Dopiero co pochowała brata... a nastał czas na kolejny pogrzeb. Wiedziała, że z ziołami u nich słabo i jest tak na prawdę raczkująca w leczeniu innych, ale nie miała pojęcia, że Gwiezdny Klan tak szybko ją za to ukara. Łosi Ryk, która powróciła z walki z psem i udała się do lecznicy na leczenie nigdy już nie opuściła Zielonych Krzewów. Jej rany nie chciały się goić. Później wdała się infekcja. Poranna Zorza nawet niczego nie potrafiła z tym zrobić. Ale to Ryczącej Łapy nie obchodziło aż tak jak fakt, że ONA SAMA nic nie zaradziła na istniejącą sytuację. Była kłębkiem irytacji i złości na samą siebie, gdy z dnia na dzień patrzyła jak infekcja pochłania Łosi Ryk. Jej mistrzynię i wojowniczkę, którą poznała jeszcze za czasów kocięcych. Została medyczką nie po to by patrzeć jak koty umierają. Chciała temu zapobiec. W szczególności, gdy chodziło o rany po walce, tak łatwe do wyleczenia. A tu gówno psie. Jest beznadziejną terminatorką medyka, która już serio zaczęła nienawidzić tą robotę.
W pewnym momencie Ryk czekała już aż jej mistrzyni umrze. Bo już była w takim stanie, że nie dało się jej uratować. A trucizn nie miały by ulżyć jej cierpienia. Śmierć w końcu przyszła. Z samego rana, albo zapewne w nocy gdy wszyscy spali. Szylkretowa kocica patrzyła się z frustracją na ciało bez ducha dłuższą chwilę. Odejście wojowniczki bolało ją bardziej niż śmierć brata. Bo czuła się bardziej winna jej śmierci. Ona opatrywała te rany. To do niej Łosi Ryk przyszła po walce z psem. I tak to się skończyło. Machnęła ogonem i zaczęła taszczyć ciało pod Omszoną Skałę. Nie wołała Porannej Zorzy. Medyczka jej nie zawołała, gdy zmarł Psia Łapa. Więc, po co Rycząca Łapa miałaby czynić inaczej. Miała dosyć Porannej Zorzy.
- Niech cały Klan zbierze się pod Omszoną Skałą! - ryknęła siadając przy ciele Łosiego Ryku, gdy już ułożyła je na polanie.
Nie zamierzała ukrywać złości jaką czuła. Bo nie potrafiła. Jej pysk więc był wykrzywiony z bólu, nos zmarszczony, a oczy lśniły jakby pokrywała je rosa. Oddychała nerwowo i łzy zaczynały zbierać się w kącikach jej oczu. Na prawdę dawno nie płakała. Ale była już zbyt zmęczona tym jak sprawy wyglądały. Poranna Zorza była niekompetentna, Rycząca Łapa tak samo. Jak bardzo chciałaby nie wmawiać sobie słów Migoczącej Iskry o tym na temat tego, że nie powinna w ogóle zostać wybrana do tej rangi, tak miała wrażenie w tym momencie, że miała rację. Nie potrafiła sama uzupełnić składzika i musiała prosić o ewentualną pomoc na zgromadzeniu, nie umiała wszystkich dolegliwości rozpoznać, a co dopiero wyleczyć, a koty jej nie ufają. A gdy darzą ją zaufaniem to... kończą jak Łosi Ryk.

Sowia Łapa nie spodziewał się, że wracając do obozu z poszukiwań mchu do odnowy swojego gniazdka, w obozie przywita go... śmierć. Jego żółte oczy od razu wypatrzyły złociste ciało, bez życia leżące pod Omszoną Skałą, a nad nim Rycząca Łapa zwołująca Klan Rzeki. Zakręciło mu się w głowie. Łapy zrobiły się jak z wełny. Przed oczyma zatańczyły mu ciemne mroczki. Łosi Ryk... nie żyła.
Kocur słyszał, że przez ostatnie dni, po walce z psem, jej rany nie chciały się goić. Martwił się, martwił się bo to z jego powodu je nabyła. A teraz... umarła też z jego powodu. Gdyby tylko nie musiała go ratować, nadal byłaby cała i zdrowa. A teraz, za głupotę dymnego, płacił cały klan. Potrzebowali wojowników, a zamiast dobrej wojowniczki, mieli przygłupiego, bezużytecznego terminatora. To on... to on powinien teraz tam leżeć.
Kocur stał chwilę w wejściu do obozu, nie mogąc obudzić się z szoku. Jego łapy jakby odmówiły posłuszeństwa i za nic nie chciały się ruszyć. Przez zaczątki łez cisnących się do oczu widział zbolały grymas Ryczącej Łapy. Nie chciał... nie, bał się tam podejść. Był pewien, że to jego reszta klanu obwini o śmierć Łosiego Ryku. Z resztą - słusznie. A on nie był w stanie znieść samej myśli o tym.
Sam nawet nad tym nie panując, postawił kilka kroków do tyłu, by następnie wycofać się z obozu i odejść jak najdalej było to możliwe.

//zt

Kiedy usłyszał głos Ryczącej Łapy, z całego serca miał nadzieję, że to nie pogrzeb. Nie kolejny. Nie dość im było już problemów i przykrości? Niestety, kiedy znalazł się na miejscu, okazało się, że jego nadzieje były złudne. Łosi Ryk, wojowniczka, która była z nimi niemalże od początku, odeszła. Odeszła prawdopodobnie z powodu odniesionych ran, którym medyczki nie dały rady. Nie był blisko z kocicą, ale poczuł ukłucie żalu na widok jej ułożonego na polanie ciała. Na widok Ryczącej Łapy, jej terminatorki i osoby, która sprawowała w lecznicy nad nią pieczę – która teraz nie potrafiła ukryć swoich emocji. Podszedł do ciała wojowniczki, życzył jej udanych łowów na Srebrnej Skórce i z przybitym wzrokiem odszedł na bok, żeby jej bliscy mogli się z nią pożegnać. Usłyszał słowa przywódcy i choć na początku nie chciał tak krytycznie podchodzić do Porannej Zorzy, dzięki której ten klan w ogóle istniał, to wiedział, że Krzywa Gwiazda miał rację.

Czy to było naprawdę takie niespodziewane? Naprawdę nikt tego nie przewidział? Rozumiem, gdyby nigdy nie było problemów z medykami i składzikiem, ale były i to dość poważne, więc każdy błąd dało się przewidzieć.
Przyszedłem na pogrzeb, chociaż nie bardzo mi się chciało, bo nie czułem już do nich żadnego przywiązania, jedynie wyższość, że nie widzą, co ja widzę. Mówiłem, sugerowałem, ale oni swoje, że widzą same kwiatki i nic złego się nie dzieje, a jak dzieje, to to przecież niechcący, to się szybciutko zmieni na lepsze, bo mamy miłość, wiarę i nadzieję w serduszkach. Świat niestety kopie ciebie mocno w dupę kiedy tak myślisz. Pogrożenie wąsikiem nic nikomu nie dało? Ojejku, no co wy.
Usiadłem dość blisko ciała, może nie od razu przy nim, ale nie dalej niż półtora, może dwa metry. Patrzyłem się na oszpecone chorobą zwłoki, pachnące tak mocno i nieprzyjemnie, że delikatny nos próbował mnie co chwila nakłonić do odejścia, ale nie robiłem tego. Trzeba się przyzwyczajać do tego co nas czeka. Wymrzemy lub w najlepszym przypadku zostanie nas niewielka garstka. Kto będzie następny? Ja, jak mnie choroba dopadnie? Mój brat, jak będzie mieć kolejną wpadkę podczas treningu? To może być każdy z nas.
Spojrzałem na Migoczącą Iskrę, rozumiejąc co ona czuje i jednocześnie będąc zdziwionym jakie w niej żyje rozdwojenie. Kocha klan, ale tylko te koty, które zna dłużej, żałuje, że jest nas mnie i umieramy, ale sama nie tak dawno chciała wysłać mnie na śmierć poza obóz. Czekam na moment gdy jej dziecko umrze przez niekompetencję lekarza i ona sama zaatakuje medyka, łamiąc zasady. Nie to, że życzę jej aż tak źle, ale niech sama zobaczy, jak łatwo jest powstrzymać się przed walką gdy jest się wściekłym i bezsilnym, niesprawiedliwie potraktowanym, gdy miało się wiarę i chciało dobrze, ale wyszło, jak wyszło.
Zaraz też wsłuchałem się w to co mówił Krzywa Gwiazda i cicho prychnąłem pod nosem do ciebie. Brutalny sygnał do zmian? Ostatnio też był sygnał i jeszcze wcześniej też, może już koniec? A jak będzie kolejny, to co zrobią? Znowu popłaczą i skwitują to tym, że kurcze, tak nie może być NASTĘPNYM RAZEM, bardziej się postaraj. Może czas wziąć się do roboty i wybłagać i innych klanów pomoc, szkolenie, wsparcie w jakiejkolwiek formie. Powinni się zgodzić, przecież mamy dobre relacje, nie ma żadnej wojny i konfliktów, nic nam nie zagraża, jak to sama Rycząca Łapa powiedziała.
Chłodnym spojrzeniem obserwowałem koty, które zaskoczone zdarzeniem opłakiwały śmierć klanowicza. Niech zapadnie mi to w pamięć, zapach, widok. To nie będzie ostatni raz gdy coś takiego się dzieje.

Był to pogrzeb. Publiczny w obozie. Nieuniknionym było więc to, że zjawiły się koty. Jak bardzo by tego Ryk starała się nie ignorować patrząc się w skupieniu na martwe ciało Łosiego Ryku. Słyszała ich kroki łap. A widok zakażonych ran tylko ją dobijał. Czuła się za nie w jakimś stopniu odpowiedzialna. Gdyby tylko zaczęła działać wcześniej... nie straciłaby kolejnego kota w lecznicy. Albo i tak by się to stało. Nie ma pojęcia co tym obcym, nie połączonym z nią krwią kotom z Gwiezdnego Klanu siedziało w głowie. Nie byli jej krewnymi. Może więc mniej ich obchodziła? Lisie łajno.
Wiedziała, że usiadł obok niej Krzywa Gwiazda. Nie powiedziała jednak niczego w jego stronę. Ani niczyją stronę. Zaciskała tylko szczęki, nie mogąc znieść tego skurczu mięśni na pysku, które wymuszała próbując powstrzymać się choć odrobinę od płaczu. Ale to nie działało. Gdy przywódca położył końcówkę ogona na jej grzbiecie i zaczął mówić zupełnie się rozkleiła. Łzy leciały z jej oczu niczym strumyk wzdłuż policzków. Czuła się, że nie zrobiła właśnie wszystkiego co mogła. Mogła się bardziej postarać lecząc Łosi Ryk, nawet jeśli i tak robiła wszystko co mogła, mogła od razu w zgromadzenie pójść po zioła od innych medyków, nie ważne że mieli akurat jakież zioła na rany Łosiego Ryku i nic by to nie pomogło. Czuła się jak porażka. Jakby wszystko co mówiła na zebraniu te parę księżycy temu było nie ważne. Bo zawaliła. Bo kot leży martwy. Bo to Łosi Ryk leży martwa. Bo nie nadaje się do bycia medyczką. Bo jej trening medyczny jest w tyle. Bo była beznadziejna.
To że teraz będzie kontynuować trening pod okiem kogoś kompetentnego się dla niej nie liczył. To było już za późno. Kot już umarł. Czuła się źle z tym, że organizowała dzisiaj pogrzeb. Że inni tylko patrzą i na pewno myślą, że to jej wina. Że nie zrobiła wszystkiego co mogła. Nie potrafiła się uspokoić. Wbiła mocno pazury w ziemię i ryczała. Po prostu ryczała. Jak małe dziecko.

Chociaż już nie trenowali, Płotka uważał Łosi Ryk za kota, którego darzył sympatią i szacunkiem: szczególnie, że teraz jego mistrzynią był ktoś o wiele gorszy pod względem charakterku. Zamieniał więc z burą słowo czy dwa w ciągu dnia, a gdy usłyszał, że wdała się w walkę z psem z kilkoma innymi kotami, odwiedzał co jakiś czas, by sprawdzić, jak się ma.
Medyków uważał, mimo wszystkich ostatnich spraw, za cudotwórców: skoro już nie byli w wirze walki, to wszystko powinno już pójść z górki, nieprawdaż? Walnie się kilka ziółek, pajęczynę, tak jak na jego ugryzienie po Gorzkiej Łapie, przeczeka, a Łosi Ryk będzie zdrowa i jeszcze silniejsza, niż wcześniej…

Tylko że nie.
Najpierw słyszał, że rany jedynie się pogarszają, nie chcą leczyć. Jego myśli wtedy od razu powędrowały do stanu ich składzika i Porannej Zorzy, dla której to wszystko powinno być główną odpowiedzialnością… i choć wiedział, że czasem to zwykły pech, to czy tu na pewno? Starał się być w miarę neutralny w tej sprawie, przecież w niej nie uczestniczył i nie miał za wiele do powiedzenia, ale…

Łosi Ryk leżała martwa na środku obozu.

I czyja to była wina? Psa, pustego składziku, Porannej Zorzy, Ryczącej Łapy? Siłą racjonalności powstrzymywał się od wskazywania konkretnego winnego, chociaż to byłoby zdecydowanie łatwiejsze, ale był wręcz przekonany, że po prostu… kulejąca instytucja medyka w Klanie Rzeki zabiła jego pierwszą i najlepszą mistrzyni, kocicę wartą naśladowania - odszedł już Pies, odeszła Łoś, więc kto następny? Czy inne klany też borykały się z podobną sytuacją, czy to faktycznie akurat tylko Rzeka miała braki?
Jeszcze nigdy nie musiał przeżywać śmierci kogoś, kogo faktycznie znał… i w tym momencie czuł właściwie nic, poza frustracją i bezsilnością, tak irytującą. Stan Klanu Rzeki? To miał już w nosie, to nawet nie był jego oryginalny dom, i gdyby tutaj nie przyszli, to miałby dziesięć zmartwień mniej, ale to po prostu… denerwowało, psia mać. Przygryzł wargę nieświadomie. Chciał powiedzieć coś do martwej kocicy, tak, jak robiły to koty na poprzednim pogrzebie, ale nie mógł znaleźć słów, a to nie tak, że był z nią blisko… i tak właściwie i tak go już nie usłyszy.
Westchnął i przysiadł na boku, marszcząc brwi.

Tak, o ile nie nie zależało mi na Krzywej Gwieździe czy Ryczącej Łapie, a nawet może cieszyłem się z ich nieszczęścia licząc, że będzie to dla nich kopniak do zmian, tak brat był dla mnie dużo ważniejszy niż oni. Wyłapałem go wzrokiem i szybko walnąłem się w myślach w łepek za to, że chciałem od razu otrzymać od niego uwagę, spojrzenie, przywitanie. Nie, tutaj nie mogę myśleć o sobie najpierw, on ma pierwszeństwo. Dałem mu kilka chwil na oswojenie się z sytuacją i gdy zajął miejsce, po sekundzie wstałem i miękkim krokiem podszedłem do niego. Spojrzałem na niego, przysunąłem się jeszcze bliżej i usiadłem. Nie miałem w głowie nic do powiedzenia, wszystko brzmiało nie na miejscu, bo nie rozumiem jego bólu i smutku, ogarniały mnie inne emocje. Jakaś część mnie chciała go też zachęcić do oburzenia i buntu, już tu i teraz. Milczenie jednak nie wydawało się być lepszą opcją.
-Klan umiera. Warto tu zostać?-owszem, mamy młode kociaki, nie ma ich wiele, ale są. Pytanie jednak co dalej, jeśli dorośli umrą, nie będzie miał kto bronić i karmić młode oraz starych. Trudna sytuacja, ale nie należymy do tego stada, przyjęli nas w gości, więc zostaliśmy, żeby pomóc. Jako byli samotnicy powinniśmy się chyba martwić o siebie, prawda? Może znów wyjdzie, że jestem za mały, albo źle ująłem słowa w myśli. Chociaż wszystko miało nieco bardziej osobiste podłoże.-Nie chcę, żebyś ty był kolejnym, co będzie tu leżeć.-zadarłem łepek, patrząc na nieco większego kota, bo w sumie nie ma między nami aż takiej różnicy jak kiedyś. Dorastam i to na poważnie.

Głos Ryczącej Łapy rozbrzmiał w jej uszach i już wiedziała, co się święci. Tylko co tym razem? Kto? Na chwilę poczuła żółć w gardle, kiedy szybkim, mechanicznym krokiem wyszła by zobaczyć- ah. Napięcie z jej ciała jakby uleciało do ziemi, kiedy futro leżące w obozie było bure, a nie szylkretowe. A jednocześnie gdzieś w głębi poczuła lekkie, ironiczne rozbawienie. Wow, kolejny wojownik rzeki umiera, a Świergot nadal się jakimś cudem trzyma. Czy to nie przyrównywało jej do chwastu, czy też jakiegoś pasożyta? Tak czy siak obleciała wzrokiem wszystkich zgromadzonych, by na chwilę po tym przysiąść się nieopodal. Nie znała Łosiego Ryku jakoś z bliska, więc nie czuła powinności jakiegoś bliższego kontaktu z zimnym truchłem. Sowiej Łapy nie widziała, chociaż może nawet w chwili obecnej nie chciała widzieć. Bo, hmmm, jakby się tak nad tym zastanowić, to czy to nie była konkretnie JEGO wina? Cóż, na pewno był ogniwem które to wszystko zapoczątkowało, a dalszy przebieg randomowych zdarzeń? No cóż, ups. Ucho jej z lekka drgnęło, podczas gdy umysł zachęcał ciało do wstania i wyjścia. Atmosfera była nie za ciekawa, szczególnie dla kogoś, kto czuł się postawiony całkowicie poza tą bańką stworzoną z kotów pogrążonych w żałobie. No i ta Ryk. Po kiego ryczy? Całe przedstawienie było z lekka żałosne w oczach kotki, głównie przez fakt, że był to już kolejny namacalny dowód umieralności w Rzece. Tak czy inaczej, Śpiewka nie miała zamiaru dać po sobie poznać swoich myśli, jedynie z neutralną, pasującą do pogrzebu miną i postawą siedząc na uboczu. Byle tylko się szybko skończyło.

Gdy usłyszałem słowa Migoczacej Iskry, podniosłem na nią spojrzenie i zmrużyłem ślepia, a końcówka mojego ogona uderzyła o ziemię w jawnej irytacji. Czy ona naprawdę myślała, że moje aktualne milczenie to ciche przyzwolenie i po prostu od tak puszczę to dalej? Nie. Po prostu cierpliwie czekałem w ciszy i własnej żałobie po stracie Łosiego Ryku, aż Poranna Zorza łaskawie przyjdzie i powie cokolwiek, jednak jedyne co dostałem, to wielkie nic. — Migocząca Iskro, dość. — miauknąłem twardo, posyłając jej ostre spojrzenie zaraz po jej następnych słowach, powoli podnosząc się na łapy i prostując. Widziałem po niej ile nerwów i emocji ją to wszystko kosztuje, bo i dla niej śmierć Łoś była ogromnym wstrząsem, jednak nie zamierzałem pozwalać, by w emocjach podważała moje decyzję, które i tak już zapadły w mojej głowie, a które wypowiedziałem do Ryczącej Łapy na tyle, by tylko ona usłyszała. Najwyraźniej powinienem krzyczeć od razu jak coś wpadnie mi do głowy. — Opanuj emocje, Migocząca Iskro, złość i syki to ostatnie co nam potrzebne. — dodałem już łagodniej, posyłając jej przez moment troskliwe spojrzenie, po czym napiąłem mięśnie barków i w dwóch susach wskoczyłem na Kosmaty Kamień.
— Wbrew twoim słowom, Migocząca Iskro, już podjąłem decyzję. Poranna Zorza od teraz nie jest już medyczką Klanu Rzeki i oficjalnie przechodzi do starszyzny, gdyż utwierdziła nas wszystkich w tym, że nie jest już w stanie wypełniać swoich obowiązków czy nawet się tutaj pojawić, a dalszym treningiem Ryczącej Łapy zajmie się Motyli Blask, gdyż wyraził na to gotowość i chęci. — oznajmiłem donośnie, a po dłuższej chwili na reakcję, zeskoczyłem że skały i trzepnąłem biczowatym ogonem w lekkiej irytacji. — Teraz trwa pogrzeb, jeżeli ktokolwiek zakłóci spokój, zostanie wyproszony. — mruknąłem twardo, po czym zawołałem do siebie Suchy Nos by znalazła Poranna Zorzę i poinformowała ją o jej przejściu do starszyzny, a sam wróciłem do ciała, przysiadając przy nim z lekko spuszczoną głową. To była już przesada. Gdy nikt nie robił już większej ilości problemów, po prostu w ciszy przesiedziałem odpowiedni czas, a gdy przyszło do zakopania ciała, wraz z chętnymi do tego kotami, zaniosłem je w odpowiednie miejsce. Żegnaj, Łoś.

zt

Przycisnęła mocno uszy do czaszki, gdy Migocząca Iskra zaczęła krzyczeć. Czy ona serio nie mogła poczekać chociaż na pogrzebie? Przecież Krzywa Gwiazda nie musiał robić wszystkiego natychmiast. Był pogrzeb do kurwy. Ryk milczała, a z jej oczu leciały dalej łzy. Miała ochotę krzyczeć, ale powstrzymywała się. Zaciskała kły, po czym gwałtownie je rozluźniała, żeby wziąć wdech. Szylkretka starała się nie słuchać Migoczącej Iskry ale w jakiejś części podzielała jej zdanie. Poranna Zorza powinna zostać pozbawiona rangi już na tamtym zgromadzeniu. Do tej pory Ryk może byłaby realnie w stanie pomóc Łosiemu Rykowi. Może byłaby już w pełni wykształcona. Ale córka Suchego Nosa dawała jej cały czas szansy. I po co jej to było. Nie pisnęła nawet i słowem, gdy mówił Krzywa Gwiazda. Już to wszystko wiedziała. O Motylim Blasku była pewna już na zgromadzeniu. Uszanowała prośbę przywódcy o zachowaniu spokoju. Siedziała więc dalej w ciszy popłakując. Po woli musiała się uspokoić, bo chciała iść pogrzebać byłą mistrzynię. A potem wygonić Poranną Zorzę z lecznicy jak najszybciej się da, jeśli nie zebrałaby swojej zastanej łapy wystarczająco szybko. Nie chciała jej widzieć w lecznicy. Poczekała więc do końca pogrzebu i gdy uspokoiła się wystarczająco poszła zakopywać Łoś razem z przywódcą.
//Zt

Nie usłyszał wołania Ryczącej Łapy, ale kiedy już się przebudził, dotarł do niego harmider pod Omszoną Skałą. Oczywiście nie mógł nie sprawdzić, o co chodzi, toteż wyszedłszy z przytulnej nory kociarni, przeciągnął się i podszedł w końcu do zgromadzonych. Wtedy też dopadła go brutalna rzeczywistość. Śmierć. Kolejna śmierć, którą teraz mógł trochę bardziej świadomie oglądać, choć nie znał kota, który leżał teraz na środku. Znowu. Ile jeszcze takich siedzi w lecznicy? Takich, co to wyjdą tylko po to, żeby ich... zakopać?
Zerknął na odchodzącego Krzywą Gwiazdę. Nie słyszał całej, hm, rozmowy, ale jego decyzje zdążyły dotrzeć do młodocianych uszu. Sam Liść nie wiedział, co o tym sądzić. Czuł się bezsilny, a tym samym zepchnięty do roli obserwatora. Tak powinno być? Chyba. Chyba tak, w końcu był jeszcze tylko kociakiem.
Nie podszedł do zmarłej. Widok wątłego od niedawnych przeżyć ciała, zapach ran i ziół i ogólnie to wszystko... Nie chciał do niej podchodzić. Zresztą to tylko ciało, tak? Siedział więc mocno na uboczu, odprowadził wzrokiem koty, które zabrały Łosi Ryk poza Obóz, a potem wrócił do swoich spraw.

z.t.

Wiem, że emocje biorą nade mną górę, ale mam dość, tak cholernie dość tej hipokryzji, tego przyzwalania, traktowania Porannej Zorzy jak nie wiadomo kogo, udawania, że wszystko w tym klanie jest świetne… bezsilności. Widoku martwej Łoś, która wciąż tam leży, nie znika, a oni tylko patrzą i milczą, wszyscy milczą, jakby nikt nie miał w sobie albo odwagi, by coś powiedzieć, albo na tyle pomyślunku, by w ogóle wpaść na to, że to się nie powinno stać, albo że chociaż Poranna Zorza powinna się tu łaskawie zjawić, a skoro tego nie robi, to coś jest nie tak. Łoś, Łoś, Łośłośłośłoś… Nie powinno mnie to obchodzić, ale, ku*wa mać, obchodzi! Ciężko mi oddychać, po wyduszeniu z siebie tych słów moje ciało drży lekko, a moje spojrzenie znowu wraca na ciało.
Łapy mnie świerzbią, by po prostu odwrócić się na pięcie i stąd odejść, zostawić tę żałosną podróbkę Klanu Rzeki, zbudowaną na samotnikach i ich kociętach, na słabym Przywódcy, nieobecnym Zastępcy, beznadziejnej Medyczce. Zatrzymuje mnie tylko jedno. Myśl o kociętach. Nie mogłam im tego zrobić. Połysk… nie powinnam pozwalać na to, by mnie widziała w takim stanie, by ktokolwiek mnie taką widział. Jednak powściągnięcie emocji nie jest takie proste, jak zawsze, bo… nie zawsze umiera kot, którego… którego co dokładnie?
Nie. Nic. Nieistotne. Łosi Ryk sama wybrała. Sama zdecydowała, że nasza relacja nic nie znaczy. Że ja dla niej nic nie znaczę.
Teraz nie jest ważne nawet, czy jej śmierć to wina Porannej Zorzy, czy nie. Nie ma znaczenia, czy to kwestia braku ziół, czy pecha, czy jakiejś śmiesznej woli Gwiezdnego Klanu, jeśli ktoś wierzy w takie bzdury jak to, że decydują oni o takich kwestiach. Medyczka po raz kolejny zawiodła jako ktoś, kto powinien być ze swoim klanem w takich momentach, kto powinien zapewnić, że robiła wszystko, by ją uratować, ale rany były zbyt poważne. Zawiodła nie tylko jako medyczka, nie tylko jako pewne wsparcie dla klanu, ale również jako mistrzyni dla swojej terminatorki, zrzucając na nią zbyt duży ciężar odpowiedzialności, zmuszając ją do samodzielnego przeżywania ciężkich sytuacji, kiedy nawet nie była za nie w pełni odpowiedzialna.
Napinam mięśnie, biorę głęboki oddech. Coś się we mnie gotuje i buntuje na pierwsze słowa Krzywej Gwiazdy, tylko mnie bardziej rozsierdza, bo… jak mam nie być zła, kiedy dzieje się TO? Kiedy ONA tam leży i to nie jest ŻART, tylko RZECZYWISTOŚĆ? Ale przecież wiem, że zrobiłabym to samo na jego miejscu, że przekroczyłam granicę, że ma rację. Zaciskam zęby. Niechętnie kiwam głową.

Kolejne słowa Krzywej Gwiazdy przynoszą rozwiązanie i ulgę, która pozwala mi opanować emocje, jednak… jest ona tylko pozorna. Natrętne myśli wciąż pozostają, a moje spojrzenie wciąż ucieka w kierunku ciała Łoś.

Czy twoja ofiara była naprawdę potrzebna, by wreszcie coś do nich dotarło?

Mimo chęci ucieczki, zbieram się w sobie, by udać się wraz z resztą poza obóz, by pogrzebać ciało Łoś.
A wraz z nią, grzebię swoje uczucia do niej, myśli, nadzieje na przyszłość, która mogła nas połączyć; zdradliwe myśli o tym nachodziły mnie co jakiś czas, jednak dopiero dzisiaj brutalnie zdałam sobie z nich sprawę. Wraz z nią, grzebię i to, co mogłoby kiedyś być. Wraz z nią, grzebię wszystkie „a co jeśli” i „co gdyby”. Wraz z nią, grzebię wspomnienia. Niech… niech pozostaną głęboko zakopane – na zawsze.
Jak ona.

zt

W końcu nadszedł koniec pogrzebu, bo kilku dramkach, bo czemu nie, przy trupie warto krzyczeć i się spierać. Kto przyczynił się do śmierci i czyjej śmierci i jak niewiele mnie obchodziło. Ani nie mogłem nic z tym zrobić, ani pomóc, ani nic zasugerować, ta sprawa mnie nie dotyczyła, a po co się martwić czymś na co kompletnie wpływu nie mam. Dałem bratu spokój, po prostu idąc zająć się swoimi sprawami. Wie gdzie mnie szukać, będzie chciał mnie znaleźć, to znajdzie, nie będzie chciał, to nie znajdzie.

Z/T