Atak Brzask z zaskoczenia: nieudany, reakcja Księżyc w tej turze

Atak Brzask: nieudany :c
Unik Księżyc: Krytyczny!

Mruknęła troskliwie, chcąc dokładniej obejrzeć pysk. Zauważyła, jak na trawie pojawiła się krew, którą Brzask przed chwilką splunął. Jak sam powiedział, był to wynik lekkiego nadgryzienia jego języka. Zastanawiała się nad tym, czy może na dzisiaj robić przerwę, kiedy nagle...
Osz ty!
Strażniczka w porę zauważyła (czego raczej trudno było nie zrobić, kiedy na twoich oczach ktoś schyla głowę), jak jej nowicjusz próbuje wycelować swoim łbem w jej i odruchowo odskoczyła w tył, natychmiast zwiększając dystans pomiędzy nimi o dobre kilka ogonów, a Brzask, cóż, znowu spudłował. Mruknęła.
– Nieźle! Ale, na przyszłość, nie próbuj uderzać kogoś głową. Zrobisz sobie tylko więcej krzywdy. – podpowiedziała, a następnie ponownie popędziła zygzakiem w stronę czekoladowego kocura. Skoro już spróbował ją zmylić, to oznacza, że jest w stanie dalej walczyć, nie? Znowu doskoczyła do niego i wzięła zamach swoją prawą przednią łapą, tym razem celując prosto w lewy bark przeciwnika, aby w ostatnim momencie podnieść ją nieco wyżej i uderzyć w szyję.

Informacja o tym, żeby na przyszłość unikać takiej formy ataku doszła do uszu kocurka, jednak zamiast podziękować za radę, albo przynajmniej skinąć łbem, wydał z siebie w odpowiedzi jedynie prychnięcie. Brak kontroli nad własnymi emocjami potrafił być trudny. Brzask tak jak szybko się wzruszał, rozczulał czy cieszył z małych rzeczy, tak szybko również potrafił zezłościć i zirytować swoimi porażkami. Teraz starał się znaleźć ujście od negatywnych emocji w ten werbalny sposób. Kto wie, może gdyby Księżyc dała mu możliwość to tupnąłby jeszcze nóżką i poszedł sobie poszukać jakiejś dziuplę, do której wlazłby i zamknął za sobą z hukiem korę, jednak ta zaatakowała po raz kolejny.

Kotka pędziła w jego stronę zygzakiem. Spiął mięśnie, nie ruszając się jednak z miejsca. Mógłby unikać, ale do tej pory nie przyniosło mu to sukcesu, postanowił więc po prostu kontratakować. Kiedy zauważył, która łapa została przez kotkę uniesiona sam podniósł również swoją lewą kończynę, mając zamiar uderzyć kotkę w „kolana”. Tak, wrócił do taktyki z samego początku. Nawet jeżeli mistrzyni go trafi, to może on w taki sposób ją przewróci na śliskiej trawie i będzie mógł zablokować.

Czy Księżyc uda się markowanie ciosu? Rzut <1d10>:
parzyste – tak
nieparzyste – nie
» wypada: 9 – markowanie nieudane

Atak Księżyc: krytyczny!
Atak Brzask: udany

Tym razem obaj mieli szczęście, jeśli chodzi o powodzenie ich ataków. Co prawda Księżyc nie zdążyła w porę zmienić trajektorię swojej łapy, ale przynajmniej udało jej się uderzyć swojego nowicjusza w bark na tyle mocno, żeby ten się przewrócił. Brzask również spisał się dobrze, bowiem w końcu udało mu się uderzyć własną mistrzynię, a ta padła na ziemię. Teraz obaj leżeli na wilgotnej trawie, a Księżyc syknęła cicho z bólu.
– Dobrze. – mruknęła. Wkrótce strażniczka podniosła się i wstała na odpowiedni dystans. – Atakuj. – spokojnie poleciła. Chciała, żeby Brzask poćwiczył dłużej celowanie, bo z takimi gabarytami przez większość czasu to właśnie atak będzie dla niego sojusznikiem.

Brzask w ostatniej chwili zamknął ślepia. Nie chciał patrzeć na zapewne kolejną już porażkę, gotów popłakać się za chwilę ze złości. Brązowa łapa co prawda dość mocno w coś trafiła, ale czy było to wybrany cel to już nie był pewny, gdyż przez bolesny cios stracił grunt pod nogami i wylądował na boku. Syknął, na jego pyszczku jednak wymalował się lekki i krzywy uśmieszek, kiedy doszło do niego, że nie jako jedyny leży w podobnej pozycji.
Atak się powiódł! Na wiwaty i radość nie było jednak zbyt wiele czasu. Widząc, że Księżyc zbiera się z ziemi sam zrobił to samo, a słysząc polecenie aby atakować ruszył szybko na nią. Znajdując się już całkiem blisko skręcił jednak w lewo. Nie wiedział czy mu się to uda, ale chciał zaskoczyć ją zmianą kierunku z frontowego na boczny i odbił się tylnymi łapami, chcąc trafić ją przednimi kończynami w prawy bok.

Czy Brzask uda się markowanie ciosu? Rzut <1d10>:
parzyste – tak
nieparzyste – nie
» wypada: 10 – markowanie udane; celność Księżyc obniżona na następną turę.

Atak Brzask: udany
Unik Księżyc: słaby
» ostateczny atak Brzask: słaby

Na szczęście, nie musiała długo czekać na ruch ze strony swojego nowicjusza. Ten natychmiast na nią ruszył, a strażniczka ugięła mocniej łapy, przez chwilę się zastanawiając, co by teraz zrobić. Wydawało się, że atak miał być oczywisty, kiedy nagle Brzask w ostatniej chwili wybił się, aby doskoczyć do jej boku. Zaskoczona mistrzyni próbowała uratować niefortunną sytuację szybkim odskokiem, lecz, niestety, udało jej się jedynie trochę unieść nad ziemią, kiedy poczuła pchniecie w swój prawy bok. Co prawda nie było ono szczególnie silne, ale wciąż udane.
Szynszyla wylądowała i mruknęła, przyjmując pozycję. Nadal odczuwała lekkie zdezorientowanie, więc postanowiła, że odpuści sobie atakowanie. Zresztą, i tak zbliżał się koniec tej walki, a chciała dać swojemu nowicjuszowi chwilę do popisu. Postawiła na kolejny unik, czekając, aż Brzask zrobi coś z osłabioną mistrzynią.

Brzask zdawał sobie sprawę, że jego atak nie był do końcu taki jak planował. Nie pchnął boku Mistrzyni tak silnie jak zamierzał, zresztą zdradzał to również fakt, że nie przewróciła się, a wylądowała wciąż na wszystkich czterech łapach. Mimo to, był dość zadowolony, bo nagle zaczęło mu się coś udawać! Co nie zmieniało faktu, że nie miał zamiaru opuszczać gardy, już nauczony, choćby przez wciąż dokuczający mu posmak krwi w mordce, że Księżyc ma sporo siły w łapkach i nie należałoby jej przeceniać.

Kiedy z jej pyszczka nie padły żadne słowa, wskazujące na to, że pojedynek ma dobiec końca, nie dając jej zbyt wiele czasu ponownie napiął mięśnie ruszając w jej stronę. Kątem oka zauważył piękną kałużę błota i postanowił spróbować to, co kotka wcześniej, czyli oślepienie. Jednym zamachem zanurzył łapę w rozmiękłej ziemi, strzelając brązowym mułem w stronę jej pyska. Nie czekał czy mu się udało czy nie, po prostu rzucił się w jej stronę, chcąc barkiem uderzyć w jej pierś i może znowu zrzucić z łap.

Czy Brzask uda się oślepić Księżyc? Rzut <1d10>:
parzyste – tak
nieparzyste – nie
» wypada: 4 – oślepienie udane, celność Księżyc obniżona na następne 2 tury

Atak Brzask: udany
Unik Księżyc: nieudany :c

Im bliżej było do końca walki, tym więcej szczęścia sprzyjało Brzasku. Księżyc burknęła, gdy tylko garść ziemi dosięgnęła jej ślepi. Niedobrze. Jeśli szok minie u niej szybko, to pozbywanie się błota z pewnością zajmie dużo czasu. Przez tak utrudnione położenie strażniczka już nie miała żadnych szans na obronę, a młody nowicjusz bez problemu ponownie powalił ją na ziemię. Na szczęście, i tak zamierzała teraz zakończyć sparing, inaczej wyszłoby dla niej niezbyt przyjemne zakończenie.
– Heheh! No dobra, wygrałeś! – mruknęła z lekkim rozbawieniem, przecierając łapą swoje oczy. – Wystarczy na dziś. Będziemy jeszcze ćwiczyć na następnych treningach. Bardzo dobrze sobie poradziłeś, jak na pierwszy raz! Tak właśnie powinieneś myśleć podczas walki! – dodała z aprobatą. Była dumna ze swojego ucznia. Z pewnością będą mieli przed sobą jeszcze dużo do roboty, ale najważniejsze, że pierwszy krok zrobiony.
Wkrótce wstała i spojrzała na swoje zapaskudzone futro. Następnie zamrugała parę razy, chcąc pozbyć się resztek wilgotnej ziemi w oczach oraz potrząsnęła łapą, rozbryzgując po okolicy zebrany na niej bród. Fuj! Ale cóż, czego się nie zrobi dla wytrenowania nowicjusza.
– Chodź! W końcu wypadałoby się umyć, co nie? – powiedziała łagodnie z uśmiechem, po czym ruszyła do obozu. Oczywiście, wzięła ostrożnie kwiaty, starając się je przypadkiem nie ubrudzić, chociaż mało brakowało, a już by o nich zapomniała. Po drodze ustaliła z Brzaskiem czas kolejnego treningu, a już w obozie zajęła się dokładnym czyszczeniem swojego szynszylowego futra, połączonym z kąpielą w stawie.

* * *

Czas mijał, a Księżyc utrwalała z Brzaskiem przerobione dotychczas informacje, w tym związane z walką i chodziła z nim na patrole po północnej części granicy, dopóki nie była pewna, że jej nowicjusz znał wystarczająco dobrze dany materiał. Wtedy zrozumiała, że nastała chwila na przerobienie reszty programu.
Strażniczka poinformowała Brzask że dzisiejszy trening odbędzie się w porze górowania słońca, a gdy przyszedł odpowiedni czas, już czekała na niego na miejscu. Tym razem stała tuż przy wejściu z obozu, żeby nie marnować siły na dodatkowe przechadzki do Ślimaczych Drzew, kiedy i tak nie zamierzała je odwiedzać. Przynajmniej nie dzisiaj.

Brzask z zadowolenia, że nie tylko atak się udał, ale jeszcze, że pochwały dostawał oblizał pysk. Szybko jednak pożałował i skrzywił się czując w ustach smak błota, który w końcu wciąż ozdobiona była jego facjata.
- Och… - wymruczał starając się pozbyć rozmoczonej ziemi szorując językiem po przedni zębach. – Naprawdę? Księżycu Schowany We Mgle, w ogóle to chciałem cię przeprosić… bo byłem trochę zirytowany, ale to nie na ciebie – zapewnił uświadamiając sobie, że przed kilkoma atakami ofuczał nauczycielką. Jednocześnie zrobił jej trochę miejsca, aby mogła spokojnie podnieść się na łapy i oczyścić oczy. Był nieco zmieszany, ale też rozbawiony faktem, że doprowadził jej ładny pyszczek do takiego stanu. Aż nie mógł się powstrzymać od chichotu, który postarał się zdusić łapą. –  Ja byłem… trochę zły na mnie, że mi się nie udawało – wyjaśnił, następnie przystając na jej propozycję wyczyszczenia futra z entuzjazmem.
To już kolejny raz, kiedy wracał z treningu wyglądając jak ostatnia fleja… najwyraźniej była to już tradycja.


Kolejny dzień treningowy czas zacząć. Brzask pojawił się na umówionym miejscu o umówionej porze, tym razem jednak to Księżyc już na niego czekała. Podchodząc posłał kotce lekki uśmiech i przysunął się do niej, tak aby mogła na pewno zauważyć długie piórko w jego pyszczku, które następnie, pochyliwszy nieco łeb wetknął jej w futro za uchem. Co dziwne nie speszył się przy tym ani trochę. Może to kwestia dorastania, a może fakt, że przez walki treningowe przywykł do kontaktu fizycznego z Mistrzynią, ale pyszczek nie zabarwił się na czerwono, jak jeszcze księżyc temu.

- Dzień bardzo dobry Księżycu Schowanym We Mgle. To dla ciebie – rzucił na powitanie z wesołymi iskierkami w ślepkach. Nauczony doświadczeniem postanowił jakiś czas przed wyjściem zjeść lekki posiłek, aby nabrać sił, ale jednocześnie, żeby nic nie ciążyło mu na żołądku. Sójka na stosie okazał się idealnym wyborem, a kiedy zobaczył piórka zdobiące jej skrzydła musiał od razu pomyśleć o Mistrzyni. Dołożył więc specjalnych starań, żeby wyrwać je ptaszkowi i nie pobrudzić krwią.  – Ta błękitno-czarna część wygląda jak nocne niebo, a ta biała to przysłaniające je księżyc – wyjaśnił szybko swoje skojarzenie.

„Łączą się w pary na całe życie.”
Te kilka słów, wystarczyło, aby pod brązowym futrem skóra Brzaska jednak zapiekła ciepłem, zdradzając kocurowi że przybrała czerwony kolor. Potarł łapką nosek, jak zawsze, kiedy był nieco zmieszany, zdenerwowany, czy musiał się zastanowić co powiedzieć.

- Nie wiedziałem – odparł po uderzeniu serca, kiedy udało mu się pokonać zakłopotanie faktem, że nieświadomie wybrał dokładnie takiego ptaka. Raz, że miał to być jedynie miły gest, nie nawiązujący w żaden sposób do… no… to byłoby źle, gdyby Księżyc myślała, że ją podrywa. Czy mógłby podrywać Księżyc? Onienienie, nie chciał o tym myśleć, inaczej nie będzie w stanie skupić się na treningu! No i poza tym teraz partner tego ptaka musiał być strasznie smutny, że kocur go zjadł. Jedno było pewne, już na pewno nigdy nie dotknie sójki! – Koty też tak chyba mają… znaczy, większość – zauważył myśląc o członkach plemienia, których znał. – Wyobrażasz sobie mieć więcej niż jednego partnera Księżycu Schowany We Mgle? – Zgadnął mimo skrępowania starając się przelać myśli w zwyczajną rozmowę, ruszając przy tym za kotką.

- Orla Przełęcz… prawda? – Zaczął pewnie, kończąc jednak z słyszalnym zwątpieniem w głosie, tak jakby pytanie Mistrzyni miało być podchwytliwe.

- Też nie wiem – odparł i uśmiechnął się lekko. Nie mijał się z prawdą, w końcu na razie nie wyobrażał sobie posiadania nawet jednego, z drugiej strony nie widział w tym nic złego.
Nie zawsze jednak tak było. Kiedy dowiedział się na przykład, że Kaczka Lecąca nad Lasem nie była pierwszą partnerką Potężnego Nurtu Bystrego Strumienia poczuł się delikatnie mówiąc zszokowany i w jakiś sposób może nawet zgorszony. No bo jak to? Jak można kochać jedną partnerkę na zawsze, a potem jednak znajdować kogoś nowego?  Jak czuła się ta pierwsza w Plemieniu Wiecznych Łowów i jak by on się czuł gdyby, któraś z jego mam, kiedy tej drugiej zabraknie związała się z kimś innym? Po jakimś czasie jednak, doszedł do wniosku, że może jednak to nie było nic złego. On też w końcu kochał oboje swoich rodziców, kochał całe swoje rodzeństwo. Więc może jak miało się w sobie dużo miłości, to dało się nią obdarzyć więcej niż jedną osobę w życiu.

- Uff… - odetchnął, gdy pytanie nie okazało się podchwytliwe, wysłuchując następnie przebiegu ich treningu i wykrzywiając się lekko na wzmiankę o wspinaczce. Czy naprawdę musiał to umieć? – Wiem, że mamy Długą Noc… emmm, wypada gdzieś w Porze Białych Zasp… A lepiej znam już Taniec Kwiatów – odparł a pychol wykrzywił się w delikatnym uśmiechu na wspomnienie tego dnia. – Odbywał się jak już wyszedłem z lecznicy, znaczy w Porze Ciepłych Wichrów. Było bardzo dużo zwierzyny! Och i jejuniu, obóz wyglądał tak przepięknie! A potem była Sarnia Gonitwa, prawda? To już mi Żaba powiedziała, ale nie uczestniczyła w niej, więc wiem tylko, że właśnie podczas niej znaleziono Jaskinie… - spojrzał z pytaniem w ślepkach na Mistrzynię. – Księżycu Schowany We Mgle, myślisz, że możesz mi potem opowiedzieć, jak było w Jaskini? To w ogóle super, że poszłaś tam jako młoda Strażniczka z Królikiem Kicającym Ku Kwiecistej Kniei! – Niby odbiegało to od programu treningowego, ale bardzo go ciekawiło. No i jego Mistrzyni poszła tam z najbardziej doświadczonym Strażnikiem i Wieszczem! Księżyc musiała być no świetna w swojej roli, że mimo młodego wieku i zaraz po mianowaniu mogła im towarzyszyć!

Kocur przysłuchiwał się słowom Mistrzyni zerkając na jej pyszczek. Nawet gdyby nie jej z lekka podekscytowany ton mógłby z łatwością stwierdzić, że podobnie jak on sam, bardzo polubiła święto, w którym dane było mu uczestniczyć, bo błękitne oczy zdawały się błyszczeć, gdy o nim mówiła.

- Em… jejuniu, no nie wiem – odparł, już nie tak spięty przymusem udzielenia takiej odpowiedzi, jak jeszcze księżyc temu. Szynszylowa kotka w końcu nigdy nie dała mu znać, że jest zawiedziona jego brakami, a mimo iż sam najchętniej byłby idealnie poinformowany o wszystkich zasadach i tradycjach, to powoli akceptował, że właśnie po to uczestniczy w treningu. Żeby uczyć się od kogoś mądrzejszego od niego samego. – Ooo… - niezadowolone westchnienie uciekło z jego pyszczka na słowa kotki o jaskini i zmarszczył nosek. – A jeżeli uda mi się wymyślić poprawną odpowiedź z tą sarną? To wtedy może opowiesz mi jeszcze PRZED wspinaczką – spróbował negocjować przesunięcie w czasie tej najbardziej zniechęcającej części treningu.

Gdyby Brzask był przynajmniej porządnym lisem, takim, który swoją błyskotliwością i sprytem umiałby zawoalować chęć wyciągnięcia dla siebie korzyści z sytuacji, to może Księżyc nie przejrzałaby jego chytrego planu w mrugnięcie oka. No ale nie był albo nie starał się wystarczająco, żeby być. Na jej słowa nie pozostało mu więc nic innego jak wygiąć teatralnie usta w podkówkę, patrząc na Mistrzynię najpiękniejszym, najbardziej błagalnym spojrzeniem jakie tylko potrafił z siebie wykrzesać.

- Och! To tak jakby zaproponować złapanej myszy, że puści się ją żywą, ale bez głowy – stwierdził starając się brzmieć na obrażonego, jej propozycją, ale jego głos drżał z powodu źle ukrywanego rozbawienia ich małym teatrzykiem. Może gdyby istniała opcja całkowitego pominięcia wspinaczki w ich podstawie nauczania to poświęciłby swoją ciekawość, ale jeżeli na szali leżało stracenie całej historii tylko po to, żeby odroczyć ćwiczenia tej praktycznej umiejętności o kilka uderzeń serca to nie była to opłacalna transakcja. – No dobra… - westchnął, dość szybko poddając się sile kącików warg, które musiały unieść się ku górze. – W takim razie czemu goni się sarnę?

- Och… - był to jedyny komentarz Brzaska na wyjaśnienia kotki, po czym błękitne ślepka przeskanowały okolicę, jakby gdzieś w oddali miał zobaczyć tą przegonioną sarnę. Podobał mu się ten zwyczaj i symbol z nim związany.

Długa Noc brzmiała nie mniej intrygująco. Trzy kamienne okręgi przed obozem z ziołem, zwierzyną i rośliną symbolizującą dobrą pogodę… słonecznik kojarzył mu się z dobrą pogodą i z uśmiechem. Wyglądał prawie jak słońce i naturalnie nasuwał na myśl kocura wesołą siostrę. Ale czy słoneczniki rosły w porze Białych Zasp? Raczej nie…

- Jaka roślina była ostatnim razem na tym trzecim stosie? - Zagadnął kiedy przyszła pora na zadawanie pytań. - I czy trzeba zrobić coś… no nie wiem, coś szczególnego, żeby móc brać udział w Sarniej Gonitwie, albo ułożyć jeden z kręgów? Ja, wiesz, bardzo bym chciał kiedyś móc zrobić przynajmniej jedną z tych rzeczy – przyznał obawiając się jednak jednocześnie, że może nigdy nie być wystarczającym w oczach Wieszcza, aby być jednym z takich wybrańców.

Kocurek starał się sobie wyobrazić owe gałązki, jednocześnie zastanawiając się co jeszcze nadawałoby się do przyniesienia, gdyby kiedykolwiek miało to być jego zadaniem. Dość szybko jednak myśli na ten temat zostały przerwane dalszą wypowiedzią Mistrzyni. Z wszystkim informacji ucieszyło go, że w Sarniej Gonitwie mógł brać udział każdy kto się zgłosił bez tak wyraźnych ograniczeń w liczebności, jak w przypadku jedynie trzech stosów.

- Naprawdę? – Zagadnął, jednak dość niepewny ton zdradzał, że kocur średnio był zadowolony z takiego pomysłu. Nie był przekonany czy wypadało pchać się przed szereg i w pewien sposób wymuszać coś na Wieszczu, kiedy przecież w Plemieniu było tyle kotów. Pewnie każdy chciał pomóc w przygotowaniu święta. – Ale wiesz, chyba wolałbym, gdyby sam z siebie mnie wybrał. Jakby tak sobie pomyślał „O, Brzask to taki dobry nowicjusz, niech przykula nam kamienie do Obozu” to czułbym się… no nie wiem, jak to powiedzieć. Może trochę wyróżniony i na pewno będę się starał być bardzo dobry – zakończył z uśmiechem.