Potakuje głową na słowa kocurka i uśmiecha się lekko.
– Mhm, mhm, i wtedy, kto wie, wtedy jak oni tu byli, to może to legowisko w ogóle wyglądają inaczej i będą wiedzieli o nim nawet więcej, o!!

Super to sobie wymyśliłaś, Mysikrólik, zasługujesz na poklepanie po głowie, a co! Kto wie, może kiedyś ten korzeń w ogóle nie był wilgotny, tylko tak się kiedyś stało...? A może ktoś go tak załatwił, że teraz taki jest? Jeśli tak, to mama NA PEWNO by wiedziała.
Dobra, ją mogę spytać potem, a teraz: MATKO, ale ja go rozumiem!! Wspinaczka była w końcu pierwszym, co chciałam robić na treningu i jest SUPER. może byłaby bardziej, gdyby nie... okoliczności, haha... Zaraz, JA umiem się wspinać. Może nie jakoś super, ale tak, żeby nauczyć kociaka, znaczy się, Wronę, jakichś podstaw? TOTALNIE dam radę!

Mysikrólik jakby zupełnie zapomina, że rozmowa zaczęła się od imienia.
– !! Wiesz, że wspinaczka była pierwszym, czego się nauczyłam, jak zaczęłam trenować? Też chciałam zobaczyć wsZYYYYSTKO z góry. I... w sumie to mogę ci powiedzieć, jak się wspinać, żebyś mógł sobie już zacząć ćwiczyć i być przygotowany, żeby wejść na każde drzewo, jak zostaniesz terminatorem! ALE!! Musisz mi najpierw coś obiecać – oświadcza z tajemniczym i nieco konspiracyjnym uśmiechem, ale za to Bardzo Poważnym Tonem.

Potakuje szybko główką, uśmiechając się szeroko. No na to nie wpadł w sumie! Spodziewał się, że może ktoś wie, bo jest po prostu starszy, a wiadomo, że jak się jest starszym, to się jest mądrzejszym, ale nie wpadł totalnie na to, że może tak się kiedyś po prostu stało i dlatego teraz ten korzeń był taki wilgotny! Może ktoś kiedyś coś zrobił i tak się stało, może coś się z samym korzeniem stało i taki się zrobił, kto wie, może krąży z tym jakaś ciekawa opowieść! O RANY, aż zaczął przestępować z łapki na łapkę z ekscytacją, a szczególnie pogłębiła się ona, kiedy Mysikrólik powiedziała, że mogłaby mu co nieco powiedzieć o WSPINACZCE. O, czy mógłby być lepszy dzień w jego życiu?!
- Co, co, powiec, zrobię wsystko! - zapewnił gorliwie, zbliżając się by lepiej słyszeć jej żądanie, a oczka tak mu się świeciły z ekscytacji, jakby znalazły się w nich wszystkie gwiazdy ze Srebrnej Skórki.

Spodziewał się wszystkiego. Że musi się wymknąć z obozu i przynieść jej przepiórkę, że ma w dwa uderzenia serca dobiec do legowiska przywódcy i wrócić, że ma zrobić fikołka, wszystko, tylko nie to. Aż uszka mu delikatnie oklapły, bo taka zgoda... no, była logiczna, ale aż zbyt logiczna! Naprawdę o wiele lepiej by się bawił, gdyby wymyśliła jakieś inne, śmieszniejsze żądanie! Może stanie na głowie...?
- Dobla - odpowiedział, kiwając głową. Szczególnie przeraziła go część o tym, że mógłby nie być mianowany na czas, a to w ogóle nie wchodziło w rachubę, bo totalnie powinien być mianowany z resztą rodzeństwa, żeby móc na bieżąco ich prześcigać i zostać pierwszy wojownikiem, żeby rodzice byli z niego dumni. A do tego musiał być mianowany z rodzeństwem, a nie wiele wiele księżyców później. - To mów - dodał, siadając i uważnie wpatrując się w kotkę.

Jemu wystarczyło powiedzieć, że mógłby trafić do lecznicy i tyle, dosłownie, bo jako że ceremonia mu się coraz bardziej zbliżała, a on musiał prześcignąć aż siódemkę rodzeństwa, żeby rodzice zwrócili na niego większą uwagę, to jednak nie mógł sobie pozwolić, by w tej lecznicy sterczeć. I choć kusiło go po prostu teraz zrobić w tył zwrot i spróbować to w praktyce, to po prostu zepchnął tę ochotę w sobie i zdecydował się wymusić na swoim przyszłym mistrzu, żeby mu to pokazał od razu, jak tylko zaczną trening. I niech ten mistrz nie myśli, że będzie chciał przerobić cokolwiek innego, nienie!
- Odw'otnie? - spytał, lekko przekrzywiając łebek. Dla niego było logiczne, że jak się wspina w jedną stronę, to w drugą się to robi... dosłownie odwrotnie. Nie?