Może Księżyc znała Brzaska już bardzo dobrze, albo był to po prostu jej dar, ale zawsze wiedziała co powiedzieć, kiedy ten zaczynał w swojej emocjonalności odpływać myślami daleko na głębokie morza przesady. Tak jak wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy i wygarnęła mu, że nieco za bardzo przejmuje się swoją nieznajomością członków plemienia. Miała rację w końcu już teraz, po upływie ledwie jednej pory roku, kojarzył tak wiele pyszczków i miał nawet przyjaciół! Przynajmniej miał nadzieje, że to co łączyło go z Słonecznik i Księżyc, nawet jeżeli jedna była jego siostrą, a druga Mistrzynią, mógł spokojnie nazywać w ten sposób. Słysząc więc teraz jej słowa posłał jej jedynie lekki uśmiech wdzięczności. Może wcale nie musiał przesadzać… może musiał być po prostu sumienny i to wystarczyło.

Gdy kotka przemówiła ponownie, Brzask wlepił w nią spojrzenie i potarł łapą nos. Idealnym miejscem do poćwiczenia wspinaczki, byłoby dla niego miejsce, gdzie nie musiałby tego ćwiczyć, jednak kotka uśmiechała się tak uroczo, że postanowił zachować tą informację dla siebie.
- Yhym – przytaknął z grzeczności, biorąc przy tym głęboki i głośny wdech. Błękitne ślepia kocura powoli lustrowały najbliższe drzewo od ziemi, aż po jego koronę, szacując jego wysokość. To będzie spektakl porażki, był tego pewny. – Ni-e… Nie pytałem nikogo o wspinaczkę, jeżeli mam być szczery.

Kocur z rozdziawioną mordką przyjrzał się jak Księżyc z lekkością piórka znalazła się na gałęzi. No dobra, może to w takim razie nie będzie aż tak trudne? Z tą nadzieją podszedł do drzewa. Najpierw przypadł przednimi łapami do jego kory, naciskając, wbijając pazury i ciągnąc. Co prawda Mistrzyni już sprawdziła, czy wszystko z nią w porządku, ale no proszę. Brzaska, który wyrósł na naprawdę dużego kocurka z barkami szerokości dębu, ciężko byłoby porównywać do atletycznie zbudowanej kotki.

- Wspinam się – zakomunikował niepewnym głosem, po czym z zamkniętymi oczami, jakby bał się tego co się zaraz ma wydarzyć odbił się od ziemi, na oślep wbijając pazury w korę. Powieki kocura otworzyły się automatycznie, gdy tylko poczuł, twarde podłoże pod łapami, a siła przyciągania zaczęła oddziaływać na jego cielsko, ciągnąc je w dół. Udało się! W szoku, zapomniał, częściowo, że powinien teraz szybko starać się faktycznie wspinać, łapa za łapą ku górze. Poderwał obie na raz co... no cóż musiało skończyć się źle.
– KSIĘŻYC RATUJ MNIE! JA SPADAM! – Ledwie wrzask, jakby go ze skóry obdzierali zdołał wydostać się z jego mordki, tylnie łapy również straciły przyczepność i zjechał po korze. Już uderzenie serca później cielsko Brzaska mlasnęło o ziemię niczym wór kartofli.
- O... ja trochę chyba spanikowałem, aż tak wysoko nie było… – mruknął podnosząc się z ziemi i czując jak policzki pieką go ze wstydu. – Ymmm… To ja spróbuje jeszcze raz, dobra? – Zawołał do Mistrzyni.

Skinął energicznie łebkiem w odpowiedzi na jej pytanie. Nie bolało go nic poza jednym, własną dumą. Nie żeby należał do tych specjalnie dumnych kotów, ale mimo wszystko policzki piekły mocno ze wstydu, kiedy zauważył przyklejone do głowy uszy Mistrzyni. Musiał naprawdę być głośnym i zdecydowanie zbyt poniosły go emocje. Jejuniu.

Przełknął ślinę i machnął ogonem, nieco zestresowany na myśl o podjęciu kolejnej próby wspinaczki, ale przecież nie miał zamiaru się poddawać! Podchodząc do wybicia się z ziemi, oczy wybałuszył tak jakby miały wypaść mu zaraz z oczodołów, starając się nawet nie mrugać. Wbił się pazurami w korę, tak jak poprzednio i tak jak poprzednio zamarł, jednak tym razem jedynie na ułamek uderzenia serca.
- Do góry, od góry, do góry… - wyszeptał szybko i niemal panicznie sam do siebie. Doping pomógł mu w podniesieniu łapy i wbiciu pazurów w wyższą część drzewa, po czym podciągnął ciężkie cielsko. Potem przyszła następna i następna, aż koniec końców dotarł do gałęzi. Włażąc na nią, nieomal nie spadł po raz kolejny, bo tylna kończyna zakołysała się niebezpiecznie, podczas zmiany z pionowej kory na poziomą gałąź. – Jejuniu… - wyrwało mu się, kiedy już bezpiecznie stojąc gapił się w dół. – Księżycu Schowany We Mgle, widziałaś to? Wszedłem! – Zawołał wędrują wzrokiem, w którym tańczyły szczęśliwe iskierki na kotkę.

Dumna! Księżyc była DUMNA! Pyszczek kocura, aż rozpromienił się z radości. On też, jeżeli miał być szczery był z siebie troszeczkę dumy. W końcu nie łatwo było pokonać strach, czy może raczej niechęć, a jemu właśnie, mimo lekkiej czkawki po drodze, się to udało. Do tego Mistrzyni nie wyglądała jakby się gniewała z powodu jego wrzasków, co pomogło nieco zapomnieć o uczuciu zawstydzenia zaistniałą sytuacją.

- O! Dobra, dobra. Schodzenie brzmi o wiele fajniej niż wchodzenie! – W końcu nawet jeżeli już udało mu się wdrapać na gałąź, to nie znaczy że nagle magicznie polubił wspinaczkę i nie, widok z góry, nawet jeżeli odmienna perspektywa widzenia była w jakiś sposób fascynując, to nic w tym temacie nie zmienił.

Przyjrzał się uważnie jak robi to Mistrzyni, by po chwili sam podejść ponownie do nasady gałęzi. Macał przednimi łapkami korę i wbijając w nią pazury starał się odszukać najwygodniejsze miejsca do zejścia. Kiedy mu się to udało do przednich kończyn, dołączyły tylne, a Brzask zawisł ponownie na korze. Serce zaczęło bić mu nieco szybciej, jednak łapa za łapą schodził w pozycji z głową do góry. Dopiero kiedy znalazł się na wysokości, z której mógł bezpiecznie zeskoczyć z drzewa, skracając sobie tym samym drogę, zrobił to. Wybił się, odczepiając od pnia po czym przekręcił lądując na łapach na ziemi z odgłosem przywołującym na myśl, że był wielkim kamulcem.

- Ta-da! – Zawołał śmiejąc się lekko rozbawiony ze swojej werbalnej prezentacji zakończenia wspinaczki, po czym odetchnął głęboko z ulgą, wlepiając w kotkę ślepia. – Ale dobrze znowu stać na stabilnym gruncie! Jak myślisz, poszło w porządku? Zasłużyłem teraz na opowieść o Jaskini?

Brzask już był w ogródku i już witał się z gąską! Z zadowolonym uśmiechem, rozsiadł się wygodnie na trawie, czekając na historię i wysłuchując komplementów pod adresem jego umiejętności schodzenia z drzew. A jak! W końcu postawienie łap ponownie na ziemi było super motywacją, niestety w tym momencie okazało się, że łaska pańska na pstrym koniu jeździ.
- Dla pewności… - wymruczał podczas gdy zniesmaczone mlaśnięcie i nieco wykrzywiony pyszczek, z którego zniknął już zupełnie szczęśliwy grymas zdradzały jak bardzo był zadowolony z tego pomysłu.

Z braku argumentów przeciw, a może też obawy, że Księżyc mogłaby rozmyślić się i nic mu nie opowiadać podszedł do wskazanego drzewa. Pierwszym co zrobił było oparcie się na pniu. Nacisnął go kilku razy i wbił w niego pazury ciągnąc powierzchnię, aby sprawdzić czy nic tam pod jego ciężarem nie odpadnie. Wyglądał stabilnie… niestety. W innym przypadku może udałoby mu się wymigać od wspinaczki. Odetchnął raz jeszcze głęboko, jednocześnie starając się dodać samemu sobie animuszu, dopingując się w myślach. „Dasz rady Brzask, dasz rady!”. Podskoczył, a pazury gładko wbiły się w chropowatą powierzchnię kory, po której wspinał się łapa za łapą dość sprawnie w górę. Czy było to idealne? Nie, raczej nie, ale w porównaniu do pierwszego razu Księżyc powinna zauważyć jakiś postęp. W końcu, mimo, że tylna kończyna ze dwa razy mu się ześlizgnęła i musiał na nowo szukać nią punktu zaczepienia, to dotarł do celu, położonego zdecydowanie wyżej, niż ten poprzedni bez wrzasków o ratunek.

Znalazłszy się na gałęzi odetchnął z ulgą. Przez chwilę przyglądał się kotce z góry, posyłając jej lekko figlarny uśmiech. Czy zdawała sobie sprawę, na jak maleńką wyglądała z tej perspektywy? Co za to nie wydało mu się maleńkie była szyszka, którą dojrzały błękitne ślepia. Pękata i wielka, największa jaką do tej pory widział! Do tego jej zapach aż zakręcił kocurowi w nosie.
- Jejuniu, ale skarb! – Szepnął do siebie, myśląc o tym, że mama Orzeł to na pewno by się ucieszyła z takiego prezentu! Szycha nie należała co prawda do drzewa, po którym się wspinał (a tak właściwie to na całe szczęście, bo jego gałęzie wydawały mu się zdecydowanie zbyt delikatne, aby go utrzymać), ale do tego rosnącego na tyle blisko po sąsiedzku, że mógłby bez problemu złapać ją w zęby. No szkoda by było stracić taką okazję! Nie namyślając się wiele pociągnął roślinkę zębami, nie przewidując jednak, że gałąź, do której zdobycz była przyczepiona nie odpuści bez walki. Chwilę więc szamotał się z sosną, a gdy ta nareszcie odpuściła, siła odrzutu sprawiła, że zakołysał się niebezpiecznie. Serca zabiło mu szybciej, jednak złapał w porę równowagę. Nieco zestresowany, ale z nowym skarbem w pysku zbliżył się do pnia, aby po raz kolejny zacząć schodzić w dół. Wczepił się w korę najpierw pazurami przednich łap, a gdy znalazł odpowiednią pozycję, również tymi tylnych, zaczynając zsuwać się po pniu. „Kroczek”, za „kroczkiem”, by już po raz kolejny, gdy tylko znalazł się w wystarczająco nisko, ciężko zeskoczyć na ziemię.

- Patsz so mam Ksiezys! – Zawołał z zadowoleniem prezentując mordkę w jej stronę.

Kocur aż położył uszy po sobie, kiedy zamiast oczekiwanej pochwały, z pyszczka szynszylowej kotki padły słowa ostrej reprymendy. W szoku wypluł szyszkę na ziemię i marszcząc brwi nie zwlekał z odpowiedzią:
- Ale ona wcale nie jest dla ciebie, tylko dla mamy Orzeł! – Trochę obrażony podniósł głos, zaraz jednak zrobiło mu się głupio. Czemu to zrobił? I czemu to powiedział? Przecież jak już sobie Księżyc pomyślała, że to dla niej, to nawet jeżeli planował obdarować swoją zdobyczą kogoś innego, powinien zachować to dla siebie. Kotce mogłoby zrobić się przecież głupio, a tego nie chciał. – Znaczy… em… jakbyś ją chciała to może być też dla ciebie – w już spokojniejszym głosie dało się odczuć speszenie sytuacją. Aż przysiadł, zaczynając pocierać łapką nos, nieco przytłoczony tym, że Mistrzyni nie tylko była na niego zła, ale jeszcze palnął głupotę. Wszystko wina tej przeklętej wspinaczki!

– Ja… wcale nie sądziłem, że ryzykuję zdrowiem, albo życiem. I w sumie to dalej trochę nie sądzę. Miałem wszystko pod kontrolą – kontynuował po chwili ciszy, po czym przygryzł policzek. Jednocześnie wlepił wzrok we własne łapy, obawiając się, że jakby spojrzał na kotkę, to wzrok zdradzi, że trochę… przeinaczał fakty. Możliwe, że na uderzenie serca, jedno uderzenie serca, sam obawiał się, że spadnie, ale potem to się cieszył, że udało mu się złapać równowagę i w ogóle super mu to wszystko wyszło. – Ale… jak przestaniesz się na mnie złościć to już nigdy nie będę zrywać szyszek jak jestem na drzewie, zgoda? I będę bardziej uważał, obiecuje.

Na słowa kotki skinął łbem potakująco nie ciesząc się jednak ani trochę na pochwałę, a czując z każdym kolejnym coraz głupiej. Chyba już tak naprawdę wolałby, żeby była zła i na niego dalej krzyczała. Tym mógłby jakoś usprawiedliwić przed samym sobą, swój własny wybuch. Jeszcze nigdy mu się to nie zdarzyło! Przenigdy! Nie potrafił nawet odkleić uszu od czaszki, tak bardzo trapiony wyrzutami sumienia. Trawiąc scenariusz tego zdarzenia kolejny raz w głowie, wiedział, że trzeba było przeprosić od razu. Najlepiej powiedzieć też, że jest głupi, i że jego wina, bo Księżyc miała rację, ale zamiast tego wolał upierać się przy swoim, krzyczeć i kłamać. Na dokładkę stworzył dziwną atmosferę między nimi, na treningu, na którym do tej pory było miło i przyjemnie. I tyle pewnie z przyjaźni, Księżyc na pewno go przejrzała i teraz po prostu już nie lubiła.

- Chyba… chyba jestem już zbyt zmęczony – odparł trąc nos łapą, kiedy z jej pyszczka padło pytanie. Nie był, łgał po raz kolejny jak z nut, ale czuł się zbyt przytłoczony, żeby spojrzeć jej w oczy. – Będę wracał pierwszy – dodał szybko i po chwili wahania zgarnął z ziemi szyszkę. Księżyc i tak jej już nie chciała, a zostawiona mogłoby sprawić w niej poczucie, że teraz musi wziąć ją ze sobą. Potem by tylko jej przypominała ten zły dzień.

Mama Orzeł jednak też nie dostała prezentu. Jeszcze zanim doszedł do obozu wyrzucił ją w krzakach.

Brzask należał do jednych z tych kotów, które nie pielęgnowały zbytnio w serduszku wspomnień o swoich wpadkach. Potknięcie się na kamieniu i wyrżnięcie na pysk na oczach innych? Nadepnięcie komuś na ogon? Przestraszony krzyk, gdy zobaczył kątem oka suchy badyl, a wyobraźnia poniosła go zbyt daleko? Na wszystko reagował oczywiście speszeniem, ale kiedy przeprosił i pośmiał się sam z siebie, to przestawał się przejmować danym wydarzeniem. W końcu, wszyscy są jedynie kotami i na pewno nikt nie będzie o tym pamiętał dłużej niż on, najlepiej było więc samemu zapomnieć, o! Sprawa z Księżyc nie należała jednak do jakichś, małych wstydliwych wpadek i nie dawała mu spokoju. Chciał nawet porozmawiać o tym z mamami, no bo kto jak nie mama, pomoże ci, gdy nie potrafisz znaleźć wyjścia z sytuacji? Jednak okazało się, że ich reakcja nie pomogła ani trochę. Kocice skrzyżowały spojrzenia, a potem… potem wybuchły śmiechem! Co prawda Orzeł polizała go po czole, jednak towarzyszący temu pomruk „ach te dzieci” sprawił, że nie próbował nawet dać wiary wyjaśnieniom Żaby, że Księżyc na pewno nie będzie go teraz „nielubić”. Poszedł sobie od nich teatralnie tupiąc tak głośno w ramach obrazy, że z pewnością niejednemu kotu przeszło przez myśl, że obóz się zaraz zawali.

Koniec końców musiał jednak zmierzyć się z ponownym spotkaniem z Mistrzynią. Jego trening w końcu wciąż nie dobiegł końca, a nawet jeżeli by dobiegł, chyba nie chciał żyć w tym niemiłym poczuciu winy i niewiedzy jeszcze dłużej.
- Dzień… dzień bardzo dobry – pojawiwszy się na umówionym miejscu przywitał się z kotką trochę niemrawo, spoglądając na nią niczym zbite szczenię. Przykleił uszy do czaszki, zgarbił się i zawiesił głowę, starając się zrobić najmniejszym, jakim potrafił… co i tak nic nie zmieniło. Wciąż był olbrzymim puchatym kocurem, po prostu trochę pokurczonym. – Księżycu Schowany We Mgle… ja chciałem cię przeprosić za ostatni raz… i… - urwał zaczynając pocierać grubą łapą nos bardziej energicznie niż zwykle. – I chciałem się zapytać… Księżycu Schowany We Mgle… Ja… czymyjeszczejesteśmyprzyjaciółmi? – Wypalił szybko po czym zamknął mocno ślepia. Bał się odpowiedzi na to pytanie.

Słuchając słów Mistrzyni kocur powoli otworzył oczy. Najpierw uchylił lewą powieką, a po kilku uderzeniach serca drugą. Mimo, że teraz przynajmniej patrzył na ładny pyszczek kotki, to w jego spojrzeniu nie widać było radości.
- Jejuniu, ależ nie, nie! Ty nie musisz przepraszać, naprawdę – odparł zmuszając się do lekkiego uśmiechu. Księżyc nie powiedziała, że nadal są przyjaciółmi. Tylko, że się nie gniewa. Znaczy… no podobnie powiedziała. Czy więc nimi byli? A może była to jednostronna sympatia? Może nigdy o nim tak nie myślała, mimo że on tak bardzo cieszył się na spotkania z nią, zawsze, oprócz tego dnia obmyślając jaki prezent przygotować, żeby kotka się do niego uśmiechnęła. - To ja zachowałem się niestosownie - dodał po chwili myśląc o podniesieniu tonu i obrażonej reakcji, a do tego fakcie, że nie dał jej szyszki, po czym jeszcze kłamał... no sporo tego było i nawet jeżeli tak jak Księżyc mówiła, brał sobie sytuację za bardzo do serca i wyolbrzymiał co się stało, było mu z tym po prostu źle.

Westchnął ciężko i przygryzł policzek, nie odzywając się na dłużej, za to przyglądając jak ta siada obok. Przez myśl przeszło mu, żeby po prostu nacisnąć ją i zapytać wprost o to co dręczyło jego myśli, ale szybko doszedł do wniosku, że nie chciał wiedzieć. Byłoby mu smutno, gdyby zaprzeczyła, a on wciąż ją przecież lubił i jeżeli będą dalej spędzać razem czas, to na pewno i ona go w końcu polubi!
-  Czyli… możemy, po prostu kontynuować? – Zagadnął po tym jak wziął głęboki wdech. – Mogę jeszcze raz wejść na drzewo, jeżeli będziesz chciała – zaproponował, a trzeba powiedzieć, że Brzask wciąż nie lubił wspinaczki, ale zależało mu na naprawieniu atmosfery na ich spotkaniach.

Odpowiedział jej lekkim wygięciem warg ku górze. Uśmiech, mimo iż bardzo delikatny, był szczery. Cieszył się z słów Mistrzyni i biorąc je nie tylko przenośnie, ale i dosłownie, ruszył za nią, gdy wstała z ziemi.
- Dobrze – odparł jedynie, z lekką ulgą przyjmując ominięcie powtórki z wspinaczki. Zamiast tego rozglądał się po terenach, nie bardzo wiedząc jak zacząć rozmowę i przerwać ciszę, która, mimo iż normalnie mu nie przeszkadzała, była teraz nieco nienaturalna.

Podziwiając różnobarwny krajobraz, w ten najpewniej jeden z ostatnich tak ciepłych dni tego roku, w myślach wahał się czy jego optymistyczne postanowienie, które jeszcze przed chwilą wydawało mu się pysznym pomysłem i którego był tak pewny, było właściwe. Może jednak uniknięcie pytania i pozostanie w niepewności co do tego, czy Księżyc uważała go za przyjaciela, było błędem? Może jednak powinien wtedy z nią dalej zostać i siedzieć i dowiedzieć się prawdy? Nawet jeżeli ta byłaby inna niż sobie wyobrażał. Jednego był pewien, że jeżeli dalej będzie skupiał się na swoim wewnętrznym rozemocjonowanych dywagacjach to oszaleje! Pokręcił więc gwałtownie głową, chcąc odpędzić od siebie myśli, przez to jednak nie zauważając, że wlazł wprost w rozpiętą między gałęziami krzewów pajęczą sieć.

- O, jejuniu - mruknął przystając. – Em… Poczekasz chwileczkę? Pajęczyny dużo ładniej wyglądają na drzewach niż na mnie – zauważył z rozbawionym błyskiem w oczach, kiedy starał się uwolnić pyszczek od pułapki i strzepnąć z siebie wędrującego po nosie jej właściciela. – Lubisz Porę Złotych Liści, Księżycu Schowany we Mgle? – Zagadnął, bo kiedy już zaczął mleć ozorem, nagle jakby zeszło z niego całe ciśnienie, które odczuwał… albo po prostu machanie łbem faktycznie pomogło.