Początkowo kocur rozszerzył nieco złote oczy ze zdziwienia. Nie spodziewał się tak ostrej reakcji na to pytanie. Po kilku uderzeniach serca jednakże dotarło do niego, że było ono bardzo osobiste. Zbeształ się szybko w głowie za swoją ciekawość. Teraz już reakcja kotki nie była dla niego zaskakująca. Ostro zaprzeczyła, ale właśnie to sprawiło, że Sowa utwierdził się w swych podejrzeniach. Najwyraźniej trafił w czuły punkt. Przez moment walczył z chęcią skulenia się ze wstydu. Powstrzymał się jednak i ostatecznie tylko wykrzywił lekko pysk w wyrazie skruchy. Migocząca Iskra nie wyglądała na kogoś, przy kim można było pokazać słabość. Jeśli próbowała na nowo rozbudzić w nim poczucie winy to się jej to nie udało... To przynajmniej Sowa sam sobie wmawiał.
- Przepraszam, nie powinienem był zadawać takiego pytania - przyznał w końcu z lekką dozą chłodu, ale za razem skruchy.

To nie znaczy, że nie powinienem trzymać języka za zębami - przeszło mu przez myśl, gdy do jego uszu dotarła odpowiedź kocicy na jego przeprosiny. Ostatecznie jednak nie drążył tego tematu. Nie było sensu. Bardziej zainteresowała go druga część jej wypowiedzi. Gdzieś w piersi poczuł lekki żal w stosunku do Migoczącej Iskry. Chciał ją jakoś pocieszyć. Tylko, czy aby na pewno był do tego odpowiednim kotem, zważając na to jego powiązanie z przyczyną śmierci Łosiego Ryku?
- Pewnie nie jestem najlepszą osobą do dawania takich rad, jednakże myślę, że w takiej sytuacji najlepiej myśleć o zmarłym w perspektywie tych dobrych chwil, zamiast rozmyślać nad trudną relacją czy tym, jak mogło być gdyby nadal żyła - stwierdził w końcu z lekkim wahaniem. No cóż, chciał dobrze i miał nadzieję że Migocząca Iskra nie zrozumie tego źle.

– Mm… możesz mieć rację w tym, że nie jesteś taką osobą – zgadzam się lekko, pogodnie z Sowim Zmierzchem, patrząc gdzieś w dal, a nie na samego kocura; chcę dać mu do zrozumienia, że nie jestem zainteresowana radami i ich przyjmowaniem, ale bez konkretnego wyrażania swojego zdania na temat jego słów. To coś, co musze przejść sama… poza tym, dobrych momentów z Łoś miałam niewiele, i to również część problemu. Były emocje, nadzieje.
A te mają to do siebie, że mijają. Całe szczęście.
Mija zaledwie kilkanaście uderzeń serca, kiedy się powoli podnoszę. Nieobecnym głosem przepraszam wojownika i się ulatniam.

zt

Kocur nie do końca wiedział, co miał myśleć o kolejnych poczynaniach. Zirytował się nieco jej pogodnym tonem w odpowiedzi na jego starania. Może konkretnego zdania wyrażać nie chciała, lecz w oczach Sowiego Zmierzchu zabrzmiała nieco... zołzowato. Huh, choć już od jakiegoś czasu odnosił takie wrażenie co do kocicy, zwłaszcza po tej aferze z pustym składzikiem. No cóż, przynajmniej nie będzie miał wyrzutów sumienia, że nie próbował pomóc, a to, że pointka zareagowała jak zareagowała to jej sprawa i problem.
Wypuściwszy z nosdrzy nieco spięty wydech, odprowadził ją wzrokiem, po czym sam złapał w zęby swoją zwierzynę i ruszył do obozu.

//zt

Niby byłem odpowiedzialnym kotem, ale siedzenie w Cichej Norze i "pachnięcie" wcale nie sprawiało mi przyjemności. Niby Czarnostopy mi tego odradzał, ale jak już raz sobie coś postanowię to! No właśnie. Po uprzejmym uprzedzeniu wojowników, których miałem okazję minąć podczas opuszczania obozu, ruszyłem na krótki spacer po terenach. Finalnie zawędrowałem aż w okolice Języków i... Padłem. Nie no, może nie było aż tak tragicznie, ale niesamowicie się zmęczyłem i przysiadłem w całkiem bezpiecznym miejscu. Los chciał, że nawet w okolicy znaczeń granicznych, ale na ten moment bardziej skupiałem się na złapaniu oddechu i podziwianiu okolic, niż na tym czy przypadkiem kogoś tam nie spotkałem.

/Rosa

Jak tylko usłyszałem znajomy głos, natychmiast zastrzygłem uszami i odwróciłem głowę w stronę z której dobiegał. Dostrzegłem wtedy sylwetkę młodej, wichrowej medyczki, a Wieczornej Rosy. Uśmiechnąłem się wesoło i podniosłem zad z ziemi by podejść bliżej granicy.
— Cześć kwiatuszku! I tak, tak, wszystko w jak najlepszym porządku! Po prostu starość mi dokucza, heh. Wiem, że wyglądam młodo, ale kondycja już nie taka jak te 50 księżyców temu, psia kość! — zamruczałem w rozbawieniu i z cichym westchnięciem przysiadłem bliżej, posyłając swojej rozmówczyni szeroki, ciepły grymas. Świetnie się trafiło, że udało mi się spotkać właśnie terminatorkę Motylego Blasku. Zapowiada się przyjemna rozmowa! — O, już nie jestem przywódcą, kochanie. Mów mi Krzywowąsy! Niedawno Mknący Nurt, a teraz Gwiazda, udał się wraz ze mną do Spienionych Wodogrzmotów i przyjął dar 9 żyć. Ja jestem na zasłużonej emeryturze! No, i robię sobie spacery kosztem swoich płuc, ale to szczegół! Lepiej ty mi powiedz co u ciebie? Czyżbyś zbierała zioła?

Zerka z troską na kocura, jednak ten po chwili się podnosi i z uśmiechem podchodzi bliżej granicy; szybkie spojrzenie pozwala jej upewnić się, że nie jest mu nic poważnego i zapewne po prostu się zmęczył. Nic dziwnego, skoro był na granicy! Oczywiście Rosa nie ma pojęcia, gdzie jest obóz Klanu Rzeki, ale nie sądzi, by był gdzieś blisko; staruszek na pewno musiał przejść kawałek.
– Ach, w porządku. Przez chwilę wyglądało to niepokojąco! – przyznaje ciepło. – O! To nie wiedziałam. W takim razie… życzę samego zdrowia i odpoczynku w Starszyźnie – odpowiada z nutką niepewności w głosie. Krzywowąsy sam chciał ustąpić na rzecz Mknącej Gwiazdy… co nasuwa jej interesujące pytania. – Właściwie to… jak to wyglądało? Brałeś udział w ceremonii Mknącej Gwiazdy? To znaczy… o ile w ogóle możesz o tym mówić. A ja, hm, wszystko w porządku… ostatnio staram się więcej po prostu spacerować. Nie mamy problemów z ziołami, więc pozwoliłam sobie po prostu wyjść na spacer i pocieszyć pięknem natury!

— A tam, to tylko starość — parsknąłem wesoło na słowa kotki i wyszczerzyłem nieco pożółkłe kły. Na życzenie spokojnej emerytury, odpowiedziałem wesołym skinieniem łba i ciepłym, chrapliwym pomrukiem. Spokojna na pewno będzie, bo optymistycznie zakładałem, że w Klanie Rzeki nie wybuchnie nic nowego, ale jak długo się tym nacieszę? Nie chciałem mówić tego głośno, ale liczyłem, że... Niezbyt długo. Chyba zaczynało mnie męczyć to, że przeżyłem tyle księżyców, a co gorsza - kotów. Czy naprawdę sobie na to zasłużyłem?
— Oj, naprawdę chciałbym móc ci opowiedzieć co i jak, ale niestety nie uczestniczyłem w ceremonii Mknącej Gwiazdy. Jak tylko Przodkowie odebrali mi te życia, które mi zostały, obudziłem się przy kamieniu — westchnąłem, posyłając koteczce przepraszające spojrzenie, po czym cicho odchrząknąłem i uśmiechnąłem łagodnie. — Ale jeżeli chciałabyś posłuchać o samej ceremonii nadania żyć, to nie widzę problemu! Nie można rozpowiadać tego nieodpowiednim kotom, ale ty, kwiatuszku, jesteś przecież medyczką! Gwiezdni na pewno nie pogniewają się o to, że ci co nie co zdradzę, prawda?

Ciężko ukryć, że w ostatnim czasie Klan Rzeki nie był w najlepszej formie. Śmierć jedynego medyka była tego głównym powodem. Oczywiście, mieli terminatorkę, która już szkoliła się u Owczego Runa, ale nie zmieniało to faktu, że nadal była to trudna sytuacja. W końcu trochę minie zanim Jałowcowa Łapa będzie w pełni kompetentna. Do tego czasu wiele kotów może zachorować czy zostać ranna.
To było ostatnio główne źródło zmartwień Sowiego Zmierzchu. Tej nocy przez nagromadzone myśli nie mógł zasnąć. Postanowił więc zrobić to co zwykle robił gdy potrzebował oczyścić umysł - wybyć z obozu na spacer. Cicho wyszedł z legowiska wojowników i wyszedł z obozu. Miał tylko nadzieję, że nikogo nie obudził.
Szedł spokojnie przez las, wdychając ciepłe, noce powietrze. W końcu łapy doprowadziły go do Języków. Zerknął w niebo, które tej nocy było czyste. Widać było dokładnie wszystkie gwiazdy. Kilka z nich, zamiast migotać w jednym miejscu, przemknęło po niebie pozostawiając za sobą świetlistą wstęgę. Westchnął głęboko i przysiadł pomiędzy krzewami spoglądając w gwiazdy. Ciekawe, czy Ryczący Niedźwiedź patrzył teraz na to, co dzieje się w Klanie Rzeki...

//Truskawka

Zastępca obserwował rozgwieżdżone niebo przez dłuższą chwilę. Ciężko było mu się nasycić tym widokiem. Nawet nie mógł wymyśleć słów, które mogłyby opisać to wszystko. Intrygująca była myśl, że każde z tych migoczących światełek mogło być członkiem Gwiezdnego Klanu. Ciekawe, czy Dym też tam była, Maciek może również. Może samotnicy również szli na coś w stylu Srebrnej Skórki i widać ich było jako gwiazdy ale nie miel kontaktu ze zmarłymi z klanów. To było ciekawe zagadnienie. Szkoda, że prawdopodobnie nigdy nie uzyska odpowiedzi na wszystkie pytania jakie go w tej chwili dręczyły.
W końcu kocur przymknął oczy, by wsłuchać się w dźwięki lasu i jego zapachy. Ten spacer był jednak dobrym pomysłem. Szybko udało mu się rozluźnić i oczyścić umysł. Nagle jednak otworzył oczy gdy do jego uszu dotarł pewien szmer a w nosie poczuł bardzo znajomy zapach.
- Czuję twój zapach, Truskawkowa Łapo. Możesz się pokazać - odezwał się spoglądając w stronę lasu, gdzie jak się domyślał kryła się ruda terminatorka.

Wydałam z siebie lekki wydech zaskoczenia, po czym moja głowa, oczami dalej skierowana ku niebu, wyłoniła sie zza zielonych krzaków.
Przyglądałam się znikającym, pędzącym gdzieś w dal gwiazdom na granatowym niebie, zanim nie mruknęłam spokojnie w stronę zastępcy, ocierajac się bokiem o drzewo. Me złote oczy odzwierciedlały nieboskłon, który kradł mi czasami wdech w piersiach, gdy na niego zerkałam.
-Nigdy się nie ukrywam, Sowi Zmierzchu. - zaśmiałam się pod nosem, finalnie lądując wzrokiem na zastępcy. -A to, że mnie czujesz....Hmm. Może powinnam nad tym popracować, kto wie wkońcu czy nie igram z ogniem, wychodząc sama z obozu o tej porze. - wzruszyłam barkami.
-Nie ja tu winna - a to piękno, które do nas przyszło. - ponownie się zaśmiałam, uszka unosząc ku niebu. Na moim pyszczku pojawił się niewinny uśmiech.

- To już swoją drogą - odparł w odpowiedzi na jej słowa o wychodzeniu samotnie z obozu. Miała rację, wychodzenie samotnie o tej porze nie było najmądrzejsze jeśli nie potrafi się ukryć swojego zapachu. Nie był pewien, czy kotka miała już za sobą trening walki czy skradanie, aczkolwiek wychodzenie samotnie będąc terminatorem było ryzykowane. I sam wiele księżyców temu się o tym przekonał. - Poza tym nie powiedziałem, że się ukrywasz, tylko, że cię nie widzę - stwierdził, już nieco mniej poważnie.
Na wspominkę o gwiazdach zerknął w niebo. Nadal miał małą ochotę dać jej pouczenie o wychodzeniu z obozu, ale ostatecznie nie chciał psuć takiej chwili. No i poza tym była jednak dorosła. A i przyszedł tu się zrelaksować.
- Nie usiądziesz bliżej? Trochę ciężko rozmawia się na odległość - zaproponował, przesuwając ogon na drugą stronę swojego ciała, dając kotce zaproszenie, by usiadła obok niego. Planował spędzić tę chwilę sam, ale skoro Truskawkowa Łapa już przyszła i była miłym towarzystwem, to czemu nie mogliby powgapiać się w gwiazdy razem? Poza tym, lepiej by naprawdę nie chodziła po lesie sama. Nie chciał mieć jej na sumieniu w razie czego.

-Ależ czy jedno nie idzie do pary z drugim? - Miauknęłam z lekkim uśmiechem na pysku, przewracając ślepiami. Bezpieczeństwo, ah. Zapewne tym się teraz dymny kierował. -ukrywa się po to, by ktoś cie nie widział przecie.- Mój ton spokojny, żartobliwy.

Widziałam w jego oczach chęć dalszego poruszenia tego tematu, a patrząc się na jego niemalże czarne jak najstarsza noc futro, miauknęłam spokojnie. -Wiem, że to z obawy, Sowi Zmierzchu, ale czy gdybym nie była terminatorem, też byś tak się przejął? - troche spokojnie, a troche z ciekawością na to, jakby kocur to wszystko rozpatrywał. Hm.
Reakcja. Ciekawe jaka będzie.
Podeszłam spokojnym krokiem do boku kocura, lecz dalej trzymając z jeden ogon dystansu.
Usiadłam, spojrzałam na świetliki w granatowym niebie, przy okazji kładąc łepetynę na swoim barku.
Gwiazdy, srebrna skórka....Tyle istnień, a tyle historii, zapomnianych w pyle.
Hm.

- To nie zawsze musi iść w parze - odparł na jej żartobliwą zaczepkę, równie figlarnym tonem.
Gdyby nie było tak ciemno, Truskawkowa Łapa z łatwością zauważyłaby delikatne zmieszanie na ciemnym pysku zastępcy, w chwili gdy zadała kolejne pytanie. W sumie to było dobre pytanie, na które Sowi Zmierzch sam nie znał odpowiedzi. Czy martwiłby się tak samo bardzo tym, że kotka chodzi w nocy po lesie, gdyby była już wojowniczką? Raczej tak, choć na pewno nie tak bardzo. To trochę głupie, ale przez jej rangę bądź co bądź wydawało mu się, że musi tym bardziej martwić się o współklanowiczkę. Niekoniecznie dlatego, że teoretycznie była niżej w hierarchii niż taki wojownik, ale raczej dlatego, że tych wojowników potrzebowali. Nie mógł z klanu zniknąć kolejny terminator. Ale z drugiej strony wojownik też.
- No jasne, że tak - odparł z delikatną nutką zmieszania w głosie. - Z rangą wojownika czy bez chodzenie samemu po lesie nocą nie jest zbyt bezpieczne - dodał, kilka uderzeń serca przed tym jak dotarło do niego, że sam tej nocy wyszedł bez nikogo innego z obozu. Spłaszczył uszy i uciekł wzrokiem gdzieś na bok, rozbawiony i równocześnie zażenowany swoją małą hipokryzją. - To wcale nie tak, że też wyszedłem sam z obozu...

-Ano. - Odparłam szybko, potwierdzająco.

W ciemnościach trudniej było mi ujrzeć, co czarnemu dymnemu na masce siedzi - lecz jego oczy zalśniły inaczej, a ja już wiedziałam, że wprawiłam myśli dymnego w ruch. Zaskoczyło mnie jedynie w mym umyśle to, że kocurowi zajęło to kilka dłuższych sekund.
Walka nie była aż tak trudna. Ucieczka również. Kocur nie musiał się o mnie martwić - byłam na tyle duża, by się sobą zająć, nawet z rangą terminatora.
-Masz zbyt dobre serce, Sowi Zmierzchu. Mówiłam ci to kiedy? - Odparłam cieplej, niż chciałam.
Zaśmiałam się pod nosem, gdy sam kocur wspomniał o swoim wyjściu.
- Wcale. - zagarnęłam z uśmiechem, spoglądając w gwieździste niebo.