Aj tam... Przesadzał. Jedną łapką? Aż tak nie wierzył w jego siły? No... Może na razie był mały, ale przecież urośnie! Chciał być duży i silny. To było w końcu jego marzenie.
— Wole oczywiście, że dzień! Wtedy jest tak jasno, no i ciepło. W nocy jest tak ponuro i smutno, czasami strasznie. Ale nie boje się ciemności! — sprostował, aby kocur nie pomyślał sobie nie wiadomo czego. Nie był tchórzem. A zresztą... Co było takiego strasznego w ciemności? No właśnie nic. Ale i tak wolał dzień. Można było się nieco poopalać w ciepłych promieniach słońca. A jego sierść? Błyszczała tak pięknie!
— A ty? Niech zgadnę... — zamyślił się, bo nieco już poznał wojownika i mógł stwierdzić, że ten zapewne wybierze noc. W końcu można było odpocząć, być samotnym i to mogło dawać mu jakieś szczęście. — Noc?

Niby tyle ich łączyło, a jednak byli jak noc i dzień, heh.
- No masz mnie, lubię noc - odparł nieco speszony spłaszczając uszy. W końcu wstał ze swojego miejsca. Chyba się trochę z kociakiem zagadał, a niestety miał dziś jeszcze trochę obowiązków. - No to ja już będę zmykał, wiesz? Miło było cię w końcu poznać, Lśnieniu - stwierdził, na pożegnanie stykając się nosem ze złotym kocurkiem. Jeśli Lśnienie go nie zatrzymywał, pożegnał się z Ćmią Łapą i opuścił żłobek.

//zt

Bardzo polubił kocura, co nie dało się ukryć. Cieszył się, że udało im się miło spędzić ten czas. Na pewno i on i czarny dużo na tym zyskali. W końcu tak dobrze się poznali, że udało mu się zgadnąć jaką porę starszy lubił! Pożegnał się z nim, po czym skierował kroki do mamy, aby jej opowiedzieć o swojej przygodzie.

//zt

No i wrobili go! Jak mógł dopuścić do tego, że zauważono jego wylegiwanie się na słoneczku? Został zagoniony do roboty, bo podobno trzeba było nieco uporządkować Gniazdo i przynieść świeży mech. Ugh... Nie widziało mu się dotykanie łapą czyjegoś ofajdanego posłania. Zwłaszcza, że żyjące tu maluchy wydzielały z siebie wiele... wydzielin? Tak to można było nazwać.
Gdy przekroczył próg Gniazda, pierwsze co w niego uderzyło to nostalgia. Aż zapomniał o tym co przed chwilą myślał o tym miejscu. To tutaj pierwszy raz poznawał świat, to tu stawiał pierwsze kroki i to tutaj...
— Ajć — Skrzywił się, gdy nadepnął na jakiś kamień. Ah, no tak... Wlazł w najgorsze możliwe miejsce. Nie cierpiał tych kamyków.

//Skwar

To prawda, kociaki potrafiły z siebie wypluć wiele wydzielin. Niestety ale tego nie były w stanie kontrolować. Zwłaszcza jeżeli mówimy o maluszkach, które dopiero poznaja świat. Skwar mimo to starał się być czystym bo nie lubił śmierdzieć. Dlatego można powiedzieć, że jako z nielicznych często dawał się kompać swojej mamie.
Właśnie teraz skończył swoje mycie gdy do jego uszu doszedł krzyk. Kremowy kociak obrócił głowę w kierunku hałasu. Zobaczył nieznanego mu jeszcze kota. Nie wyglądał jednak na dorosłego. Tak więc postanowił podreptać do złotofutrego. Ostatnio miał okazje poznać koty z ciekawymi futrami i ten tutaj osobnik również posiadał takowe.
Skwar popatrzył się na niego z przejęciem w oczach.
- Boli? - zapytał grzecznie po czym ładnie powiedział. - Ja pfomoge! - miauknał, po czym usiadł i podał swoją łapkę by terminator położył na niej swoją. - Daj! - mruknął przyjaźnie.

Zamrugał zaskoczony, gdy podeszło do niego kocię. Ah, aż mu się przypomniało jak tutaj spotkał swojego przybranego brata, a teraz mistrza. Ale nie czas było na wspominki. Otrząsnął się z chwilowego szoku, po czym podał maluchowi kończynę, będąc ciekaw co ten takiego zamierzał zrobić, aby przestało go boleć. Nie był przecież medykiem, za mały był na posiadanie takiej wiedzy. A zresztą... Przecież to nic. Tylko źle stanął i tyle. Nie umrze.
— Boli, ale nie jakoś bardzo. Zaraz się rozejdzie — zapewnił malucha zapominając, że przecież go nie znał i wypadałoby się przedstawić. — Jestem Gładka Łapa, a ty?

To prawda, że nie znał się na leczeniu. Ba! Jedynie co wiedział to to, że jak się było chorym to się szło do Ryk, jego starszego rodzeństwa. Lecz znał pewną magiczną sztuczkę, którą nauczyła go mama. Zawsze gdy coś podobnego mu robiła, na pyszczku Skwara pojawiał się uśmiech a on nie czuł bólu.
Kremowy kociak wziął łapkę terminatora i uśmiechnął się do niego wesoło. Pogłaskał ją, okrężnymi ruchami a następnie wypowiedział zaklęcie. – Puf! Jus nie boli! – zaśmiał się. Jego mama dodatkowo go gilgotała po brzuchu ale Skwar był pewien, że to wystarczy! W końcu to było magiczne zaklęcie.
–Lepiej? – zapytał po czym wstał na równe łapki i podniósł swój krótki ogon do góry.   – Ooo! Ty telminatol! Ja jescem Skwal! –przywitał się radośnie.

Gapił się na swoją łapę w konsternacji. Czy przestało boleć? No... W zasadzie to nie. To tak nie działało. Już co nieco żył na tym świecie, aby przestać wierzyć w te bajki, które wciskały matki swoim kociętom.
Chrząknął tylko i skinął łbem do malucha, aby nie sprawiać mu jednak przykrości.
— Cześć, Skwar — powitał kocurka. No i co teraz? Dawno już wyrósł z bycia dzieckiem, ale przecież wcale to nie było tak dawno. Raczej jeszcze potrafił nawiązać rozmowę z takim maluchem. — W co lubisz się bawić? — zapytał, zaczynając od tej bardziej jasnej dla niego strony. Znał w końcu wiele zabaw, w które bawił się ze swoim rodzeństwem. Mógł nieco zabawić Skwara, jeżeli to sprawi, że na moment odpocznie od przykrych obowiązków.

Ostatnio miał okazję spotykać wiele terminatorów w kociarni. Malucha to śmieszyło bo przecież nie musieli już tutaj chodzić prawda? Byli już duzi! Mogli robić co chcieli a mimo wszystko dalej tu zaglądali. Dodatkowo zabierali brudny mech lub przynosili jedzenie dla jego mamusi. Bardzo miło z ich strony!
Zamiauczał radośnie na przywitanie Gładkiej Łapy. Wydawał się być sympatycznym kocurem. No bo jeszcze go nie przegonił ani nic. Niektórzy dorośli nie chcieli z nim gadać. Nie dlatego, że go nie lubili. Po prostu nie mieli czasu na pogaduchy i zabawy z kociakami! Na całe szczęście takich było mało.
Pytanie na temat zabawy rozbudziło jeszcze bardziej krótko ogoniastego. –Ja lubie wsystkio! Naplafte! – odpowiedział mu. Nie był wybredny jeżeli chodziło o zabawy. Potrafił się do każdej dostosować. Liczyła się tylko frajda i nic poza tym. – Ty moses wyblac sabawe. – powiedział wesoło i w tym samym czasie podskoczył radośnie do góry.

Okej... Zabawa. Hm... Zamyślił się, opierając łapę na swej brodzie, a wzrokiem powiódł po otoczeniu. Było tu dużo kamyczków. O! Od razu wpadł na super pomysł. Nachylił się do malucha, uśmiechając się pod nosem, po czym trącił jeden kamień, który akurat miał pod łapą.
— Jak byłem w twoim wieku to z siostrą bawiliśmy się w budowanie wież. Układaliśmy kamyki na sobie, aby były większe od nas samych — powiedział do kocięcia. — To nie jest prosta sprawa, ponieważ łatwo się przewracały i musieliśmy zaczynać od nowa, ale... To było fajne. Później jak już tak stały, odchodziliśmy na kilka mysich kroków i próbowaliśmy je zastrzelić kamieniem. Chcesz spróbować? — miauknął zachęcająco.

Skwarowi wręcz podniósł się jego krótkawy ogonek do góry, gdy usłyszał propozycję. – Tiak! Pobafmy się f to! – powiedział radośnie przy tym podskakując jak jakaś piłka. – Nie bafilem się f to jesce. – nowe zabawy były zawsze miło widziane u Skwara. No bo ile można było się bawić w chowanego czy w berka? – Posbielam kamycki! – psiknął radośnie i szybciutko ruszył w poszukiwaniu kamyków. Było ich tutaj do grona wiec nie musiał się martwić o to, że im braknie. Zebrał parę z nich i położył pod łapami Gładkiej Łapy. – Od ktulego sacynamy? – zapytał podekscytowany. Czy lepiej zacząć od tego dużego szarego czy może ułożyć wierzę pod względem kolorów kamieni…?

Rzucił okiem na kamyki, które przyniósł mu kociak. Przez Jaśminową Łapę jego czujny wzrok speca, zaczął się im przyglądać oceniająco. W zasadzie... Dobre pytanie. Który mógłby być idealny, aby stanowił podstawę wieży?
— Gdy ja się bawiłem to układałem metodami prób i błędów — zaczął mu to tłumaczyć. — Ale po tym jak poznałem moją przyjaciółkę, ona nauczyła mnie dostrzegać szczegóły w różnych przedmiotach, wiesz? I na przykład spójrz na to. Te dwa kamienie wyglądają niby podobnie, ale różnią się pochyleniem, a nawet chropowatością czy gładkością. Dlatego też na sam dół powinien iść płaski, duży kamyk, który będzie stanowił naszą podstawę. Na niego należy kłaść podobne mu kamyki, bo wystarczy, że jakiś będzie odstawał od normy, był na przykład spiczasty i cała konstrukcja runie! — Wypatrzył okiem według niego odpowiedni kamyk, po czym ułożył go na środku ziemi, wskazując łapką go kociakowi. — Szukamy takich podobnych mu kamyczków.

Skwar z całych sił starał się słuchać terminatora i zrozumieć wszystko co mówił. No ale… na chwilę się wyłączył i tylko część tego co powiedział Skwar złapał do swojego umysłu. Najważniejsze załapał: znaleźć podobnego kamyka do tego pierwszego i położyć go na nim. Proste! – O-okey! – kiwnął delikatnie głową, dając długofutremu, że rozumie.

Zaczął się rozglądać za podobnym kamyczkiem. Chwilę mu zajęło gdy znalazł brązowawy kamyk co był płaski i podobnej wielkości. Wziął go do pyszczka po czym ostrożnie położył go na drugim kamieniu. – Tak? – zapytał. Chciał wiedzieć czy faktycznie wszystko robił dobrze.

Rzucił okiem na kamień, który został mu przyniesiony przez kocię. Jego fachowe oko, które wyrobił poprzez obserwowanie zmian i wyłapywanie szczegółów szybko stwierdziło, że skała mogła się nadać. Był w końcu płaski i dość ładnie dopasował się do swojego partnera, który leżał na ziemi.
Pokiwał łbem.
— Właśnie tak. Trzeba zbudować taką duuużą wieże. — Sam rozejrzał się za kamieniem, a następnie po paru oględzinach, gdy przekręcał przedmiot w łapach, położył ostrożnie na szczycie.
Już ich było trzy! To i tak spore osiągnięcie, bo budowle zwykle przewracały się na tym etapie dość często. Ciekawe czy Skwarowi uda się położyć czwarty kamień tak, aby nie zburzyć wieży.
— Teraz ty — zachęcił go do kolejnej próby.

Syn Suchego Nosa póki co wszystko rozumiał. Przynajmniej najważniejsze rzeczy by móc zbudować wierzę. Jednak nie był w tym ekspertem więc nastepny kamyk jaki wybrał był... Chropowaty. Nie był tak gładki jak pozostałe. Skwarowi się jednak podobał. Chciał urozmaicić tą budowlę!
Ostrożnie zbliżył się do wierzy i delikatne położył na niej kamyk. Udało się! Lecz, Gładka Łapa z pewnością będzie miał teraz lekki kłopot. Czy uda mu się położyć następnego kamyczka?
Kremowy kocurek uśmiechnął się radośnie bo w ogóle nie widział na ten moment problemu. Położył ładnego kamyka i do tego był podobnej wielkości do pozostałych! Kto by widział w tym problem?

- Telas ty! - mruknął energicznie.

Skrzywił nos widząc co kociak zrobił. Widział on kamień, który położył? Przecież... To był koszmar! Toż to takie chropowate, jakieś dziwnie nierówne! Jawne oszukiwanie! Inaczej tego nazwać nie mógł. Może za mało powtarzał, że powinien wybierać tylko gładkie i płaskie? Teraz nie będzie w stanie nic na szczycie położyć, bo się zawali.
— Nie, nie, nie. — Zaczął kręcić głową, wskazując łapą na budowle. — Ten kamień tu nie pasuje. Jest chropowaty, jakiś popękany, no spójrz na te nierówności! Nie da rady teraz dobudować do wieży więcej pięter, bo się zawali. — I by uzmysłowić kociakowi gdzie popełnił błąd i jaki on był karygodny, położył kamień, aby udowodnić mu swoje słowa. Budowla od razu się zawaliła. — Widzisz? Mówiłem.

Zamrugał kilka razy oczyma gdy Głada Łapa stwierdził u niego błąd. No ale przecież ten kamyczek był taki ładny! Żeby tak od razu go odrzucać! Każdy kamyczek był piękny w swojej osobie. Każdy zasługiwał na bycie na wierzy!
Oj jakże maluszek się mylił ale Gładka Łapa szybko mu wytłumaczył i do tego pokazał. Skwar patrzył się jak ich tycia wieża się wali. Poczuł się… źle i to bardzo. Tak bardzo, że kociak opuścił swoją główkę niżej. Jego oczęta się zaszkliły. – Pseplasam… –przeprosił swojego kolegę. No bo przez niego wieża się popsuła! Mógł lepiej słuchać Gładkiej Łapy. Czemu tak ciężko mu było słuchać do końca…

— No... Na przyszłość radzę słuchać starszych. Ja już przerabiałem to wiele razy, więc wiem jak działa budowanie wieży — rzekł przemądrzale.
No nic. Stało się, a on zabawił tu nieco za długo. Musiał w końcu wziąć się do roboty, a nie bawić w niańkę. Raczej kociak miał rodzeństwo i matkę, która zajmie mu czas. Podniósł się, przeciągając swoje zesztywniałe od długiego siedzenia kości.
— Będę brał się za obowiązki, więc jak chcesz możesz potrenować układanie wieży sam — zwrócił się do malucha. — Powodzenia! — pożegnał się z nim, a następnie opuścił Gniazdo.

[zt]

Jako, że Koza cierpiała trochę na nadmiar wolnego czasu, postanowiła ruszyć do kociarni. O ile ją pamięć nie myliła, były w niej kocięta! Może uda się z którymś porozmawiać? Ostatnio, jak gadała z jakimś młodym, to był to bodajże Skwar i to było ze sto lat temu! Chociaż nie, jej terminator chyba nie jest jeszcze taki stary... Chyba. No, w każdym razie zawędrowała do Kamyczków i chyba trafiła na nową dostawę, bo widziała wiele fajnych, różnokolorowych kamieni! Usiadła w wolnym od ostrych krawędzi miejscu, po czym zaczęła trącać jeden z otoczaków łapą, obserwując, jak bryłka się przekręca, wznosi w powietrze i upada niedaleko. W sumie całkiem fajna taka zabawa! Szkoda, że nie było jej tutaj, gdy była kociakiem!


///Księżyc!!

Księżyc tego dnia wędrował po kociarni, z dnia na dzień coraz bardziej się nudząc. Swój czas często też spędzał teraz rozmyślając o pogrzebie, który się niedawno odbył- widok ten nawiedzał kocurka dość często, ale ten starał się o tym nie pamiętać.
Aby oczyścić swoje myśli w małym łebku i przy okazji znaleźć coś ciekawego do roboty ruszył w stronę kamyczków. Czasem lubił tam być, choć nie były one jakoś bardzo związane z walką- a to właśnie walki i bitwy lubił najbardziej!
Kiedy jednak już tam był, zbierał sobie kilka kamieni i wybierał najładniejszy, a później wyobrażał sobie, że jest przywódcą i ścieżkę do jego legowiska, a raczej tronu, wypełniają właśnie takie kamyki.
Teraz jednak zatrzymał się w pewnej odległości od tego miejsca, widząc tam inną sylwetkę. Nie zastanowił się co to za kot, jak się nazywa i tak dalej, pomyślał jedynie:
Czy to obiekt do zaatakowania?
Tak.
Powoli ruszył przed siebie, przyciskając ciało do ziemi w taki sposób, żeby było go mniej widać. Co prawda, słabo mu to wychodziło, ale... starał się!
Kiedy znalazł się wystarczająco blisko wyskoczył, łapiąc w swoje małe łapki trzykolorowy ogon i gryząc go. Następnie odskoczył na bok.
- Aha! Kogo my tu mamy, intruz w kociarni!- powiedział, wąchając powietrzę wokół nowo przybytej postaci. - Dorosły w kociarni! UWAGA! UWAGA!- zaczął krzyczeć.
Zerwał się i zaczął biegać w kółko, aż w końcu wylądował z powrotem na kotce, uderzając w nią łebkiem. Wtedy podniósł wzrok i spojrzał na jej pyszczek, próbując sobie przypomnieć jej imię.
Zrobił mały głupi uśmieszek i cicho powiedział:
- Ups...?