Nim zdążyła cokolwiek zrobić, została przyciśnięta do ziemi przez wielkie łapska Gradowej Łapy. Usiłowała przeturlać się w bok, jednak najwidoczniej nie zdążyła, bo przesunęła się zaledwie o krok, a to zbyt mało, by uciec przed przeciwnikiem! No, trudno! Z tej sytuacji można wyjść równie prosto, co z poprzedniej, od razu się zorientowała. Gradowa Łapa przypierał ją do ziemi, więc aby go od siebie odsunąć, zamierzała sprzedać mu kilka solidnych kopów w brzuch lub inną część ciała, która akurat byłaby blisko. Mocno? Mocno, bo to żadna zabawa, a najprawdziwsza walka! Spodziewała się, że syn od razu odskoczy, jednak kto wie, może okaże się mniej przewidywalny?

Poczułem po chwili, jak matka kopie mnie w brzuch, kiedy łapami uciskałem jej barki do ziemi. Przez chwilę miałem zamiar, aby odwdzięczyć się pięknym za nadobne i uderzyć łapami w brzuch starszej kocicy, jednak robiła to o wiele mocniej, niż się spodziewałem. Dlatego syknąłem i odskoczyłem na bok, aby kotka mogła wstać, no i żeby przestała mnie kopać. Na szczęście nie miała wyciągniętych pazurów, bo moje wnętrzności by już leżały na ziemi.

Syknięcie Gradowej Łapy świadczyło o sile kopów zadawanych przez Golcową Gwiazdę. Kocica spodziewała się, że spowoduje to odskok przeciwnika, co z kolei uwolniłoby ją z uścisku i... Dobrze, bo stojąc na ziemi na pewno łatwiej będzie jej walczyć. Przy okazji miała wrażenie, że ziemia coraz bardziej opuszcza jej oczy i za chwilę całkowicie zniknie. Tak też się stało! Zamrugała kilka razy, by zorientować się o pozycji Grada. Odskoczył w bok, niedaleko. Poderwała się więc na równe łapy i podjęła próbę skoku, kolejnego. Zamierzała skoczyć oponentowi na plecy i chwycić się jego grzbietu, skąd mogłaby wykonywać następne ataki. Ale to później. Najpierw musi się na ten grzbiet dostać!

Po chwili oprzytomniałem, a również i ziemia uciekła z moich oczu. Zamrugałem szybko, a widząc szybującą w moją stronę matkę, odskoczyłem na bok, już trochę dalej, aby mnie nie dosięgła. Położyłem po sobie uszy, aby czasami nie zostały mi brutalnie oderwane. Miałem nadzieję, że odskok w bok da mi na tyle miejsca, abym mógł później komfortowo zaatakować przeciwniczkę.

Potężny skok. Zapewne udałoby jej się na Gradową Łapę wskoczyć, gdyby nie fakt, że syn zaraz zabrał się na unik. Zwinnie i szybko zmienił swoje położenie i stał teraz nie przed, a obok Golcowej Gwiazdy. Ta zetknęła się z ziemią, jednak udało jej się wylądować stabilnie. Przeciwnika mogła jedynie musnąć, w momencie, gdy odskakiwał, lecz nie mogło mu to zrobić żadnej krzywdy. Lepiej dla niego.
Tym razem zamiast atakować, postanowiła unikać. Wlepiła spojrzenie w oponenta, będąc przygotowaną na odskok, gdy ten postanowi zaatakować. Chciała dać mu szansę, skoro jego obecna pozycja jest tak korzystna.

Patrzyłem się przez chwilę na matkę, położyłem uszy bardziej po sobie. No... dobrze. Skoczyłem w stronę jej boku, mając nadzieję, że Golec niejako nabierze się, że będę tam atakować, aby później odskoczyć w stronę jej barków, łapami złapać barki i w nie uderzyć. Miałem nadzieję, że matka się przewróci, dzięki czemu znowu będę miał szansę, aby ją przyszpilić do ziemii.

Golcowa Gwiazda od razu założyła, że przeciwnik będzie chciał atakować w jej bok. Skoczył w jej stronę, a ona z uśmiechem na twarzy odskoczyła na bezpieczną odległość. Zamierzała teraz atakować, jednak... Została nieco zbita z tropu, bowiem łaciaty znalazł się przy jej barkach. Uderzył i zrobił to wystarczająco mocno, by ją przewrócić. Usiłowała utrzymać się na łapach, jednak... No, nic dziwnego, że miała z tym problemy! W rezultacie leżała teraz na ziemi, znów przybita przez Gradową Łapę. Teraz jednak, zamiast atakować, postanowiła podjąć próby uwolnienia się spod ciężaru. Zaczęła się szarpać, licząc, że to zwolni uścisk i zwinnie będzie mogła się wyślizgnąć. Jeszcze ma na to trochę sił!

Teraz nie wiedziałem trochę co zrobić, bo niby powaliłem matkę na ziemię. Gdyby to była walka na pazury zaatakowałbym jej gardło czy brzuch, w ten sposób pozbawiając matkę dużej ilości krwi... Tylko że jej krzywdy nie chciałem zrobić. Dlatego zamiast tego zamierzałem łapami uderzyć w barki, tak, aby być pewnym, że przytrzymam ja przy ziemi. To było trudniejsze, bo Golcowa Gwiazda zaczęła się szarpać i powoli wyślizgiwać mi się z łap.

Szarpała się niczym sarna we wnykach. Dzięki temu nie tylko wyślizgiwała się spod łap Gradowej Łapy, ale również unikała jego ciosów, a przynajmniej w jakimś stopniu. Udało mu się uderzyć ją w barki, jednak nie był to atak tak silny, jakby kocur chciał, by był. Wszystko za sprawą ciągłego ruchu przywódczyni. A ta nie zaprzestawała prób wymknięcia się. Wciąż się szarpała, dając łaciatemu jeszcze jedną szansę na atak.

Kocica szarpała się mocniej niż wcześniej, jakby znalazła teraz jakąś energię, żeby się uwolnić od mojego uścisku. Próbowałem dalej uderzać w jej barki, jednak ostatecznie kompletnie nie trafiłem, a Golcowa Gwiazda miała otwartą ścieżkę do tego, aby się wyślizgnąć i uciec.

Kolejne próby uwolnienia się były bardziej skuteczne, niż te poprzednie. Gradowa Łapa przez cały czas usiłował uderzyć ją w barki, jednak nawet, jeżeli trafiał, to kocica kompletnie to ignorowała. W końcu udało jej się wyślizgnąć spod tej kupy futra. Wstała wtedy i odskoczyła w tył, nieco niezdranie.
- Dobrze. Dobrze ci poszło. - Mruknęła, oddychając ciężko. Być może terminator nie był tak bardzo zmęczony, jak ona, ale... Nic w tym dziwnego. Starość nie radość, młodość nie wieczność. - Będziemy ćwiczyć, często, ale krótko. - Oznajmiła. Nie mogła sobie pozwolić na długie, wyczerpujące walki dla Gradowej Łapy. Wtedy sama padłaby trupem! Do takich musiałaby pożyczyć czyjegoś terminatora, by mógł poćwiczyć z jej własnym. Nadzorowanie też jest przecież ciekawe! Z przeciwnikiem na takim samym poziomie Gradowa Łapa na pewno... Odżyje.
- Jeszcze nie wracamy do obozu. Pomyślałam, że mogę cię nauczyć łowić ryby, jeżeli tego chcesz. Wcześniej się nie chwaliłam, ale potrafię co nieco. - A może jednak wspominała? Nie pamięta! To jedna z tych rzeczy, które całkowicie wypadły jej z głowy. Co najgorsze, z każdym kolejnym księżycem takich rzeczy jest coraz więcej. Ale nie sądziła, że to powód do odwiedzenia lecznicy. Żadne zielska nie przywrócą jej pamięci! - Chodź. Masz jakieś pytania co do walki? Spostrzeżenia? Wątpliwości? - Bo mogą sobie porozmawiać w trakcie drogi do Zimnej Toni. Chyba są tam ryby, co nie? Miała wrażenie, że to właśnie tam łowiła je ze Słodkim Nektarem. Ale... Ale tak właściwie nie ma co do tego pewności.

W końcu matka przerwała walkę, dlatego stanąłem prosto i otrzepałem się z ziemi i kurzu. Wziąłem głęboki wdech, spojrzałem na Golec. Skinąłem na jej słowa dotyczące ćwiczeń. Mi to na łapę.
Nie mniej jednak kiedy matka pochwaliła się, jeszcze raz, tym, że potrafi łowić ryby, poczułem jak coś we mnie strzela. Pomimo rozmowy na ostatnim treningu dalej nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że kocica się starzeje. Widać było już pierwsze siwe włosy na pysku Golec, jednak ja nie chciałem ich widzieć. I wiedziałem, doskonale wiedziałem, że matka nie zrobiła tego naumyślnie, jednak... zabolało, jakby mnie właśnie zdzieliła w pysk pazurami. Podczas pierwszego dnia treningu mówiła, że może mnie nauczyć łowić ryby. Teraz znowu o tym powiedziała, ale to nie brzmiało tak, jakby się po prostu Golcowa Gwiazda chciała przechwalać. Po prostu faktycznie zapomniała. Starzała się. Nie chciałem, aby się starzała. Nie chciałem myśleć o tym i o dniu, kiedy...
— N- Nie chwaliłaś się. Chętnie — mruknąłem chrapliwym głosem, po czym ruszyłem za kocicą. Ogon ciągnąłem trochę po ziemi, a na jej słowa drgnąłem uszami. Po chwili namysłu tylko zaprzeczyłem ruchem głowy.
— Chyba, że ty coś... zauważyłaś. Chętnie poznam twoje przemyślenia.

Chętnie. A więc postanowione! Gdyby Gradowa Łapa nie chciał uczyć się łowić to... Nie zmuszałaby go do tego. Zapewne wróciliby wtedy do obozu lub przećwiczyliby to, czego go już nauczyła. Łowienie to przecież nie jest coś, co koniecznie muszą znać. Umiejętność ta jest raczej... Pewnym wyróżnieniem, w końcu nie wszyscy ją posiadają. W Klanie Wichru zaledwie kilku wojowników wie co i jak. Nie wszyscy przekazują tę wiedzę dalej i... Szkoda, bo na pewno mogłaby się ona przydać podczas Pory Nagich Drzew chociażby.
- Zauważyłam, że radzisz sobie świetnie, to przede wszystkim. - Uśmiechnęła się, zerkając na Gradową Łapę wyłącznie kątem oka. Wzrok miała raczej skupiony na otoczeniu, by przypadkiem nie zboczyli z trasy i nie znaleźli się, no nie wiem, gdzieś po przeciwnej stronie. - Dużo atakujesz, a to dobrze. Masz naprawdę sporo siły! I myślisz. Wyprowadzane ciosy są przemyślane, nie atakujesz na oślep. A! A ten rzut ziemią wyszedł ci mistrzowsko. Dobrze, że pamiętasz w jaki sposób możesz sobie ułatwić. - Bo nie wszyscy terminatorzy z oślepień korzystają, a bynajmniej nie na początku, podczas tych pierwszych walk. Zupełnie tak, jakby o tym zapominali lub, co gorsza, uważali to za nieskutecznie. Niesłusznie!

— ...dziękuję — nieprzyzwyczajony do pochwał delikatnie uciekłem wzrokiem na bok, idąc jednak cały czas za matką. Znałem tereny po których się poruszaliśmy, dlatego też moje kroki były pewne i szybkie. Nadążałem nad krokiem matki, może czasami delikatnie ją przeganiając. W takich momentach się zatrzymywałem w miejscu i czekałem na kocicę.
— Już skończyłem podstawowy trening, prawda? Masz jakieś pomysły na moje imię? — zapytałem się, z czystej ciekawości. Nie zamierzałem bardziej się dopytywać, jeśli matka miałaby to zachować w tajemnicy na niespodziankę, ale byłem...ciekaw.

Nie była zaskoczona faktem, iż co jakiś czas Gradowa Łapa wyprzedza ją, a później zatrzymuje się, by na nią poczekać. Za pierwszym razem, wtedy gdy pokazywała mu tereny Klanu Wichru, szedł nieco z tyłu. Jak widać wzięło się to tylko i wyłącznie z nieznajomości rewirów, a nie z jakiejś... Nieśmiałości, czy wycofania. To dzięki temu mogła być zdziwiona. Jednocześnie przyśpieszyła nieco kroku, nie chcąc, by kocur czekał na nią zbyt długo. Nie chciała wycieczki opóźniać! Wystarczy... Trochę szybciej przebierać łapami, to nie może być takie męczące.
- Tak. Na następnej ceremonii zostaniesz mianowany, razem z Deszczykiem. Z tym, że Twój brat zostanie terminatorem. - Wspólna ceremonia. To nie miało być tak, mieli być mianowani razem, jednak ta przeklęta choroba pokrzyżowała wszystkie plany. Golec nie pamiętała w jakim dokładnie wieku jej drugi syn zachorował. Pamiętała wyłącznie, że był wtedy kocięciem. Trafił do lecznicy i... Cóż, pozostał w niej aż do teraz, wyzdrowiał przecież niedawno. Wyjątkowo złośliwe choróbsko. - Imię? Przyznam szczerze, że miałam w głowie kilka pomysłów, ale... Wyleciały mi z głowy. Spokojnie, jestem przekonana, że wrócą! - Zastanawiała się nad imionami dla swoich dzieci już dawno temu. Miała coś dla Gradzika oraz dla Deszczyka, ale cóż... Pomysły wyparowały! Sądziła, że to chwilowe, jednak... - Masz jakieś specjalne prośby? Daj znać, dla mnie to nie problem. W końcu to Twoje imię, nie moje. - Gdyby jednak jej się nie przypomniało, to wolała zapytać. Z resztą, pyta nierzadko i to nie tylko swoich terminatorów! Są czasami tacy, którzy sami przychodzą z propozycjami, a ona na nie przystaje, bo... Dlaczego nie miałaby? Jeżeli się komuś dane imię podoba to nie ma powodów, by mu nadawać inne, no chyba, że... To zaproponowane przez młodzika jest śmieszne i głupie. Takiej sytuacji na szczęście jeszcze nie miała!

Wspólna ceremonia z bratem brzmiała... dobrze. Mimo tego, że nie była taka, jaka miała być. Ale brzmiała i tak dobrze. Ja będę obok dla niego, a on będzie obok dla mnie. Brzmiało to dobrze.
— Już wiesz kogo mu dasz? — mruknąłem. Kolejne pytanie, czysto z ciekawości. Ciekawość powiedziała mi, aby zadać to pytanie, a również i ostrożność mówiła, żeby w razie czego zaprzeczyć, jeśli Golcowa Gwiazda chciała mi dać mojego brata na wychowanka. Wątpiłem w to, oczywiście! Jednak warto było się zabezpieczyć.
Zimny dreszcz przebiegł po moim grzbiecie, kiedy matka wspomniała, że pomysły wyleciały jej z głowy. Poniekąd, normalne słowa. Jednak w ustach starszej kocicy... były dość straszne. Strzepnąłem końcówką ogona, aby pozbyć się nagłych emocji.
— Ah. Nie. Po prostu byłem ciekaw — mruknąłem, przenosząc wzrok na drogę przed siebie. — Opowiesz mi o tym, jak się łowi ryby?

Czy wiedziała? Tak. Od początku. To było coś, o czym nie mogła zapomnieć, bo... Przypominała sobie praktycznie co chwilę. Każdego ranka, gdy budziła się z nadzieją, że to właśnie dziś jest ten dzień, w którym Deszczyk opuści lecznicę, żywy i zdrowy. Nigdy to nie nastąpiło. Aż do teraz. Proces ten trwał jednak czas długi, przez co sytuacja oraz plany uległy zmianie. W rezultacie... Jeszcze nie podjęła decyzji. Znów będzie musiała się zastanowić, bo przecież nie odda swojego dziecka w łapy, no nie wiem, na przykład Pliszkowego Dziobu. W ostatnim czasie wojowniczka nie robi nic, do czego można by się przyczepić, jednak... Golcowa Gwiazda nie ufa jej na tyle, by mianować ją na mentorkę swojego syna.
- Nie wiem, muszę to przemyśleć. Ale na pewno nie będę to ja, ani Ty. Ja... Chyba pora skończyć z trenowaniem, odejść w cień. Poza tym chcę, by Deszczyk otworzył się na inne koty. To znaczy, wiesz, zna tylko nas. Chcę, by poznał resztę klanu. - Krótko i szczerze. Choć nie chciała, była przekonana, że to już czas, by odejść na emeryturę. W Klanie Wichru są młode, ambitne koty, które chcą się wykazać. Ona nie powinna im tego uniemożliwiać. Pracowała ostro za młodu i teraz trzeba w końcu odpocząć, zająć się czymś innym.
- Tak. Ale nie ma dużo do opowiadania. Tak jak w przypadku polowania na lądzie, liczy się cierpliwość. Głównie chodzi o to, by nieruchomo czekać na rybę, mając w wodzie zanurzoną łapę. Gdy ofiara się pojawi, wtedy przychodzi ta... Żywsza część łowów. Trzeba szybko wyrzucić ją na brzeg i tam dobić, jeżeli jeszcze jest żywa. A! I trzeba pilnować, by nie rzucać cienia na taflę wody, bo to ryby płoszy. - No i nic poza tym. Sądziła, że Gradowa Łapa nie będzie miał pytań z tym związanych, jednak... Milczała, gdyby się jakieś pojawiły. O łowieniu nie wie zbyt dużo, lecz postara się udzielić odpowiedzi. - Już za moment Zimna Toń, będziesz mógł spróbować. - Dodała tylko, wypatrując zbiornika wodnego. Jest przed nimi, stąd już go widać. Kilka susów i znajdą się tuż obok!

— To dobrze. W sensie rozumiem. Obawiałem się, że będziesz mi go chciała dać, dlatego też spytałem — odparłem na słowa matki, zamyślając się na chwilę. Nie chciałbym trenować własnego brata. Jeszcze coś by się stało na treningu, a nie byłem doświadczony, praktycznie w ogóle.
Słuchałem matki przez moment, patrząc się to na nią, to na drogę przed sobą. Nie chciałem się nagle potknąć o drewno i rozwalić sobie pysk. Dlatego uważnie jej słuchałem, a gdy skończyła, skinąłem delikatnie głową. Było zrozumiałe. Było dość proste. A może się okazać, że najgorszą częścią łowów będzie zimno wody.
Dlatego też dreptałem obok, blisko. Skinąłem delikatnie głową na jej ostatnie słowa, że zaraz będę mógł spróbować sam. Poczułem delikatny zastrzyk ekscytacji. Może coś złowimy akurat dla Klanu. Ale czy ktokolwiek w Wichrze lubił ryby...? Eh.

Obawy Gradowej Łapy były dla Golcowej Gwiazdy słuszne. Na jego miejscu pewnie czułaby się tak samo! Pierwsi terminatorzy są niejako eksperymentami dla wojowników, którzy dopiero co zostali mentorami. Poleganie na wspomnieniach z własnego treningu nie zawsze jest skuteczne. Czasami mimo tego, że się chce, nie jest się w stanie uczyć terminatora skutecznie. Często wynika to ze złego dobrania, to znaczy w sytuacji, gdy uczony i jego mistrz się nie dogadują. Charaktery różnią się za bardzo. Golcowa Gwiazda stara się zapobiegać sytuacjom niezgody i... Do tej pory wychodziło jej to całkiem nieźle. Nie miała jeszcze sytuacji, w której młodzikowi trzeba było zmienić mentora z powodu ciągłych kwasów i ogólnego braku nici porozumienia.
Dotarli do stóp Zimnej Toni. Gradowa Łapa na temat łowienia nie miał żadnych pytań, tudzież od razu mogli przejść do części praktycznej. Woda... Może być jeszcze zimna, ale nie lodowata. Nie powinni się przeziębić!
- No! To do dzieła! Spróbuj złowić swoją pierwszą rybę! - Poleciła z entuzjazmem, po czym przyśpieszyła kroku, by usiąść gdzieś na brzegu. Starała się nie rzucać cienia na taflę wody, by łaciatemu nie przeszkadzać. Sama nie miała zamiaru polować, a bynajmniej nie teraz. Najpierw poobserwuje to, jak idzie Gradowej Łapie. Może będzie mogła dać mu parę rad, chociaż sama nie wie zbyt dużo.

Kiedy dotarliśmy do Zimnej Toni, usiadłem na brzegu. Przez chwilę obserwowałem miejsce, a później skuliłem się tak, aby nie rzucać cienia na taflę wody. Jedną z łap zanurzyłem w wodzie, czując zaraz, jak po grzbiecie biegnie cała parada zimnych dreszczy. Nieprzyjemnie. Próbowałem jednak nie ruszać się, aby nie wzbudzić podejrzeń łuskowych zwierząt, i... czekałem?