No... W sumie to powinny, tak jak było na starych terenach. Wtedy klany leżały blisko siebie, każdy graniczył z dwoma. W razie powrotu Klanu Cienia będzie trzeba trochę pogłówkować, by gdzieś tę grupę wcisnąć. Zamierzała to Gradowej Łapie wyjaśnić nieco jaśniej, by już nie miał żadnych wątpliwości.
- Masz rację. Najlepiej byłoby, gdybyśmy byli wszyscy razem, tak obok siebie, ale jak sam wspomniałeś, tereny przy Gadzich Łuskach i tam wyżej, nie są zbyt urodzajne, bo łyse i pewnie puste. Musielibyśmy znów dzielić się naszymi kawałkami ziemi, jednak myślę, że to nie polepszyło by sytuacji. - Bo wtedy Cień miałby w swoim posiadaniu zaledwie kawałeczek lasu. W dodatku kolejne rozbiory jeszcze bardziej zmniejszyłyby tereny Klanu Wichru oraz Gromu, które jakiś czas temu przecież podzieliły się z Rzeką. Golcowe Gwieździe było to na rękę, bo i tak uważała rewiry za zbyt duże. Patrole były śmiertelnie długie i męczące, a ona nie wiedziała jak to zmienić. No proszę, problem rozwiązał się sam!
- Wiem, wybacz. Tylko ci przypominam, zawsze będę się o ciebie martwić. - Odparła zgodnie z prawdą. Liczyła, że Gradzik nie będzie miał jej za złe, że jest wobec niego taka troskliwa. Z jednej strony jest już dorosły, ale z drugiej... No, co z tego! Nie chroni go to przed drapieznikami, czy chociażby głupimi pomysłami, które wpadają do głowy w każdym wieku, nie tylko w młodości. Ciężko jest się przed tym bronić!
- Popatrz. - Odpowiedziała krótko, gdy zapytał i sposób zejścia. Zbliżyła się wtedy do pnia, korzystając z tego, że to terminator siedzi na dalszej części gałęzi. Wchodził pierwszy, więc nic w tym dziwnego. - Musisz ustawić się głową do góry i... Tak właściwie wykonujesz te same ruchy, co poprzednio, ale... Odwrotnie! - zrozumiałe? Chyba niezbyt, ale to się zaraz okaże! By Gradowej Łapie było jaśniej to zrozumieć, zaprezentowała mu sposób w jaki należy z drzewa zejść, powoli, ale bezpiecznie! - Wiesz, niektórzy preferują schodzenie głową w dół albo i nawet zeskakiwanie, ale nie uważam tego za bezpieczne. Lepiej tego nie praktykuj, możesz rozwalić sobie głowę! - Albo i gorzej! Byli tacy, co z takich zabaw nie wychodzili cało, czasami w ogóle. Wbrew pozorom, koty nie zawsze spadają na cztery łapy!

— Prawda. Nie wiem jakby był Klan Cienia, ale chyba najlepiej by było, i dla nas, i dla nich, aby nikt nie wpadł na pomysł odbudowania kolejnego Klanu — tak przynajmniej uważałem. Myślałem trochę głośno, i byłem przygotowany na to, aby matka mnie skrytykowała. Ale takie było moje zdanie, i nie zamierzałem go zmieniać bez żadnych dobrych argumentów.
Kiedy matka zwróciła moją uwagę na to, jak zejść, uważnie przyglądałem jej się podczas tej czynności. Zanotowałem wszystko, co mówiła matka oraz to, co robiła. Kiedy zeszła wbiłem pazury w korę, a później głową do góry zacząłem powoli schodzić w stronę ziemi. Uważałem na każdy swój ruch, a kiedy byłem o krok nad ziemią, po prostu zeskoczyłem.
— Czy mogę teraz sam wejść i zejść? A ty będziesz patrzyła z dołu i mi powiesz, co poprawić — zaproponowałem, mając nadzieję, że przywódczyni przystanie na mój pomysł.

No... Po części zgadzała się z Gradową Łapą. Nie chciała tego co prawda przyznać, spierała się e sobą, jednak... W głębi duszy doskonale wiedziała, że powrót Klanu Cienia przysporzyłby trochę problemów pozostałym klanom. Bo terytorium to jedno i na tym na pewno by się nie skończyło.
- Od pożaru minęło sporo księżyców, a mi nic nie wiadomo o pojawieniu się ocalałych członków Klanu Cienia. Wątpię, że do odbudowy dojdzie, a jeżeli już to raczej nie za mojego panowania albo nawet i życia! - Bo jest już stara i odczuwa to coraz bardziej. I coraz częściej o tym myśli! Cebulowy Nos zmarła w podobnym wieku i... Zapewne czas Golcowej Gwiazdy powoli dobiegałby końca, gdyby nie była przywódcą. Dziewięć żyć zatrzyma ją na tym świecie na kilka dodatkowych księżyców.
Terminator zszedł z drzew zaraz po niej. Świetnie mu poszło! Chciała powiedzieć mu, by spróbował jeszcze kilka razy, aby nabrać trochę pewności i wprawy, jednak on zrobił to pierwszy. Uprzedził ją, zadając pytanie dotyczące tego.
- Tak, ale wybierz inne drzewo. Sam zadecyduj, ja będę się przyglądać. - I tak jak zaproponował, wytknie mu błędy, jeśli takowe się pojawią.

Na słowa matki delikatnie zamrugałem, a zaraz położyłem uszy po sobie. Kochałem matkę. Bardzo mocno. Nawet, jeśli tego nie pokazywałem. Nie chciałem myśleć o tym, że miałaby umrzeć... ale na szczęście miała swoje dziewięć żyć. Chciałem, aby widziała wszystko, co będę robić.
— ...nie mów tak — mruknąłem szeptem, patrząc się na Golec ze zmrużonymi oczami. Nie chciałem, aby mama tak mówiła... przynajmniej nie przy mnie.
Kiedy zeszliśmy i mistrzyni zgodziła się na moją propozycję skinąłem głową. Rozglądnąłem się za drzewami. Podszedłem do jednego, wbiłem pazury w korę, ale przy lekkim pociągnięciu ta odpadła. Nie nadaje się. Później na kolejne, i w tym kora była już bardziej twarda, a z tym, bardziej stabilna.
Wbiłem pazury w korę, aby później wybić tylne łapy powietrze, złapać się nimi kory, i później przednimi, aby iść do góry. Mój wzrok był skupiony na koronie drzewa. Kiedy dotarłem wystarczająco wysoko przeszedłem na gałąź i spojrzałem na matkę. Zamrugałem kilka razy. Rozejrzałem się dookoła. Cisza. Miła cisza.
Po chwili odsapnięcia wróciłem na swoje miejsce. Wbiłem najpierw przednie pazury w korę, później tylne, i głową w górę zacząłem schodzić na dół. Stawiałem kroki powoli, skupiony byłem tylko na tym. Kiedy byłem kilka kroków nad ziemią skoczyłem i prosto stanąłem przed matką, skupionym teraz na tym, czy ma mi coś do powiedzenia.

Powiedziała, co myślała i wydawało jej się, że na tym temat się zakończy, jako iż Gradowa Łapa jest kotem cichym i raczej zamkniętym w sobie. Syn tymczasem przemówił i zrobił to ściszonym głosem. W Golcową Gwiazdę wpatrywał się poprzez zmrużone powieki. "Nie mów tak". Ah! Czyżby się przejmował? To... Kochane, że to odwzajemnia. Z zewnątrz wydaje się być twardy, zobojętniały. Zrobiło jej się cieplej na sercu, ale...
- Przepraszam. Jestem po prostu coraz starsza i... Wiesz, że to nieuniknione? Niedźwiedzia Gwiazda zmarł w podobnym wieku, a również miał w zapasie dziewięć żyć. Jestem coraz słabsza, bardziej zmęczona i... Mam wrażenie, że mniej pamiętam. Że... - Czasami zapomni o rzeczach, które działy zaledwie kilkanaście lub nawet kilka dni temu. O! Albo zastanawia się nad czym i w jednej chwili to "coś" potrafi jej z głowy całkowicie wylecieć. Myśli ma w głowie dużo, czy to właśnie dlatego nie potrafi ich wszystkich spamiętać? - Nie chcesz o tym słuchać. - Nie było to pytanie, a czyste stwierdzenie. Gradowa Łapa przecież sam chwilę temu poprosił, by nie mówiła mu o własnej śmierci. Miała zamiar tę prośbę uszanować, nie tylko z czystej grzeczności.
Obserwowała w milczeniu poczynania syna. Tak, jak mu poleciła, odnalazł inne drzewo. Poprzez samą obserwacje nie mogła całkowicie stwierdzić, czy wybrał odpowiednie, jednak wyszło to chwilę później, samo. Gradowa Łapa nie spadł na ziemię, a wspiął się na jedną z gałęzi. Tym razem uporał się z tym prędko i sprawnie, a więc widać znaczną poprawę! Najwidoczniej zrozumiał o co chodzi i zorientował się jak jego ciało zachowuje się podczas wspinaczki. Dzięki temu mógł nad swoimi ruchami zapanować. I dobrze, powinien ćwiczyć! Każda taka wspinaczka uczy go coraz więcej.
Zejście na ziemię było już tylko kwestią czasu. I w tym przypadku terminator poradził sobie wyśmienicie. Gdy jego łapy zetknęły się ponownie z ziemią, stanął przed mentorką i... Najwidoczniej czekał na jakieś słowa, bo sam nie przemówił.
- Pięknie, coś nie coś potrafisz! - Podsumowała od razu, wpuszczając na twarz zadowolony uśmiech. Obdarowała nim Gradową Łapę, rzecz jasna! - Nie mam żadnych uwag, poszło ci wspaniale. Jestem pewna, że jeszcze trochę czasu, a staniesz się mistrzem wspinaczki! - Dodała zaraz, licząc, że to rozpromieni trochę łaciatego. W ostatnim czasie chyba nie widziała uśmiechu na jego twarzy. Nie sądziła jednak, że to powód do zmartwień. - Jak się czujesz? Chciałam, żebyśmy przeszli się po tych granicach, których jeszcze nie zwiedziliśmy. Możemy wtedy przerobić cześć teoretyczną walki. Masz siły? - Ona jeszcze tak! Spacer po granicach muszą domknąć i najlepiej, jeżeli zrobią prędko. Po tym zostanie tylko walka i... Ewentualnie łowienie ryb, jeżeli chciałby się tego nauczyć. Miała wrażenie, że nie mówiła mu, że to potrafi. Najwidoczniej wyleciało jej to z głowy! Ale to nic, powie mu później, niech to będzie taka... Niespodzianka! Była pewna, że będzie nią zainteresowany.

– Wiem. Jestem tego świadom... – mruknąłem dalej ściszonym tonem, nie podnosząc wzroku na Golec. Poniekąd wtrąciłem jej się w słowo, ale chciałem mówić dalej. Strzeliłem nerwowo uchem, a wnętrze polika delikatnie ugryzłem.
– Tak, jak każdy dzień dobiega końca, tak samo nieuniknione jest to, aby życie każdego dobiegło końca, ale... nie chcę tego słuchać. Wiem, że najlepszy w uczucia i ich okazywanie nie jestem, ale nie chce ciebie stracić – ciągnąłem dalej, dalej czymś podobnym do szeptu. Dalej nie podnosiłem wzroku na Golec, bo nie miałem serca. Czułem pieczenie w oczach. Czułem się jak mały kociak. Chciałem aby matka pomogła mi, jeśli będę miał problemy z przyszłą partnerką. Aby zobaczyła swoje wnuki, jeśli kiedykolwiek takie będę miał. Aby wiedziała moje życie. Ale nie z chmurek. Tylko na żywo. Temat śmierci bliskich był dla mnie trudny. Byłem świadomy jej istnienia, ale kiedy o tym myślałem... trafiała we mnie jakaś panika. Musiałem się jej pozbyć, bo mnie osłabiała. Westchnąłem. Ale chyba wszystkie koty się obawiają tematu śmierci i życia, prawda?
Kiedy Golec przemówiła skinąłem delikatnie łbem przed nią.
— Dziękuję — odparłem. Odwróciłem się na moment, patrząc się na korony drzew. Drgnąłem słabo końcówką ogona. — Wspinanie się jest interesujące. W koronach drzew jest cicho i spokojnie. Podobało mi się to — dodałem jeszcze, zaraz wracając wzrokiem do pyszczka matki.
Na jej propozycje skinąłem łbem. Potrzebowałem chwili aby odsapnąć i ta chwila już minęła, kiedy tutaj staliśmy.
— Chętnie.

Zapewnił, że zdaje sobie sprawę z upływu czasu. I... Dobrze. Być może świadomość pozwoli mu... Nie przeżywać śmierci matki tak ciężko, kiedy ta rzeczywiście nastąpi. Może to pozwoli mu szybciej przywyknąć do jej braku. Przyzwyczaić się do faktu, iż został na tym świecie sam, mając u boku jedynie chorego brata. Ale jak długo niebieski pożyje w takim stanie? Golec nie chciała zasypywać się najczarniejszymi myślami, ale... Z księżyca na księżyc było to coraz trudniejsze, mimo, iż nie potrafiła tego przed sobą przyznać. Wewnętrznie nie chciała.
Ostatecznie nie skomentowała słów terminatora, bo... Po prostu nie wiedziała jak. Nie miała pojęcia co ma mu teraz powiedzieć, więc doszła do wniosku, że będzie milczeć. Być może to najlepsze rozwiązanie. Obawiała się, że kontynuowanie tematu mogłoby zniszczyć mi humor i zrobiłby się smutny, a to wszystko przez nią! Wtedy dalsza część treningu nie byłaby tak przyjemna jak dotychczas i może nawet musieliby przenieść to na inny dzień. Nie mogą! Już niedługo ceremonia i... Byłoby świetnie, gdyby się do niej wyrobili. Gradowa Łapa zostanie wtedy wojownikiem, a Golcowej Gwieździe zostanie do trenowania tylko Wschodząca Łapa. Ten na szczęście (lub i nie!) nie jest taki zmobilizowany i ambitny, by skończyć trening jak najszybciej. Spotykają się nieco rzadziej, ale... I tak jest fajnie! Po dokończeniu jego treningu zapewne da już sobie spokój z trenowaniem. Jest w końcu tyłu młodych wojowników, którym doskwiera nuda. Najwidoczniej jeden uczeń to dla nich zbyt mało. Nic dziwnego!
- Ah, nie zawsze! Wiesz, czasami na drzewach przesiadują drapieżnicy i nie zawsze ich tam widać! - Spacerujesz lasem, wśród drzew, otoczony naturą, a tu proszę, łasica spada ci na głowę i zaburza spokój, który zdążyłeś wokół siebie zbudować. Zabawna sytuacja. Czy jest możliwa? No, jak najbardziej! Co prawda Golec nigdy łasicy na drzewie nie spotkała, ale... Może po prostu nie ma do tego szczęścia!
- A więc chodźmy. Skierujemy się najpierw do Barłogu, znasz już to miejsce. Później pójdziemy w stronę Podnóża Gór i... Skończymy w okolicach Ciepłych Skałek. - Przedstawiła po krótce plan wycieczki. To nie zajmie im długo! Narzucą żywsze tempo i... Jakoś zleci. Z resztą, nie będą przecież iść w milczeniu, co nie! Umówili się przecież na omawianie walki!
- No dobra. Zapewne wiesz, że walka, taka prawdziwa walka, jest... Szybka i gwałtowna. Że nie ma czasu na zastanawianie się i trzeba myśleć ekstremalnie szybko. Myślę, że to dzięki temu nie ma zbyt dużo teorii. - Zaczęła, kierując się w stronę Barłogu, czyli pierwszego punktu patrolu. - Zacznijmy od wrażliwych punktów na ciele kota, bo to najważniejsze. Może wiesz, które to miejsca? Masz jakiś pomysł? - Nawet, jeżeli nigdy wcześniej o tym nie słyszał, to ma teraz okazję się na spokojnie zastanowić. To dość intuicyjne, na pewno sobie poradzi!

Matka milczała, a ja w końcu spojrzałem na jej pysk. Podniosłem pyszczek, zmrużyłem oczy. Nic nie mówiła. Czułem jak dalej mnie szczypały oczy, ale matka nic nie mówiła. Drgnąłem uchem, po czym kilka kroków w stronę Golec zrobiłem. Delikatnie trąciłem głową jej bark, ale też nie mówiłem nic. Po prostu chyba po raz pierwszy od dawna potrzebowałem tego takiego... dotyku matki. Kilka uderzeń serca, odsunąłem się. To jest trening, a nie gorzkie żale.
Skinąłem delikatnie głową na słowa Golcową Gwiazdę. Kiedy ruszyła przed siebie ruszyłem za nią. Nie wyprzedzałem jej, a po prostu byłem delikatnie z tyłu. Na jej pytanie trzepnąłem uszami.
— Na pewno okolice pyska, jak oczy. Gardło i brzuch, też — odparłem spokojnym tonem głosu, rozglądając się dookoła.

Gradowa Łapa zbliżył się do matki i trącił głową jej bark. Trwało to zaledwie chwilę, jednak dla starej kocicy było poruszające. Cóż. Czarno-biały zdecydowanie był tym dzieckiem, które... Nie lubi dotyku i czułości lub nie ma potrzeby okazywania ich. Zdążyła to zauważyć dawno temu, toteż nic dziwnego, że zaskoczył ją taki obrót spraw. Wciąż jednak milczała.
Skupili się na walce. Terminator wymienił miejsca, które uważane są za wrażliwe, tudzież warte atakowania. Powiedział... Dużo, wbrew pozorom, jednak Golcowa Gwiazda i tak chciała dopowiedzieć mu więcej.
- Tak. Skóra na gardle i brzuchu jest delikatna, a oczy stanowią... Ważny zmysł, bez którego walka jest znacznie utrudniona. Krew zalewająca oczy oślepia przeciwnika, dając przewagę na pewny czas. Można też oślepiać inaczej, ale o tym zaraz. - Najpierw wymieni mu inne miejsca, które też warto atakować, jednak nie są uważane za wrażliwe. Jest ich kilka. - Warto atakować również ogon, szczególnie w przypadku ptaków. Jest to taki... Punkt równowagi. No i pachwiny, tam też boli. - Mogła wspomnieć jeszcze o uszach, ale najwidoczniej o tym zapomniała. No nic, powie mu innym razem, a jeżeli nie, to Gradowa Łapa sam jakoś się dowie albo zorientuje. - No, i te oślepienia! Masz pomysł jakie są inne sposoby? Bez rozlewu krwi? - Na przykład podczas walki z pobratymcem. Pazurów nie wolno wtedy używać, a więc trzeba radzić sobie inaczej. Żadnego wydrapywania oczu!

Na pytanie matki delikatnie drgnąłem uchem, zamyśliłem się. Oślepienie bez rozlewu krwi. Także trzeba jakoś ograniczyć widzenie...
— Rzucanie czymś w oczy? Trawa, ziemia, piasek? Albo słońce, też może oślepić — miauknąłem w odpowiedzi, patrząc się na pysk Mistrzyni. Nie byłem pewny tej odpowiedzi, ale może akurat trafiłem. Jakbym trafił, to byłoby cudownie. I miło. Już mnie rwało do tego, aby być wojownikiem, ah!

Kocur na moment zamyślił się, co świadczyło o tym, że się zastanawia. Cisza przedłużała się, jednak Golcowa Gwiazda wciąż milczała, cierpliwie oczekując odpowiedzi. Dobrej, czy złej, to bez znaczenia. I tak byłaby zadowolona, doskonale wiedząc, że Gradowa Łapa chociaż próbuje. No! Byli już tacy, którzy poddawali się przed startem, nie zawsze z powodu obaw, ale również lenistwa chociażby. Na szczęście łaciaty nie jest ani leniwy, ani niepewny. I znów powiedział dobrze, o!
- Dokładnie tak. Należy korzystać z otoczenia, jak i pogody. Warto też korzystać z ataków z zaskoczenia. Można się chować w krzakach lub za drzewami. - Tak właściwie wszędzie, gdzie się tylko da. Chociaż tak naprawdę czasami lepiej jest po prostu atakować, niż przesadnie kombinować. Nie ma czasu na myślenie, wszystko dzieje się szybko i... Powinno być płynne. - Wykorzystuj też swój rozmiar. Jako kot duży i ciężki lepiej atakuj, mniej unikaj. Koty małe powinny za to korzystać ze swojej zwinności. - Ale to też jest bardzo umowne! Gradowa Łapa się przekona, za jakiś czas sam znajdzie swoją własną technikę. Będzie walczyć tak, jak będzie mu najwygodniej. Zorientuje się, w czym jest dobry, a w czym nie. Kwestia czasu. - Masz jakieś pytania co do tego tematu? Zawalczymy ostatnim razem, dziś chcę dokończyć wycieczkę po granicach, żebyśmy mieli to za sobą. - Powiedziała po chwili milczenia, którą przeznaczyła na zastanowienie się. Wpadł jej do głowy pewien pomysł, ale... Wolała podzielić się nim z Gradową Łapą, niż samotnie podjąć decyzję. - Jeżeli chcesz, mogę znaleźć terminatora, który mógłby z Tobą zawalczyć. Myślę, że wtedy będzie ci łatwiej. - Bo miałby kogoś na podobnym poziomie umiejętności. Fakt, matka jest stara, ale doświadczona i sparing z nią mógłby być trochę cięższy. Z drugiej strony, Gradowa Łapa chyba lubi wyzwania?

— Nie mam żadnych pytań, wszystko rozumiem — odparłem, gdy matka skończyła wykładać materiał z teorii walki. Wszystko było zrozumiałe. Ciekawe, jak to będzie w praktyce. W praktyce zawsze jest ciężej, ale to tylko trening. A może aż? Nie mniej jednak pewna ekscytacja mnie delikatnie rozpierała myśląc o praktycznym treningu walki. Zaraz jednak zadrgałem uszami na słowa Golec. Zamrugałem, i znowu musiałem chwilę pomyśleć.
Walka z matką będzie miała swoje minusy i plusy, ale tak samo walka z innym terminatorem. Nie mniej jednak ta decyzja była dość szybka.
— Chciałbym z tobą, jeśli będziesz się czuła... dobrze.

Skinęła krótko głową. Spodziewała się takiej odpowiedzi! Informacje starała się przekazać jak najjaśniej i najwidoczniej się udało. Z drugiej strony, walka wcale nie jest taka skomplikowana! W praktyce zawsze i tak wychodzi inaczej. Na początku zazwyczaj nie myśli się o tym, czego się dowiedziało. Ciężko to połączyć i jednocześnie szybko zastanawiać się nad kolejnymi, skutecznymi ruchami. Ale Golec to rozumie. Każdy powinien.
- W porządku. Zawsze czuję się dobrze, Gradowa Łapo! - Odparła zaraz, zapewniając go, że jest w porządku. Bo jest! Co prawda może nie zawsze, ale zazwyczaj. Humor każdego dnia ma wyśmienity, a na sprawność fizyczną (a raczej jej brak) jeszcze nie ma co narzekać. Cieszy się tym, rzecz jasna.
- Przejdziemy granice do końca i wrócimy do obozu. Jeżeli będziesz chciał to gdzieś w trakcie będziesz mógł jeszcze raz spróbować wspinaczki. - Wyjaśniła. I jeżeli Gradowa Łapa nie miał już żadnych pytań to po prostu szła, rozmawiając z nim, jeśli tylko tego chciał. Przeszli resztę terenów, na których jeszcze nie byli. Wycieczka zakończyła się przy Szarotkowej Łączce, skąd wrócili do obozu. Koniec na dziś.

//możesz zacząć nowy dzień, jeśli Grad nie ma pytań

Teorię walki powtarzałem sobie w głowie, kiedy nie spotkałem się jeszcze z matką. Umówiłem się z Golcową Gwiazdą na trening. Odwiedziłem tylko z rana Sójczą Łapę w lecznicy, chwilę z nią porozmawiałem i pochwaliłem się obecnym stanem rzeczy, aby później ruszyć do Rysiego Gąszczu, i poczekać na mistrzynię.
Kiedy byłem już na miejscu rozglądnąłem się dookoła. Nie widziałem jeszcze niebieskiej kocicy, dlatego przeciągnąłem się i usiadłem pod krzewem. Zacząłem myśleć o mojej przyszłości z Klanie, przyszłości z Sójką i ze swoją rodziną. Byłem szczęśliwy mając już Deszcz przy sobie, zdrowego. Słabo się uśmiechnąłem na samą myśl o bracie, a zaraz ziewnąłem.

Odkąd tylko Deszczyk opuścił lecznicę, Golcowa Gwiazda zrobiła się zdecydowanie bardziej rozpromieniona. Już na następnej ceremonii jej drugi syn zostanie mianowany na terminatora, a pierwszy na wojownika, bo trening jest już na ostatniej prostej. Jeszcze tylko walka i voila! Gradowa Łapa stanie się wojownikiem. Za jakiś czas zapewne sam zostanie mistrzem i... Życie będzie toczyć się dalej. Przywódczyni zostanie tylko ze Wschodzącą Łapą, który na treningi nie przychodzi tak często. To nic! Jemu również nie zostało dużo.
Jak zwykle, umówili się w Rysim Gąszczu. Być może Gradowa Łapa myślał, że przyszedł tutaj pierwszy, jednak tak naprawdę pierwsza zjawiła się matka. Sprytnie skryta wśród krzaków, czekała na terminatora, by zaatakować go z zaskoczenia. Od razu przejdą do rzeczy, a co!
- Walcz, Gradowa Łapo! - Krzyknęła podczas lotu, by łaciatego ostrzec. Będzie mu łatwiej! Po tym prędko zamknęła buzię i poszybowała prosto w stronę kocura. Jaki będzie jego pierwszy krok?

Kiedy usłyszałem głos Golcowej Gwiazdy przez moje ciało przeszły ciarki, a myśli o mojej ceremonii od razu się rozpierzchły. Zauważyłem starszą kocicę, która leciała w moją stronę, dlatego od razu odskoczyłem w bok, aby matka we mnie nie uderzyła, a w trawę, na której siedziałem. Oglądnąłem się dookoła, aby zaraz nabrać w łapy kawałek ziemi i miotnąć w stronę pyska białej kocicy.

Reakcja Gradowej Łapy była natychmiastowa, a więc nic dziwnego, że kocur zdołał umknąć przed szybującą w jego stronę Golcową Gwiazdę. Mało tego, udało mu się również pozbawić kocicę zmysłu wzroku, przynajmniej na jakiś czas. Ziemia znalazła się w jej oczach, które prędko zamknęła. Niezłe zagranie, trzeba się zrewanżować! Najpierw chwyciła w łapy trochę ziemi, a następnie wykonała zamach, prosto w stronę Gradowej Łapy. Zaraz po tym wyskoczyła ponownie w jego stronę, z zamiarem powalenia go. No, może mieć z tym pewne problemy, skoro jest co najmniej dwa razy mniejsza, ale... To nic, w końcu to sparing treningowy, co nie?

Próbowałem zamknąć oczy, jednak piasek dostał się do moich oczu, mnie również oślepiono. Ah. No trudno, będzie trzeba działać na oślep. Zamrugałem szybciej kilka razy. Próbowałem odczytać to, co robiła moja matka, a gdy zauważyłem ją skaczącą w moją stronę - sam wyskoczyłem, ale aby uderzyć w jej bok i powalić na ziemię.

Ah! Teraz oboje byli oślepieni, co na pewno utrudni im nieco walkę. Gradowa Łapa najwidoczniej od początku ma pod górkę, jednak będzie miało to wpływ na jego umiejętności. Teraz liźnie trochę walki, a potem, gdy już zostanie wojownikiem, pewnie sam będzie się doszkalał. Golcowa gwiazda od początku widziała w nim ambicje i potencjał. Jeżeli tylko kocur kiedyś dojdzie do miejsca, w którym aktualnie jest ona, to na pewno odwiedzi go, by podarować mu jedno z żyć i... Pogratulować, bo taki awans wcale nie jest łatwo zdobyć!
Postanowił naprzeć, a nie unikać. Spotkali się ze sobą mniej więcej w połowie, to znaczy zderzyli się ze sobą. O ile terminator zdołał utrzymać się na łapach, to drobna liderka już nie. Początkowo tylko straciła równowagę i zachwiała się, jednak ostatecznie wylądowała zadkiem na ziemi, tuż przed Gradową Łapą. Mogłaby teraz tę pozycję wykorzystać i atakować, jednak tym razem wolała postawić na unik. Nie widziała dobrze kocura, jednak przygotowała się, zamierzając przeturlać się w któryś z boków, gdy ten będzie rzucał się w jej stronę. Na wstawanie mogłaby mieć za mało czasu, jeżeli tylko Gradzik okazałby się wystarczająco szybki!

Kiedy matka zderzyła się z ziemią przez moment poczułem, jak staje mi serce. Bałem się, że mój atak był za mocny. Po chwili jednak zauważyłem, że jest wszystko w porządku. W takim razie skoczyłem w stronę kotki, z łapami wyciągniętymi w stronę jej barków, aby doprzeć jeszcze bardziej matkę do ziemi. Chciałem to uczynić na tyle szybko, aby przywódczyni nie uciekła mi spod łap, ale kto wie, co zrobi. Może jeszcze miała swój młodzieńczy wigor.