Czas mijał nieubłaganie. Czego był boleśnie świadomy od momentu śmierci Cichego Poranka i zaginięcia Nasia. W pewnym momencie wiedział, że miot Ślimaka dorósł do wieku terminatora i powinien odprawić im ceremonię. Złota Łapa również ukończył swój trening i był gotów przyjąć rangę wojownika. Zaćmienie się jak na razie spisuje bardzo dobrze. Do klanu powrócił też jeden z terminatorów, dlatego musiał ogłosić jego ponowne przyjęcie. Jednak nie mógł się zmotywować do uniesienia na łapach i do publicznego wystąpienia. W obecnym czasie, wszystko wyglądało normalnie — Żar się uśmiechał, mówił każdemu miłe słowo. Tylko że był przygaszony. A nawet można powiedzieć, że zgaszony. Brakowało mu jego wcześniejszego entuzjazmu i na tę porę nie wiedział, czy będzie w stanie go odzyskać. Nie mógł zwlekać dłużej. Ruszył na miejsce, z którego zawsze odprawia ceremonie, wzdychając cicho, gdy spoglądał na powoli toczące się życie w obozie. Większość kotów wróciła do normalności. To w sumie dobrze. Sam chciałby wrócić do poprzedniego swojego stanu. Odchrząknął przed wypowiedzenie zwołujących koty słów, by oczyścić swój głos.
- Niech cały Klan Gromu zbierze się w centrum obozu! - powiedział głośno, by wszyscy mogli usłyszeć donośne słowa. Sam usiadł na gałęzi i obserwował, jak koty się zbierają. Sam wyglądał w miarę normalnie. Prócz mocniej roztrzepanego, którego futerka, którego nie miał sił dokładnie rozczesywać, ale widać było, że się starał doprowadzić się do porządku.

Niczym dziwnym była ceremonia; nie dość, że kocięta Ślimaczego Śladu skończyły sześć księżyców, to trening Złotej Łapy dobiegł końca - miał wszystko, czego potrzebował, by zostać wojownikiem. Nareszcie, myślała sobie Zaćmienie - w końcu nie chciałaby, by jej przyjaciel był wiecznym terminatorem, nieudacznikiem, jak koty pokroju Sosnowej Łapy. Nie świadczyłoby to dobrze ani o nim, ani o niej samej, bo przecież to ona go teraz trenowała, nie? Mówiąc o terminatorach, Zamglona Łapa miała naprawdę okropne szczęście (zupełnie tak, jak jej mistrzyni), bo tuż po zmianie mistrza… zrobiła sobie coś z mięśniem i musiała siedzieć w lecznicy. Niespecjalnie dobry początek, ale dobra.
W związku z tym nie miała już za bardzo kogo trenować, cierpiąc na więcej wolnego czasu, niż by tego chciała. Bardzo chętnie przyjęłaby nowego terminatora na tej ceremonii… lecz nadzorowanie treningów przez ostatnie pół księżyca dało jej do zrozumienia, jak wygląda obecna sytuacja z przydziałem terminatorów do mistrzów i wiedziała, że są koty, które obecnie mogły zasługiwać na terminatora bardziej niż ona.
Akurat prowadziła pogawędkę ze Złotą Łapą, kiedy rudy przywódca wspiął się na Liściasty Konar i zwołał klan… choć zrobił to troszkę inaczej, bo powiedział „centrum obozu”, a nie „pod Liściastym Konarem”. …Nie wydawało jej się, by to była jakaś zasada, by mówić w taki i taki sposób, ale i tak zwróciła na to uwagę, przynajmniej w swojej głowie.
— No, czas twojego terminatorstwa dobiegł końca, Złota Łapo — mruknęła, wstając i ruszając na miejsce ceremonii, gdzie wskoczyła na to „wyższe piętro” obozu, tuż obok Liściastego Konaru - skoro była zastępcą, zamierzała brać to lepsze miejsce, nie? Skinęła głową Rozżarzonej Gwieździe.

Konwaliowy Sen, jak zazwyczaj, na ceremonię przybył jako jeden z pierwszych klanowiczów. Zaćmione Słońce ubiegła go zapewne jedynie ponieważ musiał upewnić się, że jego sierść znajduje się w odpowiedniej kondycji.
Pysk kocura nie ukazał niezadowolenia z powodu miejsca, które obrała złotofutra - to obok niej zamierzał znaleźć się podczas tej ceremonii, jej działanie jednakże całkowicie mu to uniemożliwiło.
Ostatecznie więc - w wyrazie powitania - skinął głową zarówno zastępczyni, jak i przywódcy, siadając i czekając na dalszy przebieg ceremonii. Zastanawiał się, czy któryś z nowomianowanych terminatorów zostanie mu przydzielony. Trening z Szpaczą Łapą przebiegał zadowalająco; nie wątpił, że dysponował odpowiednią ilością czasu, by zapewnić odpowiednią edukację nie jednemu, lecz nawet i dwóm następnym podopiecznym.

Malina średnio spodziewała się dostać dwóch terminatorów na raz, zwłaszcza, że w Klanie byli młodsi od niej wojownicy. Dlatego też czuła się wystarczająco pewne, aby przyjść na ceremonię. Była to tez wręcz idealna okazja, aby zacząć znajomości z innymi Klanowiczami. Jednooka zastępczyni była zajęta swoim terminatorem, który najwidoczniej miał być mianowany? Skinęła jedynie im głową, po czym podeszła do czarnego kocura – Można? – spytała młodszego wojownika. Siedział sam, więc pewnie znajomych nie miał, tak jak Malina!!! Bo oczywiście każdy na ceremonię przychodzi aby poznawać znajomych, a nie żeby, nie wiem - dostawać terminatorów czy zostawać wojownikiem.

Dyskutowałem zacięcie z Zaćmionym Słońcem na temat technik łapania ptaszyny. Upierałem się przy swojej wyuczonej bardziej dzikiej metodzie na którą wpadłem będąc samotnikiem. Jednak złota kocica nie dawała za wygraną i czasami musiałem przemilczeć jej argumenty odchrząkując wtedy jak gdyby kaszel ponownie mnie łapał. Przyciszyłem swój głos kiedy obecny przywódca zwołał zebranie klanu. Nadszedł mój czas.
— Weź bo jeszcze się rozmyślę — Odparłem półsmiechem słysząc słowa zastępczyni. Pożegnałem ją ocierając się lekko o polik kocicy widząc iż ta planuje usiąść na swoim miejscu. Oczywiście iż na nie zasługiwała. Ja tym razem postanowiłem dołączyć do reszty klanu przy okazji szukając wzrokiem Kozła. Nie zaprzeczę że chciałbym aby był tu ze mną. Wraz z zaćmienie byli mi najbliższymi kotami.

Możylinkowa Łapa, jako że miał akurat luźniejszy dzień, a na ten moment także i wolną chwilę, leżał rozłożony w swoim posłaniu pomrukując do siebie pod nosem. Wylegiwał się w ten sposób już dłuższy czas, chciał korzystać z momentu sielanki jak najlepiej. Więc gdy usłyszał zawołanie Rozżarzonej Gwiazdy dający znać klanowiczom o zebraniu, niebieski pręgus nawet się nie spieszył, aby dotrzeć pod Liściasty Konar gdzie miała odbyć się ceremonia. Nim wogóle podniósł się z łoża poprzeciagał się jeszcze kilka razy mlaszcząc pod nosem, po czym podniosł się wyjątkowo mozolnie na łapy powolnym krokiem zmierzając ku wyjściu z Drzewnej Mordki. Wychodząc na otwartą przestrzeń obozu przymrużył oczy, które przez przebywanie w legowisku odzwyczaiły się od jaśniejszego światła drepcząc powolnie w stronę zbierających się na zebranie kotów. Gdy w końcu dotarł na miejsce usiadł na chłodnej ziemi, z niemrawo uśmiechniętym pyskiem rozglądając się po klanowiczach którzy zdążyli już dotrzeć na miejsce.

Wrona się nie spieszył. Uparcie czekał na Spopieloną Łapę, aż ten łaskawie dziś przyjdzie choćby dać Wronie znać o nie przyjściu na trening... aż usłyszał wołanie Żaru. Jego uszy drgnęły, a sam - choć chętnie jak zwykle - wstał, przeciągnął się i ruszył na Ceremonię. Wiedział, że dziś wpadną kolejni terminatorzy i jeśli będzie miał odrobinę szczęścia, dostanie nieco... żywszego terminatora.
Niektórzy się już zebrali. Był oczywiście Żar, Zaćmione Słońce, zauważył futro brata... i był tu każdy inny, z kim nigdy nie zamienił nawet słowa. Westchnął cicho, machnął delikatnie ogonem. Sam siadł gdzieś na uboczu, wyczekując rozwoju ceremonii.

Czas mijał szybko i zanim Tęczowa Chmura się obejrzała nadeszła Pora Nowych Liści a miot Żołędziowego Grzbietu był gotowy wybyć z kociarni. Szkoda, że nie mogła zajmować się nimi nieco więcej. Ale nie jest przecież źle, w końcu Żmijowy Syk również doczekała się drugiego miotu. Tymi kociętami niebieska będzie mogła opiekować się od początku.
Zaproponowała Żołędziowemu Grzbietowi pomoc w przygotowaniu jej kociąt do ceremonii, ale że kotka stwierdziła, że ze Ślimaczym Śladem sami wszystko ogarną to zdecydowała się iść już na zebranie.
Na miejscu nie było jeszcze zbyt wielu kotów. Z początku matka planowała dosiąść się do Konwaliowego Snu, ale że siedziała już z nim Malinowa Mordka, to nie zamierzała przeszkadzać. Ostatecznie jedynie się z nim przywitała i zdecydowała się podejść do Wroniego Cienia, który siedział sam. Wcześniej również skinęła głową do Rozżarzonej Gwiazdy i Zaćmionego Słońca. Przywódcy posłała również ciepły uśmiech.
Ostatnimi czasy martwiła się o niego. Od śmierci Cichego Poranku i zaginięcia Nasięźrzałowej Nocy był... nie taki. Jakby ciągle smutny i roztrzepany.
- Dzień dobry, Wroni Cieniu. Chyba nie będę ci przeszkadzać? - zapytała, uśmiechnąwszy się do niego uprzejmie, zanim usiadła.

Mimo swojego humoru i niechęci do nawet ogladania pyska Żara to i tak postanowił przyjść na ceremonie. Z kilku powodów. Pierwszy był taki, że dzieciaki jego brata miały zostać dziś mianowane. Więc nie chciał tego przegapić. Drugim powodem było mianowanie innego kota. Jakiś ptaszek mu powiedział, że Złota Łapa zakończył już trening. Najwidoczniej Zaćm od razu gdy wyszła z lecznicy zaczęła pracować pełną parą. Z jednej strony dobrze. Z drugiej, niedawno co ledwo się ruszała. Pewnie i teraz ma jakieś tam trudności. Więc nie jest w pełni sprawna. A takie nadwyrężanie organizmu po chorobie nie było dobre. Nie zdziwiłby się jakby po jakimś czasie znów siedziała padnięta w legowisku. Ale nie ma tutaj co mówić. Sam pewnie tak samo by robił. Dobrze pouczać innych ale samemu się stosować do swoich rad nie jest proste.
No ale do rzeczy. Był dziś ważny dzień dla kocura i nie chciał go przegapić. Mimo iż ostatnio oddalił się od innych to nie chciał im robić przykrości. A pewnie Okoń chciałby by był przy tym. I sam Kozioł z ciekawości chciał usłyszeć jego nowe imię. Czy będzie nawiązywać do ryby? Na przykład Złoty Okoń? Złota Łuska? Złota Rybą? Gdyby miał człon ryba to mógłby go nazywać ,, zlotą rybką", która spełnia życzenia. Miałby wtedy kolejne zdrobnienie do kolekcji.
Wyszedł trochę później z legowiska. W sumie to nawet specjalnie bo zazwyczaj on był wcześniej. Chciał tym dać do zrozumienia pewnemu osobnikowi, że teraz jego słowo straciło dla Kozła wartość.
Kozioł wyglądał zwyczajnie. Nie było już po nim widać jakiegoś żalu czy czegokolwiek. Wszystko starannie schował w środku swojego serca. Jedynie kto mógł wyczuć jego prawdziwe uczucia to sam przywódcą, który od ostniego pogrzebu nie zamienił z pointem słowa ani razu. Nawet nie złapał go w obozie nawet na krótka chwilę. Bo zawsze wojownik znikał z jego pola widzenia. Więc dopiero teraz, na tej ceremonii mógł go znów zobaczyć. Lecz Kozioł nie powitał go uśmiechem jak zawsze. Wręcz adoptowany syn Mrówki... Nie zwrócił na niego uwagi. Nie spojrzał się na niego i zignorował. Jedynie komu posłał delikatny uśmiech to Tęczy, Wronie i swojemu terminatorowi.
Następnie skierował swoje kroki ku złocistemu, który na szczęście siedział sam. Kozioł więc mógł do niego bez problemu podejść.
Uśmiechnął się do niego miło a następnie usiadł blisko jego lewego boku.
- No, no, no... To już ten dzień, prawda? - mruknął po czym szturchnął go w bok. - W końcu będziemy mieć legowiska w tym samym miejscu. Pomogę Ci znaleźć dobry, świeży mech i liście. Nie będziesz przecież spać na ziemi. - zagadał po czym dodał. - W sumie jak będziesz chciał to będziemy to mogli zrobić od razu przed twoim czuwaniem? Przejdziemy się i zbierzemy co trzeba. A potem się prześpisz bo bez snu naprawdę ciężko wytrzymać. - poradził mu i na koniec się delikatnie uśmiechnął.

Dzisiejszego dnia mamuś zgotowała mi nieprzyjemną pobudkę, zajmując się myciem mej ciemnej sierści, jak jeszcze sobie słodko spałem. Jęknąłem z niezadowolenia, po czym przetarłem łapą swe zaspane oczęta, rozchylając przy tym zmrużone od snu powieki. Czy to już ranek? Czy może południe? Gdy jesteś kociakiem, spędzasz na spaniu znaczną część swojego życia, więc możesz się budzić o dowolnej porze. Jeszcze jakiś czas temu potrafiłem obudzić się w środku nocy i wybłagać u mamy porcję ciepłego mleka, zanim znów zmorzył mnie sen. Teraz, gdy byłem już starszy, zdarzało mi się to coraz rzadziej, zwłaszcza po tym, jak pierwszy raz miałem okazję posmakować pożywnego mięska. Oblizałem pyszczek na to wspomnienie. Ciekawe, co tatuś przygotował nam na śniadanie? Dopiero po chwili zorientowałem się, że Żołędziowy Grzbiet coś do mnie mówi, tłumacząc coś z nieukrywaną dumą w swoim głosie. Z jej słów wychwyciłem tylko "ceremonia", "mianowanie" i "dzisiaj", lecz nie zajęło mi długo poskładanie do kupy sensu jej wypowiedzi. Mądry był ze mnie kocurek, więc szybko wywnioskowałem, że stara się doprowadzić mnie do porządku ze względu na czekające mnie dziś mianowanie na terminatora. Wiadomość ta od razu pobudziła mnie do życia, a ja wyskoczyłem z naszego rodzinnego posłania w legowisku karmicielek, gnając jak najszybciej na obozową polankę i nie oglądając się za siebie. Impet mego biegu sprawił, że wyhamowałem dopiero tuż przed nosem przywódcy. Wymruczając pośpieszne przeprosiny, rozejrzałem się po tłumie kotów przybyłych na zebranie. Dojrzałem parę znajomych pysków, w tym Zaćmione Słońce, Złotą Łapę, Możylinkową Łapę i Tęczową Chmurkę. Obdarzyłem wszystkich powitalnym uśmiechem, zastanawiając się, obok kogo mam usiąść. Mój wybór padł na Możylinka, młodego ucznia, którego znałem raptem parę dni, a już zdążyłem go bardzo polubić. Podszedłem do kolegi z uśmiechem na pyszczku.
- Cześć, Możylinkowa Łapo. Mogę się przysiąść? - spytałem się, zanim zająłem miejsce obok. W końcu mógł je dla kogoś trzymać. Dla przyjaciela, członka rodziny, pierwszej sympatii...Kogokolwiek.

I teoretycznie, wszystko było jak w zegarku; skinęła głową wszystkim kotom, które się z nią witały czy posyłały jej spojrzenia. Zauważyła, że Wroni Cień nie miał zbyt wiele entuzjazmu, co nieco ją zmartwiło - przekazała Rozżarzonej Gwieździe jego wcześniejsze frustracje z terminatorem, więc wierzyła, że rudy przydzieli mu drugiego podopiecznego. Ale… równowagę zachwiała jej jej własna siostra, Pszczela Łapa, która, cóż… przysiadła się do niej. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że złota specjalnie usiadła na wyższym piętrze, by być tam sama - by, być może, nieco obnosić się ze swoją rangą - ale na pewno nie po to, by wskakiwała tam siostra, z którą nawet nie miała dobrego kontaktu. Po raz kolejny, Pszczoła wykazywała się okropnie niezręcznym brakiem taktu, i kłuło to Zaćmienie strasznie: jakim, lisia mać, prawem, ta kocica była córką Dzikiej Róży? Jakoś Złotej Łapy kilka księżyców poza klanem tak nie zepsuło. Zastępczyni zacisnęła lekko zęby - nie była przez chwilę nawet pewna, co ma zrobić, bo to jednocześnie nie tak, że Pszczoła łamała teraz jakiekolwiek pisane zasady.
— Cześć — wycedziła, obserwując okiem zbierające się koty. — Nie za wysoko ci? — dodała zaraz, nieco uszczypliwie, ale zostając w swoim poważnym i dyplomatycznym tonie, na jaki zastępcy przystało. Nie miała jednak czasu już martwić się nietaktowną siostrą, bo widok, jakiego doświadczyła, był jak pieprzony nóż w plecy.
To miała być zwykła, spokojna ceremonia - jej pierwsza jako zastępca, ale już czuła, że było jej gorzej, że się denerwowała. Nie, by stresowała ją wysoka ranga - to chyba była jedyna rzecz, jaka dawała jej stabilność w tym momencie; to, co ją denerwowało, to koty. Najpierw wprawiająca ją w bolesne zakłopotanie Pszczela Łapa, a potem… heh, oni!
Oni - kto, zapytacie? Koźlorogi… i, heh, pomyśleć by można, że to nieśmieszny żart, że coś jej się przywidziało, ale Złota Łapa. Przez chwilę patrzyła się w ich kierunku z pustym, zdezorientowanym spojrzeniem, ledwo mrugając, procesując, co właśnie widzi. I budziło się w niej wiele: złość, poczucie zdrady - bo przecież sama narzekała Złotemu na Kozła; zdenerwowanie, stres, zazdrość?, strach. Wszystko to było, jednak, w jej głowie - na zewnątrz wciąż trzymała swoją poważną minę, a jedyne, co świadczyło o innym stanie, to wysunięte pazury wbijające się w ziemię.
Dlaczego? Dlaczego Koźlorogi podchodził z uśmiechem do Okonia, dlaczego siadał tak blisko niego, dlaczego się w ogóle znali, dlaczego szturchał go w bok, dlaczego Kozioł mówił do niego tak dużo, jakby byli świetnymi kumplami, dlaczego AKURAT KOŹLOROGI zachowywał się w ten sposób w stosunku do kogoś, kto powinien… powinien być po stronie Zaćmienia w takich kwestiach; dlaczego Okoń nie miał z tym żadnego problemu, dlaczego kot, który był najbliższym jej towarzyszem, z taką swobodą mógł wchodzić w interakcje z kimś, kogo Zaćmienie tak szczerze nienawidziła, kto był tak obrzydliwy, kto miał czelność traktować ją w obrzydliwy sposób, oceniać po pieprzonej płci, a potem tłumaczyć się wkurzeniem, jakby to była kwestia emocji, a nie paskudnych poglądów zakorzenionych w głowie? Jej serce zabiło szybciej, czuła, jak coś w niej pęka; mówiła o tym Okoniowi, wiedział, skąd w Zaćmieniu nienawiść do Koźlorogiego, a jednak… jednak się z nim zadawał, mogli się wesoło szturchać i uśmiechać, a zastępczyni przygryzając wargę czuła jedynie obrzydliwie palącą potrzebę, by wziąć Okonia od Koźlorogiego za kark, niczym kocię, zabraniając pointowi chociażby zbliżania się do rudego, jakoby był jej własnością… ale nic nie mogła zrobić, gdy siedziała tutaj i miała do utrzymania pewien poziom. Uch.

Cętkowane niebieskie futerko wyłoniło się z kociarni niedługo po wezwaniu Przywódcy. Niestety, wcale nie było to chętne wytoczenie się na polane i pobiegnięcie wprost do innych kotów, a raczej coś na wzór wywlekania się krok za kroczkiem. Miał spore podejrzenia o co może chodzić, w końcu słyszał o tym już od dawna no i wiedział, ile już ma Księżyców. Ten czas niby nie przeleciał aż tak szybko, ale to i tak za krótko! Czuł w każdym nerwie swojego ciała, jak bardzo nie jest gotowy na zostanie Uczniem. Obcy mentor, ciągłe treningi, tyle nowych rzeczy do zapamiętania i wyćwiczenia.. Na samą myśl nim wzdrygało. Chciałby się tym cieszyć, naprawdę by chciał! Ale nie potrafił, za długo było mu to zapowiadane. Miał chociaż nadzieję, że będzie miał wspólne treningi z rodzeństwem i nie będzie w pełni otoczony niemal obcymi mu kotami
Otrząsnął się w końcu w połowie kroku i przyspieszył widząc, że coraz więcej kotów się zbiera. Rozglądnął się szybko między wyższymi dorosłymi, zastanawiając się w roztargnieniu gdzie mógłby znaleźć dla siebie miejsce. W końcu odnalazł wzrokiem Boćka i jakiegoś innego kota, obok których był wolny płat ziemi. Ruszył w tamtą stronę i w końcu usiadł w spokoju, spuszczając wzrok na swoje łapy. Oh, jak to wszystko się potoczy?

Mama mówiła że robi się coraz cieplej, więc mogę już wychodzić z kociarni! Nareszcie! Jeszcze rudy przywódca zwołuje klan aby coś ogłosić... dużo kotów w jednym miejscu, do kogo powinnam podejść? Rozejrzałam się po różnorodnych futerkach aby dostrzec Tęczową Chmurę z jakimś nudno czarnym kotem. Nie żebym się bała podchodzić do innych, ale no może dowiem się co nie co od jednej z matek o co w ogóle to całe zamieszanie. Podbiegłam możliwie najszybciej (tak aby zdążyć przed faktycznym rozpoczęciem wydarzenia i nie przewrócić się robiąc z siebie pośmiewiska) do dwójki siadając miedzy przednie łapy kotki witając się cichym mruczeniem. 
- Cio się dzieje? - spytałam przekrzywiając główkę i spoglądając na dobrze znajomą mi twarz.

Chwilkę jeszcze tak siedział sam patrząc na stopniowo schodzące się pod konar koty, cierpliwie czekając na rozpoczęcie się ceremonii. W międzyczasie odpowiedział również kiwnięciem łba na uśmiech ze strony swojego mistrza- Koźlorogiego, który niedługo po nim przybył na miejsce zebrania. Możylinkowa Łapa już miał się podnieść na łapy i poszukać sobie towarzysza, jednak wtem podszedł do niego dymny, trochę młodszy kocur, którego zwisłouchy rozpoznał niemalże w sekundę. Nim niebieski terminator zdążył się odezwać, wyprzedził go w tym Bociek.
-Cześć Bociek, co to w ogóle za pytanie! Jasne, siadaj obok! -odpowiedział donośnym, a przy tym przepełnionym radością głosem, robiąc młodszemu miejsce obok siebie. -To twój wielki dzień, jak tam się czujesz? Opowiadaj! Są emocje, no nie? -zagadnął go wpatrując się prosto w złociste oczy towarzysza, szturchając go przy tym delikatnie w bok. Czekając na odpowiedź ze strony młodszego kolegi kątem oka przyuważył niebieską sylwetkę, która nie odzywając się ani słowem dosiadła się obok nich wbijając jedynie wzrok w ziemię. Możylinkowa Łapa bez zaledwie chwili zawahania zwrócił ku niemu łeb posyłając ciepły, zachęcający uśmiech. -Hejka, jestem Możylinkowa Łapa! -przywitał się z cętkowanym kocurem, odwracając następnie wzrok z powrotem w stronę Boćka. -To twój brat prawda.? -mruknął trochę ciszej chcąc jedynie upewnić się w swoich domysłach, przechylając pytająco łeb w bok.

Z legowisk terminatorów łeb wychylił czarny kot o gładkim futrze. Przetruchtał sobie przez placyk, zauważając Możylinkową Łapę. Skinął mu jednak łbem i go minął kierując swoje szybkie, sprężyste kroki w stronę Konwaliowego Snu, swojego mentora.
Pochylił przed nim łeb w geście powitania i usiadł obok niego, jednak tak by nie dotykać jego futra. Wiedział już, że mentor nie przepadał za dotykiem. Zaraz jednak skinął też łbem przywódcy oraz zastępcy Klanu.
Wszyscy mogli zauważyć, że futro Szpaczej Łapy lśniło i wręcz opalizowało. Jego ciało tez wyglądało na silniejsze, mięśnie jego łap i barków zaczeły się rozbudowywać dzięki treningowy Konwaliowego Snu. Był doskonałym mentorem, a Szpacza Łapa na każdym kroku chciał pokazywac jak bardzo zmienia się pod jego opieką.

W ciągu paru sekund zdążyło zadziać się wiele. Widział Pszczołę dosiadającą się do Zaćmienia i szybko, schodzącą znów na dół. Nie wiedział co się tam zadziało, ale był w stanie się domyślić, że siadanie tam było niestosowne. Po chwili przysiadła się Tęcza, a on z rosnącym na mordzie uśmiechem, skinął głową.
- Nigdy mi nie przeszkadzasz. Miło, że jesteś - na ostatniej ceremonii nie mieli szans porozmawiać zbyt wiele. Wrona był mianowany, do tego miał zbyt duże towarzystwo wokół, by móc skupić się i na niej. W tej chwili, mogli rozmawiać. - Jak treningi idą? Masz teraz kogoś, co nie?
Bo szczerze - nie wiedział. Umknęło mu to. Nim ta jednak odpowiedziała, pojawiła się Pszczoła. Oo, a tego się nie spodziewał. Myślał, że raczej pójdzie siedzieć... no, gdziekolwiek indziej. W odróżnieniu od Tęczy, która znała się z Wroną odkąd był mały, Pszczoła była mu obca. I kocur, chociażby, nie umiałby tak podejść do nikogo. Stąd też może nie przysiadł się do Konwalii, który już z kimś rozmawiał.
- Mi nie przeszkadza. Możesz siedzieć z nami... o ile Tęczy to nie przeszkadza? - spojrzał na nią. Wątpił, by tak było, ale... nie chciał odpowiadać za nich obu. To niezbyt kulturalne, nawet on to wiedział.
Uwadze nie umknęło mu też kocie. Zupełnie obce, ledwo co mówiące. Jego ucho drgnęło, a ogon niespokojnie się ruszył. To tutaj chyba nie było mianowane...
- Dziś koty są mianowane na terminatorów. Ty chyba jeszcze masz na to czas. Jak masz na imię? - wykrzywił pysk w uśmiechu. Bleh, pierwsza w życiu interakcja z kocięciem. Nie miał pojęcia jak się zachować. I nie potrafił być kochaniuni, przesłodki czy delikatny. Traktował maleństwo jak... równego sobie. Dorosłego. Nie ledwo składające słowa kocię.

Pointka niezbyt chętnie czekała na swoją kolej, ale skoro jej mamusia nalegała na poprawę jej futerka, to nie miała zbytniego wyjścia. Właściwie może nie chciała tego pokazywać, ale była zadowolona z takiego obrotu spraw! Zaraz zostanie uczniem, ciekawe kto zostanie jej przydzielony. Oby to był ktoś silny! Zasługiwała przecież na odpowiedniego nauczyciela.
Tak czy siak, gdy reszta jej rodzeństwa się wyrwała pod same stopy przywódcy, nie mogła być gorsza. Wyszła za innymi, ale zdecydowanie wolniej, z gracją. Jeszcze sama napatoczyłaby się losowi i sprawiła jakieś nieszczęścia.
— Mogę się przysiąść? — wydała z siebie ciche miaukniecie, gdy stanęła obok pręgowanego kociaka. Jeszcze mogła go nazwać krótkim imieniem. Trudno będzie się przystawić do dodawania członu "łapa". Kiedy ten czas w kociarni im minął? Wyrywając się z myśli, wciąż oczekiwała na odpowiedź Żurawia. Kazał na siebie czekać, powinien od razu otwierać pysk! Trudno. Koteczka w tym momencie rozejrzała się po polance. Dosyć dużo kotów chyba zaczęło się stawiać na wezwanie Rozżarzonej Gwiazdy. Ciekawe czy ktoś z nich skomentuje grupkę kociąt, Frezja właściwie byłaby z tego zadowolona.

Tęczowa Chmura rzuciła Wroniemu Cieniowi z lekka zdziwione spojżenie. Czyżby nie dotarła do niego wiadomość, że nie szkoli już uczniów tylko opiekuje się kociętami? Było to co najmniej dziwne, w końcu została matką na tej samej ceremonii na której on został wojownikiem, jak mogłoby mu to umknąć? A może po prostu nie wiedział, że matki nie zajmują się szkoleniem terminatorów?
- Heh, no wiesz, teraz to raczej zajmuje się młodszymi kotami - odparła, uśmiechając się nieco niezręcznie.
Wcześniej niebieska nie bardzo zwróciła uwagę na to, co się działo na Liściastym Konarze. Dopiero po chwili dojżała, że Pszczela Łapa dosiadła się do Zaćmionego Słońca w miejsce, gdzie nie powinna. Zastępczyni była wyraźnie niezadowolona bo Pszczoła szybko uciekła z miejsca zdażenia, właśnie w stronę jej i czarnofutrego wojownika.
- Oczywiście, że nie - odparła szybko na słowa Wrony. - Siadaj - dodała zwracając się do drugiej z sióstr.
Zanim matka się obejżała była już otoczona przez dwa koty i znajomą, burą kuleczkę, która rozsiadła się między jej przednimi łapami.
Już chciała odpowiedzieć na pytanie koteczki, gdy Wroni Cień ją wyprzedził.
- No, właśnie tak, jak mówi Wroni Cień. Ty też będziesz mieć swoją ceremonię za 6 księżyców - zamruczała, schylając się do Jeżynki by przytknąć nos do jej główki w opiekuńczym geście.