- Już naprawdę niedużo, szybko to zrobimy - zapewniła. Musiała to przerobić, taki był obowiązek. Tradycje, święta i zwyczaje nie były trudne do zapamiętania, a poza tym obiecała, że nauczy Żywicę także walczyć i tropić. To były o wiele ciekawsze rzeczy, na które warto czekać - tak przynajmniej uważała szylkretka.
- Proponuję te tradycje, a potem od razu zabrać się za tropienie albo walkę. Żeby było szybciej - powiedz mi, jakie znasz, takie jak na przykład Lśniące Ślady, i co o nich wiesz - od razu przeszła do nauki, żeby nie marnować czasu. Nadal nie kierowała się do jakiegoś konkretnego celu - luźno szła wzdłuż granicy, bardziej na południe.

Lśniące Ślady. Moment, w którym dzieciaki cieszą się z umalowanych mord jagodami a wszystko to wygląda jak rekrutacja do cyrku. Przynajmniej takie było odczycie Żywicy. Nie widziała w tym nic poważnego, raczej coś w stylu zabawy i możliwości umazania sobie futra. Oczywiście- nie powie tego. Wzięła więc głęboki oddech, próbując wyczytać odpowiedź z chmur.
- Wykonuje się je przy mianowaniu na nowicjusza i jak będą brzydkie to niby jakieś nieszczęście - Zaczęła, próbując powoli przypominać sobie wszystko co wie - No i symbol, że już kociakiem nie jesteś czy coś w ten deseń - Gdyby mogła teraz machnąć zbywająco łapą, pewnie by to zrobiła.
- I chyba jeszcze podczas Głosu Serca, ale nie wiem, nie pytałam. Nie specjalnie mnie to wtedy interesowało. ... A WŁAŚNIE. I Głos Serca. - Nazwa brzmiąca jak gazetka kościelna rozdawana w kaplicy co niedzielę.

- Zgadza się. Wykonują je najczęściej matki, a jeśli nie, to najbliższa rodzina. Jest to symbol dorastania, bliskości z Plemieniem Wiecznych Łowów. Wykonuje się je także przy mianowaniu na Łowcę lub Strażnika, wtedy malunkami zajmuje się mistrz. Szykuj się, hehe. - rzuciła rozbawiona. Z pewnością zamierzała jak najładniej przyozdobić Żywicę, jak już przyjdzie czas mianowania. - A same malunki... Mogą to być odciski łap, różne kształty namalowane za pomocą soku z jagód. Wierzenia mówią, że jeśli nie dopełni się tego zwyczaju, albo będą niechlujne, to wtedy będzie problem z ukończeniem treningu. O, i jeszcze śladów trzeba się pozbyć koniecznie samodzielnie, bez pomocy innych! - dokończyła, nie wiedząc, co mogłaby jeszcze dodać na temat Lśniących Śladów. Przeszła więc od razu do dalszych tematów.
- Podczas Głosu serca też wykonuje się Lśniące Ślady!. Jest to zwyczaj oficjalnego ogłaszania partnerstwa rodzinie i bliskim kotom. Wszystko zależy od pary i tego, jak sobie to zaplanują i kogo zaproszą. Oczywiście nie jest to obowiązkowe, czy coś, można się na to po prostu dowolnie zdecydować. I ostatni zwyczaj - ptasie trele, czyli po prostu wymiana i dzielenie się zwierzyną przy wspólnym posiłku i rozmowie. I to wszystko na ten temat! Już obiecuję, więcej tradycji i zwyczajów nie będzie, chyba że jakieś krótkie powtórki, ale to nie szybko! - zapewniła. Mogły skupić się już wyłącznie na walce albo tropieniu, w zależności od zdania nowicjuszki. Huragan było to dosyć obojętne, od czego zacząć. Jedno i drugie było całkiem fajne!

Kotka posłała Huragan uśmiech spod uniesionych brwi.
- Hmmm? Mam się bać? - Spytała niby retorycznie, czując jak się rozluźnia, jednak zaraz potem znów została przytłoczona przez teorię. Ale z tymi śladami na Głosie Serca to mogli sobie odpuścić. Żywica nie widziała w wydarzeniu niczego specjalnego i o dziwo ją to jakoś irytowało od środka, co było rzadkością. A o ptasich trelach w sumie zapomniała. Było najbardziej powszechne, więc zlało jej się z całością życia w obozie.
- Hef, mam taką nadzieję - Mruknęła, nie specjalnie się aktualnie przejmując tym, co zostało powiedziane. Potem sobie to przypomni jeszcze, albo kogoś z rodzeństwa spyta, jeśli zapomni - No! To teraz ta ciekawsza część, tak?

Nie odpowiedziała, a jedynie zachichotała na pytanie Żywicy. Oj, powinna! Huragan tak ją wymaluje, że będzie się wyróżniać na tle całego plemienia z tej okazji! Sama w zasadzie nie mogła się doczekać, w końcu nikogo wcześniej nie malowała. Czuła też, że może to być całkiem fajne.
- Mhm! Może zaczniemy od tropienia, żebyś nie była zmęczona aż tak po walce? Mam też na to taki fajny pomysł, myślę, że ci się spodoba! - zaczęła. Myślała nad tym już wcześniej, więc na szczęście nie musiała wymyślać czegoś na poczekaniu. - Będziesz tropić... mnie! Poczekasz tu chwilę, ja się oddalę, a następnie będziesz musiała mnie znaleźć. Nie odejdę aż tak daleko, ale będę co chwilę skręcać i zmieniać kierunek. Wszystko jasne? - jeśli tak... No to Huragan poszła w swoją stronę. Tak jak zapowiedziała, starała się często zmieniać swój tor ruchu i iść przez różne krzewy, obok drzew... Żywica zaś po chwili mogła rozpocząć tropienie.

No więc tropienie. Czemu nie! Coraz bliżej dzięki temu do zakończenia treningu.
- Dobra - Rzuciła jeszcze, na znak, że wszystko rozumie a zajęcia można rozpocząć. Poczekała chwilę, aż Huragan zniknie za krzewami, uważnie patrząc w miejsce w którym zniknął jej ogon. W końcu to nadal jest jakaś wskazówka! No, ale Żywica mogła się pochwalić dobrym węchem. Z tą myślą z zadowoleniem przetarła swe nozdrza, by jeszcze chwilę poczekać i... ruszyć. Dotarła do ostatniego miejsca, w którym widziała futro mentorki, rozejrzała się, co oczywiście mało dało, po czym ruszyła próbując wyczuć jeden konkretny zapach.

Żywica mogła bez problemu wyczuć zapach swojej mentorki, która przecież jeszcze chwilę temu była przy niej. Kierując się samym zapachem, nowicjuszka mogła podążyć do niego głębszej części lasu. Tam też zapach stał się nieco mniej wyraźny, skręcając jakby w lewo. Po prawej stronie zaś Żywica mogła dostrzec parę złamanych gałęzi, zupełnie jakby ktoś tam w wcześniej przechodzić. Gdzie tym razem zamierzała się skierować?

Połamane gałązki? Mózg Żywicy nie uznał tego za coś ważnego. Przynajmniej na razie. Poza tym, o wiele bardziej ufała swojemu węchowi. Była możliwość, że Huragan poszła jedna drogą, tywarzala się w czymś dla zmyłki, po czym ruszyła w drogę powrotną, już z ukrytym zapachem. Ale po co tak główkować? Zapach skręcał w lewo, więc Żywica wraz z nim!

Żywica dobrze wybrała następną drogę - skierowała się w lewo, gdzie też chwilę temu była Huragan. Dalej przeszła koło kilku drzew, docierając do większego skupiska drzew i krzewów. W tamtym miejscu zapach stał się już mniej wyraźny. Może poza tym skupiskiem udałoby jej się natrafić ponownie na trop Huragan?

Kotka wpierw wpełzła w krzewy. Najpierw sprawdzi tu, a potem wyjdzie i obejdzie krzewy dookoła. Chodzież z tymi krzewami to zaszalała, patrząc na jej wielkość i umiejętność przechodzenia pod rzeczami.

Okazało się, że sprawdzenie krzewów to był dobry wybór! Huragan nie miała żadnego problemu z wejściem w różne krzaki. Często właziła w dziwne miejsca na terenach plemienia, więc i tym razem nie zdecydowała się na ominięcie przeszkody. Żywica zaś mogła wyczuć bardziej intensywny zapach Huragan, który po chwili skręcał w lewo.

Ha! Czyli jednak krzaki. Żywica przedostała się dalej za zapachem, przy okazji zdobywając kolejne śmieci do kolekcji w swoim futrze. I znów: w lewo. Tylko co następne? Może będzie musiała wejść na drzewo?

Nie musiała wejść na drzewo. Żywica podążając za zapachem musiała chwilę się nachodzić, jednak w końcu się udało - w pewnym momencie dojrzała kolorowe futro mentorki. Huragan, widząc swoją nowicjuszkę, nie czekała dłużej i nie zamierzała też uciekać - od razu do niej podeszła z uśmiechem na pysku.
- Udało ci się! Trochę to zajęło, ale dobrze ci poszło. Masz jakieś pytania? Jeśli nie, możemy znaleźć dobre miejsce i od razu przejść do walki - zaproponowała.

Kotka z zapałem pokręciła głową. Nie miała pytań, a przynajmniej nie na chwilę obecną. Głównie z tej przyczyny, że miały się zająć walką.
- Nie! Dobra, to co robimy? - Dość oczywista była odpowiedź, ale może Huragan chciała coś dodać?

Nie było pytań, to dobrze! Skierowala się więc przed siebie, aż nie dotarły do kawałka przestrzeni, gdzie mogły bez problemu trenować walkę. Lepiej, żeby w trakcie nie wpadły po prostu w jakieś zarośla, czy coś. Oczywiście w prawdziwej walce to byłby dobry element strategii, ale teraz miały się na razie uczyć!
- Jak to co robimy? Walczymy! - odparła i postanowiła zaskoczyć nowicjuszkę - wyskoczyła do przodu i zamachnela się łapą, próbując trafić w bok Żywicy.

Ło! To było nagłe. Ale to nic! Żywica bowiem podczas zaskoczenia miała skłonności do unikania. Tak więc było i tym razem, tylko, że zamiast przypaść do ziemi, jak to miała w zwyczaju, postanowiła odskoczyć na bok. Z tego co zdążyła zauważyć, ciągle atakowanie nie było najlepszym pomysłem.

Atak Huragan: krytyczny
Unik Żywicy: udany

Ostateczny atak Huragan: słaby

Żywica zdołała bardzo szybko zareagować, dzięki czemu prawie całkowicie udało jej się uniknąć ciosu mentorki. Huragan zamachnęła się, jednak jedynie pacnęła bok swojej nowicjuszki, gdyż ta zdążyła odskoczyć na bok i nieco się oddalić. Huragan, zadowolona z udanego uniku Żywicy, postanowiła tym razem dać jej szansę się wykazać - odskoczyła więc na bok i wykonała unik, jeśli terminatorka zaatakowała.

Ha! Unik się udał. Proszę bardzo jaka nasza szylkretka jest sm0rt. No, może nie całkiem, ale jako tako wyszło!
No, to teraz czas na kontratak. Kotka uznała, że będzie mądra, więc wpierw rzuciła w stronę pysku Huragan trochę ziemi, by potem spróbować "uderzyć" łapą w pysk mistrzyni.

Oślepienie: udane

Atak Żywicy: Udany
Unik Huragan: Słaby

Ostateczny atak Żywicy: słaby

Nie spodziewała się tego ruchu że strony nowicjuszki, musiała przyznać! Ale to dobrze, trzeba korzystać z różnych taktyk i metod w trakcie walki. Żywicy udało się trafić prosto w oczy Huragan, przez co ta była na chwilę zdezorientowana, a w trakcie następnych ruchów na pewno będzie jej trudniej celować. Dostała także lekko w pysk - i nie pozostała terminatorce dłużna. Było to nieco trudne, ale spróbowała także wycelować w pysk Żywicy.

O! Udało się. To było coś... niespotykanego. Aż zadziwiającego. I na pewno budującego jakąś tam pewność siebie u kotki. Na następny atak Huragan zareagowała następująco. Wzięła się w sobie i... Przykucnęła do ziemi, zamieniając się w chleb.