- Ah, to akurat prawda – przytaknął jej, gdy udało mu się pozbyć pajęczyny z pyszczka, chociaż z jej autorem miał nieco większe problemy. Czmychał za każdym razem, kiedy próbował strzepnąć go łapką, a nawet kiedy już prawie spadł, podciągał się zaraz na srebrnej nici. Głuptas, no trudno, spadnie pewnie w dalszej wędrówce. – Ale ja bardzo ją lubię. Zwłaszcza jej początek, kiedy jest tak kolorowo i w końcu przestaje być tak gorąco i powietrze wygląda jakby błyszczało przez pajęcze niteczki. I grzyby są super, niektóre mają takie gibkie kapelusze i śmiesznie się dotyka ich łapką – rozgadał się musząc najwyraźniej nadrobić ten czas, kiedy szli w milczeniu.

- Och, nie wiedziałem, że zwyczaje też będziemy omawiać na treningu – stwierdził będąc jednak pozytywnie zaskoczonym, ponieważ znał je chyba zupełnie dobrze. Co z drugiej strony nie było niczym specjalnym, pewnie większość kociąt, jeszcze przed mianowaniem na nowicjusza, dowiadywało się od nich od rodziców. - Więc do zwyczajów zaliczają się na pewno Lśniące Ślady. Są symbolem bliskości z Plemieniem Wiecznych Łowów i ozdabia się nimi futro, w dniu ceremonii na Nowicjusza, albo na Strażnika, albo na Łowcę. Robią je matki, ale podobno ojcowie też często pomagają, a potem no to wiadomo, mistrzowie. I muszą być porządnie namalowane, bo inaczej może to przynieść pecha kotu. A jakby przyszedłby bez, to o jejuniu, to już w ogóle katastrofa – przyzwyczajony do tego, że Księżyc chciała usłyszeć od niego więcej informacji, niż sama nazwa rozwlekł się nieco na temat pierwszej znanej mu tradycji. – No i są też ptasie trele. Bierze się do nich coś dobrego ze stosu i drugi kot też bierze coś dobrego i potem bierze się po kęsie i wymienia, rozmawiając sobie – był to przyjemny zwyczaj, chociaż Brzask czasem zapominał, że w ogóle nim był. Ptasie trele były w końcu tak często praktykowane, że były normą. – I… em… Głos Serca to też zwyczaj, czy raczej święto? – Nie był pewien.

Przytakiwał na słowa kotki, która uzupełniła jego wypowiedź. Całkiem prawdopodobne, że nawet o tym już wiedział, ale ciężko było tak ładnie sformułować to co chciało się powiedzieć i o żadnym szczególe nie zapomnieć, kiedy robiło się to pierwszy raz. Najwyraźniej bardzo dobrze, że jednak trening zawierał ten materiał w swojej podstawie programowej.

- Acha – odparł notując sobie w głowie, żeby już się w przyszłości nie mylić, chociaż dla niego wciąż brzmiało to jak coś co mogło być świętem. Świętem takim obchodzonym raz w życiu i w sumie tylko dla pary, która się na nie zdecydowała, ale wciąż świętem. W końcu celebrowali nowy początek, często w towarzystwie całego plemienia! Przez myśl przebiegło mu czy i on kiedyś będzie takie miał… Musiał mieć, jeżeli chciał mieć rodzinę, to jednak była jeszcze tak surrealistyczna i daleka myśl, że nawet nie speszył się na wizję o nim i jakiejś kotce wyznających sobie miłość na oczach, cóż, przynajmniej ich rodzin. – Nigdy w żadnym nie uczestniczyłem, więc wiem tylko tyle co mamy mi opowiedziały. Jak dwoje kotów chce być ze sobą na zawsze to mają Głos Serca. No i, no tak jak mówiłaś, malują Lśniące Ślady. Uroczystość może być tylko z najbliższymi, albo nawet z całym plemieniem, jeżeli by chcieli. Przysięgają, że będą się kochać i proszą Plemię Wiecznych Łowów o dobrą przyszłość. I od tej pory ich rodziny są jedną rodziną i mają wspólnych przodków, nawet jeżeli wcześniej nie łączyły ich w żaden sposób więzi krwi – zakończył spoglądając na kotkę w oczekiwaniu czy w jakiś sposób uzupełni jego wypowiedź.

Wargi Brzaska wygięły się lekko ku górze, gdy został pochwalony. Jednocześnie jednak spojrzał na kotkę pytająco, kiedy wspomniała, że niektórzy nie decydują się na organizowanie Głosu Serca. Było to dla niego dziwne. Przecież chodziło o połączenie przodków, o połączenie rodzin, no i to chyba miłe, kiedy ktoś obiecywał, że będzie z tobą na zawsze. Nie wypowiedział jednak tych słów, zamiast tego skupiając się na jej kolejnej wypowiedzi.

- Em… Wiesz Księżycu Schowany we Mgle, to ciężkie pytanie moim zdaniem… One po prostu są, więc nigdy nie myślałem nad tym, dlaczego są ważne. Wydaje mi się, że to nasza tożsamość. Coś co my robimy, a inni nie, prawda? Znaczy wydaje mi się, że Samotnicy, albo Klany nie dzielą naszych tradycji, inaczej też byliby przecież Plemieniem i dlatego są ważne – wypowiedział na głos to co udało mu się urodzić na ten temat w głowie.

Błękitne ślepka rozszerzyły się, a jego krok nieświadomie przybrał nieco na tempie w reakcji na informacje, że zbliżają się do terenów porośniętych kwiatami. Dzielił predylekcję swojej Mistrzyni do ładnych roślin… i ogólnie ładnych rzeczy. Lubił przynosić je do obozu i nawet jeżeli nie był najlepszy w układaniu ładnych kompozycji, to chętnie zdobił nimi tak jak umiał stos zwierzyny, lub obdarowywał nimi bliskie koty. Cieszył się więc już zawczasu na nowe miejsce, po Bratkowej Łące, gdzie będzie mógł znaleźć kwiaty.

- Och… nigdy nie myślałem o rozmawianiu z klanami, a tym bardziej na takie tematy – odparł z lekkim zdziwieniem w głosie na słowa Mistrzyni, kiwając również potakująco na zadane przez nią pytania.
Pamiętał, oczywiście że pamiętał słowa Wieszcza, choć szczerze, po zaspokojeniu swojego zainteresowania co do innych, sąsiedzkich grup rozmową z Księżyc nie widział powodu, aby bardziej się ich obecnością interesować. Albo, żeby sprzeciwiać ogólnym zakazom i organizować Ptasie Trele z nieznajomymi przy obozie, paplając o ich tradycjach i zwyczajach. Jego ciekawość świata w zupełności zaspokajała nauka i poznawanie nowych członków plemienia. Poza tym wiedział w końcu, że Wiatr została za to ukarana i nie widział powodów, aby powielać błędy kotki, o! Zaś na wzmiankę o degradacji, jego brwi uniosły się wysoko. Nie wiedział, że taka możliwość istnieje, ale poważna mina szysznylki i fakt, że drgnęła, sprawiły, że nie zastanawiał się długo nad tym co powinien powiedzieć.

– I, no, nie przejmuj się tak Księżycu Schowane we Mgle. Na pewno nie będę robił nic z tych rzeczy. Wiem, że nie powinienem – zapewnił z lekkim uśmiechem, przenosząc wzrok na tereny, na których się znaleźli. Zachwyciły go cóż… mniej niż Bratkowa Łąka. Były ładne, ale kwiatów, ze względu na porę było raczej niewiele, a swoje rozczarowanie wyraził lekkim westchnieniem. – Księżycu Schowany we Mgle… opowiesz mi może o jaskini? – Przypomniał, brzmiąc nieco niepewnie. Miała to zrobić w dzień, kiedy się pokłócili i głupio było przywoływać ten temat, ale jednak bardzo, ale to bardzo chciał wiedzieć.

Księżyc wyglądała ładniej uśmiechnięta niż taka zmartwiona. Kocur ucieszył się więc, że najwyraźniej udało mu się wybrać odpowiednie słowa, aby uspokoić jej, trochę niezrozumiałe dla niego lęki i również uniósł kąciki warg ku górze.  

Kiedy przystała na jego prośbę, zaczynając opowieść, Brzask słuchał jej z postawionymi na sztorc uszami, zafascynowany niczym kociak, któremu opowiadano historię na dobranoc. Nie był jeszcze w jaskini. Nie miał powodu i okazji, tak więc teraz mógł jedynie wyobrażać sobie jej wygląd i przebieg poszukiwań wejścia. Cichym pomrukiem podziwu skomentował to, że Księżyc znalazła je jako pierwsza. Wiedział, że jego Mistrzyni była bardzo uzdolniona, w innym przypadku Wieszcz nie zleciłby świeżo mianowanemu Strażnikowi dodatkowych patrolów i nie zabrał ze sobą na wyprawę, więc ta informacja była tylko dodatkową kroplą do czary zachwytu, wypełniającej się jeszcze bardziej, gdy kotka skomentowała obecność syczącego nietoperza jedynie nonszalanckim „nic groźnego”. Może przez to, że jeszcze nie przyszło mu się zmierzyć z niczym co by na niego syczało i fukało (poza mamą Żabą, gdy miał jakąś szczególnie emocjonalną chwilę), wydawało mu się to czymś co mogłoby przestraszyć! Wyobraźnią wędrował dalej z Królikiem, Wieszczem i oczywiście Księżyc przez wąski korytarz, napotykając rozwidlenie dróg i nabrał powietrza głośno do płuc, kiedy kotka doszła do kulminacyjnego momentu, zdradzając czym była owa jaskinia. To, tak naprawdę już wiedział, ale poniesiony melodią opowieści nie potrafił zareagować inaczej.

- Och o starym obozie? Tylko tyle, że plemię opuściło go po zejściu lawiny, ale… nikt nie chce szczególnie opowiadać o tym co się stało. To musiało być ciężkie przeżycie – odparł dość cicho. Nie potrafił wyobrazić sobie jak to musiało być stracić bliskich tak nagle. Sam stracił co prawda część rodzeństwa, ale jakkolwiek przerażająco by to nie brzmiało, przez to, że trafił w bardzo młodym wieku do lecznicy i nie mógł ich poznać, albo spędzić z nimi czasu, myśl o tym, że nie wiadomo co się z nimi stało, i że już najpewniej nigdy się nie zobaczą była co prawda smutna, ale nie była w żaden sposób bolesna.

Gdy do uszu kocura dotarło imię poprzedniego Wieszcza, jego głowa przekręciła się nieznacznie na bok. Jeszcze nigdy wcześniej nie słyszał jak ten się nazywał i właściwie to potrzebował chwili aby przypomnieć sobie jakie imię nosił ich Wieszcz, zanim przejął tą rangę. Jak o tym pomyśleć, to musiało być dziwne tak nagle „stracić” to jak się nazywało. Czy jego najbliżsi mimo wszystko nazywali go Wiatem Gwiżdżącym pośród Skał? Najpewniej nigdy się nie dowie. Jego myśli skupiły się zamiast tego na dalszych słowach kotki, opowiadającej o dość makabrycznej przeszłości plemienia.

- To prawda – odparł na jej pytanie, a uszy, które położył mu się po głowie, zdradzały że odczuwał lekki skrępowanie tym, że w ogóle pytał o to kogokolwiek wcześniej. Mógł tym rozdrapać stare rany, nie zdając sobie sprawy tak naprawdę jak przerażające było to wydarzenie i nie chcąc nawet wyobrażać sobie co by czuł, gdyby coś takiego przytrafiło się po raz kolejny. Gdyby nagle stracił koty, które coś dla niego znaczyły, a plemię tak wielu swoich członków. – To musiało być ciężkie dla Wieszcza i Królika Kicającego ku Kwiecistej Kniei być tam znowu - zauważył wędrując nieco nieobecnym wzrokiem po okolicy, nie mogąc jednak skupić się na krzewach i drzewach, myślami wciąż w jakiś sposób będąc uwiązanym w jaskini.

- Mhm… myślę, że chętnie tam kiedyś pójdę – odparł szczerze, przenosząc wzrok z terenów na Mistrzynię. Spoglądał na nią już zdecydowanie przytomniej, dzięki jej słowom wracając z karuzeli rozmyślań na powrót na ziemię. Nie wiedział przy tym, że Księżyc trochę źle zinterpretowała jego słowa. To nie tak, że Brzask był skrępowany rozmową. Nią był co prawda przejęty, ale skrępowany był raczej faktem, że pytał o stary obóz nieodpowiednie koty, nie myśląc nad tym, że te wspomnienia były dla nich po prostu przykre. – O… w takim razie też postaram się ich tu nie zbierać… chociaż czy jest jakiś sposób, żeby odróżnić te, których Wieszcz potrzebuje od tych, które są tylko ładne?

Point zdawał sobie sprawę, jak wygląda kilka ziółek leczniczych. Konkretnie tych, które Wieszcz podawał mu podczas choroby, jednak o reszcie nie miał pojęcia. Może wszystkie miały kwiatki tego samego koloru, albo jakiś specjalny kształt liści? Cokolwiek, co sprawiłoby, że nie marnowałby tych cennych roślin przez nieodpowiednią metodę zebrania na ozdoby.

Na kolejne słowa kotki, aż się wyprostował i machnął gwałtownie ogonem. Czy chciała, żeby teraz coś upolował? Szybko okazało się, że nie.
- Oczywiście, że pamiętam – zapewnił gorliwie. – A wiesz, ja sobie myślę, że to trochę dawanie mi fory, ale skoro sama to zaproponowałaś, to chętnie – stwierdził wyszczerzając do niej zęby w szerokim uśmiechu.

Pokiwał łebkiem na jej wyjaśnienia dotyczące roślin i odetchnął z ulgą. Skoro Księżyc tego nie wiedziała (a wiedział naprawdę dużo!), to najwyraźniej nie była to jakaś powszechna wiedza i nie popełnił jakiejś wielkiej wpadki, zbierając to co mu się podobało, bez zasięgnięcia wcześniej informacji na ile ta roślina może być przydatna. Nie był pewny przy tym czy kłopotanie Wieszcza takimi pytaniami było konieczne, no bo przecież musiałby opisywać mu każdą roślinę zanim ją zerwał. W takim układzie Wieszczowi mogłoby zabraknąć czasu na cokolwiek innego niż rozmowy z pointem.

- Szczerze to nie wiem wiele o polowaniu, więc nie mam pojęcia. Możliwe, że to proste jak oddychanie – stwierdził nonszalacko wzruszając barkami, ale krzywy i psotny uśmiech zdradzał, że żartuje. Następnie nadstawił uszu, wysłuchując dokładnie na czy tropienie polegało. No tak… do tej pory, trochę głupiutko, ale myślał, że Łowcy po prostu chodzili i czekali, aż jakąś zwierzynę zobaczą. Tropienie jej miało jednak dużo więcej sensu. W końcu mogliby mieć pecha i nie zobaczyć danego dnia żadnej. – Myślę, że rozumiem… - odparł rozglądając się uważnie po okolicy, badając przede wszystkim ziemię. – Księżycu Schowany we Mgle, czy to można zaliczyć do tropu? – Zagadnął wskazując ruchem głowy na sporą ilość króliczych bobków przy jednym z krzewów.

O! Wyglądało na to, że Księżyc, mimo że była Strażniczką, to potrafiła polować! Błękitne ślepia rosły i rosły z każdym słowem Mistrzyni, stając się w końcu tak wielkie, że istniała obawa, iż zaraz wypadną mu po prostu z oczodołów. No niesamowite! Jego Mistrzyni była po prostu super i kropka.

- Em… ogon i łeb równo z grzbietem… iść pod wiatr… jejuniu… nie dać się zauważyć… - powtarzał zasady, ale oj dużo było tych informacji. Czy łowcy już tak po pierwszym razie, bez konkretnej demonstracji umieli złapać zwierzynę? W takim razie dzięki Przodkom miał zostać Strażnikiem, bo ich treningowi mógłby nie podołać. Na pytanie kotki przełknął głośno ślinę, ale zaraz stanowczo kiwnął głową. No przecież nie podda się bez spróbowania, a nawet jakby miał się wygłupić, to przynajmniej będą mieli się z czego pośmiać. – Pewnie! Proste jak połknięcie rybki, co nie? – Stwierdził z lekkim uśmiechem. – To idę ten… szukać tropów – i powiedziawszy to ruszył przed siebie.

Bobki były już jakimś początkiem, ruszył więc w ich stronę. Nie miał zamiaru wąchać odchodów zwierzyny, raczej wątpiąc, że pomoże mu to w wytropieniu ich właściciela, ale mogło wskazać w jakim kierunku warto szukać, prawda? Obchodził więc kępy krzaków węsząc w powietrzu i rozglądając się za czymkolwiek co zdradziłoby mu, w którym kierunku się poruszać, aby odszukać zwierzątko.

Point całkiem dobrze bawił się przy tropieniu. Był to w końcu rodzaj jakichś dość trudnych podchodów, gdzie trzeba było wytężyć zmysły i skupić się na wskazówkach przygotowanych przez otoczenie. Najpierw były to ślady. Powtarzający się schemat podłużnych i bardziej owalnych odcisków na rozmiękłej po deszczu ziemi. Potem doszedł zapach. Ten był zdecydowanie trudniejszy do śledzenia, niż wizualne tropy, jednak widać wrodzony koci instynkt i spora doza szczęścia sprawiły, że przed jego oczami w końcu ukazała się nagroda w tej zabawie. Ale, jak to już z podchodami bywało, nic za darmo, najpierw czekało zadanie.

Umysł kocura zaczął pracować na najwyższych obrotach, kiedy starał się w momencie przywołać wszystkie uzyskane od Mistrzyni informacje. Zbyt długie zwlekanie i zastanawianie się, mogłoby skończyć się w końcu ucieczką królika. Ogon i łeb przybrały wyćwiczoną w sparingach pozycję. Ugięte łapy, ogon wysoko, głowa zasłaniająca gardło… ach, nie momencik, głowa na równi z grzbietem. Ruszył tak przed siebie, dość instynktownie stawiając ciszej łapy, czy raczej przynajmniej ciszej niż zwykle, a było to nie lada wyzwaniem, zwłaszcza pod presją czasu. Należał w końcu do tych osobników, których przez swoją sporą aparycję i niekoniecznie poprawny chód (czy lepiej powiedziawszy, niestandardowy) zwykle dało się usłyszeć, zanim jeszcze otworzyli pyszczek. W tym wszystkim nie mrugał i nie spuszczać błękitnych ślepi z długouchego. W razie czego pobiegnie za nim!