Kocur z ciekawością słuchał opowieści o historii tej jaskini, która już od początku została podkreślona przez kotkę jako tragiczna. Chociaż dramatyzacja, wyolbrzymienia i ekspresywna gestykulacja kocicy wyglądała zabawnie, szczególnie dla nieznającego kontekstu obserwatora, to sama katastrofa była przerażająca. Żyto nawet nie chciał sobie wyobrażać, jak czuły się koty, kiedy zbudziły się ze spokojnego snu i zobaczyły, że zostały uwięzione w swoim własnym domu. Jak czuli się ci, którzy uświadomili sobie, że ich bliscy zostali zgnieceni na amen tonami osuniętego śniegu z odłamkami drzew i skał. Taka izolacja od świata musiała być traumatyzująca dla ocalałych. Pocieszające było to, że spanikowany tłum został uratowany przez Wieszcza, który pewnie był liderem tej grupy. Żyto zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie wszedł tutaj tą drogą, którą plemię wtedy się wydostało ze śmiertelnej pułapki.
– Oh, to naprawdę bardzo straszna historia... Ale cieszę się, że ostatecznie waszą grupę spotkało szczęśliwe zakończenie. – powiedział po chwili, a na jego pysku widać było pewne współczucie. Nie wiedział, czy to zakończenie faktycznie można było nazwać szczęśliwym, jeśli grupa doświadczyła bezpowrotnych strat. Ta tragedia musiała być nawet teraz bolesna dla plemienia. Chciał trochę pociągnąć rozmowę, jednak nagle coś go zaniepokoiło. Zdawało mu się, że zbliżał się jakiś patrol, a on wolałby uniknąć potencjalnej konfrontacji. Poza tym podejrzewał, że kotka też miała swoje sprawy do załatwienia, więc nie chciał więcej zabierać jej czasu. – Dziękuję ci za małą lekcję historii i chętnie bym sam coś opowiedział, ale wybacz, na mnie już czas. Nie odmówiłbym jednak, gdybyś mnie odprowadziła do terenów niczyich, heh... – rzekł, od razu przyznając, że nie obejdzie się bez pomocy. Czuł się trochę niezręcznie, prosząc nieznajomą o tyle rzeczy i nie oferując niczego w zamian, ale nie mógł poradzić na to, że się pogubił w tych licznych korytarzach ciemnej jaskini.

//zt?

Błotko wypieła się dumnie, kiedy kocur podziękoawł jej za historię. Na tym się znała i tym się właśnie szczyciła - opowiadaniem niestworzonych rzeczy! Zrobiło jej się trochę przykro, że gość musi się już mywać, ale pokiwała wesoło głową w zgodzie na odprowadzenie go.
- Jasne! Zresztą, to trochę moja robota, żeby dopilnować twojego wyjścia - zaśmiała się trochę i zaczęła prowadzić nowego znajomego do wyjścia i granicy. Przyzwyczajona do życia w jaskini, rozpoznanie drogi powrotnej nie sprawiało jej kłopotów. Każdy mieszkaniec jednej jaskini powinien być w stanie rozróżnić subtelne różnice w kamieniach i ich położeniu.
- Miło poznać kogoś, kto nie chce wydrapać mi oczu! Wiesz, plemię ma strasznie głupie zabobony co do samotników, uwierzyłbyś? - paplała prowadząc - Uważaj na siebie ogółem, ale wiesz, jeśli będziesz w okolicy a ja będę na patrolu to śmiało podchodź. Może opowiem ci wtedy historię o potworze z naszego jeziora w obozie - puściła mu oczko. Odprowadziwszy go do granicy pożegnała się i ruszyła w drogę powrotną do obozu.

//zt