Dziwny typ, naprawdę przedziwny. Odprowadza go do granicy i zamierza w zasadzie bez słowa się odwrócić, żeby wrócić do polowania, ale jakoś wytrąca go lekko z równowagi to, co mówi nagle kocur.
– E… nara – odpowiada nieco niepewnie, co maskuje groźniejszym spojrzeniem spod ściągniętych brwi, po czym udaje się jednak w drogę do obozu, po drodze zbierając to, co złapał.

zt

Dzień był...zdecydowanie ładniejszy niż wszystkie zebrane w ostatnich dwóch księżycach. Było zimno, a i owszem, lecz czego innego można by się spodziewać po Porze Nagich Drzew? Przynajmniej nie było mroźno ani nie zbierał się hulający wiatr, który jedynie przeszywał zimnem i mierzwił futerka. Zamiast tego było spokojnie, może jedynie coś delikatnego zawiewało. Natomiast zimowy krajobraz zdobił dodatkowo leniwie padający z nieba śnieg, który w ostatnim czasie przybielił i obóz i tereny poza nim. Może i nie było jego jeszcze tak super, super dużo, że można by się pobawić we wrzucanie towarzyszy w kupki śniegu by robili za "bałwanki", aczkolwiek czuć było pod łapami chłód bijący od puchu.
— Szkoda, że nie można przespać calutkiej Pory Nagich Drzew, pogrążyć się w takim jednym dłuuugim śnie i obudzić się w Porę Nowych Liści, gdy wszystko zaczyna zakwitać, a dni stają się takie przyjemnie ciepłe...ah, ale chociaż trochę się uspokoiło i nawet trochę śniegu pada! — zaczęła po chwili marszu i tak jak gdyby uznała, że Orzech jeszcze nie zauważył padającego śniegu, wyciągnęła w górę szyję i noskiem spróbowała złapać płatek śniegu. Tylko że...tak jakby również zapomniała, że nie jest to najprzyjemniejsze doświadczenie, więc gdy chłód płatka spadł jej na różowy nos - Nektarek kichnęła ze dwa razy. Zaskoczona uniosła delikatnie kącik pyszczka i cicho zachichotała. — Przyzwyczaiłeś się już do nowych, um obowiązków?

Zachichotała cicho na jego pytanie. Czy chciała zamienić się w niedźwiedzia? Chyba niekoniecznie, chociaż propozycja możliwości przespania całej Pory Nagich Drzew wydawała się bardzo kusząca. Zresztą, może gdyby nabrała trochę więcej masy i nastroszyłaby futerko, to mogłaby robić za podróbkę niedźwiedzia, ale próba przespania świadomie każdego dnia? Mogłaby być naprawdę ciężka. — Zdecydowanie nie! Aczkolwiek taki długi sen, w który zapadają wydaje się naprawdę kuszący...ciekawe czy potem jak już się z niego wybudzą mają problemy ze snem. W końcu to bardzo dużo czasu to na pewno muszą być wyspane. — gdyby ona miała wstać po czterech księżycach całkowitego odłączenia od rzeczywistości to chyba przez następne cztery nie potrzebowałaby w ogóle snu!
Jej wąsiki drgnęły, a na pyszczku pojawił się szerszy wesoły uśmiech. Chodź może to co zrobiła nie wydawało się najmądrzejsze to i tak była zadowolona z efektu. Rozbawiła Orzecha, a dla tego mogła nawet i więcej się powygłupiać. Żeby tylko zobaczyć jak jego pysk rozświetla wesoły uśmiech, a głos przybierał przyjemny dla ucha tembr... Słodka, przestań. Skarciła siebie w myślach, niespodziewanie łapiąc się, że myślami zboczyła zdecydowanie od toru ich rozmowy, na tyle, że jedyne co zapamiętała ze słów wojownika to było "żebym miał tak dużo roboty". Mruknęła więc krótkie yhym i zamilkła, obserwując otoczenie.

— Ah, to już słabo. Rozumiem jeszcze, żeby przespać Porę Nagich Drzew, ale tak cały czas? Tyle rzeczy je omija, gdy tyle śpią, ale...może to i lepiej. Przynajmniej rzadziej możesz je spotkać. — bo im mniej były aktywne tym mniejsze było prawdopodobieństwo natrafienia na takiego miśka. Co było jak najbardziej na plus, bowiem chyba nikt nie chciałby stanąć oko w oko z takim wielkim potworem! A już w szczególności rudo-biała córka Barwnej Łączki.
Kiedy zaś Orzech zadał pytanie ewidentnie wyłapując jej ZA długie zawieszenie na nim wzroku, Nektarek speszyła się, choć starała się to ukryć wciskając nos głęboko w gęstą, białą kryzę. No i co narobiłaś! Teraz musisz się jakoś wytłumaczyć, zanim zacznie mocniej naciskać na odpowiedź! Agh.
— Nie, wszystko w porządku. Zamyśliłam się...po prostu... — zaśmiała się cicho, nerwowo, choć słowa nie tak łatwo zdawały się przechodzić przez jej gardło, jak gdyby momentalnie obleciał ją stres i też gorąco zaczęło robić jej się pod futrem i może gdyby nie właśnie ono, to Orzech mógł dostrzec wypieki na jej policzkach. Ale nie mógł. Na całe szczęście dla niej. Zamiast tego wojowniczka zacisnęła wargi w wąską linię i patrzyła dalej przed siebie tylko tym razem będąc bardziej...spiętą.

Gdyby móc opisać to, co w tym momencie czuła Słodka, to byłoby to jedno wielkie napięcie, stres i może w tym wszystkim coś, co sprawiało, że czuła się z jednej strony tak koszmarnie źle w obecnej sytuacji, a z drugiej było w tym coś miłego. Uczucie gorąca nie znikało spod jej futra. Momentami nawet miała wrażenie jakby zapominała jak się poprawnie chodzi. Nie chcąc przypadkowo źle nastąpnąć, potknąć się lub zachwiać, starała się spoglądać na tor drogi jej łap, chcąc też może dzięki temu się choć trochę uspokoić...ale w tym momencie wkroczył złocisto-orzechowy nie dając za wygraną. Jeszcze to delikatne obicie o bok, agh! Serio? W tej chwili? Wzdrygnęła się niewidocznie, chodź w środku wywołało to falę chłodu biegnącego wzdłuż jej kręgosłupa. — Nie, naprawdę wszystko jest w przdk... — dodała szybciej i chyba nawet za nerwowo niż powinna była. "Proszę Orzech, nie nalegaj na odpowiedź, proszę, proszę" błagała w myślach, bo im dłużej znajdywała się w takiej sytuacji będąc pod ścianą, tym coraz gorzej zaczynała się czuć i ciężej było jej ukrywać, że nie było to zwykłe zawieszenie wzroku na dłuższą chwilę.