Na brak jakiejś większej reakcji ze strony Jeżyny, Poranna Łapa uznała, że wszystko zostało na tyle jasne, że nie potrzebowała dalszego tłumaczenia. Sądziła w takim razie, że jej porównanie świra z ciągłym ćwierkiem przy uchu miało sens. Nawet dziecko Konwaliowego Snu na nie nie narzekało, a po spotkaniu z Tojad, sądziła, że krzywią pyskiem na prawie wszystko, co nie było tak, jak oni sądzili. Przechyliła lekko głowę na słowa kruczoczarnej koteczki.
— W sumie jak nie to nie, czasem odpocząć od rodzeństwa się przydaje — mruknęła z lekkim uśmiechem, po czym odprowadziła kotkę wzrokiem aż do wyjścia, zaintrygowana, czy w końcu wybrała sobie legowisko, czy postanowiła poczekać, aż zobaczy, które zostaną wolne, aby uniknąć jakiegoś zgrzytu. Rozciągnęła się lekko, po czym postanowiła w końcu zrobić to, po co przyszła. Położyła się na swoim legowisku, zwinięta w ciasny kłębek i skryła nosek pod ogonem, pozwalając sobie odpłynąć w krainę snów.

// zt

Rozglądający się wzrok żółtych ślepi Jeżynowej Łapy dość prędko mógł natrafić na niedawno przebudzone spojrzenie zimnookiej. Ta odpowiedziała ziewnięciem na tę samą czynność wykonywaną przez siostrę.
- Czego zdążyłaś się już nauczyć, siostro? - spytała nieco zaciekawiona. Być może uda się jej wyciągnąć od czarnofutrej nieco wiedzy, którą ta pozyskała od ojca? Nie miała w sumie nic przeciwko, by odwdzięczyć się tym samym. Najwyraźniej wykłady Konwaliowego Snu o konieczności wspierania się nawzajem dotarły do głowy Jadowitej Łapy bardziej, niż inne opinie większości innych kotów. Być może.

Tojad natomiast zadowolona była z tego, że siostra postanowiła obudzić się w podobnym momencie, co ona sama.
- Zdaje mi się że jesteśmy zbyt inteligentne, by poświęcać tym przemyśleniom nadmierną ilość czasu - stwierdziła zgodnie z prawdą. - Mogę zgodzić się na wspólny trening, jednakże chciałabym, byś najpierw podzieliła się ze mną swoją wiedzą w tym zakresie - oznajmiła. W istocie - obie, podobnie jak i ich rodzice należały do kotów o specyficznych osobowościach i zachowaniach, a zatem i przejście od słów do czynów zająć musiało im więcej czasu niż kotom przeciętnym. Zimnookiej nieszczególnie ta rzeczywistość przeszkadzała.

- Owszem. Pszczeli Pył skoncentrowała się na pokazaniu mi klanowych terenów i granic, nauczyła, jak je oznaczać oraz omówiła koty zajmujące istotne stanowiska w poszczególnych klanach - poinformowała siostrę. - Omówiłyśmy również część Kodeksu Wojownika.
Osobiście wolałaby potrafić już walczyć - odpowiadała jej możliwość pozyskania tej umiejętności nawet i w słabszym stopniu pod warunkiem, że będzie mogła uczynić to już teraz. Jej wypowiedź uświadomiła kotce, że posiadła więcej wiedzy, niż początkowo oceniała, jednakże... wciąż chciała mieć jej już więcej. Wciąż chciała otrzymać rangę wojowniczki szybciej niż przeklęta Zjeżona Łapa.

Wstała niespiesznie nie próbując nawet tłumić ziewnięcia. Miała nadzieję że walka z siostrą nieco ją rozbudzi.
- Domyślam się, że kwestię wykorzystania terenu również omówiliście bardziej szczegółowo - stwierdziła nie zniżając się nawet do zadania pytania retorycznego. - Powiedziałabyś mi o tym nieco więcej... zanim jeszcze zaczniemy walczyć?
Podejrzewała, że nie zajmie to długiego czasu, natomiast pozwoli jej choć trochę zmniejszyć przewagę siostry.

Omówili, ale Jeżynie zwyczajnie nie chciało się aż tyle mówić. Nie za darmo, przynajmniej, bo to tylko dałoby siostrze więcej szans na skopanie jej tyłka. Zamiast odpowiedzieć, Jeżyna siegnęła łapą do nurtu Wzburzonej Wody… po czym spróbowała cisnąć nim w oczy Jadowitej Łapy, jakby to miała być wymowna odpowiedź korzystania z terenu.
– Może. Jeśli powiesz mi o władzach innych klanów – stwierdziła… po czym zamachnęła się łapą, chcąc uderzyć siostrę w nos. Mogły wymieniać się słówkami i walczyć jednocześnie. Oszczędzanie na czasie.