Woda była zimniejsza, niż Golcowa Gwiazda zakładała. Terminator prędko się o tym przekonał i to doszczętnie, bowiem minęło trochę czasu nim pierwsza ryba zbliżyła się do jego zanurzonej łapy. Podczas łowienia kocur na pewno doceni to, jak szybko zwierzyna wpada w łapy, gdy poluje się na lądzie!
Ryba, która podpłynęła, była niewielka i zwyczajna, jeżeli chodzi o ubarwienie. Kręciła się wokół łapy kocura, badając ją dokładnie. Nie zorientowała się, że może być to zagrożenie, którego nie zdąży uniknąć, gdy terminator przejdzie do akcji. To już ta pora, atak z zaskoczenia!

Po chwili podpłynęła ryba. Zmrużyłem oczy, i starając się nie rzucać cienia na wodę, szybkim ruchem starałem się wyrzucić rybę z wody na brzeg. Jeśli to by mi się udało, na brzegu już spokojniej dobiłbym pazurami zwierzę. Nie będzie to łatwe zadanie, ale chciałem włożyć w to całą siłę, aby być pewnym, że się uda.

Ruchy Gradowej Łapy były nie tylko szybkie, ale również zwinnie. Być może to właśnie to pozwoliło kocurowi wyrzucić rybę na brzeg, a później prędko dobić ją, by nie cierpiała zbyt długo? No, najpewniej! Gradowa Łapa ma najwidoczniej wrodzony talent do łowienia ryb.
- Pięknie! I jak ci się podobało? Mniej męczące niż polowanie na lądzie, co nie? - Ale czy lepsze? Nie potrafiła ocenić! - Skosztuj ryby. Chyba jeszcze nie miałeś okazji ich jeść? - Na stosie w końcu nie pojawiają się one zbyt często. A szkoda! Są naprawdę pyszne, mimo, że wcale na takie nie wyglądają. I dobrze. Dzięki temu mniej kotów je lubi.

Po chwili rybę faktycznie złowiłem, i w delikatnym amoku tę zabiłem. Otworzyłem zaraz szeroko oczy, zamrugałem kilka razy. Spojrzałem na Golcową Gwiazdę, kiedy zaczęła mówić. Chwilę milczałem.
— Owszem. Jest... ciekawe — odparłem, zaraz delikatnie drgając wibrysami. Było mniej męczące, ale musiało się być o wiele bardziej zwinnym niż przy zwykłym polowaniu. Nie mniej jednak chyba polubię łowienie ryb. Może bym nauczył Sójkę, jeśli by chciała?
— Nie miałem, prawda — dodałem po słowach matki. Położyłem na moment po sobie uszy, a po chwili ugryzłem kawałek ryby. Smakowała... inaczej? Trochę jakbym jadł trawę, ale taką mdłą, z dodatkiem wody. Dużo wody. Przełknąłem kawałek mięsa, a później szybko oblizałem pyszczek. — Chcesz się, ehm, podzielić?

Ciekawie? To chyba znaczy, że dobrze! Taką przynajmniej Golec miała nadzieję. Jeżeli Gradowej Łapie spodoba się łowienie to będą mogli od czasu do czasu się na rybki wybierać. Po ukończeniu treningu nie będą się widzieć tak często, jednak matka zawsze znajdzie czas dla swojego syna. Albo na odwrót, bo to raczej on będzie tym zabieganym i pochłoniętym obowiązkami. Wkręci się w życie wojownika, a wtedy... Przepadnie całkowicie! Sama czuła się tak, gdy została przywódcą. To wszystko było takie nowe i takie inne. Na początku była bardzo zabiegana. A teraz? Nawet nie ma na co narzekać, zazwyczaj.
Kocur wgryzł się w rybę, a ona obserwowała to z wielką fascynacją. To ten pierwszy raz, musiała się przyglądać, by widzieć reakcje Gradowej Łapy. Ryba w końcu smakuje całkowicie inaczej, niż mięso lądowej zwierzyny. Smak jest niepowtarzalny i... Niełatwo o nim zapomnieć! Smacznie.
- Nie, nie! Delektuj się, myślę, że nieprędko będziesz miał okazję znaleźć rybę na stosie. - Mało kiedy się takowe widuje, a już na rano nie wtedy, gdy temperatury są niskie. Nikt nie lubi łowić, gdy jest zimno! - Zjedz rybę, a później... No, myślę, że możemy wracać. No chyba, że chcesz jeszcze coś złowić. A tak poza tym to... Przerobiliśmy już wszystko co było w planie. Niedługo obędzie się Twoja ceremonia. Bądź gotowy. - Powiedziała to z szerokim uśmiechem wymalowanym na mordce. Gradowa Łapa nie dość, że zostanie wojownikiem to w dodatku będzie dzielił ceremonię z bratem. Szkoda tylko, że Deszczyk nie będzie mianowany z okazji ukończenia treningu, a przez to, że w końcu udało mu się wyzdrowieć. Ale dobre i to, nieprawdaż?

Na słowa Golcowej Gwiazdy delikatnie drgnąłem wibrysami rozbawiony. No tak. W Klanie Wichru nie kultywowało się polowania na ryb, tudzież łusek i płetw raczej się na stosie zwierzyny w obozie nie zobaczy.
— Rozumiem — mruknąłem w odpowiedzi, aby zacząć się pożywiać rybą bardziej. O ironio, smakowała mi. Nie była taka zła, to na pewno. Gorsze pewnie są... ropuchy i tego typu rzeczy. Kiedy pożywiłem się już całą rybką, bo była ona niewielka, usiadłem i zacząłem sobie myć pysk łapą.
— Będę — odparłem, czując dreszcz podniecenia na myśl o ceremonii. Chciałem, aby wszystko poszło sprawnie i po myśli. Miałem taką nadzieję, i nadzieję tylko mogłem mieć.
Kiedy wracaliśmy do obozu milczałem. Przynajmniej przez dłuższy czas. Przełknąłem ślinę, aby w końcu słabo zbliżyć się do matki i przytulić się do jej boku.
— Dziękuję za przeprowadzenie mi treningu, mamo. Na prawdę cię, wiesz, kocham — uśmiechnąłem się do niej. Dość krzywo, ale był to uśmiech. Było to coś, co chciałem jej od dawna powiedzieć. Tylko, że jakoś mi to przez gardło nie mogło przejść, bo za każdym razem jak próbowałem, to gdzieś to stawało. Ale to chyba tak, że im starszy jesteś, tym bardziej poznajesz swoje uczucia, i ich jakoś tak nie odrzucasz. Przynajmniej tak mi się wydawało.

[zt]