Rozsypany Mech

Odchyliła się nieco na bok, kiedy szylkretowa kotka pojawiła się obok pytając o zdobytą wylinkę. Zaraz potem na spokojnym pysku pojawił się grymas.
- Yś, fu, nie - zaprzeczyła - To tylko skóra. Bez węża. Z resztą po co mi wąż jak mogę mieć jego wierzchnią część? - Przecież węże same w sobie są nawet śmieszne, szczególnie te brązowe. Wyglądały jak jaszczurki ale bez nóg i bursztynowa zastanawiała się, jakim cudem potrafią tak szybko uciekać, skoro nie mają kończyn. No i obieranie węża ze skóry nie byłoby niczym fajnym, a tak to i wąż cały i skóra w najlepszej formie. - Znalazłam - dodała zaraz dumnie - Chce kiedyś zobaczyć, jak się skóry pozbawiają. To tak jak u nas wypadanie sierści? - tu na chwilę ścisnęła wargi - Zmienianie skóry u kota musiałoby być dość makabryczne.

Przygląda się wężowej skórze i zaraz łapie się na tym, że próbuje policzyć widoczne na niej łuski. Ugh. Dziwne uczucie; po co jej ta wiedza?
– Nie wiem. Może byś dała radę go wytresować, tak jak wojownicy tresują terminatorów – odpowiada bez zastanowienia. – A one się same pozbawiają skóry? Skąd wiesz, że ktoś… nie wyjadł środka? – pyta, patrząc podejrzliwie to na Niezapominajkową Łapę, to na wężową wylinkę.

- Chyba nie byłby zadowolony - mruknęła niby do siebie, wyobrażając sobie jak złapany w niewolę zaskroniec próbuje wgryźć się w skórę na łapie zbrodniarza.
- Władca jaszczurek - dodaje jakby bez kontekstu, po czym prycha pod nosem. Co do kwestii zjadania węża od środka, tu musiała się zastanowić bardziej. Na pysku bursztynowej pojawił się jakiś zamyślony grymas.
- Myślisz, że dałoby radę wyciągnąć tak dokładnie? A może było martwe i zjadły mrówki albo inne robaki od środka, bo nie przepadają za skórą? - Gdybała, próbując znaleźć różne możliwości.

– Ta? Wątpię. Jakoś większości terminatorów to nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie, potem są posłusznymi wojownikami – odpowiada beznamiętnie, wzruszając barkami. Może to inny gatunek, ale nawet jeśli nie byłby zadowolony z początku, to w końcu pewnie by się przyzwyczaił. Dokładnie jak koty w klanie.
– Nie wiem, może. Ale nie próbowałam. Nie widziałam nigdy węża na stosie zwierzyny… aż dziwne – stwierdza. Bali się na nie polować, czy o co chodzi?

- Tak chyba działa społeczeństwo - odpowiada z zamyśleniem - Jak się nad tym zastanowić, przez pryzmat osoby patrzącej z boku, to czy my nie wyglądamy potem jak taka szara zbita masa? Może po czasie zaczniemy myśleć w tych samych kategoriach? Takie robienie jednej czynności do samej śmierci musi być nudne - Tygrysica wdepnęła w tematy w które łatwo było dla Listek wejść i podążać jakąś wyznaczoną trasą, dlatego też, w tym właśnie momencie bursztynowa na jednym wydechu, nie zmieniając tonu wydobyła swoje pojawiające się w przypływie weny przemyślenia - No i wiesz, jakby było więcej możliwości, może większy podział ról, spróbowanie wydobyć indywidualności... chociaż chyba wtedy nie patrzono by zbyt przychylnie - Kontynuuje, opierając na chwilę głowę na swojej łapie. Może właśnie popadała w skrajności w swoich wyobrażeniach, jednak społeczeństwo lubiło się trzymać norm społecznych i zwyczajowych. Osoba która chce odstawać... może być niezbyt dobrze widziana. Przygryzła wewnętrzną martwą część policzka. Może za bardzo się nad tym rozwodzi.
- No a też wojownicy niby przekazują wiedzę terminatorom więc... to chyba konieczne, żebyśmy nie połamali sobie łap? - dodaje, już trochę niezręcznie z jakimś przepraszającym uśmiechem.
- Może nie są smaczne - odpowiada również na wątek z wężami.

No proszę, więc chyba nie tylko Tygrysica ma problemy z przyzwyczajeniem się do życia w klanie. Może i jest tu już dość długo, większość swojego życia, ale wciąż czuje się… jak obca. Obca, którą próbują na każdym kroku zmienić, wtłoczyć w jedyne słuszne postrzeganie świata i zachowanie.
– No, wyglądamy. Albo przynajmniej wyglądają, bo ja się jeszcze tak nie czuję, ale… każdego kolejnego dnia mnie to coraz bardziej wciąga, czy chcę, czy nie. Też tak masz? – pyta po krótkim zastanowieniu. – Eee, wiesz co… no, tego, nie uważam, że to podział ról jest problemem. Raczej cała ta otoczka, że musisz robić, myśleć, rozmawiać, jak oni, koty z klanu, żeby być tu akceptowanym. Wierzyć w to, co oni, stosować się do zasad, a jak nie, to cię wyrzucą, i potraktują jak śmiecia, jak tylko pojawisz się na granicy. Głupie to wszystko – mówi z frustracją w głosie.
– Ta. Niby. Na razie to przekazują mi tylko swoje problemy, a nie wiedzę.

***

Po ceremonii swoich dzieci, w końcu uwolniony od ciężkich spraw, mógł w końcu zająć się rodziną! Po popołudniowym patrolu ruszył do legowiska terminatorów, wchodząc do Drzewnej Mordki, gdzie już najmłodsi terminatorzy powinni zająć swoje legowiska. Stanął niedaleko wyjścia, rozglądając się za którąś z córek lub synem, by z nimi chwilę pogadać. Może mu się poszczęści i nie będą na treningach?

//Sroka!!

Po ceremonii nie byłam obrażona na tatę. Po prostu nie chciałam go widzieć i nie chciałam z nim rozmawiać, bo nie było mi to potrzebne. I tyle, nic więcej za tym nie stało. Może oprócz tego, że rodzeństwo dostało o wiele lepszych i dużo bardziej doświadczonych mistrzów, mających najważniejsze role w klanie. Już nie wspominając o tym, że jeden z tych mistrzów był moim tatą! Ale kto by się tym przejmował. Na pewno nie Rozżarzona Gwiazda.
Szłam w stronę wyjścia z Drzewnej Mordki, by wziąć coś ze stosu zwierzyny na kolację. Przez te wszystkie emocje zaczęło mi głośno burczeć w brzuchu – najwyraźniej i on był oburzony całą tą sytuacją.
Wywróciłam oczami, gdy zobaczyłam, że przy wyjściu stał nie kto inny, jak tata. Super, po co on tu przyszedł.
– Hej tato. Przyszedłeś po Dzięcioł albo Wilka? Nie widziałam ich – starałam się, aby mój głos nie brzmiał jakbym była zła, ale niezbyt mi to wychodziło.

_________________

I am what I am

I know what I know

I'll let you down if you let me too close

I am what I am

I know what I know

You'll catch » m e « runnin' away then YOU'LL KNOW ˎˊ˗

I oto Sroka była w legowisku! O, akurat chciał zamienić słowo z dzieckiem, które nie było pod jego opieką, bo wiadomo — z Wilkiem i Dzięcioł będzie się spotykać regularnie. A chciałby trochę nadrobić zaległości z ojcostwa.
- Hej Sroka! Niee, akurat przyszedłem na przeszpiegi i porozmawiać - powiedział z zębatym, wesołym uśmiechem, podchodząc do świeżo mianowanej terminatorki. Spróbował przywitać się z nią dotknięciem nosem jej czoła, o ile mu na to pozwoliła.
- Jak tam, wybrałaś już sobie legowisko? Gotowa na trening z Jabłkową Gałęzią? - zagadał przysiadając w komfortowej dla nich obojga odległości, przekrzywiając przy tym lekko głową.

***

Rudy kocur skierował swoje kroki do Drzewnej Mordki, mając cichą nadzieję, że spotka tam Wilka. Miał nadzieję, że podczas jego choroby jego stan się jeszcze bardziej nie pogorszył. Parę kotów zwracało mu uwagę na zły stan fizyczny i psychiczny kocurka, bardzo się o niego martwił. Rozejrzał się dookoła, podchodząc do miejsca, gdzie miał legowisko, ale widocznie się zdążył przenieść. Dlatego szukał go wzrokiem pośród innych terminatorów, mając nadzieję, że gdzieś uchwyci jego roztrzepane futerko.

//Wilk!!

Rozżarzona Gwiazda musiał wysilić wzrok aby dojrzeć jego zwinięte w kłębek ciało gdzieś w rogu Drzewnej Mordki. Wcześniej jego legowisko znajdowało się typowo w centrum, wśród reszty terminatorów, ale po śmierci jego matki uciekł gdzieś w kąt. Nawet w czasie srogiej Pory Nagich Drzew konsekwentnie odwracał się od wszystkich plecami nie śpiąc przez chłód większość nocy.
Wilcza Łapa nie ruszył się, nie widział że jego ojciec właśnie zaszczycił go swoją obecnością, nie był zainteresowany czymkolwiek co dzieje się wkoło.

_________________

chcę być jak syn koleżanki twojej matki

zawsze tak idealny jak, jak z okładki
być jak syn koleżanki twojej matki
twojej matki, twojej matki

W końcu wyczaił spojrzeniem niebieskie futerko swojego syna. Widząc, jak smętnie wygląda w nowym legowisku pod ścianą, wciągnął powietrze i powoli je wypuścił, obserwując przez chwilę swojego terminatora. W końcu ruszył w jego stronę, omijając inne legowiska i podchodząc do tego, na którym leżał Wilk. Który wyglądał jak siedem nieszczęść.
- Wilk... Cześć - powiedział na przywitanie łagodnym, chociaż trochę smutnym głosem. Przysiadl niedaleko z przymkniętymi ślepiami, owijając ogonem swoje łapy. Nawet nie bardzo wiedział, jak zacząć.
- Jak się czujesz?

A niebieski terminator ani drgnął. Jedyne co zdradzało że kocurek nie jest wśród Gwiezdnych to jego powoli unosząca się klatka piersiowa przy każdym oddechu. Nie żeby Wilcza Łapa był zamyślony czymś tak bardzo że nie usłyszał rudego... on po prostu był wyłączony. Leżał z zamkniętymi oczami jakby czekając na coś konkretnego.

_________________

chcę być jak syn koleżanki twojej matki

zawsze tak idealny jak, jak z okładki
być jak syn koleżanki twojej matki
twojej matki, twojej matki

Czekał chwilkę na odpowiedź, która nie nadchodziła. Gdyby nie to, że widocznie oddychał, to martwiłby się, że poszedł w ślady Tęczowej Chmury. Wziął głębszy oddech, próbując jakoś poukładać swoje myśli, ale to nie było łatwe. Oboje, i on, i Wilk, byli w rozsypce. Dlatego też przysunął się bliżej, delikatnie trącając chłodnym nosem ucha swojego syna, mając nadzieję, że ten gest go przywróci do rzeczywistości. Chociaż wyglądał, jakby spał. Czy zachowywał się teraz samolubnie, budząc niebieskiego kocurka?

Ruszyłem barkiem próbując odepchnąć od siebie kocura i wcisnąłem nos w ścianę jeszcze mocniej. - Zsmtw mn. - wymamrotałem pod nosem. Już byłem zmęczony tym wszystkim. Nie chciało mi się gadać. Nie było o czym. Tata sobie zdecydował i Koźlorogi musi to naprawić, bo ja jestem tylko głupim terminatorem którego zdanie się w ogóle nie liczy. Jakby drugi człon imienia cokolwiek zmieniał w zachowaniu. Ojca traktowałem jak każdego wojownika, nie jak przywódcę, a jego drugi człon imienia był najważniejszym z możliwych.

_________________

chcę być jak syn koleżanki twojej matki

zawsze tak idealny jak, jak z okładki
być jak syn koleżanki twojej matki
twojej matki, twojej matki

Odsunął głowę, gdy zobaczył, że Wilk w ogóle nie chce, by jego ojciec był w pobliżu. Ponownie usiadł, zaciskając na moment zęby, nie wiedząc, co w takiej sytuacji mógłby zrobić. Sam był pogubiony, ale zdecydowanie nie chciał, by jego rodzina się rozpadła przez to, że nic by nie zrobił.
- Wiem, że nie chcesz mnie widzieć, a tym bardziej ze mną rozmawiać... Ale proszę, wysłuchaj mnie - poprosił cichszym głosem, patrząc się w tył głowy swojego syna. Z każdym oddechem coraz ciężej było mu nabierać powietrza do płuc, coraz ciężej w ogóle było utrzymać mu obecną pozycję przy synu, który nie chciał go znać.

I dalej nic. Wilcza Łapa siedział niewzruszony i jedyne co mógł zrobić jego ojciec to zacząć mówić lub sobie odpuścić.

_________________

chcę być jak syn koleżanki twojej matki

zawsze tak idealny jak, jak z okładki
być jak syn koleżanki twojej matki
twojej matki, twojej matki

Wilk ponownie nie odpowiedział. Żar chwilę czekał, w nadziei na to, że niebieski kocurek jednak coś powie, ale ten milczał. Przymknął oczy, przy tym pochylając lekko głowę przez niewyobrażalny ciężar, który coraz mocniej go przytłaczał.
- Hej... Chciałbym cię naprawdę przeprosić - zaczął powoli, nie za bardzo wiedząc, jakich słów mógłby użyć podczas rozmowy z synem. Wcześniej kolejne litery same napływały na jego język, a teraz? Teraz zabrakło mu jakichkolwiek, nie mogąc ich ułożyć w sensowne zdanie nawet w myślach.
- Wiem, że nie byłem najlepszym ojcem... A raczej w ogóle nim nie byłem. Śmierć Tęczowej Chmury... Waszej mamy... Też bardzo mnie dotknęła i nie potrafiłem sobie z tym poradzić. Nadal nie potrafię. Ale jak już teraz nie choruję... Chciałbym wam dać całe wsparcie, jakie będę w stanie. Tobie, Sroce, Jeż i Dzięcioł. Zawsze was bardzo kochałem, nawet jak nie było mnie w waszym życiu... Ale teraz chciałbym być. Czy chciałbyś dać mi szansę? - zapytał się kocurka, kończąc tym samym dość chaotyczny wywód. Wszystkie jego słowa były całkowicie szczere. I jakby któreś z jego dzieci chciałoby go na powrót obdarzyć zaufaniem... To byłby im wdzięczny do końca swojego życia.

Przeprosić. Chyba ważne słowa na sam początek. Myślałem że chodziło mu o sytuację z Zaćmionym Słońcem a z dalszych słów wynikło coś zupełnie innego, coś czego się nie spodziewałem zupełnie.
Chodziło o ogół, że chorował że go nie było. Tylko dlaczego teraz? Czemu teraz jest taki potulny a nie gdy trzeba być. - Zalaz umzesz, pocholujesz się i umzesz. - wyszeptałem próbując się nie rozpłakać. Ile to już żyć zabrało jego chorowanie? Tylko on i może medyczka o tym wiedzieli. Nie chciałem momentami mieć rodziny, byłoby łatwiej. Nie było by bólu i płaczu, nie przejmowałbym się i żył sobie dalej.

_________________

chcę być jak syn koleżanki twojej matki

zawsze tak idealny jak, jak z okładki
być jak syn koleżanki twojej matki
twojej matki, twojej matki

Ledwo co usłyszał szept syna, bo już był trochę przygłuchawy ze względu na swój wiek. Już wcześniej miał trochę słabszy słuch niż inni, ale wraz z wiekiem sytuacja nie wyglądała lepiej.
- Nie tak zaraz. Nawet jak zachoruje tak, że umrę... To będę żył. Mam w końcu dar dziewięciu żyć. A jak mnie Gwiezdni nie będą chcieli wypuścić po pierwszej śmierci, to będą mieć dopiero do czynienia ze mną - powiedział tak pół żartem, pół serio, nachylając się nad niebieskim kocurkiem z lekkim uśmiechem, by za moment znowu spowazniec.
- Będę z wami do końca, nieważne co się będzie działo - powiedział, jeszcze bardziej sobie ceniąc swoje życia, jakie otrzymał od Gwiezdnych. Potencjalnie mógł żyć dużo dłużej, niż jakikolwiek inny kot. Szczególnie że w trakcie swojego życia nie stracił ich w jakiś głupi sposób, tylko chomikował jakby specjalnie na tę okazję. Poza tym, jakby miał zaraz się do grobu kłaść, to pewno by się nie zdecydował na kocięta w tak podeszłym wieku. Ale jemu zostało jeszcze sporo do przeżycia! Nie zamierzał się jeszcze pod ziemię zapadać.

Starlight