Obok Wzburzonej Wody, która płynie przez środek Gronowego obozu, wyrasta drzewo, w którym mieści się między innymi Wiewiórcza Dziupla. W wyższych jego partiach, pomiędzy rozwidleniem, znajduje się opuszczone gniazdo czarnego bociana, które osunęło się tu z wyższych partii drzewa w sposób, który umożliwia wejście do jego wnętrza. To właśnie w nim Konwalia upatrzył swoje ulubione miejsce do obserwacji; przebywa tu dość często, choć oficjalnie zamierza uczynić gniazdo swoim legowiskiem już po mianowaniu na wojownika.

Pomimo, że zbliżał się wieczór, było zbyt wcześnie, by udał się na spoczynek. Chłodna pogoda zachęcała go zdecydowanie do udania się do legowiska terminatorów, uznał jednak, że nie jest mu na tyle zimno, by nie mógł wspiąć się na rosnące w obozie drzewo i przyjrzeć się z bliska bocianiemu gniazdu, które osunęło się w dół z wyższych partii drzewa. Wielokrotnie trenował już wspinaczkę podczas treningu i poza nim, do celu dotarł więc z łatwością, następnie zaś usadowił się w pozostawionym już dawno gnieździe, by następnie spojrzeć w dół, na obóz Klanu Gromu. Jak podejrzewał, widok, jaki roztaczał się poniżej, sprawiał, że gniazdo stanowiło doskonały punkt Obserwacyjny, nie wątpił również, że byłby w stanie uczynić je swoim legowiskiem.
Ułożył się wygodnie, by sprawdzić, czy będzie ono odpowiednie do tego celu, po czym kontynuował swoje obserwacje... do momentu, w którym powieki osłaniające zielone ślepia kocura stały się niebezpiecznie ciężkie. Upewniając się, że miejsce, w którym się znalazł jest odpowiednio stabilne i na tyle głębokie, by z niego nie wypadł, ułożył się ponownie, pozwalając sobie odpłynąć w sen.

/ Konwalia Senior

Niedawno jeszcze, podczas treningu, gdy Tęczowa opowiadała mu o Gwiezdnych, czarnofutry uznał, że, jeśli faktycznie jego przeznaczeniem jest być gromowym przywódcą, sam z pewnością takowego w bliższej lub dalszej przyszłości spotka, nie spodziewał się jednakże, że będzie to przyszłość tak nieodległa.
Gdy otworzył oczy, znalazł się w miejscu zupełnie innym niż to, w którym zasnął. Gęsty busz wokół niego wydawał się ogromny, a oświetlające otoczenie światło gwiazd zdawało się być nienaturalnie jasne. Była też, oczywiście, Gwiezdna. We własnej osobie, utkana z gwiezdnego pyłu i światła.
Oczywiście, wstał natychmiast, wzrok zielonych oczu kierując na postać szylkretki, której nigdy wcześniej nie spotkał... i która swoimi słowami potwierdziła jego podejrzenia dotyczące faktu, że było to ich pierwsze spotkanie.
A więc Gwiezdni, zdawało się, istnieli. Dowód, którego potrzebował, by uwierzyć w ich obecność bez żadnych towarzyszących temu wątpliwości pojawił się tak, jak podejrzewał, że się mu objawi.
- Dziękuję - odpowiedział po kilku uderzeniach serca, wciąż dość zaskoczony sytuacją, w której się znalazł. - Żywię nadzieję, że, skoro mi gratulujesz, nasze spotkanie nie jest rozmową dwóch nieżywych już kotów?
Końcówki jego pyska zadrżały, niby w rozbawieniu, wolał jednak mieć pewność, że nie jest to dzień, w którym dołączał do mieszkańców Srebrnej Skórki i że faktycznie jest to jedynie wizyta.
- Oglądałaś mnie ze Srebrnej Skórki, mi jednak nie dane było poznać twojego imienia. Kim jesteś? - spytał się ostatecznie, żywiąc nadzieję, że jego pytanie nie zostanie uznane za przejaw braku szacunku czy też kultury.
Pytań było dużo, lecz nieznajoma-znajoma z pewnością nie mogła być tym zdziwiona, jeśli obserwowała go wcześniej, był wszak od zawsze kotem łaknącym wiedzy i ciekawym świata. Chciał też, oczywiście, wiedzieć, w jakiej sytuacji właściwie się znalazł - niecodziennie odwiedzały go we śnie utkane z gwiazd panny.

- Rozumiem - odpowiedział kotce. Musiał przyznać, że słowa, które wypowiedziała, były dla niego komfortowe - nie osiągnął jeszcze wszystkiego, co osiągnąć chciał... i wolałby nie opuszczać swojej rodziny. Odebranie Roztrzaskanej kolejnego jej członka w obecnej sytuacji byłoby wyjątkowo okrutne wobec niej. Odejście Kruka było wystarczającym dla niej ciężarem, przynajmniej w opinii jej zielonookiego syna.
- Nie rozmawialiśmy zbyt często - odpowiedział zgodnie z prawdą, poważniejąc na kilka uderzeń serca, choć, przez nastrój jego rozmówczyni w dalszym ciągu konwersacja utrzymywała się w dość żartobliwym tonie. Nie było to dla niego typowe - pomimo sporadycznych zadrżeń kącików pyska w swoich kontaktach z innymi był przeważnie kotem poważnym.
- Konwalia i Konwalia, cóż za spotkanie - odpowiedział kotce - A więc to ty jesteś ciotką, po której otrzymałem imię; ja również wolę używać krótszej jego formy - dodał ostatecznie. Odnosił wrażenie, że znacznie różni się od swojej imienniczki, choć, oczywiście, znał ją na tyle krótko, że mógł być w błędzie.
Zaciekawiła go kwestia dotycząca odmłodzenia. Czy on sam również objawiał się będzie w przyszłości jako ktoś jeszcze niedoświadczony życiem? Osobiście z pewnością wolałby, by wszystkie blizny świadczące o jego przejściach będących przecież częścią jego osobowości pozostały razem z nich.
- Skoro więc nadal jestem żywy, przyszłaś do mnie w związku z odejściem Kruka, czy z innego powodu? - spytał się kotki, lustrując uważnie jej utkaną z gwiazd sylwetkę. Musiał przyznać, że pierwsza z Konwalii była nader urodziwa; teraz, gdy o tym myślał, mógł już wcześniej domyślić się, że jest blisko spokrewniona z nim i członkami jego rodziny. - Nie naraziłem się, mam nadzieję, Gwiezdnemu Klanowi? I... czy mógłbym zadać ci kilka pytań?
Konwalia, jak zawsze, łaknął wiedzy - tak było również i w tym wypadku. Pragnął dowiedzieć się, jak wygląda życie na Srebrnej Skórce, spytać się, czy jej mieszkańcy widzą wszystko, czy jedynie te sytuacje, którym akurat się przyglądają, zapytać się, czy posiada jakieś informacje na temat odejścia Kruka i czy Gwiezdni mogą jedynie obserwować, czy też może słyszą również myśli żywych, na których spoglądają. I był to, niestety dla szylkretki, o ile się oczywiście zgodzi, dopiero początek.

W odpowiedzi na słowa swojej imienniczki skinął głową, uznając, że jej opinia nie potrzebuje większego potwierdzenia.
- Oczywiście - odpowiedział szylkretce, poważniejąc. Okazywało się więc, że kotka miała konkretny powód, by do niego przyjść i że był on związany z częścią pytań, które chciał jej zadać.
- Owszem - nie dziwił się, że kotka obawiała się o jego matkę; on sam również niepokoił się stanem, w jaki mogła się znaleźć po odejściu żoltookiego. Już wcześniej, gdy Kruk przebywał jeszcze w obozie, stanu psychicznego pręgowanej nie można było nazwać idealnym. Teraz nie zdziwiłby się, gdyby uległ on pogorszeniu.
Następne pytanie kotki zdziwiło go - czyżby to jego plany dotyczące zaproponowania Rozżarzonemu wyprawy nie podobały się przodkom? Milczał przez kilka uderzeń serca, próbując odnaleźć prawdziwą odpowiedź na pytanie kotki, nie było to jednak dla niego rzeczą łatwą. Nigdy nie był osobnikiem, któremu bezproblemowo przychodziło zgłębianie własnych emocji i uczuć.
- Chciałbym dowiedzieć się, dlaczego odszedł - odpowiedział ostatecznie - i upewnić się, że nie ma zamiarów, by wracać. Jego zachowanie unieszczęśliwiało matkę i część mojego rodzeństwa - podał następny powód. Nie chciał, by Roztrzaskana ponownie cierpiała w ułudzie tego, że Kruk poświęci jej odpowiednią ilość uwagi, tak, jak na to zasługiwała. - Choć, oczywiście, nie mam pewności, czy mój wuj przystałby na te propozycję - Osobiście zdawało mu się, że właśnie z tych powodów chciał odnaleźć żółtookiego. Zamglona proponowała także wyprawę nieoficjalną, on sam jednak zdecydowanie wolałby, by odbyła się ona pod patronatem przywódcy Klanu. Pytanie kotki odpowiadało na jedno z jego mniej istotnych pytań - zmarli faktycznie obserwowali żywych. - Skoro jednak tu jesteś, możliwe, że możesz rozwiać moje wątpliwości. Dlaczego Kruk opuścił moją matkę i nasz klan?

Wiedza była dla Konwalii istotna, podobnie, jak istotnym elementem jego życia był Kruk, choć do tego, oczywiście by się nie przyznał. Postępowanie żoltookiego, niestety, stanowiło podwaliny jego osobowości i decyzji, jakie podejmował.  
Monologu szylkretki częściowo wybraniającego ojca Lwiej Łapy wysłuchał uważnie, choć, osobiście nie uważał wpływu Trzmiela za słuszny argument w kwestii podjęcia się przez Kruka roli, do której nie czuł się kotem odpowiednim. Gdyby posiadał jakikolwiek rozsądek i przyzwoitość, to, pomimo rodzinnych koneksji, odmówiłby objęcia stanowiska zastępcy, aby mógł na nie wstąpić osobnik bardziej od niego kompetentny.
- Rozumiem - odpowiedział po kilku uderzeniach serca przepełnionych ciszą - potrzebował ich do przemyślenia słów kotki, jednocześnie skupiając się na następnych.
- Masz na myśli kwestie, które poruszyłaś, czy Kruk dopuścił się jeszcze czegoś? - spytał się po chwili namysłu. Szylkretka mogła całkowicie rozwiać jego wątpliwości i ciekawość, jako, że, jak już mówiła, obserwowała poczynania Kruka. On sam krótki okres czasu przed zaginięciem tamtego naradzał się z siostrą w celu dokładnej obserwacji poczynań żoltookiego, okazało się jednak, że w realizacji swojego pomysłu nie byli wystarczająco prędcy.
- Ty, natomiast, wiesz, gdzie poszedł - odpowiedział jej, przez chwilę mrużąc zielone ślepia. - Skoro jednak uważasz, że nie wróci, zaufam twojej opinii, jednakże... żywię nadzieję i nie wątpię, będziesz obserwować jego poczynania.
Zdawało się, że Gwiezdni nie byli przychylni jego pomysłowi dotyczącego wyprawy, on zaś nie znajdował się w pozycji, w której mógłby sprzeciwić się ich woli. To, z pewnością, nie pomogłoby mu w zostaniu przywódcą.
- Podejrzewam natomiast, że, skoro obserwujecie nas wszystkich... wiesz może, dlaczego Gołąbek i Kopeć przestały pojawiać się w obozie? - spytał się szylkretki. Jeśli istniała osobniczka posiadająca odpowiedzi na nurtujące nią kwestie, była nią właśnie jego imienniczka.
- Postaram się - odpowiedział na sugestię kotki dotyczącej koncentrowaniu się na błędach. Uwagę o wywyższaniu się natomiast postanowił zignorować - gdy miała miejsce przywoływana przez szylkretkę sytuacja, był na tyle młody, by nie posiadać nawet dwuczłonowego miana.

Jeśli jego rozmówczyni mówiła prawdę - przez myśl przeszło mu pytanie dotyczące tego, czy Gwiezdni mogli kłamać w dobrej wierze - to był już poinformowany o wszystkich przewinieniach ojca Lwiej Łapy. Prawdą było, że nie chciał rezygnować z organizowania wyprawy, ostatecznie jednak nie chciał uniemożliwiać sobie zrealizowania innych planów, które posiadał.
- Jeśli odpowiednio wycelujesz, może nie mieć już możliwości powrotu - odpowiedział, pozwalając sobie, by kąciki jego pyska zadrżały w najbliższej imitacji rozbawienia, do jakiej był zdolny.
- Nie wiesz jednak, co konkretnie skłoniło je lub zmusiło do opuszczenia obozu? - ze swoimi siostrami zawsze wiązał pewne nadzieje. Wiedział, że Gołąbek nigdy nie była osobniczką ambitną, sądził jednak że kiedyś, być może, zostanie wojowniczką lub matką. Żywił również nadzieję, że Kopeć przezwycięży w przyszłości związane z jej osobowością mankamenty w postaci strachu i braku pewności siebie. W przeciwieństwie do Jezioro utrzymywał kontakt z obiema tymi siostrami, nawet, jeśli w przypadku drugiej z nich niekoniecznie prawidłowo wyrażał swe intencje.
- Tego nie mogę obiecać - odpowiedział na sugestię swojej imienniczki. Osobiście nie przeszkadzało mu rzekome podobieństwo do Trzmielej Gwiazdy, choć, oczywiście, preferował pozostanie żywym podobieństwem. Po raz kolejny okazywało się więc, że jego wola nie odpowiadała woli Gwiezdnych.
- Mam wiele pytań, które wynikają przede wszystkim z ciekawości - odpowiedział po kilku uderzeniach serca przepełnionych milczeniem; pomimo, że zazwyczaj słowa, które wypowiadał, wypowiadał cicho, obecnie mówił je jeszcze ciszej. - Skoro musisz iść, to, rozumiem, ilość czasu, którą Gwiezdny może poświęcić na nawiedzenie żywego kota jest ograniczona. Czym konkretnie i na jak długo? - zaczął. Z nutą zdziwienia stwierdził, że osobiście preferowałby zaspokojenie tych aspektów swojej ciekawości na początku, nie zaś na końcu ich rozmowy, gdy w jego głowie kłębiło się wiele związanych z odbytą z szylkretką rozmową przemyśleń. - Czy Gwiezdni mogą kłamać w dobrej wierze, pomimo, że uzyskane od nich iformacje mają wpływ na świat żywych? Jak wygląda "życie" na srebrnej skórce? Dokąd sięga wasz wzrok? - podejrzewał, że nie mogli obserwować żywych cały czas - i czy są jakieś ograniczenia dotyczące spoglądania na świat żywych, czy ograniczają was jedynie dotyczące obserwacji chęci?

– Kto wie, kto wie... to, jak bym celowała, zależy od tego, czego by próbował – mruknęła tajemniczo i wciąż z pewnym zrozumieniem. No, tym razem to nawet nie mogła mieć za złe bratankowi takiego czarnego humoru, bo sama czasem chętnie strzeliłaby w Kruka piorunem, widząc, co on tam wyprawiał... ale wiedziała, że jakby przyszło co do czego, to nie byłaby w stanie zrobić więcej, niż trochę go postraszyć. Nie potrafiła zupełnie się nie przejmować tym, że był członkiem jej rodziny, mimo wszystko.
– Niestety nie. Ze Srebrnej Skórki widać dużo, ale nie potrafię czytać w myślach i nie mam oczu dookoła głowy – przyznała i westchnęła lekko. Sama chciałaby wiedzieć, jak to dokładnie było z Kopeć i Gołąbek... ale jej wzrok i uszy sięgały tak daleko, jak tylko mogły, a to było za daleko.
– Jak tam sobie wolisz, ale wiesz. Humor jest na tyle ważny, że niektórzy przywódcy otrzymują go w darze od Gwiezdnych – wspomniała jako ciekawostkę. Konwalia miał całe życie przed sobą, a Konwaliowa Ścieżka czasem miała wrażenie, że już zachowywał się, jakby miał z dziewięćdziesiąt księżyców. Nie zamierzała na niego naciskać za bardzo, ale niech sobie to chociaż weźmie do serca, no! Był jeszcze młodym dzieciakiem, wcale nie musiał się tak zachowywać cały czas.
– Na jak długo... trudno stwierdzić, nie? Czas jest dziwny i jeszcze dziwniej mija. Inaczej tu, inaczej tam u was... W każdym razie, hm, jakbyśmy się zagadali, to jeszcze byś się obudził za dwa wschody słońca, czy coś. A poza tym, hej, to może wyglądać, jakbym miała teraz mnóstwo czasu, bo jestem martwa i te sprawy, ale na Srebrnej Skórce też mam życie! Gdybym tutaj za dużo przesiedziała, to jeszcze by się okazało, że w międzyczasie Kawka zdążyła powyrywać dziadkowi Trzmielowi wszystkie wąsy... i to tak beze mnie! – stwierdziła i puściła do niego oczko. Zaraz jednak trochę spoważniała, zdając sobie sprawę z tego, że Konwalia to pewnie w ogóle nie wiedział, o kim mówiła. – Nie wiem, czy rodzice mówili ci kiedyś o Kawczej Łapie, bo umarła bardzo dawno temu, ale to siostra moja i Kruka – wyjaśniła więc szybko.
– A co, myślisz, że jak trafiamy do Gwiezdnego Klanu, to nagle stajemy się jakimiś zaklętymi mędrcami, którym od kłamania powypadają wszystkie zęby, czy coś? – parsknęła cicho i pokręciła lekko głową. – Gwiezdni to przede wszystkim koty, Konwalio. Nie żadni wielcy, mistyczni przodkowie, tylko zwykłe koty. To znaczy, dobra, może nie do końca zwykłe, bo możemy do was gadać w snach, rzucać piorunami, zsyłać jakieś śmieszne wizje i takie tam, ale wiesz, o co chodzi. Tak jak byliśmy kotami przed śmiercią, tak jesteśmy kotami teraz... więc każdy, kto tu jest, ma inną moralność, inne zachcianki, inne cele i tak dalej. Gdyby ktoś chciał kłamać, to mógłby nawet nie w dobrej wierze, ale to wszystko zależy od kota – stwierdziła i wzruszyła barkami. Korciło ją podpytać, czy podejrzewał ją o kłamstwa... ale gadała już wystarczająco długo, a poza tym Konwalia chyba nie był typem, z którym na spokojnie mogła się droczyć z tym swoim syndromem dziadka Trzmiela, ech!
– Jeśli chodzi o życie na Srebrnej Skórce... są rzeczy, których będziesz musiał dowiedzieć się sam, jak tu trafisz. Ale na ogół jest podobne do takiego zwykłego życia, tylko wiesz, bez obowiązków, rang, struktury klanu i tak dalej. Mamy spore towarzystwo, z którym można sobie pogadać, pohasać po Srebrnej Skórce, och, no i oczywiście jest też część z obserwowaniem żyjących, rozmawianiem z nimi i w ogóle, tak, jak my teraz. Ale to trochę skomplikowane i trudne do opisania, jak się tego nie doświadczyło. Kiedyś się przekonasz. Oby jak najpóźniej! – powiedziała.
– Nasz wzrok... hm, powiedzmy po prostu, że podąża za wami, za klanami, to znaczy. A ograniczenia... no, jak mówiłam, nie mam oczu dookoła głowy i nie mogę być we wszystkich miejscach naraz! Jak ktoś sobie polezie daleko od tych terenów, cholera wie, gdzie, to raczej trudno byłoby kogoś takiego obserwować, niezależnie od chęci – rzuciła na koniec nieco enigmatycznie, a potem przeciągnęła się lekko.
– No dobra, straaaasznie się nagadałam, a ty powinieneś się niedługo budzić, więc chyba będę lecieć. Trzymajcie się tam w tym Gromie. Miło było poznać! – oświadczyła beztrosko i zrobiła krok w stronę Konwalii, żeby wyciągnąć się trochę na łapach (w końcu nie należała do najwyższych kotów, a była tu w swojej odmłodzonej formie!) i dotknąć nosem jego czoła. – To cześć! – pożegnała się w tym samym czasie, a kiedy Konwalia mrugnął, Srebrnej Skórki już przed nim nie było. Zamiast tego znalazł się z powrotem w świecie żywych... pewnie z wieloma przemyśleniami w głowie!

/zt

Był chłodny poranek zwiastujący nastanie Pory Nagich Drzew w niedalekiej przyszłości. Konwaliowy Sen zasiadł pod liściastą gałęzią, obserwując budzący się do życia klan. Oszroniona trawa błyszczała w promieniach wschodzącego słońca, malując na sierści i źrenicach zielonookiego kocura wielobarwne rozbłyski, zupełnie, jakby on sam był jedynie gwiezdnym, który zszedł na ziemię, by spoglądać na żyjących klanowiczów.
Konwaliowy Sen nie był jednak całkowicie zbliżony do posągowej postaci - pomimo swojej zwyczajowej majestatyczności jego myśli pochłaniała sytuacja znacznie od majestatu odbiegająca, zielonooki, poza obserwacją, zajmował swój czas poranną pielęgnacją futra.

— EJ — rozlega się mój, jeszcze dosyć piskliwy, głos — CO TAK LIŻESZ TO FUTLO? — pytam bez większego namysłu, gapiąc się na czarny, wysoki kształt przede mną. Kot, tyle to wiem. Co on, taty nie ma? Mnie zawsze liże tata, albo ma- Tęcza. To chyba trochę żałosne, że on robi to sam… i pewnie piekielnie niewygodne, no bo jak ja miałabym się dostać językiem do mojego zadka? Szczególnie, gdybym była taka wielka jak ten czarny przede mną?
Właściwie to pojawiłam się tu chwilę temu, gdy wyszłam z legowiska. Trochę sobie dreptałam, bo nie mogłam spać, ale nikogo prawie w tym obozie nie było, żeby pogadać, tylko ten samoliżący się kocur. Mrużę oczy. Jakoś mi dziś zimniej…

Kocur zaprzestał przesuwania językiem po swym futrze, na uderzenie serca zamierając w bezruchu. Gdy wspomniany czas upłynął, czarnofutry niespiesznie uniósł głowę, by następnie skierować wzrok na okryte sierścią barwą przypominającą śnieg kocię.
- Czynię to, by utrzymać je w czystości - oznajmił, obserwując, jak pierwszy tego obiegu pór płatek śniegu dryfuje i tańczy pośród powietrznych prądów. Już wkrótce dołączyły do niego kolejne fragmenty puszystej pierzyny, która wkrótce okryć miała podłoże swym chłodnym kobiercem. - Gdy staniesz się starsza, i ty zapewne musiała będziesz dbać o swą okrywę włosową osobiście.
Bez pomocy swej matki.

— aha — palę bez namysłu, jak zazwyczaj, bo odpowiedź była, um… taka trochę dziwna. Znaczy, niby zrozumiałam, co ma na myśli, ale przecie nikt normalny tak nie mówi, tak… poważnie! A jak gada dalej, to jest tylko gorzej! Ja bym tak nie mogła, przecież to strasznie męczące, nawet bym nie wpadła, że takie słowa i połączenia słów istnieją, a tak w ogóle to — Jak gadasz w ten sposób to brzmisz stlasznie GŁUPIOOOOO — ryczę niczym obelgę słowo, — czym jest ok…kywa wosowa. I mnie tam czyści tata, ne wiem jak ciebie — nie lubiłam tego, że mówił w ten sposób. Tak trochę jakby celowo chciał, żebym go nie zrozumiała. Jakoś tata, i Tęcza, i Łapcia, i Cierń nie mówiły w ten sposób.

Niestety, zielonooki nie zamierzał przyjmować do siebie uwag ze strony kogoś tak młodego, słusznie uznając, że umysł jego rozmówczyni nie jest wystarczająco rozwinięty, by pozostawać zdolnym do racjonalnej oceny otaczającej go rzeczywistości. Zignorował słowa białofutrej, zamiast tego koncentrując się na następnych wypowiedzianych przez nią słowach.
- Okrywa włosowa to inne określenie dla sierści, włosia, które porasta kocie ciało - odpowiedział jej. - Zdaje się, że nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Jestem Konwaliowy Sen; jak się zwiesz?
Zmrużył oczy w odpowiedzi na wypowiedziane przez kotkę stwierdzenie, jako, że z posiadanych przez niego informacji ojciec miotu Barwnej Łapy pozostawał nieznany.
- Jak już mówiłem, wiek dorosły oznacza samodzielne dbanie o higienę, ja ten wiek zaś osiągnąłem - odpowiedział. - Jak zwie się twój ojciec?

- Ponieważ preferuję używanie tego określenia - odparł ostatecznie, zachowując kamienny wyraz pyska. Wiedział, że białofutre kocię nie posiadało jeszcze w pełni rozwiniętego umysłu, nie przywiązywał zatem wagi do wypowiadanych przez nie słów.
- Konwalia to roślina o białych kwiatach, którą dostrzec można u schyłku Pory Nowych Liści - wytłumaczył niebieskookiej, która istotnie posiadała niewielką wiedzę o świecie.
- A jednak to kotki zdolne są do rodzenia kociąt; są matkami, nie ojcami - odparł. Barwna Łapa przekazywał swoim kociętom niezgodne z naturą wartości, z którymi Konwaliowy Sen nie posiadał możliwości się zgodzić. Terminator nie był odpowiednim kotem do sprawowania władzy rodzicielskiej nad będącymi przyszłością klanu gromu kociętami i zielonooki wiedział, że jego obowiązkiem jest na zaistniałą sytuację zareagować. - Wybacz, Płomień. Wzywają mnie obowiązki - rzekł, by następnie wstać i oddalić się w bliżej nieokreślonym kierunku.