Pogrążenie w swoich własnych myślach jest interesujące. Docierały do mnie bodźce z otoczenia, słyszałem co inni mówią, ale nie miałem myśli które można by zmienić w odpowiedzi. Jednak w pewnym momencie ta pustka mnie przytłoczyła, dlatego chwilkę po tym Połysk mogła poczuć, jak przysiadam obok niej, bliziutko, tak, że moje futerko miziało jej. Rozległo się głębokie westchnięcie, gdy beznamiętnym wzrokiem wpatrywałam się w grupkę kotów przy ciele Psa.
-Dugo będzie tu leżeć?-z oporami gardła, wysilając wszystkie komórki małego móżdżku wypowiedziałam całkiem ładnie słowa. Nie powiem, ćwiczone było. Zastanawiało mnie wszystko co się działo. Bo przecież, skoro nie tylko Pies umiera, inni wcześniej tez umarli, to gdzie oni są? Nie ma na ziemi nikogo, tylko Pies leży. Łapki poruszyły mi się w miejscu, ugniatając trawę pod nimi.

Słysząc odpowiedź Połysk, wypuścił powietrze z nozdrzy szybciej i głośniej, rozbawiony… i szybko zaczęły się głosy kociąt, z którymi się zapoznał i powitał. I pierwszą rzeczą, którą usłyszał, było to, że… „musiał być smutny, bo on nie żyje tam”. Rudy przez chwilę milczał, ale, och, na przodków, bardzo ciężko powstrzymywał się od tego, by się nie zaśmiać, bo bure kociątko każące mu być smutnym na pogrzebie było po prostu troszkę urocze i komiczne. Sam nie był pewny, czy powinien być smutny, czy nie, ale bycie pouczanym przez o wiele młodsze, ledwo gadające kocię było w jakimś stopniu pocieszające. Na szczęście zanim jakkolwiek odpowiedział, Połysk znów zabrała głos, najwyraźniej wczuwając się w rolę edukatora naprawdę dobrze, i w sumie to nie ma nic do dodania, ale zaraz widzi na sobie jej agresywnie pomarańczowe oczy (zdecydowanie różniące się intensywnością koloru od tych, które spotkał wtedy w lecznicy), jakby sama szukała potwierdzenia tego, co powiedziała, na co mruga prędko i odchrząkuje.
— Połysk ma rację. Nie znaliście Psiej Łapy, więc nie bycie smutnym to nic dziwnego. Ale zachowywanie się, jakby wcale nie umarł to brak szacunku zarówno do jego bliskich, którzy przeżywają żałobę, jak i… uch, ducha Psiej Łapy? — nie do końca rozumiał, jak działa Gwiezdny Klan, ale chyba tak. Szaro-biały kociak stwierdza zaraz jednak, że nie wygląda, jak Pies, co trochę dezorientuje Płotkę, chyba że… chodziło mu o psa? — Bo tak się tylko nazywa. Twój brat, Liść, też nie jest prawdziwym liściem, tylko kotem, prawda? — mruknął, chcąc wyczyścić wszelkie wątpliwości, choć nie był pewny, czy faktycznie nie wiedział, czy tylko tak sobie o mówił.
I o wilku mowa, bo Liść miał pytanie do Połysk – o świecenie się. I rudy już chciał może odpowiedzieć, ale… zdał sobie sprawę, że w sumie to sam nie znał odpowiedzi? Podczas pobytu w klanie był zainteresowany raczej treningiem i hierarchią, czymś bardziej przyziemnym… a religia i wierzenia były jakoś z tyłu, nie do końca wiedział, o co w nich chodziło, a jeszcze mniej wierzył w ich prawdziwość. Zostawił więc tą kwestię Połysk, bo przecież to do niej skierowane było pytanie, a ona pewnie wie lepiej, niż on, hehe! Chyba, że Migocząca Iskra też średnio uczy o tym swoje dzieci. Tak czy siak, Połysk robiąca za maszynkę do odpowiadania na pytania było na pewno wygodniejsze, niż robienie tego samemu, a była w tym całkiem dobra.
Och, i białe kociątko, które dotychczas było cicho… zadało troszkę nietaktowne pytanie. Nie, żeby je winił, bo przecież miało prawo nie wiedzieć.
— Przez cały pogrzeb. Potem wezmą jego ciało i zakopią pod ziemią — odpowiedział więc, chyba najbardziej zwięźle i praktycznie, jak się dało.

Ostatnie zebranie było dosyć... burzliwe i nieprzyjemne dla Porannej Zorzy. Słysząc jej wołanie, Księżyc jeszcze nie wiedział, czy aby na pewno chodzi o to, co sam miał na myśli, więc nie byłby sobą, gdyby tego nie sprawdził. Gwar w obozie dotarł do niego dosyć późno, dlatego nie zjawił się na miejscu jako pierwszy - kiedy już zbliżył się do zbiorowiska kotów, najpierw spojrzał na leżące ciało, dopiero później na koty wokół. Psiej Łapy w ogóle nie znał, był to dla niego kot zupełnie obojętny, poza tym, że był on członkiem Klanu Rzeki i terminatorem medyka... Jakoś nie był w stanie się przejąć śmiercią kogoś, kogo nawet z wyglądu nie bardzo kojarzył.
Zerknął przelotnie na Połysk, do której by lekko skinął głową, gdyby ta nawiązałaby z nim kontakt wzrokowy, a następnie podszedł do Brzasku i Iskry, bez słowa, i usiadł obok.

Nie było tu dla mnie zbyt wiele do roboty, po tym, jak się na odległość pożegnałem z Psią Łapą. Z niezręczności i niewiedzy co mam teraz robić, może trochę z nadziei na cokolwiek, nie poszedłem wcześniej, czego teraz żałowałem, bo im dłużej czekałem, tym bardziej się wahałem. W końcu jednak rzuciłem ostatnie spojrzenie zgromadzonym kotom, jeszcze raz popatrzyłem w miejsce gdzie leżało ciało, zawieszając na nim trochę dłużej wzrok, skinąłem delikatnie głową na ostateczne pożegnanie, jakby nie chcąc urazić zmarłego, ze odchodzę do legowiska bez pożegnania. Powolnymi krokami ulotniłem się z miejsca pogrzebu i poszedłem znowu szukać odrobiny samotności.

Z/T

Ryk wkurzała  obecność kociąt na pogrzebie. A konkretnie prawie samych kociąt. Zaciskała kły próbując zignorować cienkie głosiki bachorów. Wzrok dalej wlepiony miała w pysk Psiej Łapy. I przy tym się trzymała. Chciała żeby jej było przykro, bo umarł jej brat. Ale nie było jej smutno. Ani jedna łza nie pojawiła się w jej oczach. Trwała. Przy Sowie i Łusce, którzy się pojawili przy niej. Nie chciało jej się ich odganiać. Nic jej się nie chciało. Ale nie mogło tak być. Drgnęła jedynie w momencie, gdy dotknął jej Krzywa Gwiazda. Jej pysk lekko się wtedy zmarszczył. Nie lubiła dotyku. Ale rozumiała jego cel. Siedziała w ciszy długi czas. Ale kiedyś trzeba było pogrzebać Psią Łapę. Do wieczora czekać chyba nie będą, pogrzeb zaczął się o wschodzie.
- Poranna Zorzo – wstała, gotowa ruszyć odprawić Psu pochówek. Nie było opcji, że ona nie weźmie udziału w grzebaniu ciała.
Każdy kto miał się pożegnać ze zmarłym już się raczej pożegnał, słońce zbliżało się ku szczytowemu momentowi. Kociąt w jej mniemaniu nie powinno być na tym pogrzebie aż tak długo. W szczególności nie tych malutkich. Ale to już problem rodziców. Szkoda tylko, że kotów ze starszego przedziału wiekowego było niewielu. Nawet Wrzask.
Dźwignęła ciało Psa, uznając, że Poranna Zorza już się wystarczająco nadźwigała i ruszyła w stronę wyjścia z obozu. Nie miała nic przeciwko jakby Krzywa Gwiazda bądź Łuska poszedł z nimi, więc posłała im krótkie spojrzenie przed wyruszeniem.

Dzięki Gwiezdnym za Płotkową Łapę, który postanawia ją trochę odciążyć i nie tylko się z nią zgodzić, ale jeszcze od razu coś dopowiedzieć w Mądrzejszych, Doroślejszych Słowach, a do tego odpowiedzieć na następne z chyba nieskończonych pytań młodszych kociąt. Inne zostawia jednak wyraźnie dla niej, więc to ona musi się zastanowić nad słowami kociaka. Z początku kiwa mu lekko głową w milczeniu, jednocześnie układając sobie myśli, aż w końcu mówi:
– Bo terraz to nie jest do końca Psia Łapa, tylko samo jego ciało. Do Gwiezdnego Klanu poszedł jego... duch – zwinnie podchwytuje słowo od Płotkowej Łapy – czyli, umm... myśli, uczucia, wspomnienia? To, jakim jest kotem? – Agh, wie, o co Płotce chodziło, ale wyjaśnienie tego jest znacznie trudniejsze! – I to wszystko się przeniosło do Gwiezdnego Klanu, gdzie ma nowe ciało, takie z błyszczącym futerkiem. Ale my go nie zobaczymy z bliska, bo jest daleko od nas. Tylko będziemy go widzieć w nocy jako gwiazdę na niebie, bo z daleka będzie tak wyglądał – tłumaczy najlepiej, jak umie, ale szczerze? Nie jest pewna, czy kociak cokolwiek z tego zrozumie. No, zobaczy się.
W międzyczasie wita się kiwnięciem głową z Księżycem, a jakiś czas później Rycząca Łapa zaczyna zabierać ciało Psiej Łapy poza obóz. Do Połysk szybko dociera, że to koniec ceremonii i idą Psią Łapę zakopać... a ona i kocięta dookoła nie mogli iść za nimi, bo nie byli wystarczająco dorośli. Odwraca się do kociaków i mówi cicho:
– To koniec. Teraz pójdą poza obóz, żeby zakopać ciało Psiej Łapy, a wy możecie się rrozejść, jeśli chcecie. – Sama zostaje jeszcze chwilę, żeby odpowiedzieć na ewentualne kolejne pytania kociaków... i tylko jeśli te nie nadchodzą żegna się z nimi oraz Płotką i sama wraca do swoich spraw.

/zt jeśli nikt nie będzie mnie o nic pytał XDDD

Rozmowy i rozmowy, patrzenie i patrzenie. Całkiem nudny ten pogrzeb, ale rozumiem, nie ma co się spieszyć i cieszyć, trzeba się dopasować do kota, który jest tu główną atrakcją, czyli do zmarłego. Trzeba być cicho i powolnie. Rozumiem to. Rozumiem też odpowiedź na moje pytanie. Pokiwałem łebkiem na odpowiedź rudego kota, jak on się nazywał? Chyba ominęła mnie ta kwestia. Zapytam o to Liścia, może on pomoże mi w zrozumieniu świata.
Po jeszcze chwili zastanawiania się uznałem, że to chyba czas na nas. Dużo wiadomości dostaliśmy tutaj, dużo pytań do samodzielnego zastanowienia się jest. No i nie chcemy przeszkadzać już innym. Przyznam też, że było mi bardzo nudno. Tego Psa nie znałam, pobawić się tu nie można, bo wszyscy cicho i na siedząco, po co, jak to tylko śmierć? Hmmm. To może być bardziej skomplikowane niż myślałam. Pokiwałam więc jeszcze raz głową, rzucając spojrzenie zwłokom, po czym wstałam, wytrzepałam się, wpadając na Liścia gdy nogi mi się zaplątały przy takich moich nagłych ruchach. Szybko moment ten zmienił się w zabawę, kiedy machnęłam na niego łapką i uciekłam między dorosłymi kotami w dal, zachęcając do gonitwy. Czas na zabawę, dosyć tego leniuchowania! Jeśli nie będziemy ćwiczyć na sobie siły, to umrzemy, a umierać jeszcze nie chcemy. Powinienem się bardziej przejmować? Możliwe, ale po co? Jaki ładny kwiat tam rośnie!

Z/T

Ryk pozostawiła moją wypowiedź bez komentarza, widocznie będąc bardziej przejęta śmiercią Psa niż ja. Aż dziwne, bowiem zdawało mi się, że pstrokata podzielała mój stosunek do brata i za bardzo za nim nie przepadała. A jednak. Może wynikało to ze wspólnego obejmowania jednej rangi i uczenia się? W końcu przez ten czas miała więcej styczności z nim niż ja i może dlatego jakoś bardziej dotknęła ją jego śmierć.
Kiedy ci, co mieli się z nim pożegnać już się pożegnali, Ryk zawołała w kierunku Porannej Zorzy. Uniosłem łeb widząc jak wstaje widocznie gotowa by zabrać się wreszcie za pochówek, bo ileż można było ślęczeć nad jego trupem i rozpamiętywać, jakby był...nie wiadomo jak bardzo zasłużonym kotem. Zresztą co ciekawe, niewielu wojowników zjawiło się na jego pogrzebie. Nawet Wrzask czy Trzcina olali śmierć własnego brata. Tylko te larwy Powracającego Zimna plątały się pod łapami i pozostawało się tylko dziwić, dlaczego jeszcze nie zostały oddelegowane z powrotem do kociarni. Gdy moje złocisto-zielone ślepia napotkały wzrok Ryk wiedziałem już że wypadałoby gdybym poszedł jej pomóc. W końcu to mój brat. Dlatego niezbyt chętnie, choć nie pokazywałem tego po mimice twarzy (mimo że naprawdę prosiło się o przewrócenie oczyma), poderwałem się i ruszyłem bez słowa za siostrą.

Kotka obserwowała ze spokojem jak koty się gromadzą, głównie te młode. W końcu i również pojawił się Krzywa Gwiazda, jednak nic wielkiego sobie z tego młoda kotka nie robiła, gdyż po prostu w obecnych okolicznościach nie było nawet co robić. Jeszcze tylko do jej ucha dotarły pojedyncze słowa Połysk, na co parsknęła w duchu. Klan Gwiazdy? Naprawdę? Większych głupot opowiadać szczylom chyba nie można było i dymna miała szczerą nadzieję, że zanim dorosną to wszystkiego zapomną, bo w sumie byli w odpowiednim wieku do zapominania połowy zdarzeń. Pies po prostu był chory, najpewniej słaby i umarł, żadna filozofia, a potem zamieni się w ziemi w pokarm dla robaków. Ot, działania natury. Nie nasiedziała się i nie pomarudziła jednak długo (tym lepiej dla niej), gdyż Ryk postanowiła wynieść ciało. Tym lepiej. Kotka odczekała jeszcze chwilę po czym wstała i ruszyła w swoim kierunku, nie widząc tu już nic, co mogłaby zrobić czy przyuważyć.

[zt]

Duch. Jedno magiczne słowo, które zapadło mu w łebku na dłuższą chwilę. A zaraz on sam stał się przykładem, to było... Bardzo dziwne uczucie, ale zarazem bardzo przyjemne, poczuł się ważny i taki... mądry? To nie do końca było to, ale coś w tym stylu. W każdym razie miło. A potem Ptak zadała też całkiem sensowne pytanie. Szary spojrzał na Psia i na nią, a potem znowu na Płotkę. Zakopią pod ziemią? Ale to było jak... Liść zmarszczył nosek chyba nie do końca zadowolony, ale nic nie powiedział w tym temacie.
Spojrzał na Połysk i słuchał uważnie. Ciało i duch. A więc ciało było normalne, a duch... niewidzialny? Rozejrzał się uważnie. Chyba tak. To jakim jest kotem. Oczka Liścia rozszerzyły się na to stwierdzenie, próbując ogarnąć wszystkie abstrakcyjne znaczenia czegoś takiego. Jego futerko zjeżyło się na moment. To było dziwne, bardzo... niekomfortowe nawet. On to nie on? Potrząsnął łebkiem.
— Giazdę? — Zadarł łebek do góry w zastanowieniu. Na razie nie było gwiazd, ale w nocy będą. Będzie musiał się im dokładniej przyjrzeć.
No i ta czarno-ruda kocica faktycznie zabrała nieżywca i skierowała się z nim w stronę wyjścia z Obozu. Och, to miało sens, chyba. Jakoś pod skórą czuł, że nie powinno się takiego nieżywca zakopywać przy ich legowiskach.
Spojrzał znów na Połysk.
— Dobra. — Pokiwał łebkiem, a zaraz nastawił uszka i wyciągnął za nią łebek. — Pa pa... — rzucił, trochę ciszej niż zamierzał, ale to chyba przez zamyślenie. Nie trwało to długo, bo za moment podskoczył, kiedy Ptak na niego wpadła. — Taś! — pisnął odruchowo, dostrzegając charakterystyczną białą kulkę. Odmachnął łapą, oczywiście, że to zrobił, jak mogłoby być inaczej. Nastawił zaraz uszka, kiedy zaczęła uciekać. Co za bezczelność! — Cekaj! — Zerwał się z miejsca i popędził za nią.

z.t.