Pre… fuję? Fuja to był on. Sztywniak się znalazł!
 Wyjaśnia mi jeszcze, że konwalia to jakaś roślina, i w sumie tyle informacji mi wystarczy, ale jeszcze mówi o porze. No ta, bo ja przecież na pewno wiem, czym jest jakiś schyłek Pory Nowych Liści, jak w życiu tej pory na oczy nie widziałam! GŁUPI BYŁ. I się wywyższał, jakoś.
 — eee co — od razu wypalam, bo najszczerzej w moim łebku nie mam pojęcia - znowu - o czym on do mnie mówi i w jakim kontekście. Mówił to w odpowiedzi na tatę i naprawdę nie wiedziałam, co jakieś rodzenie i matki mają do mojego taty, skoro mam tylko tatę, a nie mamę?
 — SUPER, BO JA NIE CHCĘ JUŻ Z TOBĄ GADAĆ, FRAJERZEEEEE — krzyczę energicznie i pewna siebie, gdy ten odchodzi, bo wzywają go jakieś obowiązki. Ja tam nie słyszałam, żeby cokolwiek go wzywało. Może ma jakieś urojenia? Hmph, w każdym razie, ten tutaj nadawał się tylko do draznienia, gdy się znudzę.

zt

***

Po zakończonej rozmowie z Rozżarzoną Gwiazdą i wypełnieniu swych obowiązków udał się do swego legowiska uważnie obserwując teren obozu i analizując przebieg ceremonii. Koźlorogi zdawał się być oburzony decyzją Rozżarzonej Gwiazdy... niewątpliwie jednak dołączy do starszyzny zanim jeszcze rudofutra Gwiazda zgaśnie. Nie pogratulował mu również Bociani Klekot, zapewne wciąż rozżalony po słowach jakie skierowała ku niemu Jeżynowy Cierń.
Pogrążony w rozmyślaniach oczekiwał na przybycie szylkretowej wojowniczki.

[Jeżynowy Cierń]

Moja terminatorka uparła się na samotnicze życie... a mogłam dostać Liliową Łapę. UGH. Tyle dobrego że Tęczowa Chmura i Sokole Skrzydło niedługo urodzą, jest jakaś nadzieja na ucznia w niedalekiej przyszłości. Rozżarzona Gwiazda raczej na tamten świat się nie szykował więc te kilka księżyców nie powinno mi zrobić wielkiej różnicy...
Zjawiłam się pod drzewem na którym zazwyczaj przysiadywał Konwalia i spojrzałam w górę. Oczywiście tam był. I ja przy nim po kilku susach w górę. Usiadłam przylizując swoją nieco ranną łapę... miejmy nadzieję że straszenie Owczego Runa to tylko głupie straszenie.
- Mam nadzieję że mój kolejny terminator nie będzie samotnikiem. W żadnym procencie. - bo patrząc na to jak potoczyła się ich historia to było to tylko marnowanie mojego czasu.

Zamierzał zejść ku kotce, ta jednakże uprzedziła jego zamiary, sama wkraczając do jego legowiska. Odnalazła go dokładnie tak, jak on sam ją o to poprosił.
- Również żywię na to nadzieję... choć nie ukrywam, że to ja poleciłem cię Rozżarzonej Gwieździe jako kandydatkę odpowiednią do zostania mentorką Tygrysiej Łapy - odrzekł zgodnie z prawdą, uważnie obserwując kotkę. Łapa szylkretowej wojowniczki najwyraźniej zdążyła się już zagoić. - Podejrzewam, że twój samotny powrót oznacza, że ta nie wiąże już swej przyszłości z klanem?
Serce jego matki niewątpliwie pęknie, jeśli kiedykolwiek któryś z klanowiczów będzie musiał zamordować niegdysiejszą gromową terminatorkę.

- Dziękuje. Ja bardzo chcę kogoś uczyć, wychować na dobrego wojownika... ale trafiają mi się takie.. takie, ugh. - kiwnęłam głową wpatrując się w obóz pod nami. Sama nie wiedziałam jak nazwać kocięta które trafiały pod moją opiekę. Były okropne. Jakieś niedorozwinięte. W sensie Tygrysica chyba nie była, nie wiem... opuszczenie klanu bez umiejętności polowania nie było na pewno mądre, ale jakieś szanse na przeżycie ma. Wiele kotów znikało w młodym wieku a potem wracało, względnie całe i zdrowe. Machnęłam tylko ogonem z irytacji kładąc uszy.
- Mhm... a nie ma sensu zaciągać jej tu na siłę, prędzej czy później by się wymknęła. - wzruszyłam barkami wzdychając. Serio miałam nadzieję że kiedyś się uda.
- Jak ci minął pierwszy niepełny dzień na nowym stanowisku? Przywódca ci wyjaśnił to i owo? - spytałam spoglądając na kocura.

- Rozumiem - odparł zgodnie z prawdą. On sam dwukrotnie uczył terminatorów problematycznych - byli nimi nieżyjący już Wietrzna Łapa oraz niezasługujący jego zdaniem na miano wojownika Grzmiące Gardło. - Zadbam o to, byś w przyszłości otrzymała kogoś faktycznie wartego uwagi.
Szkoda byłoby, gdyby talent i pracowitość obiecującej wojowniczki zostałyby zupełnie zmarnotrawione.
- Owszem, choć uważam, że dyscyplina którą, nie wątpię, wprowadziłabyś podczas waszego treningu mogłaby posiadać kształcące... i naprawcze działanie.
Pytanie, które zadała mu szylkretka było tym, którego się od niej spodziewał. On sam zamierzał zadać jej swoje własne... chciał jednakże uczynić to później.
- Jestem z niego zadowolony - odparł. Nie wątpił że będzie sprawował faktyczną władzę, wszak dotychczas rudofutry postępował już zgodnie z udzielanymi mu przez zielonookiego ranami. - Podejrzewam, że przerośnięcie mych poprzedników nie będzie z resztą trudne. Od księżyców przygotowywałem się na ewentualność pełnienia tej funkcji. Jaka jest twoja opinia na temat decyzji, które podjął mój wuj podczas tej ceremonii?

- Też tak myślę. Wyjaśniłabym jej jak się funkcjonuje w klanie i że trzeba szanować panujące tu zasady... szczególnie że klan ją uratował. - powinna być wdzięczna. Serio dziwiło mnie ten brak wdzięczności. Przecież dawno wąchała by kwiatki od dołu! Wychudzona lub zjedzona przez jakieś drapieżniki z całą jej rodzinką.
- To dobrze. Mam nadzieję że reszta twoich dni jako zastępca będzie równie przyjemna. - odpowiedziałam
- Pff... błagam cię. Zrobisz to z zamkniętymi oczami. - parsknęłam - W końcu ktoś odpowiedni na tym stanowisku. Serio, jakby wybrał kogoś innego to bym się zawiodła, nie miało by to sensu. - poza staruszkami, to chyba młodsi nie mieli wytrenowanego żadnego terminatora... więc wybór był oczywisty według mnie. - I nie będę ukrywała, ale mam nadzieję że masz świadomość że chciałabym kiedyś również zostać zastępcą? - mówiąc to zmrużyłam oczy wpatrując się w oczy mojego rozmówcy. - Miej to na uwadze. Kiedyś.

- Owszem, pomimo tego jednak zdaje się nie doceniać ani faktu swego przeżycia, ani naszej społeczności - rzekł. Nie wątpił, że życie samotnika pokaże jej, w jak wielkim była błędzie. Pozostaje jedynie pytanie czy Rozżarzona Gwiazda pozwoli jej wtedy do klanu powrócić. Konwaliowy Sen śmiał podejrzewać, że tak. Rządy jego wuja i wyciągane przez niego konsekwencje można było określić mianem wyjątkowo miękkich, co z pewnością miało swe plusy... posiadało jednakże wiele minusów.
Stwierdzenia kotki nie skomentował w sposób inny niż skinięcie głową.
- Ja natomiast nie zamierzam ukrywać, że chcę byś otrzymała wartego uwagi terminatora dlatego, że na chwilę obecną uważam cię za naturalny na niego wybór. Jeśli, oczywiście do czasu zostania przeze mnie przywódcą nie popełniać zaczniesz kardynalnych błędów. Jak podejrzewam ty sama zdajesz sobie sprawę z tego że wśród młodych wojowników - rozumiem przez to wojowników z naszego oraz postępujących po nas pokoleń - nie posiadasz wielkiej konkurencji - odrzekł na jej - w jego opinii - dość śmiałą i naturalną propozycję. Osobiście nie uważał, by koty pokroju Grzmiącego Gardła czy Bocianiego Klekotu miały potencjał by stać się osobnikami mogącymi poprowadzić w przyszłości klan. - Propozycja ta z resztą była jedną z kwestii i przemyśleń, którymi chciałem się z tobą podzielić.

- Postaram się. Myślę że wystarczy... nie bić terminatorów podczas zgromadzeń, nie paplać o wszystkim każdemu napotkanemu kotu, nie robić scen gdy cokolwiek nie wyjdzie po twojej myśli, nie udawać bycia kimś kim się nie jest i starać się dogadywać z klanowiczami. Bo jednak żyjemy wszyscy razem, musimy starać się funkcjonować i gdy przyjdzie odpowiedni moment zawalczyć u swego boku broniąc honoru klanu. - krótka receptura na osiągnięcie sukcesu.
- Cieszę się że myślimy tak samo. - Skinęłam głową kierując wzrok znów na obóz

- Jedynie podczas zgromadzeń? - kąciki pyska Konwaliowego Snu zadrżały w wyrazie śmiechu. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, do jakiego wydarzenia nawiązywała kotka. - Rad jestem, że pomimo tego, ile księżyców upłynęło od naszego treningu wciąż mogę cię uznać za kotkę roztropną i kogoś, w kim mogę pokładać zaufanie - odrzekł. Doprawdy, wymagania stawiane wojownikom nie były w jego opinii przesadnie wielkie a jednak wielu z nich i tak nie było w stanie ich spełnić. Żywił nadzieję że uda mu się ten fakt zmienić.
- To zaś, jak również i fakt podobnych posiadanych przez nas poglądów prowadzą mnie do drugiej propozycji, którą chciałbym ci złożyć - rzekł zgodnie z prawdą. - Masz coś przeciwko, bym złożył ją wprost, zamiast uciekać się do zachowań typowych dla Bocianiego Klekotu chociażby? Oczywiście żywię nadzieję, że moje słowa na jego temat pozostaną między nami.

- No czasem trzeba! - zaśmiałam się. Jeśli dobrze pamiętam to byłam bliska trzepnięcia Rozgwieżdżonej Łapy . NO POPROSTU. JAK MOŻNA TYLE GADAĆ. Miała szczęście że po skarceniu jej się uspokoiła.
- Wzajemnie. - fakt, Konwalia może był kimś w rodzaju przyjaciela. Dogadywałam się z nim najlepiej ze wszystkich. Miał poukładane w głowie, może bywał nieco zbyt formalny... ale przyzwyczaiłam się do tego. Gdyby miał być jak Sosnowy Zagajnik to pewnie byśmy się tak dobrze nie rozumieli. Można pożartować... ale ciągłe wygłupy i robienie z siebie pośmiewiska było okropne. I przynosiło wstyd mojej rodzinie... chyba. A jeśli nie reszcie mojej rodziny to na pewno mi.
- Zamieniał się w słuch. - trzepnęłam uchem. Czyli faktycznie do czegoś zmierza ta rozmowa? Do czegoś poza potencjalnym mianowaniu mnie na zastępcę? Uwielbiam propozycje. Szczególnie od Konwaliowego Snu.
Położyłam uszy a mój ogon drgnął. Tego się nie spodziewałam. Nie teraz. Czemu w sumie nie teraz? Doszłoby do tego pewnie, kiedyś... ale czemu kiedyś? Czemu nie teraz? Spojrzałam po chwili ciszy na zastępcę. - Em - zaczęłam otwierając delikatnie pyszczek by po chwili go zamknąć. Znów spojrzałam na obóz a mój ogon machał intensywniej. - Myślę że mogłabym się zgodzić... z jednej strony chciałabym to przemyśleć, ale z drugiej... mam do wyboru Bocianiego Klekota. - kącik mojego pyska zadrżał w rozbawieniu.
To było dziwne.

- Osobiście uważam że istnieją skuteczniejsze rozwiązania. Takie, które cię nie narażą - odparł kotce, spoglądając na życie toczące się w klanie poniżej ich dwójki. - Jesteś jednakże wojowniczką. Ostateczny osąd sytuacji i jego konsekwencje należą jedynie do ciebie.
Nie zdążył przedstawić swej propozycji jako, że kotka postanowiła odpowiedzieć na nią zanim przedstawił jej pełnie.
- Nie stawiaj jego miana obok mojej osoby - odparł jedynie jako, że w ostatnim czasie Bociani Klekot zawiódł go swoim zachowaniem. Pozwalał, by emocje sprawiały całkowite rządy nad jego umysłem. - Wracając zaś do samej propozycji. Mamy podobne poglądy, ponowne opinie i zbieżne wizje przyszłości. Uważam, że jesteśmy dla siebie naturalnym i jedynym rozsądnym wyborem i że czekanie stanowi dla nas jedynie marnowanie czasu - rzekł zgodnie z prawdą. - Proponuję ci zatem, byś ty stała się moją partnerką, a ja twoim partnerem... i byśmy rządzili Gromem w przyszłości, choć, oczywiście, ta propozycja nie jest zależna od kwestii relacji romantycznych. Oczywiście nie oczekuję, że twoja odpowiedź będzie natychmiastowa.
Oczekiwał wszak od kotki bezwzględnej lojalności... i żywił nadzieję, że w wyniku ich związku wkrótce narodzą się kocięta które wychować będą mogli w sposób, który zapewni klanowi stabilną przyszłość w momencie, w którym zabraknie ich dwojga.

- Tak, wiem. - ta precyzyjność w odpowiedziach Konwalii. Wszystko musiało być wyjaśnione do końca, tak że nawet najgłupszy kot by zrozumiał.
Fakt, postawienie go obok Bocianiego Klekotu mogło być odebrane jako obraza, sama bym tak zareagowała. Pomimo tego że cała ta sytuacja z wyznawaniem miłości przez dymnego dotyczyła stricte mnie, to podobało mi się że mogę trochę ponarzekać czy się nabijać z niego z zastępcą. W sensie, to że Konwalia przyleciał do mnie z OSTRZEŻENIEM przed Bocianem było komiczne, i nieco mnie zirytowało bo czułam się traktowana jak kocię które nie poradzi sobie z jakimś zauroczonym adoratorem. Co ja mam z dziesięć księżyców? Nawet będąc w tamtym wieku nie miałam w głowie latania za kocurami.
Kiwnęłam głową słuchając dalszego ciągu propozycji kocura. Fakt że sam podkreślił że nie ma w tym niczego romantycznego nieco mnie uspokoił... bo ja niczego nie czułam, chyba. Jakieś motylki w brzuchu i głupkowate skakanie wokół drugiego kota to nie były moje aktualne emocje. Zaufanie - jak najbardziej.
- Masz rację. - odparłam po dłuższej chwili, to i tak musiało nastąpić - Dzięki nam Klan Gromu wkroczy w swój najlepszy okres... nikt inny się nie nadaje do rządzenia. Ja się postaram tak żebyś nie miał żadnych wątpliwości jeśli chodzi o moją rolę zastępcy. A... a kocięta - tu zrobiłam krótką pauzę - Może za obieg pór... lub dwa. Nie chcę zostawiać kociąt gdy te będą wchodzić w dorosłość a ja będę już w starszyźnie. Chcę być przy nich długo... nie jako niańka, ale wiesz chyba o co mi chodzi.

- Wiem i zgadzam się z tobą - odrzekł, poważnym wzrokiem obserwując kotkę. Fakt powieszenia przez nią kwestii potomstwa uznał za potwierdzenie dokonania przez niego dobrego wyboru. - Sądzę również że powinny stać się terminatorami zanim zostanę przywódcą klanu, tak, by władzy nie sprawowała dwójka kotów dzielących swą uwagę na potrzebujące stałej opieki małe kocięta - dodał zgodnie z prawdą. - Myślę, że tą granicą jest właśnie obieg pór... chociaż ostateczna decyzja należy do ciebie. To twoje ciało ponosić będzie większość kosztów.
Całe jego przeznaczenie układało się idealnie. Został zastępcą. Jeżynowy Cierń zgodziła się zostać jego partnerką. Wkrótce zostanie ojcem. Lekko trącił bark szylkretki swym nosem.
Zdawało się, że Gwiazdą zostanie już jako spełniony życiowo kot.

- Mhm... cieszę się z naszej decyzji. Może nie jestem typem marzyciela, ale pewnie będę zastanawiała się co przyniesie najbliższy czas. - chyba najciekawszy w moim życiu. Do śmierci Rozżarzonej Gwiazdy jeszcze daleko, ale nie jestem stara więc będę tego na spokojnie oczekiwać. Tyle dobrego że Konwalia przypilnuje abym dostawała sensownych terminatorów. W końcu.
- Ta... ciąża i poród brzmią straszniej niż samotnik który chce cię zabić. - sapnęłam w rozbawieniu. Sam fakt że przyznaję że czegoś się obawiam jest okazaniem wielkiego zaufania. Gdyby ktokolwiek w klanie miał świadomość o moich słabościach to mogłoby to wpłynąć bardzo źle na moją reputacje. Spójrzmy chociażby na takiego Bocianiego Klekota czy Barwne Niebo... lub mojego zaginionego starszego brata.
Tknęłam delikatnie swoim ogonem, ogona kocura.
Miałam partnera, mojego mentora i przyjaciela.
Dziwne.

- Ja również - odparł zgodnie z prawdą. Nie był marzycielem, jednakże lubował się w snuciu planów i jednym z nich było właśnie posiadanie kociąt. Zastanawiał się, czy Jeżynowy Cierń rozważała już potencjalne imiona, które chciałaby nadać swym potomkom.
- I zamierzam wspierać się podczas nich... i później, wedle moich możliwości - rzekł zgodnie z prawdą. O swych poglądach dotyczących partnerstwa i rodzicielstwa rozmawiali już wcześniej, wtedy, gdy nie zostali jeszcze oficjalnie parą. Wiedzieli na ich temat wszystko, co wiedzieć potrzebowali.
Pozwolił kotce tknąć swój ogon by następnie niespiesznie owinąć ją swą własną, puchatą kitą.

- Myślałeś może nad imionami? - tak pomyślałam o tym - Domyślam się że Kruk odpada lub inny Puszczyk, ale nawet nie kręcą mnie takie imiona... bardziej coś co by budziło respekt przy pierwszym spotkaniu. Dla kotek może faktycznie coś delikatniejszego... ale nie wiem. Na przykład kotka mogłaby się nazywać Piórko a kocurek Jastrząb, tak trochę tematycznie, żeby się łączyło. - nadawanie tematycznych imion dla miotu w sumie było fajne.
Moje serce zabiło szybciej gdy kocur owinął mój ogon swoim. Nie byłam przyzwyczajona do dotyku. Ostatni raz na czułości zbierało mi się gdy byłam jeszcze kocięciem... a potem nawet nie czułam potrzeby.
Moje opuszki łap zaczęły się pocić, czułam się głupio, STRASZNIE GŁUPIO. Że pierwszy raz nie rządzi mną złość czy obojętność, a bardziej coś w stylu zawstydzenia. A przecież nie miałam czego się wstydzić... trochę jakby ktoś odblokował nową funkcję w moim mózgu.
Westchnęłam ciężko i oparłam głowę na barku kocura przyglądając się obozowi.

- Owszem, Kruki i Puszczyki zapewne przez wiele następnych księżyców nie narodzą się W razie potrzeby klanowe koty mogą przekraczać granice, jeżeli podróżują do Spienionych Wodogrzmotów.st w Klanie Gromu - odparł, tym samym zgadzając się z szylkretką. On również czuł się nietypowo... nie odczuwał jednakże zawstydzenia. Dobieranie się w pary stanowiło naturalną część kociego życia. - Zastanawiam się jednak, czy więcej sensu nie posiadałyby imiona nawiązujące do nas samych i będące mianami silnymi. Jeżyny posiadają kolce potrafiące dotkliwie ranić, konwalie zaś potrafią zabić nawet, jeśli kot wypije wodę z miejsca w którym rosną. Co sądzisz o trujących roślinach? Cis, Mak, Szalej, Pokrzyk... możliwości jest wiele.
Uważnie obserwował kotkę, która zdawała się zachowywać inaczej niż zazwyczaj.

- O. - uniosłam lekko brwi - Szalej i Pokrzyk może nie bo to nawet nie kojarzy mi się z roślinami. - pokrzyk by darł japę a szalej by oszalał. Nie chce takich kociąt. Chce żeby były zdrowe w ciele i na umyśle. Nawet nie umiem sobie wyobrazić że nasze kocięta były by wadliwe. To nie jest możliwe. - Na ziołach znasz się chyba przez spędzanie czasu z Owczym Runem... nadal coś tam cię ona edukuje? - podniosłam łeb by spojrzeć na kocura. Z jednej strony było to dziwne że ktoś kto nie ma aspiracji na zostanie medykiem uczy się tego wszystkiego... podstawy z tamowania ran są przydatne, fakt, ale cała reszta?

- A jednak są interesujące i niezwykle śmiertelne - odparł zgodnie z prawdą. - Smak Pokrzyku i Szalejący Pazur chociażby nie brzmią negatywnie, ale, oczywiście, potencjalnych nazw do wyboru jest wiele - dodał ostatecznie, zdając sobie sprawę z pewnego faktu. - Będę dumny mogąc konsultować z tobą wojownicze imiona naszych kociąt... a później nadając im je.
Przycisnął ogon mocniej do swej partnerki. Rad był mogąc określić kogoś tym mianem.
- Wracając do tematu imion pochodzących od roślin... wyobraź sobie, gdyby ktoś nazwał kocię Szczwół. Słuchanie prób wymówienia tego miana mogłoby być równie zajmujące, co wymienienie imienia Nasięźrzałowej Nocy - kocura, którego nie było już z nimi... i, który, gdyby zniknął później, mógłby sprawić, że stałby się zastępcą wcześniej, odbierając możliwość objęcia tego stanowiska Zaćmionemu Słońcu. Kąciki pyska kocura zadrżały nieco w rozbawieniu, emocji, której większości nie ukazywał.
- Owszem, posiadam jednakże jedynie ułamek wiedzy medyków - odrzekł zgodnie z prawdą. - I, tak, czasem przekazuje mi wiedzę. Czemu pytasz?
O niegdysiejszym uczuciu którym darzył wspomnianą szylkretkę opowiadał niewielu. Czyżby ktoś rozpowiedział tę informację?