Golec chorowała. Na początku miała "przerwę" spowodowaną szczurzymi ranami. Gdy one się zagoiły, nieszczęśliwie się przeziębiła,co tylko przedłużyło jej pobyt w lecznicy. A synuś, biedny mały Gradzik był zmuszony czekać bezradnie, aż matka będzie w stanie zacząć jego trening. Liczyła, że nie ma jej tego za złe. W przeciwnym razie miałaby wyrzuty sumienia, nawet jeśli doskonale zdaje sobie sprawę, że okoliczności nie były jej winą.
Umówiła się z kocurem przy wyjściu z obozu. Czekała tam na niego o poranku. Mimo Pory Opadających Liści było dość ciepło i słonecznie. Co będą dzisiaj robić? Czym zajmą się w pierwszej kolejności? A to zależy już od Gradzika. Matka w taki sposób miała zamiar zrekompensować mu brak treningu przez ten księżyc.

Pojawiłem się rano, przy wyjściu z obozu. Tak jak Golcowa Gwiazda mi powiedziała. Niezmiernie się cieszyłem z tego, że mogę w końcu żyć pełnią tego, co zostało mi przedstawione. Umyłem się, zjadłem, wyspałem. Byłem gotowy.
Stanąłem obok matki, delikatnie kiwając jej głową na przywitanie.
— Jak się czujesz? — zapytałem, bo po pierwsze, byłem ciekaw, po drugie... jeśli mama czułaby się dalej niespecjalnie dobrze, to mogłem jeszcze poczekać. Czekałem księżyc, czy ile tam, to mogłem poczekać jeszcze trochę. Liczyło się zdrowie matki i to, czy będę dobrze wytrenowany. A nie czas mojego treningu. W sensie fajnie by było, jakbym skończył szybko trening, no ale to nie był najważniejszy wyznacznik.

Gradowa Łapa zjawił się szybko. Na twarz Golcowej Gwiazdy wstąpił radosny uśmiech, gdy tylko zauważyła syna. Nie musiała ruszyć ku niemu, bowiem sam się do niej zbliżył. Skinął głową, ale ona, zamiast zrobić to samo, przejechała językiem kilkakrotnie po jego głowie. Nie jest już kocięciem, ale... Zawsze będzie jej ukochanym synusiem.
- Już dobrze. - Krótko odpowiedziała, patrząc mu w oczy. Trwało to tylko moment, bo zaraz zarządziła opuszczenie obozu. W jakie miejsce pójdą najpierw? Hm... Wierzyła, że Gradzik przez ten cały czas nie wyszedł na klanowe tereny, a więc najlepiej będzie, jeśli przejdą się teraz do Rysiego Gąszczu. - A ty? Pewnie nie jesteś zadowolony, że Twój trening rozpoczął się z opóźnieniem? - Zapytała, gdzieś w trakcie zerkając na niego kątem oka. Być może chciała wyczytać odpowiedź z jego twarzy. - Idziemy do Rysiego Gąszczu. To miejsce, w którym będziemy trenować. - Wyjaśniła zaraz, jakby łaciaty zastanawiał się, gdzie właśnie idą. Nie byłoby w tym nic dziwnego.

Położyłem po sobie nieznacznie uszy, gdy matka zaczęła przejeżdżać językiem między moimi uszami. Można powiedzieć, że zostałem trochę sparaliżowany, dlatego też się nie odsunąłem. Ale chyba wszystkie matki takie są, eh.
Kiedy Mistrzyni zaczęła iść, ja podążyłem za nią, spokojnie rozglądając się wokół. Pytanie Golcowej Gwiazdy trochę mnie zbiło z tropu, i najpierw nie wiedziałem co powiedzieć... Chociaż później się to zmieniło.
— No nie byłem, ale najważniejsze jest twoje zdrowie. A chyba też dzięki temu poznałem trochę kotów, i w ogóle — mruknąłem w odpowiedzi, przypominając sobie moja rozmowę z Sójką. Od Sójki myśl przeszła do Rosy, a stąd do Deszczyka.
— Wiesz, jak się Deszczyk czuje? — zapytałem, spoglądając na pysk matki. Co jak co, heh, ona powinna wiedzieć, prawda? Na kolejne słowa przywódczyni delikatnie skinąłem łbem. Było to jasne.

Zauważyła, ale nie zwróciła uwagi na speszenie Gradowej Łapy. Wiedziała, że nie powinna go w taki sposób irytować, ale nie mogła się powstrzymać przez tym matczynym gestem! Bardzo go kochała, był jej synem, ukochanym dzieckiem. Razem z Deszczykiem, oczywiście! Nie wyobrażała sobie, by miała kiedyś któregoś stracić. To jedyne koty, które uważa za naprawdę bliskie. Tak bardzo, bardzo bliskie. To dlatego codziennie martwi się drugim synem, który już od dłuższego czasu leży w lecznicy. A co jeśli nigdy już z niej nie wyjdzie? Tego obawiała się najbardziej. Straty, której nie będzie mogła zapobiec. Bo co miałaby w takiej sytuacji robić, nie będąc medyczką i nie znając się w ogóle na medykamentach? Wierzyła, że Motyli Blask robi co w jego mocy, by wyleczyć łaciatego.
- Cieszę się, że znalazłeś sobie znajomych. Legowisko terminatorów jest pełne uczonych i na pewno za jakiś czas znajdziesz sobie przyjaciół, takich prawdziwych. - Uważaj tylko z kim się zadajesz. To zdanie przemknęło jej przez głowę, ale nie wypowiedziała go. Nie chciała, by Gradzik pomyślał sobie, że ingeruje w jego życie towarzyskie. Nie powinna tego robić, bo to jego sprawa! Z drugiej strony jednak obawiała się, że syn popadnie w złe towarzystwo. Że skutkiem tego będzie stan podobny do stanu Truflowej Łapy po starciu z krogulcem. Nie chciała, by jej dziecko kolegowało się z dziećmi Pochmurnego Świtu, niezależnie od tego jak bardzo dymnego wojownika lubi.
- Bez zmian. Wciąż jest chory i mam nadzieję, że uda mu się w końcu wyzdrowieć. Codziennie go odwiedzam. - Odpowiedziała, a jej głos nie był tak pogodny jak wcześniej. Czuła się zmartwiona, po prostu. Próbowała wierzyć, że lada moment Deszczyk wyjdzie z lecznicy, zostanie mianowany i dołączy do swojego brata. Miała już nawet wybranego dla niego mistrza! Od dawna nad tym myślała i... Teraz pozostaje tylko czekać.
- Jest coś, czego chciałbyś się nauczyć w pierwszej kolejności? Walka? Polowanie? Może coś jeszcze innego? Zawsze daje swoim terminatorom wybór, a więc w Twoim przypadku nie mogłoby być inaczej! - Powiedziała, gdy powolutku zbliżali się do Rysiego Gąszczu. Za niedługo Gradowa Łapa będzie mógł postawić tam swoją łapę ten pierwszy raz. O wrażenia zapyta go później.

Skinąłem delikatnie łbem, może trochę od niechcenia. Nie czułem, abym potrzebował jakiś przyjaciół, akceptacji innych kotów. Po prostu tego nie potrzebowałem, ale wiedziałem doskonale, że hej, przyjaciół powinno się zdobywać. Dlatego też chciałem poznać koty z Klanu, mniej czy bardziej. Prędzej mniej. Zastanawiałem się przez chwilę, czy nie powiedzieć matce o Sójce, jednak uznałem, że informacja ta potrzebna nie była. Ot, dzieliliśmy razem posiłek. Nic wielkiego.
Na słowa matki na temat mojego brata zmartwiłem się, dość mocno. Wierzyłem, że Motyli Blask jest kompetentny, w końcu został wybrany na tę rangę po coś, i że wyleczy Deszczyka, prędzej, czy później. Wolałbym prędzej, abym mógł z bratem w spokoju porozmawiać czy coś.
Pytanie przywódczyni delikatnie mnie zdziwiło, dlatego strzeliłem uchem, po chwili spoglądając na jej pysk. Zamyśliłem się na dłuższy moment.
— Polowanie. Dzięki temu będę miał użytek w Klanie większy, jakbyśmy zaczęli od czegoś innego — mruknąłem, kiwając po swoich słowach łbem, aby w ten sposób jeszcze je potwierdzić. Chyba dość dobre rozumowanie, prawda? Tym bardziej, że zaraz będzie znowu zimno.

Gradzik zażyczył sobie, by rozpocząć od polowania, a ona nie miała ku temu żadnych przeciwwskazań. Można nawet powiedzieć, że bardzo jej to pasowało. Jeśli kocur w pierwszej kolejności nauczy się polować to będzie mógł się w klanie przydać, szczególnie za niedługo, gdy przyjdzie Pora Nagich Drzew. Przyda się kolejna para łap do pomocy, by wykarmić klan!
- Mądre słowa. - Krótko skomentowała, dodając do tego skinięcie głową. Teraz Gradowej Łapie będzie się łatwiej uczyć, bo zwierzyna jeszcze nie pochowała się po kątach. W dodatku jest cieplej, a ziemi nie przykrywa gruba warstwa śniegu, która mogłaby utrudniać. Kocurek szybko to doceni! - Zacznijmy więc od polowania, ale najpierw - Mówiąc to zatrzymała się, bo właśnie dotarli do Rysiego Gąszczu. Rozejrzała się powoli, licząc, że ciemnowłosy zrobi to samo. Niech dobrze zapozna się z tym miejscem, bo... W końcu znajomość terenów i granic to jeden z punktów treningu. - To Rysi Gąszcz. Zazwyczaj to tutaj terminatorzy trenują. To miejsce zawdzięcza swoją nazwę wierzchołkom drzew, które przypominają pędzelki na rysich uszach. - Wyjaśniła, rzucając spojrzenie wyżej, gdzie rozprzestrzeniały się wierzchołki iglaków. Nie obserwowała ich długo, bo... Są ważniejsze rzeczy do roboty na dzisiejszym treningu.
- Ale przechodząc już do polowania... Czy wiesz coś na ten temat? Może wiesz jak wygląda pozycja łowiecka? A może znasz zasady podchodzenia do poszczególnej zwierzyny? - Zapytała, przyglądając mu się badawczo. Jeśli nigdy wcześniej jej o to nie pytał, to nie mówiła. Jeśli pytał, wręcz przeciwnie! Mógł też dowiedzieć się tego od jakichś innych kotów, z którymi rozmawiał, niekoniecznie jako kocię, ale również po swojej ceremonii. Miał na to dużo czasu, bo aż cały księżyc! Ale jeśli nic z tym nie zrobił i bezczynnie czekał, aż matka na treningu go czegoś nauczy to... Nic. Nie gniewałaby się na niego z tego powodu.

Kiedy matka się zatrzymała i zaczęła się rozglądać przez chwilę stałem jak głaz, aby później zacząć się również rozglądać dookoła. Drgnąłem delikatnie uszami, gdy Golcowa Gwiazda zaczęła mówić o tym miejscu, zaraz delikatnie zmrużyłem oczy.
— Rozumiem — odparłem, kiwając głową. Na moment zamilkłem, aby po chwili otworzyć pysk. — Będziemy tutaj się spotykać na przyszłych treningach? — zapytałem, mając nadzieję, że odpowiedź będzie twierdząca. Może gdyby matka pozwoliła na spotykanie się na terenach treningowych, gdybym wyszedł rano... mógłbym trochę sam poznać terenów przed treningiem...
Na pytanie mistrzyni zamyśliłem się, aby po chwili wysunąć swoją odpowiedź.
— Na pewno trzeba być cichym. Każdy dźwięk z naszej strony może zwierzynę spłoszyć. No i żeby nas nie wyczuła, coś słyszałem w legowisku terminatorów. Niestety nic więcej nie wiem — mruknąłem gorzko, marszcząc słabo grzbiet mojego pyska. Mogłem wykorzystać ten czas bezczynności na zdobywanie wiedzy, a nie poznawanie kotów. Głupi.

- Tak, ale nie zawsze. - Krótko odparła, zastanawiając się, czy powinna coś do tego dodać. Po głowie przemknęło jej, by dodać, że czasami będą spotykać się w obozie, głównie wtedy, gdy będzie chciała zabrać go na granice. Nie mogłaby mu wtedy nakazać, by spotkali się bezpośrednio tam, bo... Zwyczajnie po drodze by się zgubił albo co gorsza coś mogłoby go zeżreć. W końcu drapieżniki grasują nie tylko na terenach niczyich.
- Tak, masz rację. Zaraz to omówimy, ale na początek pozycja łowiecka. - Wzięła głębszy wdech. Zaprezentuje to później, najpierw trzeba wytłumaczyć. - Nie jest ona trudna. Podstawa to ugięte łapy, ale przy tym trzeba uważać, by brzuch nie był za nisko. W takim wypadku futro, szczególnie długie, może szurać po ziemi i powodować hałas. Podobnie z ogonem. Musi być ustawiony na równej linii z plecami. Nie powinno się unosić go wysoko, ani, co gorsza, machać jak pies. - Bo to płoszy zwierzynę. Nie powiedziała tego łaciatemu, bo liczyła, że sam się zorientuje. Jeśli natomiast nie to... Będzie musiała mu powiedzieć. - To cała pozycja łowiecka, której musisz użyć, gdy podchodzisz do KAŻDEGO zwierzęcia. Musisz przy tym pamiętać o kierunku wiatru, by wiał ci w twarz. W przeciwnym razie przywieje Twój zapach prosto do zwierzyny. - I tutaj również zrobiła krótką przerwę. Wierzyła, że Gradzik nie jest głupi, ale wolała mieć pewność, że wszystko ładnie zapamięta. W końcu już za moment będzie miał okazję samemu zapolować! - I zawsze, gdy się skradasz, patrz gdzie stawiasz łapy. Najmniejszy szelest może Twój cel spłoszyć. - I to chyba wszystko na ten moment. Nie chciała zalewać go całą falą informacji tak od razu. Trening ma być spokojny i luźny, przecież nikomu nigdzie się nie śpieszy! Gdyby skończyli go zbyt szybko, kocurek musiałby czekać dłużej na swoją ceremonię, bo nawet nie ma opcji, że Golec mianuje na wojownika kota, który nie ukończył dwunastu księżyców. Z resztą... Ta dwunastka to takie minimum i w sumie nawet dobrze, że większość terminatorów kończy treningi później. - Wszystko zapamiętane? Zapomniałam powiedzieć ci na początku, że gdybyś miał jakieś pytania to nie bój się ich zadawać. Nie wchodź mi tylko w słowo. - Nie miała wątpliwości, że Gradzik jest odważny i nie będzie bał się pytać!

Skinąłem łbem na słowa Golcowej Gwiazdy. Zrozumiałem jej słowa, i nie miałem żadnych pytań. Zaraz matka zaczęła opowiadać o pozycji łowieckiej, dlatego się skupiłem na jej słowach, chcąc wszystko przyswoić najlepiej, jak potrafiłem. Wszystko było zrozumiałe, chociaż wygodnie to nie brzmiało.
Skinąłem głową, aby dać do zrozumienia Mistrzyni, że wszystko rozumiem, co na razie powiedziała. Brzmiało wszystko logicznie, i było proste do opanowania. Przynajmniej w teorii, ale nie myślałem o tym, aby w praktyce poszło mi jakoś gorzej! Kimże bym był?
— Tak, wszystko zrozumiałem i zapamiętałem. I nie zamierzałem ci wchodzić w słowo, nie musisz się o to martwić, Golcowa Gwiazdo— odparłem, spoglądając na nauczycielkę. Strzeliłem uchem, spoglądając na matkę, będąc ciekawy, czy coś jeszcze mi powie.

Krótkie skinięcie wystarczyło, by zaraz Golec przeszła do następnych, równie ważnych rzeczy. No bo to przecież nie koniec! Jest jeszcze kilka zasad, o których Gradowa Łapa będzie musiał pamiętać. Ale na pewno szybko to wszystko przyswoi! Będzie miał okazję, aby wypróbować to w praktyce, a to na pewno mu pomoże. Taka... Nauka poprzez zabawę, można powiedzieć.
- Matko. - Poprawiła go, gdy nazwał ją po jej imieniu. Gdyby nie był jej synem, to mógłby to robić, ale miał to szczęście, że urodził się jako jej dziecko. No cóż, przynajmniej ma dobre geny! Matka przywódca, to może i on w przyszłości będzie miał szansę się wykazać. Do tego jeszcze sporo czasu, bo teraz jest zaledwie terminatorem, ale już od małości musi pokazywać, że jest kimś więcej, niż zwykłym, młodym kotem.
- Są jeszcze zasady, które trzeba stosować, gdy podchodzisz do konkretnej zwierzyny. - Wyjaśniła, po czym wzięła krótki, bezgłośny wdech. - Najpierw ptaki. Potrafią latać, ale są niezwykle głupie! Skradając się do nich należy wykorzystywać otoczenie, to znaczy chować się na przykład za drzewami albo w wysokiej trawie. Jeśli polujesz gdzieś, gdzie nie można pozostać niewidocznym, musisz zatrzymywać się co chwilę, szczególnie w momencie, gdy ptak patrzy w Twoją stronę. - I to zapewnia udane polowanie! - Można też próbować skradać się od boku albo od tyłu, ale wiatr nie zawsze na to pozwala. Miej to na uwadze. - Dodała jeszcze, nim przeszła do następnej kwestii, czyli do... - W przypadku gryzoni i gadów należy przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Brzmi zabójczo, ale tak naprawdę by tego dokonać, wystarczy rozstawić tylne łapy szerzej i w taki sposób skradać się do zwierzyny. Te małe glizdy wyczuwają drgania podłoża, bo brzuchy mają tuż przy ziemi. - Dlatego trzeba dbać, by wszystko było dopięte na ostatni guzik. W przeciwnym razie nie będzie się dobrym łowcą. A! No i cierpliwość! To również się liczy. - To się tyczy też kretów - Dodała prędko, bo zorientowała się, że nie powiedziała tego wcześniej. Polowanie na krety nie jest zbyt częste, ale... Zdarza się i w tym przypadku też trzeba wiedzieć jak się zachować podchodząc do kopca. - A zające i króliki? Mają wielgaśne uszy, a więc gdy się do nich skradasz musisz zadbać o spłycenie oddechu. To... Na początku może być trudne, ale z czasem się tego wszystkiego wyuczysz. - Łagodnie powiedziała, posyłając kocurkowi zachęcający uśmiech. Wiedziała jednak, że do niczego nie będzie musiała go namawiać, bo pewnie łapy go już świerzbią z niecierpliwości. Nic dziwnego, w końcu to ten pierwszy raz! - No i są jeszcze ryby. Jeśli będziesz chciał to nauczę cię je łowić, ale może... Nie teraz. Woda jest dość zimna. - I mogliby się przeziębić, a na co to wszystko? Choroba oznaczałaby kolejne uziemienie w lecznicy i wstrzymany trening. Tym razem jednak byliby razem i... W sumie mogliby się czegoś uczyć w lecznicy. Coś o kodeksie albo o rangach, obojętnie. - Myślę, że wiesz już wystarczająco, by tę wiedzę wykorzystać w praktyce. Zapoluj proszę na trzy różne zwierzęta. Jeśli trafisz na drapieżnika, nie wchodź z nim w jakiekolwiek interakcje! - Bo nikt by nie chciał, by z jednego półżywego syna zrobili się dwaj. Golec zapłakałaby się na śmierć, gdyby z jej własnej winy Gradzikowi coś by się stało!

Drgnąłem delikatnie wibrysami na poprawkę ze strony matki, mrużąc oczy. Jak wolała. Dalej po prostu słuchałem tego, co mówiła Golcowa Gwiazda. Cała teoria była obszerna, ale była logiczna, dlatego też łatwa do przyswojenia. A wraz z kolejnymi polowaniami będę to sobie utrwalał i będzie dobrze. Skinąłem łbem, gdy skończyła mówić.
— Nie zamierzam się rzucać na drapieżników, gdy tylko ich spotkam, matko — podniosłem wyżej jedną z brwi, spoglądając na przywódczynię Klanu Wichru. — Mam chociaż trochę oleju w głowie. A jeśli chodzi o ryby, to chętnie się nauczę — dodałem, po czym ruszyłem w stronę głębi lasu Rysiego Gąszczu. Na razie cicho stawiając kroki rozglądałem się dookoła, mając nadzieję, że zaraz coś wyczuję.

I bardzo dobrze. To świadczy nie tylko o inteligencji kocurka, ale również o dobrych genach Golcowej Gwiazdy! No i trochę też o ich podobieństwie, bo na jego miejscu też nie rzucałaby się na drapieżnika. Oczywiście tylko, jeśli byłaby świeżo upieczoną terminatorką! Teraz, jako doświadczona, wręcz stara wojowniczka nie wahałaby się ani chwili. Wszelkie zagrożenie trzeba wyeliminować, a ona, mając w zapasie swoje dziewięć żyć, jest nie do pokonania! I to nie zwykłe gadanie, a rzeczywiste fakty. Ma swoje zasługi, na przykład za ostatnią walkę ze szczurami, gdzie sama wybiła trójkę i w dodatku wyszła z tego... Praktycznie nie tknięta, w porównaniu do jej towarzyszek, które skończyły ciut gorzej.
- Dobrze. Rybami zajmiemy się, gdy będzie trochę cieplej. - Bo teraz, podczas Pory Nagich Drzew byłoby to nieodpowiedzialne. Łatwo się przeziębić i tak dalej. Poza tym najpierw wypadałoby nauczyć Gradzika jak należy polować na lądową zwierzynę, bo to mu się zdecydowanie bardziej przyda.

Kocur wyruszył, a Golcowa Gwiazda została na swoim miejscu jeszcze przez chwilę. Później gdzieś zniknęła, ale to jest teraz nieistotne. Terminator szukał, zaglądał tu i tam, i proszę! Szybko udało mu się wypatrzyć drobną, ale za to ładnie ubarwioną mysz. Była łaciata, dokładniej, czarno-biała, ale to również jest teraz nieważne. Przemykała między śnieżnymi zaspami i tylko co jakiś czas zatrzymywała się, aby poszukać czegoś w zmarzniętej ziemi. Czy Gradowa Łapa zechce na nią zapolować? A może będzie chciał szukać czegoś większego?

Skinąłem łbem na słowa matki, a później sam wyruszyłem na polowanie. Po krótkiej chwili znalazłem mysz, dość niedaleko. Każda zwierzyna była dobra, tym bardziej w trudnych okolicznościach pór. Dlatego ugiąłem delikatnie nogi, uważając, aby nie trzeć brzuchem po ziemi, a ogon zrównałem z grzbietem, starając się trzymać go w stałej pozycji. Przeniosłem ciężar na tylne łapy, aby po chwili zacząć iść powoli, pod wiatr i co jakiś czas zerkając pod łapy, czy czasami na nic nie nadepnę jak będę szedł. Starałem się być bardzo cicho, aby w końcu podejść jak najbliżej myszy i rzucić się na nią z pazurami, aby jak najszybciej ją zabić.

Mistrzowskie podejście do sprawy. Gradowa Łapa wykorzystał wiedzę, którą przekazała mu chwilę wcześniej matka. Mógł być pewny, że lada moment skoczy ku myszy, by sprawnie ją zabić, jednak... Poszło trochę nie po jego myśli. Tak właściwie zwykły pech zadecydował o niepowodzeniu kocura. Gryzoń w którymś momencie niefortunnie odwrócił się i spostrzegłszy zagrożenie, rzucił się do ucieczki. Szybko zniknął gdzieś wśród zasp, no i terminator został z pustymi łapami.

Gdyby ktoś pytał, przez ten czas Golcowa Gwiazda ciągle obserwowała swojego syna. Była krok za nim, jednak skryła się tak, by jej nie spostrzegł, ani nie wyczuł. Musiała mieć go na oku, tak na wszelki wypadek. Żadnego ze swoich podopiecznych nie zostawia samych sobie, każdy z nich podczas polowania jest przez nią obserwowany, szczególnie jeśli mowa o pierwszych w życiu łowach. Właśnie tak było w przypadku łaciatego, któremu właśnie umknęła mysz, ale to nic! Przywódczyni była przekonana, że jej potomek wyjdzie z tego polowania obrzucony zwierzyną. Jeśli będzie trzeba to mu nawet troszeczkę pomoże!

Wziąłem nagły haust powietrza, gdy mysz nagle zaczęła uciekać. Spiąłem tylne skoki, aby zacząć biec za zwierzyną, jednak myszy już nie było. Rozpłynęła się w lesie.
Drgnąłem wibrysami zirytowany. Miały być dwie zwierzyny, to będą dwie. Nawet i więcej. Ruszyłem w poszukiwaniu kolejnej ofiary.

Po chwili spostrzegłem ropuchę. Może to nie była najlepsza zwierzyna... Ale zawsze to było coś. Dlatego ugiąłem łapki, ogon zrównałem z linią grzbietu. Przeniosłem ciężar znowu na tylne łapy, delikatnie je rozstawiając. Zacząłem iść przed siebie, pod wiatr, uważając na swoje kroki i raz po raz zerkając pod łapy. Gdy byłem wystarczająco blisko rzuciłem się na płaza, aby szybko tego zabić.

Po krótkiej chwili ropucha została upolowana. Drgnąłem delikatnie końcówką ogona, zastanawiając się, kto też chciałby takie zwierzę zjeść... Cóż. Może mamy w Klanie Wichru jakiegoś entuzjastę ropuch, kto wie. Dlatego wykopałem dołek w dość charakterystycznym miejscu, wrzuciłem tam bezceremonialnie ropuchę i ją zakopałem. Po tym szukałem zwierzyny dalej.