Zebranie miało odbyć się tamtego dnia, gdy Golec rozmawiała z Szałwią, ale... Ostatecznie wyszło trochę później. Kilka dni po tym wydarzeniu, wieczorem, tak właściwie. Nikt jeszcze nie śpi, ale koty powróciły z polowań, treningów i patroli. Wciąż ktoś może spacerować gdzieś po terenach, ale... Tak właściwie na tym zebraniu potrzebne jest jej kilka, konkretnych kotów, które na pewno zjawią się dziś przy Zarośniętym Głazie. A przynajmniej taką miała nadzieję.
Opuściła kociarnię, jednak przy wyjściu powiedziała swoim kociętom, że... Jeśli chcą, to w sumie mogą przyjść popatrzeć. Udała się pod skałę i kilkoma susami wskoczyła na nią, aby stanąć na samym szczycie.
- Niech wszystkie koty zbiorą się pod Zarośniętym Głazem na zebranie! - Zawołała na tyle głośno, aby nawet ci, którzy kryją się w najciemniejszych zakamarkach obozu, mogli usłyszeć jej głos. Po tym... Po tym usiadła i posłała swoim kociętom łagodne spojrzenia, oczywiście jeśli zdecydowały się tutaj przyjść. Jeśli nie, po prostu obserwowała zbierające się koty.

Gdy usłyszałam wołanie Golcowej Gwiazdy podniosłam łeb. Leżałam w legowisku wojowników, odpoczywając, rozmyślając, jak poprowadzić trening Iskrzącej Łapy. Nie miałam większego planu, jednak teraz nie było więcej czasu na myślenie. Wstałam i jako pierwsza pojawiłam się na zebraniu. Skinęłam łbem w stronę Golec, po czym usiadłam blisko niej. No. Niech się pojawią nasze przypadki. Specjalnie dla nich to zebranie zostało zwołane.

Złocista łapa po całym upokorzeniu go niechętnie zjawił się na kolejnym zebraniu większość ilości Kotowi. I nawet jeżeli było to zebranie wśród pobratymców dalej czuł się niekomfortowo. Jakby każdy wojownik i termminator patrzył na niego z pobłażaniem i współczuciem. Co jeśli przywódca będzie chciała z nim rozmawiać i wyciągnąć konsekwencje? Ot co.
Zjawił się jako jeden z pierwszych, właściwie to nie było jeszcze nikogo poza Szalwiowym Życzeniem i samej Golcowej Gwiazdy. Nie chciał teraz bardziej podpaść i starał się być o wiele bardziej punktualny. Nie przywitał się z żadną kocicą i tylko siedział wpatrzony w dal.

Mama powiedziała kociakowi, że może zostać w kociarni pod opieką innej kotki, albo wyjść na zebranie, aby zobaczyć całe to widowisko. Grad prawie od razu zadecydował, że pojawi się na zebraniu, dlatego prawie krok w krok wyszedł z Golcową Gwiazdą na plac obozowy. Przysiadł na uboczu zebranych, pod krzewem, rozglądając się raz co raz dookoła. Widział srebrną kotkę... czy była zastępcą? Możliwe. Ale nic nie mówił, po prostu obserwował.

Zawilec o tej porze dnia często wychodziła na spacer poza obóz. Nie za długi, taki odświeżający przed spaniem. Ale to w sumie zależało w jakim humorze była. Jej ogon już znikał w wyjściu z obozu, gdy usłyszała nawoływanie Golcowej Gwiazdy. Było to dosyć niespodziewane, ale zjawiła się pod głazem. Usiadła elegancko nie zasądzając nikomu. Posłała spojrzenie najpierw Szałwi. Jakiś czas temu gadała z nią o tym co można byłoby zmienić w Klanie. Jednakże nie tylko to przychodziło jej na myśl, gdy myślała czym mogła być przyczyna tego zebrania. Od samej Truflej Łapy usłyszała co miało miejsce nie wiele dni temu. Przede wszystkim myślała tutaj o tym, że w Klanie mieli koty o móżdżku mniejszym niż myszy, jakim byli Iskrzący Pył, Trująca Łapa i Trufla Łapa także oczywiście. Walczyli z krogulcem, ptakiem nieszczególnie agresywnym od razu po dostrzeżeniu ptaka. W dodatku ruda gówniara prawie umarła, a nie wyglądała jakby czymkolwiek się przejmowała. Podobnie było pewnie z jej braćmi. Zachowanie Golec w wielu przypadkach było za mało surowe jak trzeba, tego efekty właśnie było widać. Nie wiedziała jednak czy Szałwia gadała o tym już z przywódczynią. O tym, że musi zachowywać się tak jak należy, nie jak całego Klanu matka. Wyczekiwała w ciszy słów niebieskiej przywódczyni. Zmrużyła oko i wlepiła je w sylwetkę Golec.

Zebranie zwołane przez Golcową. Albo przedwczesne mianowanie przywódcowych ziemniaków, albo to, czego Pył się najbardziej spodziewał. Ogłoszenie wszem i wobec jak to bardzo beznadziejnym osobnikiem jest, co go przez ostatnie noce dość mocno stresowało, nie pozwalając spać. Bo nigdy nie wiadomo, kiedy będzie zwołanie klanu, kiedy ktoś komuś powie za dużo, czy ktoś poprzekręca plotki, czy stan Trufli się w nocy nie pogorszył, czy zrobił coś jeszcze, o czym klan mógł się dowiedzieć i mu teraz wypomnieć. Zakładał również, że mogą go wywalić, chociaż wtedy oszczędziliby mu krytycznych spojrzeń od strony wichrzaków, których się obawiał najbardziej. Nie jakiejkolwiek kary. Tylko opinii społecznej. Kh. Ostatnio również starał się jak najbardziej wtopić w tło i nie pokazywać za bardzo, paranoicznie czując się obserwowany. Końcowo, zamiast na swoim normalnym miejscu, odsunął się jeszcze bardziej. Wcisnął się w jakieś osłonięte miejsce, by wszystko dobrze widzieć, jednocześnie samemu nie będąc zauważonym, co było... dość trudne. Przetarł jeszcze przesuszone oczy, po czym... po prostu czekał.

Atmosfera panująca na zgromadzeniu wydawała się strasznie napięta. A przynajmniej dla reszty kotów a nie dla Trujka. Dymny terminator właśnie wrócił z szybkiego obchodu po obozie w celu znalezienia jakiś ciekawych kamieni i kwiatów. Miał zamiar, jeszcze przed snem, odwiedzić siostrę i podarować jej swoje najnowsze znaleziska. Kto wie, może nawet spodoba jej się kolekcjonowanie kamieni i będą mogli się nimi wymieniać? Na samą myśl robiło mu się jakoś tak miło. Zebranie zastało go jednak w połowie drogi do Skalnych Półek, wiec kocur stwierdził, że pojawi się na chwilę i później od razu skieruje swoje kroki w stronę siostry.
Nie spodziewając się bycia specjalnie potrzebnym na tym zgromadzeniu, usiadł nieco z boku, delikatnie układając swoje znaleziska obok łap. Dowie się tylko o co chodzi i od razu zabiera się do siostry, więc kwiatom, ani tym bardziej kamieniom, nie może się nic stać!!! Dumny z tego, że niczego nie zepsuł wyprostował się, po czym wzrokiem przejechał po zebranych już kotach. Było ich zdecydowanie więcej niż się tego spodziewał. Ale to dobrze, prawda? Kątem oka dojrzał nawet jednego z kociaków Golcowej Gwiazdy, a na ten widok jego pyszczek rozjaśnił się w uśmiechu. Mimo, że niezbyt umiał się z nimi obchodzić to kochał kociaki, i widok ich, w sumie już nie tak małych, mordek, które chcą dowiedzieć się jak najwięcej rozczulał go.

Nieco zaspana Błękitna Łapa, pojawiła się na zebraniu. Wróciła już do siebie po lekkim przeziębieniu, które to na pewien czas ograniczyło spotkania z resztą klanu. Skinęła głąwą na przywitanie do zgromadzonych po czym wybrała sobie miejsce, nieco za Szałwiowym Życzeniem. Usiadła, po czym otulając się swym ogonem, ukradkiem rozglądała się po obozie.

Zebranie? Nowość. Do tej pory odbyło się tylko jedne i było to za czasów Niedźwiedziej Gwiazdy, gdy klany dopiero co dotarły na nowe tereny. Od tamtego czasu wiele się zmieniło. Czy na lepsze? Nie jemu oceniać. W końcu nie miesza się w klanowe życie, a zamiast tego zawsze siedzi na uboczu.
Tym razem było podobnie. Gdy tylko usłyszał wołanie przywódczyni, wypełznął ze swojej nory i udał się prosto na miejsce zebrania. Docierawłszy tam, zajął miejsce samotnie i z tyłu. Nie rzucił nikomu spojrzenia, nie odzywał się. W milczeniu siedział i obserwował Golcową Gwiazdę, czekając aż przemówi.

Orzechowy Cień może nie spędzał za wiele czasu z klanowymi kociętami, ale jednak orientował się, w jakim są wieku, więc gdy usłyszał głos Golcowej Gwiazdy zmarszczył lekko czoło. Dzieciaki, które urodziła sama przywódczyni jakiemuś nieznanemu samotnikowi, nie były jeszcze w odpowiednim wieku, więc albo ktoś umarł, albo… albo zapadły jakieś decyzje w związku z Iskrzącym Pyłem, Trującą Łapą i Truflową Łapą. Kiedy wyszedł z Wilczej Paszczy, gdzie drzemał, korzystając z panującego w jaskini naturalnego chłodu, na szczęście ciała nie znalazł, wiec raczej to była ta druga opcja. Przesunął krótko spojrzeniem po zebranych kotach, zatrzymując je jedynie na Trującej Łapie, który wydawał się być nazbyt zadowolony jak na to, że doprowadził do tego, że jego siostra prawie umarła. Zaraz jednak usiadł obok Motyla, witając się z nim milczącym kiwnięciem łbem.
Bardzo był ciekaw, co takiego powiedziało nieszczególnie mądre rodzeństwo przywódczyni albo zastępczyni. A jeszcze bardziej był ciekaw, co będzie z nimi dalej.

Kotka na głos przywódczyni rozchodzący się po całym obozie, a więc i po Wilczej Paszczy, poderwała łebek i od razu zerwała się na równe łapy, aby trochę pokracznym jeszcze biegiem wypaść na zewnątrz. Podekscytowana, rozejrzała się po okolicy i…
Orajusiuilekotównaraz!
To znaczy… Rosa widziała już obóz w „godzinach szczytu”, czyli w trakcie śniadania albo kolacji, po prostu jeszcze nigdy nie miała okazji być na ceremonii albo zebraniu, i taki „oficjalny” charakter, i w ogóle to poczucie, że wszyscy zebrali się tutaj w jakimś konkretnym celu, i że teraz przywódczyni będzie przemawiać, może kogoś mianować, coś ogłaszać, albo coś, to było zupełnie inne doświadczenie i kotka aż drżała z ekscytacji! Całkowicie nie mogła się zdecydować, gdzie usiąść. Sprawę utrudniał fakt, że jej rodzeństwa tu nie było, a obok kocura, którego bardzo polubiła, czyli Motyla, siedział, jak kojarzyła, jego brat, i nie chciała im przeszkadzać… hmm. Po chwili jednak obmyśliła sobie Plan, i zaraz wzięła się za jego realizację.
Najpierw podeszła do Gradzika, żeby z uśmiechem pisnąć do niego „ceś, Glad!”. Uśmiechnęła się promiennie do medyka, po czym wesołym krokiem skierowała się na przód, żeby podejść do buro-białego starszego kocura, który tam siedział.
– Ceś! Mogę się dosiąść? – spytała niezbyt głośno, wbijając szeroko otwarte ślepka w zielone oczy kocurka.

Pliszkowy Dziób nie miała nigdy głowy do zapamiętywania, kto ma zostać mianowany, kto jest w wieku sześciu księzyców, kto skończył trening, więc wszelkie ceremonie i zebrania były wieczną niespodzianką. Gdy usłyszała głos Golcowej Gwiazdy, wstała z myślą, że to kolejne mianowanie i że powinna się pojawić, bo mogła dostać, chociażby, terminatora, ale na samym końcu przywódczyni zaznaczyła, że chodziło o zebranie. Pliszka wciąż była ciekawa, o co chodziło, skoro musiała coś przekazać całemu klanu i nie była to ceremonia.
Przysiadła więc koło Motylego Blasku, gładko omijając i ignorując więc siedzącego po drugim boku Orzechowego Cienia.
— Cześć — mruknęła w stronę niebieskokremowego.

W kwestiach wszelkich zebrań, ceremonii, dzielenia języków, rozmów z kotami… Traszka była, cóż, nieporadna, i w sumie to nie za bardzo ją to interesowało, a jak interesowało, to nie wiedziała, co w sumie powinna z tym zainteresowaniem zrobić. Chodziła więc sobie za kotami, z którymi była zapoznana, które nie były obce – czyli, huh, rodzeństwo i rodzice. Traszka nie usłyszała głosu przywódczyni, ale! Zobaczyła, jak Rosa wychodzi z kociarni, i rodzice też, i w ogóle jak się odwróciła, to wszyscy gdzieś szli!
— Po-ocekaj na mniee! — pisnęła do siostry, szylkretki, ale nie wiedziała, czy ją słyszała. Gdy wyszła z jaskini, a w jej oczy uderzyło światło słoneczne, to zobaczyła… o, rajuniu, ale tłum! W kociarni nigdy takiego nie było, i w ogóle nie widziała nigdy tylu kotów w jednym miejscu! O, a Rosa, uch… witała się z kotami, bo ona to znała o wiele więcej kotów, niż Traszka. W końcu zatrzymała się przy jakimś burym kocie, którego, naturalnie, Traszka nie kojarzyła.
— A to ktoo? — zapytała, podchodząc do dwójki; była nieświadoma, że w sumie to oni też się nie znają, bo założyła z góry, że Rosa to już wszystkich zna, na pewno, bez wyjątku, nie zna tylko tych, co są na Srebrnej Skórce, bo jej siostra to była taka super w to całe gadanie, że szkoda gadać!!

Widząc, jak Traszka i Rosa już wychodzą, poruszyła uszami w zaciekawieniu. A ile kotów było w jednym miejscu! Serduszko Chaber zaczęło bić szybciej, idąc tuż za rodzeństwem, lecz te później rozdzieliły się, przysiadając się do wojowników, itp. Zauważyła Motyla, lecz klanowy medyk został już otoczony, więc patrzyła się tylko na niego chwilę. Przejechała wzrokiem po kotach, widząc również Golcową Gwiazdę i... prawdopodobnie zastępczynię, ale zaintrygowała ją chimera, która siedziała bardzo blisko głazu, co zestresowało czarnofutrą jeszcze bardziej, jednak postanowiła, że się tam przejdzie. Będzie cicho, więc nikomu nie przeszkadzałaby, prawda?
Chwila minęła, a kocię już znajdowało się tuż przy nieznajomej.
— Ceś. Mogę usiąść psy tobie? — spytała cicho i grzecznie, unosząc pyszczek w stronę jednookiej. Ale to ślepie, które funkcjonowało, miała... bardzo ładne. Miała jeszcze blizny, a blizny mają podobno koty, które są odważne lub coś im się po prostu stało. Końcówka ogona Chaber drżała nerwowo, jednak koty same się nie poznają. Chyba. Zerknęła jeszcze w stronę Rosy i Traszki, po czym posłała uśmieszek Motylowi, mając nadzieję, że ją w ogóle zauważy. Skupiła się jednak na potencjalnej rozmówczyni.

Ktoś spodziewał się, że jeszcze kiedykolwiek ujrzy bure futro pod głazem? Chyba każdy zaczynał już w to wątpić, nawet sam Fiołek, który wszedł do obozu. Kręcił się przy nim, myśląc nad wszystkim i niczym, nad rozmową z Nektarek i nad tym, co jej obiecał. Zastanawiał się jak miał to wszystko zacząć, jak wyjść z błędnego koła. Dlatego na głos Golcowej Gwiazdy zareagował dopiero po chwili zadumy, a jego uszy niemalże automatycznie przykleiły się do czaszki.
Nie chciał tu być. Nie chciał wstępować w tłum tych wszystkich kotów, kiedy wiedział, że odciął się od tego życia na dosyć spory okres czasu. To miało być jego pierwsze zebranie od... parunastu księżyców. Dlatego wziął głębszy wdech, kiedy rozglądał się po zebranych, zatrzymując się na dłużej na Tanecznym Kroku i Golcowej Gwieździe, aby wreszcie spuścić wzrok i usiąść gdzieś z boku. W głowie jednak już postawił sobie jeden cel, jakim było podejście do Tanecznego Kroku... ale po zebraniu. Nie chciał teraz robić niepotrzebnego widowiska, ani zwracać na siebie uwagi. Nie potrzebował tego. Nie chciał tego. Dlatego właśnie zamierzał to zrobić po całym zbiegowisku.

Zebranie?
Zaskoczona przetarła łapką oczka, całkowicie nie spodziewając się tak nagłego wezwania pod Zarośnięty Głaz. Mniej więcej orientowała się w wieku kociaków i z pewnością była w stanie zaprzeczyć, że to nie po to Golcowa Gwiazda zwoływała Klan, więc coś...coś musiało się stać. Tylko pytanie, jak to coś było złe. Bo nie po to byli wzywani, by ogłosić przyjście na świat nowego miotu, tylko jak już, czegoś niedobrego bądź bardzo niedobrego. Może coś wydarzyło się na zgromadzeniu? Zaciekawiona wychyliła rudo-biały łepek zza legowiska terminatorów i od razu rozejrzała się po zgromadzonych, chcąc odszukać znajome sobie sylwetki. Jej oczom wręcz od razu rzucili się dwaj bracia, ku którym postanowiła się udać z nadzieją, że być może coś wiedzą. W końcu Motyl jako medyk zawsze gościł przy Gadzich Łuskach więc on z pewnością coś będzie na ten temat wiedział.
- Cześć! - zawołała do dwójki w tym również spostrzegając siedzącą dawną medyczkę przy boku Motylego Blasku. - oraz witaj Pliszkowy Dziobie. - przy czym jej również z szacunku skinęła łebkiem. - Słuchajcie, wiecie coś na ten temat? Coś się wydarzyło na zgromadzeniu? - zagadnęła z żywym zaciekawieniem tematem, machając delikatnie rudą kitką na boki. To pytanie przede wszystkim kierowała do nich, gdy nagle kątem oka wychwyciła kolejną znajomą jej sylwetkę, która akurat w tym samym momencie pojawiła się na polanie. Był to nie kto inny jak...Fiołek. Zamrugała parokrotnie ślepkami, myśląc, że się przewidziała. Jej brat tutaj? Czy jednak jej rozmowa z nim sprawiła, że kocur postanowił się opamiętać i wreszcie wrócić do klanowego życia? Przez kilka uderzeń serca zawiesiła się, a kiedy spostrzegła się, że wgapia się w jeden punkt, przez dłuższą chwilę, przeprosiła ich i po uzyskaniu informacji, która równie dobrze brzmieć mogła "nie wiem", ruszyła szybszym niż zwykle krokiem w stronę skrytego burego terminatora.
- Hej. - zagadnęła, delikatnie uśmiechając się w jego stronę. - mogę się dosiąść?

Wiadomość o zebraniu wykurzyła białego z legowiska, gdzie czyścił swoje futro po trudach tego dnia. Pod Zarośniętym Głazem zebrała się już duża grupa kotów. Widział kilka lepiej znanych mu kotów, ale jego wzrok zatrzymał się na pewnym dymnym terminatorze. Trująca Łapa. Idealnie. Nie może uciec z zebrania, więc Gołębia Łapa może wykorzystać okazję, aby z nim pomówić. Poszedł w jego kierunku.
- Dzień dobry, Trująca Łapo - postarał się uśmiechnąć uprzejmie. Nie robił tego często, ale najwidoczniej starszy terminator potrzebował specjalnego traktowania. Usiadł obok, zachowując bezpieczny dystans.
Teraz ta trudna część, poprowadzenie rozmowy tak, aby starszy znowu nie czuł potrzeby ucieczki. Nie żeby Gołąb uważał się za aż tak strasznego.
- Wiesz może, czemu Golcowa Gwiazda zwołała zebranie? - proszę, idealne rozpoczęcie rozmowy.

Zebranie...
Kiełek doskonale domyślał się, czym może być ono spowodowane. Sprawa Truflowej Łapy, Iskrzącego Pyłu i Trującej Łapy? Najpewniej tak. Do tego jeszcze sytuacja, która miała miejsce na Zgromadzeniu... Z dwójką JEGO Terminatorów w roli głównej. Eh... Gdyby mógł, to nie ruszałby się z Legowiska, jednak wiedział, że powinien się raczej zjawić. Musiał usłyszeć, co ma do powiedzenia o tym Golec. Nawet, jeśli miałoby go to zaboleć. W końcu... No cóż, w obu sytuacjach miał duży udział Trująca Łapa, a w jednej z nich Złocista Łapa, był za nich odpowiedzialny. I czuł... Że zawiódł ich jako ich Mistrz. Kompletnie zawiódł.
Gdy tylko do jego uszu dotarło wołanie, westchnął cicho, po czym przejechał kilka razy językiem po futrze, aby się uspokoić. Spokojnie, Kiełkujące Ziarno, nie może być aż tak źle, prawda...?
Powolnym krokiem wyłonił się z wejścia do Zielonych Zarośli, po czym rozejrzał się dookoła. Początkowo jego wzrok spoczął na wspomnianej wcześniej dwójce Terminatorów. Odchylił lekko uszy do tyłu, spoglądając na nich jednocześnie ze smutkiem i niepewnością naraz, a następnie westchnął i odwrócił od nich wzrok, kierując go teraz na grupę trzech kotów, z czego dwójka z nich była mu dobrze znajoma. Była przy nich jeszcze chwilę temu Słodka Łapa, ale ta poszła porozmawiać ze swoim bratem, zanim Kiełkujące Ziarno zdążył dotrzeć do grupy i również z nią się przywitać. Posłał jej jedynie przywitalne skinięcie łba. Gest ten również skierował w stronę Golcowej Gwiazdy oraz Szałwiowego Życzenia.
- Cześć... Orzechowy Cieniu, Motyli Blasku. - Przywitał się z braćmi, siadając obok pierwszego wymienionego z nich i rzucając im zmęczone spojrzenie, jak gdyby chciałby ich zaraz przepraszać, Gwiezdny Klan wie niby za co. - Dzień dobry, Pliszkowy Dziobie... - Dodał też po chwili w stronę kocicy. Gdy tylko już ze wszystkimi się przywitał, jego wzrok przystanął na niebiesko-złotym bracie. - Jak... Z Truflową Łapą...? Będzie zdrowa? - Spytał przyciszonym głosem.