Powoli pod Strzelistymi Skałami zbierało się coraz więcej kotów. Co chwilę rzucał okiem na rodzeństwo, które w końcu zaczęło wypełzać z zakamarków jaskini. Postanowił czekać na kontynuacje w ciszy. Wtedy jednak usłyszał zbliżające się w jego stronę kroki. Była to Księżyc, którą kojarzył z widzenia. Kotka wręczyła mu ciekawy żółty kwiat komentując tylko słowami "Dostałeś dar od przodków". Mówiąc szczerze, był zaskoczony. Nie wiedział za bardzo co zrobić więc po prostu go wziął, uśmiechając się. Co ciekawe, rzadkim dla niego, szczerym uśmiechem. Jakimś cudem mu się wymsknęło. Pewnie to fakt, że kompletnie się tego nie spodziewał.
- Dziękuję - wymruczał cicho, siedząc przez chwilę z kwiatem w pyszczku nie wiedząc co ma z nim zrobić. Odwrócił się z powrotem w stronę Wieszcza. Gdy pod Strzelistymi Skałami zaczęło się robić tłoczno, w końcu się zaczęło. Wieszcz rozpoczął ceremonię przysięgi. Dwa nowe koty zostały mianowane na strażników. Dobrze, że Plemię przybiera na sile.
Teraz czas na mianowanie Jaskółki i jego rodzeństwa. Kocur posłał krótką modlitwę do przodków po czym wysłuchiwał po kolei imion swoich braci i sióstr. Na słowa Wieszcza wstał wypinając dumnie pierś. Wybrał idealne miejsce do pokazania swoich Lśniących Śladów. Po jego kręgosłupie przeszedł dreszcz, gdy ojciec wypowiedział jego imię. Tak więc, Jaskółka będzie przyszłym...
Strażnikiem.
Z jednej strony, na pewno taka pozycja mu odpowiadała. Jednak w jego gardle pojawił się nieprzyjemny uścisk, spowodowany oczekiwaniami. Miał nadzieję, że to ojciec zostanie jego mistrzem - a on przyszłym Wieszczem. Skutecznie ukrył całe zawiedzenie pod poważną miną. Postanowił się wsłuchać
"Chwila... już koniec?" Jaskółka zastrzygł uszami. Faktycznie, Wieszcz nie wyłonił swojego następcy. Kamień spadł mu z serca. "Mam szansę. Dziękuję przodkowie, że mnie wsparliście" pomyślał, po czym udał się w stronę swojej nowej mistrzyni. Skłonił się w geście szacunku.
- Gratuluję ceremonii i jestem zaszczycony, że twoim pierwszym uczniem będę właśnie ja. - powiedział z lekko zmrużonymi oczami. Szczerze to wolał by ktoś bardziej doświadczony go trenował, ale zawsze da się coś wymyślić. Właściwie, to wybranie młodej strażniczki mogło ułatwić mu zostanie przyszłym Wieszczem...
Uśmiechnął się lekko po czym usiadł patrząc się raz na Księżyc, raz na Wieszcza, a co chwilę wplatając między nich rodzeństwo.

Na moim pysku pojawiłł się uśmiech, gdy widziałem, jak Huragan z Księżyc przysięgają przed Wieszczem swoją wierność plemieniu. Pozwoliłem sobie wyskandować imię dwójki nowych strażników. Chciałem, by oni również czuli się podobnie do mnie podczas swojego mianowania i... Nawet mi nie przeszkadzał fakt, że musiałem głośniej mówić czy coś. Następnie słuchałem słów Wieszcza, który rozdzielał nowicjuszy pod skrzydła ich mistrzów. Tak, jak się spodziewałem - Tafla otrzymała nowych łowców pod opiekę. Nic dziwnego, była bardzo dobrą łowczynią i równie dobrą mistrzynią. Swoich nowych nowicjuszy otrzymali również Królik, który obecnie wypuścił spod swoich skrzydeł dwójkę strażników. Pąk również nie mogła się czuć poszkodowana. Księżyc i Huragan również otrzymali swoich nowicjuszy! Na pewno będą mogli się wykazać swoją wiedzą i umiejętnościami przy szkoleniu dzieci Wieszcza. I... Jerzyk? Otrzymał na mistrza... Mnie? Nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. Mięśnie na barkach się spięły samoistnie, gdy odczułem nagły napływ stresu. Miałem... Kogoś trenować? I to jeszcze potomka Wieszcza? Przecież było dużo innych strażników, którzy z całą pewnością dużo lepiej by wytrenowała nowicjusza, niż ja. Przełknąłem ślinę, na moment wpatrując się w pstrokatego kocura, by następnie przenieść wzrok na... Jerzyka. To tak. Mój pierwszy nowicjusz. Próbowałem dokopać się do wspomnień, w których rozpoczynałem trening, jednak nieskutecznie. Było to tak dawno temu... Przełknąłem ponownie ślinę, podnosząc swoje cielsko i podchodząc do młodego kocurka, którego miałem ukształtować. Wyszkolić na dobrego strażnika.
- Hej... To ja, Renifer. Jestem twoim mistrzem... Tak. Spotkamy się... Przy wyjściu z Jaskini... Jutro może? Chyba że chcesz zacząć dzisiaj. Albo kiedy indziej - powiedziałem, trochę się gubiąc w słowach i przez to moja wypowiedź była... Taka. No gratulację. Już na wstępnie zadbałeś o swój dobry wizerunek poważnego strażnika. Na pewno zaraz Jerzyk spojrzy na mnie i pójdzie do swojego ojca, by poprosić o zmianę mistrza. Bo w końcu, kto chciałby mieć kogoś takiego na mistrza, który nie potrafi się nawet wysłowić?

Oja! To już! Wstała, by poczłapać na swych jakże pięknych łapach nieco do przodu. Hehe~ Ciekawe kogo za mistrza dostanie? No mów że ojcze szybciej. Nie dało się ukryć jej wyrazu na pysku, który można nazwać uśmiechem wywołanym przez stres. Tak, problemy z mimiką podczas stresu, kto by się spodziewał? Hm, hm, Tafla, Królik, same ładne koty. Starała się jakoś ogarnąć wzrokiem otoczenie. Gdyby nie jej aktualne zdenerwowanie i mniej energiczny dzień, pewnie podeszła by do Królika, by zacząć pieprzyć niczym babcia do wnuka, jaki to przystojny młody kawaler. Może to przez to, że sama za urodziwa nie była, a jej wyobrażenie piękna było nieco spaczone na własny sposób, jednak lubiła zachwycać się ładnymi kotami. Z daleka, bez konieczności nawiązywania kontaktu wzrokowego. Przynajmniej teraz. Ale zaraz, na czym to.... OH. CZYŻBY PRZEGAPIŁA. Rozejrzała się po obozie. Zaraz, kogo ma? Co? Czym w końcu jest? Pytająco spojrzała na Wiatr, kurcze, pomocy? Aj, spaprała. Zamyśliła się. A miała się skupić, TEN JEDEN PIEPRZONY RAZ. Tak więc, pozostawało siedzieć i czekać aż ktoś do niej podejdzie, nie? Tak, czekanie. Teraz to się paliła że stresu, czekając na koniec ceremonii. ,,Wybrać inną ścieżkę" Ha! Gdyby jeszcze usłyszała co dostała, a nie myślała o niebieskich migdałach. Zacisnęła wargi, wiercąc się niespokojnie i oglądając na boki. Cóż, potem się dowie. Gdyby przydzielony jej mentor teraz się nie zjawił, to przecież zjawi się jutro. Tak więc, posiedziała jeszcze chwilę w miejscu, po czym ruszyła w stronę legowisk.

Musiała przyznać, że niezbyt zwracała uwagę na przysięgę Księżyc i Huragan. Obudziła się w miarę dopiero kiedy usłyszała swoje imię. Nadal lekko zdenerwowana odetchnęła głęboko i wstała, ciągle idąc z dumnie uniesionym pyszczkiem. Mimo, że wiedziała, że nie jest jedyna, a jej dość spore rodzeństwo nadal ją otacza ciągle bała się postawić chociaż jeden zły krok. W końcu, musiała dobrze reprezentować rodzinę.
Z każdym wypowiedzianym imieniem czuła jak rośnie naokoło nich napięcie. W końcu każde kocie może nagle dostać teraz za nauczyciela własnego ojca a to znaczyłoby tylko jedno - zostanie przyszłym Wieszczem. Mimo, że Wieszcz wypowiadał imiona dość szybko dla kotki każde imię trwało wieczność. Po kolei każde z jej rodzeństwa dostawało normalnych mentorów, a Wiatr czuła się jakby zamiast miała wybuchnąć. W końcu wymieniono również ostatniego z rodzeństwa oprócz niej, Jerzyka. Czy to znaczyło, że to Wiatr została wybrana na- Jej nadzieje legły z hukiem razem z kolejnymi słowami rodziciela. Ciągle stała prosto, jednocześnie zachowując podekscytowany wyraz twarzy, sama najlepiej wiedziała ile można było wyczytać z samych oczu. Wewnątrz jednak cały świat się walił. Jak chociaż przez chwilę mogła mieć nadzieję, na zostanie tą najważniejszą w Plemieniu rangą? Przecież nie nadawała się. Nikt z rodzeństwa się najwyraźniej nie nadawał, mimo wszystko Wiatr z jakiegoś powodu czuła się najbardziej winna. Powinna być lepsza, powinna- Uśmiechnęła się w stronę gratulującego jej ojca i wtuliła się na chwilę w jego futerko, jakby starając się przeprosić że nie była wystarczająca. . Jedyne co mogła teraz zrobić to zostać jak najlepszą łowczynią. To jedyny sposób w jaki mogła odpłacić się Plemieniu.
W końcu po chwili, która wydawała się wiekiem wstała i zaczęła szukać wzrokiem swojej nowej mentorki. Mimo poprzedniego zawodu była niezwykle szczęśliwa z tego, że dostała akurat Taflę. W końcu z nią jako jedną z niewielu zdążyła się już wcześniej poznać, a opowieść kotki o wielkich orłach nadal siedziała jej w głowie. Może teraz, skoro będzie się szkolić na łowczynię, w końcu jednego spotka? Zapominając na chwilę o poprzednich rozterkach przypomniała sobie o fakcie, że w końcu opuści bezpieczny obóz, a jej całe ciało przeszedł nagle dreszcz napływającej energii. Już nie mogła się doczekać na swój pierwszy trening! W końcu tak rozmyślając dotarła do Tafli i skinęła jej z uśmiechem głową czekając na dalsze instrukcje. Mimo jak stresowała się ceremonią, podświadomie zapamiętała, że jej nauczycielka dostała jeszcze jednego ucznia pod swoją opiekę - Jarzmiankę - wiedziała więc, że ich plan może być nieco inny niż przy jednym uczniu. W końcu ich mentorka nie weźmie ich na wspólny pierwszy trening, prawda?

Jej uśmiech powiększył się, kiedy usłyszała, że jej trening zacznie się w przeciągu kilku chwil. Pokiwała energicznie głową, po czym naśladując kotkę również wstała, jednak skierowała się w całkowicie innym kierunku - w stronę wyjścia z jaskini.
Nie sądziła że będzie musiała czekać długo dlatego też dotarła tam względnie szybkim krokiem, aby mieć jeszcze chwilę czasu na przemyślenie paru spraw. No może nie tyle co przemyślenie a samo pomyślenie. Już za dużo się tamtego dnia namartwiła. Usiadła idealnie na granicy wyjścia z jaskini, która do tej pory była jedynym miejscem, które kotka dobrze znała. Już za parę chwil miało się to jednak zmienić. Uprzejmym skinięciem głowy przywitała się z pilnującymi wejścia strażnikami, którzy tym razem nie odganiali ją od przejścia, tylko widząc jej ślady i słysząc poprzednie zwołanie zapewne domyślili się już o jej nowej randze. No cóż, czasami jednak te znaki się przydawały. Może powinna nosić je częściej? Nie znaki, ale coś co by wskazywało o tym w jakim nastroju jest. Na przykład patyk w buzi świadczyłby o tym, że nie chce rozmawiać... Przecież to genialne! Mimo tego jak zachwycona była tym pomysłem, dość szybko zbeształa się w myślach za zajmowanie się niepotrzebnymi na tamtą chwilę myślami. W końcu, właśnie miała wkroczyć w całkowicie nowy świat, a ona jedyne czym się zajmowała to myśleniem o patykach. No cóż, taka już była. Z ciągle utrzymującym się uśmiechem znowu wbiła wzrok w roztaczający się przed nią krajobraz. Może i nie zostanie wieszczem, ale nadal może pokazać, że jest godna Plemienia, prawda?

[zt]

Jaskółka czuł się nieco dziwnie słysząc taką... ekscytację jego mistrzyni. Choć w głowie układał się powoli jego plan, nadal przyćmiewał go niepokój, czy młoda kotka będzie umiała przekazać mu większość tego co potrzebuje, przynajmniej na początku.
- Gdyby była taka możliwość to jak najprędzej. Naczekałem się już w jaskini, chciałbym zobaczyć coś poza obozem. - odpowiedział, patrząc wyczekująco. Był pewien, że odpoczynek na świeżym powietrzu dobrze na niego wpłynie i pozwoli trochę pomyśleć - a przy okazji poznać teren którego będzie bronić.

Faktem było, że Pąk Tafli zwyczajnie w świecie unikała, jakby ich relacja – puf! – wyparowała w powietrze i nigdy się nie zdarzyła. Pąk uznawała, że tak jest lepiej dla ich obu; denerwowanie Królika też już zaczynało ją nudzić. Wszystko ją nudziło, ale do tego wniosku doszła już jako nowicjuszka. Tafla po prostu... dogadywała się z szarą aż za dobrze, i jak absurdalnie by to nie brzmiało, miało sens w głowie Pąk. Tak było dla strażniczki wygodniej. Nie lubiła, gdy relacja zaczynała być zbyt wymagająca. A Tafla była zbyt porządną kocicą, by musieć się z niebieską użerać.
Wracając jednak do tematu głównego – ceremonii, wysłuchała przysięg składanych przez Księżyc i siostrę, Huragan, co właściwie mało ją obchodziło; uszy wystawiła bardziej, gdy rozdawano nowicjuszy. Dostała Niedźwiedź. Gadała z nią raz. Nieco denerwująca, ale ujdzie. Podeszła do pstrej.
– Za dwa wschody słońca, o południu, przy wyjściu z obozu – rzuciła leniwie i jakby średnio zależało jej na jakimkolwiek ambitnym poprowadzeniu tego treningu. Bo tak było. Ajaj... życie naprawdę stawało się coraz bardziej męczące.
A jeszcze bardziej męczące było nagłe pojawienie się pięknej, białoczarnej pani tuż przed strażniczką. Niestety nie mogła już uciec i udawać, że nie zauważyła; nawiązała kontakt wzrokowy trwający pół uderzenia serca. Aj, mysia kość, to się wkopała...
– Po co – rzuciła kompletnie każualowo i jakby nie miała pojęcia, o czym taka Tafla chciałaby pogadać. Uch. Wizja wyjścia z tej sytuacji była bardzo nieprzyjemna.

Czuł mieszaninę emocji. Zmęczenie, stres, ale też i radość. To wszystko sprawiało, że kręciło mu się w głowie i było mu trochę niedobrze. Z zadowoleniem jednak przyjął obecność Płatka, który postanowił się do niego dosiąść; uśmiechnął się do brata, chociaż widać było po nim, że nie był to jego typowy, wesoły i ciepły gest.
Nie spodziewał się tego, że otrzyma kwiaty. Zamruczał wesoło w wyrazie podziękowania za stokrotkę, jaką otrzymał od Księżyc, a także za jej miłe słowa. Wziął kwiatuszek do mordki i chwilę się z nim mocował, ale w końcu udało mu się zaczepić go o swoje bokobrody tak, że nie spadał (a przynajmniej nie planował, bo się zaplątał i potrzebował jakiegoś gwałtownego ruchu, by spaść). Uśmiechnął się również do Robaka, który dosiadł się do nich i miał prezenty dla jego brata. To było bardzo miłe, że tyle kotów dbało o to, by Płatek czuł się dobrze.
Później wszystko poszło już bardzo szybko. Dwójka nowicjuszy złożyła swoje przysięgi, a gdy wszyscy wykrzykiwali ich imiona, Jerzyk jedynie poruszał wargami i tylko siedzący obok niego Płatek mógł usłyszeć cichutki szept liliowego. A później przyszła kolej na nich; oparł się barkiem o bark burego brata, by dodać mu trochę otuchy podczas tego wystąpienia, które bardzo szybko się zakończyło i koty zaczęły zbierać się ze swoich miejsc. Rozglądał się w poszukiwaniu swojego mistrza, jednak nim wypatrzył go w tłumie, ten już stał obok niego. Uśmiechnął się do niego i pokiwał głową już na samym początku jego wypowiedzi, gdy mówił "jutro", bo na jego kolejne, nieco zagubione słowa tylko zakołysał głową i wzruszył barkami. Mógł się dostosować. Wcale nie przeszkadzało mu to, że jego mistrz wypadł trochę średnio, bo dlaczego niby miałby narzekać? Może się stresował tak jak Płatek? Każdemu mogło się zdarzyć!

Przywitanie całego rodzeństwa przez Niedźwiedzia było skryte, ciche i nie trwało stosunkowo długo. Całe rodzeństwo beżowo-futrego jednak wiedziało, że Niedźwiedź życzy im jak najlepiej i żeby żadne z ekscytacji się nie przegryzło w ustach. Przynajmniej sepia lubił sądzić, że rodzeństwo to wie...
Szczególnie Jaskółka, przy którym Niedźwiedź się usiadł. Od małego chciał wszystkim rozkazywać na swój własny, interesujący zapewne pod pewnym kątem sposób. Tyle ważniejszego, że Niedźwiedź nigdy nie słuchał się nikogo, oprócz matki czy ojca, a Jaskółka Co Rzuca Cień Na Skały wydawał się...Czegoś pewny.
Pewny wygranej? Tylko czego?

Niedźwiedzie, zielone jak te ojca ślepka zamrugały, gdy szylkretowa sepia usłyszała swym uszkiem słowa, które...Chciałaby nazwać przywitaniem, lecz były one skierowane do Jaskółki, a sam Niedźwiedź po chwili zorientował się, że nieznana mu z persony niebieskooka kotka zaczęła rozdawać wszystkim zebranym, którzy mieli zostać dzisiaj mianowani, różne kwiatki.
To było dziwne uczucie, gdy jasnowłosa, piękna najwyraźniej osobliwość okryta uśmiechem podeszła do jej osoby i dała jej równie zabierający wdech w uczuciach sepii kwiatek, o intensywnym kolorze.
Kotka odeszła, kierując krok do kolejnych osobników z rodzeństwa szylkretki, gdzie zielonooki potomek Wieszcza zdjął kwiatka z swego beżowego futra i na chwilę wpatrzył się w niego.
To kolejny etap tradycji do ich mianowania? Ojciec nic o tym nie wspominał, więc co mógł znaczyć ten prezent? Przecież Niedźwiedzica nie zrobiła nic godnego prezentu - nawet tak błachego jak kwiatek...Lecz, hm, może ojciec znajdzie sposób, by wykorzystać roślinę do pomocy plemiennym? Nawet jeśli nie, to Niedźwiedź chyba zostawi sobie ten podarunek, o ile nie zapomni. Dostanie podarunku za nic...Za samo bycie. To było...Dziwne odczucie w główce młodej córki Wieszcza Szepczących Kamieni.

Niedźwiedź uniósł pysk na wezwanie ojca, oczekując od razu swego imienia, lecz dla zaskoczenia...Nie wypadło one, a zamiast tego kotki, którą nie tylko kojarzyła, ale też i tej, co rozdawała rodzeństwu podarunki. Ojej? Chociaż Niedźwiedzica wiedziała, że nie powinno jej było to tak dziwić - wszyscy się starzeją, mają swoje ceremonie, takie rzeczy.
Niedźwiedzica jednak wpadła na pomysł, czemu chciała usłyszeć swe imie z pyska ojca - by mieć to za sobą i móc działać, tak, jak planowała. Działać tak, by pomóc ojcu i matce. By pomóc Plemieniu.


Huragan Szumiący w Koronach Drzew swą przysięge wykonała dość krótko, jak mrugnięcie oka. Niedźwiedzica uniosła swą kocią brewke - nie znała szylkretowej za dobrze, ale może niebiesko-kremowa też chciała mieć już ceremonie za sobą, by nie tracić czasu i brać się do roboty? Krótko, ale zwięźle i dobrze...Bądź źle. Kto wie.
Słowa Księżyca Schowanego we Mgle były dłuższe, lecz bardziej impresywne...Chociaż, Niedźwiedzia Wędrującego Przez Las interesowało jedno - ile z obu przysoęg będzie pomocna? Zobaczy z czasem, lecz na stan aktualny, Sepia nie obiecywała sobie za dużo, od tego był w tym unikalnym przypadku Wieszcz.

Ojciec ponownie zabrał głos, a kanciasta mordka szylkretki podobnej do ojca uniosła się ponownie i młoda opuściła swój podbrudek na jedną z przednich łap, wysłuchując.
Gdy dotarło do niej, że miała wystąpić, wzięła głęboki wdech i ustała, dumnie prostując swe kończyny - bądź też ze stresu - na których widniały ślady i te od matki i te od samego ojca. Chociaż te drugie były mniej widoczne, może nie powinna się tak spinać? Czy to nie wygląda źle patrząc z boku? Pracowała nad tym cały wieczór, ale to chyba nie ta poza-
Reszta rodzeństwa wystąpiła, a córka Wieszcza tylko cicho westchnęła przez ciemny nos.
Nie ważne jak stała...Tata wyglądał szczęśliwie, to się teraz liczyło.
Mogła stać z dumą na pysku i tak zrobiła.

Następne słowa leciały z mordki ojca, a Niedźwiedź zapamiętywała szczegóły. Piątka z nich miała zostać strażnikami - Płatek(Królik), Jej osoba(Pąk), Jaskółka(Księżyc), Żywica(Huragan), Jerzyk(Renifer). Łowcami mieli zostać za to Jarzmianka(Tafla) i Wiatr(Tafla).
Zielonkawe oczy mrugnęły kilka razy, po czym młodzik skinął ojcowi z podziękowaniem.
Tego samego nie mógł młodzik jednak poznać po bracie - Jaskółce. Mina pełna zwycięstwa zmieniła się w tą uciśniętą, jakby coś skrywającego, a w Niedźwiedziej głowie zapalił się płomyk - Ojciec nie wybrał następcy, żadnego z rodzeństwa. Jaskółka...Czy on chciał zostać Wieszczem? Dlatego jako kociak tak starał się rządzić? Wypytywał ojca, chciał jego historii?
Niedźwiedź zamrugała pare razy, trawiąc tą informacje. Ona dostała na mentora kogoś starszego w swej randze, a skoro Jaskółka chciał przejąć miejsce po ojcu, a zamiast tego dostał młodą mentorkę, dopiero dzisiaj mianowaną... Ojć. To brzniało źle, jak sobie Niedźwiedź pomyślał dłużej. Same implikacje które narastały w myślach młódki były złe, lecz Jaskółka to jej brat - nie będzie próbował robić nic złego z powodu goryczy...Raczej. A przynajmniej nie na uwadze Niedźwiedzia.

Rodzeństwo zaczęło soę rozchodzić w strony swych mentorów, a Niedźwiedź zmrużyła swe zielone ślepia, wlepiając je w sylwetke odchodzącego Jaskółki.
To dobry kot. Nie powinna się tak zamyślać, gdy sama powinna poszukać szarej, specyficznej strażniczki. Kto wie, czy kocica nie będzie srogim osobnikiem na treningach. Lepiej było na zwykły rozum nie podpaść, jeśli to była opcja w sytuacji.
Ojciec zniknął młodce z pola widzenia, a za to wkroczyła szara strażniczka. Niedźwiedź zdąrzyła pozauważać uśmiechy na mordkach większości z mentorów, których przydzielił jej rodzeństwu tata, lecz u szarej nie było czegoś takiego.
Niedźwiedź nawet nie zajerestrowała szybkiego słowa, podobnego do polecenia, lecz usłyszała je, gdy kotka już odeszła. -Huh?
Za dwa wschody słońca, o południu, przy wyjściu z obozu. Okej, nie powinno być to trudne do spamiętania i hej...Może dłużej pospać przed rozpoczęciem treningu, to już jakiś fajny fakt w tym wszystkim.
Niedźwiedź jednak nie spodziewał się odejścia mentorki - skrycie liczył, że padnie pomiędzy nimi pare milszych słów, lecz cóż, musiał przyjąć do wiadomości, że szara pręguska może po prostu nie lubi rozmowy.
Ani o kwiatkach, ani o historiach z przeszłości, ani o słabych punktach przeciwnika które mogą przynieść mu zgube w walce. No cóż, nie każdego musiała interesować rozmowa. Ani rozmowa z Niedźwiedziem.

Nie powinien tak o tym myśleć - dostał proste polecenie, a ceremonia skończyła się - czas było przygotować się na nauke, którą pomoże plemieniu. To było teraz najważniejsze.
Spokojnym krokiem beżowo-kolorowa skierowała się w ostatnim kierunku, gdzie widziała swą matkę.
Co jak co, lecz to wkońcu kotka ją tak umalowała, więc teraz Niedźwiedź chciała wiedzieć, czym dokładnie ją umalowano.
Ciekawość kiedyś ją zgubi, lecz to kiedyś.
Teraz mogła się cieszyć wraz z rodziną, z nowego etapu, do którego wchodzi z przytupem...Oh, czemu to brzmiało tak dziwnie...To całe dorastanie?


///ZT

Hm? To trzeba było mówić coś więcej? Huragan przez chwilę poczuła, że robi jej się gorąco, ze stresu - czy jej przysięga miała zawierać jakieś dodatkowe słowa? Czemu Księżyc przysięgała w ten sposób? Czy ona o czymś nie wiedziała? Przełknęła nerwowo ślinę, już myśląc, czy właśnie nie popełniła jakiejś wielkiej gafy - kiedy też wreszcie Wieszcz ogłosił, że od dzisiaj zostają pełnoprawnymi strażniczkami. Poczuła ulgę, słysząc to potwierdzenie - już myślała, że Wieszcz jakoś zwróci uwagę na tę jej przysięgę... Ale może jednak wszystko było w porządku? Tak czy siak, szybko się rozchmurzyła - na jej pyszczku pojawił się szeroki uśmiech, a sama, nie mówiąc nic - czekała na dalszą część ceremonii.
Nie spodziewała się, że dostanie własnego nowicjusza. Ona! I to tak szybko! Czuła się jednak bardzo dobrze wiedząc, że Wieszcz jej w ten sposób zaufał. Sama również zamierzała zrobić wszystko, aby być jak najlepszą mistrzynią dla Żywicy, której jeszcze nie znała - ale na pewno pozna, no bo jak to nie znać własnego Nowicjusza!
Czym prędzej podeszła do Żywicy - nie czekała szczególnie długo.
- Cześć, hej! Ja jestem Huragan i um, będziesz ze mną trenować na Strażniczkę! Proponuję zacząć już jutro, o wschodzie słońca, dobrze? Bądź przy wyjściu z obozu! - zaczęła, nieco niepewnie. Czuła ogromny natłok myśli - ojejku, ojejku, ona mistrzynią, ona miała kogoś trenować, wreszcie jest strażniczką, nie jest już sama nowicjuszem... Tyle się zmieniło, i to na jednej ceremonii! Wiedziała, że tak będzie, jednak kiedy już ten moment nadszedł - nie wiedziała, co ze sobą zrobić! Łapki ją świerzbiły, język również... Dlatego postanowiła, zaraz po ceremonii - udać się na krótki patrol. Żeby trochę rozładować tę energię! I jakoś pomyśleć o treningu Żywicy, bo zabawa się skończyła - musiała podejść do tego poważnie!

[zt]

Płatek najchętniej by zniknął. Nie chciał tej ceremonii. Nie chciał nowej rangi, mistrza, nie chciał wychodzenia z obozu, nie chciał odpowiedzialności, za dużo mogło pójść nie tak, nie chciał… nie chciał spojrzeć innych na sobie, nie chciał rozczarowania, jakie przyniesie swojemu Plemieniu i rodzinom prędzej czy później.
Drgnął, zaskoczony, kiedy ktoś pojawił się obok. Księżyc. Podniesiony wzrok Płatka szybko opadł z powrotem na ziemię, a pod wpływem jej słów buro-biały skulił się jeszcze bardziej. Kwiatki ładnie pachniały, ale nie czuł się z tym dobrze. Nie wiedział czemu, ale miał wrażenie, że kotka robi to tylko dlatego, że są dziećmi Wieszcza. Przecież… nie znali się, nie lubili się nawet. Zaraz z kolejnymi kwiatkami podszedł do niego Robak, i to akurat było nieco lepszym znakiem, ale wciąż… te gesty ze strony kociąt Mżawki go niepokoiły, ale stresował się tyloma innymi sprawami, że ginęło to w całej lawinie uczuć i myśli.
Słowa. Za dużo słów. Dźwięków. Bodźców. Kotów. Gorąco. Tata… Tata mówił, ale do Płatka ledwo docierało. Z opóźnieniem. Jak przez mgłę. W końcu jednak dotarło. On… Nowicjuszem na… Strażnika? I mistrzem… Królika, tego wielkiego, silnego kocura? Kocię zamrugało niepewnie, wbijając wzrok w swojego ojca z lekkim niedowierzaniem na pyszczku. Cofnął uszy. Teraz powinien porozmawiać ze swoim mistrzem, tak mu mówiła Mama, ale… nie miał siły się ruszyć. Nie chciał być Strażnikiem. Łowcą też nie. Bał się.
Dopiero głos Królika jakkolwiek wyrwał go z marazmu. Podniósł wielkie ślepia na kocura i ze strachem kiwnął dwa razy pospiesznie głową. Bał się mu sprzeciwiać… przylgnął bokiem do Jerzyka, drżąc lekko, i tak trwał dłuższą chwilę. Nie był gotowy na ten etap życia. I chyba nigdy nie będzie.
W końcu jednak odkleił się od boku brata i na sztywnych łapach skierował się do swojego Taty, żeby go spytać, czemu Księżyc i Robak dali mu kwiaty. Tata nie wiedział, ale poprosił, by mu je pokazał, i wtedy Płatek dowiedział się, że konwalie, które podarowała mu Księżyc, są trujące. Więc… ten niby miły gest był… czym? Groźbą? Życzeniem mu śmierci? Chciała… żeby się zatruł? Zmarł? Czemu? O co chodzi?
Czemu dostał trujące kwiaty w dzień swojej ceremonii?
Czemu ten dzień w ogóle musiał nadejść?
A wtedy pozostawało mu tylko uciec z miejsca ceremonii, obdarzając Tatę przepraszającym spojrzeniem.

zt

- No… Dobra. To widzimy się jutro na treningu przy wyjściu z jaskini – odpowiedziałem na nieme potwierdzenie Jerzyka, po czym posłałem mu lekki uśmiech i się wycofałem. Czy powinno mnie niepokoić jego milczenie? Trochę martwiło. Większość kotów odpowiedziałaby nawet jednym słowem, ale coś zawsze. A nowicjusz jakoś nie był zbyt gadatliwy. Być może nie potrafił mówić? Czy na pewno więc poradzę sobie z takim wyzwaniem? Skąd będę wiedział, czy mój nowy podopieczny pojmie cały materiał? Nie wiedziałem. Poruszyłem z zaniepokojeniem ogonem, opuszczając miejsce ceremonii, by pomyśleć nad planem treningowym dla swojego pierwszego nowicjusza.


zt

Gdy Płatek do niego przylgnął, odruchowo rozluźnił mięśnie, tak, aby jego własne napięcie mięśniowe nie udzieliło się bratu, który potrzebował wsparcia, a nie kolejnego, ostrego bodźca. Luźno opuszczony ogon zakołysał się, na chwilę nawet splątując się z ogonem burego kocurka, tak aby ten wiedział, że jest obok niego i ma wsparcie, gdyby coś się stało złego. Nic złego jednak się nie stało. Płatek porozmawiał ze swoim mistrzem i odszedł w stronę taty, a Jerzyk pozostał sam wraz ze swoim mistrzem, który wydawał się być bardzo zmieszany i zestresowany nową rolą. Uśmiechnął się do niego i pokiwał głową na znak zgody, a gdy odszedł, odszukał wzrokiem mamę, do której podbiegł, wciąż podekscytowany i drżący z emocji, które dopiero teraz zaczęły w nim buzować jak rój pszczół.

zt

Kotka uniosła nieznacznie jedną z brwi na odpowiedź ze strony Pąk. Trochę się czegoś takiego nie spodziewała. O co jej chodziło? Skąd nagle to unikanie i kompletny brak jakiegokolwiek zainteresowania? Kocica byłaby w stanie zrozumieć jakiś natłok obowiązków, jednak... Nie mogła znaleźć odpowiedniego powodu tak nagłej zmiany w zachowaniu swojej długoksiężycowej koleżanki! Ni to w zachowaniu, ni to teraz w barwie głosu. Nigdzie! Strażniczka zachowywała się zupełnie tak, jakby w życiu ze sobą głębiej nie rozmawiały i wspólny wypad nad małe jeziorko był jedynie projektem wyobraźni jednej z kocic. Nie, nie podobało się to Tafli, bowiem byłoby to kłamstwem. Znały się już trochę i tak niespodziewane ochłodzenie ich relacji bez widocznego dla Łowczyni powodu było...po prostu dziwne. Bardzo dziwne. Pąk z dnia na dzień przestała do niej podchodzić i jeszcze dziwiło ją, że Tafla się zaczęła tym niepokoić na tyle, że chciała przegadać sytuację? Może powiedziała bądź zrobiła coś nie tak? Musiała się dowiedzieć, a jak dalej Strażniczka będzie jej unikać jak kocię to...niewiele uda jej się ustalić w tej sprawie.
— Lepiej ty mi powiedz po co. — mruknęła kocica, a końcówka jej ogona poruszyła się z nieukrywaną frustracją. — Nagle przestałaś się odzywać i dziwi cię, że chcę porozmawiać? Po prostu przyjdź i nie rób że mnie mysiego móżdżka! — parsknęła Tafla dość ostro, odwróciła się i odeszła w kierunku oczekującej na nią Wiatr, jednak nie po to aby zabrać ją na obiecany trening, tylko przełożyć go na wieczór. Ta krótka wymiana zdań z kotką podniosła jej ciśnienie bardziej, niż Tafla przypuszczała. Co też Pąk strzeliło do tego łba...?

[zt]