Odczuwał niepohamowaną pokusę, by wysunąć pazury i uderzyć samotniczkę tak, by nauczyła się respektu do klanowych kotów, był jednak kotem racjonalnym i powstrzymał zarówno swoje pazury, jak i łapę. Nie ze względu na kotkę, oczywiście, a z powodu ewentualnej ceremonii i konsekwencji w wypadku, gdyby Pszczela Łapa została jednak do klanu przyjęta.
- Falująca Trawo, pójdź proszę po mojego kuzyna. Sądzę, że powinien być tu obecny - zwrócił się do wojownika. Nie wątpił, że, gdyby było to konieczne, nie miałby problemów z rozwiązaniem problemu, jaki stanowiła obecność nieznajomej w tym miejscu. Poczekał, aż czarno-biały odejdzie, by następnie zwrócić się do samotniczki.
- Rozumiem więc, że odeszłaś z własnej woli? - rzekł, poruszając końcówką ogona. Jeśli tak, złotofutra była równie niegodna do pobytu na terenach gromu, co Kruk.

Miał pewne pytania dotyczące samotniczki, ostatecznie, zwłaszcza po jej odpowiedzi, stwierdził, że nie jest warta jego uwagi. W chwili obecnej mógł wybierać między wieloma opcjami - mógł spytać się kotki, czy faktycznie jest potomkinią Puszczyka, podzielić się z faktem śmierci jej siostry czy też odejścia jej ojca, ostatecznie uznał jednak, że nie będzie tego robić.
Uniósł łapę do pyska i zaczął ją czyścić, choć, oczywiście, nie spuszczał oczu z nieznajomej. Możliwe, że wyglądała jak zaginiona córka Puszczyka, mogła również faktycznie nią być, obecnie jednak pozostawała zwyczajną samotniczką i postąpić tak, jak samotnicy mają w zwyczaju - zaatakować go po wkroczeniu na klanowe ziemie. Pierwszy z dwóch wymienionych kroków już wykonala i czarnofutry nie zamierzał być zaskoczony w momencie, w którym wykonałaby i drugi. Piękne futro nie czyniło jej natychmiastowo osobniczką godną jego zaufania.

Cóż, Konwalia nie był przykładem najprzyjaźniejszego z Gromowych kotów, z drugiej jednak strony, samotniczka mogła mieć znacznie mniej szczęścia. Gdyby trafiła na patrol, z którego żaden członek by jej nie rozpoznał, zostałaby przepędzona z ziem Gromu lub nawet zgładzona.
- Musisz być, niestety, bardziej precyzyjna - odpowiedział jej, po raz ostatni przesuwając językiem po futrze na swojej łapie, by następnie postawić ją ponownie na ziemi.
Pomijając ten fakt, Konwalia nie miał pewności, że kotka faktycznie była niegdyś gromiaczką, jej zachowanie zaś nie przekonywało go, że powinien podzielić się z nią informacjami o faktycznych członkach jego klanu.

Rozżarzona Gwiazda dostał informacje od Falującej Trawy, że przy okazji wyjścia z Konwaliową Łapą spotkali samotniczkę, która była łudząco podobna do Pszczelej Łapy. O, ciekawe! Pomimo trwającej choroby, którą były nerwobóle, postanowił przejść się na granicę. Miał się oszczędzać przez najbliższe wschody słońca, ale... No, nic się nie stanie, jak wyjdzie! Ruszył więc wraz z Falującą Trawą, dowiadując się przy tym, że czarny kocur był sam na miejscu zdarzenia. Oh. To było... Niezbyt odpowiedzialne. Pszczoła może by nie miała złych zamiarów, ale gdyby to był zwykły samotnik, który się pryzkręcił na granicę, to mogłoby to nie być zbyt ciekawe! W końcu znaleźli się na Sarnich Kopytkach, zbliżając się do siedzącej pary. I... Rzeczywiście, to była jego terminatorka!
- O, Pszczoła! Czy to naprawdę ty? Dawno cię nie widziałem - przywitał się z kotką, kiwając również głową Konwalii na przywitanie. Naprawdę cieszył się, że ją widział! Tylko co się musiało stać, że opuściła Klan Gromu?
- Co się stało, że zniknęłaś? - zadał zasadnicze pytanie, bez którego nie będzie mógł ruszyć dalej z rozmową. Skoro była tu na terenach, to oznaczało, że raczej będzie chciała wrócić. Sam Żar by ją bardzo chętnie przyjął, tylko musiał znać przyczynę.

W odpowiedzi na słowa kotki skinął jedynie głową, pozwalając sobie zachować milczenie. Gdyby kotka była gromiaczką, żałowałby, że jej uroda nie idzie w parze z charakterem, ponieważ jednak była samotniczką, nie brał jej pod uwagę podczas swoich poszukiwań. O odpowiedzi na jej prośbę miał natomiast zadecydować Nasięźrzał. On, osobiście, z pewnością na spotkanie rodzinne w tym miejscu by się nie zgodził - jeśli Pszczela Łapa faktycznie pragnęła jedynie pojednania, a nie powrotu, nie powinna znajdować się w tym miejscu, a z dala od klanowych ziem, swoje prośby zaś powinna wyrażać nie w Sarnich Kopytkach, a na klanowej granicy.
Ich rozmowę, czy też jej brak, przerwało pojawienie się nie kuzyna, a wuja Konwalii. Zielonooki odpowiedział na przywitanie Rozżarzonego tym samym, czując jednak ukłucie nuty irytacji, tak niepodobnego do niego odczucia, które ostatnimi czasy w nim narastało.
- Nie - odpowiedział, strzygąc uchem. Nie była to wiadomość, która mogła w jakiś sposób narazić grom, postanowił więc udzielić tamtej odpowiedzi, nawet, jeśli była ona dość lakoniczna. - Nie sądziłem, że to z tobą powróci Falująca Trawa - powiedział tamtemu. Informacja, że jego istotniejszy rozmówca był chory nie stanowiła tajemnicy, dlatego sądził, że to Nasięźrzał pojawi się tu, by rozmawiać z złotofutrą samotniczką.

- Teraz jestem Rozżarzoną Gwiazdą - odpowiedział ma przywitanie Pszczoły, jednocześnie naprawiając drobny błąd. O Gwiezdny Klanie, złota kotka zniknęła tak dawno, że nie mogła nawet wiedzieć, że został przywódcą! To było dość... Niespotykane dla niego. Zdawało mu się, że każdy kot zapomniał o jego wcześniejszym imieniu i teraz był zupełnie kimś innym, usłyszenie swojego starego imienia wywołało ukłucie nostalgii.
- Matko, cieszę się, że nic ci nie jest. Jak udało Ci się przetrwać samej? I czy chcesz wrócić do klanu? - zadał dwa pytania, w tym jedno kluczowe. Chęć powrotu do klanu nie musiała być tak oczywista, jak się zdawała. Pszczoła mogła jedynie chcieć spotkać się z kotami z jej dawnego klanu, a sama wybrała życie samotnika. Tylko że co by wtedy robiła na klanowych terenach? Powinna wiedzieć, że przez takie zachowanie mogły czekać ją konsekwencje.
- Nie, nie. Jestem jego wujkiem, a on sam jest synem Roztrzaskanej Tafli. Kto by pomyślał, co? - zagadnął dość pogodnie, ujawniając tym samym więzy pokrewieństwa między nim a czarnym kocurem. Gwiezdny Klanie, Konwalia całkiem niedawno jeszcze czołgał się do brzucha matki, a teraz był praktycznie wojownikiem! Kto by przypuszczał, że czas tak szybko płynął?

Zachowanie Rozżarzonej Gwiazdy i beztroska, jaką się charakteryzował, jak zwykle zadziwiało zielonookiego. Nie rozumiał postawy kocura i wyrozumiałości, jaką okazywał kotce, która wyraźnie stwierdziła, że ostatnie księżyce spędziła mieszkając z samotnikiem. Oczywiście, jej zachowanie uległo zmianie, gdy rozmawiała z plomiennofutrym, zdawał więc sobie sprawę z tego, że jego krewny nie posiadał pełni informacji.
Zaciekawiła go nagła zmiana decyzji Pszczelej, ostatecznie jednak zdecydował się nie interweniować w przebieg rozmowy, dopóki bowiem drugim członem jego imienia nie było Gwiazda, nie on był organem decyzyjnym. Zmusił się do zachowania niezbędnej cierpliwości, pamiętając, że nierozważne czyny mogą tym bardziej opóźnić jego mianowanie. Gdy usłyszał, jak wuj opowiada o tym, czyim jest potomkiem kotce, która nie była jeszcze oficjalnie częścią ich klanu, powstrzymał się od skrzywienia się, ostatecznie jednak zachował całkowicie kamienny wyraz pyska.

- Cieszę się, że udało ci się znaleźć kota, który się tobą zajął na czas powrotu do klanu. Nie zostało mi nic innego, jak powitać ciebie, Pszczela Łapo, ponownie w szeregach Klanu Gromu! - powiedział z uśmiechem, patrząc na złocistą kotkę. Tak dawno jej nie widział! Bardzo mało kotów zostało z jej rodzeństwa... Tak naprawdę jedynie Tęcza, Sokół i Zaćmienie. Dzika Róża się na pewno ucieszy na wieść, że jej córka wróciła!
- Chodźcie oboje, wracamy - powiedział zarówno do Konwalii, jak i do Pszczoły. Cóż, kotka na pewno przytuli odpoczynek po podróży w ciepłym, bezpiecznym legowisku, za to Konwalia nie powinien tak sam łazić. Szczególnie biorąc pod uwage ostatnie wydarzenia w klanie.
- W klanie... Dużo się pozmieniało. Zostałem przywódcą, Nasięźrzałowa Noc, mój bratanek, został zastępcą, odszedł Lodowy Potok, Owcze Runo została mianowana na medyczkę... I ostatni wypadek twoich sióstr. Zaćmione Słońce została zaatakowana przez puchacza, leży w lecznicy w ciężkim stanie. Z poważnymi ranami skończyła też Tęczowa Chmura. Na pewno się ucieszą, gdy złożysz im wizytę, jak odpoczniesz - powiedział podczas drogi do domu, przybierając poważniejszy wyraz pyska. Ostatnio w Gromie działo się... Źle. Ale udawało im się jakoś trzymać razem. Bo to jest najważniejsze, tak?


/zt?

Tu również postanowił nie wtrącać się w przebieg rozmowy, preferując ustąpić Rozżarzonemu w kwestii wdrożenia nieznajomej mu zaginionej kotki w przebieg wydarzeń, których nie była świadkiem z powodu swojej nieobecności. Do obozu powrócił razem z wujem i złotą kotką, zastanawiając się, jak powinien ją traktować. Teraz, gdy została już przyjęta do Klanu Gromu, w teorii nie była już brudną samotniczką, czy jednak fakt, że pozostawała nią w przeszłości nie sprawiał, że na jej obliczu widniała niewidoczna skaza? Fakt, że mieszkała z samotnikiem nie ułatwiał mu akceptacji jej bezproblemowego powrotu.
- Konwalia.

Zt

Konwaliowy Sen po udanym polowaniu ukrył upolowaną zwierzynę, by następnie udać się w kierunku Sarnich Kopytek, nieopodal których się znajdował. Pogoda dopisywała udaniu się we wspomniane miejsce - ciepłe promienie słoneczne i brak wiatru stanowiły idealne warunki do ogrzewania się w promieniach słońca na jednym z głazów.
Zielonooki wskoczył na jedną ze skał, by następnie ułożyć się na brzuchu; przednie łapy ułożył przed sobą. Pozostając w brzuchu, zielonymi ślepiami obserwował okolicę.

/Lew

Wylegiwałam się w spokoju na jednym z większych kamieni. Relaks przecież też jest ważny! Nie zrobiłam dziś nic specjalnego. Po prostu odpoczywałam. Może nie powinnam? Poprosić mentora o jakiś dodatkowy trening albo samej coś ogarnąć. Nie miałam jednak takiej potrzeby. Ziewnęłam i przeciągnęłam się leniwie próbując nie zasnąć. Chcę dobrze odpocząć, nie marnować tak piękną chwilę zasypiając.
Niestety jednak nie udało mi się utrzymać oczu. Przyjemna pogoda, piękny zapach sprawiły że moje ślepia zamknęły się. Może to i lepiej? Wyspana będę to i potem na jakiś spacer się przejdę czy coś.

Gdziekolwiek spała Lwia Łapa, czyniła to w zbyt dużej odległości od zielonookiego, by ten mógł ją dostrzec - być może zasłaniała ją jedna ze skał. Nie zdawał sobie sprawy z jej obecności w okolicy - najwyraźniej kierunek z jakim gnały niewielkie, rzadko występujące powiewy wiatru nie sprzyjał możliwości wyczucia długowłosej przez kocura.
On sam nie zamierzał spać - zamiast tego pozostawał czujny, uznając, że samo wystawienie się na działanie promieni słonecznych stanowić będzie dla niego wystarczający odpoczynek.

Cóż powiedzieć - sen jak sen. Po swoich "samotniczych przygodach" mój sen był dość twardy. Spanie na gałęzi do najłatwiejszych nie należało. Tak więc nieprzerwanie chrapałam sobie, przewróciłam się z jednej strony na drugą. Kamienie wygodne nie są ale słońce przyjemnie opatulało moje futro na tyle, że chłód z kamieni mi nie przeszkadzał. Idealna pogoda, zapach i całokształt aktualnej chwili były idealnymi bodźcami na drzemkę, jak więc mogłabym zmarnować taką cudowną chwilę?

Cóż - tym razem przeznaczenie nie próbowało spleść ze sobą losów wspomnianej dwójki. Zielonooki kontynuował wygrzewanie się w słońcu przez niedługi okres czasu - obecnie miał wszak dwójkę terminatorów, nie wspominając o pozostałych jego obowiązkach związanych z byciem klanowym wojownikiem. Nie posiadał wystarczająco wiele czasu - czy też nie pozwalał sobie na wspomniane posiadanie - by spać na klanowych terenach.
Ostatecznie podniósł się, następnie zeskakując z jednego z Sarnich Kopytek, po czym udał się na polowanie.

Z/t x2

Ostatnio nie czuł się za dobrze. Psychicznie i fizycznie. Choć teraz ból brzucha trochę mu ustąpił. Na całe szczęście nie czuł się gorzej i nie musiał iść z tym do Owieczki. Ale to nie sprawiło, że Kozioł miał więcej energii do pracy. Czuł się wypalony i potrzebował chwile przerwy. Potrzebował z kimś pogadać ale w obozie nie znalazł nikogo takiego. Chciał w szczególności porozmawiać z Okoniem. Lubił z nim rozmawiać bo czuł się przy nim dobrze. Dalej w pełni nie potrafił się przed nim otworzyć ale na ten moment on był mu najbliższy. Poza tym chciał się dowiedzieć co u niego bo ostatnio nie mieli okazji. Chciał wiedzieć, czy wszystko u niego w porządku. Tak po prostu zwyczajnie porozmawiać w dobrym towarzystwie. Pobyć na chwilę ze sobą by potem znów wrócić do pracy.
No ale jakoś nie mógł go znaleźć. A gdy go widywał to nie miał chwili dłużej porozmawiać. Liczył, ze dziś go spotka.
Tak więc gdy nie znalazł go w obozie, postanowił go poszukać poza nim. Szedł za jego zapachem. Przeszedł przez różne krzaki i zarośla aż w końcu natrafił na znane mu dobrze futro.
– Okoń! – zawołał po czym podszedł do niego. Postarał się na drobny uśmiech po czym spojrzał się na niego. – Co robisz? – zapytał.

/ okon sob