Biało-czarna kotka podeszła mnie i moich rozmówców z zaskoczenia. Wiem kto to był, jednakże nie byłam wielką fanką tego, że odpowiedziała na nie swoje pytanie. Nic więc do niej nie powiedziałam. Królik jednak nie miał jakichś przeciwwskazań, że ta zamiast jego zabrała głos. Może więc i ja nie powinnam? Cóż, w własnym czasie sama stworzę swoją opinię o łowczyni. Wieszcz się odezwał, nastała cisza. Zaprezentowałam swe lśniące ślady, które nie chwaląc się uważam za najładniejsze spośród rodzeństwa! Samouwielbienie to jednak pewnie wynika z faktu, że spędziłam nad nimi wiele czasu.

Przydzielanie mistrzów rozpoczęte, byłam druga a mym mistrzem został Zając! Ciekawy zbieg okoliczności, ale to dobrze, dogaduję się przecież z kocurem. Gdy Wieszcz skończył przydzielanie zorientowałam się, że jako jedyna będę się uczyć na strażnika. Wyróżnienie? Szczególny zaszczyt? A może po prostu ja jedyna nie nadawałam się na łowcę, dlatego będę strażnikiem? W każdym bądź razie wieści o tym, że moja matula została starszyzną były... smutne. Będę ją odwiedzać i opowiadać o swoich treningach.


Zetknięcie się nosami z moim mistrzem było wielką chwilą, teraz rozpoczyna się moja nowa droga. - Czemu nie? Im szybciej zacznę tym lepiej - mruknęłam jedynie. Rozejrzałam się po rodzeństwie, każde z nas teraz będzie szło innymi ścieżkami, w sumie, to tylko ja. Oni mogą razem trenować, szkolić swoje umiejętności i rozmawiać o tym czego się nauczyli! A ja? Nie będę mieć tych samych umiejętności co oni, jestem więc inna od nich....? Spojrzałam się prosto w oczy Królikowi, jestem zdeterminowana i gotowa by dać z siebie wszystko na treningach.

/zt!

Cień dotarł pod sam koniec. Idealnie tak późno, by jedynie usłyszeć odległą informację, że dostał jakiegoś kotka pod swoje skrzydła. O boże. O jezu. Czy Plemię naprawdę jest gotowe na Cienia jako mistrza?? Czy Wieszczu oszalał i uznał że zrobi eksperyment na jakimś bogu winnym kocie? Przez plecy aż przeszedł mu dreszcz, szczerze taki ze stresu. Sam ledwo co zdał, a już ma kogoś uczyć! Jak on pewnie połowy rzeczy nie pamięta...!
Wzrokiem wypatrzył Światło, wziął cichy oddech i podszedł bliżej.
- To... chodź, nie? Zaczniemy już teraz i... i ten... nooo... poznamy się i w ogóle, nie? Chodź - uśmiechnął się krzywo. Nie, nie żeby stresował się samą interakcją. Ale tym, że ma na swoich barkach coś, za co jest odpowiedzialny... no, to już było nieco bardziej stresujące!

[zt]

– Chciałabyś – parsknął z lekkim rozbawieniem na słowa Tafli, ale oboje mieli teraz nowicjuszy, którymi musieli się zająć, dlatego nie przekomarzał się z nią długo. Zamiast tego skupił się na Śnieżynce, która zadeklarowała, że chce iść na trening od razu. Gotowość do pracy? To lubił. Kiwnął jej lekko głową.
– W porządku. W takim razie wyjdziemy za chwilę – powiedział, po czym poczekał jeszcze na ostatnie obwieszczenia Wieszcza, jak to, że Mżawka miała przejść do starszyzny... i dopiero gdy uzdrowiciel ostatecznie skończył mówić, skinął Śnieżynce głową na znak, żeby za nim podążała i skierował się w stronę wyjścia z obozu, uprzednio zwracając się jeszcze do reszty z mianowanych nowicjuszy, żeby szybko im pogratulować i życzyć powodzenia na treningach.

/zt

Robak uśmiechnęło się w stronę Śnieżynki. Cieszyło się, że kwiaty jej się podobają. Obserwowało koty, które przybywały na ceremonię i witało rodzeństwo machaniem ogona w ich strony. W pewnym momencie przyszła Tafla, do której Robak także zamachało i uśmiechnęło się w jej stronę. Śnieżynka cały czas rozmawiała z wujkiem, bo zdawała się być niecierpliwa. Fajnie, że jest zaangażowana w zmianę rangi. Chęci podczas treningu są ważne.
W końcu Wieszcz rozpoczął mianowanie i Robak wysłuchało się dokładnie w jego słowa. Mistrzowie byli całkiem fajnie dobrani, bo w imionach mistrzów pojawił się Królik czy Tafla, co oznaczało, że dzieciaki trenować będą z wujkiem i ciociom. Cień jako mentor trochę niepokoił Robak, ale miało nadzieję, że kocur sobie da radę. Zawsze też było do jego dyspozycji. O! No i samo oczywiście otrzymało kogoś pod skrzydła. Nie było pewne, czy da sobie radę znowu z dwoma Nowicjuszami, ale tu chodziło o brata, halo. Zaśmiało się słodko na komentarz wujka. Tak, będą mieć co robić. Podziękowało za różne gratulacje i zaczęło podchodzić do każdego z rodzeństwa i podarowało każdemu z nich niezapominajki. Na sam koniec skierowało się ku Ważce.
- Cześć Ważka! Robak ma kwiaty też dla ciebie. Trening możemy zacząć jutro, co ty na to? O świcie, albo górowaniu słońca. Jak Ważka chce.
Poczochrało brata po czole troskliwie. Nagle Wieszcz odezwał się jeszcze raz, żeby ogłosić kolejną rzecz. Mżawka, mama Robak, zdecydowała się przejść do Starszyzny. Czarne się tego szczerze mówiąc nie spodziewało. Ale należał się jej odpoczynek. Ah, ale te księżyce lecą. Będzie chciało dzisiaj spędzić czas z matką, żeby umilić jej dzień przejścia na rangę pełną odpoczynku.
- Teraz Robak przeprasza Ważkę, ale chciałoby spędzić czas z mamą. Może też chce się dołączyć?
Miło byłoby zgarnąć też brata jeśli by chciała. Ale nie miałoby mu za złe, gdyby odmówił. Także ruszyło w stronę Mżawki albo w towarzystwie Ważki, albo bez niego, żeby spędzić z matką trochę czasu.
//Zt

Ważka uważnie skupił się na tym, co mówił Wieszcz. Musiał usłyszeć każde jego słowo, w końcu było to wyjątkowo ważne. W duszy odetchnął z ulgą, że zaczyna szkolenie na łowce, ponieważ był praktycznie pewny tego, że nie spiszę się jako jeden ze strażników. Podziękował każdemu kotu, który podszedł do niego i jego rodzeństwa, aby im pogratulować lub wręczyć małe co nieco. W końcu podeszło do niego Robak, co było oczywiste, bo w końcu Ważka musiał dowiedzieć się, kiedy zacznie się ich trening. 
- Dziękuję - zamruczał cicho, kiedy Robak wręczyło mu kwiaty - Dobrze, o świcie często jestem już na nogach, więc raczej nie będzie ze mną problemu.
Nagle do uszu czarno białego dobiegła kolejna informacja od Wieszcza. Zszokował i również lekko przeraził go fakt, że jego matka przechodziła do starszyzny. Jego rodzicielka będzie mogła w końcu odpocząć po księżycach "użerania się" z nim i rodzeństwem Ważki.
- Bardzo chętnie dołączę - odpowiedział rodzeństwu, po czym wraz z Robak pokierował się w stronę Mżawki.

/zt

Srebrny mimowolnie przebierał łapami po podłożu. Parły się do treningu, do działania. Nader ambitny kocurek widział swoimi wielkimi, żółtymi oczętami wielkie możliwości po zostaniu nowicjuszem, mimo że stanowiło to jedynie początek jego plemiennej ścieżki, która miał nadzieję, będzie trwać jak najdłużej.
Gdy siostra spytała się go o samopoczucie, chwilę się zastanowił. — Ciężko stwierdzić, Księżyc — zwrócił się do kotki. — Jestem trochę... zmieszany. Dumny, zestresowany i podekscytowany — wyznał po chwili namysłu Księżyc. Już chciał rozwijać własną myśl, aczkolwiek przeszkodził mu w tym potężny głos Wieszcza. Wodogrzmot majestatycznie nastawił swoje boki przed kocurem, pokazując mu piękne kreski i maźnięcia wykonane przez Mżawkę.
Chwilę potem, Wodogrzmot już wiedział, kto został jego mistrzem, a także jaką ścieżkę wytoczył mu Wieszcz.
Wieść, która faktycznie go zaszokowała, była przejściem Mżawki do starszyzny. Kocica wydawała się nadal być żwawa i pełna życia, a może to tylko ślepe wrażenie jego jako syna? No cóż. Westchnął. Przynajmniej teraz zazna prawdziwego spokoju. Delikatnie uśmiechnął się pod nosem. Wyglądał nieco... głupkowato, ale szybko zetknął swój blady nos z tym swojej mentorki-Tafli. Srebrny niezbyt ją kojarzył, wyglądała ona jednak bardzo ładnie i sympatycznie, co z początku przeraziło nowego nowicjusza. Czy będzie ona nawiązywać z nim długie rozmowy? O nie... To coś, co martwiło syna Zająca i Mżawki. Nie lubił nawiązywać długich konwersacji, nie lubił się dzielić zmartwieniami ani troskami. Postanowił jednak nie konfrontować swoich domysłów z kimkolwiek innym. Entuzjazm jego mistrzyni definitywnie go zaskoczył, aczkolwiek od razu spróbował się do niego dopasować. Dopiero po chwili na dobre uświadomił sobie, że to właśnie ona będzie go szkolić i prowadzić przez wyżyny treningu. Chcąc czy też nie chcąc, posłał jej delikatny uśmiech. — Cześć, Taflo. Tak, też mam taką nadzieję — wymruczał spokojnie. Dopiero teraz zobaczył jak smukłe, długie łapy posiada jego mistrzyni. W duchu się zachwycił. Jakąż ona musi mieć swobodę ruchu! — Chyba... możemy iść już teraz. Im wcześniej, tym lepiej, prawda? — wymruczał nadal zachwycony wyglądem jej kończyn.
Zauważył, że Śnieżynka - jedyna nowicjuszka szkoląca się na strażniczkę oraz Królik - jej mistrz już wychodzili z obozu. Podziękował Królikowi za miłe słowa. Po chwili podeszła do niego Księżyc, która wręczyła mu malutki podarunek, za co serdecznie podziękował. Na koniec Robak wręczyło mu niezapominajkę. Bardzo ładna, szybko zachwyciła srebrnego, który od razu za nią podziękował.

/zt?

Na odpowiedź kocurka, uśmiechnęła się łagodnie i poruszyła końcówką ogona. Pomimo tego, że na na moment jego mordka przybrała nieco niepewny grymas, był znacznie bardziej chętny do współpracy niż Kasztan, a to był już jakiś plus na początek. — Zatem nie ma co marnować czasu, chodźmy. — odparła, machając zachęcająco ciemnym ogonem, udając się w kierunku wyjścia z jaskini, w którym zrównała krok z Królikiem i Śnieżynką, żegnając się z nimi uprzejmie, gdyż obrała przeciwny kierunek spaceru.

zt