- He? - spojrzał na terminatorkę szczerze zaskoczony jej nagłymi słowami. Zbyt dobre serce? On? Huh. Nigdy by tak o sobie nie pomyślał. W końcu chyba nigdy jakiegoś nadzwyczajnego dobra nie czynił, po prostu starał się być dla wszystkich miły. No bo po co było być dla kogoś nieuprzejmym? - Co sprawia, że tak myślisz? - zapytał otrzepując delikatnie głowę z roztargnieniem. Czemu tak nagle z tym wyskoczyła? A może chciała mu w ten sposób powiedzieć, że jest zbyt miękki? Albo co gorsza, zbyt miękki na zastępcę? Uhhh, a może po prostu za dużo myślał i miał o być zwykły komplement?

Widziałam jego zaskoczenie, a nawet pewnego rodzaju niepewność. Spojrzałam się złotymi patrzałkami w niebo.
-Mogłeś mnie zagonić do obozu, bez wyjaśnienia, na przykład. Patrząc, że rangą jestem na równi z sześcio księżycowym bąblem. - Zaśmiałam się, wspominając stan wody.
- tak serio? Dobrze ci patrzy ze ślepi. Doceniam to. - Wzruszyłam barkami, a moja kitka zadrżała na sam tekst.
-Bzmi głupawo, wiem. Ale to, co chce powiedzieć, to...No. Mknąca Gwiazda dobrze wybrał. - Potwierdziłam myśli, lecz prędzej swoje własne. Moja głowa była pełna myśli. Jak tu się postarać, jak zostać dobrym członkiem rzeki, jak wkońcu do niej...Przynależeć, a nie żyć w niej, bo nie miało się innej opcji.
Patrząc na gwiazdy, tylko przypominane mi było, że nie miałam przodków, prawdopodobnie, którzy mogliby teraz zasiadać na srebrnej skórce i doradzić mi w potrzebie. Którzy mogliby patrzeć z dumą, jak zasiadam wśród wojowników, gdy mój trening dobiegnie końca.
Ugryzłam się w język. Mój wzrok spadł. Tsa.

Żółte ślepia kocura rozszerzały się z każdą chwilą, gdy Truskawkowa Łapa sklejała odpowiedź na jego pytanie. Czuł jak powoli nagrzewają mu się policzki pod futrem. Może i był zastępcą, ale w zasadzie to rzadkością było dla niego słuchanie takich komplementów, a nawet jakikolwiek komplementów. Pomimo iż piastował swoje aktualne stanowisko już od kilku dobrych księżyców, nigdy nie był w pełni pewien, czy reszta klanu akceptuje go jako zastępcę. Błędy jakie popełnił w przeszłości podświadomie ciągnęły się za nim przez cały czas, choć zawsze starał się tego nie okazywać i być pewnym siebie, do czego nabrał już nieco wprawy. Miło było więc teraz słyszeć, jak ktoś myśli, że Mknąca Gwiazda wybrał właściwego kota jako swoją prawą łapę.
- Dzięki, miło to od kogoś słyszeć - odparł, spuszczając wzrok na własne łapy, nieco speszony słowami kotki, choć na jego pysku, nawet w ciemności, dostrzec można było uśmiech. Gdy jednak z powrotem podniósł wzrok na towarzyszkę, nie umknęło mu, że jej wzrok również opadł na ziemię i wyraźnie posmutniała. - Heej, coś się stało? - zapytał zaniepokojony, pochylając się w jej stronę o długość wąsa, by lepiej widzieć jej pyszczek.

Nie znałam błędów dymnego, dopiero czas miał pokazać, czy rzeczywiście kocur będzie dobrym wyborem.
W sumie, Mknąca Gwiazda nie miał wielkiego wyboru, ba, nie miał prawie żadnego.
Gdybym tylko szybciej skończyła trening. Gdybym tylko była lepsza...ale nie. Zawsze musiało coś wyskoczyć. Teraz mogłam jedynie się cieszyć, że miałam jakieś miejsce w legowiskach rzeki.
Też, pewno do czasu.

Spojrzałam na kocura i jego spięcie, dodałam więc ciszej.
-Wszystko będzie dobrze. - To była duża odpowiedzialność, lecz nie mogłam tego beknąć. Nie chciałam zrazić dymnego, więc niech ma słowa afirmacji. Nawet jeśli były one takie sobie.

Mój kikut zadrżał, a ja miauknęłam, odwracając łba od gwiazd i kocura. -Nie....nie wiem. To głupio tak gadać, ale... - Wzruszyłam barkami. Nagle sama poczułam się głupio, gdy kocur zbliżył mi się do pyska. Zaśmiałam się lekko, odsuwając kocura białą łapą.
-Hej, zbyt ciekawy? Ale...No. Czy to dziwne, że czuje się jakby...Gwiazdy były mi obce? To nie moi przodkowie. Tam nie ma nawet kotów, które by mnie znały, a....A to głupie -

"Wszystko będzie dobrze." Sowi Zmierzch spojrzał na nią nieco zbity z tropu. Nie do końca wiedział, skąd nagle takie zapewnienie, ponieważ miało się nijak do ich obecnej rozmowy. Zdecydował jednak, że nie ma sensu tego drążyć. Miał jedynie nadzieję, że to zapewnienie kotki będzie miało w sobie trochę prawdy, ale to już pokaże tylko przyszłość.
Skrzywił się nieco, gdy nagle łapka kotki odsunęła od niej jego pysk. Uh, był za blisko? Nie miał przecież żadnych zamiarów innych niż lepsze widzenie jej pyska. Szybko jednak ponownie skupił swoją uwagę na jej słowa. Nie musiała długo czekać na jego odpowiedź.
- Wiesz, myślę, że większość kotów z naszego klanu ma ten sam problem - odparł. W końcu większość Klanu Rzeki miała samotnicze pochodzenie. Nawet ci, którzy się tu urodzili albo wychowywali. - Ja mam tam chyba tylko Śpiewający Raniuszek... - No chyba, że Świergocząca Łapa też tam już trafiła - dodał sobie w myślach. - Choć wolałbym, by jej tam jeszcze nie było - dodał, spoglądając na gwiazdy z lekkim żalem, zanim ponownie zwrócił się do rudofutrej. - Co masz na myśli, mówiąc, że to głupie?

Mój wzrok spadł z granatowego nieba, by skupić się na dymnym kocurze i przez moment zawiesić na nim wzrok, bez większego zamysłu.
Jak większość klanu, huh? Miało to sens.
Ugryzłam się w policzek, trawiąc to, bo wiedziałam, że dymny ma racje. Poczułam jeszcze gorsze upokorzenie, że w ogóle zaczęłam temat, dałam go z siebie wydusić.
-Ano. - Odparłam ciszej, przyznając mu rację w słowie. Westchnęłam - ano.

Gdy dymny wspomniał o swym rodzeństwie, połknęłam ślinę z pyska.
-Dlatego to głupie. Każdy w klanie ma swoje własne pochodzenie, czy...Coś. Jednak to mnie to użera w tyłek - z jakiegoś powodu. - Westchnęłam. Nie wiedziałam nawet, za czym szukać - mój trening ledwo się kończył, ledwo nadawałam się na dobrego wojownika, a nie wspominając o byciu wierzącym osobnikiem. Tsa. Palce lizać prawidłowy wojownik...
-A i.....Kondolencje w sprawie siostry. - Dodałam szybciej, niż przemyślałam.
-Moje gadanie nie pomoże, ale...Pewnie jest z ciebie dumna.

Kocur widział, że nieszczególnie poprawił humor kotce. Być może źle odebrała jego słowa, albo to on źle je dobrał? Szybko postanowił doprecyzować co ma na myśli.
- Chodzi mi o to, że to nic złego, że się tak czujesz. To brutalne co powiem, ale cóż... obecny Klan Rzeki to w dużej części zbitka samotników, którzy starają się żyć jak reszta klanów i choć przypominać Klan Rzeki jaki istniał kiedyś. Jeszcze trochę zajmie zanim Rzeka stanie w pełni na nogi. Wielu z nas może nie czuć takiego przywiązania z Gwiezdnego Klanu, więc nie jesteś sama ze swoimi uczuciami - mówił, starając się jak najlepiej i dokładniej dobierać słowa, by przypadkiem ruda nie poczuła się jeszcze gorzej.
- Heh, być może - zaśmiał się zmieszany, patrząc gdzieś w bok. Albo jest zazdrosna, albo śmieje się tam u górze, że taka ciamajda jak ja została zastępcą - pomyślał sobie. Ciekaw był w sumie, co Śpiewający Raniuszek o tym myśli. - I... nie trzeba. To było wiele księżyców temu - dodał w odpowiedzi na złożone kondolencje.

-....Dzięki. To nie brutalne, a szczere. - Odpowiedziałam tylko i westchnęłam. Kocur miał racje, a nie było co drążyć mojej słabej wiary, gdy były rzeczy ważne i ważniejsze. Może był to po prostu brak rodziny w pobliżu mego serca?
Szepta, Płotki, Wiewiórki, Bryzy, Lisek i Świetlika już nie było. Zostałam tylko ja i Śliwa i wiedziałam, że rodziców boli serce, gdzieś głęboko.
Sowi Zmierzch? Również stracił większość swego rodzeństwa, została mu tylko Przepiórcza Łapa....Pomyśleć, że to nas łączyło, jak i różniło. Ja nie łkałam za rodzeństwem czystymi łzami, a raczej tymi pełnymi frustracji, jak już.

Uniosłem łep na granatowe niebo ostatni raz i spokojnie mruknęłam.
-Wrócisz ze mną do obozu, czy służba wzywa? -
Dodałam z uśmiechem, wstając ze swojego stołka na wzniesieniu, po czym ruszyłam spokojnym krokiem w stronę obozu - czekając na odpowiedź dymnego.
Dobra, na tą noc to tyle z moich przechadzek...

/Zt

Nie spodziewał się, że Truskawkowa Łapa tak szybko zechce wracać do obozu. Właściwie miał nadzieję, że jeszcze chwilę tu posiedzą, bo mimo ciężkich tematów rozmów jakie prowadzili to miło mu się siedziało w towarzystwie kotki. Ale skoro terminatorka wolała już wracać to nie zamierzał jej zatrzymywać, zwłaszcza, że było już późno i w sumie to im obu na pewno przyda się sen na kolejny dzień.
- Wrócę, wrócę - odparł na jej pytanie, zanim również wstał ze swojego miejsca, by razem z rudowłosą wrócić do obozu.

//zt

Nadeszła ta pamiętna chwila. Ta wielka chwila w życiu młodej medyczki, w której udała się na swoje pierwsze zbieranie medykamentów. No, w sumie to drugie, jeśli liczyć to na treningu z Owczym Runem, ale wiadomo o co chodzi! Oczywiście, nie zamierzała iść sama, przecież nie umiała jeszcze ani dobrze walczyć, więc zabrała ze sobą Kijankowy Ogon. Co prawda były koty z którymi o wiele chętnie wyszłaby sama z obozu, ale wolną chwilę miał akurat tylko ojciec Truskawkowej Łapy. Z resztą nie musiała z nim rozmawiać. Wystarczyło, by siedział jej na ogonie i rozglądał się za potencjalnymi drapieżnikami.
Rozpoczęła swoje poszukiwania od Języków. Na początek postanowiła skupić się na znalezieniu pajęczyny, której w składziku miała o wiele za mało. Jakby przyszedł do niej jakiś ranny kot, to mogłoby być nieciekawie.

Łatwiutko. Dobrze, że pajęczyna nie była jakimś mega rzadkim medykamentem. Kotka złapała za pierwszy, bardziej zdatny do użytku patyk i ostrożnie zaczęła na niego nawijać pajęczynę. Gdy skończyła, to co zdołała zebrać schowała pod jednym z krzaków i zaczęła szukać więcej pajęczych arcydzieł. Dobrze było w końcu mieć zapas.

Szybko szło z tą pajęczyną. Teraz nie będzie musiała się w końcu martwić, że będzie jej mieć za mało, gdy w lecznicy pojawi się jakiś półmartwy kot po spotkaniu z lisem czy innym drapieżnikiem. Jej wąsiska zadygotały w zadowoleniu, nim złapała odpowiedni patyk i zaczęła ostrożnie nawijać kolejne motki lepkich nici. Po tym schowała je w bezpiecznym miejscu i wraz z wojownikiem ruszyła dalej przez Języki. Tym razem postanowiła poszukać swojego imiennika, czyli jałowca, którego chyba w ogóle w składziku nie miała i widziała go tylko na treningu z Owczym Runem. Co prawda nie była pewna, czy znajdzie na krzewach jakieś jagody ale warto było sprawdzić.

Jest i jałowiec! W dodatku miał szyszkojagody które najwyraźniej zdołał przetrwać srogą porę nagich drzew. Kotka poświęciła chwilę na znalezienie liścia nadającego się do zebrania medykamentu i ostrożnie zaczęła zbierać granatowoczarne kuleczki, a gdy zebrała ile się dało, owinęła je w liść i po raz kolejny schowała w bezpiecznym miejscu. Ogonem dała znak Kijance, że mogą iść dalej. Tym razem nie rozglądała się już za żadnym konkretnym ziołem. Była gotowa zainteresować się jakąkolwiek rośliną. Miała jednak nadzieję, że wpadnie na coś co już zna.

O, żabka. Kotka zadygotała długimi wąsami, widząc ten spokojny widok. Niby przyszła tu po zioła, ale szybka przerwa na polowanie nie zaszkodzi, tak samo jak dodatkowa zwierzyna na stosie w obozie.
Dała więc Kijankowemu Ogonowi znak, że spróbuje zapolować na płaza i przyjęła pozycję łowiecką. Ugięła łapy, zrównała ogon z grzbietem, przeniosła ciężar ciała na tylne łapy i ruszając pod wiatr, zaczęła się skradać do żaby, co kilka chwil zerkając pod łapy, by przypadkiem na nic nie ustać. Gdy tylko zbliżyła się na wystarczającą odległość, skoczyła w stronę pogrążonego w śnie płaza, by szybko zacisnąć szczęki na jego małym karku.

Jałowiec spłaszczyła uszy niezadowolona. Owszem, chciała marnować swoje siły na tę żabę. Nie zamierzała jej tak po prostu wypuścić, zwłaszcza przy starszym wojowniku. Ruszyła więc za płazem. W końcu złapanie go nie może być takie trudne, skoro dopiero co się obudził!