grubą łodygę, która się nie rozgałęzia i jest… okrągła, a liście są grube i mięsiste, ostro zakończone, z ząbkowanymi brzegami na szczycie. Mają sinozielony kolor, jesienią przebarwiają się na żółty i czerwony. Takie same barwy mają kwiaty, które są zebrane na szczycie pędów i praktycznie nie mają płatków. Kwitnie na przełomie wiosny i lata. Do tego ma grube, poskręcane kłącza, które rośnie bardzo płytko pod ziemią, a po roztarciu wydziela słodką woń. Zbiera się korzeń, ma działanie wzmacniające i pobudzające, wspomaga przystosowanie do nowego środowiska – przydatne dla kociąt czy wrażliwych kotów. Limba to odmiana sosny, duże drzewo, często powykrzywiane. Gdy drzewo jest młode, ma gładką korę, jasnoszarą albo brązowoszarą, a z wiekiem pojawiają się na niej bruzdy i pęknięcia. Pędy na początku owłosione, z wiekiem włoski ciemnieją i w końcu wypadają. Posiada żywozielone, sztywne i ostro zakończone igły zebrane w pęczki. Młode szyszki są zielono-purpurowe lub sinozielone, z czasem brązowieją. Łuski nasienne są osadzone w rdzeniu szyszki, nasiona okryte są twardą skorupą. Intensywnie pyli wczesnym latem. Rośnie w borach pod górami i w wyższych partiach gór, a zbiera się jej korę, która przydaje się rany, i nasiona – pomaga na kaszel, białą lub zielonkawą wydzielinę z nosa, ból gardła, gorączkę, osłabienie… na najgorsze przypadki, gdy pojawiają się duszności i plucie krwią, już nie.
Sporo tego było i szaroniebieski musiał na chwilę zrobić sobie przerwę, żeby odetchnąć. Zaraz jednak powrócił do opowiadania o tutejszych medykamentach, które sam poznał od innych kotów, a także na skutek własnych eksperymentów:
– Bodziszek… cuchnie. Może być trochę wyższy od średniego wzrostu kota, ma wzniesioną lub pokładającą się różowawą, łamliwą łodygę, która jest gęsto rozgałęziona i owłosiona. Liście ma pierzaste, w zarysie trójkątne i ułożone naprzeciwlegle na długich ogonkach. Kwiaty ma niewielkie, karminoworóżowe, osadzone na szypułkach. Kwitnie od późnej wiosny do końca lata i można go znaleźć w lasach, nad wodą, na skalistych, górskich zboczach. Bodziszek… zbiera się liść na biegunkę, rany i wrzody, a także korzeń, na samą biegunkę. Pomornik jest bardzo charakterystyczny, bo ma pomarańczowożółte kwiaty przez całe lato. Sama łodyga nie jest jakaś bardzo wysoka, jest gruba, zielona i owłosiona, a z niej wyrastają koszyczki, od 1 do 5. Liście ma całobrzegie albo ząbkowane, te które są blisko ziemi – jajowate i bez ogonków, a te znajdujące się wyżej są mniejsze, obejmujące łodygę i lepkie. Gdzie występuje… traworośla w górach, na nizinach w pobliżach wrzosowisk, łąk, na obrzeżach lasu i śródleśnych polanach. Zbiera się kwiaty. Maść z nich jest bardzo przydatna, bo pomaga na stłuczenia, skręcenia, zwichnięcia, złamania, obrzęki… oparzenia, ból stawów i ukąszenia owadów. Można też podawać doustnie dla wzmocnienia.

+1 pkt Wspinaczki

_________________

- Oh. Dobrze, to rozumiem - skinął głową z uśmiechem i wysłuchiwał dalej słów kocura. Zmrużył oczy, słysząc o bodziszku. Czyli też i go zebrał. Skinął łbem z wdzięcznością.
- Dziękuję ci bardzo, jestem ci wdzięczny za tą wiedzę i na pewno w przyszłości jakoś się odpłacę - mruknął, nadal mając wbity wzrok w samotnika. - Jeśli twoja rodzina będzie potrzebować pomocy, na pewno się za nią wstawię. Możesz również przyjść na granicę z Klanem Gromu, może ja się przypałętam, a jeśli spotkasz jakiś nasz patrol, możesz powiedzieć, że to o mnie chodzi. Mam nadzieję, że moi wojownicy ciebie należycie potraktują - mruknął lekko marszcząc nosek. Sam wiedział, że w Klanie byli cóż... narwańcy. Ale była też taka Rwący Strumień, która ledwo co skrzywdzi muchę. Więc miał nadzieję, że po prostu jakoś to ogarną.
Dymny wstał z miejsca i ogonem omiótł podłogę w obecnym miejscu, gdzie się znajdowali. Patrzył jeszcze na Popiół, czy czasami nie ma coś jeszcze do powiedzenia. Albo czy ktoś się jeszcze nie zjawi.

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

– Nie ma za co, oby dobrze ci służyła ta wiedza – odpowiedział, kiwając głosem. W większości nie były to zioła pierwszej potrzeby… ale i tak dobrze było wiedzieć, co się zbiera, i nie musieć tego testować na sobie czy swoich pacjentach, których w takim klanie było na pewno więcej, niż w małej rodzinnej grupce, żyjącej na wsi. – Przekażę to Dimie… to Dima prędzej się będzie gdzieś szlajać, niż ja. I prędzej skorzysta z jakiegokolwiek długu wdzięczności – dodał z lekkim uśmiechem starszy kocur, po czym uniósł głowę i zawołał dość głośno „Dima!”. Łaciaty kot wrócił po chwili od tego okrzyku, po czym posłał medykowi nieco rozbawione spojrzenie.
– No, to rozumiem, że teraz dostaniemy to, na co się umówiliśmy? – spytał niskim, mruczącym głosem, podchodząc bliżej do dymnego kocura.
– Chyba wolę nie wiedzieć – mruknął do siebie szaroniebieski, po czym pożegnał się z Lodowym Potokiem i zaczął wdrapywać się po stertach siana, by dotrzeć do dziury w ścianie stodoły i z niej wyjść.

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Skinął łbem przed Popiołem. Na pewno będzie dobrze służyła, nie ma co. Chore koty Klanu Gromu na pewno będą szczęśliwe, że Lodowy Potok zdobył tą wiedzę. No, i Traszkowy Język. Też powinien być dumny. Sam się uśmiechnął na kolejne słowa samotnika. No tak, od razu zauważył, że kocur nie miał ciągutek do pakowania się w kłopoty, natomiast Dima... już bardziej. Szybko zauważył, że kocisko do nich wróciło. Lodowy Potok westchnął. No tak. Będzie musiał teraz dokładnie, jakoby przykładał mysią żółć koło pyska, opowiadać o swojej jakże bogatej historii życia.
- Ja też - mruknął do ojca samotnika i kiwnął łbem w pożegnaniu. No cóż, teraz został z łaciatym kotem.
Zielone ślepia spoczęły spokojnie na Dimie, a jedna brew poleciała wyżej ku niebu.
- Więc, co chcesz o mojej jakże ciekawej personie wiedzieć? Hm?

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

– Nie pochlebiaj sobie aż tak – padła rozbawiona odpowiedź, a ogon Dimy uniósł się i poruszył na boki, zaraz jednak kot usiadł naprzeciwko Gromowego medyka. Przez chwilę na pysku Dimy widać było zastanowienie, połączone z intensywną obserwacją Lodowego Potoku – tak intensywną, że mogło to być aż niekomfortowe. W końcu jednak nadeszło pytanie.
– Zacznijmy od czegoś… prostego. Czym są klany i czemu właściwie tutaj się sprowadziły?

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Kącik pyska Loda uniósł się lekko na uderzenie serca, szybko jednak opadł. Na oczy ślęczące na jego pysku odpowiedział tym samym, przewiercającym wzrokiem, lekko mrużąc przy tym ślepia. O czym teraz samotnik myślał? Nie wiedział. I chyba wolał nie wiedzieć.
Nie mniej jednak na pytanie zadane ze strony Dimy strzepnął uchem i lekko skinął łbem.
- Klany są zbiorem kotów, tak jest to najłatwiej wytłumaczyć. Klan funkcjonuje jak jedna, wielka rodzina. Obecnie zostały tylko dwa, kiedyś były cztery. Koty w Klanie się nawzajem bronią, dbają o siebie nawzajem. Cały las był kiedyś podzielony pomiędzy cztery Klany. Mieliśmy swoje terytorium i je broniliśmy. Musieliśmy się przenieść ze względu na pożar, który pochłonął całe nasze poprzednie terytorium. Ewakuacja była jedynym rozsądnym wyjściem, a też nie wszyscy przeżyli. Musieliśmy znaleźć nowe terytorium, niestety dla już tylko dwóch Klanów. I postanowiliśmy się osiedlić w Dolinie Oka Gór... mówię pewnie chaotycznie, więc chcesz abym coś wyjaśnił, dopowiedział? - zadał z czystej grzeczności ostatnie pytanie. Nie że tak bardzo chciał mówić o losie Klanów, ale cóż... umowa to umowa.

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

Pytania się musiały pojawić, ale najpierw była cisza, która świadczyła o tym, że Dima uważnie słucha słów dymno-białego kocura. Na pysku łaciatego kota widać było spore skupienie. W końcu nadszedł czas na pierwsze pytanie.
– Brzmi tak, jakby klany istniały długo. Więc… co was trzyma razem? Bo chyba nie powiesz mi, że tylko chęć przetrwania, albo altruizm i troska. – Przetrwać można było w małych grupach, rodzinnych czy złożonych z przyjaciół, a nawet samodzielnie, natomiast gdy kotów było dużo, musieli się trafiać egoiści i koty, które nie chciały działać na korzyść innych, jeżeli coś ich nie motywowało. Kocię Popioła było raczej skłonne podejrzewać, że w tym wszystkim ma udział jakieś… pranie mózgu. Och, niektórzy nazwaliby to ładniej, rzecz jasna: tradycja, kultura, religia… i tym podobne, bo w gruncie rzeczy chodziło o to samo: o wpajanie czegoś kotom od pierwszych tygodni życia tak, by te nie znały żadnej innej drogi życia, by uznawały tę, którą podążają, za tak oczywistą, że nie mogły jej nawet za bardzo kwestionować. Łatwo to było zaobserwować nawet u ludzi, ale Dimie o tym opowiadał wiele także ojciec… zresztą – Dima to może nie był jakiś stary, doświadczony kot, ale swoje też widział i słyszał. Jeżeli podejrzenia Dimy były trafne, to by tłumaczyło, dlaczego klany się nie rozpadły przy pierwszej okazji – wiele lat temu, albo nawet teraz, w czasie poszukiwań nowych terenów.
– Wspomniałeś, że jesteś medykiem. A jakie funkcje spełniają inne koty?

+1 pkt Wspinaczki

_________________

- Bo też tak jest - skinął delikatnie łbem, patrząc się na samotnika. - Ale jest to coś więcej niż po prostu chęć przetrwania. Klan to nasz dom, to wspólnota, która trzyma nas razem. Dodatkowo, mamy w Klanie rodzinę, przyjaciół. To tak jak ty - masz rodzinę, więc niespecjalnie chcesz ją opuścić - dodał, spoglądając na rozmówce, a później na miejsce w około. Chciał się spytać, czy to tutaj mieszka, ale wolał zamknąć pysk.
- Mamy w Klanie Przywódcę, Zastępcę, Medyka. To są najważniejsze koty w Klanie, które mają najwięcej obowiązków i tym podobne. W Klanie są jeszcze kociaki, matki, wojownicy, terminatorzy oraz starsi - opowiedział, patrząc się na Dimę. - Chcesz wiedzieć co która ranga robi i znaczy?

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

– Ale koty umierają, Lodowy Potoku. Gdy nie masz przyjaciół, a wymrze ci najbliższa rodzina, co trzyma cię w klanie? Przyzwyczajenie? Strach przed nieznanym? – Temat najwyraźniej nie miał być tak łatwo porzucony przez łaciatego kota. Ciężko jednak powiedzieć, czy Dima faktycznie nie wiedzieli i dlatego dalej pytali, czy może się domyślali, ale po prostu chcieli jak najwięcej wyciągnąć z medyka, przetestować jego granice, a sobie zapewnić rozrywkę.
– Mmm, może być. A przynajmniej przywódca, zastępca, wojownicy i terminatorzy – padła nieco leniwa odpowiedź odpowiedź.

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Lodowy Potok strzepnął niemrawo uchem. Czyli nie chcieli tak zostawić tego tematu.
- Po pożarze większości kotom wymarła rodzina. Niektóre koty uciekają z Klanu, aby szukać innego sposobu życia, a inni zostają w Klanie, aby tam otrzymać wsparcie od innych. Mi... wymarła i tak już rodzina, w Klanie niespecjalnie jestem uznawany za towarzyskiego kota. Ale trzymają mnie tam obowiązki oraz to, że martwię się o moich współklanowiczów. Po za tym zawsze można jakieś więzi utworzyć - mruknął delikatnie, podnosząc brew. Westchnął cicho po tym i wysłuchał kolejnej odpowiedzi łaciatego kota. Skinął delikatnie łbem, po czym otworzył pysk.
- To też i o nich opowiem. Przywódca ma zawsze Gwiazda w imię. Na przykład... Trzmiela Gwiazda. Przewodzi Klanowi, pilnuje porządku. Zastępca jest pomocnikiem Przywódcy, rozdziela patrole łowieckie oraz te, które patrolują oraz oznaczają granice. Również obserwuje rozwój treningów. Wojownicy to koty, które skończyły swój trening. Walczą za Klan, polują dla niego. Trenują terminatorów. No, a terminatorzy, to koty, które trenują, aby być wojownikami. Mogą nimi zostać dopiero w wieku sześciu księżycy. Zawsze w imieniu mają "Łapa". Na przykład ja byłem Lodową Łapą, zanim zostałem Lodowym Potokiem.

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

Z pyska Dimy wydobyło się krótkie i niezbyt głośne westchnięcie, gdy kot posłał medykowi spojrzenie pełne zwątpienia w jego słowa, a zarazem nieco podejrzliwe. Zdawać by się mogło, że te tłumaczenia nie tylko do DImy nie trafiły – zdawali się oni sądzić, że Lodowy Potok nie jest do końca szczery i nie mówi wszystkiego. Postanowili jednak nie drążyć, choć wyraz ich pyska zdawał się wyrażać pewne rozczarowanie.
– Mmm. I skąd wzięły się te klany? Kto wpadł na ten pomysł, wymyślił tę całą hierarchię, obieranie stałych terenów, i tak dalej? – Duża część kotów, którą znali lub o których słyszeli Dima, podróżowało z miejsca na miejsce; żeby nie szukać dalej, był to chociażby Popiół w młodości, ale przecież Fenkuł również był przybyszem z dalekich ziem, Sopel i Szadź także przez długi czas podróżowali… przykłady można by mnożyć. Niektórzy, jeśli nie prowadzili koczowniczego trybu życia, to na przykład zmieniali swój teren co jakiś czas, na przykład co kilkanaście księżyców. Skąd więc pomysł tkwienia w jednym miejscu przez dłuższy okres czasu, dopóki nie wypędzi ich z danego miejsca jakaś katastrofa?

+1 pkt Wspinaczki

_________________

Starlight