Ostatnie księżyce były pełne przeróżnych "atrakcji", dlatego z lekką ulgą przyjąłem, że zbliża się coś przyjemniejszego niż informacje i bójkach, ranach i pustym składziku — ceremonia! I to nie byle kogo, bo kociąt Iskierki. Zresztą, zostało mi doniesione, że Kijanka i Jabłuszko są już gotowi do swojego mianowania na wojowników, a to oznaczało, że dzisiaj przywitam nowych terminatorów jak i wojowników, co mnie bardzo cieszyło. Wysunąłem się z legowiska, przeciągnąłem i westchnąłem cicho pod nosem, gdy usłyszałem charakterystyczne pstryknięcia w kręgosłupie. Starość nie radość, hę? Gdy wdrapałem się na Omszoną Skałę, usiadłem i przez dłuższą chwilę przyglądałem się nieco opustoszałej Łusce. Odchrząknąłem pod nosem i poruszyłem delikatnie wąsiskami. — Niech cały Klan Rzeki zbierze się pod Omszoną Skałą na ceremonię! — zawołałem donośnie, mając szczerą nadzieję, że po ostatnich wydarzeniach, frekwencja na tej ceremonii będzie nienaganna.

/czaso PRZED zgromadzeniem, dziękuje

Treningi z Mknącym Nurtem szły nam...Spokojnie. Obraliśmy spokojne tempo - a już poznałam dobrą część kodeksu wojownika.
Szybką myślą jednak dotarło do mnie, że to za mało, gdy usłyszałam głos przywódcy - to nie była ceremonia mojego mianowania. Oh, czyżby Brzasku lub Połysku? W sumie te dwa szczurki...Hm. Skoro byłaby to ich ceremonia, to raczej, żebym się wstawiła, chociaż dla ochoty ducha młodych Migoczącej Iskry.

Tak więc uniosłam rudego łba z mego posłania - niezbyt się śpiesząc, zjadając kawałek wróbla, po czym wyniosłam swą sylwetkę z trawiastej nory, by na spokojnie zająć sobie miejsce przy omszonej skale.
Posłałam białemu kocurowi, przywódcy, skinienie łba i uśmiech na przywitanie, a mój kikut zadrżał, nim finalnie usiadłam gdzieś z przodu, a z boku. Może pojawi się ktoś warty uwagi?
W sumie na ceremonii to przywódca powinien być w jej centrum, lecz Krzywa Gwiazda raczej się nie obrazi, jak do kogoś pogadam, chociaż chwilę.

To było... ojej, czy to było to, na co zawsze czekał? Ceremonia mianowania kotów! No rzecz jasna, nie jego, nawet nie był jeszcze terminatorem, a przecież tak to właśnie działało, ALE! Niebiesko-biały łebek szybko wyłonił się z Gniazda, a zieleniejące powoli ślepia szybko skierowały się na Mechatą Skałę. Stał tam, faktycznie tam był i czekał na Klan, sam Krzywa Gwiazda. Małe serduszko kociaka zabiło szybciej. Zobaczy pierwszą w życiu ceremonię! Wyszedł kilka kroków i w tym też momencie do jego łebka zakradła się wątpliwość. Czy powinien tam iść? Nie, inaczej, czy na pewno chciał tam iść? Już teraz wiedzieć, jak to wszystko wygląda, czy wtedy jego ceremonia nie stałaby się mniej specjalna? Potrząsnął łebkiem. No nie, przecież ona byłaby jego. I zobaczy, jaka jest niezwykła, jeszcze bardziej będzie czekał. I dowie się, jak to wygląda, nic go nie zaskoczy i będzie idealna! No i to Klan! Jego Klan, on też był jej częścią, nawet jeśli miał tylko patrzeć!
Drobne łapki dumnie i z całą kocięcą pewnością siebie poniosły go w stronę Łuski, a widząc prawie pusty plac, na jego pyszczku zjawiła się cicha radość. Był jednym z pierwszych! Mama na pewno będzie dumna, że się nie ociąga z tak ważnymi rzeczami. I Gwiazda też? Podniósł ślepia na przywódcę i skinął łebkiem, nie mogąc pozbyć się kocięcego uśmiechu szczęścia i podekscytowania. Wyglądało to tak, jakby chciał się odezwać, ale grzecznie siedział cicho, no prawie, bo dopiero teraz usadowił się z boku, mniej więcej naprzeciwko rudej kotki, której teraz poświęcił trochę uwagi. Chyba ją kiedyś widział w Obozie, ale nie znał na pewno. Dobrze za to kojarzył Połysk, która siedziała bardzo na środku. To coś znaczyło? Nie był pewien, jaką ma pozycję, ale może tak? Była duża i na pewno wiedziała lepiej, co się będzie działo, więc to nie mogło być przypadkowe. Jej również posłał powitalny uśmiech. Za chwilę też uważne spojrzenie powędrowało dookoła, wypatrując kolejnych kotów.

Nieduże uszka Szprotki, aktualnie bawiącej się w najlepsze znalezionym wcześniej piórkiem drgnęły gwałtownie, gdy tylko dotarł do nich donośny głos Krzywej Gwiazdy. Pogrążona psotami buraska dosłyszała jedynie kilka słów, jednak nawet one wystarczyły, aby przykuć jej dość chwiejną uwagę. Łebek wraz z wytrzeszczonymi z zaciekawienia oczami w mig skierowały się w stronę Omszonej Skały powodując tym samym chwilową utratę zainteresowania ptasim znaleziskiem. “Cały Klan Rzeki” oraz “na ceremonię”- to nie pozostawiało młodej najmniejszych wątpliwości wobec tego co miało miejsce. Już niejednokrotnie o jej uszy obiły się pogłoski o wszelkich klanowych zebraniach czy właśnie przed momentem wspomnianych ceremoniach- czy to od mamy, czy to podczas okazjonalnego podsłuchiwania starszych kotów w obliczu nudy. Szprotka jednakże nigdy nie miała jeszcze okazji w takowym uczestniczyć, tak więc nie mogła odpuścić sobie stawienia się pod Omszoną Skałą. Nim jednak popędziła do wskazanego przez przywódcę miejsca chwyciła w kiełki swoje piórko chcąc zachować go do późniejszej zabawy, no a po tym oczywiście w podskokach dotarła pod skałę podchodząc prosto do Liścia, który już tam siedział.
-Ceś Lifść! -wysepleniła radośnie w stronę brata jeszcze mniej zrozumiale niż zazwyczaj, co było przyczyną trzymanego w pyszczku przedmiotu skutecznie utrudniającego jej mowę. Ogonek Szprotki raz po raz podrygiwał ze swego rodzaju zniecierpliwienia. Nie dało się ukryć faktu, że córka Powracającego Zimna była dość mocno podekscytowana, a także zaciekawiona całą tą otoczką klanowych zebrań stąd też wywoływało to u niej teraz multum różnych emocji nawet mimo tego, że to nie jej samej ono dotyczyło.

Kocur wylizał dokładnie swoje rude futro i powoli zebrał się na zebranie. Usiadł w sumie niedaleko innych kotów. Bliżej centrum, ale tak by nikomu nie zasłaniać. Z lekkim uśmiechem skinął łbem innym obserwując gromadzące się koty. Widział odrobinę ekscytacji, zniecierpliwienia, wyczekiwania i ciekaw był czego te emocje dokładnie dotyczyły. Owinął swoim ogonem łapy i poruszył wąsami w rozbawieniu obserwując kocięta. Urocze szkraby nie ma co. Fajnie że klan coraz bardziej się rozrastał. To zawsze był dobry znak. Znak że czuwa nad nimi Klan Gwiazdy.

Pojawiła się. Niska, puchata, lecz dokładnie zadbana osobowość, której żaden najmniejszy listek nie miał prawa bezcześcić i przylegać do pięknego futra. Zlustrowała wszystko wzrokiem, po czym utkwiła oczy w szczupłej postaci Krzywej Gwiazdy, któremu to skinęła głową na powitanie. Kogóż to jeszcze tu mamy? Jedne z kolejnych larw Zimna i jakiś szczur Migoczącej. Były w odpowiednim wieku, więc oczywistym było, że to właśnie był ich czas by zabłysnąć. A informacja ta zdawała się być tak samo jasna jak to, że Raniuszek nie dostanie w swoje łapy żadnego z gryzoniowych pomiotów. Nie, żeby jej to przeszkadzało, w końcu na miejscu Migoczącej też by nie dała sobie samej w łapy jakiegoś swojego dzieciaka, a też czas oszczędzała. Szylkretowa nie oglądając się na nikogo, ani to nie widząc żadnej ciekawej osobowości (jedynie kątem oka dostrzegła Wiewióra, z którym to miała okazję zamienić kilka słów) usiadła w jakimś neutralnym miejscu czując, jak marnuje swój czas. Jedyne na co liczyła, to że się Sowa pojawi i będzie mogła mu skomentować swoje przemyślenia na dane tematy, bo inaczej czuła, że mogłaby wybuchnąć.

Zazwyczaj zjawiałem się na ceremoniach będąc ciekawym zmian zachodzących wśród klanowej hierarchii. A to kociaki były mianowane, to terminatorzy mianowani byli na wojowników. Czasem nawet przemycane były istotne informacje, które warto było wiedzieć. Dzisiaj jednak zjawiłem się na niej z czystego poczucia obowiązku. Nie czułem żadnego zainteresowania tym tematem, ponieważ doskonale zdawałem sobie sprawę, że ta ceremonia nie była...moją. Wprawiało mnie to w istną irytację, gdy kolejna ceremonia, po której mógłbym zacząć robić coś więcej dla klanu, uciekała mi przed nosem, a ja nie mogłem nic z tym zrobić. Usiadłem gdzieś z boku, zmrużonymi ślepiami na moment zatrzymując się na Krzywej Gwieździe, aby następnie utkwić wzrok przed swoimi łapami.

Ceremonia, ceremonia. No proszę, ciekawe kogo mianują. Dość szybko się to stało. Jakiś nie tak dawno temu moje rodzeństwo było mianowane. A może mi się wydaje, że to było niedawno, kto wie.
Tak czy inaczej wołali, to przyszedłem, bo jeszcze uznają moje nieprzyjście za niesubordynację i brak szacunku dla klanu co znaczy, że mi na nim nie zależy i mam spadać. Hm... W sumie mają rację, trochę. Czy dąsanie się jest ważniejsze niż świętowanie ważnego dnia kotów, co mają mnie całkowicie w puchatym, kocim zadzie? HMMM. Tak chyba jest ważniejsze. Mimo tego byłem tu, znowu siedziałem sam, dając innym spokój, żeby nikt nie musiał udawać miłego i mieć myśli pod tytułem ,,Dlaczego Świetlik usiadł akurat obok mnie?", no normalnie komedia. Eh. No nic czas posiedzieć i popatrzeć jak to wszystko właściwie wygląda.

Drobne spóźnienie nikogo nie zabije, a wyspanie się, to wyspanie się. Kiedy już sen uciekł i wypełzłam z mojego trawkowego legowiska, zobaczyłam tłum kotów i no zgłupiałam trochę, bo co to się dzieje?
Podchodząc bliżej od razu moje ślepia wyłapały brata w grupie i do niego dążyłam, wymijając koty, które mi mogły na drodze stać. Dopadłam do kociaka, wpadają na niego przez saspane i nieco odrętwiałe jeszcze nóżki.
-Co sje dźieje?-zapytałam go cicho, zaraz ziewając przepotężnie i kończąc to mlaskaniem i wypluciem małego piórka na ziemię.

Rycząca Łapa była niezbyt w sosie. Sytuacja w jakiej się znalazła jako terminatorka medyka była nieprzyjemna. Niby kontynuowała trening z Poranną Zorzą ale nie czuła zadowolenia. Ani żadnej satysfakcji. Jedynie przemęczenie z powodu dwóch treningów, uzupełniania składzika i mentalnego przeciążenia. Dalej umiała tylko zioła, nic więcej od zgromadzenia. W dodatku musiała się naczekać parę dni zanim dowiedziała się co z jej treningiem. To było po prostu za dużo na jej siły.
Ale życie w Klanie płynęło dalej. Ceremonia dzieciąt Migoczącej Iskry. Trzeba było przyjść. Wywlekła się z lecznicy patrząc przez obóz zmrużonymi, zmęczonymi ślepiami. Gdy ujrzała Łuskę to zdecydowała się podejść do niego. Nie było nikogo lepszego. A teoretycznie… pogodzili się?
– Siema – przywitała się lekkim tonem z bratem i ziewnęła siadając obok niego.

Rozglądał się szybko i z zaintrygowaniem, zastanawiając się, kto jeszcze przyjdzie albo raczej kto przyjdzie teraz, bo oczywistym było, że powinni wszyscy. W końcu tak Gwiazda powiedział, a nie można było ignorować jego słów. Tak, skoro w tym już się zapewnił, mógł wrócić do rozmyślań, ale nie na długo, bo zaraz usłyszał za sobą kroki i słowa.
— O, czeeś — odparł cichutko, by nie zwracać na siebie powszechnej uwagi, a samej Szprotce posłał ucieszony uśmiech. — Cio maśz? — spytał, przysuwając nos do jej mordki. Machnął też łapką, nie szturchając jej samej, ale wibrysy to z pewnością. Piórko tak kusząco wystawało z pyszczka siostry, ale nie widział opcji, by go wykraść.
Za chwilę jego uwaga została rozproszona przez rudego kocura, który usiadł na uboczu, niemo tylko witając się ze zgromadzonymi. Tuż po nim zjawiło się kilku kolejnych, którzy też nie za bardzo angażowali się towarzysko, co było ciekawe dla kociaka. Dlaczego tak robili? Nie wolno było rozmawiać? Zerknął na Krzywego, ale nie znalazł tam dezaprobaty dla swojego zachowania ani... niczego szczególnie nowego, więc chyba wszystko było dobrze? Usiadł prosto i pomiętolił łapkami suchą ziemię, spoglądając na kolejnych przychodzących. To obracanie łebka sprawiło, że zupełnie nie zauważył Ptaka, nim ta nie wpakowała się prosto na niego.
— Um... — Odsunął nieco łebek i uśmiechnął się. — Ceś, Ptaś — rzucił cicho, by za moment nastawić uszka. Och, pytanie! — To Celemonia! — odparł z zaangażowaniem, ale nadal niezbyt głośno. — Bedą mia... mia-nelowani nowi telninatorzy i wojownicy — dodał szybko, układając łapki w idealne półkole przy sobie, tak elegancko i dostojnie, jakby wcale nie miał dopiero dwóch księżyców.

Oczywiście, że wyczekiwał dnia ceremonii. Nie byłoby nieprawdą stwierdzić, że przesiadywanie w obozie powoli już doprowadzało go do szału - wszystko już znał, a im dłużej słuchał o tym, co jest poza bezpiecznym legowiskiem, tym bardziej chciał to zobaczyć i poczuć na własne oczy. Czuł się gotowy na wyjście, rozpoczęcie treningu... Na wszystko!
Był przekonany, że nieważne, kto zostanie jego mistrzem - i tak będzie najlepszy, najwspanialszy, szybko się wszystkiego nauczy... Nikt już nie mógł stanąć mu na drodze. Ten dzień to był dla Księżyca dopiero początek jakiejś przygody!
Na miejsce przybył zaraz chwilę po Połysk, krocząc dumnie, z głową uniesioną do góry, elegancko i pewnie siadając obok matki i siostry. Nie obchodził go nikt inny poza rodziną w tamtym momencie.
- W końcu. Liczę, że uda mi się zacząć trening już. Dzisiaj - przywitał się i stwierdził. Tak byłoby najlepiej - gdyby mistrz od razu natychmiast zabrał go poza obóz. Oczywiście można sobie pomarzyć... Ale nie wyobrażał sobie nawet innego scenariusza.

Naprawdę lubił Łosi Ryk, ale ostatnimi czasy miał wrażenie, że nie do końca miała czas ani chęci na jego trening. Ich spotkania były rzadsze… i obejmowały właściwie to samo, co przerobili wcześniej. Mówił sobie od dawna, że takie trywialne, wymyślone klanowe rzeczy jak rangi niespecjalnie go obchodzą… ale on lubił coś robić, cokolwiek, a skoro już żył w tym Klanie Rzeki, to przydałoby się do niego pasować i zostać tym… wojownikiem, czy czymkolwiek. Z lekką dozą wstydu postanowił więc poruszyć tą kwestię zarówno ze swoją mistrzyni, jak i Krzywą Gwiazdą, dochodząc do wniosku, że jego mistrz zostanie zmieniony na najbliższej ceremonii - tej, na której zostaną mianowane dzieci Migoczącej Iskry.
Rudy słysząc wołanie wyszedł więc z legowiska, by rozejrzeć się do obozie. Jego oczy wypatrzyły kilka znajomych twarzy - między innymi Raniuszek, której miał ochotę nadepnąć na ogon z czystej złośliwości, ale rozum podpowiedział mu, że to jedynie niedojrzałe zagrywki, którymi ona się nawet nie przejmuje. Ugh! Zobaczył też solenizantkę, Połysk, do której najchętniej by podszedł… ale wtedy jego oczy wyłapały Świetlika, który siedział samotnie. Ostatnio brat był na niego zły, że siedział z kimś innym… Płotka nie chciał popełniać tego błędu znów, szczególnie, że brat nie był chyba najbardziej lubianym kotem w klanie. Ostatecznie więc uśmiechnął się i kiwnął głową do Połysk, przechodząc koło Raniuszek wystawił nieznacznie język, a usiadł przy Świetliku.
— Siema — przywitał się; chciał powiedzieć coś o tym, że zmieniają mu mistrza, albo o terminatorstwie Świetlika… ale ugryzł się w język, przypominając jego karę z ostatniego zebrania. Westchnął w myślach. — Jak się dziś czujemy?

Na ceremonię przyszedł nieco później, gdy większość się już zebrała, ale wrócił właśnie z krótkiego polowania.   Dorzucił na stos wiewiórkę i mysz, a następnie usiadł gdzieś z boku. Przywitał się kiwnięciem głowy z przywódcą i z każdym, kto tylko spojrzał w jego stronę. Szybko jeszcze w międzyczasie zaczął czyścić sobie futro, bo wyglądał trochę niewyjściowo, bo musiał gonić zwierzynę po błocie. No i czekał na rozpoczęcie ceremonii.

Nie był jakoś przeraźliwie spóźniony, ale zdecydowanie nie przyszedł pierwszy. To, naturalnie, napędziło jego serce strachem na moment, bowiem już myślał że wszystko się zaczęło, ale w chwili kiedy zobaczył że koty nadal się zbierają, zaczął się stopniowo coraz bardziej uspokajać. Szybko zauważył matkę z rodzeństwem, do których niemal od razu podszedł, siadając jak najbliżej Iskry. Nie mówił na razie nic, jedynie delikatnie się otarł głową o jej bok.

Niewiele mnie tutaj interesowało, po prostu siedziałem i czekałem, aż Krzywa Gwiazda da zgodę na odejście i powrócenie do swoich spraw. No moje sprawy aż tak ważne nie były, ale lepiej udawać, że ma się obowiązki niż być tu.
W pewnym momencie dopadło mnie jednak zaskoczenie, gdy ktoś przy mnie siadł i wyrwał mnie z zamyślenia, którego nie miałem początkowo zamiaru przerywać, dla brata to jednak zrobię. Spojrzałem na niego jakiś taki ożywiony, uszka stanęły, oczy błysnęły szczęściem, że jednak nie jestem znowu sam podczas spotkania w większej grupie.
-Cześć.-przywitałem się, od razu przechodząc do odpowiadania.-Dobrze. Dzisiaj ładna pogoda.-wyrzuciłem z siebie na jednym wdechu, stajać na tylnych łapkach i wyciągając się szybą, aby łebkiem otrzeć się bratu o bródkę czy policzek.-Akurat na ceremonię.-kontynuowałem wywód o pogodzie, opadając znów do siadu i patrząc na niebo.-Mam nadzieję, że szybko się skończy, bo znalazłem dobre miejsce do spania, muszę je przetestować.-wyznałem mu cicho. To czy faktycznie znalazłem czy je wymyśliłem, żeby tylko nie gadać o ceremonii, to już kwestia sporna. Początkowo chciałem zapytać go czy robi coś później, ale nie będę mu głowy zawracać, a o kociakach Iskry nie ma co mówić, bo to w końcu jej idealne kociaki. Szybko z nimi to przebiegnie i koniec. Rzuciłem spojrzenie na swoje łapki ugniatające ziemię pod sobą. Problem był taki, ze jak nie chcę gadać o niczym, to o czym mam gadać? No właśnie. Ale zaraz, przecież jeszcze została jedna opcja.
-A ty jak się dziś czujesz?-no właśnie, niech on przejmie na siebie obowiązek mówienia, do tego dowiem się też co u niego, może coś ciekawego, na pewno, jak zawsze.

Brat mnie nie zawiódł z wyjaśnieniami, od razu przeszedł do rzeczy, właśnie tak, jak lubię i jak powinno się robić w tak poważnych sytuacjach, bo to była poważna sytuacja. Otworzyłam pyszczek w zachwycie. Mianowanie na terminatorów i wojowników! Nie do końca rozumiem, jak to działa, też nie wiem jak będzie wyglądać, ale chciałam być na miejscu kociaków, jakie teraz będą przeżywać jeden z ważniejszych dni swojego krótkiego i marnego życia na tym paskudnym, smętnym padole cierpienia. Żartuję! Ale czy na pewno? Hm.
-Tez tak chce.-wyraziłam się cicho, naśladując brata w eleganckiej pozie. Będziemy wyglądać najpiękniej z widowni, niech Krzywa Gwiazda widzi nasz potencjał i już szykuje dla nas tytuły awansowe. Rozejrzałam się dookoła i uradowana poprawiłam pozę.-Kjedy sie zacnie?-zaszeptałam, żeby nie przeszkadzać nikomu, bo jeszcze przypadkiem Gwiazda zacznie mówić i wejdę mu w słowo, byłabym spalona na samym początku. Złe pierwsze wrażenie zostanie na zawsze.

Liść pokiwał głową na słowa siostry. On też by chciał, ale to jeszcze nie ten moment, ten najwłaściwszy dopiero przyjdzie. Muszą cierpliwie czekać, tak mówiła mama, więc tak musi być. Co nie zmieniało faktu, że trochę szkoda mu było, że to dorastanie trwa tak strasznie długo.
Z zadowoleniem zauważył, że Ptak naśladowała jego elegancką pozę. Cudownie, będą się pięknie prezentować i mama będzie z nich dumna, na pewno. Przy okazji pojawiły się kolejne koty, po których lekko przesuwał wzrokiem, każdego odprowadzając na miejsce. Był kolejny kociak Migotki, no i ona sama oczywiście. Był też jakiś rud... PŁOTKA! Liść poruszył się nieco, jakby chciał wstać i za nim podreptać, ale ten zmierzał wyraźnie do jakiegoś innego kota, który dotychczas siedział sam. Chyba dobrze się znali, więc chyyba nie powinien im przeszkadzać, nie? I nie powinien łazić w trakcie ceremonii, a w sumie nie wiedział, kiedy się zacznie. No właśnie.
— Um? — Przekręcił ucho do Ptaka, a potem zerknął na nią. — Pewnie, jak wsiścy psijdą — odparł równie cicho i spojrzał znowu na towarzystwo na środku. To byli wszyscy? Nie był pewien.