Liznąłem się po piersi, słuchając uważnie prezentacji nowego znajomego. Dotarło do mnie jego imię - Szpacza Łapa. Czyli również został nazwany na cześć jednego z przedstawicieli latających stworzeń. Jednak szpaki były znacznie mniejsze od bocianów, co w naszym przypadku się nie sprawdzało. Oboje byliśmy prawie tego samego wzrostu, choć chyba byłem już nieco wyższy niż mój rozmówca. Od zawsze byłem tym dużym i pewnie jeszcze trochę podrosnę, przewyższając o głowę niejednego rówieśnika. Nawet jeśli to Szpacza Łapa był z naszej dwójki tym starszym uczniem.
- To fajnie, że tak dobrze ci idzie na treningu. Ja również nie mogę narzekać na swojego mistrza, choć ledwo co zaczęliśmy moje szkolenie. Bardzo go lubię, bo jak do tej pory Wroni Cień nie dał mi żadnego wyraźnego powodu, by miało być inaczej. Tak jak wielu równie mądrych i doświadczonych wojowników zasługuje sobie na mój szacunek i sympatię. - odparłem na ewidentne (i nieco egoistyczne) przechwałki drugiego ucznia. Wielu było takich jak on...

Spojrzał na Bociana i uśmiechnął się zadowolony. No proszę.
- To jak już się podszkolisz, jak będziemy oboje wojownikami, to może umówimy się na sparing?
Zaczepnie pacnął w bok Bociana swoją łapą, oczywiście robiąc to lekko i nie wyciągając pazurów. Fajnie jest mieć przyjaciół w klanie, mogliby razem chodzić na patrole i w ogóle. Chociaż wiadomo, że rozkład patroli to już sprawa Zastępcy. Nie wiadomo kto z kim pójdzie. Mimo to, nie przejmował się tym jakoś szczególnie.
- Mogę cię wtedy poznać z Możylinkową Łapą, moim bratem. Z nim też umówię się na sparing, możemy poćwiczyć razem. Byłoby na prawdę fajnie.
Wyjaśnił nowemu koledze.

Nawet mnie nie zabolało, gdy Szpacza Łapa szturchnął mnie łapą. Widocznie byłem bardzo gruboskórny, skoro tego nie poczułem. Chyba, że uczeń nie miał zamiaru mnie zranić i dlatego tylko tak delikatnie mnie dotknął. Zresztą, mało mnie to teraz obchodziło, gdyż mój rozmówca wspomniał o kimś mi znanym, a mianowicie o Możylinkowej Łapie, którego poznałem będąc jeszcze kociakiem. A więc niebieski i czarny kocurek byli ze sobą spokrewnieni i to w linii prostej, będąc dla siebie braćmi niczym ja i Żurawia Łapa? W sumie...gdy dobrze przyjrzałem się nowemu koledze, mogłem dostrzec rodzinne podobieństwo między nim a swoim przyjacielem. Jaki ten świat jest mały...
- Ty i Możylinkowa Łapa jesteście braćmi? Dobrze wiedzieć. Znam go bardzo dobrze, więc nie musisz nas ze sobą przedstawiać. Ale masz rację, miło będzie mieć aż dwóch nowych kompanów do wspólnych patroli, treningów walki i polowań. Możylinek sam mi już to proponował przy naszym pierwszym spotkaniu. - odparłem, wyjaśniając starszemu klanowiczowi sytuację.

Barwne Niebo nie pasowało bycie ojcem. Zdawał sobie sprawę że się do tego nie nadaje. Nie był w najmniejszym stopniu tak dobry jak Mniszkowy Płatek. Nie potrafił pokochać kogoś bo to krew z jego krwi, bo może go sobie wychować według swoich własnych wartości. Bo to ktoś podobny do niego. Oczywiście starał się. Był z swoimi córkami przez całe kocięstwo, wykarmił je, siedział w kociarni, kiedy mógł. A teraz i tak już go nie potrzebowały. Były prawie dorosłe. Gwiazdeczka, jego miotu miała już swojego mistrza, mistrzynie cokolwiek. Chciał jednak do niej zajrzeć, by zobaczyć jak sobie radzi. Czy umie zadbać o swoje futro bez pomocy Tęczy, czy jej legowisko nie wygląda jak pobojowisko, jak się dogaduje z swoją mistrzynią i czy jeszcze jej nie zamęczyła. Może przyda się dobra rada od podstarzałego ojczulka. Żarcik. Zaszedł do Drzewnej Mordki, bo może akurat córa, przypadkiem tam będzie. Najwyżej spotkają się innym razem, żyją w jednym klanie, więc nie będą się mijać w nieskończoność.

//Rozgwieżdżona Łapa

 Powiedzmy sobie szczerze, życie terminatora nie było do końca takie fajne, jakie tego chciałam.
Albo inaczej – BYŁOBY fajne, gdyby nie… nie wiem! To że ciągle łapałam jakieś przeziębienie i musiałam siedzieć u Owczego Runa; czy to wszystko przez ten jeden raz z Zamiecią? Właśnie, gdzie w ogóle była Zamieć?! Nawet nie była mianowana na ostatnich ceremoniach! A jak nie przeziębienie, to jakieś skaleczenie, a tak w ogóle to gdy trenowałam z Jeżynowym Cierniem, to nie mogłam NIC zapamiętać, bo… nie wiem! Próbowałam, ale słuchanie tych zasad polowania sprawiało, że mój móżdżek zmieniał się w gładką, nieco szumiącą masę, bo to było takie NUDNE, a potem… no… nie mogłam zapamiętać, co powinnam robić przy jakiej zwierzynie.
 Czasem zastanawiam się, czy nie jestem po prostu za głupia.
Nieważne! Przeciągam się w swoim legowisku, gdy widzę, że ktoś do niego wchodzi i… O KURDE! TATA! Łapy ruszają się, zanim w moim głowie pojawiają się jakiekolwiek przemyślenia; bo!! tata!! do mnie!! przyszedł!! …Co robił trochę rzadko. Rzadziej, niż bym tego chciała, szczerze, i zastanawiam się czasem, czy zrobiłam coś źle? Czy tata mnie nie chce, od początku dając mnie do opieki Tęczowej Chmurze? Czy nie po–
 — CZEŚĆ TATA!! Co tam? — ale piszczę z tym samym entuzjazmem, co zawsze.

Pragnął odnaleźć Jabłkową Łapę, który nie był zaangażowany w udział w treningu tak, jak oczekiwałby tego jego mistrz, ostatecznie jednak w legowisku terminatorów go nie zastał. Powstrzymał się od ciężkiego westchnienia, ostatecznie opuszczając miejsce w którym bytowali terminatorzy i skierować się ku stosowi zwierzyny, z którego to zabrał dorodną wronę. Krukowate były doprawdy wyborne.
Usiadł na ziemi przed Drzewną Mordką po czym rozpoczął pozbawianie ofiary piór. Żywił nadzieję, że dostrzeże swego terminatora chcącego powrócić do legowiska.

Od paru dni nic, tylko snułem się bez celu po obozie. Polowania, patrole czy treningi z Niezapominajkową Łapą nie dawały mi już żadnej przyjemności. Nie, gdy wiedziałem, że ma ukochana nie odwzajemnia mojego uczucia i nie miałem najmniejszych szans, żeby spędzić z nią resztę swojego życia. Już wolałbym umrzeć niż przeżywać samotnie kolejne księżyce. Chyba nigdy już nikogo nie pokonam i nie będę szczęśliwym, bo Klan Gwiazdy uznał, że wcale na to nie zasługuję. Długo się po czymś takim nie pozbieram, choćbym nie wiem jak bardzo bym tego próbował. Jeżynowy Cierń była miłością mojego życia, a teraz nawet to zostało mi odebrane. Szedłem przed siebie, swój wzrok wbijając w moje poruszające się leniwym tempem łapy. Nie zwracałem uwagi na drogę przed sobą, nie przejmując się tym, czy na kogoś wpadnę, czy nie.

- Zatrzymaj się, nim nastąpisz na mój ogon - rzekł obdarzając sylwetkę wojownika spojrzeniem zielonych oczu. Nie zamierzał, przynajmniej chwilowo, schodzić z drogi młodszemu, nieostrożnemu wojownikowi. Gdyby na jego drodze znalazło się kocię, zachowanie syna Żołędziowego Grzbietu nieść mogłoby za sobą poważne konsekwencje.

Przewróciłem oczami, słysząc jak ktoś, a właściwie sam Konwaliowy Sen, zwraca mi uwagę. Naprawdę musiał się teraz do mnie przyczepić, kiedy akurat przechodzę kryzys egzystencjalny? Spojrzałem na niego wściekłym wzrokiem, gdyż nie spodobała mi się wzmianka o jego ogonie. Jakby w tym momencie obchodziło mnie cokolwiek poza moim zawodem miłosnym...
- Ogon przynajmniej zawsze można naprawić, nie to co zdeptane serce. - warknąłem chamsko w stronę starszego wojownika, który tylko samą swą obecnością przypominał mi o tej, która tak perfidnie wyśmiała moje uczucia. W końcu był jej mentorem, na pewno już dawno Jeżynowy Cierń opowiedziała mu o naszej ostatniej rozmowie i tym, jak mnie wtedy potraktowała - takie rzeczy w Klanie Gromu nie mogły długo pozostawać tajemnicą.

- Twoje złamane serce nie jest wymówką, by być nieostrożnym. Jesteś wojownikiem, nie kocięciem, Bociani Klekocie, zjawisko złamanego serca spotkało zaś wiele kotów przed tobą... i spotka wiele tych, które narodziły się później - stwierdził, lustrując kocura chłodnym spojrzeniem zielonych oczu. - Każde z nich przeżyło i przeżyje, mylisz się zatem, podobnie, jak mylisz się w kwestii ogona.
Czarno-biały wojownik wyraźnie tracił w jego oczach, powoli zbliżając się niebezpiecznie do wizerunku chociażby Sosnowego Zagajnika.

Moja sierść aż zjeżyła się pod wpływem przemądrzałych słów Konwaliowego Snu. Co ten sierściuch mógł wiedzieć o młodzieńczej miłości?! Jego obojętna natura raczej nie wygląda na taką, która dałaby się unieść na skrzydłach gorących uczuć. Ale w sumie...mało jeszcze wiedziałem o tym tajemniczym kocurze, a pozory często mogły mylić. Na tą myśl mój gniew i rozgoryczenie nieco osłabły, a futro powróciło do swej zwyczajowej formy. Przysiadłem na chwilę, żeby jeszcze trochę się uspokoić. Nie powinienem był wyładowywać swej złości na pierwszym lepszym kocie, zwłaszcza na jednym ze swoich pobratymców z Klanu Gromu, jeśli chciałem tu mieć jeszcze jakiś przyjaciół.
- Mówisz to...z własnego doświadczenia? - spytałem się cicho i może zbyt wścibsko. Może Konwalia był taki jaki był z powodu przeżytego w przeszłości zawodu miłosnego? W końcu żyje dłużej od mnie i na pewno jest przez to życie bardziej doświadczony w niektórych sprawach.

Prawdę mówiąc nie był wiele księżyców starszy od swego rozmówcy, gdy patrzył jednak i na siebie, i na czarno-białego kocura odnosił wrażenie, że dzieli ich wiele obiegów pór.
- Pozwolę sobie nie odpowiadać na to pytanie - rzekł, nie czując, by był do tego zobowiązany. - Przed tobą wiele księżyców życia, Bociani Klekocie... I być może wiele więcej zawodów miłosnych. Pozwól, by bieg księżyców uleczył rany serca. Jeśli przeznaczone jest ci znaleźć partnerkę tak właśnie się stanie - oznajmił. - Spójrz na przykład Rozżarzonej Gwiazdy.
Nie twierdził, by popierał staranie się o kocięta w tak zaawansowanym wieku, jednakże jego wuj udowadniał, że same uczucia mogą być odwzajemnione i u kresu życia.

Konwaliowy Sen oczywiście postanowił nie udzielać mi odpowiedzi na pytanie dotyczące jego życia prywatnego. Nie rozumiałem, z czego robi taki wielki sekret, że nie może się nawet podzielić ze mną tym, czy kiedykolwiek kogoś kochał czy nie. Przecież to chyba nic złego, że nawet taki zwykle ponury kocur jak on też ma serce i potrafi żywić jakieś pozytywne uczucia? Spojrzałem smutno na swoje łapy, słuchając jego słów, a gdy skończył, podniosłem łeb, aby móc spojrzeć mu w oczy.
- Ale...gdzie ja znajdę taką drugą jak ona? Jeżynowy Cierń jest jedyna i wyjątkowa. Poza tym...ze wszystkich klanowiczów tylko ona jest zbliżona do mnie wiekiem, reszta jest albo za stara, albo za młoda... - odparłem smutno, wiedząc, że akurat w tej kwestii miałem rację. Nie widziałem się u boku kogoś, kto byłby dużo starszy czy młodszy, a już na pewno nie wyobrażałem sobie przyszłości z kimś, kto nawet nie należałby do Klanu Gromu. Znajomość z kotką z Rzeki czy Wichru również nie wchodziła w grę, bo mogłoby się to źle skończyć dla obu stron, gdyby ktoś ją odkrył.

Słuchał słów Bocianiego Klekotu odnosząc wrażenie że ten nie słucha lub nie rozumie w pełni jego słów. Owszem, rozumiał rozterki kocura - on sam w niedalekiej swej przyszłości myślał podobnie o Owczym Runie... a jednak podszedł do tematu swych uczuć z szacunkiem dla siebie i dla obiektu jego westchnień by ostatecznie przekierować swą uwagę na kogoś innego. Na kogoś o kim w tej chwili opowiadał mu jego rozmówca.
-... oraz nie odwzajemnia twoich uczuć do czego nie możesz i nie masz prawa jej zmusić, Bociani Klekocie - rzekł. - Musisz odnaleźć inny obiekt westchnień, choć chciałbym, by istniała inna rada której mógłbym ci udzielić.

Westchnąłem, słysząc kolejną "dobrą radę" ze strony Konwaliowego Snu. Naprawdę brzmiał, jakby nie miał bladego pojęcia o miłości i jej potędze. Przewróciłem oczami, nie chcąc już dłużej wysłuchiwać tych bredni.
- Łatwo jest mówić, trudniej zrobić. Serce nie sługa, nie można mu rozkazać, żeby przeniósł swe uczucia na kogoś innego. Widocznie tak miało być, że poczułem do Jeżynowego Ciernia coś więcej, niż tylko przyjaźń. Niezbadane są wyroki Klanu Gwiazdy i to on prędzej czy później doprowadzi do tego, że będziemy razem. Tylko Jeżynowy Cierń sama musi odkryć to, że jesteśmy sobie przeznaczeni i nie ma sensu dalej się temu opierać. - odparłem pewnym siebie głosem, kończącym tym samym temat. - A teraz wybacz, powinienem powrócić do swoich obowiązków. Tylko jeszcze one odciągają mnie od myśli o sam wiesz kim i muszę je sumiennie wykonywać jako dobry i lojalny wojownik Klanu Gromu. Żegnam cię, Konwaliowy Śnie. - to powiedziawszy, odwróciłem się na pięcie i ruszyłem do wyjścia z klanowej polanki, chcąc udać się na samotne polowanie. Tylko ja, otwarta przestrzeń i wiatr w sierści...

[zt]

Była z powrotem w domu, gdzie nareszcie mogła zobaczyć swoich bliskich… ale, paradoksalnie, Rozgwiazda unikała Barwnego Nieba i - jak się okazało - Ukwieconej Łapy, która wyszła z lecznicy podczas jej nieobecności. Sama nie była pewna, dlaczego.
Bała się konfrontacji z nimi. Bała się, że nie będą tak szczęśliwi, by ją zobaczyć, jak to sobie wyobrażała; bała się, że będzie im już obojętna, ba, że było im lepiej tu bez niej. Tata i tak nie był mną bardzo zainteresowany, gdy byłam w klanie. Że będą mieć do niej pretensje… albo, heh, że wszystko będzie dobrze, jednak ona poczuje się wtedy jak kłamca, jak zdrajca, jak gdyby na to wszystko nie zasługiwała.
Więc chowała się przed ich wzrokiem, spędzając dużo czasu w legowisku, na polowaniu, na patrolach, na treningu. Obecnie leżała na swoim legowisku w Drzewnej Mordce, przeklinając samą siebie - masz, czego chciałaś. Więc czemu wciąż czujesz się tak, jak wtedy, u Zając? Za każdym razem, gdy ktoś wchodził do Drzewnej Mordki, ta obracała się, przerażona, że może to Ukwiecona Łapa, która zechce z nią porozmawiać. Super Ci idzie to życie, Gwiazdko!

Poszukiwania legowiska Sroczej Łapy wciąż trwały i nie zapowiadało się na to, by szybko się skończyły. Raz jedna nora była po prostu za mała, druga za bardzo na widoku, co też nie pomagało. Po co jej legowisko na widoku, do którego ktoś nieproszony może się dostać ot, tak, nie po to szukała kąta dla siebie, by ktoś jej przeszkadzał cały czas w odpoczynku. Nieopodal Drzewnej Mordki znalazła kolejną norę, wyglądającą na dosyć przytulną z daleka. Ruszyła więc leniwym krokiem w kierunku Niewielkiej Norki.
– Aha, sory – rzuciła, gdy na wejściu dostrzegła, że legowisko to było już okupowane przez jakąś białą kotkę. Nie ukrywając tego, mimowolnie zmierzyła ją wzrokiem, przy czym dostrzegła wielką bliznę rozciągającą się na prawej stronie tułowia. Brwi, razem ze skórą na nosie, zmarszczyły się na czarnym pysku Sroki w zastanowieniu. Białej kocicy mogło to wyglądać na gest obrzydzenia, jednak w środku córka Rozżarzonej Gwiazdy była wręcz zachwycona jej wyglądem i sama by chętnie taką bliznę przygarnęła. Ciekawe, w jakiej walce ją zdobyła!
– Jak masz na imię? – nie czekając na odpowiedź kocicy, dosiadła się obok, nie patrząc już na to, czy jej przeszkadza, czy nie. Sroka i tak podążała logiką, że skoro jest córką przywódcy, to może sobie na to pozwolić.

Początkowo nie zwróciła uwagi na kotkę, która weszła do Drzewnej Mordki - po ustaleniu że 1. nie jest to Ukwiecona Łapa i 2. nie wie, kim ona jest, odetchnęła z ulgą i wróciła do odpoczynku. Coś pomiędzy snem, a bezczynnym leżeniem - co więcej mogła robić w taką pogodę, tak czy siak?
— ! — oddech utknął jej w pysku, gdy nagle nieznajoma podeszła i odezwała się. Huh? Szukała kogoś? Biała przekręciła ciekawsko głowę, ale nie chciała naciskać na rozmowę - zresztą, sama nie była już tak pewna siebie, jak wcześniej. Chyba wolała nie inicjować inte… aha, okej, czarna po prostu usiadła obok niej i zrobiła to za nią.
— Rozgwieżdżona Łapa — odparła, lustrując jeszcze raz wzrokiem kotkę. — A ty? …I szukasz kogoś? Bo tak się rozglądałaś potychlegowiskach i no, tak — dodała szybko i niezręcznie. Myślała, że jako starszy kot będzie roztaczać aurę doświadczonej, starszej koleżanki, ale była chyba zupełnym przeciwieństwem, przynajmniej teraz.

Sroka jeszcze bardziej zmarszczyła brwi, lecz tym razem w zdezorientowaniu. Biała kocica wydawała się wystraszona? Niepewna siebie? Ale czego ona się tak bała, o co jej chodziło. Córce Rozżarzonej Gwiazdy nie wydawało się, że to jej aparycja wywołała na nieznajomej taki efekt. Jeszcze nie miała czasu, aby wystarczająco podrosnąć czy nabyć górę mięśni, na co czekała tracąc swoją cierpliwość.
Rozgwieżdżona Łapa, tak się przedstawiła. Super, kolejne trudne imię pokroju Rozżarzonej Gwiazdy – powiedziała do siebie w myślach, i gdyby mogła, to wywróciłaby oczami. Następne pytanie wytrąciło ją z równowagi, bo jak to ta ignorantka nie mogła znać imienia córki samego przywódcy! Sroka mimowolnie uniosła brew w zdziwieniu.
– Srocza Łapa – wypowiedziała powoli, jakby to miało dać Rozgwieżdżonej Łapie czas na uświadomienie sobie, z kim ma przyjemność rozmawiać – I szukam legowiska dla siebie, bo tam wśród reszty jest za głośno. – zerknęła znów na blizny zdobiące ciało kocicy. Chwilę zastanawiała się, jak podejść do tematu, lecz nic nie wymyśliła, więc walnęła prosto z mostu – Skąd to masz?

— O — wymknęło jej się krótko, gdy połączyła kropki. Dzięcioł mówiła jej o swoim rodzeństwie - Wilczej Łapie, Zjeżonej Łapie i Sroczej Łapie, którą najwyraźniej miała przed sobą… i która mówiła swoje imię jakby powoli, a biała kocica poczuła delikatny skurcz niezręczności. Dzięcioł chyba niewiele robiła sobie z bycia taką osobistością, ale ta tutaj zdawała się mieć więcej gracji i dumy ze swojej tożsamości, niż ruda. Skinęła głową ze zrozumieniem, słysząc powód jej kręcenia się.
— Mogę ci pomóc, Drzewna Mordka ma dużo ukrytych kątów. Często opustoszałych, bo właściciel został wojownikiem i już znalazł sobie nową kryjówkę! Jak byłam młodsza, to chyba wszystkie znalazłam — oznajmiła, nieco się ożywiając, sama nawet tego nie kontrolując - Gwiazdka lubiła dzielić się jednak swoją wiedzą, a tej na temat Drzewnej Mordki miała mnóstwo. W końcu co taka młoda terminatorka mogła robić, gdy nie miała treningu, poza męczeniem introwertyków w ich domu?
Zanim miały jednak do tego przejść, poczuła jej wzrok na swoich bliznach. Ach. No tak.
— Sowa ze wścieklizną — parsknęła równie prosto z mostu, co ona.